Onderwerp: POP-ROCK

Zondag 30 November 2008 at 8:00 pm

Verrassend sterke 24ste editie Night of the Proms

Live Jim Kerr Erik Mesie
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
The Night of the Proms gezien in Ahoy, Rotterdam op 15 november 2008.

Met 24 edities achter de rug is het jaarlijks terugkerende meerdaagse muziekevenement The Night of the Proms een vast uitstapje geworden voor een hoop Nederlanders. De combinatie van klassiek en pop vindt ieder jaar weer gretig aftrek. Helaas is er door de jaren heen ook wat spanning afgegaan. Je weet ongeveer wat je voor klassiek werk krijgt en van de optredende artiesten kun je drie van hun grootste hits verwachten. Het festijn gaat gepaard met het consumeren van een hoop bier en een hoog meezinggehalte. Vorig jaar was er sprake van een dansfeestje met voormalig discoqueen Donna Summer en Macy Gray. Dit jaar weinig van dit kaliber maar daarvoor krijgen we de interessantste editie sinds jaren gepresenteerd.

De deur wordt meteen opengesmeten met het Angels in Harlem Gospel Choir. Deze afsplitsing van het Harlem Gospel Choir is een ouderwets goed klinkend zwart collectief dat The Proms opent met Oh Happy Day. Gedurende de show draaft de groep menigmaal over de bühne als achtergrondkoor of als soloact.   

Il Novicento is zoals ieder jaar weer het begeleidende orkest van alle optredende artiesten maar sprankelt ook zelf met gedreven vertolkingen van bekende klassieke werken als wel beroemde filmmuziek onder de bezielende leiding van Robert Groslot. Leuk is de James Bond medley in het licht van de recent verschenen Bond film Quantom of Solace gepaard met beelden uit de nieuwe film. Ook aan visuele invulling geen gebrek want er is een prachtig licht- en setontwerp dat gedurende de hele avond volop aanwezig is.

Sinead 'O Connor Midge Ure + Erik Mesie Midge Ure

De eerste verrassende popact is Sinead O’Connor. Verrassend in meerdere opzichten. The Night of the Proms wordt toch vaak een beetje gezien als dat muziekevenement waar artiesten die op hun retour zijn, staan geprogrammeerd. En hoewel Sinead O’Connor niet meer zo op de voorgrond staat als in haar hoogtijdagen is deze controversiële vrouw met haar artistieke kunstwerkjes nu niet direct de artieste die je op The Night of the Proms zou verwachten. O’Connor imponeert met een adembenemend gezongen Troy, de monsterhit van haar debuutalbum The Lion and the Cobra. Verrassend ook dat ze dit nummer doet omdat het niet of nauwelijks nog wordt opgevoerd tijdens haar reguliere shows tot teleurstelling van vele fans. De begeleiding van Il Novicento is er een die perfect past bij het spannende en gevoelige liedje. O’Connor zelf is inmiddels een stuk ouder geworden en bij lange na niet meer de slanke den van toen en het ooit kale koppie heeft plaatsgemaakt voor een kort kapsel. Haar nummer 1-hit Nothing Compares 2 U (een compositie van Prince) wordt ook prima uitgevoerd zei het niet zo meeslepend als Troy.  

Er is ook ruimte voor humor in de show. Pianist Aleksey Igudesman & violist Richard Hyung-Ki Joo amuseren het publiek op verschillende momenten in de show door humor te koppelen aan klassieke muziek zonder dat het ten koste gaat van de kwaliteit want de heren tonen aan virtuoze vakmannen te zijn. Bijzonder grappig en onderhoudend deze intermezzo’s. 

Al jaren is er sprake van een tweekamp als het aankomt op “het” lied van The Night of the Proms: Music van John Miles. Miles is op alle edities van the Proms aanwezig om The Electric Band te leiden en tijdens iedere editie speelt hij het beroemde liedje. De een slikt een brok weg van ontroering, de ander neemt een extra biertje om het doodgedraaide nummer voor de zoveelste keer aan te horen. Voor die tweede categorie mensen waar ik mezelf inmiddels ook toe reken is er goed nieuws: John Miles maakt geen deel uit van de 24ste editie van de Proms. Hij leidt namelijk de band van Tina Turner die afscheid aan het nemen is van haar fans. Wie we voor Miles in de plaats krijgen is een verademing want niemand minder dan Ultravox zanger en gitarist Midge Ure neemt de leiding over van de Electric Band en trakteert het publiek op een beklemmende uitvoering van het overbekende Vienna. 
Harlem Gospel Choir Igudesman Katchiri Feys
Waren we al verrast dat Sinead O’Connor acte de presence gaf, ook de Amerikaanse band Live heeft zich laten strikken om mee te doen met The Proms. Weliswaar is de band niet meer baanbrekend als in de jaren negentig en is het artistieke er wel vanaf maar ze zijn nog altijd een uitstekende live act die over de hele wereld drommen bezoekers naar zich toetrekt op basis van een goed opgebouwde reputatie. Maar om ze nu aan te treffen op The Proms is op z’n minst curieus. Dat daar gelaten overtuigen ze ook tijdens The Proms en geven Ed Kowalczyk en consorten uitstekende versies van I Alone, Dolphin’s Cry en Overcome. Tijdens dit laatste nummer draaft ook O’Connor op voor een vocale bijdrage. De ondersteuning van een orkest pakt prima uit bij Live en het publiek loopt er volledig mee weg.  

Na de pauze opent Il Novicento met het Adagio uit het ballet Spartakus van Aram Katsjatoerjan. Tijdens het prachtige stuk wordt een mooi stuk ballet opgevoerd door de 18-jarige. Luchtiger wordt het als Neerlands eigen Erik Mesie jeugdsentiment naar boven haalt met de vrolijke meezingers Zoveel te doen en Stiekem Gedanst. Het is vervolgens een groot contrast als Mesie samen met Midge Ure een niet onsmakelijke uitvoering van Pink Floyd’s Hey You ten gehore brengt waarbij Mesie overtuigt in het Engels.  

Voor de derde keer aanwezig op The Night of the Proms zijn Simple Minds of althans, wat ervan over is: zanger Jim Kerr en gitarist Charlie Burchill. Inmiddels bestaan ze 30 jaar en touren ze nog met enige regelmaat door Europa. Hoewel er wordt uitgepakt met een bezielend Belfast Child en een krachtig Waterfront is Don’t You (Forget About Me) beduidend minder overtuigend, de herkenning van het liedje ten spijt. Kerr beweegt zich nog steeds hetzelfde als altijd maar zijn stemkracht heeft toch behoorlijk ingeboet. Desalniettemin krijgen ze Ahoy mee en is dit dan ook weer een voorbeeld waar de herkenning van het liedje al tot blijdschap leidt en dat is natuurlijk belangrijk. 

De 24ste Night of the Proms was een verrassend aangename en gevarieerde editie die je met een voldaan gevoel achterliet en vervolgens al deed afvragen hoe de jubileumeditie zal worden ingevuld. Over een klein jaar zullen we het weten. Een ding is vrijwel zeker: John Miles zal erbij zijn! 


Onderwerp: POP-ROCK

Vrijdag 28 November 2008 at 1:00 pm

John Dear Mowing Club, een ongewone naam voor een ongewone band

John Dear Mowing Club Melle de Boer John Dear Mowing Club 
Tekst en beeld door Berbera van den Hoek

De Haagse John Dear Mowing Club is de band rond Melle de Boer, singer songwriter en beeldend kunstenaar. Ze hebben recent een juweel van een nieuwe cd uitgebracht en dit najaar hebben ze een Europese tournee gedaan met het Amerikaanse cult symbool Daniel Johnston. Deze tour werd 24 oktober gestart in Enschede en voerde hen langs ondermeer op in Parijs, Berlijn, Keulen, Antwerpen en eindigend op 12 november in Kopenhagen. Voor hun concert in Paradiso had ik gelegenheid om ze te interviewen. 

Tot vorig jaar heette de band Smutfish maar Melle vond dat ze uit de naam waren gegroeid. ‘Het voelde niet goed meer en toen we affiches zagen hadden we niet meer het idee dat het over ons ging’. Het werd tijd voor wat anders. John Dear Mowing Club is een naam met veel symboliek. Toen ik de website van de band bekeek, (www.mowingclub.com) viel het me op dat de band iets heeft met grasmaaimachines en tractoren. John Dear in de naam is een knipoog naar de Amerikaanse John Deere tractoren en maaimachines. Er staat er zelfs een bij Melle in de tuin. Dat kun je in de naam vinden maar Melle legt uit dat het ook de brief is die Amerikaanse soldaten aan het front ontvingen als hun vriendin of vrouw de relatie wil beëindigen een ‘Dear John’ brief wordt genoemd. Mowing brengt je weer terug bij de grasmaaiers. 

Daniel Johnston Daniel Johnston Melle de Boer

Vorig jaar stonden ze al in het voorprogramma van Daniel Johnston.  Dit was een toevalligheid omdat ze dezelfde boekingsagent hebben. Daniel houdt er niet van alleen op het podium te staan en gedurende de tour werden de solo optredens van Daniel korter en kwam Smutfish eerder het podium op. Die samenwerking ging zo goed dat Melle deze zomer in Amerika met Daniel enkele nummers heeft opgenomen en er nu een Europese tour gepland staat. Deze tour is op veel plaatsen uitverkocht. Helaas moet je hier weer de conclusie uit trekken dat het voor Nederlandse bands moeilijker is om in eigen land voet aan de grond te krijgen dan in het buitenland. Dat wordt volmondig beaamt door de hele band. ‘Nederland is niet trots op hun eigen product’. 

De teksten op hun nieuwe cd zijn autobiografisch maar geven de luisteraar veel ruimte voor eigen interpretatie. Een goed voorbeeld hiervan is ‘Channels on a broken TV’. Als je er de eerste keer naar luistert krijg je de indruk dat er twee mensen vast zitten in een uitgebluste relatie en elk op hun eigen eiland zitten. In hetzelfde nummer zit ook een link naar de demente grootmoeder die in haar eigen bos rondrent. Melle combineert op deze manier tekstschrijven met beeldende kunst. Hij streeft ernaar om deze twee disciplines in de toekomst nog verder te integreren.   

Ze beschrijven hun muziek als ‘country noir’. Melle geeft aan dat ze dat zelf hebben bedacht toen ze een keer werd gevraagd onder wat voor stroming hun muziek kon worden geplaatst.  ‘Het klopt gewoon. Het is country muziek maar met donkere slagschaduwen. Niet de vrolijke muziek die doorgaans geassocieerd wordt met country’. In de media worden ze ook wel in het hokje ‘Americana’ geplaatst maar ze weten zelf niet zo goed wat ze daar mee aan moeten.  

Diezelfde avond treden ze op in de kleine zaal van Paradiso met Daniel Johnston. De eerste set is in handen van John Dear Mowing Club. Ze spelen veel werk uit hun Smutfish periode. Dit klinkt heel goed maar eigenlijk vind ik het wel jammer dat ze weinig van hun nieuwe album laten horen. Hole in my Heart maakt veel goed maar ik mis wel ‘Channels on a broken TV’ en Marilyn Postcards. Dan is er een korte pauze waarna Daniel Johnston het podium opkomt. Hij voelt zich deze avond duidelijk niet op zijn gemak maar hij wordt gelijk door de zaal op handen gedragen. Hij speelt drie nummers waaronder het prachtige Mean Girls en verlaat bevend het podium. Na een pauze komt hij  terug met de John Dear Mowing Club die hem ondersteunen. Langzaam merk je dat Daniel, geholpen door de band die hem constant moed inpraat,  wat meer op zijn gemak raakt. Hij vertelt wat grappen tussen de nummers door zodat de band de bladmuziek kan opzoeken.  Indrukwekkend is ‘Casper the Friendly Ghost’ met alleen begeleiding van Melle op de piano. De kippenvel momenten gaan verder met het prachtige ‘Sentenced for Suicide’ en ‘Hey Joe’. Na een indrukwekkende set komt Daniel alleen terug voor de toegift. Hij neemt plaats achter de piano en laat ‘Without You’ horen aan een geëmotioneerd publiek. Als hij vervolgens opstaat en toch weer naar de microfoon loopt kondigt hij een ‘sing along’ nummer aan waarvan hij verwacht dat het publiek meezingt. Hij sluit het concert af op waardige wijze met het a capella gezongen Devil Town. 

website John Dear Mowing Club

website Daniel Johnston

bestellen


Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

Dinsdag 25 November 2008 at 10:00 pm

Crossingborder brengt folk, indie muziek en schrijver Louis Theroux

Rarariot Rarariot Rarariot
Tekst en beeld van Erik van Nieuwland

Als ik op donderdag de puzzel van de locaties heb doorgrond en met mijn jas aan (dat was zeker nodig) via buiten naar het toneelgebouw ben gelopen ga ik mij eerst opwarmen aan Ra Ra Riot. Een New Yorkse Band met 3 heren, op gitaar en keyboard, en 2 dames, die opvallen met elektrische bas en viool. Dit alles gaf een speciale mix aan geluid naast de energieke zanger Wesley Miles.

Door naar de Koninklijke schouwburg  waar Alela Diane haar akoestische Folk muziek  vertolkten. De sobere en breekbare nummers werden enthousiast ontvangen door de volle zaal, waardoor Alela de schroom wat van haar afgooide.

Met wat oneliners en opmerkingen als  :”great to be here” zong ze haar liedjes van de cd “The Pirate Gospel”  en enkele nieuwe nummers. De nominatie voor een award werd met groot gejuich onthaald, we gaan nog veel horen van deze dame.

In de andere “rooms” werden verschillende schrijvers aan de tand gevoeld en was het mogelijk om bij Paagman je boek te kopen en te signeren.

Louis Theroux Van Dyke & George Alela Diane

Deze avond was uitverkocht en dat was bij sommige zalen dan ook te merken. Snel vol en dan maar hopen dat mensen de zaal verlaten om toch een glimp op te vangen van bv Rachel Unthank. Opvallend was trouwens ook het jonge publiek op deze avond die blijkbaar wel houden van de speciale sfeer op dit festival van schrijvers en minder gangbare muziek.

Next on line voor mij : Van Dyke Parks en de schotse Inara George. De wereldprimeur is voor Crossing Border want beide artiesten worden door een orkest ondersteunt onder begeleiding van Van Dyke Parks. Laatst genoemde is een omnivoor op muziekgebied als componist, muzikant en acteur en nu dus als orkestleider. Hij werkte o.a. samen met Brian Wilson va de beach boys en U2.

De fragile Schotse zangeres begon met ingetogen gezang. Nauwelijks hoorbaar moest ze haar zenuwen en verlegenheid overwinnen voor een opnieuw bomvolle zaal. Ze riep dan ook : “Dat ik hier mag staan ik kan het niet geloven!”.

DE schrijver van de avond voor mij was Louis Theroux, met zijn Engelse humor en ondersteund door enkele videofragmenten van zijn televisie programma over freaks from the USA, kreeg hij de lachers op zijn hand. Een onderhoudelijk uurtje met de man zal zeker weer fans hebben opgeleverd.

De afsluiting van de avond moest Dead Cab for Cutie worden en dat vonden meer mensen. Een enthousiaste menigte begeleiden de mannen die met indiepop proberen een voet aan de europese bodem te krijgen. Wat mij betreft gelukt!  


Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

Maandag 24 November 2008 at 09:16 am

“Schoenmaker hou je niet bij je leest”! Een interview met Giovanca.

Giovanca Giovanca Giovanca
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland

Het is een sombere dag in Den Haag die wordt gekenmerkt door regen, regen en nog eens regen. Het is het soort weer waarbij je liever binnenzit met een kop thee, genesteld in de bank met een boek, een film of een lekker muziekje dan dat je voor je plezier naar buiten gaat. Ik laat me er echter niet van weerhouden om vandaag naar het Pure Jazz Festival af te reizen. En al helemaal niet met de wetenschap dat ik een afspraak heb in het Mercure hotel met niemand minder dan Giovanca! De zangeres staat op de vrijdag van het festival geprogrammeerd en een slordige anderhalf uur voordat ze het podium op moet heb ik heb ik ruimte gekregen om een interview te doen met deze dame.

Giovanca (Alkmaar, 1977) is zangeres, tekstschrijfster en model. In de afgelopen tien jaar heeft ze met name als achtergrondzangeres opgetreden en in de studio gewerkt met diverse muzikanten, zoals Izaline Calister, Wouter Hamel, Benny Sings en Leon Ware. Sinds 2006 treedt ze steeds meer naar de voorgrond, in eerste instantie in samenwerking met andere artiesten, maar sinds maart van dit jaar ook met haar debuut album Subway Silence waarvan de aanstekelijk vrolijk klinkende single On My Way veelvuldig op de radio te horen is geweest. Het leidt tot veel live optredens in zowel binnenland als buitenland. Tussen alle bedrijven door is ze ook afgestudeerd als Orthopedagoge aan de Universiteit van Amsterdam.

De zangeres heeft een verbluffende uitstraling: een prachtig Antilliaans fotomodel figuur met een bloedmooi gezicht waarin zich een paar ogen bevinden die in combinatie met scherp omhoog hellende wenkbrauwen dwars door je heen kunnen kijken. Tel daarbij op een betoverende glimlach die je hart sneller doet smelten dan een waterijsje boven hoog vuur en je bent verder verkocht.

Giovanca zakt wat onderuit in een riante stoel van de bar van het Mercure hotel. Ze is moe. Ze heeft al enige tijd last van migraine. Dat is op zich niks nieuws voor haar maar het blijft toch vervelend. Ze heeft een moordend werkschema en daardoor niet altijd evenveel rust. Dat ze tijd maakt om een interview te doen is dan ook een groot compliment. Gedurende het gesprek is ze relaxed maar uitvoerig en gepassioneerd in haar antwoorden. Terwijl de herbal thee voor haar neus wordt gezet begin ik met de eerste vraag voor de beeldschone muzikante.

Giovanca: zangeres, fotomodel, afgestudeerd orthopedagoge, begin van dit jaar je debuut CD uitgebracht, je geeft concerten in binnen- en buitenland, je doet ontwikkelingsprojecten. Een ambitieus en bezig bijtje is mijn indruk.

Hmmmmm….jjjaaaa…. ja…ja!!! Ik denk wel dat ik ambitieus ben. Of in ieder geval… ik doe gewoon wat ik denk dat ik moet doen. Ambitieus zijn suggereert dat je heel erg naar voren kijkt en daar wensen en plannen en toekomstverwachtingen van jezelf aan koppelt. Ik ben gewoon een aanpakster, meer dan een ambitieuze meid!

Toen ik las dat je tussen alle bedrijven door was afgestudeerd als orthopedagoge dacht ik:  je bent muzikante en je doet daarnaast nog een studie als orthopedagoge... dat zijn toch twee verschillende takken van sport. Ik kon dat eerst niet helemaal rijmen maar ik begrijp nu ook dat je een aantal muzikale projecten doet waarin je die studie toepast. Kun je iets meer vertellen over hoe een en ander zo bij elkaar is gekomen?

Ik geloof heel erg dat een combi van eigenschappen van talenten die je hebt gekregen niet per toeval in jou verankerd liggen. Er zitten overal lijntjes tussen. En al ziet een ander of jij zelf die niet, er is een reden waarom je van dit en dat houdt en of je in dit of dat bent geïnteresseerd. Als je geduld hebt en ervoor openstaat dan komen die dingen samen want die zitten nu eenmaal in je systeem. Van kleins af aan was ik al heel erg geïnteresseerd in muziek en theater maar ik was ook dol op kinderen. Toen ik zelf nog op de lagere school zat in groep 4/5 of zo, liep ik wat voor op de anderen. Dan zei de leerkracht tegen mij: ga jij maar even lesgeven aan de kleuters. Dat vind je toch zo leuk? En dan mocht ik als zij met taal bezig waren naar de overkant naar een kleiner gebouw waar groep één en twee zaten. Ik mocht dan een uurtje met de kleuters zitten omdat ik dat gewoon te gek vond. Ik stond dan voor de klas opdrachten te geven terwijl ik zelf nog maar acht was. Ik heb altijd van kinderen gehouden. Eigenlijk ben ik die studie gaan doen doordat mijn ouders zoiets hadden van: muzikant? Sorry, maar dat is wat risicovol hoor! Doe eens normaal! En ik had ook gymnasium gedaan dus zij vonden dat ik gewoon moest doorleren. Ga rechten, communicatie of psychologie doen! Dat zijn van die moederwensen. Ik heb gewoon naar hun geluisterd. Ik wilde natuurlijk wel iets gaan studeren dat in mijn interessegebied lag. En dat waren kinderen. Dus ik ben gaan studeren. Dat was heel moeilijk vol te houden omdat ik natuurlijk keihard aan het zingen en modellen was. Toen heb ik het ook een paar jaar laten liggen. Maar op een gegeven moment ging ik iets doen met jeugdtheater, reizen en kinderen workshops geven en toen dacht ik: zie je nou? Dit is niet voor niks! Ik moet die studie afmaken! En dat vond de school ook want die stuurde een hysterische brief waarin stond dat mijn tijd erop zat! En toen dacht ik: afmaken nu die handel! Het is zeker niet voor niks geweest. Ik heb net een reis gemaakt met MTV naar Sierra Leone. En nu ben ik zo blij dat ik niet alleen maar zangeres ben maar dat ik ook gewoon weet hoe je met jongeren moet communiceren en dat ik iets snap van de interculturele pedagogische issues. Ik kan het heel goed samen rijmen.

Giovanca Giovanca Giovanca 

Dat is het Because I’m a Girl project?

Ja, precies! Because I’m a Girl is een project van plan Nederland en MTV dat zich richt op de achtergestelde positie van meisjes in ontwikkelingslanden. Heel veel mensen vroegen me daar waarom ik een T-shirt aan had met daarop “Because I’m A Girl". Ik antwoordde: dat is gewoon het tweede gedeelte van een zin die ik nu voor jou ga maken.Het eerste gedeelte van de zin is: I will not be used of I will not miss out on education. I will not be a domestic slave, BECAUSE I’M A GIRL! We zijn daar in Sierra Leone een meisje gaan helpen die een uitgebreid plan had gemaakt om een bijdrage te leveren aan het gevecht tegen ‘gender discrimination’ wat daar heel erg aan de hand is. En zo waren er drie meisjes uit drie continenten die zo’n plan hadden gemaakt en drie zangeressen die elk naar een continent gingen om dat meisje te helpen. Echt heel erg leuk om te doen! Heel heftig dat iemand aan de andere kant van de wereld geboren wordt met dezelfde huidskleur maar in een heel andere situatie verkeert. En dat de uitdaging waar wij voor staan, waar ik voor sta, een hele andere is dan waar zij voor staat. Ik heb heel erg veel respect gekregen voor deze sterke “chickies”.

 Ik heb jou leren kennen via Izaline Calister. Ik ben benieuwd hoe jullie samenwerking tot stand is gekomen en of die tijd ook een bron van inspiratie is geweest en wellicht ook op jouw zang.

Zeker weten! Niet op zang maar wel op veel andere dingen. De samenwerking is eigenlijk een beetje per ongeluk ontstaan. We zijn allebei Antilliaans. Ze had voor de opnamen van haar CD Kanta Hélele koortjes nodig. Een bepaald soort type koortjes dus daar had ze mij voor gevraagd. En zo kwam het één van het ander en ging ik ook live met haar dingen doen. Ik ging toen vast bij haar zingen omdat haar andere achtergrondzangeres naar Curaçao terug verhuisde. Het was een te gekke tijd! Heel leerzaam. Zij is zo’n sterke persoonlijkheid! Iemand die weet wat ze wil en niet bang is om bandleider te zijn en ook gewoon knopen durft door te hakken en zelf haar nummers schrijft en produceert. Ze is zo’n ‘powerwoman’! Door bij haar achtergrondzang te hebben gedaan heb ik heel veel geleerd hoe het is om een ‘leading lady’ te zijn. Daarin is zij echt een voorbeeld geweest. Ze heeft me heel veel advies gegeven. Zij is één van de mensen geweest die mij steunde om solo te gaan. Zij vond het belangrijk voor mij om me te ontwikkelen. En dat hoort ook bij vriendschap. Ze is ook naar mijn releaseparty gekomen en ze polst af en toe om te kijken hoe het me gaat.

Ze is inderdaad een geweldig mens. Om nog heel even bij je periode met Izaline te blijven: ik had bij haar optredens altijd een beetje het idee dat je in spirituele sferen was. Ik werd altijd rustig als ik naar je keek. Ben jij spiritueel?

Nee… nee. Ik ben ook geen fan van het woord. Ik vind het ook zo’n woord dat betrekking heeft op een Rasta Rostelli en dat wil ik dan niet. Dus ik zou niet zeggen spiritueel maar ik ben wel gelovig. Dat is mijn woord denk ik. Dat is misschien ook een gevaarlijk woord omdat mensen je dan opeens in een bepaalde categorie willen plaatsen. Maar het is niet iets wat ik onder stoelen of banken zou hoeven schuiven. Ja, ik ben een gelovig meisje. Spiritueel vind ik vaag. Gelovig is misschien ook vaag maar categoriseert het beter voor mij.

Spiritueel was het eerste woord dat in me opkwam…

Dat kan ik me wel voorstellen. Zeker met een optreden van Izaline. Ik was de enige achtergrondzangeres maar ik stond vooraan bij haar. Ook als ik niet zong moest ik een instrument blijven en het paste er niet bij om te springen of druk te doen want haar muziek is zo warm, ingetogen en beeldend. Dus op het moment dat ik niet zong kon ik net zo goed het gene wat zij verwoordde qua gevoel mee nemen in de manier hoe ik daar stond door op een subtiele wijze uit te beelden waarover het nummer mogelijk ging. Ik deed dat vaak met mijn handen en ik probeerde op een bepaalde manier dat gevoel te versterken. Maar als ik mijn eigen optredens doe zie je niet die rust omdat het zulke andere muziek is. Het is nog wel steeds hetzelfde meisje. Iemand merkte dat laatst ook op: bij Izaline was je zo en bij je eigen shows ben je zo. En toen vroeg ik aan die persoon: heb je nu ook een rode draad ontdekt? Na lang nadenken was het antwoord: passie! En dat is het! Als je voelt wat je aan het doen bent dan maakt het niet uit in welke vorm het wordt gegoten. Of het nou rustig is of dat het er spiritueel uitziet of heel druk. Het is een bepaalde bevlogenheid of passie die ik dan voel bij de muziek die op dat moment wordt gespeeld. Dat had ik bij Izaline ook. Dan kreeg ik kippevel! Dan was ze aan het zingen en deed ik mijn ogen dicht en zag ik voor me wat zij zong.

Ik zag in je MySpace vriendenlijstje Leon Ware…

M’n vader!

… en Terry Callier staan….

M’n tweede vader!!! Hahahahaha!!!

Dat zijn toch wel twee internationale artiesten die hun sporen ruim hebben verdiend! Vooral Leon Ware. Ik moet bij hem gelijk aan Marvin Gaye denken. Jullie hebben samengewerkt. Hoe is dat ontstaan?

Ik heb heel nauw samengewerkt met Leon Ware. Ik zat een paar jaar geleden in een ander bandje als achtergrondzangeres en hij werd naar Nederland gehaald om met dat bandje een CD op te nemen wat vrij bizar was. Ik kon gewoon niet bevatten dat het diezelfde Leon Ware was. Ik pakte gelijk mijn I Want You album erbij, draaide ‘m om en zag dat de naam hetzelfde was gespeld! It’s really him! Het viel me ook op dat veel mensen nog niet van hem hadden gehoord. Het klikte heel goed tussen ons. We zijn nooit het contact verloren. Hij is gewoon een inspiratiebron voor mij.

Hij heeft behoorlijk indruk op je gemaakt als je over hem spreekt als “je vader”

Ik was toen ook een heel stuk jonger en daar zit dan een man die als hij ‘s ochtends de deur uitgaat eigenlijk al die ‘godfather artist’ is met een donkere cape. Gewoon een rasartiest en een ongelooflijk goede songwriter. Ja, een hele goede gast!

Wat inspireert jou zelf om tot een liedje te komen?

Gek genoeg…drukte, andere mensen, bedrijvigheid, beweging, actie, geroezemoes.

Dat staat in contrast met de titel van je album Subway Silence…

Nee! Juist niet! Want Subway Silence is geen silence. Subway Silence is alleen maar de stilte tussen mensen die niet communiceren met elkaar. Als je in de metro zit dan doet iedereen zijn ding. Desnoods ben je luid aan het telefoneren en weet ik alles wat je vanavond hebt gegeten of wat je tegen je baas hebt gezegd die middag op het werk. Maar ik heb niet met jou gesproken terwijl ik wel alles gehoord heb wat je hebt gezegd. En dat is Subway Silence. Het betekent: onderweg zijn in je eigen wereld. Samen maar eigenlijk alleen. Als je in de metro zit, maakt niet uit in welk land, je staat daar en je gaat van a naar b en omdat je nergens naartoe kunt gaan met je lichaam, gaat je gedachte overal naartoe. Stel je voor: je zou alles wat mensen onderweg denken en voelen maar vooral denken in die kleine ruimte kunnen uitversterken, dan heb je kabaal. Maar niemand doet dat dus heb je een soort van afstandelijkheid terwijl je op één centimeter van elkaar vandaan leeft. En dat is Subway Silence.

Een trillend gevoel in mijn colbert doet zich voor wat erop duidt dat mijn mobiel afgaat. Het is Giovanca’s manager die vraagt of we aan het afronden zijn want ze moet nog eten en soundchecken. Ik zeg hem met vijf minuten klaar te zijn. Of ik haar daarna wil begeleiden naar de verzamelplaats achter het hotel waar de rest van de band ook aanwezig is. Ja, natuurlijk wil ik dat! Giovanca heeft de boodschap begrepen en reageert: OK! Ik ga korte antwoorden geven. Kom maar! Kom maar! Maar als ik de laatste twee vragen wil voorschotelen borduurt ze nog even verder op het antwoord van de vorige vraag:

Trouwens, dat is een mooie parallel: ik heb heel veel teksten in de metro geschreven. Want ik hoor wel dat subkabaal. Ik zie dus die mensen denken en voelen. En dat geluid schrijf ik op. Iemand komt binnen en op een bepaalde manier denk ik: oeh! Jij hebt iets meegemaakt! Wat zou dat kunnen zijn? En dan ga ik stukjes van mezelf zoeken in die andere mensen die het niet hardop zeggen. Ga maar goed kijken naar mensen. Je kunt altijd een beetje voelen wat er mogelijk aan de hand is. Ben je moe? Ben je gefrustreerd? Heb je een goede dag gehad? Ben je blij? Ben je opgelucht dat je naar huis gaat? Die bewegingen van geluid, daar drijf ik op. Al die bewegende toestanden.

Ik vind het altijd leuk om te weten waar artiesten zelf de laatste tijd naar luisteren. Wat vind jij zoal leuk de laatste tijd?

Stephanie McKay! Ze speelt hier vanavond op Pure Jazz. En ik kan haar niet zien! Ik vind het zo erg! Lizz Wright luister ik ook veel naar. Ik ben niet lesbisch maar ‘oh my God’! Waar komt zij vandaan? Zij is briljant! Dat zijn twee artiesten die ik nu erg veel beluister op mijn iPod maar ik vind Estelle ook heel erg leuk omdat zij mij op een beetje gekke manier doet denken aan Lauryn Hill. Heel gek... ze hebben niks met elkaar te maken maar het feit dat ze kunnen zingen en rappen vind ik gewoon grappig en ik was vroeger ook echt hysterisch fan van Lauryn Hill. Dus ik vind het leuk een paar van die elementen in haar terug te zien.

Ik zou het interview willen afsluiten met de vraag wat jouw levensmotto is?

Zoveeeeeeeel! Ik vind ‘m niet lastig… maar …. nou ja, weet je… Ok, luister: je hebt de uitdrukking: schoenmaker hou je bij je leest. Dat vind ik de meest belachelijke uitdrukking ooit bedacht! Waarom zou je je bij je leest houden? Voor wie? Degene die dat van jou verwacht is bang of angstig. En dat vind ik wat hier in Nederland aan de hand is: kom niet bij mij in de buurt want ik moet mijn stukje bewaken. Als je naar de sterren in het heelal kijkt zie je dat iedere ster even hard kan schijnen als de andere ster en allemaal naast elkaar. Je hoeft elkaars ‘shine’ helemaal niet in de weg te zitten. Als jij denkt dat je DJ moet worden terwijl je klokkenmaker bent dan gaan de puristen onder de DJ’s, voor zover die bestaan, lopen mopperen want die vinden het dan irritant dat jij dat probeert te doen. Dat is angst! Je moet mensen gewoon lekker hun ding laten doen! Ik kom bijvoorbeeld voor een hoop mensen verwarrend omdat Giovanca én zangeres én orthopedagoge én model en misschien ook schrijfster is. Nou, dat kan niet hoor! Dat vinden wij verwarrend! Maak eens een keuze! Hoezo? Nee joh! Als ik dat nou allemaal wil doen? Op een dag komt er een moment dat ik keuzes ga maken omdat ik nu eenmaal een mens ben en niet alles op hetzelfde niveau kan doen. Die keuze moet ik maken. En ik moet niet voor jou een bepaald parcours afleggen zodat jij mij kan blijven volgen. Dus mijn motto is: schoenmaker hou je vooral niet bij je leest! En als je een ander ‘leest’ wilt uitoefenen: doe je best! Ga ervoor!

Voor meer informatie over Giovanca kun je terecht op diverse websites:

www.giovanca.nl (officiële website)

www.giovancafansite.nl (fansite)

www.myspace.com/giovanca (MySpace website)

www.giovancaostiana.hyves.net (Hyves website)


Onderwerp: JEUGD

Zondag 23 November 2008 at 4:53 pm

Kabouter Plop: Het bezoek van Pinki

Kabouter Plop
Door Chantal van den Boogaard

Vrolijke en uitgelaten kinderen vulden het Theater aan de Parade in Den Bosch. Allemaal waren ze gekomen voor de Nederlandse première van de nieuwste show van hun idool Kabouter Plop, Het bezoek van Pinki.

In ‘Het Bezoek van Pinki’ zien we oude bekenden terug uit de Kabouter Plop speelfilm ‘Plop en de Pinguïn’. Kabouter Lui heeft een brief met een onduidelijk adres. Omdat hij niet weet waar hij hem moet bezorgen, gaat hij samen met zijn en onze kaboutervrienden de brief brengen aan Kabouter Pruts, de uitvinder, die aan de rand van het bos woont. Ze komen in een wonderlijk laboratorium, waar een heel bijzondere uitvinding staat, namelijk een Reismachine.

Als Pruts onverhoopt weg moet, proberen Klus en Kwebbel stiekem Kwebbels geliefde Snorre van de Zuidpool naar hier te halen. Alleen verloopt dit niet zoals het zou moeten. In plaats van Snorre is daar namelijk Pinki de Pinguin. Dan verdwijnt Lui en gaat de machine ook nog eens stuk. Of dit allemaal nog goed komt …. ? Dat is te zien in het theater!

Plop en het bezoek van Pinki is vooral een muzikaal feestje. De verhaallijn is eenvoudig en goed te volgen, ook voor de allerkleinsten. De Ploppertjes gaan zichtbaar op in het verhaal. Er wordt enthousiast geroepen, gezongen en gedanst.

De voorstelling duurt een kleine vijf kwartieren wordt zonder pauze ten tonele gebracht. Precies lang genoeg voor de doelgroep; kinderen vanaf 3 jaar.

Opnieuw is het Studio 100 gelukt een voorstelling te maken die van het begin tot het einde alle Ploppers, Plopvrienden en Plopvriendinnen van het begin tot einde weet te boeien.

De voorstelling is tot maart 2009 te zien in Theaters in Nederland en Vlaanderen en de speellijst is hier te vinden.


Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Zaterdag 22 November 2008 at 5:57 pm

Leoni heeft lef

Leoni jansen Leoni Jansen Leoni Jansen
Door Suzan Vermeulen met foto's van Berbera van den Hoek

Dat Leoni Jansen niet voor een kleintje vervaard is, is duidelijk. Waar vele artiesten van haar kaliber zich laten leiden door commerciële successen, volgt zij haar hart. Met onverwachte keuzes, bijzondere samenwerkingsverbanden en veel persoonlijke inbreng weet Jansen haar publiek steevast te verrassen. ‘Don’t be late for your life’ was het motto van haar vorige cd en in dat kader was ze de afgelopen twee jaar in de theaters te zien en te horen met de concertreeks Heartstrings & Loose Ends. In 2007 bracht Leoni nog een cd uit met Les Frères Guisse, maar op 15 november 2008 kreeg Heartstrings & Loose Ends een lang verwacht vervolg. Haar nieuwe (dubbel)cd, met de prachtige titel Second Wind, werd in aanwezigheid van vakbroeders, familie, vrienden en bekenden door Jan Douwe Kroeske aan Leoni uitgereikt.


“Ik heb het eindelijk gedurfd!” verklapt Jansen aan de aanwezigen die in koffiehuis KHL genieten van heerlijke appeltaart. “Ik heb jaren getwijfeld, maar het nu eindelijk gedaan.” Ze zwaait met haar dubbelcd en licht toe: “Dit is eindelijk een ode aan mijn oude liefdes! Bob Dylan, Jimi Hendrix en al die andere grootheden. Met deze muziek is het allemaal begonnen en ik ben er altijd van blijven houden.” Jansen begint de middag met haar versie van Big Yellow Taxi en krijgt de lachers op haar hand als ze vertelt dat ze het refrein vroeger fonetisch zong. ‘Maar dat maakte niet uit. Het gevoel blijft hetzelfde!’.

Leoni Jansen Leoni Jansen band Onno Krijn

Second Wind bestaat uit twee cd’s die heel toepasselijk zijn onderverdeeld. CD 1 heeft de titel ‘Old Friends’ en bevat, naast Big Yellow Taxi, klassiekers als Jolene, Suzanne, Both Sides Now en Scarbourough Fair. Het hele album werd geproduceerd door Leoni’s levenspartner Onno Krijn, die ook voor alle arrangementen tekenden. Een ‘match made in heaven’. Met Leoni’s volle, warme stemgeluid en fantastische interpretatie krijgen deze bekende songs een nieuwe lading. Verrassend is de samenwerking met Janne Schra van Room Eleven in Angel from Montgomery.

Het tweede schijfje staat in het teken van ‘New Friends’. Wederom prachtige, reeds bestaande nummers, die allen gemeen hebben dat Jansen hen nooit eerder zong. Zij worden aangevuld met twee eigen stukken,  die Leoni samen met Jeroen Kramer schreef: het titelnummer Second Wind en Never Come Back To You. Opvallend aan ‘New Friends’ is verder het opgewekte Zuid-Afrikaanse duet ‘Ja Gesé’ met Chris Chameleon, die helaas niet bij de presentatie aanwezig kon zijn. Lesley van der Aa was er echter wel en zij ondersteunde Leoni, met haar loepzuivere stem, in het intieme ‘She Don’t Like Roses’, samen met violiste Esther Apitulae. Op het schijfje zijn verder ook Olec Fateev en De African Mama’s te horen.

De naam van de cd is tevens de titel van het mooiste nummer. Jansen heeft heel wat te vertellen en vat het allemaal samen in deze luchtige, maar zeer betekenisvolle song. ‘Just when you think you can’t go on, that second wind is gonna come…’ Second Wind is een tweede kans. Een tweede stap in het leven dat je (eindelijk) in eigen hand neemt. Wat ons betreft is Leoni Jansen nooit weggeweest en kenmerkt deze cd zich niet als tweede kans, maar wederom als pure vakmanschap en passie. ‘If you don’t beat that drum, that song ain’t gonna move.’ Leoni heeft die beat, dat staat vast.

website Leoni Jansen


Onderwerp: VERWACHT, POP-ROCK

Zaterdag 22 November 2008 at 12:01 pm

CHRISTMAS METAL SYMPHONY, KERSTFEEST OP DE METALMANIER!

After Forever Christmas Metal Sympnony After Forever
foto's Maarten Grootendorst 

Op zondag 28 december zal in 013 te Tilburg voor de eerste keer CHRISTMAS METAL SYMPHONY worden uitgevoerd, een nieuwe en unieke kerstshow speciaal bedoeld voor de echte metalfan! Een collectief van internationale zangers en muzikanten, gesteund door een 30-koppig orkest en een speciaal samengestelde band  zullen de beste metalnummers uitvoeren uit (bijna) alle krochten van de metal genres. 

Christmas Metal Symphony draait allemaal om het verhaal van Jonathan. Dit zal tijdens de show als leidraad dienen, waarbij  elk gedeelte van het verhaal muzikaal zal worden vertaald middels een selectie van de beste metalnummers aller tijden; van progmetal naar rock, van death naar speed en van industrial naar NWOBHM… 


De muzikale productie is in handen van JOOST VAN DEN BROEK (After Forever) die speciaal voor deze gelegenheid de samenwerking is aangegaan met het MAGNUM OPUS ROCKESTRA. Dit van origine klassiek geschoolde orkest onderscheidt zich van andere symfonie orkesten doordat alle muzikanten een persoonlijke voorkeur hebben voor rock- en metalmuziek, iets wat deze versmelting van metal en klassiek dan ook extra bijzonder maakt.

De heftige band die de muzikale basis levert tijdens de show, bestaat  uitsluitend uit echte rock & metalveteranen; KOEN HERFST (Drums / Epica ), MARCEL COENEN (Gitaar / Sun Caged), JOHAN VAN STRATUM (Bas / Stream of Passion), SANDER GOMMANS (Gitaar / After Forever), JEFFREY REVET  (Keyboards / Stream of Passion ) en uiteraard Joost zelf. (Keyboards)  

Met de bevestiging van CHUCK BILLY, de inmiddels legendarische zanger van Testament, is het programma van CHRISTMAS METAL SYMPHONY zo goed als rond.  De lijst met zangers en grunters aan dit unieke evenement in 013 te Tilburg is inmiddels behoorlijk indrukwekkend te noemen; Mats Levén, Johan Edlund, Russell Allen, Doro, Floor Jansen, George Oosthoek, Marcela Bovio en Ian Parry; ze hebben inmiddels allemaal hun komst naar Tilburg op 28 december bevestigd!

De naam van Chuck Billy stond erg hoog op het wensenlijstje van de organisatie omdat hij met zijn toenmalige band (LEGACY) in 1985 voor een ware opleving zorgde in de underground metalscene door het uitbrengen van de demo-cassette “First Strike is Deadly”. De enthousiaste reacties van de fans zorgde ervoor dat de band in 1986 een contract kreeg bij het grote Megaforce / Atlantic label.  De naam Legacy werd in 1987 veranderd in TESTAMENT (er bleek namelijk al een band met de zelfde naam rond te lopen in Amerika) en de eerste release met de nieuwe bandnaam bleek wederom een schot in de roos. Dit album (The Legacy als verwijzing naar hun verleden) zorgde ervoor dat Testament hun trashmetal kon gaan uitdragen op de podia van de grotere festivals van Amerika en Europa.

Inmiddels zijn we meer dan 20 jaar verder en is de band (na een afwezigheid van een aantal jaren door ziekte van Chuck Billy) weer op de internationale podia te vinden. Het nieuwe album The Formation of Damnation is dit jaar verschenen en de band is weer volop aan het touren in Amerika en Europa, in clubs en op festivals. Nu Chuck Billy is toegevoegd aan het programma van CHRISTMAS METAL SYMPHONY kunnen dus ook alle registers van de trashmetal worden opengetrokken. Het zal dan ook niemand verbazen dat er enkele TESTAMENT klassiekers langs zullen komen, evenals een paar van Chuck’s persoonlijke All Time Favorite Metaltracks…..

De voorverkoop is inmiddels gestart en de kaartjes kosten € 32,50 per stuk. Alle info hierover kun je vinden op de site van 013 (www.013.nl).

Wil je meer weten over het evenement CHRISTMAS METAL SYMPHONY?  Neem even een kijkje op de onderstaande internetsites en vertel al je vrienden dat echte metalfans dit unieke spektakel zeker niet mogen missen!

www.myspace.com/christmasmetalsymphony   

www.xmasmetalsymphony.hyves.nl


Onderwerp: POP-ROCK

Vrijdag 21 November 2008 at 12:36 pm

Stilstaan en genieten van Wayne Hussey

Wayne Hussey Wayne Hussey Wayne Hussey 
Tekst en beeld van Michaela Meijer 

Al meerdere keren heb ik een optreden bijgewoond van Wayne Hussey, maar dan als frontman van de Britse waveband The Mission. De eerste keer in het voorprogramma van The Cure in 1989. De laatste keer in februari van dit jaar tijdens The Mission Farewell Tour.

Zijn exacte woorden tijdens dat laatste Mission-optreden waren dat hij het na meer dan 20 jaar wel genoeg vond. Dat hij wel eens zin had in iets anders.

Gezien het optreden dat hij 6 november 2008 gaf in de P60 in Amstelveen is hem dat ”iets anders doen” goed gelukt…… Het enige verschil bleek de missende band.

Wayne Hussey solo, akoestisch. 

Wayne Hussey (26 mei 1958) is een Britse muzikant die vooral faam verwierf als frontman van The Mission en in iets mindere mate als gitarist en songwriter van The Sisters of Mercy. Na het verlaten van The Sisters of Mercy richtte hij samen met Craig Adams The Mission op. Met 10 studio albums en spelend van 1986 tot 1996 en van 1999 tot 2008 een constante factor in de wave-scene.

Tegenwoordig solo optredend en in april van dit jaar een soloalbum “Bare” uitbrengend met voornamelijk covers en Mission-materiaal. 

Goed, Wayne Hussey solo. Dat moest ik natuurlijk met eigen ogen bekijken als rechtgeaarde Mission-liefhebber. De zaal ging om 20.00 uur open en ere aan wie de eer toekomt, P60 is een fijn poppodium. Het beschikt over een grote concertzaal inclusief balkon en een afgeschermde rookruimte op het balkon met chiptap. Het is fijn om te zien dat aan de rokers onder ons zoveel aandacht is geschonken aan het creëren van deze ruimte met goed zicht op het podium, chapeau P60.

Wayne betreed het podium om 21.00 uur en trapt af met “Beyond the Pale” van het album Children. Alleen, met gitaar. Ik  moest even wennen, dat moge duidelijk zijn. Wayne vraagt na het eerste nummer wat wij als publiek graag willen horen en mijn gezelschap schreeuwt “Amelia”, wat beaamd wordt door de rest van het publiek, maar Wayne vindt het nog te vroeg voor “Amelia”. Er worden nog wat titels geroepen, maar Wayne besluit “Trail of Scarlet” van het album Masque te spelen. Een nummer waar niemand om gevraagd had. Het viel mij trouwens op dat hij vaak vroeg om input van het publiek. Leuk natuurlijk, om vervolgens heel iets anders te spelen dan waar om gevraagd werd. Dan heb ik al snel zo iets van: “vraag het dan niet.” Aan de andere kant, de interactie met het publiek was zeer vermakelijk. Wayne vertelde grappige anekdotes aan de lopende band. Zo deed hij uit de doeken dat hij het nummer “Severina” nooit zomaar kan spelen, zonder de lyrics bij de hand te hebben. De tekst is volgens hem met geen mogelijkheid te onthouden. Zelfs niet toen hij nog een “working brain” had. Blijkbaar maken drank en drugs meer kapot dan je lief is. De drank was dan ook in overvloed aanwezig. De welbekende fles wijn stond prominent naast hem op het podium en zodra Wayne om Jack Daniels vroeg werd dat geregeld en door hem gedronken als limonade. 

Al met al, ondanks of mede dankzij de drank, kwamen alle Mission-klassiekers voorbij deze avond, “Kingdome come, Garden of Delight, Butterfly on a Wheel, Wasteland, Like a Hurricane, Tower of Strenght”.

Naast deze klassiekers werden we ook nog getrakteerd op een paar fijne covers, waaronder “A Night Like This van The Cure, With or Without You van U2, Can’t Help Falling in Love with You van Elvis Presley en het sublieme Dream On van Aerosmith”.

Uiteindelijk speelde Wayne ook nog “Amelia”. Een nummer dat je naar de strot grijpt, een duidelijke aanklacht tegen incest. De walging is voelbaar in de zaal en ongetwijfeld zal er hier en daar een traan zijn gevloeid, want zoals gezegd, het grijpt je naar je strot. 

Het was een fijne avond in een fijne zaal. Leuk om Wayne Hussey eens akoestisch mee te maken. Hij is een geweldige muzikant, maar…….ja, toch een maar……ik miste de band enorm. De bas, de gitaren, de drums, ik miste ze vreselijk.

Het geweldige “Tower of Strenght”reduceren naar akoestisch spel is wat mij betreft zonde. Plus het feit dat akoestisch zo klein blijft en je dus niets anders kan doen dan kijken en luisteren vond ik af en toe erg frustrerend. Van bewegen kwam weinig, helaas. 

Wayne Hussey solo was voor mij dan ook eenmalig. Zodra The Mission weer besluit om bij elkaar te komen, pas dan zal ik er ook weer bij zijn.


Onderwerp: POP-ROCK

Woensdag 12 November 2008 at 9:21 pm

De groei en eerlijkheid van Maria Mena vertalen zich in een sterk en persoonlijk concert

Maria Mena Maria Mena Maria Mena
Door Aukje met foto's van Desiree Renkens
Gezien in Paradiso op 4 november

De 22-jarige Noorse singer/songwriter Maria Mena werd al op jonge leeftijd een ster in eigen land. Anno 2008 heeft ze vier albums op haar naam staan, waarvan de laatste in september uitkwam. Met die laatste cd, 'Cause and Effect' is ze definitief de eigen landgrenzen ontstegen en treedt ze in buurlanden als Duitsland, Zwitserland en Nederland op.

Begin november had Nederland de eer Maria Mena te mogen ontvangen. Ze treedt met enige regelmaat op in ons land, maar de concertreeks in november bracht extra spanning met zich mee omdat Maria Mena haar nieuwe album presenteerde. Haar nieuwe plaat is namelijk de meest persoonlijke tot nu toe. Ze heeft heel wat meegemaakt in haar prille leven (scheiding ouders, anorexia) en heeft met deze nieuwe songs met dat verleden afgerekend.


Ze opent de avond sterk met het imposante 'Belly up'. Meteen valt op dat ze met meer overtuiging en zelfvertrouwen zingt dan bij vorige optredens. Dat is ook kenmerkend aan haar nieuwe cd, maar weet dat live maar eens waar te maken. Dat doet ze voor de volle honderd procent en houdt dit tot het einde toe vast. Het tweede nummer is het titelnummer van de nieuwe cd: 'Cause and Effect'. Daarna grijpt ze terug naar een oude hit 'You're the only one' (White turns blue, 2004) en songs van haar vorige album Apparently Unaffected (2006), waarvan de ballad 'Internal Dialogue', over een interne discussie met haar eigen ik, indruk maakt.

Maria Mena Maria Mena Maria Mena 

Haar nummers bevatten vanwege de persoonlijke teksten nogal wat emoties die ze allemaal weet over te brengen. Ze lijkt in elk woord op te gaan en vertelt het publiek vol overgave haar levensverhaal. Ze is gegroeid op het podium, staat stevig op haar hoge hakken, is volwassener geworden ook al heeft ze haar kinderlijke spontaniteit behouden. Ze vertelt dat dit de eerste keer is tijdens deze tour dat ze voor zo een groot publiek zingt en daar voelt ze zich zeer goed bij. Het pept haar zichtbaar op en de big smile is niet van haar gezicht te poetsen. Het publiek complimenteert ze met hun goede reuk (omdat er niet meer gerookt mag worden neemt de geur van zweet en slechte adem de overhand) en enthousiasme.

Na het aanstekelijke 'All this time', de nieuwe single, zingt ze haar favoriete nummer 'Where were you', over waarom de liefde van haar leven niet eerder in haar leven verscheen. Ze had het, hem, zo nodig. Om dan door te gaan met een ode aan die liefde met het vrolijke en lichtvoetige 'I'm in love'.

Maria Mena lijdt aan wat ze noemt 'honesty de la tourette': het eerlijkheidssyndroom. Op het podium, maar ook in haar nummers, vertelt ze eerlijk over haar gevoelens. Het maakt dat ze gevoelens van herkenning opwekt en daardoor dicht bij het publiek staat. Hier staat geen omhooggevallen diva, maar een doodgewoon meisje dat toevallig heel goed kan componeren en zingen.

Met nog wat oud en nieuw werk ('A few small bruises', 'Your glasses', het nummer 'Just hold me' waarmee ze doorbrak in Nederland en het stevige 'Power trip ballad') neemt ze voor even afscheid om snel terug te komen voor een toegift. Die toegift bestaat uit 'Sorry' (White turns blue, 2004), de lieflijke Kiss-cover 'I was made for loving you' (Cause and effect, 2008) en het lekker klinkende 'Our battles' (Apparently unaffected, 2006). En zo is er een eind aan een zeer sterk concert gekomen waarin ze het publiek heeft gegeven waar ze voor kwam, door simpelweg zichzelf te geven.

http://mariamenamusic.no/

http://www.myspace.com/mariamena


Onderwerp: VERWACHT

Woensdag 12 November 2008 at 8:57 pm

Erik Mesie maakt programma Night of the Proms compleet

OOK LIVE, SIMPLE MINDS, SINEAD O’CONNOR, MIDGE URE EN HARLEM GOSPEL CHOIR IN ARNHEM EN ROTTERDAM 

Vanaf zaterdag 15 tot en met 22 november is de show traditiegetrouw te zien in Rotterdam, maar op 14 november komt de Night of the Proms voor het eerst naar het Gelredome in Arnhem. Dit jaar wordt groots uitgepakt! Niet alleen zijn de beste acts gestrikt en zijn er filmbeelden en -muziek van de nieuwste film van James Bond, er is ook voor het eerst balletmuziek met dans.          

Begin jaren tachtig maakte Erik Mesie furore als zanger en gezicht van de band Toontje Lager (‘Net als in de film’, ‘Ben jij ook zo bang’, ‘Zoveel te doen’ en ‘Stiekem gedanst’). Het album ‘Stiekem dansen’ kwam in 1983 binnen op de tweede plaats in de hitlijsten, meteen onder ‘Thriller’ van Michael Jackson. Na het uit elkaar gaan van de groep in 1985 ging Erik Mesie solo verder, met twee albums en hitsingles als ‘Zonder jou’ en ‘Zonneschijn’ als resultaat. Sinds enige tijd bevaart hij de wateren van de Nederlandstalige popscene met een gloednieuwe band die van elk live-optreden een waar feest maakt.

Het succesverhaal van Live leadzanger/frontman/gitarist Ed Kowalczyk, leadgitarist Chad Taylor, bassist Patrick Dahlheimer en drummer Chad Gracey begint in 1991. Het heeft hen inmiddels acht albums, goed voor een totale verkoop van meer dan 20 miljoen cd’s, fans over de hele wereld en omvangrijke wereldtournees opgeleverd.  Enorm grote successen komen van het album ‘The Distance To Here’ (1999) zoals ‘The Dolphin’s Cry’, ‘Run To The Water’ en ‘They Stood Up For Love’ . In het nieuwe millennium groeit de ballad ‘Overcome’ in de weken na de aanslagen op de Twin Towers uit tot de allergrootste hit van Live. Op het album ‘Birds Of Pray’ (2003) kiest de band opnieuw voor onvervalste rock. Opener ‘Heaven’ wordt als single wederom een hit. In 2004 verschijnt het verzamelalbum ‘Awake (The Best Of Live)’. Het jongste Live-album, ‘Songs From Black Mountain’, dateert van 2006 en maakt indruk met ondermeer de hitsingle ‘The River’. Een constante bij Live zijn de solide en onverslijtbare songteksten waarin Kowalczyk heel vaak zijn persoonlijke en spirituele interesses tot uiting brengt. “Als songwriter wil ik tijdloze liedjes schrijven die zeer lang bij de luisteraars blijven hangen”, zegt hij daarover. “Eén van de redenen waarom we al zo lang zoveel trouwe fans hebben is dat zij nuances blijven vinden in onze songs”. Nieuwe nuances zullen zij ongetwijfeld ook ontdekken wanneer Live zijn grootste hits onder begeleiding van het symfonisch orkest Il Novecento vertolkt op Night of the Proms.  

Jim Kerr en Charlie Burchill, oprichters van Simple Minds, waren eerder al, in 1997 en 2002, de grote publieksfavorieten op de Night of the Proms. In een recent onderzoek onder Night of the Proms bezoekers bleek dat Simple Minds nog steeds hoog op het verlanglijstje staat. Jim en Charlie bleven contact houden met het Night of the Proms team sinds hun eerste optreden in 1997. Toen ze te kennen gaven dat ze graag hun 30-jarig bestaan wilden vieren met een derde reeks optredens op de Proms, aarzelden de producenten geen moment om ze opnieuw te boeken. Uiteraard met een andere keuze uit hun reportoire, al zullen de klassiekers “Belfast Child” of “Alive and Kicking” niet kunnen ontbreken. Een unieke kans voor wie hen nooit eerder live meemaakte en een onvergetelijk weerzien voor alle anderen. 

Sinéad O’Connor is een naam die vaker opduikt in de verlanglijstjes van de Night of the Proms- bezoekers. De in een voorstad van Dublin geboren zangeres kende eind jaren tachtig haar eerste successen met ‘Mandinka’ en ‘Troy’. In 1990 brak ze wereldwijd door met ‘Nothing Compares 2 U’, oorspronkelijk een song van Prince maar een echte popklassieker geworden in haar versie. Bekendheid verwierf ze niet alleen met haar muziek maar ook door haar verschijning met kaalgeschoren hoofd, haar turbulente levensloop en haar rebelse standpunten over de kerk en de plaats van de vrouw in de maatschappij. Dat ze de controverse niet uit de weg gaat, wordt ook in in haar latere muziek gereflecteerd. In een brede waaier aan stijlen zijn religie en spiritualiteit als onderwerpen nooit veraf. 

Na haar debuutplaat ‘The Lion And The Cobra’ (1987) werden van ‘I Do Not Want What I Haven’t Got’ (1990) 7 miljoen exemplaren verkocht. Daarna verschenen ‘Am I Not Your Girl’ (1992), Universal Mother (1994), het Best Of-album ‘So Far’ (1997), ‘Faith And Courage’ (2000), ‘Sean-Nós Nua’ (2002, een mini-album met Keltische traditionals in een eigentijds jasje), ‘She Who Dwells In The Secret Place Of The Most High Shall Abide Under The Shadow Of The Almighty’ (2003), ‘Collaborations’ (2005), ‘Throw Down Your Arms’ (2005, een reggae-album) en vorig jaar ‘Theology’, een album met een religieus geïnspireerde oproep tot vrede. 

Vorig jaar al werd Sinéad gepolst voor deelname aan Night of the Proms. Andere verplichtingen in haar agenda zorgden er echter voor dat ze in 2007 niet kon worden gecontracteerd, maar meteen werd de mogelijkheid voor 2008 opengehouden.  

Uit het repertoire van Sinéad O’Connor zal zeker ‘Troy’ worden vertolkt, een van die zeldzame parels die bijna geschreven lijken te zijn voor uitvoering op Night of the Proms. Uiteraard zal ook haar wereldhit ‘Nothing Compares 2 U’, een meezinger voor iedereen, niet ontbreken.  

Night of the Proms doet dit jaar geen beroep op het koor Fine Fleur, maar zoekt met het Angels In Harlem Gospel Choir andere horizonten op. Het energieke gospelkoor is opgericht in 1986 door Allen Bailey die werkte met o.a. Michael Jackson, The Commodores en Prince en het idee kreeg voor zijn koor nadat hij in de Cotton Club in Harlem een viering had bijgewoond ter ere van Martin Luther King. Met het allerbeste zangtalent uit de New Yorkse zwarte kerken tracht hij sindsdien mensen overal ter wereld dichter bij elkaar te brengen via de gospelmuziek.   

Het koor deelde het podium met o.a. Paul McCartney, The Chieftains, Diana Ross, Jimmy Cliff, Cindy Lauper, André Rieu, Elton John, Razorlight en... U2. Het was trouwens Bono die het koor de naam "Angels in Harlem" meegaf. In 2004 trad het gospelkoor op met Bono en U2 in het Rockefeller Center in New York.  

Het Angels In Harlem Gospel Choir is een koor dat niet alleen ‘rockt’, maar op Night of the Proms ook op een bijzonder unieke manier gospel met klassieke muziek zal combineren. "The Harlem Gospel Choir are tremendous!", zei Elton John na hun optreden op het feest voor zijn 60ste verjaardag. Dat zal het Night of the Promspubliek dit najaar alleen maar kunnen beamen.   

Wie ooit de komische sopraan Natalie Choquette op de Night of the Proms heeft gezien (1999) zal ook onder de indruk zijn van Igudesman & Joo. Het tweede duo op het programma dit jaar wordt namelijk gevormd door Aleksey Igudesman en Richard Hyung-ki Joo. De twee werken al samen sinds ze elkaar op 12-jarige leeftijd ontmoetten aan de Yehudi Menuhin School. Geïnspireerd door Menuhin droomden ze er beiden van om klassieke muziek naar een groter publiek te brengen. Vandaag, zovele jaren later, pakken ze in de voetsporen van sterren als Victor Borge, Dudley Moore en zelfs Glenn Gould uit met een baanbrekende show die in geen enkele categorie onder te brengen valt en lokken ze het publiek door humor te koppelen aan muziek. 

Midge Ure, bekend van Ultravox, mede-oprichter van Band Aid en inspirator van Live Aid en Live8, is dit jaar de leider van de Electric Band op de Night of the Proms. Hij vervangt John Miles, die net als in het verleden mee op tournee gaat met Tina Turner. Midge Ure was in 2005 al te gast op de Night of the Proms in Duitsland. Uiteraard zal hij zijn grootste hit 'Vienna' vertolken met het symphonieorkest Il Novecento.

Net als de vorige jaren programmeert Night of the Proms opnieuw filmmuziek. Dit jaar wordt wonderbaarlijke muziek en filmbeelden uit de prachtige films van James Bond vertolkt. Night of the Proms krijgt de toestemming om in absolute avant-première ook beelden van de allernieuwste James Bond film te tonen. “Quantum Of Solace” wordt op 5 november in de bioscopen verwacht, maar wie zolang niet kan wachten kan al fragmenten van de film tijdens Night of the Proms zien.  

Eén van de klassieke werken op het programma van Night of the Proms dit jaar is het Adagio uit het ballet ‘Spartakus’ van Aram Katsjatoerjan. Bij de uitvoering ervan zal het publiek kunnen genieten van de ballerina Katchiri Feys. De 18-jarige volgde een opleiding aan de Koninklijke Balletschool Antwerpen. 

www.notp.com  

Night of the Proms 2008

Gelredome Arnhem

vrijdag 14 november  

Ahoy Rotterdam

zaterdag 15, woensdag 19, donderdag 20, vrijdag 21 en zaterdag 22 november.  

Entree Arnhem van € 26 tot € 42,50, excl. servicekosten; Rotterdam van € 21 tot

€ 43,50, excl. servicekosten.

Kaartverkoop door Tele Ticket Service 0900-4500045 (45 cpm) en via www.notp.comwww.livenation.nl 0900-3001250 (45 cpm) en de Ticket Service voorverkoopadressen.


Onderwerp: STRAATTHEATER

Dinsdag 11 November 2008 at 11:59 pm

Straattheaterseizoen sluit af met topvoorstelling in Diepenheim

Les noces de trottoir Les noces de trottoir Les noces de trottoir
Tekst en beeld van Henry Krul

Eind oktober. Iedereen die zou beweren dat het straattheaterseizoen in Nederland al een maand geleden afgelopen was zou ik meteen gelijk geven. Echter, afgelopen zaterdag in Diepenheim (Ov) bleek dat dit nog niet het geval was. St. KUNSTen op Straat, gedurende een lange zomer verantwoordelijk voor de programmering van zeer divers internationaal straattheater verspreid over zo’n 16 plaatsen in Overijssel en misschien wel Nederlands grootste gratis straattheaterfestival, programmeerde de topvoorstelling Les Noces de Trottoir door Tango Sumo en Cie Vendaval.

Deze dansvoorstelling waarin twee gerenommeerde Franse dansgroepen samenwerken ging in de zomer van 2007 in première op het festival Chalon dans la rue. Veel Nederlandse en Vlaamse festivals hadden deze voorstelling afgelopen seizoen graag geprogrammeerd maar alleen het Reuringfestival in Purmerend lukte dit. En dus nu, de winterse kou is soms al voelbaar (brrrrrr), te gast bij St. KUNSTen op Straat in Diepenheim. Diepenheim?

Ja inderdaad, zomaar op een oktoberavond op een schoolpleintje in dit prachtige stedeke waar het de gehele week al bruiste van kunstactiviteiten. Diepenheim omringd door prachtige kastelen landgoederen en woonplaats van o.a. de eigenzinnige singer-songwriter en cabaretier Andre Manuel. Hetzelfde Diepenheim waar de Dogtroep in 1997 haar laatste voorstelling Stille Getuige met de oude vertrouwde Dogtroepcrew (voordat twee prominente kernleden Wieger Woudsma en Marco Biagioni tragisch verongelukten) maar liefst 23 keer uitverkocht. In dit prachtige dorpje waren in het verleden ook al Tuig, Vis à Vis en The Lunatics te gast. Onthou die naam: Diepenheim.

Lang had ik uitgekeken naar deze voorstelling. In zowel Chalon sur Saône, Vieux Condé en Purmerend waar mede straattheaterliefhebbers gingen kijken was ik verhinderd. Mooie foto’s en goede kritieken had ik al volop gezien en gehoord. Tuurlijk is de kans groot dat de voorstelling komend jaar vaker in Nederland te zien zal zijn. Wellicht op Oerol, Boulevard, Deventer. Wie weet... Echter deze gelegenheid liet ik niet aan mijn neus voorbijgaan.

Les noces de trottoirLes noces de trottoir Les noces de trottoir

Voorafgaand aan de voorstelling was er in de sfeervolle Herberg de Pol een eenvoudige maaltijd (iedere genodigde kreeg een knapzak met brood) georganiseerd. Ook werden hier ter gelegenheid van het afsluiten van het straattheaterseizoen wat woorden gesproken door o.a. drs. Ronald Kox, teamleider Zorg en Cultuur van de provincie Overijssel. Hij maakte bekend dat een viertal festivals in Overijssel, waaronder KUNSTen op Straat en Deventer op Stelten, elk gedurende de komende vier jaar structureel met € 125.000 per jaar ondersteund worden.

Vanaf 18.30 uur stroomde het publiek, soms voorzien van warme dekens, mondjesmaat toe. Toen het echter tegen zevenen liep kwam ook de grote horde genodigden toegestroomd. Het zat bomvol.
De voorstelling waarin een musicus, vijf mannen (Tango Sumo) en vijf vrouwen (Vendaval) de hoofdrol spelen is hartverwarmend. Het centrale thema is liefde. Het afstoten en aantrekken van geliefden staat centraal. Soms onhandig dan weer heel ontroerend maar bovenal zeer dansant. Bloemen, tafels en banken; van alles wordt in de voorstelling betrokken. Zelfs het publiek, waarvan een select gedeelte op een gegeven moment de speelvloer opgevraagd wordt, doet mee. En als dat publiek zelf niet op het speelvlak komt dan mengen de dansers zich wel tussen datzelfde publiek. Dit tot grote hilariteit van vooral de vrouwen. Niet zo raar want de mannelijke dansers zijn een lust voor het oog. (de vrouwen overigens ook, hoor). De voorstelling beschrijven is ondoenlijk. Daar begin ik ook niet aan.

Het was zogezegd flink fris (zo’n 6 graden schat ik in). Maar na deze voorstelling die ongeveer een uur duurde was ik weer helemaal warm geworden. Hij was prachtig! Ik denk dat ’t zelfs mijn persoonlijke topper van 2008 is. Een ovationeel applaus volgde na afloop. De dansers, veel te luchtig gekleed, namen dit snel en dankbaar in ontvangst waarna snel ‘afgezakt’ naar warmere oorden.
Hiermee werd dan uiteindelijk een lang straattheaterseizoen met een prachtig toetje afgesloten.

Tot slot nog even wat feitjes. St. KUNSTen op Straat, in de volksmond ook wel Overijssel op straat genoemd, bestaat dit jaar 16 jaar. Echter, voordat het festival in haar huidige vorm ontstaan is timmerde directeur en programmeur Jan Eijsink (tevens directeur van De Reggehof in Goor), al flink aan de weg. Toen, eind jaren tachtig, was hij de enige in Nederland die Frankrijk’s bekendste straattheatergroep Royal de Luxe (bekend van o.a. La visite du sultan des Indes sur éléphant voyager dans le temps, haar enorme reuzen en het Mysterie van de paspoppen) met Roman Photo al naar Twente haalde. Ook stond de Dogtroep in de beginjaren tachtig toen ze vooral interventies deden, al bij Jan Eijsink in het nabijgelegen dorpje Hengevelde geprogrammeerd. Kortom, een sympathieke programmeur, met een lange staat van dienst. Misschien onopvallend maar wel met een neus voor mooie dingen.

www.kunstenopstraat.nl
www.tangosumo.com/pages/noces3.html  (o.a. trailer)
www.vendaval.fr
www.kunstmomentdiepenheim.nl


Onderwerp: POP-ROCK

Dinsdag 11 November 2008 at 4:31 pm

Cyndi Lauper geeft inspiratieloos concert maar laat oude tijden herleven

Cindy Lauper Cindy Lauper Cindy Lauper
Door Aukje met foto's van Berbera van den Hoek 
Gezien in de Melkweg op 2 november

Cyndi Lauper is niet meer het alternatieve popmeisje van vroeger. Tegenwoordig is ze één van de vele queens van de dance. Met haar nieuwste album 'Bring ya to the brink' - een samenwerkingsverband met Basement Jaxx, Digital Dog, Kleerup en Dragonette - neemt ze de luisteraar mee naar een wereld van beats, new wave, retro synths en persoonlijke teksten. Die teksten vertellen wat ze de afgelopen 25 jaar heeft meegemaakt.

Na haar hits Time after time, True Colors en Girls just want to have fun werd het stil rond de zangeres. Ze volgde, eigenzinnig als ze is, haar eigen weg in plaats van de commerciële waardoor haar muziek het grote publiek niet meer bereikte. Het lijkt alsof ze daar met deze plaat een klein beetje verandering in heeft gebracht. Een grote aanhang als vroeger zal ze er niet mee winnen, maar het is duidelijk dat het publiek weer zin heeft in de muziek van Cyndi Lauper.

Haar nummers deelt ze graag live met haar publiek. Maar tijdens het concert kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat ze er niet zo heel veel zin in heeft. Het is de laatste dag van haar Europese tour, ze hoest regelmatig, doet haar oortjes steeds in en uit en lijkt zich daardoor niet te kunnen concentreren. Al klinkt haar stem nog steeds hetzelfde als twintig jaar geleden: schel met een rauw randje, haar zuiverheid laat jammergenoeg te wensen over.

Cindy Lauper Cindy Lauper Cindy Lauper

De setlist bestaat uit een mix van nieuwe en oude nummers. Ze begint met Change of Heart (True Colors, 1986) en gaat dan over naar twee nummers die twintig jaar later zijn uitgebracht: Set your heart en Grab a hold (Bring ya to the brink, 2008) om dan weer twintig jaar terug in de tijd te gaan met When you were mine (She's so unusual, 1984) en She bop (The essential Cyndi Lauper, 1983). En zo wisselt ook de rest van de set, die slechts uit tien nummers bestaat, tussen nummers van vroeger en nu. Hoewel dat een prettig gegeven is, we komen tenslotte natuurlijk ook voor de Cyndi van vroeger, is de set inspiratieloos en saai. Al vinden de nieuwe songs gretig aftrek bij het publiek, want het blijft natuurlijk lekkere dansbare muziek.

De grote hits van vroeger heeft ze bewaard voor de toegift. Time after time, Girls just want to have fun en True colours. Bij het eerste nummer richt ze de microfoon wel erg vaak op het publiek, een zwaktebod. Liever hoor ik háár de nummers vol overgave zingen, de nummers die ik tijdens mijn jeugd zo vaak voorbij heb horen komen en daardoor veel betekenis hebben. Gelukkig maken de twee laatste nummers veel goed. Met Girls just want to have fun bouwt ze een waar feestje op het podium en neemt het publiek daarin mee. De uitsmijter, True colors, laat vroegere tijden daadwerkelijk herleven. Bij dit nummer speelt en zingt ze solo en is eindelijk de overgave en concentratie daar om het nummer goed neer te zetten. 

Cyndi Lauper trekt haar eigen plan. Maakt dancemuziek wanneer ze er zin in heeft, ook al is dat het laatste wat je van haar verwacht en het haar een gelijkenis met de ingeslagen muziekrichting van Madonna oplevert. Het is haar te prijzen dat ze zich niet aan de commerciële muziekwetten houdt. Het is alleen jammer dat ze op het podium haar eigen muziek niet waar kan maken.

http://www.cyndilauper.com/

http://www.myspace.com/cyndilauper


Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

Maandag 10 November 2008 at 3:09 pm

Talking Loud denkt niet commercieel maar doet wat ze zelf wil

Talking Loud Talking Loud Talking Loud
Door Serge Julien met beelden van Eric van Nieuwland en Serge Julien 

De muziekwereld is groot, heel erg groot. Een plaatsje veroveren tussen opkomende talenten en reeds gevestigde sterren betekent hard werken en proberen origineel te zijn. Nu werd ik vorig jaar verrast op het Numoon festival in Rotterdam door een groep die me met een aangenaam gevoel achterliet: Talking Loud!

In 2002 ontmoeten twee conservatorium muzikanten elkaar die er al snel achter komen dat ze dezelfde muzikale interesses delen. Het leidt tot een nauwe samenwerking. Ze richten de groep Talking Loud op dat qua genre ergens het midden houdt tussen soul en funk met een laagje jazz overgoten en hier en daar een rauwe uitspatting. Het geheel klinkt fris, opzwepend en geïnspireerd.  


De vrijdag voorafgaand aan hun optreden op het Haagse Pure Jazz festival maak ik kennis met de twee drijvende krachten achter de groep: zangeres Sietske “Musiex” Morsch en gitarist Remi “Sausbei” Lauw. Sietske is een slanke vlotte meid van ongeveer 1 meter 75 met een vriendelijk gezicht dat zich kenmerkt door roodbruin slaghaar tot de schouders, strakke grijze jeans met daarboven een recent gescoord mouwloos T-shirt waarop in gele letters “Come A Little Bit Closer” staat, refererend aan de titel van hun in februari van dit jaar uitgebrachte EP. Bovendien viert ze op de dag van het interview haar 26ste verjaardag. De twee jaar oudere Remi is een stuk kleiner, Aziatisch uiterlijk met een kortgewiekt donkerharig koppie en een stoer geruit vest met daaronder slobber jeans. De twee zetelen zich relaxed in de riante stoelen van de bar van het Mercure hotel waar ik een leuk gesprek heb met de twee sympathieke muzikanten.

Ik heb gelezen dat jullie elkaar in 2002 hebben ontmoet. Kunnen jullie iets meer vertellen over het ontstaan van de samenwerking?

Remi: Het ging eigenlijk een beetje vanzelf. We zaten bij elkaar in de klas op het conservatorium in Rotterdam en toen ging het al snel. Er zaten weinig mensen die met deze muziek bezig waren. We zijn snel naar elkaar toegetrokken met een aantal andere mensen. Ik had wat liedjes die Sietske aanspraken. Toen zijn we samen gaan schrijven. Ik moest een herexamen doen om naar het tweede jaar van het conservatorium te mogen. Ik had te weinig gedaan en moest me toen bewijzen. Ik kreeg ook als opdracht om vier nieuwe nummers te spelen om door te mogen. Ik moest ook een bandje erbij samenstellen. Ik heb toen met haar liedjes geschreven. Toen hadden we zoiets van: dit is eigenlijk wel vet! Laten we gewoon echt een band neerzetten in plaats van alleen maar liedjes te schrijven! Dat heeft even tijd gekost maar dat was eigenlijk de aanleiding voor Talking Loud.

Sietkse: Het is ook eigenlijk voortgekomen uit jammen. Ik kan me herinneren dat we toen in een lokaal zaten en dat Remi wat aan het spelen was. Ik had al heel lang een tekst liggen en die paste er heel goed bij. Dat was That one en die spelen we nu nog steeds. Vanuit jammen bleek dat onze melodieën en teksten bij elkaar pasten. Toen zijn we meer gaan schrijven en kregen we richting in wat voor kant de muziek op moest gaan.

Is dat nog steeds de manier waarop liedjes ontstaan?

Remi: Het verschilt. Je probeert er achter te komen wat de ideale manier is maar die is er niet. De ene keer is het een melodie, de andere keer zijn we aan het jammen. Dan heb ik weer een beat gemaakt die ik opstuur naar Sietske waarna zij er iets overheen zet. Ze stuurt het weer terug of komt bij me thuis en dan werken we het uit.

Sietske: Ja, het gaat eigenlijk iedere keer anders. Soms ligt iets er al jaren en dan hoor je het ineens en denk je: dat klinkt te gek! We zijn ook een paar oude nummers van mij aan het uitwerken voor het album dat volgend jaar moet uitkomen.

Naast muzikale helden worden jullie ook geïnspireerd door het dagelijkse leven, mensen en liefde. Nu wonen jullie beiden in de grote steden Amsterdam en Den Haag. Zijn deze steden inspiratiebronnen voor jullie?

Sietske: Ik denk dat het meer gaat om hoe je met dingen omgaat of hoe je tegen het leven aankijkt. Als je in de grote stad woont dan ben je best wel ‘open minded’. Zo ben ik. Ik heb veel verschillende culturen om me heen. En dat neem je mee als persoon. Ik kom eigenlijk uit een dorpje. Ik ben geen typisch stadspersoon. Dat ben ik wel geworden. Dat maakt me heel breed qua interesses.

Remi: Ik denk wel dat de grote stad erbij meespeelt maar meer als een onbewuste factor. Ik kom eigenlijk ook niet uit een stad maar uit een dorp. Als dat wel het geval was geweest dan hadden we misschien meer oogkleppen op. Als je vanuit het dorp naar de stad gaat moet je nieuwe vrienden maken. Dan moet je flexibel zijn. Dat hoor je ook wel terug in de muziek. Er komen veel invloeden in voor. Het is niet alleen maar soul.

Dat kun je wel stellen: het ene moment hoor ik jazz invloeden, het volgende moment soul en funk terwijl er ook een rauw randje aan zit als Remi wat feller uithaalt op gitaar. En toch heb ik wel steeds het idee: het klopt wel! Het is in balans. Is dat ook wel iets waar jullie naar zoeken? Moet het binnen de lijntjes passen?

Remi: Ja, precies! We hebben er niet echt bewust voor gekozen maar het is gewoon zo gegaan. We hebben nu wel zoiets van: dit is de Talking Loud sound. Dat rauwere met wat jazz elementen, niet te R&B maar wel met het gevoel dat het echt een liedje is.

Bij het beluisteren van jullie liedjes heb ik geprobeerd te zoeken naar wat ik nou allemaal hoor. Als ik naar Very necessary luister, dan hoor ik The Dap Kings zonder blazers en tegelijkertijd ook Joss Stone. Het grijpt een beetje terug naar de klassieke soul van de jaren ’60…

Remi: Je vergeet Donny Hathaway te noemen!

Ach! Ik had wel gelezen dat hij tot jullie invloeden behoort. Dan ken ik dus niet genoeg van de man terwijl ik hem wel erg goed vind.

Sietske: Very Necessary is ook gewoon ontstaan vanuit het luisteren naar verschillende dingen zoals Hathaway maar ook naar wat er nu gebeurt zoals Amy Winehouse. We kijken naar hoe we het oude met het nieuwe kunnen combineren. Sommige mensen vinden het ook op de The ghetto lijken. Joss Stone is een voor de hand liggende vergelijking omdat ik een blanke soulzangeres ben. Ik vind haar erg tof. Haar laatste album is ook heel ‘Old School’. Maar het is niet zo dat we commercieel denken. Het is uiteindelijk wat we zelf willen doen.

Ik ben wel weer verrast als ik iets hoor als Come a little bit closer. Ligt het aan mij of hoor ik daar een Braziliaans gitaarrifje? Dat is wel weer de andere kant...

Remi: Het was weer heel iets anders voor ons. Ik ben zelf ook een tijdje bezig geweest met Braziliaanse muziek.

Sietkse: Het is eigenlijk meer een soort van interlude dan dat het een nummer is. Een beetje dromerig, ‘spacy’ stuk die we als intro en outro hebben gebruikt op de EP. Mensen kunnen hiermee op het verkeerde spoor worden gezet. Maar dat is zoals we zijn: heel divers!

Weer een andere kant wordt belicht in Keep it movin’ en vooral If you’re hesitating. Ik zag recentelijk een live versie van dit laatste nummer op You Yube. Remi gaat daar tegen het einde een beetje als Hendrix tekeer. Maar zoals eerder gezegd, ondanks dat je dus die verschillende wegen bewandelt klopt het helemaal.

Remi: Er is niet bewust over nagedacht. Maar het is meer de combinatie van de mensen die we om ons heen hebben. Dat zijn wij! Wij hebben voor de EP bewust gekozen voor echte liedjes. Veel fans haken af als ze liedjes van tien minuten horen. Mensen willen gewoon iets korts en bondigs horen. Voor het album willen we wat meer gaan uitpakken.

Jullie staan op de laatste dag van het Pure Jazz festival naast gevestigde namen als Benjamin Herman en Izaline Calister. Toch hebben jullie beiden al de nodige ervaring met grote festivals als Lowlands, Parkpop, The Hague Jazz en North Sea Jazz. 

Remi: Wij zijn ook veel individueel bezig geweest en nog steeds doordat we ook voor andere artiesten spelen.

Sietske: Pure Jazz is een groot festival. En ik denk dat we daar ook wel klaar voor zijn. Als achtergrondzangeres heb ik grote dingen gedaan. En dat is denk ik ook goed als je die ervaring hebt zodat je weet wat je kunt verwachten.

Je hebt toch te maken met verschillende festivals. Bij Lowlands en The Hague Jazz heb je te maken met een divers publiek. Moet je daar een bepaalde draai in vinden?

Remi: Qua jazzfestivals wordt het steeds ruimer genomen. Op zich vind ik zelf jazzfestivals heel leuk omdat je daar een groot publiek en echte muziekliefhebbers hebt. Bij jazzfestivals gaan mensen echt luisteren en krijg je ook de meeste reacties. Op popfestivals moet je keihard pompen en willen mensen het gewoon gezellig hebben.

Sietske: Het is ook afhankelijk waar een festival wordt gehouden omdat je per stad ook weer verschillende mensen hebt. Het is al lang niet meer zo dat het publiek stil is of op een stoeltje blijft zitten. Uiteindelijk denk ik dat wij wel een breed publiek aantrekken.

Sietske, jij zingt achtergrondvocalen bij Giovanca. Bij Talking Loud sta je zelf op de voorgrond. Hoe ervaar je die twee rollen?

Nou, daar heb ik best wel moeite mee gehad. Ik ben al zo lang gewend om achtergrondzangeres te zijn. Maar ik denk dat ik door de jaren heen zekerder ben geworden. Het is wel een heel andere rol. Opzich ben je altijd zangeres. Maar Talking Loud is mijn kindje. Daar stop ik al mijn inspiratie in.

Wie zijn qua zangeressen voor jouw voorbeelden?

Nou, ik luister eigenlijk heel veel naar mannen. Ik heb ook verschillende fases. Soms luister ik allemaal oude Stevie Wonder dingen. Dan weer Donny Hathaway. Maar ook mensen van nu zoals Erykah Badu. Dan zit ik in een hip hop fase en dan weer in een soul fase maar ik kan ook weer Nikka Costa opzetten. Het hangt heel erg van mijn bui af. Maar ik luister meer naar mannen.

En Remi? Jij laat je in ieder geval hier en daar beïnvloeden door Hendrix als je uit je dak wilt gaan.

Ja, ik ben natuurlijk wel gitarist maar ik luister eigenlijk niet zo veel naar gitaristen. Ik ben niet gefocussed op alleen gitaar. Ik luister heel veel naar Stevie Wonder, Donny Hathaway, Marvin Gaye maar ook hip hop zoals Common en Slum Village. Daarnaast jazz zoals John Coltrane en ook alternatieve muziek en Braziliaans. Maar qua gitarist ben ik zeker wel heel erg door Jimi Hendrix beïnvloed.

Zijn er bepaalde (buitenlandse) muzikanten met wie jullie in de toekomst eens zouden willen samenwerken?

Sietske: Ik heb ergens een soort droom dat ik ooit Stevie Wonder ontmoet en dat we dan samen gaan zingen. Dat lijkt mij een mooie droom. Als die dag komt dan ben ik daarna helemaal compleet gelukkig!

Stevie is het wel heh? Dat hoor je duidelijk!

Remi: Alle muziek na Stevie Wonder is door hem beïnvloed. Luister maar naar hoe gospelzangers zingen maar ook qua sound. Platen van Stevie Wonder worden als referentie gebruikt. Een voorbeeld is D’Angelo’s Voodoo: die is ook naar de studio teruggegaan waar Stevie Wonder en Jimi Hendrix hun platen hebben opgenomen. Ik ben trouwens vergeten te vertellen dat ik ook veel door D’Angelo ben beïnvloed. D’Angelo was voor mij eigenlijk het begin om te luisteren naar soul. Daarvoor was het punk en rock. Ik ben ook bij zijn concert geweest op North Sea Jazz in de Statenhal. Toen stond ik echt zo van: wat is dit? Het was muzikaal heavy en zo hoog! Maar wat je bij hem ziet is dat het ook heel rauw is. Heel veel soul is tegenwoordig op toetsen gebaseerd. Je hebt een ‘beatgroove’ die bestaat uit een drum en een baslijn en dan wordt het vaak opgevuld met een hele laag Rhodespartijen. En dat is dan soul. Maar eigenlijk is oude soul vaak veel meer gitaristisch bekeken. Op Voodoo hoor je heel weinig toetsen terwijl D’Angelo zelf toetsenist is.

Hoe staan jullie tegenover media als een Hyves, MySpace en een YouTube? Het is toch een manier om je laten zien en te laten horen.

Sietske: Nou ja, met MySpace heb je natuurlijk connecties met heel de wereld. Je krijgt vaak aanvragen via MySpace of vragen over waar je de EP kunt krijgen. MySpace is echt een manier om je buiten Nederland ook te laten horen.

Remi: Soms krijgen we een ‘friendsrequest’ en vragen we ons af hoe ze bij ons terecht zijn gekomen. Onze bandnaam is ook de naam van een platenlabel en de titel van een James Brown nummer. Mensen gaan dan alle platen van het label zoeken en dan komen ze opeens bij ons terecht en dan denken ze: Hey! Dat is ook leuk! Je klikt natuurlijk de hele tijd door. Uit Nederland krijgen we eigenlijk weinig verzoeken. Maar uit Amerika en Azië daarentegen weer heel veel. Op Hyves is het veel laagdrempeliger. Dat is natuurlijk heel typisch Nederlands. Dat gaat meestal door vrienden van vrienden die elkaar kennen. Een tijdje geleden hadden we een promoactie die we via MySpace deden. Maar voor Nederland werkt dat dan helemaal niet omdat heel weinig Nederlanders een MySpace account hebben. Daar zitten vooral muziekliefhebbers en muzikanten op. Maar toen we het via Hyves deden was het opeens raak met de aanmeldingen.

Waar staat Talking Loud over vijf jaar?

Sietske: Over vijf jaar is moeilijk in te schatten. We zijn nu aan het kijken naar het album dat we volgend jaar willen uitbrengen. En hopelijk gaat dat goed en kunnen we overal spelen en ook buiten Nederland. We focussen echt op landen buiten Nederland zoals Engeland, Duitsland, Azie en Amerika. Daar hopen we een voet tussen de deur kunnen zetten. Grootse plannen!

Voor meer informatie over Talking Loud kun je terecht op www.myspace.com/talkingloud.

Voor het bestellen van de EP stuur je een E-mail naar info.talkingloud@gmail.com.


Onderwerp: POP-ROCK, MUZIEK

Zondag 09 November 2008 at 11:26 pm

Gothic en fantasyfestival in Amersfoort zeer geslaagd

Nox Obscura Nox Obscura Nox Obscura
Tekst en beeld van Henry Krul

Ik had er nog nooit van gehoord en kwam het toevallig tegen toen ik de site van het lokale Poppodium De Kelder checkte. Het festival, dat een nieuwe naam heeft, omvat o.a. een gothic- en fantasybeurs, en werd voor het eerst in Amersfoort gehouden. Het programma met beurs, workshops, theater en de nodige optredens van bands sprak me wel aan.

Die zaterdag ging ik naar de prachtige industriële locatie t.w. de (voormalige) ijtuigenloods/wagenwerkplaats, gelegen achter het centraal station van Amersfoort.

De loods waar de spoorrails nog doorheen lopen is monumentaal en groot. Kaal echter geenszins. Een enorme beurs met misschien wel 100 kramen bestreek een groot deel van de ruimte. Ik keek echt m’n ogen uit. Prachtig was het enorme aanbod en diversiteit van handelswaar. Attributen uit de riddertijd, enorme gothic-(hoepel)jurken, heel veel sieraden, accessoires, een echte Engelse kraam met heerlijk ogende fudges, stoere schoenen, hoeden, poppen, cd’s, circusattributen. Alles wat je misschien verwachtte of niet; het was er allemaal.
En het zag er allemaal ook nog eens zeer mooi en verzorgd uit.
Leuk was dat tussen al die opgestelde kraampjes ook nog eens de mogelijkheid was om her en der workshops te volgen. Druktechniek, zandschilderen, sieraden maken, jezelf als gothicmodel laten fotograferen. Er was volop keus.

Daarnaast, voor mij als niet specifieke gothic- danwel fantasykenner, waren er ook nog de optredens van de bands, Abe de verhalenverteller, een theateract en diverse demonstraties.
’s Ochtends om 11 uur, het festival was nog maar amper begonnen, trad Shirayas Dream op. Deze Duitse tweemans formatie bestaat uit de klassiek geschoolde mezzosopraan Anna Aliena en componist Oliver Höhne. Met hun liedjes over droomwerelden en verre bestemmingen zetten al meteen de toon. Veelbelovend. Gedurende de gehele dag volgden, naast de dj’s die de korte pauzes opvulden, groepen met namen als Transentience, Misery, Embolus, Qntal en Omnia.

Nox Obscura Nox Obscura Nox Obscura

En eerlijk is eerlijk. Ik vond het allemaal zeer de moeite waard. Kwa muziek maar ook kwa presentatie.
Opvallend vond ik wel weer dat veel bezoekers van het festival niet eens zozeer speciaal voor de muziek kwamen. Meestal was het voor het podium niet erg druk.
Volgens mij is het voor de reguliere bezoeker van dit soort evenementen vooral de lol om gelijkgestemden te treffen. Dit uit zich dan ook vooral door hoe prachtig mensen gekleed zijn. Ook hier keek ik mijn ogen uit. Elfen, piraten, ridders, Dickensfiguren en traditionele gothics (wat dat ook mogen zijn); ze waren er allemaal. Van klein tot groot en jong en oud.

Echter, zoals ik al zei kwam lang niet iedereen voor muziek. Uitzondering hierop was het optreden van Omnia. Deze groep die op veel authentieke instrumenten prachtige Keltische muziek speelt en ook al verschillende cd’s op haar naam heeft staan, trok heel veel toehoorders. En terecht.

Mijn eerste kennismaking op de zaterdag was me goed bevallen en smaakte naar meer (de afterparty heb ik overgeslagen). Het gevolg was dat ik zondags nog maar even ben gegaan.
Ik kan iedereen die nieuwsgierig geworden is zeker dit festival aanraden. Ga alleen, met vrienden of met je gezin.

Kernwoorden zijn: zeer ontspannen sfeer, mogelijkheid tot meenemen van consumpties (dit doe je natuurlijk niet overvloedig want de consumpties aldaar zijn zeer betaalbaar), zeer betaalbare entree, een verrassing voor oog en oor. Gaan!

www.myspace.com/shirayasdream
www.omnia-neocelt.nl
www.transentience.com
www.misery.nu
www.embolus.nl
www.qntal.de
www.nox-obscura.nl
www.vana-events.nl


Onderwerp: MUSICAL

Zondag 09 November 2008 at 2:24 pm

Freek wint finale ‘Op zoek naar Joseph’

Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph
Door Judith Verkerk-Widmer met foto's van Berbera van den Hoek

Na een 9 weken durende afvalrace stonden op zondagavond 26 oktober Roy, Freek en John in de spannende finale van ‘Op zoek naar Joseph’. Wie van deze drie heren zou de felbegeerde hoofdrol krijgen in de musical ‘Joseph and the amazing technicolor dreamcoat’’?

Bijna 1,8 miljoen kijkers stemden op de live-show af. Volgens de jury, bestaande uit Pia Douwes, Erwin van Lambaart, Paul de Leeuw en Willem Nijholt, waren alle Josephs even kansrijk. Ieder had zijn eigen kwaliteiten. Ondanks zijn pogingen om een blonde Joseph te promoten, moest Roy als eerste de arena verlaten. De jury roemde hem om zijn harde werken en volgens Nijholt had hij zich van een ruwe diamant weten te ontwikkelen tot een schitterende steen. Nadat hij met een minuten durende staande ovatie de studio moest verlaten ging de strijd onverbeten door tussen John en Freek. ? 


Beiden wisten eerder op de avond al op overtuigende wijze een musicalnummer te vertolken. Freek wist met zijn emotionele ‘Gethsemane’ uit Jesus Christ Superstar de jury en het publiek te ontroeren. Achteraf bleek zijn traan veroorzaakt door de spanning dat hij zijn tekst niet meer wist. Als een ervaren musicalster wist hij zich uit de hachelijke situatie te redden door er nog meer expressie en overtuiging tegenaan te gooien. Ook John wist tijdens het nummer ‘Verwarrend bestaan’ uit de musical Aïda een ‘wauw’ van een tot tranen geroerde Pia Douwes te ontlokken.

Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph Op zoek naar Joseph

Met het nummer ‘Sluit alle deuren maar’ hadden de in lendendoek geklede heren een laatste kans om het publiek te overtuigen van hun kwaliteiten.  De jury bleef verdeeld. Zou het publiek kiezen voor de rijpere John of juist voor de vocaal sterke Freek? Het publiek, dat inmiddels was uitgegroeid tot 2,2 miljoen kijkers, stemde uiteindelijk op Freek. Daarmee sluit hij zich vanaf donderdag aan bij de repetities van ‘Joseph and the amazing technicolor dreamcoat’.  Tijdens de persconferentie zei hij het zich nog niet te realiseren. Het was een te grote opeenstapeling van fantastische dingen. ? ?

De première van de musical is op 12 december in het de stadsschouwburg in Utrecht. Daarna toert ‘Joseph and the amazing technicolor dreamcoat’ langs de theaters in het hele land.

Joseph and the amazing technicolor dreamcoat website


Onderwerp: WERELDMUZIEK, JAZZ, POP-ROCK

Vrijdag 07 November 2008 at 10:28 am

Luistergenot bij warme jazzfunk Azymuth in Dr. Anton Philipszaal

Azymuth Azymuth Azymuth
Door Serge Julien met foto's van Al Borrelli 
Azymuth gezien in de Dr. Anton Philipszaal, Den Haag op 23 oktober 2008.

Brazilië staat op muzikaal terrein bekend om de samba´s en de bossanova’s maar dat het land ook in staat is om een lekker stuk jazzfunk neer te zetten wordt duidelijk als in het begin van de jaren zeventig de band Azymuth van zich laat horen. Begonnen als een quartet maar uiteindelijk in de formatie van José Roberto Bertrami, Alex Malheiros en Ivan Conti uitgegroeid tot een legendarische groep binnen het genre die door kenners op handen wordt gedragen. Muziekliefhebbers kennen wellicht nog hun hit Jazz Carnival uit 1979.

In het kader van Jazz aan het Spui dat de Dr. Anton Philipszaal in samenwerking met The Hague Jazz organiseert, is Azymuth naar de Residentiestad gehaald voor een eenmalig optreden.


Azymuth´s interessante mengeling van jazz, spacefunk en Braziliaanse ritmes is door de loop der jaren inspirerend voer geworden voor menig grote DJ’s en producers. Roni Size, Jazzanova en 4 Hero zijn zomaar een drietal grote namen die nummers van Azymuth voor een onwetend publiek hebben gepresenteerd. De band zelf is ook nog actief in de studio. Kort voor het Haagse optreden heeft het trio een nieuw album uitgebracht onder de titel Butterfly.

Azymut Azymuth Azymuth

Het moge duidelijk zijn dat de heren ouder zijn geworden en dat is ook af te zien aan de mannen. Behoorlijke groeven, grijs/witte haren en aardige buiken tekenen de leeftijd. Dat het ouder worden geen invloed heeft op het talent van de heren blijkt uit het uitstekende optreden dat het trio geeft. Een zacht palet van constant pakkende melodieën wordt neergezet door toetsenist en kopstuk Bertrami terwijl Malheiros en Conti met respectievelijk bas en drums de ritmeonderdelen invullen. Hoewel niet uniek mag het best gezegd worden dat Azymuth met maar één melodietroef zo´n afgemaakte sound neerzet. Dat er ruimte is om spannend te soleren laat Malheiros horen in Concede-Me Esta Danca (May I Have This Dance With You) die de snaren nog net zo fijn beroerd als in het verleden. Conti laat meerdere keren zijn kunnen voorbijkomen terwijl de goede man ook de zang voor zijn rekening neemt tijdens de Marvin Gaye cover What´s Going On. Erg aangenaam is het funky Dear Limmertz met zijn lekkere basloopje terwijl je jezelf tijdens het dromerige Last Summer In Rio langs de kust van Brazilië waant in tropische temperaturen met een zacht briesje 

Ook van de nieuwe CD Butterfly wordt materiaal gespeeld waaronder het titelnummer dat oorspronkelijk van Herbie Hancock is die het destijds opnam voor zijn album Thrust. Daarnaast ook een overheerlijk Os Cara La en het toegiftnummer Triagem. Afgaande op deze nummers is de nieuwe plaat een welkome aanwinst in de collectie van menig muziek liefhebber.

De warme jazzfunk die Azymuth ten gehore brengt is een waar genot om naar te luisteren. Live krijgen de nummers nog wat extra dimensie mee. Het is jammer dat er niet zo’n grote opkomst is voor het optreden want deze legendarische mannen verdienen het om live gehoord te worden. Volgende keer gewoon een volle zaal voor de overheerlijke Azymuth sound!

Websites

www.myspace.com/azymuth (My Space site van Azymuth)

www.ldt.nl (Website van de Dr. Anton Philipszaal/ Lucent Danstheater)

www.thehaguejazz.nl (Website van The Hague Jazz)

CD’s Azymuth

Butterfly (2008)

Azimuth (2007/1975)


Onderwerp: POP-ROCK

Dinsdag 04 November 2008 at 9:47 pm

Heather Nova toont vormbehoud in uitverkocht Paradiso

Heather Nova Heather Nova Heather Nova
Door Aukje met archieffoto's van Berbera van den Hoek 
Gezien in Paradiso op 26 oktober

Een volle zaal, gedempt licht. Gejoel als de kleine en iele Heather Nova met een akoestische gitaar achter de met kunstbloemen versierde microfoon plaatsneemt. Stilte (behalve bij de bar) als ze zingt: “I don't know if I took a wrong turn, 'cause the birds don't fly low like they used to. The water's rising but I'm bone dry, and I don't come for you like I used to.” 

Haar stem vult de zaal, haar teksten vinden een luisterend oor. Halverwege het nummer krijgt ze gezelschap van haar band. Een stoere drummer met cowboyhoed, een roodharige bassist en een blonde langharige gitarist. Het sfeervolle en kwetsbare nummer 'Ride', ook het openingsnummer van haar nieuwe album 'The Jasmine Flower', neemt een rockende wending. Het is representatief voor de rest van de avond. Kwetsbaarheid versus stoerheid met als constantie de smachtende sensuele stem van Heather Nova.


Heather Nova werd in 1967 geboren op Bermuda. Ze kreeg muziek met de paplepel ingegoten en vertrok naar Londen om jacht te maken op een platencontract. Die veroverde ze, waarna ze na haar eerste psychedelische album 'Glow' (1993) doorbrak met haar tweede meer toegankelijke album 'Oyster'.

Inmiddels is ze toe aan haar achtste studioalbum, 'The Jasmine Flower'. In tegenstelling tot de vorige cd's een plaat vol intieme nummers, waar ze grotendeels wordt begeleid door alleen akoestische gitaar. Kwetsbaar, maar voor sommige fans saai. De nummers lenen zich ondanks die 'saaie' intimiteit voor een avondje rocken op het podium. En dat is fijn, want anders werd het misschien wel écht saai.

De keuze voor een band geeft de avond de nodige power. Ze laveert samen met hen tussen haar vele albums waardoor iedere vroegere of latere fan aan zijn trekken komt. Typerend voor Heather Nova is haar smachtende stem die zich vaak in de hoge regionen bevindt. En altijd is ze daar indrukwekkend loepzuiver. Zelfs bij het hoge 'Island' van het album 'Oyster' waar ze haar hele lijf schrap moeten zetten om de hoge tonen te halen. Maar het lukt haar, elke keer weer, want dit nummer wordt bijna altijd gespeeld tijdens een liveconcert.

Ze varieert met oude en nieuwe nummers, zoals het saaie 'Heart and Shoulder' ('Siren'), het kwetsbare 'Heal' ('Oyster'), het bekende en lekkere nummer 'Walk this World' ('Oyster') en de simpele maar prachtige ballad 'Fool for you' ('Storm') waarbij ze plaatsneemt achter het keyboard. Tijdens de avond wordt nog een video geschoten voor de nieuwe single 'Alway Christmas', waarbij het opvalt dat ze voor het eerst naar de sologitarist lacht. Heather Nova is een serieuze muzikant die op het podium staat om haar kunnen en songs ten gehore te brengen. Af en toe vraagt ze hoe het publiek gaat, maar verdere interactie is er niet, ook niet met de muzikanten. Aangezien we dat inmiddels wel van haar kennen, nemen we dit voor lief.

Doordat er weinig wordt verteld aan het publiek speelt ze in verhouding veel nummers én een lange set. Na een lange pauze met veel gestamp en gejoel komt ze terug voor een toegift waar ze nog de nodige nummers speelt. Wat dat betreft geeft ze het publiek waar het voor gekomen is. Veel variatie en veel Heather Nova. Op een avond vol poprock, afgewisseld met akoestische begeleiding ('Beautiful storm') geeft ze een kwalitatief goed optreden, zoals je mag verwachten van een Heather Nova. Ze bewijst wederom een ervaren rasmuzikante te zijn, die het publiek graag geeft waar het voor komt. Op een serieuze manier, dat wel, maar dat hoort nu eenmaal bij haar.

http://www.heathernova.com/

http://www.myspace.com/heathernova


Onderwerp: POP-ROCK

Zondag 02 November 2008 at 12:27 pm

Guus Meeuwis opent clubtour met onderhoudend optreden in Paard

Guus Meeuwis Guus Meeuwis Guus Meeuwis
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Gezien in het Paard van Troje, Den Haag op 22 oktober 2008 

Guus Meeuwis is voor mij niet de meest voor de hand liggende artiest om een concert van bij te wonen maar als veelvraat die open staat voor wat er allemaal in de wereld van muziek gebeurt leek het me aardig om eens een concert van de sympathieke Brabander bij te wonen in mijn thuishaven Den Haag.

Het Paard van Troje is host voor Meeuwis’ optreden dat al maanden van te voren is uitverkocht. Wellicht ook niet raar, gezien de goede man in staat is om een Heineken Music Hall of een Philips Stadion meerdere keren uit te verkopen. Het optreden in het Paard is het eerste van een tour die hem langs alle grote clubs van de Lage Landen zal brengen.


Ik ken Meeuwis vooral van de geijkte hits uit het begin van zijn carrière toen hij nog met zijn band Vagant speelde. Megahit Het is een Nacht heb ook ik tot in de treuren gedraaid met mijn toenmalige vriendin. Bij die andere knaller Per Spoor (Kedeng Kedeng) kreeg ik echter een wat verward gevoel met het hoempapa gehalte van het nummer waarna ik de zanger langzaam uit het oog verloren ben. Inmiddels weet ik dat de 36-jarige zanger negen albums op zijn naam heeft staan (inclusief een verzamelaar en twee live albums) en dat de liedjes na zijn eerste drie albums serieuzer zijn geworden toen hij solo is gegaan. Zijn concerten staan garant voor een gezellige en feestelijke sfeer met hoog meezinggehalte maar waarin ook ruimte is voor de rustige liedjes die het schrijverstalent van Meeuwis duidelijk naar voren brengt. En wat is er mis met een dergelijke avond voorzien van deze ingrediënten?

Guus MeeuwisGuus Meeuwis Guus Meeuwis

Het publiek in het Paard bestaat voor driekwart uit dames die zo ongeveer ieder liedje mee zingen. De setlist is opgebouwd uit favorieten maar ook met materiaal dat niet vaak is gespeeld zoals Meeuwis aan het begin van het optreden aankondigt. Als leek ben ik verrast dat Het is een Nacht meteen aan het begin van de show wordt gespeeld terwijl ik in de veronderstelling ben dat deze doorbraakhit wordt bewaard voor de toegift. De bebrilde muzikant scoort daarmee gelijk een punt door zich niet aan zo’n concept over te geven. Gedurende het concert blijkt dat ik meer liedjes ken dan ik had verwacht want nummers als Toen ik jou zag, Geef mij je Angst, Ik wil je, Tranen gelachen en Proosten blijken de hogere regionen van de hitparade te hebben bereikt. Andere nummers die worden gespeeld zijn onder andere Liefde is een Werkwoord, Bij elkaar, Bondgenoot en Jouw Hand.

Meeuwis en zijn band spelen een afwisselende anderhalf uur durende show waarin een dwarsdoorsnee van zijn werk wordt gepresenteerd. Hij heeft een neus voor het componeren van pakkende liedjes met afwisselend ruimte voor melancholiek en vrolijkheid. Aanstekelijk zijn ook de harmonieuze vocalen en pakkende refreinen. Als beperkte Meeuwis kenner ben  ik wel verrast dat Per Spoor ontbreekt tijdens het optreden maar tegelijkertijd stijgt met die verbazing de singer/songwriter bij mij in aanzien door niet alleen maar voor hits te kiezen. Daarvoor in de plaats speelt hij As Ge Ooit en Brabant. Deze laatste ballad waarbij de armen massaal de lucht ingaan is man’s lijflied geworden. 

Een onderhoudend en gezellig avondje met Guus Meeuwis in het Paard van Troje. De stadionconcerten voor aankomende zomer in Eindhoven en Heerenveen zullen ook weer een feest van jewelste worden. Schat: wat denk je van een avondje Guus Meeuwis in het Philips Stadion over zeven maanden?  

website Guus Meeuwis