Onderwerp: VIDEO

Zaterdag 21 Maart 2009 at 8:46 pm

De Architekt van Jakop Ahlbom


Onderwerp: POP-ROCK

Maandag 16 Maart 2009 at 10:08 pm

Legendarische soul met Booker T. & The MG’s in het Paard van Troje

Booker T

Wat hebben soul legendes als Otis Redding, Wilson Pickett en Sam & Dave gemeen? Allen werden begeleid door de band Booker T. & The MG’s. 

Na een slordige 20 jaar afwezigheid staan toetsenist Booker T, gitarist Steve Cropper en bassist Donald ‘Duck’ Dunn weer op de internationale podia en ze slaan daarbij Nederland niet over. Op zaterdag 21 maart staan de muzikanten in het Haagse Paard van Troje.  

De band is bekend van nummers als Green Onions en Time is Tight waarmee ze in de jaren zestig grote hits scoorden. Hun geluid was karakteristiek voor de zogeheten Memphis Sound die vooral via het fameuze label Stax Records naar buiten werd gebracht. De band is op dik 500 albums te horen die in de periode 1963 – 1965 zijn opgenomen.    


Daarnaast is gitarist Steve Cropper is niet alleen een invloedrijk op de zes snaren, hij is ook medeverantwoordelijk voor het schrijven van grote hits als Dock of the Bay van Otis Redding, Knock on Wood van Eddie Floyd en In The Midnight Hour van Wilson Pickett.  

Verwacht een avondje broeierige Memphis Soul van deze legendarische formatie waarbij het bekende werk ongetwijfeld de revue zal passeren.  

Informatie  
Locatie: Paard van Troje, Prinsegracht 12, Den Haag  
Deuren open: 19.30. Aanvang: 20:30 uur.  
Entree € 37,00 (voorverkoop is gestart)  
Tickets verkrijgbaar aan de kassa van het Paard van Troje (op werkdagen geopend van 12.00 uur tot 17.00 uur) of online via Paard.nl en Ticketservice.nl.

 


Onderwerp: TONEEL

Donderdag 12 Maart 2009 at 2:21 pm

Première The Beauty Queen of Leenane

The Beauty Queen of Leenane The Beauty Queen of Leenane The Beauty Queen of Leenane
Door Diedy van Tol met foto's van Roy Beusker en Andy Doornhein

V&V Entertainment en het Utrechtse gezelschap De Utrechtse Spelen hebben intensief samengewerkt rondom deze productie en er zullen meerdere projecten volgen.  Uniek, deze samenwerking tussen de vrije producent en het gesubsidieerde toneel. Doelstelling: men wil middels deze wijze een breder publiek aan zich binden. Nog een reden om deze dag als gedenkwaardig te kenmerken: voor het eerst kan het Nederlands publiek met deze voornamelijk in het buitenland zo succesvolle productie kennismaken.

The Beauty Queen of Leenane speelt zich af op het druilerige, sobere Ierse platteland waar moeder Mag (Nelly Frijda) en dochter Maureen (Annick Boer) hun leven slijten in een eenvoudige cottage. Een saai, eentonig bestaan. Vooral voor de 40-jarige Maureen die weinig vrienden en aanspraak heeft.

De egoïstische, sjofele en bemoeizuchtige Mag beheerst het hele leven van haar eenzame, ongelukkige en ontevreden dochter. Oeverloze, maar tevens komische discussies over havermout, ovomaltine, knappertjes, lichamelijke klachten en de geur in de gootsteen vormen een wezenlijk belangrijk deel van hun bestaan. Evenals de vele verwijten, hun relatie neigt meer naar de haat- dan liefde kant. Maureen is niet gelukkig bij die oude seniele heks, zoals zij haar moeder noemt. De radio is bij tijd en wijle een uitkomst.  Echter, een uitnodiging voor een feestje bij de heren buren Roy (Teun Luijkx) en Pato, zijn broer (Waldemar Torenstra), brengt wat leven in de brouwerij. Vraag is wat moeder Mag met dit gegeven doet, want haar wil is wet. 

The Beauty Queen of Leenane The Beauty Queen of Leenane The Beauty Queen of Leenane

Als Pato, met zijn wat losse handjes en op zoek naar een partner, wel interesse heeft in zijn beauty queen of Leenane is er voor Mag werk aan de winkel. Pato biedt Maureen immers uitzicht op een ander bestaan en dat lokt… Mag trekt haar conclusie, want wat is haar leven zonder Maureen? Pato vertrekt naar Londen en schrijft die zó cruciale brief. Middels deze brief komt wederom de bemoeizucht van de oude Mag in the picture maar ook een aantal “verborgen talenten” van Maureen! En langzamerhand krijgt niet alleen het leven van de dames een andere wending maar onze gedachtegang ook. Wie is deze beauty queen of Leenane werkelijk en wat voor recht heeft de moeder om die bemoeizucht te laten gelden? Waarom is hun relatie zo afwijkend, verstoord? Vragen waar een zeer verrassend antwoord bij past zo blijkt…

Deze plattelandsstory wordt op de planken gebracht door een cast waarin namen van allure. Dit gegeven wekt haast de intentie dat deze voorstelling een succes moet zijn, waarvan acte! Een zeer interessant toneelstuk die veel kenmerken van het hedendaagse leven bevat, gestoken in een humoristisch jasje maar met een verrassende licht- lugubere ondertoon. Met af en toe Ierse klanken voor een nog beter inlevingsvermogen.

Prestigieuze namen die een al even prestigieus spel bieden. Subliem spel van Nelly Frijda die niet lijkt te ontkomen aan haar ma Flodder image, maar wat een  ander, verrassend image, deze Mag! Annick Boer speelt vol overtuiging en met klasse dochter Maureen. Ook Teun Luijkx die we als de ongeduldige, wat driftige, lichtelijk tv-verslaafde Roy op de planken zien, biedt interessant spel. Indrukwekkend te noemen is de performance van Waldemar Torenstra. Vooral in de 2e akte laat hij een staaltje acteerkunst zien in de vorm van een prachtige monoloog: zijn brief aan Maureen. Zeer terecht dan ook het (enige) applaus tijdens de voorstelling deze avond. Amusant om te ervaren dat einde voorstelling de dochter enkele herkenbare, minder prettige trekjes van Moeder Mag in zich heeft. Die dochter wiens dagdroom over het lot van haar bemoeizuchtige moeder deels is uitgekomen. This beauty queen of Leenane : a lonely Queen of Leenane. Als dank een daverend slotapplaus dat deze voorstelling beëindigt.

Beauty Queen of Leenane, een toneelstuk geschreven door Martin McDonagh, onder kundige regie van Jos Thie, (artistiek leider van de Utrechtse Spelen) staat daadwerkelijk garant voor toneel van de bovenste plank. Een succesvol debuut van V&V Entertainment en De Utrechtse Spelen.
The Beauty Queen of Leenane, tournee tot en met eind juni.

Kijk voor meer info op www.theaterhits.nl


Onderwerp: POP-ROCK

Dinsdag 10 Maart 2009 at 8:55 pm

“Muziek is net als een regenboog: waarom niet van elke kleur genieten”? In gesprek met Steve Lukather.

Steve Lukather Steve Lukather Steve Lukather
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

“You know what man? I’m the luckiest man alive! Ik heb een prachtige vrouw, mooie familie, geweldige kinderen, goede vrienden, een prachtige carrière, ik heb met bijna al mijn helden gespeeld, geld verdiend en geld verloren. En weet je? Ik hou nog steeds van mijn werk en reis over de wereld om te spelen en ik krijg ervoor betaald”.

Steve Lukather straalt het ook uit. De Amerikaanse meestergitarist, zanger, songschrijver, arrangeur en producer, vooral bekend van zijn werk met de vorig jaar opgeheven groep Toto maar ook van talloze sessies op een slordige 1000 platen met de meest uiteenlopende artiesten, zit relaxed en goed gehumeurd naast me op de bank van zijn kleedkamer in de Zoetermeerse Boerderij. Hij is inmiddels 51, heeft een behoorlijk bolle kop gekregen en het lijkt erop dat zijn roetzwarte haar en ringbaardje geverfd zijn. Daarnaast vertoont hij een gezellig buikje onder een psychedelisch longsleeve T-shirt met opgerolde mouwen (hij houdt wel van een biertje en bedankt me hartelijk voor de meegenomen Duvel). Hij praat aan een stuk door met de nodige ‘fucks’ en onderbroekenlol. Als hij de compacte vorm van mijn mp3 opnamerecordertje ziet, reageert hij: “it’s as simple as my dick man”!  

Lukather zal een paar uur later een concert geven in de Zoetermeerse poptempel als onderdeel van het tweede gedeelte van de Ever Changing Times tour die de avond ervoor is begonnen in Tivoli in Utrecht. Het is niet zo verwonderlijk dat hij in Nederland is gestart met de tour. Hij ziet ons land toch een beetje als zijn tweede thuis.

Lukather: “Holland was het eerste land waar Toto ooit een nummer 1 heeft gehad en het eerste land waar we zijn doorgebroken met dank aan ‘Big Al’ Alfred Lagarde (de in 1998 overleden Veronica DJ). God bless his soul. Hij bleef Hold The Line draaien! Hahahaha! Toen we hier kwamen werden we echt omhelsd door de mensen. Maar ook de andere aspecten van dit land: het is enerzijds zo beschaafd en toch kun je er de raarste dingen doen en iedereen is er nuchter onder. Just don’t cause any trouble and trouble will not find you! Hahahaha! Ik heb zoveel ongelooflijk mooie ervaringen om op terug te kijken in Nederland. Met Toto hebben we veel hoogtepunten gehad. We hebben hier ook CD’s en DVD’s opgenomen (Absolutely Live en Live in Amsterdam - SJ). Aangezien ik me hier zo thuis voel leek het me leuk om in Nederland te beginnen. Ik kan mezelf zijn. Ik doe nu iets heel anders. Ik wil niet mister Toto zijn maar ik probeer mezelf opnieuw uit te vinden. En volgens mij verwacht niemand ook van me dat ik de Toto hits doe. En dat is cool. Als ik dat graag had gewild dan had ik de band wel bijeen gehouden”.

Steve Lukather Steve Lukather Steve Lukather

Geen Toto hits dus zoals Rosanna of Hold The Line. De concertreeks focust op zijn soloalbums en een paar obscure nummers. Hij wordt daarin bijgestaan door een jonge band bestaande uit Ricky Z op gitaar,  Steve Weingart op toetsen, Carlitos del Puerto op bas en de meesterlijke Eric Valentine op drums. Noemenswaardig is dat hij sinds oktober niet meer met hen heeft gespeeld en ook geen repetities heeft gedaan.

Lukather:“Gisteravond hebben we als het ware ingespeeld. We hadden een aantal kleine technische problemen maar verder ben ik heel tevreden met het eerste optreden en heb ik een hoop lol gehad met de band. Ook het publiek heeft zich prima vermaakt. Dit zijn ongelofelijke muzikanten. Ze zijn allen zeker twintig jaar jonger dan ik maar iedere avond voel ik me echt als een kind zo blij. Het doet me weer denken aan mijn jongere dagen dat ik met band and crew samen in een bus op tour ging, onze eigen koffers dragend, veel lol en ‘hanging out’. We’re all in this together!  I’m having a blast! Natuurlijk moet je nog maar afwachten hoe ik me over twee maanden voel na de tour maar dat zien we dan wel. Tenslotte ben ik ook niet de jongste meer! Hahahaha!

Je speelt nu in de wat kleinere zalen in tegenstelling tot wat je bijvoorbeeld gewend bent met Toto.

Lukather “Ja, je hebt het over plekken voor ongeveer 1000 tot hoogstens 2000 man. Weet je wat zo grappig is? Ironisch genoeg werk ik nu twee keer zo hard dan normaal omdat ik nu mijn eigen management voer. Ik doe nu zoveel extra werk dat ik nooit eerder heb gedaan. Ook al speel ik nu in de kleinere zalen, ik verdien nog steeds net zoveel of zelfs nog meer omdat ik geen 45 mensen op de loonlijst heb staan en geen drie trucks en twee tourbussen hoef te betalen. Grote zalen brengen veel kosten met zich mee en veel belasting voor het huren. Dus ik mag dan nu wel meer werken maar ik kan wel het gene doen dat ik graag wil doen”! 

De tour draagt de naam Ever Changing Times die verwijst naar je laatste album met dezelfde titel. De plaat laat een frisse Lukather horen maar met dezelfde passie en hetzelfde plezier zoals ik van je gewend ben.

Lukather: ”Ik weet het niet. Ik heb een tijdje rondgedwaald in fusionland. Ik heb toen onder andere een album opgenomen met Larry Carlton (No Substitutions – SJ) waarvoor we een Grammy hebben gewonnen. Totdat iemand tegen me zei: het is al tien jaar geleden dat je een plaat heb gemaakt waarop je hebt gezongen en liedjes hebt geschreven. En dat was inderdaad zo. Ik heb toen contact opgenomen met mijn goede vriend Randy Goodrum (de befaamde Amerikaanse songsmid die menig popstandaard op zijn naam heeft staan - SJ) met wie ik in het verleden vaak heb samengewerkt. We hebben in een week tijd de hele plaat geschreven. Mijn zoon heeft ook meegespeeld. Daar ben ik heel trots op. Ik wilde geen songs schrijven met hitpotentie maar meer met een artistieke inslag en toch nog net commercieel aanvaardbaar. Ik bedoel daarmee dat het niet zo avant garde moest worden dat de gemiddelde luisteraar er niet doorheen zou komen. Je hoeft geen muzikant te zijn om er ervan te kunnen houden”.

Ben je tevreden over het succes en de respons?

Lukather: “Kijk, ik kan niet meer op tegen de twintigers van tegenwoordig. Maar voor mijn doen, waar ik nu sta, op dit niveau, iemand met mijn leeftijd, doet de plaat het heel aardig. Goede recensies, mensen komen naar de shows en ik verkoop CD’s. Het zijn geen miljoenen meer maar hoeveel krijgen dat er nog wel voor elkaar in deze tijd”?

Steve Lukather Steve Lukather Steve Lukather

Is het eigenlijk nog steeds belangrijk om prijzen te winnen als Grammy’s en gouden of platina platen?

Lukather: “Well, it doesn’t suck! Hahahaha! Het is fantastisch om prijzen te winnen. Het is fantastisch om miljoenen platen te verkopen. Het is fantastisch om veel geld te verdienen. Wat is daar slecht aan? Maar zoals met alles gaat het soms met ups en downs. Ik heb aan deze plaat net zo hard gewerkt als alle voorgaande albums en misschien nog wel harder ook. Ik voel dat ik nog nieuwe muziek in me heb. Ik ga niet op mijn lauweren rusten door te teren op wat ik tien jaar geleden heb gemaakt. Ik ben trots op het werk met Toto, ik hou nog steeds van hen en ze hebben me een fantastisch leefcomfort gegeven. Geen slecht woord daarover. Van het werk houdt een hoop goed stand en sommige dingen weer ietsje minder. Maar dat heb je wel vaker bij artiesten die al meer dan 30 jaar in het vak zitten”.

Op de nieuwe plaat staat het nummer Stab In The Back. Het nummer is geschreven als een ode aan Steely Dan. Een van de weinige groepen waar Steve Lukather nooit mee heeft samengewerkt.

Lukather: “Ik zou nog eens heel graag een solo op een Steely Dan plaat willen spelen! Ik heb wel afzonderlijk met Becker en Fagen gespeeld maar nog nooit op een van hun Steely Dan albums. Zo heb ik Peter Gabriel ook vaak ontmoet maar ik zou dolgraag nog eens met hem willen samenwerken. Ik ben een grote fan van hem. Vooral het vroegere Genesis werk en zijn solowerk. Steve Winwood vind ik ook erg goed. Geweldige zanger! Ja,weet je: ik heb ze allemaal weleens ontmoet maar alleen nog niet met ze gespeeld. Ik zou ook dolgraag met de Rolling Stones willen spelen maar dat zal nooit gebeuren! Hahahaha”!

Net als ondergetekende staat Lukather erom bekend dat hij van meerdere muziekmarkten thuis is. Er zijn mensen die daar niet bij kunnen. Valt dat uit te leggen?

Lukather: “What’s wrong with that? I live that way! Fuckin’ Ray Charles, fuckin’ Dizzy Gillespie, fuckin’Monk, Slipknot. Ik hou er allemaal van. Je moet een open kijk hebben! En zoals het ernaar uit ziet ben jij ook een muzikant (ik heb een van mijn gitaren meegenomen naar het interview - SJ). Dan heb je een open kijk erop. Veel mensen vormen hun smaak als ze jong zijn gebaseerd op waar vrienden naar luisteren. Zo van: je moet hier naar luisteren anders hoor anders je er niet bij. Of je hebt een open kijk: Wow! Dat klinkt goed! Dat heb ik nog nooit gehoord. Geef me daar meer van! Het is net zoals chocolade: er zijn veel verschillende smaken en ze smaken allemaal lekker maar het ligt er ook aan in wat voor stemming je bent. Of vergelijk het met vrouwen: alle stijlen, vormen en groottes. Het is net als een regenboog. Waarom niet van elke kleur genieten”?

Lukather speelt in de toegift van zijn huidige shows een splijtende cover van Pink Floyd’s Shine On Your Crazy Diamond. Floyd is naast Jimi Hendrix, The Beatles en Jeff Beck een van de vele invloeden van de gitarist. Zijn er hedendaagse artiesten die hem inspireren?

Lukather: “Ik hou veel van Radiohead maar die zijn niet echt nieuw meer. Wat echt nieuw is weet ik eigenlijk niet. Om heel eerlijk te zijn luister ik niet veel naar muziek als ik niet werk want dat doe ik voor de kost. Het is net als je kok bent: dan ga je niet naar huis om te koken maar dan bestel je een pizza. Het laatste wat je dan wilt is koken! Maar mijn zoon Trevor laat me wel eens leuke dingen horen maar ik zou je nu niet direct namen kunnen noemen”.

Je zoon doet het niet onaardig geloof ik?

Lukather: “Hij is bezig met zijn eerste plaat. Hij is mijn beste vriend! We zouden niet hechter kunnen zijn. Hij speelt trouwens met ons mee op het einde van de tour als we in Kroatië zijn. Hij heeft al wat materiaal opgenomen een paar jaar geleden dat in de verte wat weg heeft van Def Leppard. Hij verkoopt zo’n 400/500 exemplaren per maand en hij krijgt er nog voor betaald ook. En hij heeft niet eens een contract. Daar is hij wel hard mee bezig. Maar ik zorg er wel voor dat hij niet genaaid wordt. Het probleem is dat platenmaatschappijen alles van je willen. En ze geven je niks er voor terug! Heb je ze nu eigenlijk nog nodig? Ze gaan allemaal ten onder. Het is hun karma nadat ze het geld van zoveel artiesten achterover hebben gedrukt. Ze willen alles van je! Je vraagt je af wat de artiest er nog aan verdient. Je verkoopt je ziel aan de duivel. Ik sta niet graag in de schoenen van mijn zoon in deze tijd. Maar hij gaat het wel maken. Hij wordt een ster in de toekomst. Hij heeft de look, hij heeft het helemaal. Mijn zoon wordt echt een rockster”!

En hij heeft de naam…

Lukather: “De naam is een zegen maar ook een vloek. Sommige mensen houden niet van Toto en knappen dan af door te reageren: is dat de zoon ‘van’? Dat is ‘fucked up’ denken. Waarom mijn zoon de schuld geven omdat je mij niet leuk vindt? Dus hij introduceert zich ook nooit met zijn achternaam maar gewoon als Trev. Hij is ook bescheiden en wil zijn werk niet door andermans strot douwen. Maar hij is trots op me hij steunt me. Hij is een natuurtalent. Ik zou er graag de credits voor nemen maar het enige wat ik heb gedaan is een aantal gitaren en andere instrumenten laten rondslingeren in elke kamer in mijn huis en die heeft hij gevonden. Je kunt bij ons echt niet door het huis lopen zonder dat je over een instrument struikelt. Hahahahaha! Ik moet wel zeggen dat ik nu een hoop heb opgeborgen sinds ik een baby heb. Ze zit al achter de piano! 17 maanden oud! En ze zit gewoon al gefocused op de toetsen te drukken (doet het op een trotse wijze voor). Zelfs op de tafel zit ze al mee te slaan. Het zit er al in! Zodra ze muziek hoort gaat dat hoofdje al mee op het ritme! Mijn oudste dochter daarentegen is totaal niet muzikaal. Zij leidt een gewoon leven en ze werkt in een beautysalon! She leads a straight life! Hahahaha”!

Lukather’s concert gaat erin als koek. Een dwarsdoorsnede van zijn soloalbums passeert de revue. Hij is nog altijd een uitstekende gitarist met een hekenbare stijl (hevige snaarbuigingen, het gebruik van de tremolo en ruige gitaarloopjes). Hij is nog steeds een trouw gebruiker van Musicman gitaren die hem prima blijken te liggen aangezien hij deze al zestien jaar bespeelt. Het concert toont ook de veelzijdigheid van de muzikant aan: de rechttoe rechtaan rock in Drive A Crooked Road, het groovende Jammin’With Jesus, een gelikt maar lekker Hate Everything About You, het prachtige in fusion gedompelde Song For Jeff en een knipoog naar progrock met Tell Me You Want From Me. Lukather en zijn jonge band geven een uiterst plezierig optreden dat met zijn ruime lengte van bijna twee en een half uur stevig overeind blijft door de variatie. En als je denkt dat het dan echt afgelopen is, wandelt Lukather toch nog een keer het podium op om in zijn eentje een akoestische versie van het Toto nummer The Road Goes On te doen.

Ook na Toto is er nog leven en Steve Lukather gaat gestaag door met zijn muzikale vakmanschap en het is een waar genoegen om hem daarbij te volgen.

Steve Lukather tourt tot en met 16 april in Europa. Voor zijn laatste album Ever Changing Times kun je terecht in de reguliere CD winkels of webshops.


Onderwerp: POP-ROCK, JAZZ

Dinsdag 03 Maart 2009 at 8:50 pm

Multitalent Wouter Hamel bouwt vrolijk cd-releasefeest in Paradiso

Wouter Hamel Wouter Hamel)|
Door Aukje met archiefbeelden van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien in Paradiso op 21 februari

Het Nederlandse zangtalent Wouter Hamel heeft een nieuwe cd uit en dat moet gevierd worden. In Paradiso, waar hij twee jaar geleden nog zijn debuut 'Hamel' vierde in de kleine zaal, staat hij nu in de grote zaal met een enthousiast publiek. Het bewijst dat dit talent in die twee jaar naam heeft gemaakt in Nederland.

Hij deed dat met lichtvoetige jazzy popliedjes, waarbij hij invloeden gebruikte uit o.a. de soul en tango. Zijn tweede album 'Nobody's Tune' borduurt hier op voort en presenteert wederom een scala aan stijlen, waaronder reggae. Maar bovenal zijn het makkelijk in het gehoor liggende liedjes, die dansbaar en vrolijkmakend zijn. Met af en toe een ballad, zoals het mooie 'Amsterdam' (Nobody's Tune) dat hij aan het eind van de avond in zijn eentje achter de piano ten gehore brengt.

Het talent van Wouter Hamel werd in 2005 opgemerkt tijdens zijn deelname aan het Nederlandse Jazz Vocalisten Concours, dat hij als eerste man sinds het bestaan van deze competitie won. In 2007 volgden een Eerste Prijs en Zilveren Harp, beide aanmoedigingsprijzen voor jong talent. Na zijn studie aan het Conservatorium van Utrecht lag het in de lijn der verwachting om standards te vertolken, maar Hamel koos voor eigen werk. Deze stap, die hij samen met producent en muzikant Benny Sings zette, maakte hem bekend bij het grote publiek, mede dankzij de aanstekelijke hit 'Breezy' van zijn eerste cd.

Aan Benny Sings de eer om 'Nobody's Tune' uit te reiken aan Wouter Hamel. Hamel neemt de cd mee naar de zijkant van het podium en geeft voor één nummer de microfoon over aan Benny die zijn nummer 'Get There' inzet. Benny is niet de enige gast die zijn kunsten mag vertonen. Ook topsaxofonist Benjamin Herman gaat los op een aantal van Hamels songs. Toppunt van de avond is het optreden van de vader van gitarist Rory 'Kofi Ananymous' Ronde, Sir Henry Ronde. Op het nummer dat naar hem is vernoemd, 'Sir Henry', speelt hij niet alleen steeldrum, maar laat hij ook horen dat hij aardig kan scatten.

Ook Hamel weet te overtuigen met zijn gescat. Tezamen met de melodische buigingen van zijn stem verraadt hij zijn jazzachtergrond, maar met het uiterlijk van een rockster (rode strakke broek en jasje à la Paul McCartney) en het bereik en timbre van zijn stem lijkt hij elk genre met gemak aan te kunnen. De diversiteit aan stijlen past dan ook goed bij hem.

Gestudeerd is er ook door de bandleden, op meerstemmigheid. Het door Rory Ronde op gitaar begeleide 'March April May' wordt door de gehele band à capella gezongen. Halverwege het nummer krijgen de heren gezelschap van drie mooie achtergrondzangeressen die het plaatje compleet maken. Na dit staaltje muzikaliteit versterken Kobi Arditi (trombone) en de jonge talentvolle Morris Kliphuis (jazzhoorn) de aanwezigen op het podium bij 'When morning comes'. Maar de grootste verrassing komt van het koor Voice Enterprise, die vooraan staan in de zaal en luidkeels meezingt met het refrein, net als zij op de cd doen.

Het concert kenmerkt zich door strak geregisseerde nummers die bol staan van muzikale vondsten met een Wouter Hamel in topvorm. Hij is een vrolijk multitalent dat met beide benen op het podium staat.

Na bijna twee en half uur maant hij het publiek tijdens de toegift tot stilte wanneer alle muzikanten een gitaar pakken om het prachtige akoestische 'See you once again'. Wie nog praat, wordt door andere bezoekers gecorrigeerd. Dit nummer verraadt dat Hamel bezig is met een theatertournee. In die ambiance is het een stuk makkelijker om geheel akoestisch te spelen. Maar het lukt Hamel en zijn cornuiten om Paradiso muisstil te krijgen waardoor “See you once again' helemaal tot zijn recht komt.

Overladen met door het publiek toegeworpen rozen neemt de band afscheid van deze avond met het toepasselijke 'Farewell'. Al kunnen ze er daarna nog geen genoeg van krijgen en wordt het publiek nog getrakteerd op een niet-akoestische versie van 'See You Once Again'. Om elkaar ooit weer eens te ontmoeten bij een volgend concert.

http://www.wouterhamel.com/