Onderwerp: MUZIEK, FESTIVAL

Vrijdag 28 September 2007 at 12:17 pm

Ictus speelt Tom Waits & Kurt Weill

Ictus
Ictus
Ictus

Door Fieke Gosselaar met foto’s van Pierre Borasci (klik voor vergroting)

Ictus is een ensemble voor hedendaagse muziek uit Brussel. Samen met zangeres Judith Vindevogel en zanger Kris Dane spelen zij Tom Waits en Kurt Weill. Dit gebeurt met een grote verscheidenheid aan instrumenten, zoals tuba, trompet, piano, elektrische gitaar, contrabas, accordeon en viool. In combinatie met de krachtige stem van de zangeres en de rauwe Waits-stem van de zanger zijn ze werkelijk verpletterend.

Ze brengen nummers van het album ‘The Black Rider’ en ‘Franks Wild Years’ van Tom Waits. Van Kurt Weill vertolken ze liederen van ‘Mahagonny’, ‘Dreigroschen Opera’, ‘Happy End’ en ‘Lady in the Dark’. Waits is beïnvloed door de componist Weill, die in 1950 overleed. Ze hebben eenzelfde melodische perfectie en maken gebruik van de drie hoofdthema’s: gebroken liefde, dronkenschap en oproer. Ictus heeft daar goed een geheel van weten te maken. Ze doet dit op haar eigen wijze, zodat Waits en Weill spetteren, swingen en volmaakt in elkaar overvloeien. Kris Dane zingt met een mooie rauwe stem die hij af en toe een extra Waits-accent geeft door een megafoon te gebruiken. Judith Vindevogel schittert met krachtige uithalen in de uitvoering van ‘Alabama Song’, eerder gecoverd door The Doors. Het plezier dat ze zelf aan het spelen hadden, straalde eveneens van iedereen af. De dirigent stormde op zijn rode schoenen voor het muziekensemble langs of een duim ging de lucht in naar de zangeres wanneer zij een nummer mooi had gezongen.

Ictus
Ictus
Ictus


Het publiek reageerde laaiend enthousiast. Bij het applaus ging iedereen meteen staan en stond te stampen op de houten banken. Dit werd onmiddellijk beloond door een toegift, een liefdes duet van beide. Toen het publiek weer op de banken begon te stampen, gaven zij nog een toegift waarbij voor het laatst de instrumenten en de Waits-achtige stem van Dane de Juliet tent vulden. De prachtige muziek doet snakken naar meer. Na Groningen spelen ze nog in Middelburg en daarna in Kortrijk, Gent en Brussel. Ga er absoluut heen, want het is een bijzondere ervaring die dagen in je hoofd nazoemt. Genieten!

Ictus - website
Noorderzon - website
Kris Dane - website

Zang: Judith Vindevogel & Kris Dane
Regie: Fabian Fiorini
Klarinet & Saxofoon: Dirk Descheemaeker,
Bas: Dirk Noyen
Trompet: Philippe Ranallo
Tuba: Michel Massot
Percussie : Gerrit Nulens, Michaël Weilacher
Piano/klavier: Jean-Luc Plouvier
Gitaar: Tom Pauwels, Erik E.T.
Accordeon: Ludo Mariën
Viool: Igor Semenoff
Contrabas/e-bas: Gery Cambier

Onderwerp: NIEUWS

Vrijdag 28 September 2007 at 12:02 pm

SPECIALE DANSWORKSHOPS BIJ AFRIKA! AFRIKA!

SPECIALE DANSWORKSHOPS BIJ AFRIKA! AFRIKA!

Op woensdag 3 oktober vindt de première plaats van AFRIKA! AFRIKA! Deze circusshow wordt gekenmerkt door dynamiek, acrobatiek, zang en veel Afrikaanse dans. De dansers uit de voorstelling zetten zich tijdens vier speciale tweedaagse dansworkshops in, om ook Nederlandse dansers en danseressen kennis te laten maken met met de verschillende Afrikaanse dansstijlen. De workshops zijn voor gevorderde dansers en danseressen/dansers(essen) met ervaring. De twee beste deelnemers van elke workshop stromen uiteindelijk door naar de masterclass van Georges Momboye, de choreograaf en danser van AFRIKA! AFRIKA!. Deze masterclass wordt gehouden op dinsdag 20 en woensdag 21 november 2007 van 11 tot 14 uur.

Van dinsdag 16 oktober tot en met woensdag 7 november worden vier verschillende dansworkshops georganiseerd. Iedere week staat een ander land en daarmee een andere dansstijl centraal. Op 16 en 17 oktober wordt het spits afgebeten met djembédans uit Ivoorkust. Een week later op 23 en 24 oktober sabardans uit Senegal, waarna djembédans uit Guinee op dinsdag 30 en woensdag 31 oktober aan de beurt is. De laatste workshop staat op dinsdag 6 en woensdag 7 november in het teken van Zuid-Afrikaanse dans een primeur in Nederland. Alle workshops zijn van 11.00 tot 14.00 uur en vinden plaats in de hoofdtent van AFRIKA! AFRIKA!, op parkeerterrein P2 tegenover de Amsterdam ArenA.

Op dinsdag 20 en woensdag 21 november geeft Georges Momboye twee masterclasses voor dansdocenten, de kans voor professionals om van Georges Momboye te leren. Momboye is van Ivoriaanse origine, maar ontwikkelde zich op vele gebieden binnen zowel Afrikaanse als moderne dans. Vanaf zijn dertiende geeft hij al les in deze disciplines. Hij stond aan de basis van zijn eigen gezelschap, waarin alle vooraanstaande balletten verenigd werden. Hij is verantwoordelijk voor de gehele choreografie van AFRIKA! AFRIKA!. In de show zijn maar liefst 120 dansers en acrobaten terug te vinden.

Afrika! Afrika!, het magische circus van André Heller, is topentertainment met meer dan honderd fascinerende artiesten, adembenemende lichaamskunstenaars, dansers en muzikanten uit alle delen van het verbazingwekkende Afrika. Zij zorgen voor een koninkrijk van kunst en acrobatiek. Het Afrikaanse spektakel betovert het publiek met haar snelheid, energie en uitbundige levensvreugde. Bezoekers zien een glimp van het andere Afrika: een continent met een immense rijkdom aan culturele tradities en creativiteit.

Meer informatie is te vinden op www.afrika-afrika.com. Afrika! Afrika! wordt geproduceerd door Matthias Hoffmann.

Onderwerp: DANS

Donderdag 27 September 2007 at 09:31 am

DansClick 3: een click met de makers

Dansclick
Dansclick
Jac Goderie

Door Rina Sanders met fotomateriaal van Dansclick (klik voor vergroting)
Gezien in Delft, Theater de Veste op 22 september 2007


Het najaarsprogramma van DansClick brengt twee choreografieën samen die op het eerste gezicht ver uit elkaar lijken te liggen: de speelse, bijna ‘camp’-achtige solo van de Spaanse Pere Faura en een sereen, poëtisch duet van de Japanse choreograaf Kenzo Kusuda. Wat beide dansstukken gemeen hebben is de thematiek: de zoektocht naar liefde. Waar Kenzo Kusuda in het duet 'Moisture Rocket' twee dolende zielen laat zien die proberen een verbroken eenheid te herstellen, stelt Pere Faura zich in 'This is a picture of a person I don’t know' de vraag wat deze hang naar liefde doet met je eigen zelfbeeld.

Net als eerdere edities van DansClick begint de avond met een 'warming up', nu door Jac. Goderie. Hij vertelt een aantal anekdotes bij verschillende bekende dansfilms. We zien John Travolta in Saturday Night Fever en Leroy in Fame. Na deze flitsende filmfragmenten volgt de dans in 'real-life'.
Dansclick


This is a picture of a person I don’t know “ Pere Faura
Pere Faura laat in zien hoe je soms zo 'niet jezelf' of nauwelijks herkenbaar kunt zijn., opgedrongen door zaken als verlangen of gewenste beoordelingen van anderen. Zijn creatieve, multimediale aanpak leidt tot afwisselende en grappige momenten. Solo op het podium koppelt hij, al bewegend en pratend, bestaande film- en geluidsfragmenten aan eigen opnamen. Hij maakt daarmee goed duidelijk in welke situatie hij zich begeeft, wat hij voelt en denkt. Faura betrekt het publiek heel direct in zijn gedachtegang. De toeschouwers kunnen daardoor de ongemakkelijkheid ervaren zoals hij die van zichzelf laat zien.

Moisture Rocket “ Kenzo Kusuda
De choreografie van Kenzo Kusuda is van een geheel andere orde. De bewegingen in zijn duet lijken sterk ingehouden emoties weer te geven. We zien een man en een vrouw die verbonden lijken te zijn, maar eigenlijk nauwelijks in contact zijn met elkaar. Dezelfde licht gespreide handen, gebogen armen, ronde heupen en sterke rompen verbinden hun beide lichamen. De geluiden zijn vervreemdend en zorgen voor nog meer oosterse mystiek. Een heel mooie intense voorstelling, subtiel en krachtig.

Na deze twee uiteenlopende choreografieën wordt het publiek uitgenodigd voor een drankje op het podium. Hét moment om zelf eens in de schijnwerpers te staan en een click te maken met de twee makers.

DansClick is een samenwerkingsverband van dertig theaters en de productiehuizen Korzo producties (Den Haag) en DansWerkplaats Amsterdam.

DansClick - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 25 September 2007 at 3:41 pm

Alan Parsons Live Project

Alan Parsons by Doyaknow
Alan Parsons Live Project
Alan Parsons by Doyaknow

Door Aukje met foto's van Doyaknow
Gezien in Paradiso 15 september 200
7

Alan Parsons is van vele markten thuis en gaat al lange tijd mee in de muziekwereld. Zo werkte hij in zijn jonge jaren bij de beroemde Abbey Road Studio’s waar hij o.a. meewerkte aan ‘Abbey Road’ van The Beatles en verschillende platen van Pink Floyd, die zelfs een nummer naar hem vernoemden (‘Alan’s psychedelic breakfast’).

In 1976 ging hij verder als zelfstandig producer en maakte zogenaamde conceptalbums; een album met een thema. Parsons deed dit samen met Eric Woolfson die de meeste nummers schreef en sommige zong. Parsons zocht musici voor de projecten en produceerde het geheel. De twee waren erg succesvol. In 1990 kwam er een einde aan hun samenwerking. De albums die Alan Parsons daarna maakte konden niet tippen aan het eerdere succes. Nog steeds verzamelt Alan Parsons bekende en minder bekende musici om zich heen voor zijn ‘Alan Parsons Live Project’. Hij heeft een goede neus voor het strikken van de juiste musici op de juiste plaats. Zo is in Paradiso de zanger Kip Winger te gast, die zijn rol met verve uitvoert. Verder beschikken alle muzikanten over een goede zangstem, zodat een ieder één of meerdere nummers op zich neemt én een sterk staaltje samenzang kan neerzetten.

Wie Alan Parsons nog nooit eerder heeft zien optreden, zoals ik, kan even schrikken bij de aanblik van de man. Hij is groot en breed, heeft lang haar en draagt een leren rode piratenjas. Alsof je je in een piratenfilm waant. Maar meteen heeft hij mijn hart gestolen met zijn houding; verlegen knikt hij naar het publiek en op het podium geeft hij alle ruimte aan de andere muzikanten. Wel eist hij zijn plek op, tenslotte is h ­j de man waar het publiek voor is gekomen, maar doet dat met respect naar de andere muzikanten toe.

De band begint met het bekende instrumentale nummer ‘I Robot’. Gastzanger Winger laat zijn kwaliteiten horen in de tweede song van de avond ‘Damned if I do’ van het album ‘Eve’ (1979). Het publiek is al meteen enthousiast, helemaal wanneer het bekende ‘Don’t answer me’ wordt ingezet. De toehoorders worden verwend met een indrukwekkende samenzang van de bandleden van Alan Parsons Live Project. Bij het vierde nummer wordt het nog leuker als de drummer ‘Breakdown’ van het album ‘I Robot’ (1977) zingt; zijn stem is rauwer dan de anderen en hij lijkt zijn hand niet om te draaien voor de lastige combinatie van zingen en drummen. Het nummer zelf gaat moeiteloos over in ‘The Raven’.

Na ‘Luciferama’ spelen ze nog een nummer van het album ‘I Robot’, de ballad ‘Day after day (the show must go on)’, gezongen door de toetsenist die een iets zachtere stem heeft. Wanneer Parsons het volgende nummer ‘La Sagrada Familia’ aankondigt, ooit gezongen door John Miles, gaat het publiek helemaal los en zingt uitbundig mee.
Met het volgende nummer ‘Time’ voel ik weer de warme deken waarmee Alan Parsons het publiek inpakt. Hij zweept het publiek op, maar vindt na het nummer ‘Pychobabble’ dat het publiek op het balkon wel erg rustig is. Hij spoort hen aan net zo veel lawaai te maken als de mensen in de zaal. Bassist Montagna benadrukt zijn opmerking. ‘When Alan Parsons says to make some noise, you do it okay?’

De opmerking doet zijn werk, de mensen die relaxt op het balkon zaten klappen en joelen wanneer bassist Montagna het nummer ‘I wouldn’t want to be like you’ zingt. Dan volgen ‘We play the game’ van het album ‘A Valid Path’en ‘Don’t let it show’ van ‘I Robot’.

Dan mag ook eindelijk gitarist Townsend een nummer zingen: ‘Prime Time’. Na zijn zangkunsten daagt hij toetsenist Focarazzo uit tot een muzikaal duel, waarbij ze elkaars geluid en licks proberen te imiteren, iets dat goed lukt. Townsend weet een paar schreeuwend goede gitaarsolo’s te produceren die door merg en been gaan op de instrumentaal ‘Sirius’, dat overgaat in het bekende ‘Eye in the sky’, door Parsons zelf gezongen.
De band verlaat het podium, maar het publiek maant ze terug te komen. Parsons geeft gehoor aan het verzoek, en heeft voor de gelegenheid een andere jas aangetrokken (een lange glimmende zilveren jas) en zijn tot in een staart gebonden haren losgegooid.

Ze beginnen de toegift met het stevige ‘Can’t take it with you’, en daarna krijgt het publiek de grootste hit van Parsons te horen: ‘Old and Wise’. We missen de hese stem van Colin Blunstone met wie het origineel is opgenomen, maar Winger, wiens stem helderder is, is een goede vervanger.
Na het allerlaatste nummer ‘Games people play’ neemt de band gearmd afscheid van het publiek. Maar het gejoel van het publiek is zo overweldigend, dat Parsons het niet kan laten nog één nummer te spelen: ‘(The system of) Doctor Tarr and Professor Fether’.

Het is de afsluiter van een steengoed concert, dat van begin tot eind overtuigde. De bandleden toonden hun kunnen maar vergaten daarbij het plezier niet. “Wat een feest hè!” riep de blonde dame naast me tegen haar vriendinnen. En dat was het.

Alan Parsons - website
Kip Winger - website
Godfrey Townsend - website
John Montagna - website

Line-up:
Alan Parsons (toetsen, gitaar, zang)
Kip Winger (zang, gitaar)
Godfrey Townsend (gitaar, zang)
Emanel Focarazzo (toetsen, zang)
John Montagna (bas, zang)
Steve Murphy (drums, zang)

Onderwerp: FESTIVAL

Maandag 24 September 2007 at 3:39 pm

Eén avondje Robodock is te weinig; dit smaakt naar meer

Robodock
Robodock
Robodock

Tekst en beeld door Henry Krul (klik voor vergroting)

Misschien wel het toefje op het buitenfestivalseizoen: Robodock. Het enige festival dat bestaat uit een smeltkroes van theater, installaties, robots, pyrotechniek en kunstenaars. En dat al 10 jaar lang. Zelf ben ik nu voor de 5e keer te gast op het festival. Mijn eerste keer was toen het festival nog op het ruige ADM terrein (ook in Amsterdam) gehouden werd. Een festival in een omgeving waar normaliter veel mensen, veelal kunstenaars in een soort van gekraakte hal (met daarbij aparte woonvertrekken) woonden. Een mooie ongepolijste festivalplek, maar niet zo leuk voor de bewoners van het terrein, lijkt me.

Drie jaar geleden is het Robodockfestival van initiator en directeur Maik ter Veer verhuisd en nu gevestigd op het NDSM terrein. Een mooi oud industrieel terrein en goed bereikbaar met het openbaar vervoer. O.a. via de veerpont aan de achterzijde van station Amsterdam CS.
Vol verwachting was ik donderdag afgereisd naar Amsterdam. Ik had er flink zin in. Een dag eerder was de eerste festivaldag en dus opening van het festival geweest en ik had al enthousiaste verhalen gehoord. Mensen die nooit eerder waren geweest vonden het een topfestival! Om ca. half 7 ‘s avonds, het duurde nog een half uurtje voor het terrein openging, werden we bij de ingang al geamuseerd door Le Trebuchet, een enorme slinger, die zoals vroeger in de middeleeuwen projectielen over vestingmuren slingerde. Ook bij de ingang waren prachtige vogelobjecten van stichting DaaD, Linda Anneveld (onlangs bij De Tuin der Lusten in Delden) te bewonderen.

Robodock
Robodock
Robodock


Bij het betreden van het terrein werden we verwelkomd door excentrieke personages van het Duitse theatergezelschap (een regelmatige gast op het festival). Nieuwsgierig als ik was moest ik vervolgens kiezen: het buitenterrein verkennen of toch maar eerst een blik werpen in de enorme Docklandhal. Het laatste heb ik maar gedaan en dat leverde meteen al blije gevoelens op. De hal was zoals ik van eerdere edities gewend was aangekleed met prachtige installaties van o.a. , , , , , en . De installaties zijn echter veel meer dan enkel aankleding. In de meeste gevallen verzorgen ze ook performances. Levende objecten, een prachtige choreografie van ledematen (Peter William Holden) of het prachtige erotisch getint marionettentheater (Los Grumildos de Peru). Maar er was véél meer aan aankleding. Wat te denken van Roboblob 500FR, een enorme lichtgewicht infobalie annex gemuteerde zeppelin, van Cocky Eek en Theun Karelse. Of Bar 2013 van Gerco Aerts en Volken de Vlas. Zij bouwden twee enorme draaiende wielen. De een is een cocktailbar en de andere het terras. Vanaf het terras bestel je je drankje aan de cocktailbar. Maar ja, beide objecten draaien. Hoe moet je nu je drankje bemachtigen? Zo is het er en zo is het weer weg&hellip.. Een andere bar, prachtige vormgegeven en gemaakt van gerecycled materiaal, is de 5th element bar. Hij spuwt zowaar vuur. Een kunstwerk! Lekker relaxt zitten kan ook. Jenske Dijkhuis en Thomas Reineke creërden prachtige sfeervolle zitruimtes. Waar kun je mooier zitten en bijkomen van de vele indrukken dan hier.
Eigenlijk is er gewoonweg veel te veel aan prachtige en bijzondere dingen om op te noemen (niet te vergeten de goede catering). Zonder iemand tekort te willen doen stop ik met deze opsomming. Zelf komen kijken is eigenlijk de beste manier om dit mee te maken dan wel te ervaren.

Robodock
Robodock
Robodock


Als ik weer naar buiten ga is het inmiddels flink schemerig geworden. Ook het buitenterrein is sfeervol aangekleed. Via een soort van vernuftig geconstrueerde trap/loopbrug kom ik op het gedeelte waar enkele grote spektakels zich afspelen. Het , een indrukwekkend bouwwerk aan de oever van het IJ, verzorgt daar meerdere concerten gedurende de avond. Ooit gehoord van de ? Vast niet. Tenminste niet als je niet eerder op Robodock geweest bent. Ze zijn gekomen met het topstuk van het Burning Manfestival 2006 (USA) t.w. Serpent Mother. Serpent Mother is een 50 meter lange installatie in de vorm van een skelet van een slang. Dat klinkt prachtig, denk je. Als je je dan ook realiseert dat die slang omgetoverd wordt tot een enorme vuurzee dan weet je niet meer wat je ziet. Voor de liefhebber: je kunt delen van de slang zelf manipuleren d.m.v. het drukken op knopjes. Hou je van robotachtige constructies en vuur? Mis dan zeker Lieven Slabbinck met zijn Sixleg niet.

Als ik huiswaarts ga is het al na middernacht. Het festival is nog in volle gang. Dj’s en bandjes nemen het programma over. Dat was dus een avondje Robodock. Die ene avond smaakt naar meer. Misschien zaterdag dan toch maar gaan? Ik wil sommige dingen nog wel eens zien. Bovendien trad vandaag niet maar zaterdag wel La Machine (denk aan de enorme olifant van Royal de Luxe) op.
Het festival zelf geeft zichzelf ook een kadootje. Een eenmalig optreden van Survival Research Labs uit San Francisco. Meer weten?

Check de website.

Onderwerp: TONEEL

Donderdag 20 September 2007 at 4:44 pm

Zeg ns AAA “ nog steeds populair

Zeg ns AAA (foto Roy Beusker)
Zeg ns AAA (foto Roy Beusker)
Zeg ns AAA (foto Roy Beusker)

Door Marieke van Soest met foto's van Roy Beusker en Marieke van Soest (klik voor vergroting). Première in het Zaantheater op zondag 16 september 2007

‘Met de assistente van dokter van der Ploeg’. Al vrij snel in de voorstelling schalt deze bekende kreet door de zaal. Met een warm applaus ontvangt het publiek Carry Tefsen. In haar rol als Mien Dobbelsteen vormt zij het hart van de voorstelling, zoals ze al vijfentwintig jaar de centrale rol vervult in het huishouden van de dokter van der Ploeg.

Het huishouden is flink veranderd. Zoon Gert-Jan (Hans Cornelissen) heeft de praktijk overgenomen. Echtgenote Wieb (Kiki Classen) heeft wat moeite met de centrale rol van Mien. De spanning die deze verandering van verhoudingen met zich meebrengt is goed uitgewerkt. Rondom deze basis spelen de ontwikkelingen zich af.
Pim - de zoon van Gert-Jan - is bij zijn vader ingetrokken nu hij zijn studie medicijnen is gestart. Hij helpt een vriendin, die in de problemen is geraakt. Nel, de moeder van Mien komt geregeld op bezoek en natuurlijk zijn er de patiënten. In al deze contacten zijn actuele zaken verwerkt. Ongeplande zwangerschap, omgang met andere culturen, angst voor bomaanslagen: op de welbekende luchthartige, wijze worden ze uitgewerkt en gerelativeerd.
Zeg ns AAA (foto Marieke van Soest)
Zeg ns AAA (foto Marieke van Soest)
Zeg ns AAA (foto Marieke van Soest)


Heel inventief is het ronddraaiende decor. Woonkamer, keuken, spreekkamer, wachtkamer “ elk gewenste ruimte wordt moeiteloos neergezet. Zelfs een badhuis wordt voorgetoverd. Samen met de mix van ervaren en jonge spelers, personages en verhaallijnen vormt het geheel een boeiende voorstelling. Het publiek, waaronder veel bekende Nederlanders, bedankt spelers en creatives met een staande ovatie.

Velen wachten in de foyer om de spelers persoonlijk te bedanken. Foto’s worden gemaakt, interviews gegeven en handtekeningen uitgedeeld. Vooral Job Bovelander, die vandaag de rol van Pim van der Ploeg voor zijn rekening nam, staat volop in de belangstelling van fans. Dan is er ruimte voor de spelers om na te babbelen met familie, vrienden en bekenden in de sfeervolle ambience aan de Zaan.

Kijk voor de speellijst op de website.

Zeg ns AAA - website

Cast:
Carry Tefsen “ Mien Dobbelsteen
Hans Cornelissen “ Gert-Jan van der Ploeg
Kiki Classen “ Wieb van der Ploeg
Coby Timp “ Nel ‘Ma’ Kalkman
Abdembi Azzaoui “ Mohammed Bouazza
Job Bovelander “ Pim van der Ploeg
Kamini Somair “ Sjoemaya Bouazza

Auteurs: Chiem van Houweninge en Marina de Vos

Onderwerp: MUZIEK, DANS, CIRCUS EN SHOW

Zaterdag 15 September 2007 at 10:14 am

Delirium van Cirque du Soleil: een waanzinnig circus van mens en beeld

Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium

Door Lana de Wit met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Een storm van beeld en geluid. Zo omschrijft Cirque du Soleil haar voorstelling Delirium die donderdagavond 13 september haar Europese premiere beleefde in Ahoy, Rotterdam. Anders dan bij de vorige voorstellingen van Cirque, was het speelveld niet in het midden van het publiek maar zaten de mensen in een klassieke theater opstelling.

Die storm van geluid viel reuze mee maar visueel was er enorm veel te zien. Een mix van personages daadwerkelijk op het toneel en opgenomen beelden werden geprojecteerd op fijnmazige doorschijnende doeken. Daardoor kon men zowel zien wat er op het toneel gebeurde maar gaven deze projecties een nieuwe betekenis aan die beelden. Zeer mooie en vindingrijke taferelen speelden zich op de doeken af.
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium


Hoofden van mensen die geprojecteerd werden waarnaast een personage op het toneel werd geprojecteerd. Een beeld van een liggende vrouw, veranderend in een jonge vrouw die een ballon op het toneel lijkt aan te raken. Reusachtige deuren, op de doeken geprojecteerd, waar reusachtige mensen doorheen keken. Of er werd een onderwaterscene gecreëerd waarbij het water virtueel binnen stroomde of wegvloeide. Dan weer waren de projecties live action, realistisch, dan weer animatie. Soms op één enkel doek in het midden, dan weer over de volle breedte van de zaal. In de wonderlijke werelden die zo werden gecreëerd, liepen dansers, zangers, acteurs en circusartiesten door elkaar heen. Dans werd afgewisseld met cirussacts terwijl zangers door de scene heen liepen of, wat vaker het geval was, zweefden. Deze bijzondere mix gaf de voorstelling een surrealistische sfeer. Dat mag natuurlijk ook wel met zo’n titel. Tot waanzin, delirium, drijft de voorstelling nu ook weer niet.

Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium


De show is opgebouwd uit 20 nummers uit voorafgaande voorstellingen van Cirque du Soleil en opnieuw bewerkt. Deze nummers vertellen het verhaal van een man die in zijn eigen zeepbel leeft, verwijzend naar de huidige moderne samenlevingen waarbij mensen gefocust zijn op zichzelf en waarin computers en televisie apparaten zijn die ons van de buitenwereld isoleren. We komen in zijn droom terecht die hem mee langs allerlei werelden voert, met allerlei bizarre maar ook heel herkenbare personages, zoals trollen, zeenimfen. Afrikaanse krijgers maar ook een gestreste manager die alles naar zijn hand wil zetten. Het mannetje bekijkt vanuit zijn veilige ballon (zeepbel) de situaties die zich onderhem afspelen, uiteindelijk kruipt hij uit zijn schulp en gaat op in deze droomwereld.

Zoals het een echt circus betaamd en in de traditie van Cirque du Soleil, waren er hier ook weer diverse acrobatische circusacts verweven in het verhaal. Je blijft je toch weer verbazen wat deze mensen met hun lichaam presteren. Ook de dansers en acteurs waren enorm indrukwekkend en expressief. Een genot om naar te kijken. Zij werden vergezeld door een aantal uitstekende zangers en muzikanten die ook prominent op het toneel aanwezig waren. Dat had in een aantal gevallen iets minder gekund en dan met name bij de mannelijke musici. Duidelijk werd dat deze geen acteurs zijn en niet op kunnen gaan in het visuele geheel van dansers, acrobaten en acteurs. Zij blijven als act geïsoleerd van de beeldende wereld van dansers, acrobaten en acteurs.

Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium
Cirque du Soleil met Delirium


Het bijna twee uur durend muzikale en visuele spektakel werd afgesloten met de aanstekelijke titelsong van de voorstelling Alegria. Zonder een sterke visuele uitspatting zoals dat in de rest van de voorstelling het geval was. Dit keer zweefde er niks door de lucht en ontbrak een indrukwekkende projectie. Helaas geen gepaste afsluiting voor deze voor de rest bijzonder fraaie voorstelling.

Delirium speelt nog tot en met zondag 16 september in Ahoy waarna het tot half december langs 24 Europese steden zal touren. Zie voor informatie.

Cirque du Solein - website

Onderwerp: POP-ROCK

Vrijdag 14 September 2007 at 9:52 pm

The Police is ook na 30 jaar nog steeds genieten

The Police
The Police
The Police

Door Aukje met foto's van Planet.nl (klik voor vergroting)
The Police in Amsterdam Arena Donderdag 13 september 2007


The Police viel in 1984 uiteen vanwege ruzies in de band. Vooral drummer Stewart Copeland kon het niet verteren dat Sting meer verdiende dan de overige bandleden. Op zijn drumstel had hij zelfs de tekst ‘fuck off you cunt’ geschreven die letterlijk op Sting sloeg.
In 1986 traden ze nog een keer op en gingen ze de studio in om nieuw materiaal op te nemen, maar Sting vertikte het om zijn nieuwe nummers aan The Police te geven. Dus namen ze oude nummers op. Sindsdien hebben ze niet meer samen gespeeld. Maar 30 jaar na de oprichting van The Police, staan ze toch weer samen op het podium. Sting heeft de overige bandleden overgehaald om vermoedelijk nog wat geld te verdienen met The Police, want ten tijde van hun succes zijn ze opgelicht.

Maar wanneer ik naar The Police kijk in de Amsterdam ArenA, heb ik niet het idee dat ze weer dikke vrienden zijn geworden. Er is weinig tot geen contact met elkaar, ieder houdt zich bezig met zijn eigen instrument. Daardoor is het concert vlak, al geniet een ieder wel van zijn eigen spel. Zeker in het begin kijkt Sting glunderend de zaal in. Copeland kan het niet laten om steeds zijn drumstokken in de lucht te gooien zonder ze op te vangen, hij pakt gewoon een nieuw setje. Ook worden nummers uitgerekt waarbij ruimte wordt gecreëerd voor de goede gitaarsolo's van Summer.
The Police
The Police
The Police


Opvallend is dat ze alledrie ‘jong’ zijn gekleed. Sting draagt een mouwloos wit shirt met een zwarte strakke broek. Gitarist Summer mag dan een wijder t-shirt dragen maar heeft ook een zwarte strakke broek aan. Drummer Copeland ziet eruit als een jogger: een strak sportshirt, een sportband om zijn hoofd, witte handschoenen en een strakke witte broek. Voor hun leeftijd zien ze er verdraaid goed uit. Leuk detail is dat Sting op zijn oude afgeragde bas speelt.

Ze openen de avond met ‘Message in a bottle’, waardoor het publiek meteen los gaat. En waar ik een aaneenschakeling van hits verwacht, kiest The Police ook voor ander materiaal, zoals ‘Driven to tears’, ‘Hole in my life’ dat overgaat in ‘Hit the road Jack’ en ‘Voices inside my head’ dat overgaat in ‘When the world is running down’. Tijdens het nummer ‘Invisble sun’ worden foto’s getoond van kinderen die te maken hebben met armoede, oorlog, natuurgeweld of misbruik. De foto’s zijn gemaakt door een vriend van Sting, Bobby Sager.

Het is soms even wachten tot er weer een megahit wordt gespeeld en dat wachten lijkt het enthousiasme van het publiek te temperen. Maar wanneer ‘Every little thing she does is magic’ wordt ingezet staat iedereen wild te dansen op de stoelen. De band trakteert het publiek daarna nog op ‘De do do do, de da da da’, ‘Can’t stand losing you’ en de klapper ‘Roxanne’, waarmee de setlist wordt afgesloten.

The Police
The Police
The Police


Bij het eerste nummer van de toegift, ‘King of Pain’, gaat drummer Copeland, ooit de beste drummer van de wereld, net als bij het nummer ‘Wrapped around your finger’ los op een scala aan drumaccessoires wat de nummers sfeervoller maakt.
Het tweede nummer van de toegift, ‘So Lonely’ is goed voor veel springwerk in het publiek en het prachtige ‘Every breath you take’ steelt ieders hart. Met het allerlaatste nummer ‘Next to you’ grijpt de band terug naar het het verleden en laat horen dat ze ooit begon als punkband, en verder is gegaan in de reggae-rock.

Hoewel de nummers lager worden gezongen dan 30 jaar geleden, zingt Sting loepzuiver en overtuigend. Dat doet ook zijn zoon in het voorprogramma, die, als je je ogen sluit, precies als Sting klinkt. Maar ach en wee, dat ArenA-geluid. Daar is een band nog nooit beter van geworden. De band van de zoon van Sting, Fiction Plane, klinkt als een grote brij. Gelukkig voor het publiek komt The Police beter uit de verf. En al is het dan misschien een vlak concert, genieten is het wel, zeker voor de fans van vroeger.

The Police - website en MySpace
Sting - website
Stewart Copeland - website
Andy Summers - website
ArenA - website

Onderwerp: FESTIVAL, STRAATTHEATER

Vrijdag 14 September 2007 at 12:15 am

NEDERLAND IS EEN NIEUW STRAATTHEATERFESTIVAL RIJKER

Banc Public
Delinus
Les Goulus

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Inmiddels, begin september, loopt het zomerfestivaltheater op z’n eind. Vanaf 19 september zijn gerenommeerde straattheatergroepen als (Fr) en (D) nog te gast op het Robodockfestival en speelt in het weekend 21 -23 september de voorstelling Tocht voor het laatst in Amsterdam. Daarna, gedurende het laatste septemberweekend, heeft het festival Overijssel op Straat nog een tweetal voorstellingsdagen in Raalte en Diepenheim. En vervolgens moeten we voor het meeste straat- en locatietheater naar het buitenland.

Maar n ²g is het niet zover. Dat bleek ook afgelopen zaterdag. Eén van de straattheatertoetjes vond namelijk plaats in mijn ‘hometown’ Amersfoort. Het Amersfoorts Theaterterras dat gedurende de zomer bijzondere voorstellingen op niet alledaagse plekken programmeert mocht voor het tweede achtereenvolgende jaar het straattheaterprogramma tijdens de Amersfoortse Keistadfeesten verzorgen. Nou, dat bleek een goede keuze. Know-how genoeg. En daarnaast was er ook een aardig budget, schat ik zo in.
La Familia Goldini
Leandre
Les Goulus


Want maar liefst 15 internationale gezelschappen waren uitgenodigd die pakweg ruim veertig voorstellingen gaven. Ik doe een greep uit het aanbod:
  • Uit Frankrijk kwamen . De groep heeft meerdere loopacts op hun repertoire staan en had de vrijheid gekregen te spelen wat ze zelf wilden. Ze waren in hun “sterkste” formatie gekomen en speelden interactief tussen het veelal argeloze winkelpubliek hun act de Cupido’s. Daarnaast verrasten ze met hun allernieuwste act t.w. The Horseman, drie gekke mannetjes op schattige minipaardjes, het toegestroomde publiek. Eén en al hilariteit.
  • Ook uit Frankrijk kwam . Het gezelschap bestaande uit een man en vrouw was een aantal jaren geleden op het bekende festival Chalon dans la rue gespot. Nu pas speelden ze voor het eerst in Nederland. Een première dus. Het tweetal danste een poëtische voorstelling rondom een oude Singer naaimachine en, heel nadrukkelijk aanwezig, een kledingrek. Tot mijn grote spijt stond de voorstelling midden in een winkelcentrum geprogrammeerd (je moet de sponsoren ook tegemoet komen&hellip). Jammer, want dit kwam de sfeer niet ten goede. Niettemin, een juweeltje!
  • , een Spaanse clown, met zijn compagnon was ingevlogen vanuit het Spaanse festival Fira Tarrega, alwaar hij twee voorstellingen speelde, om Amersfoort met Play te verwennen. Vorig jaar speelde Leandre deze voorstelling gedurende drie dagen op het Oerolfestival onder Brandaris. Toen een groot succes. En nu niet minder. De man heeft geen tekst nodig en maakt van niets iets prachtigs. Zijn observaties, creativiteit en improvisatievermogen maken hem tot een artiest van wereldklasse.
  • Het nog jonge Belgische gezelschap , voortgekomen uit het circuscollectief Woesh en dit jaar winnaar van zowel publieks- als juryprijs van het ISTF in Gent, was ook present. Leuke jonge gasten met een prima show rondom het shaken van drankjes. Naast Gent sloot nu ook Amersfoort hen in haar armen. Kijk ook hier.
  • Ooit van het kleinste circus ter wereld gehoord? heeft het met Fazzoletto. Slechts twintig mensen kunnen per voorstelling naar binnen en niets ontbreekt. Een orkest, trapezeact, leeuwentemmer, fietsacrobaat en een levende kanonskogel. Alles is er. Inclusief de popcorn. In nog geen 15 minuten snelt de voorstelling voorbij.
  • Papieren hoedjes vouwen. Kinderachtig; of niet?! (Fr) was met Chapeau Magique al op menige Nederlandse festivals zoals Lowlands, Deventer op Stelten, Fries Straatfestival en Reuringfestival te gast. Overal waar hij komt wordt de stad opgefleurd met zijn prachtige creaties. Papieren hoeden in allerlei vormen. En&hellipallemaal door de festivalbezoekers zelf vervaardigd. In nog geen 20 minuten! Amersfoort ging ervoor.
Frietcowboys
Circo Ripopolo
Shake That


Het gaat me te ver om alle acts nader toe te lichten maar stuk voor stuk, groot of klein, mobiel of niet, het programma met verder nog (B) (een hele grote botsauto), (erg fraai soort van kermisvliegtuigje, erg cool en nog te zien op Robodock), de (schiet je eigen friet), (Fr) (knappe acrobatiek, Nederlandse première), (B), (B), , , en onaankondigd op de markt (B) was helemaal top.

Een aantal jaren geleden had Amersfoort Etcetera La Strada dat veel internationaal straattheater programmeerde. Gezelschappen als o.a. Friches Theatre Urbain, Cie. Jo Bithume, Sèmola, Palo Q Sea, Paka en Irrwisch waren te gast. Het was altijd iets om naar uit te kijken. Later kreeg het festival de naam Festival Etcetera. De omvang van het straattheateraanbod binnen de programmering nam snel af. Tegenwoordig omvat Festival Etcetera vooral veel (betaalde) voorstellingen in tentjes of op locatie. Een tendens die veel Nederlandse zomerfestivals volgen. Amersfoort leek min of meer straattheaterarm geworden. Zonde.

Nu na het meemaken van de eerste officiële editie van KIS oftewel Keistad Internationaal Straattheaterfestival denk ik dat Nederland naast de al veelal gratis toegankelijke straattheaterfestivals als Deventer op Stelten, Fries Straatfestival, Overijssel op Straat, het Reuringfestival, Buitengewoon Doetinchem weer een mooi eendaags zomerfestival rijker is. Mij doet zoiets helemaal goed. Ik had hierdoor een erg blije dag.

Theaterterras - website
Keistadfeesten - website
Kunsten op straat - website
Chalon dans la rue - website
Robodock - website
Shake that - website
Chapeau magique - website
Leandre & Claire - website
Les Goulus - website
Banc public - website

Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL

Dinsdag 11 September 2007 at 10:44 am

Geslaagde tweede dag Pure Jazz Festival

Benny Golson
Phil Harper
Oleta Adams

Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Spuiplein Den Haag - 8 september 2007


New Roots in Jazz luidt de ondertitel van de tweede editie van het tweedaagse Pure Jazz Festival in Den Haag. Want naast jazz wordt het begrip breder getrokken aangezien er ook stijlen te bespeuren zijn als soul, hip hop en world. Nog een stapje verder zal er tijdens deze editie aandacht zijn voor de kunst vormen poëzie en proza.

De eerste editie van Pure Jazz had een teleurstellende opkomst maar dat weerhield de organisatie er niet van om op te gaan voor een tweede editie. Met een prima programmering van veelal Nederlandse jazz en crossover acts en een enkele internationale artiesten is het tweedaagse festival niet uitverkocht maar is er wel meer belangstelling dan vorig jaar. Het jazz evenement wordt gehouden in lokaties rondom het Haagse Spui zoals het Lucent Danstheater, Studio 3, Theater aan het Spui en het Mercure Hotel.

De tweede dag bevat met Benny Golson een legende. De inmiddels 78-jarige Golson (vooral bekend van het nummer Killer Joe) loopt er relaxed bij op het podium en blijkt een praatgrage persoon die de nummers aan elkaar praat met leuke anekdotes. Met onder andere Horizon Ahead en Along Came Betty zet hij een prima performance neer waarin alle speelruimte is voor zijn drie uitstekende begeleiders. Terwijl Hans Dijkstal vanuit de foyer in Theater aan het Spui het radioprogramma Jazz op West presenteert staat in de kleine zaal van het theater een jonge muzikant die een aanstekelijke mengeling van jazz en pop ten gehore brengt: Wouter Hamel. Zijn debuut CD is er een van grote klasse en laat een fris geluid horen. Dat weet hij ook zo over te brengen op het podium. Hij wordt bijgestaan door een groep jonge enthousiastelingen waarin gitarist Kofi Anonymous excelleert. Nummers als Cheap Chardonnay, Don’t Ask and Breezy gaan erin als koek. Prachtig is Useless Fraud waarin Hamel alleen met gitaar en zijn prettige stemgeluid dat soms croonend aandoet harten kan doen smelten. Mocht Hamel een volgende keer weer worden geprogrammeerd dan is de grote zaal hem zeker meer dan waardig.

Jules Deelder
New Cool Collective
Wouter Hamel


Terug in het Lucent Danstheater geeft Oleta Adams een prachtig optreden dat afwijkt van haar reguliere concerten. Waar ze normaliter een grote groep muzikanten op het podium heeft, is de bezetting vanavond minimaal met Paul Peterson bas en John Cushon op drums. Als special gast heeft ze trompettist Philip Harper uitgenodigd die niet misselijke invullingen geeft tijdens de nummers. Oleta heeft nog altijd een dijk van een stem en nummers als Can’t Take That Away From Me, New York State Of Mind en een intens Don’t Explain worden in deze setting met een hoop zeggingskracht gepresenteerd.
Een paar meter verderop in een stijlvol Studio 3 vindt de hele avond door een hoop dansbaar werk plaats waaronder het succesvolle Benny Sings met Rednose District.

In de grote zaal van Theater aan het Spui vindt de première plaats van wat later in het jaar een theatertour moet worden van New Cool Collective en Jules Deelder. Het feestelijke jazz/latin geweld van de altijd keurig in pak gestoken heren van New Cool Collective wordt hierin afgewisseld met proza en poëzie over jazz van de charismatische Jules. Dat levert een zeer amusante en smakelijke vertoning op waarin veel plezier is af te lezen van het gezelschap.
Iets later speelt in de kleine zaal New Cool Collective’s Wouter Schueler met zijn band Sinas een enorm ritmisch en melodisch optreden waarbij niet geringe namen als trompettist Rob van der Wouw en drummer Cyril Directie er voor zorgen dat het al toch broeierige festival extra wordt aangezet tot een nog hoger zweetgehalte.

De organisatie van Pure Jazz mag ondanks een net als vorig jaar niet uitverkochte editie worden gefeliciteerd met een prima programmering van artiesten en een uitstekende ongedwongen sfeer op een aangename lokatie. Een derde editie van Pure Jazz verdient een groter publiek!

Pure Jazz Festival - webiste

Onderwerp: VERWACHT

Maandag 10 September 2007 at 3:20 pm

Culturele seizoen barst los in Den Haag

Freek de Jonge
Theater op Uitmarkt Den Haag
Straattheater op Uitmarkt Den Haag

Tekst en beeld van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Zondag was het op de Haagse Lange Voorhout een gezellige boel. In de laatste week dat de beeldententoonstelling Den Haag Sculptuur nog te bewonderen is het ook het toneel van de Haagse Uitmarkt. In het theater Diligentia laten cabaretiers alvast een voorproefje zien van hun voorstellingen die het komende seizoen in de theater te bewonderen zijn.

Alle theaters, gezelschappen, poppodia in Den Haag en ver erbuiten hebben hun kramen opgezet en uiteraard zijn alle programma’s verkrijgbaar. Ook aan straattheater is gedacht. Overal lopen apart uitgedoste figuren rond. Ook zijn er diverse podia opgebouwd. Ook de kinderen zijn niet vergeten. Zij kunnen bijvoorbeeld meedoen aan een workshop Balinese dans. Bij de stand van Het Paard krijgt nieuw akoestisch talent de kans zich aan het publiek te laten zien. Bij Het Paard kennen ze al enige tijd met succes het ‘No Risk Ticket’. Je koopt een kaartje voor een voorstelling en als je binnen een kwartier besluit dat je het niet leuk vind krijg je je geld terug. Het Stadstheater in Zoetermeer wil toneel bekender maken bij het grote publiek. Als je in 100 woorden kan aangeven waarom een toneelvoorstelling niet aan de verwachtingen voldoet krijg je geld terug. Voor deze actie zijn een aantal voorstellingen geselecteerd van o.a. Brecht en Shakespeare. Voor het Escher Museum was een podium opgebouwd waar halverwege de middag Freek de Jonge met band optreedt. Volgens mij is er geen tussenweg bij Freek, of je vind het helemaal niets of je bent fan voor het leven. Dat merkte je ook uit wel aan de reacties van het publiek. Hij is niet de beste zanger maar gecombineerd met zijn manier van anekdotes en sketches blijft het een belevenis hem bezig te zien. Hilarisch was zijn hommage aan Bo Diddley en tot mijn verrassing ‘de vondeling van Ameland’ Een nummer wat uitgebracht is door Boudewijn de Groot maar geschreven is door Freek de Jonge en dat moest natuurlijk iedereen weten.

Wouter Hamel
Toneelgroep De Appel
UItmarkt Den Haag


Het publiek ondergaat een snelle verjongingskuur als hetzelfde podium wordt omgebouwd voor publiekslieveling Wouter Hamel. Deze jonge en hippe zanger geeft vast een voorproefje van wat er komen gaat op het Haagse ‘Pure Jazz’ festival. Hij zet jazz op de kaart bij een nieuw publiek en dat is terecht. Binnen mum van tijd krijgt hij het publiek mee met zijn catchy liedjes. Een paar maanden geleden is zijn eerste cd uitgekomen en daar laat hij wat van horen, en een aantal nieuwe liedjes.

Spectaculair was een heel klein voorproefje van Odysseus, de nieuwste theater marathon van Theatergroep de Appel. Dit vindt geheel plaats op de Hofvijver. Er drijft een vlonder in het midden van het water, waarop een man zit, geheel gekleed in antieke kledij. Er vertrekt een boot met daarin een in het zwart geklede vrouw naar het vlonder. Met veel spektakel, rook en vuur, roeit er een grote antiek aandoende boot naar het vlonder waar alles eindigt met veel vuur in een zinderende finale. Vanaf 18 december is dit spektakel te zien in het Appeltheater. In aanloop op deze voorstellingen worden er enkele literaire middagen georganiseerd. Het belooft weer een prima theaterseizoen te worden.

Odysseus - website
Diligentia - website
Pure Jazz - website
Stadstheater - website
Paard van Troje - website

Onderwerp: LOCATIETHEATER

Zondag 09 September 2007 at 9:36 pm

Cie Barrevoet trekt bomvolle kerk met Echo

Cie Barrevoets
Cie Barrevoets
Cie Barrevoets

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor groter)

Onlangs, eind augustus was ik op vakantie op Terschelling. Ik ben al bijna 30 jaar vaste bezoeker van het eiland. Sowieso altijd tijdens de Oerolperiode maar nu dus ook. Enigszins tot mijn verrassing zag ik aangekondigd staan dat Cie. Barrevoet, een beeldend theatergezelschap dat zich op het eiland gevestigd heeft, de voorstelling Echo speelde.

Een beetje theatermoe, maar net niet helemaal, had ik me al vroegtijdig bij de speellocatie gemeld. En niet overbodig, zo bleek al snel. Het was weliswaar geen Oerolfestival maar al vroegtijdig was het flink druk. Belangstellenden van allerlei pluimage, ander publiek dan wat op Oerol komt, had zich verzameld.
We werden voor aanvang enthousiast verwelkomd door een jongedame die een soort van corsages uitdeelde. Menigeen werd begroet met een “Goh joh, wat leuk dat je ook gekomen bent”. Of “welkom op de bruiloft”.
Ja, inderdaad, we waren met z’n allen te gast op een soort van bruiloftsplechtigheid&hellip
Cie Barrevoets
Cie Barrevoets
Cie Barrevoets


Echo is een sprankelende poëtische theatervoorstelling die speciaal gemaakt is voor historische kerken. In de voorstelling waarbij live-muziek (op accordeon, cello, trompet, saxofoon, gitaar en orgel), theater en beeld naadloos in elkaar overgaan, speelde in het kerkje van Hoorn. De kerken waar de voorstelling speelt staan met al hun specifieke architectonische kenmerken centraal in de voorstelling, evenals het orgel, dat tijdens de voorstelling bespeeld wordt door concertorganist Gert Oost.
De voorstelling die zowel humoristisch als muzikaal is gaat over herinneringen, over seizoenen en over de tijd die zijn sporen nalaat. Het is als het ware en beeldend verhaal over het leven zelf, over jeugd en volwassenheid, over onbevangenheid, over de herfst, over wijsheid en over de stilte van de dood.
Door de ogen van de oude koster zien we het gebouw en de mensen die er hun herinneringen hebben achtergelaten.

Gedurende een uur heb ik me zeer goed geamuseerd. Vele anderen, afgaande op hun reacties, ook. Waren er dan ook nog minpuntjes? Vast wel. Ik had een goede plek maar omdat het eigenlijk (veel) te vol was zullen ook veel mensen dingen gemist hebben. De zichtlijnen waren ver van ideaal.
Jammer.

Cie Barrevoets
Cie Barrevoets
Cie Barrevoets


De voorstelling toert nog tot medio september door vooral Noord Nederland. Check de website voor de data.

Cie Barrevoets - website

Spel/Concept:
Mariela Melani, Judith Oost, Martin de Nooij, Giovanni Delfino

Eindregie: Terence Roe
Live muziek en compositie: Gert Oost, Chris Corstens en spelers
Digitale muziek: Studio C72 (Paul Cupido en Alien B)
Techniek en assistentie: Carlo Magnani,
Vormgeving en productie: Compagnie Barrevoet.