Onderwerp: MUSICAL

Zaterdag 30 Augustus 2008 at 2:59 pm

Kim-Lian terug in ‘Fame’

Finale van Fame
Fame
Kim-Lian van der Meij en Hein Gerrits in Fame (foto Roy Beusker)

Door Chantal van den Boogaard met foto's van Roy Beusker en Chantal van den Boogaard

Afgelopen vrijdag, 22 augustus, maakte Kim-Lian van der Meij haar rentree in de musical ‘Fame’ in de Stadsschouburg Utrecht. Kim-Lian was weer helemaal in haar element in de rol van Carmen Diaz.

Kim-Lian speelde in januari en februari al in de musical, en ging toen met zwangerschapsverlof. In mei beviel ze van dochter Ronja. Tijdens haar afwezigheid werd de rol van Carmen Diaz gespeeld door Carreon en Bettina Holwerda.

Ter voorbereiding op haar terugkeer volgde Kim-Lian sinds een kleine twee weken de repetities. De musical is nog te zien tot 22 november. Tot die tijd zal de actrice de hoofdrol delen met Cystine Carreon. De laatste voorstelling van 'Fame' wordt op 22 november gespeeld in Theater de Meervaart in Amsterdam.

Daarna starten op 1 december voor Kim-Lian de repetities voor de musical 'Footloose', die februari 2009 in première gaat.

Kijk voor de ‘Fame’-speellijst op de website


Onderwerp: FESTIVAL

Woensdag 27 Augustus 2008 at 3:23 pm

Lowlands 2008

Lowlands 2008 Lowlands 2008 Lowlands 2008
Tekst en beeld van Berbera van den Hoek en Michaela Meijer

Van 15 tot en met 17 augustus 2008 was het weer zover…..A Campingflight to Lowlands Paradiso, of simpel- en kortweg afgekort: Lowlands!!

Biddinghuizen kon zich weer gaan opmaken voor één van de gezelligste en grootste festivals van Nederland.
Groots qua opzet: in 3 dagen tijd worden er door de 55.500 festivalgangers flink wat kilometers afgewandeld van het ene optreden naar het andere optreden, danwel naar de camping om even wat uurtjes slaap te pakken.
Groots qua programmering,  gezien het enorme aanbod muziek, theater, dans, literatuur en cabaret, waardoor het compleet onmogelijk is om alles te zien. Dit jaar is er na enkele jaren van afwezigheid weer theater en dans geprogrammeerd.
Wat dan ook direct de charme is van Lowlands, het maakt niet uit waar je staat of gaat, op iedere vierkante meter is iets te doen of te zien. De festivalganger moet hard zijn best doen om zich hier te vervelen.

Lowlands dus. Al sinds 1993 een begrip in Nederland. Trok het festival in dat jaar “slechts” 7500 bezoekers, heden ten dage huisvest het evenemententerrein ruim 55.000 bezoekers.
Om dramatische verkeersopstoppingen te voorkomen op de openingsdag, opent de organisatie (Mojo) het campingterrein al op donderdag, met als gevolg enorme files op de aanvoerwegen, maar met als voordeel dat op de openingsdag iedereen zonder zich te haasten het terrein op kan. Het is zelfs een sport om als eerste het terrein op te rennen, zodat er met trots gezegd kan worden: “ik was de eerste in 2008!”

Bij binnenkomst valt direct op dat de beroemde wortel, die al 3 jaar dienst deed als meetingpoint, er niet meer staat. De wortel is vervangen door het beeld “Prolong” van het kunstenaarsduo Heringa en van Kalsbeek. Prolong zal 3 achtereenvolgende jaren geplaatst worden op het festivalterrein als nieuw meetingpoint.
Uit de reacties van het publiek blijkt dat de wortel toch wel gemist gaat worden. Op de Lowlands-site werd zelfs openlijk gerouwd om het verlies van de wortel.
Doch, het kunstenaarsduo heeft een andere mening en zegt dat het juist leuk is dat er iets nieuws komt.
De naam Prolong komt overigens van het woord prolongeren. Het kunstwerk zal dan ook elk jaar veranderen in bijvoorbeeld kleur of vorm.
Triest beeld was overigens mijn ontdekking van de wortel op dag 2. Aan de waterkant, omgevallen in het riet, als oud ijzer afgedankt.

Dag 1: 15 augustus 2008

Lareigne Dance Works Rotterdam
De rij is verrassend lang voor de Juliet-tent, alwaar Dance Works Rotterdam de eerste Lowlandsdag de spits mag afbijten op het gebied van dans. De verwachtingen zijn hoog gespannen, het publiek heeft er zin in, het is immers alweer jaren geleden dat Dance Works Rotterdam een optreden verzorgde op Lowlands.
Lareigne, een choreografie van Stephen Petronio, opent met een bijna 4 minuten durende solo op No More Heroes van The Stranglers. Per direct is het publiek onder de indruk en blijft als gebiologeerd kijken naar de persoon op het podium. Krachtig, spiralend, maar vooral hypnotiserend.
Na de solo worden we getrakteerd op het Dance Works Rotterdam gezelschap, bestaande uit mannen en vrouwen, die bijna zwevend op de muziek van David Linton een half uur lang het publiek in extase laat genieten van dans in de breedste zin van het woord.

Zoals een criticus ooit omschreef: his dancers are not easy to watch and not easy to forget…….deze criticus slaat de spijker op zijn kop. Ondanks de hypnotiserende choreografie en muziek is het geen makkelijk ballet. De dansers schieten alle kanten op in de meest ingewikkelde vormen, maar toch is en blijft er sprake van enige consistentie. Ook de outfits van de dansers, strakke pakken met daarover heen witte fladderige, zwierige blouses, geeft de dansers een enigszins sprookjesachtig uiterlijk, waardoor men af en toe niet weet waar te kijken.Dat is volgens Stephen Petronio ook precies de bedoeling. Men hoeft zijn werk niet te begrijpen, als men maar geraakt wordt. In de Juliet-tent is men dat zeker!! Dance Works Rotterdam krijgt voor zijn Lareigne een staande ovatie. Mission Accomplished.

Lowlands 2008 Lowlands 2008 Lowlands 2008

Scapino Ballet
Wederom een lange rij voor de Juliet-tent. De rij gaat zelfs door tot buiten de hekken. Er is veel belangstelling voor het optreden van het Rotterdamse Scapino Ballet. Dit beroemde gezelschap heeft overal ter wereld een zeer goede naam opgebouwd en het is dan ook niet verwonderlijk dat ze al voor de zevende keer op Lowlands staan.

Ze spelen deze avond 2 choreografieen: “B.A.M.” van artistiek leider Ed Wubbe en “Der Rest ist Schweigen” van de vaste choreograaf van het gezelschap Marco Goecke.
De dansers zijn gekleed in sobere zwarte kleding en bewegen in een zwart decor. Het publiek wordt direct gegrepen vanaf het moment dat ze opkomen. B.A.M. is een ballet waarin modern, klassiek en urban naadloos in elkaar overgaan. De klassieke muziek van Bach versterkt het geheel, waardoor het publiek alles ademloos ondergaat.

Daarna komen er voor “Der Rest ist Schweigen” meer dansers het podium op. Op hun ruggen zijn in abstracte vormen vlinders geplakt, die de bewegende lichamen nog eens extra accentueren. De explosie van kracht die vrijkomt, krijgt hierdoor een geheel eigen dimensie.
Het decor is wederom zwart en sober, waardoor niets de aandacht afleidt van de dans. Deze voorstelling, met zijn sobere aankleding, liet het publiek teruggaan naar de essentie van het bestaan, muzikaal ondersteund door het geluid van didgeridoos.

Voor veel bezoekers van de Juliet-tent is de voorstelling van het Scapino Ballet waarschijnlijk een eerste kennismaking met deze vorm van dans.
Ze kunnen zich geen betere kennismaking wensen.

Op Sterk Water
Het begint al redelijk standaard te worden, maar wederom zag het er naar uit dat de Juliet-tent tot zijn nok vol zou zitten. Met andere woorden: een enorme rij voor het improcabaret “Op Sterk Water”. Een volle tent mocht ook wel, gezien de lovende reacties op deze vorm van cabaret. Improviseren kunnen deze jongens als geen ander en mede daarom barste de tent bijna uit zijn naden door de gigantische lachsalvo’s die aaneengesloten klonken tijdens deze voorstelling.

Op Sterk Water is een collectief van cabaretiers, acteurs, muzikanten en theatermakers die zich gespecialiseerd hebben in improcabaret.
Op aanwijzing van het publiek ontstaat vanzelf een voorstelling, vaak ondersteund met een vleugje pianomuziek.

Op Sterk Water is wild, gek, brutaal en overal voor in. De sketches, ingegeven door suggesties uit het publiek, gaan zo snel dat je bijna niet kan geloven dat het één en al improvisatie is. Drie kwartier lang laat Op Sterk Water zich van zijn beste kant zien. De sketches vliegen je om de oren, on the spot worden er liedjes in elkaar gezet, buik- en kaakpijn van het lachen, de man die houdt van zijn werk op de administratie, het meisje met de rode haren, camping 3 en opera. Alles komt voorbij……
En ik ben blij dat ik niet op rij 1 zat.


Onderwerp: STRAATTHEATER

Zondag 24 Augustus 2008 at 10:07 pm

Bezoekersaantallen Theater op de Markt (B) blijven achter bij de verwachtingen

2 Rien Merci Cie Izards Blues Grupo Puja
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Oei, oei wat zou het weer doen gedurende het (inmiddels afgelopen) weekend. Dat was vanaf donderdag 7 augustus de grote vraag bij de organisatie, artiesten en bezoekers (er werden er zo’n 100.000 verwacht)  van Theater op de Markt in het Belgische Hasselt. Theater op de Markt is een tweejaarlijks (vooral) straattheaterfestival, één van de grootste van Europa, met een topprogrammering. Omdat straattheater zich logischerwijs vooral op straat afspeelt en dus mede afhankelijk van het weer is was dit de grote vraag.

Inmiddels is het achter de rug en gelukkig hebben de meeste voorstellingen gewoon tussen de buien door kunnen gaan. Wel was het zo dat de normaal bomvolle speellocaties minder goed gevuld waren dan bij eerdere edities. 
Blijkbaar durfde niet iedereen het aan om het risico van een nat pak te halen. Maar zoals het hoort hadden degenen die wel kwamen helemaal gelijk!

Het festival programmeerde maar liefst in totaal zo’n veertig groepen en niet de minsten. Daarnaast waren er vele premières te beleven. Gloednieuw dus en niet zelden gemaakt met ondersteuning van de organisatie (Provinciaal Domein De Dommelhof in Neerpelt).

Ulik le Snob Walpurgis en Flat Earth Society Theater Froe Froe

Het hele programma zien is niet mogelijk. Daarvoor is het te vol. Tachtig procent van het programma is gratis en voor de rest moet een kleine entree betaald worden (b.v. een kaartje voor Schraapzucht van Tuig kostte slechts € 1!).  Zelf kende ik van andere festivals al aardig wat voorstellingen die geprogrammeerd waren en dus ging ik voor de nieuwe dingen. En dan vooral voor de voorstellingen, die naar ik verwacht, niet snel in Nederland te zien zullen zijn.

Ik denk dan aan Theater Froe Froe (B) met Midzomernachtsdroom, Walpurgis & Flat Earth Society (B) met  Zilke – dood en ontwaken (vanaf 29/8 te zien op het Zeeland Nazomerfestival; grijp je kans!). Beiden grote voorstellingen waarvoor een kaartje gescoord moest worden. Een andere kleine (betaalde) voorstelling à  € 3,00 was die van 2 Rien Merci (F) met Gramolinofoon. Drie louche ogende mannen verzorgen buiten voor aanvang en later in hun bescheiden tent (er kunnen slechts 46 mensen in) een heerlijke voorstelling. Vorig jaar waren te gast op Circo Ripopolo (Nederlands eerste en enigste Circustheaterfestival) alwaar ze een andere voorstelling speelden. Ik had ze nog nooit eerder gezien maar ben vanaf nu grote fan van dit kleine gezelschap. Mijn topper van dit festival!

Maar er waren ook vele andere grote en kleine gratis voorstellingen. Wat te denken van Grupo Puja (Arg/Sp) met Do Do Land, Cie LMNO (Fr) met Rouge Carmen, La Guardia Flamenca (B) met Un Poco Carmen, L’Apostrophés (F) met Passage Désemboîté, onze eigen Nederlandse De Stijle, Want met HEK (première), Cie du Fardeau (F) met 1896, Ulik & Le Snob (D/F) met Glissssssssssssendo, Cie Lézards Bleus (F) met L’Aimant en natuurlijk mijn favoriete straatdansgezelschap Ex Nihilo (F) met Trajets de Ville. En dit is dus nog maar slechts een kleine opsomming.

Cie LMNO Ex Nihilo L' Apostrophes

Het festival kon zich verheugen omtrent de vele toegestroomde internationale programmeurs waaronder ook die van o.a. Terschellings Oerol, Overijssel op Straat, Deventer op Stelten, Circo Circolo, Fries Straatfestival en De Tuin der Lusten. Ik heb genoten van prachtige voorstellingen en hoop dat het één en ander ook tijdens de zomer van 2009 op de Nederlandse festivals terug te zien zal zijn. Dat zou erg mooi zijn.

Interessante links:
www.theateropdemarkt.be
www.2rienmerci.com
www.froefroe.be
www.walpurgis.be
www.exnihilodanse.com
www.lesapostrophes.com
www.theatertuig.nl
www.destijlewant.nl
www.laguardiaflamenca.be
www.grupopuja.com 
www.circocircolo.nl
www.nazomerfestival.nl


Onderwerp: CIRCUS EN SHOW

Donderdag 14 Augustus 2008 at 1:49 pm

The Great Flying Circus Noord-Korea

Nationaal Circus Pyongyang Nationaal Circus Pyongyang Nationaal Circus Pyongyang
Door Chantal van den Boogaard met foto's van Nationaal Circus Pyongyang

Het zomercircus in augustus in Carré is inmiddels net zo’n traditie als het befaamde Wereldkerstcircus. Voor het eerst in de circusgeschiedenis zal het complete Nationale Circus van Pyongyang uit Noord Korea een serie circusvoorstellingen geven door heel Europa. Het Nederlandse publiek heeft in Carré de wereldprimeur. Zaterdag 2 augustus jongstleden, vond de allereerste voorstelling plaats.

De verwachtingen zijn hooggespannen, en niet voor niets. Het Noord Koreaanse circus staat al jaren aan de top staat van binnen circuswereld en dan gaat het met name om de spectaculaire luchtnummers. De afgelopen jaren wonnen de Noord-Koreanen met hun luchtnummers op het Internationale Circusfestival van Monte Carlo al acht maal de Gouden Clown, de Oscar van de circuswereld. Veel van de winnende nummers staan op het programma voor deze tournee.

Het programma kenmerkt zich door tempo en afwisseling. De presentatie kent veel oog voor detail. De opbouw is zowel binnen het programma als binnen de afzonderlijke nummers goed uitgebalanceerd. Dit alles maakt dat het publiek geboeid blijft van het begin tot het einde.

Nationaal Circus Pyongyang Nationaal Circus Pyongyang Nationaal Circus Pyongyang

De artiesten tonen de meest ontzagwekkende hoogstanden, vooral op acrobatisch vlak. Het trapezenummer “De Hemelse Wereld” met Kim Song Sam, Ri Hak Song en Kim Yong Gyong, en het nummer “Rolla Rolla”, waar Kim Yong Thaek halsbrekende toeren uithaalt op een aantal cilinders, zijn adembenemend. De opbouw binnen deze nummers is enorm, het totale publiek houdt de adem in en je kunt een speld horen vallen. Niet altijd lukt een sprong de eerste keer. Maar de enkele keer dat dit zich voordoet, doen de acrobatendirect een nieuwe poging. Dit is duidelijk een cultuurverschil waar wij aan moeten wennen. Storend is het allerminst. Het draagt bij aan het besef van de moeilijkheid en complexiteit van de acts.

Naast acrobatiek, het visitekaartje, heeft dit circus nog veel meer te bieden. Ook indrukwekkende acts met springtouwen, jongleurs, een indrukwekkend koorddansnummer, een trampolineact, een trampolinenummer en clowns, passeren de revue.

Dit circus is totaaltheater. Meer dan ooit zijn naast wereldprestaties ook muziek, kostuums, choreografie en belichting belangrijk geworden. Voor het eerst heeft het Nationaal Circus van Pyongyang er in toegestemd met een Westers creatief team op dit gebied samen te werken.

Kostuumontwerper Jan Aarntzen ontwierp de kostuums voor deze productie. De kostuums zijn geïnspireerd op de rijke folklore van Noord Korea. Dit levert kleurrijke, elegante, vrolijke en soms sprookjesachtige plaatjes op.

Het zomercircus maakt onderdeel uit van het eerste Carré Wereldzomerfestival dat wordt gepresenteerd door Stardust Theatre in samenwerking met Carré.

The Great Flying Circus is nog te zijn in Carré tot en met 31 augustus 2008.


Onderwerp: VERWACHT, MUSICAL

Zaterdag 09 Augustus 2008 at 10:10 am

Eerste repetitiedag van The Sound of Music.

The Sound of Music The Sound of Music Het Sound of Music gevoel
Door Chantal van den Boogaard met foto's van Andy Doornhein (klik voor vergroting)

Dinsdag vond de eerste repetitiedag plaats van de musical The Sound of Music, die op 28 september in Theater de Efteling in première gaat. Naast de voltallige cast waren ook de producenten, Efteling Theaterproducties en V & V Entertainment, de crew en alle creatives van de partij in de Focus Studio's.
De cast voorgesteld, er werd een tipje van de sluier opgelicht over dat wat de bezoeker kan verwachten en uiteraard werd de taart aangesneden, geheel volgens de traditie.

The Sound of Music is de vierde productie die Theater de Efteling in samenwerking met Albert Verlinde en Roel Vente presenteert. Het verhaal is een klassieker. Het gaat over de levenslustige Maria Rainer uit het Nonnberg klooster, die door moeder-overste naar het huis van kapitein Von Trapp wordt gestuurd om gouvernante te worden van zijn zeven kinderen. De kapitein is weduwnaar en voedt zijn kinderen op met militaire discipline.
Maria weet de harten van de kinderen te veroveren en brengt zij weer leven en muziek in het huis van de kapitein.

Dat het verhaal een klassieker is en in 2003 nog in de Nederlandse theaters te zien is geweest, vormt voor de producenten geen beletsel. The Sound of Music is een Klassieker en spreekt een breed publiek aan. Een uitgebreid creatief team heeft zich ingezet om er een musical van te maken die helemaal aansluit bij de eisen en verwachtingen van het hedendaagse publiek. Dit moest gebeuren zonder de klassieke en traditionele aspecten van de musical al te zeer aan te tasten. Er moet voldaan worden aan de (hoge) verwachtingen van het publiek én de musical moet vernieuwend zijn. Een contradictio in terminis, zo lijkt het.

The Sound of Music The Sound of Music Het Sound of Music gevoel

Maar op basis hetgeen er gepresenteerd word, lijkt het creatieve team haar missie volbracht te hebben.

John Yost, regisseur en aanvoerder van het creatieve team, heeft een nieuwe vaart in de musical gebracht. Omdat de musical wordt geproduceerd voor Theater de Efteling, is er veel aandacht voor de rollen van de kinderen en hun individuele karakters.

De teksten van de musical zijn grondig onder handen genomen door Allard Blom. In zijn vertaling en bewerking heeft hij gestreefd naar eigentijdse teksten die aansluiten bij de beleving van het hedendaagse Efteling-publiek.
De muzikale supervisie is in handen van Ad van Dijk. Leuk om te weten is dat het orkest bij deze productie in omvang is toegenomen en inmiddels 11 muzikanten telt. Iets dat zeker iets toe zal voegen aan deze musical.
Ook de decors en de kostuums zijn onderworpen aan het vernieuwende regime van de producenten.

De decors zijn van de hand van Marjolein Ettema. Feit dat het een productie was op een vaste locatie,bood haar extra mogelijkheden. De afmetingen van het toneel, erg breed en minder hoog dan een gemiddeld toneel, bieden haar de mogelijkheid een panorama te schetsen. Zij heeft veel diepte in de decors weten te brengen. Er zijn veel changementen en er wordt optimaal gebruik gemaakt van de hedendaagse technieken. Dit resulteert in indrukwekkende beelden.

De kostuums zijn het product van het creatieve brein van Maya Schröder. Zij heeft gekozen meer uitgesproken kleuren en elk van de kinderen een eigen kostuum gegeven, in een model dat aansluit bij de persoonlijkheid van het kind. Hierdoor worden de kinderen meer individuen dan in eerdere producties het geval was. Maya Schröder heeft geprobeerd haar ultieme Sound of Music-gevoel over te brengen met haar kostuums. Zij illustreert dit gevoel aan de  hand van de beweging zoals Maria die maakt op de Musical-posters; het gelukszalige gebaar met de gespreide armen. Maya hoopt dat elke bezoeker met dit gevoel de zaal na de voorstelling zal verlaten.

In de hoofdrollen spelen onder meer Wieneke Remmers, Anouk Maas, Jackie van Oppen, Ellis van Laarhoven, Rein Kolpa, Steven Colombeen en Koen Crucke.

The Sound of Music Het Sound of Music gevoel The Sound of Music

Wieneke Remmers tekent voor de rol van Maria. Het is een rol, waarbij ze de hele voorstelling, zo’n twee en een half uur, op het toneel staat. Het publiek volgt het verhaal “vanuit” Maria. Het is een zware rol, maar een rol die Wieneke enorm aanspreekt. Vanaf het begin had ze een goed gevoel bij deze rol. Hij past gewoon bij haar, dat is heel bijzonder en laat zich niet omschrijven. Maria heeft aan de ene kant een heel rustige persoonlijkheid en aan de andere kant is ze juist heel direct. Daar kan Wieneke  zich wel mee identificeren.
Wieneke beseft dat het publiek bij de rol van Maria het beeld van Julie Andrews op het netvlies gebrand heeft. Zij wil hier enigszins in meegaan, ze heeft bijvoorbeeld hetzelfde kapsel aan laten meten. Anderzijds wil ze er ook veel van zichzelf in leggen. Ze wil een echte Nederlandse Maria ten tonele brengen.

Rein Kolpa neemt de rol van Kapitein Von Trapp voor zijn rekening. Hij is goed bekend met The Sound of Music. Zijn vrouw speelde in een eerdere productie rol van de rijke barones Elsa Schädres.
De rol betekent voor Rein een ommezwaai in zijn carriere. Voor het eerst heeft hij de rol van volwassen man en niet die van jongeling. Hij ziet dit als positief, het past hem wel, en bij hoopt hiermee een nieuw pad in te slaan.
De kapitein is een extreem type met een norse persoonlijkheid. Hiermee heeft Rein Kolpa maar weinig raakvlak. Het wordt voor hem een uitdaging zich daarin in te leven. Voor de musical is het van groot belang dat met overtuiging te doen. Op die manier is de verandering in zijn karakter, naar een lieve vander, die Maria te weeg brengt, des te beter naar voren.

Anouk Maas speelt de rol van Liesl, de oudste dochter in het gezin Von Trapp. Na een aantal rollen n Duitse producties speelt ze nu een grote rol in een Nederlandse productie. En in dit geval wel heel dicht bij huis. Anouk haar roots liggen in Kaatsheuvel.

The Sound of Music The Sound of Music The Sound of Music

Alles wat ze zich wensen kan wordt in deze musical verenigd; haar Duitse ervaringen, haar Nederlandse roots, haar opleiding, en haar mogelijkheden. Naast de rol van Liesl, is Anouk de understudy voor de rol van Maria. Ze kan dus zowel een heel jong karakter spelen als een meer volwassen rol. Een geweldige kans waarover ze erg enthousiast is. Ze hoopt dat de musical een groot succes wordt.

Ook Wieneke, Rein en Anouk hebben al een uitgesproken Sound of Music-gevoel. Exclusief voor onze lezers laten zij dat gevoel door onze fotograaf vastleggen op de gevoelige plaat.

De sfeer op deze eerste repetitiedag is erg goed, de presentaties zijn veelbelovend, de cast is enthousiast en het Sound of Music-gevoel is alom aanwezig. Alle ingrediënten voor een grootse productie.

The Sound of Music gaat 28 september 2008 in première in Theater de Efteling.

Kaarten voor The Sound of Music in Theater de Efteling kunnen worden gereserveerd via tel: 0900-0161 ( € 0,25 p/m ), 7 dagen per week van 09.00 tot 20.00 uur en via de website.


Onderwerp: STRAATTHEATER, FESTIVAL

Zondag 03 Augustus 2008 at 7:26 pm

MiraMirO in Gent mekka van internationaal straattheater

Cirque Baroque Délit de Facade Dujoli Cirkus
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Van woensdag 23 t/m zondag 27 juli was Gent het mekka van internationaal straattheater. Veel programmeurs en straattheaterfanaten hadden het weekend tevoren het festival 'Chalon dans la rue' in Chalon sur Saône aangedaan. Nu was het de beurt aan Gent, minder ver van huis maar wel met een prachtig programma aan voorstellingen die zelden in de Benelux te zien zijn/waren. Dit kan ook niet anders want het festival presenteerde een aantal gloednieuwe voorstellingen. En als ze al niet nieuw waren dan had men vaak een voorstelling bewerkt waardoor ie op maat voor dit festival danwel het Nederlandse taalgebied gemaakt was.

Overigens het Internationaal StraattheaterFestival (kortweg ISTF) heeft een nieuwe frisse naam: MiraMirO. Een lekker bekkende en internationaal klinkende naam. En ik moet zeggen dat ik er al helemaal aan gewend ben. Maar dit terzijde.

MiraMirO speelt zich sinds een flink aantal jaren aan de rand van het te drukke centrum van Gent dat in deze periode ingenomen is door de Gentse feesten af. Een goede keuze. De meeste speellocaties zijn op het Spaans Kasteelplein en de St. Baafssite. Beiden een kleine tien minuten lopen van hartje centrum. De keuze hiervoor werkt heel goed want veel bezoekers en dat zijn er behoorlijk veel komen allemaal speciaal voor het straattheater. De locatie is simpel maar werkt. En tuurlijk is er ook voorzien in toiletten en lekkere biertjes.

Op deze locatie waren voorstellingen te zien van o.a. Oko Sokolo, Bash streettheatre, La Guardia Flamenca met hun nieuwste voorstelling Un Poco Carmen (wereldpremière), Les Goulus, Morgan Cosquer met Olé (slechts een act van 8 minuten), La Chouing met Plume (trash straattheater), Maza Loco, Pol & Freddy, workshops van de Circusplaneet, Cie Joe Sature, Délit de Façade en Dujoli Cirkus.

Kamchàtka La Guardia Flamenca La Chouing - Plume

Natuurlijk wil en moet het festival zich ook nog wel een beetje in de binnenstad laten zien (ze zijn per slot van rekening toch onderdeel van de Gentse feesten). Hoewel de speellocaties in het centrum te wensen overlaten, het is te rumoerig en te druk, speelden een aantal groepen toch op het Emile Braunplein en Bij de Sint Jacobs. Eén van de groepen die daar figureerden was Kamchàtka. Een nieuwe, heel eigenzinnige groep acteurs/mimespelers gekleed in donkere sombere kleding waarbij eenieder een koffer draagt. Wat ze doen is nauwelijks te beschrijven. Het komt erop neer dat ze vaak één werden met het publiek zonder ook maar een woord te spreken. En dit keer op keer in volkomen verschillende situaties (geen voorstelling is hetzelfde). Poetisch. Uniek. Heel bijzonder.
Het is dan ook niet vreemd dat dit gezelschap tot prijswinnaar uitverkozen werd van de Grote Prijs MiraMirO, een ”wedstrijd” tussen acht kwalitief goede straattheatergroepen.

Wedstrijden op dit gebied zijn en blijven altijd vreemd vind ik (’t is alsof je appels en peren met elkaar vergelijkt). Niettemin, ik kon me heel goed vinden in deze uitslag. Ik hoop dat dit gezelschap in 2009 Nederland veel aan zal doen! Boek nu beste festivaldirecteuren!

Maar er waren meer bijzondere voorstellingen. Wat te denken van Opera Pagaï met Safari Intime. Gluurtoneel in een prachtige authentieke wijk (Malem). Een heerlijke wandeling waarbij je jezelf soms afvroeg wat geacteerd en wat nu “echt” was. Gluren bij de buren (met het verschil dat het nu gelegitimeerd was).

Morgan Cosquer - Olé Osmosis - Alhambra ContainerStudio Orka - De legende van de Woestendam

Osmosis Cie, het gezelschap van Ali Salmi, is de laatste jaren een regelmatige gast van dit festival. Geen wonder want deze danser/choreograaf maakt prachtige voorstellingen. Niet altijd even gemakkelijk maar ook dat is straattheater. Deze keer kwam hij met het project Alhambra Container, een choreografie van drie dansers, drie heftruck en drie containers. Een erg niet alledaagse combinatie met als onderwerp de vluchtelingenproblematiek. Een indrukwekkende multi-media performance van  circa een uur was het gevolg. De voorstelling speelde op het St. Pietersplein, een eindje lopen vanaf het hectische stadscentrum. Helaas was het op geen van de vier speelavonden (om 23 uur) druk bij de voorstelling. De reden? Het onderwerp, tijdstip, locatie? Ik weet het niet. Degenen die er wel waren hoeven geen spijt te hebben.

Het gehele festivalprogramma (ruim dertig voorstellingen) bespreken is onmogelijk. Toch wil graag nog even Studio Orka uit Gent noemen. De afgelopen twee jaren maakten zij Lava, een bodemonderzoek en Mijnheer Porselein. Beiden voorstellingen waren dacht ik ook op een aantal Nederlandse festivals  (o.a. Cultura Nova, Boulevard, Oerol, Reuring Purmerend en Festival aan de Werf) te zien. Studio Orka is dus ontdekt door de Nederlandse programmeurs. En da’s maar goed ook want ze hebben met De legende van van de Woestendam weer zo’n juweel(tje) van een voorstelling gemaakt. Meer verklap ik niet. Studio Orka mag je niet missen!

Tot zover dit sfeerverslag. Zin in meer internationaal straattheater van een zeer hoge kwaliteit? Reis dan af naar Hasselt (B). Do 7 t/m zo 10 augustus. Het meeste is gratis.

Kijk voor meer informatie op:

MiraMirO
Kamchatka

Les Goulus

Pol & Freddy

Osmosis Cie

Studio Orka

Straattheater.net  (veel verslagen van MiraMirO)
Theater op de Markt


Onderwerp: POP-ROCK

Zondag 03 Augustus 2008 at 12:20 pm

REM rockt Westergasfabriek

REM REM REM
Door Leon van Maenen met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Vorig jaar is Mojo begonnen met het organiseren van een reeks openluchtconcerten in het cultuurpark Westergasfabriek. Dat was zo'n succes dat deze zomer in de eerste helft van juli wederom een serie concerten op deze locatie georganiseerd worden.

Op dinsdag 2 juli ligt de gemiddelde leeftijd van het publiek, veelal mid-dertigers tot vijftigers hoger dan van een gemiddeld concert. R.E.M. start hun Europese tournee in het Amsterdamse Cultuurpark. Iets later dan aangekondigd komt Michael Stipe het podium op, strak gekleed in een donker krijtstreep kostuum. Ze beginnen met ‘living well is the best revenge' , een nummer van hun nieuwe album dat 3 maanden geleden uitkwam. Het klinkt erg vertrouwd en met zijn charisma en karakteristieke stem geluid maakt hij meteen zijn reputatie van entertainer waar.

R.E.M. in 1980 opgericht en halverwege de jaren tachtig definiteif wereldwijd doorgebroken komen uit Athens, Georgia. De band bestaat uit Michael Stipe, zang, Peter Buck, gitarist en Mike Mills, bassist.  In 1997 heeft drummer Bill Berry om gezondheidsredenen de band verlaten waarop de overige bandleden besloten met zijn drieen verder te gaan.  Op hun tournee en albums maken ze sindsdien gebruik van gastdrummers, Drummer Bill Rieflinn vergezelt de band op deze tournee. Het aantal hits wat ze op hun naam hebben staan is groot en ze hebben ook live hun reputatie hoog te houden.  Het is altijd afwachten wat de setlist gaat worden van een band die een keuze kan maken uit een aanzienlijk oeuvre. De fans worden niet teleurgesteld en krijgen een afwisselende mix van oude bekende en nieuwe songs geserveerd.

REM REM REM

Elk nummer gaat tijdens het spektakel gepaard met oogstrelende beelden die zich aan weerszijden van het podium op videoschermen afwisselen. Het ritme van deze beelden volgen het ritme en evenredige tempo van elke song. Bij het nummer Man-sized Wreath doet Michael Stipe de bandnaam op twee manieren eer aan: Rapid Ear Movement tijdens het zingen van het nummer. Rapid Eye Movement wanneer de shout “Wow” wordt afgebeeld op het moment dat Michael diezelfde yell maakt.

Dat de Amerikaanse formatie al een aantal jaren meeloopt en hun trouwe fans hen evenzo lang volgen, blijkt wanneer Michael het publiek, enthousiasmeert door de nummers te zingen waarmee REM de wereld in de negentiger jaren veroverde. Het publiek zingt luidkeels mee met Losing My Religion, Shiny Happy People en The Sidewinder Sleeps Tonight. Michael maakt veel contact met het publiek. Om hen een indruk te geven van zijn woonplaats Los Angeles bij nacht vraagt hij hen de mobiele telefoon aan te doen op zijn commando bij het nummer ‘Nightswimming’. Zodra hij ‘Now’ schreeuwt laat het gros van de aanwezigen de verlichte mobiele telefoon zien die het donkere terrein veranderen in een zee van lichtjes.

REM sluit het concert af met ‘Man On The Moon’, de aanstekelijke hit die nog lang na het concert onder het naar huis kerend publiek neuriënd en fluitend tot op de Haarlemmerdijk te horen was.


Onderwerp: JEUGD

Zondag 03 Augustus 2008 at 08:44 am

Bob de Bouwer: Spud maakt een rotzooitje!

Bob de Bouwer
Door Chantal van den Boogaard & Sam met foto's van Bob de Bouwer

Bob de bouwer, kunnen wij het maken? Bob de bouwer, nou en of! Afgelopen dinsdag, 22 juli, hoorde je het overal in en om het World Forum in Den Haag. Een grote schare Bob de Bouwer-fans had er zich verzameld voor de Nederlandse première van de liveshow van hun televisieheld. Namens Cultuurpodium mocht jeugdreporter Sam, onder mijn begeleiding, de show bijwonen.

Eindelijk is Bob de Bouwer in Nederland voor een tiental theatershows. Het is voor het eerst dat hij hier is. En hij is niet alleen, want hij neemt al zijn vrienden mee: Wendy, Spud, Scoop, Dizzie, Scrambler en Liftie zijn allemaal van de partij.

Na een echte meet & greet, was het hoogste tijd voor de liveshow. De verwachtingen waren hooggespannen. In de 90 minuten durende show bouwt Bob samen met zijn vertrouwde machineteam een nieuw ecocentrum en een windmolenpark in de Zonnebloemvallei. Iedereen helpt mee. Wanneer er spullen en leden van Bob's team kwijtraken, wordt het spannend; zullen het ecocentrum en windmolenpark op tijd klaar zijn? Kan Bob het maken? Nou en of!

Sam met Bob de Bouwer Bob de Bouwer Jonge verslaggever Sam

De verhaallijn is eenvoudig. Het decor en de kostuums sluiten nauw aan bij de televisieserie. Dat maakt dat de voorstelling goed te volgen is. Het vocabulaire sluit niet helemaal aan bij de doelgroep; “windturbine” en “afvalrecycle-station” zijn niet direct woorden die behoren tot het vocabulaire van de doelgroep. Toch vormt dit geen belemmering om de strekking van het verhaal te begrijpen. De leuze “Afval is pas afval als het niet gerecycled kan worden” wordt dusdanig vaak herhaald en toegelicht dat het geen enkele van de jeugdige bezoekers kan ontgaan wat ermee bedoeld wordt.

De onnozelheid van Spud blijft het publiek tot het laatste moment aan het lachen maken, de handigheid van Bob en de grenzeloze kennis van Wendy maken grote indruk.
Regelmatig wordt het publiek aangemoedigd te participeren door dansjes of bewegingen mee te doen, te roepen en ga zo maar door. Alles wordt uit de kast gehaald om ervoor te zorgen dat de aandacht niet verslapt, en met succes.
Het jeugdige publiek geniet zienderogen en dan hebben de ouders of begeleiders het uiteraard ook naar de zijn.

Aan het einde van de show, nadat de opening van het afvalrecycle-station toch nog net op tijd heeft kunnen plaatsvinden, verlaat het publiek in uitgelaten stemming de zaal. En opnieuw klinkt overal: “Bob de bouwer, kunnen wij het maken? Bob de bouwer, nou en of!“ De kinderheld heeft duidelijk alle verwachtingen waargemaakt.
“Gaan we morgen weer?” Wordt me gevraagd, en dat zegt genoeg. We kunnen spreken van een bijzonder geslaagde middag.


Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ, POP-ROCK

Zaterdag 02 Augustus 2008 at 7:43 pm

Aangename afsluitende derde dag North Sea Jazz

Joe Jackson Zappa plays Zappa Alicia Keys
Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy Rotterdam op 13 juli 2008.

Stond ze een paar maanden terug in een uitverkocht Ahoy, op de derde dag van het North Sea Jazz Festival staat een volgepakte Nile klaar voor het fenomeen Alicia Keys die vier jaar geleden voor het eerst North Sea Jazz aandeed. Gezegend met een dijk van een stem een muzikale aanpak die een brug slaat tussen de huidige R&B scene en de oude soul scene weet deze jonge dame miljoenen harten te veroveren. Ook haar laatste CD  As I Am slaat weer aan bij een groot publiek. Het vijf kwartier durende optreden laat echter ook nummers horen van haar andere platen. Het geluid is soms oorverdovend hard en je bent dan ook blij als de mooie verschijning Keys even alleen achter de vleugel kruipt en zonder of dan wel met subtiele muzikale begeleiding haar liedjes zingt. Het zijn vooral deze momenten die het sterkst overtuigen en laten horen dat ze een goede zangeres is.

De meer up-tempo nummers met het bombastische geluid zijn daarmee niet slecht maar wel gelikt en missen de soul die zo goed naar voren komt bij de meer uitgeklede nummers. Dat daar gelaten zet Keys een professionele show neer en kan geen mens een bult vallen aan prima uitvoeringen van onder andere Fallin’, You Don’t Know My Name, Tender Love, Superwoman , How Come You Don’t Call Me Anymore en afsluiter No One. In oktober zal er wederom een concert in Ahoy worden gegeven en dat zal ongetwijfeld snel uitverkocht raken.

Het podium naast Alicia Keys is dan inmiddels al gereed voor een muzikant die niet eerder op het North Sea Jazz festival heeft gestaan: Joe Jackson. Man’s laatste CD Rain ademt een toegankelijke pop sfeer met jazzy invloeden. Hij grijpt hiermee terug naar platen als Night and Day en Body & Soul. Hij speelt met alleen een bassist en drummer en begeleidt zichzelf op piano. Dat is een prima geoliede machine maar helaas verzuipt het geluid in de kolossale Nile. Deze muziek hoor je liever in Carre waar Jackson meerdere malen heeft opgetreden. Het doet verder niks af aan de performance van de muzikanten en het is fijn om meteen al in het begin een van zijn bekendere nummers Steppin’ Out te horen. De CD Rain staan als een huis en nummers als The Invisible Man en  The Uptown Train laten Jackson op z’n best horen. Als toetje geeft hij een zalige versie van Is She Really Going Out With Him.

Naturally 7 Ryan Shaw Buddy Guy

Naast de Nile is het Yukon podium opgesteld waar een zevental donkere over het algemeen gespierde heren onder de naam Naturally 7 acte de presence geven. Geen doorsnee R&B act maar een groep stemacrobaten die het presteren om door middel van het nabootsen van instrumenten de indruk te wekken een volledige band neer te zetten. Het resultaat manoeuvreert tussen hip hop, R&B, soul en pop. Een geheel niet onaardig stukje muziek van een groep getalenteerde jongens. Aanstekelijk is de bewerking van het nummer Broken Wings van die verloren jaren tachtig band Mr. Mister.

Verbluffend is de Amerikaanse soulzanger Ryan Shaw. Zijn eerste CD This Is Ryan Shaw is een juweel. Op het podium lijkt hij op het eerste gezicht qua uiterlijk vrij gewoontjes in T-shirt en spijkerbroek totdat hij zijn mond opendoet en het vermoeden wekt dat Otis Redding ter plekke is gereïncarneerd. Energiek, expressief en met een hoop kracht zet deze jonge vent een aangenaam souloptreden neer waar je je vingers bij aflikt. Ook artiesten als Jackie Wilson en Wilson Pickett lijken ook over de schouder van Shaw mee te kijken. Prachtig is zijn vertolking van Otis Redding’s Try A Little Tenderness maar ook zijn eigen Do The 45 overtuigt van grote klasse. Een zanger om in de gaten te houden!  

Het contrast is groot als we van Ryan Shaw naar de Maas lopen en een kakofonie van gierende elektrische ongestructureerde geluiden over ons heen krijgen gestort. The Mars Volta staat er om bekend alle kanten op te vliegen variërend van punk, rock, latin, free jazz, hard rock en psychedelica. Het gezelschap heeft de aandacht van een beperkte groep mensen. Het is duidelijk dat door de jaren heen de grenzen zijn vervaagd op North Sea Jazz maar met het bombast van deze Texaanse band waarvan de zanger de indruk wekt dat zijn leven ervan afhangt, komt toch wel over als een heel erg vreemde eend in de bijt. Het bezoek aan dit optreden houden we wellicht onterecht kort maar laten we over aan mensen die hier geduld voor kunnen opbrengen.

Aangenamer is het in de Nile waar vaste gast Maceo Parker met de WDR Big Band zich door een standaard repertoire speelt. Parker is en blijft altijd een aangenaam funkfeest en de combinatie met een big band pakt prima uit.

Sharrie Williams  Naturally 7 Alicia Keys

Een paar meter verderop staat een relatief onbekende zwarte zangeres de blues uit de toppen van haar tenen te zingen: Sharrie Williams. Een krachtige en wat geleefde stem voorziet een mengeling van up-tempo en rustige blues liedjes op zeer aangename wijze. Williams heeft net een nieuwe CD uit onder de titel I’m Here To Stay waarvan zij een aantal nummers ten gehore brengt.

We eindigen drie dagen North Sea Jazz met de Britse Mark Ronson en zijn Version Players. De staat bekend om zijn producties en teksten voor Robbie Williams, Lily Allen en Amy Winehouse. Van deze laatste speelt hij vanavond een lekkere versie van Valerie. Een nummer dat afkomstig is van het cover album Version. Hierop gaf een eigen draai aan bekende nummers van groepen als Radiohead, The Smiths en Coldplay. De podiumpresentatie is net zo swingend als op de plaat. Vette blazers, strijkers en stuwende gitaarrifjes. Een vlammende afsluiter van een vermakelijke 33ste editie van Neerlands leukste muziekfestival waar dit jaar een slordige 70.000 bezoekers op zijn afgekomen. Wederom een stijgende lijn mede te danken aan een sterke programmering en goed weer. Op naar de 34ste editie! 

North Sea Jazz - website