Benjamin Herman kwartet “ Een feestje in het SJU-huis.
Door René de Hilster met foto's van Maarten Mooijman (klik voor vergroting) SJU-huis Utrecht 20 januari 2007
Het was mijn eerste bezoek aan het SJU-Huis. Typisch een jazzhonk, laag, druk, een goed geluid en beregezellig. Een aanrader maar wél lastig voor fotografen!
Al die bezoekers waren afgekomen op het Benjamin Herman kwartet dat voor deze gelegenheid bestond uit Benjamin Herman, Gideon van Gelder, Jos Machtel en Joost van Schaik. In de aankondiging stond dat er muziek van de Engelse pianist Stan Tracey ten gehore zou worden gebracht maar dat liep even anders. Als uitzondering op de regel had Benjamin Herman besloten om eens een avondje standards te spelen. Minor detail, want volgens mij maakt het niet uit wat Benjamin speelt en kunnen het evengoed Sinterklaasliedjes zijn. Hij weet alles naar zich toe te trekken om er zijn ding mee te doen. Dit “ding” bestaat dan uit virtuoos, swingend en zeer overtuigend spel met een energie waar een kerncentrale niet tegenop kan. Wat energie betreft deed zijn ritmesectie niet voor hem onder.
Standards dus en er werd dan ook geopend met 'The End Of A Love Affair'. Vanaf de eerste noot dook het kwartet er vol in met gretigheid waarmee een stier zijn eerste tochtige koe ontwaart. Ervoor gaan noemt men dat. Een bruisende uitvoering van deze standard. Bijtende altpartijen, ritmisch opzwepend pianowerk en zwaar swingend werk door de masters of swing en drive: Jos & Joost.
Het als tweede gespeelde 'Like Someone In Love' ging iets minder snel maar even voortvarend. De set vervolgde met 'In A Sentimental Mood' en 'Juju'. Toen was de energie even op en werd het tijd voor een pauze.
Alle stukken werden aan elkaar gepraat door Benjamin zelf en ook dat deed hij op zijn eigen bescheiden onbescheiden manier. Vooral de verwijzingen naar cd’s van de master of jazz waren grappig.
De tweede set was van hetzelfde laken een pak. Mooie stukken zoals 'Stablemates', 'Deluge' en natuurlijk de blues werden door Benjamin Herman c.s. binnenstebuiten gekeerd en ongelofelijk swingend neergezet.
Echt een concert waar je niet jazzliefhebbers mee naar toe neemt om ze te overtuigen dat jazz leuk is. Zelfs visueel viel er veel te genieten in het SJU-huis. Gideon van Gelder trok de raarste gezichten en wipte regelmatig van zijn pianokruk, Joost van Schaik was constant zijn onderlip aan het opeten en Jos Machtel keek gedurende het hele concert stoïcijns voor zich uit alsof er eigenlijk niets aan de hand was.
Paradiso en de Melkweg zetten hun concerten online op FabChannel. Dat zal bij de meeste mensen wel bekend zijn maar misschien weet je niet dat het nu mogelijk is om een FabPlayer op je eigen site te zetten. Je kunt hier precies lezen hoe je dat moet doen.
Lezersactie: Gratis kaarten en cd van Soweto Kinch in Paard van Troje
Hij wordt nu al een legende genoemd en heeft al diverse awards in de wacht gesleept. Zijn spel wordt vergeleken met dat van John Coltrane en Joe Harriot. Hij maakt een mengeling van jazz en hiphop en kan dat op subtiele wijze combineren. Op 22 februari is Soweto Kinch in het Paard van Troje en Cultuurpodium mag wat kaarten èn cd's weggeven aan de lezers.
Vinicius Cantu ¡ria boeit van de eerste tot de laatste seconde
Door Marina den Hartog met foto's van Jeroen van der Ent (klik voor groter)
Gezien in het Bimhuis op 26 januari 2007
Met een prachtig instrumentaal nummer, vermoedelijk geïnspireerd op geluiden afkomstig uit het Amazonegebied, zet Vinicius Cantu ¡ria meteen de toon van dit indrukwekkende concert. De gitarist/zanger is geboren in Manaus, de grootste stad van dit onmetelijk gebied. Deze geboortegrond heeft onmiskenbaar invloed gehad op zijn muzikale ontwikkeling. Op zijn zevende is hij naar Rio verhuisd en ook dat is te merken.
Zonder dat Cantu ¡ria nadere uitleg geeft, komen tijdens het concert allerlei Braziliaanse muziekstijlen aan bod, zoals de baião, maracatú en natuurlijk de bossa nova. Tijdens de nummers worden uitstapjes gemaakt naar jazz en funk. Sinds halverwege de jaren negentig woont hij in New York, wat ongetwijfeld doorwerkt in zijn muziek. Het concert is een dwarsdoorsnede van diverse stijlen. De heel specifieke interpretatie die Cantu ¡ria daaraan geeft is uitermate boeiend.
Ieder nummer is een avontuur op zich. Aanvankelijk heb je geen idee wat er komen gaat, maar de harmonieën en ritmes passen zo mooi in elkaar dat na enkele maten steeds weer een prachtig geheel ontstaat. Het is bijna sereen. Wat een sfeer weet deze man te creëren. De musici die Cantu ¡ria bijstaan zijn stuk voor stuk voortreffelijk. Trompettist Michael Leonhart speelt subliem en weet ongelofelijk subtiele klanken uit zijn instrument te halen. Na iedere solo onthaalt het publiek hem op een enthousiast applaus.
Intussen is het Bimhuis bomvol. Ondanks de drukte is het publiek muisstil. Vinicius Cantu ¡ria is spaarzaam met woorden. Zo kondigt hij bijvoorbeeld geen enkel nummer aan of af; de rijkgeschakeerde muziek die hij met zijn band neerzet spreekt voor zich. In het tweede deel van het concert horen we een prachtige uitvoering van het bekende ‘Corcovado’ (Quiet nights of quiet stars). Dit nummer begint met een soort handpercussie waarbij drie musici, min of meer handenwrijvend, een heel subtiel ritmisch geluid produceren terwijl Cantu ¡ria, verder alleen nog begeleid door de bassist, zingt en gitaar speelt. Wat een mooie vondst.
Er volgen een paar echte ‘latin’-nummers, waaronder een met Engelse tekstfragmenten die ironisch verwijzen naar Brazilianen die zich in andere landen vestigen: “We make some money, we make a big deal, we make some money before we go back to Brazil!” Het laatste nummer is ‘Ela é carioca’. De zaal zingt op verzoek van Cantu ¡ria bepaalde delen mee. Even is het net alsof we in Brazilië zitten, terwijl het publiek zo op het oog toch voornamelijk Nederlands lijkt te zijn. Dit slot illustreert het bijzondere karakter van dit fascinerende concert.
Bezetting: Vinicius Cantu ¡ria “ zang en gitaar
Michael Leonhart - trompet
Paul Socolow - basgitaar
Adriano Santos - drums
Dendê - percussie
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Mijn Plezierbrevier is de titel van een bloemlezing van de natuurleukste korte verhalen volgens Kees van Kooten en tevens de titel van het programma waarmee hij met muzikale partners Corrie van Binsbergen en haar musici door het land toert.
