Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Woensdag 31 Mei 2006 at 09:50 am

Taraf de Haïdouks sluiten Gipsy Festival in Tilburg spetterend af

Door Ton Maas met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

10th International Gipsy Festival. 28 mei, Interpolistuin, Tilburg.

Grillig als ze zijn, houden de weergoden stiekum misschien toch van ronde getallen, want voor het eerst sinds jaren waren ze het International Gipsy Festival in Tilburg weer eens welgevallig – uitgerekend ter gelegenheid van de jubileumeditie. Was het fors toegenomen bezoekersaantal vooral te danken aan publiekstrekker Taraf de Haïdouks? Waarschijnlijk niet, want om drie uur ’s middags was het al flink druk bij de podia, terwijl de Tarafs pas rond half negen aantraden als klapper én finale.

 Het Gipsy Festival heeft de afgelopen tien jaar overtuigend aangetoond dat de zigeunermuziek oneindig veelzijdiger en rijker is dan de geijkte strijkjes van weleer, en bovendien dat ze verbonden is met een levende traditie. Binnen de Nederlandse Sinti- en Romagemeenschappen geldt het festival steeds meer als een must. 

Hun aanwezigheid onder het publiek heeft een meer dan symbolische betekenis, want zoals spreekstalmeesteres Lalla Weiss opmerkte toen een optreden weer eens flink was uitgelopen: ‘Met zigeuners valt nou eenmaal niks te regelen. Maar wat we wèl kunnen, is feestvieren!’ Waarvan akte.

 Een enkele keer konden vraagtekens worden geplaatst bij het zigeunergehalte van de muziek. Zo maakte Tsjechische band Gulo Car het wel heel bont door een stuk van Miles Davis noot voor noot na te spelen. Hitsige funk en bovendien perfect uitgevoerd, maar wel rechtstreeks gekopieerd van Nile Rodgers.

 Echt vernieuwend is de groep KAL uit Belgrado. Ook daar duidelijke invloeden uit pop en jazz, maar veel interessanter omdat ze worden vervlochten met de eigen muzikale roots. De loom wiegende swing waarmee het eerste nummer werd ingezet, beloofde veel goeds. En dat kwam ook, in de gedaante van inventieve combi’s als slide-gitaar met accordeon. Maar het niveau van hun perfect geproduceerde debuutalbum werd niet helemaal gehaald.

De echte hoogtepunten van het festival kwamen toch weer voor rekening van oudgedienden. De Piotto’s, Belgische tegenhangers van het orkest van Tata Mirando, werden zestig jaar geleden opgericht door Piotto Limberger. Twee generaties verder is er van stoffigheid nog altijd niks te bekennen. Muziek die zo doorleefd en zuiver op de graat is dat je mag hopen dat ze nooit zal veranderen.

 De mannen van Taraf de Haïdouks hebben dat heel handig aangepakt. Ogenschijnlijk is er in de vijftien jaar sinds hun doorbraak niets veranderd aan hun jachtige stijl, maar wie goed luistert, hoort voortdurend allerlei kleine spitsvondigheden, vaak in de vorm knipoogjes naar de muzikale waan van de dag. Quasi rommelig en terloops, maar intussen messcherp. Dàt ze het flikken, beseft iedereen die ze ooit gezien heeft. Maar hóe, dat weet nog steeds niemand.

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 30 Mei 2006 at 09:44 am

Keane overtreft zichzelf in overvol Paradiso


Door Carol Greenshields met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Tegen 19:30 beklimmen we de trappen van Paradiso Amsterdam. Voordat we toegelaten worden moeten we eerst het gebruikelijke ledenkaartje kopen en eenmaal binnen ontdekken we dat het begin is uitgesteld tot 21:15 (later blijkt dit wegens een begrafenis waardoor een bandlid even op en neer naar de UK moest). Afijn even genieten van de sfeer van een vollopend Paradiso. Tegen 20:45 uur is het tijd om het route te nemen die we vanaf de tweede verdieping hebben uitgestippeld om enigszins dichtbij de podium te komen.

Met stroboscopische verlichting en een denderende grom van het iets te hard ingestelde volume van het keyboard bespeeld door Tim Rice-Oxley en met Richard Huges op de drums komt Tom Chaplin het podium op. Het publiek reageert meteen enthousiast. Onder stralen van rood en blauw licht begint de band met het nummer The Iron Sea. Dit is waar we voor kwamen; Keane op zijn best. Tom Chaplin schrijdt regelmatig over het podium naar het keyboard waar Tim Rice-Oxley geestdriftig met elke toets zijn hele lichaam inzet. Het resultaat: glinsterende zweetdruppels vliegen het podium over om te verdampen in de hitte van de felgekleurde lampen. Song nummer 4, het overbekende “Everybody’s changing”, en het publiek verlangt alleen maar naar meer. Duizend stemmen zingen met elk woord mee.



In de stiltes tussen de liedjes wordt nauwelijks wat gesproken, toch op een gegeven moment wordt er aan ons meegedeeld, dat ze houden van Amsterdam en zich als echte Engelse toeristen hebben gedragen en alle plekken hebben bezocht waar ze eigenlijk niet hadden mogen gaan. De stem van Tom Chaplin heeft niet geleden onder deze uitspattingen, hij is net zo zuiver als op de CD. Met alle bekende nummers van de vorige CD “Hopes and Fears” zingt iedereen uit volle borst mee. Dit zijn de songs als “Bend and Break”, “This is the last Time”, “Somewhere only We Know”. De nieuwe CD “Under the Iron Sea” is wat minder bekend, en de echte fan is te herkennen, die kan ook hiervan alle nummers woordelijk meezingen. Het publiek bestaat uit mensen van alle leeftijden, waaronder behoorlijk wat Engelsen; Keane spreekt duidelijk jong en oud aan.

Na het nieuwe nummer “Is it any Wonder” verlaten ze het podium, en wordt alles zwart en stil. Rozen worden het podium opgegooid en het publiek begint te schreeuwen, gillen en fluiten om meer, nadat alles drooggeveegd is komt de band terug, en krijgt het uitgelaten publiek nog een aantal nummers waaronder “Bedshaped” wat uiteraard weer door iedereen uit volle borst wordt meegebruld. Ze nemen met z’n drieen een “bow” en verlaten het podium. Het is over. Het was geweldig.

Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER

Zaterdag 27 Mei 2006 at 10:04 pm

Broedplaats van Studio Orka

Vorig jaar bouwde Het Pakt! een campingflat (met de titel Hopper) van vier etages op de Neude en dit jaar was het het Belgische Kunstenaarscollectief Studio ORKA dat de 5600 m3 tot zijn beschikking kreeg. Ze creëerden voor dit Festival aan de Werf een vogelkathedraal, 'een tijdelijke haven voor trekvogels en mensen op doortocht, een oase om even op adem te komen'. 
In de objecten zijn iPod Shuffles ingebouwd, waarop verhalen te horen zijn van mensen die ooit huis en haard verlieten.

Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER

Zaterdag 27 Mei 2006 at 12:00 pm

Tocht van Tuig

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Ook Tuig was aanwezig op het Festival aan de Werf in Utrecht waar ze vorig jaar nog aanwezig waren met hun project Tegenwind. 


De Tocht van Tuig is nog te ervaren op het Oerolfestival, op Festival Boulevard in Den Bosch en op Robodock.

Onderwerp: JAZZ, WERELDMUZIEK

Vrijdag 26 Mei 2006 at 8:10 pm

Gipsy jazz in Bimhuis


Door Marina den Hartog met foto's van Hans Speekenbrink

Het is op 24 mei niet de eerste keer dat K ¡lm ¡n Balogh & the Gipsy Cimbalom Band in het Bimhuis speelt; de programmakrant vermeldt dat deze groep onder leiding van cimbaalspeler K ¡lm ¡n Balogh in november 2004 tijdens de Budapest Nights de zaal in extase heeft weten te brengen. Vanavond gebeurt hetzelfde. Het publiek kent de groep en laat dat geregeld blijken. De musici spelen zowel een heel herkenbaar als ook verrassend repertoire met invloeden van ver over de landsgrenzen van Hongarije, uit genres als jazz, ragtime, klezmer, flamenco, funk en latin.
De avond in het Bimhuis maakt deel uit van een reeks concerten van het 10e International Gipsy Festival dat van 20 tot 28 mei plaatsvindt in diverse steden, met als hoogtepunt de afsluiting op zondag 28 mei in de Interpolistuin in Tilburg. Voor K ¡lm ¡n Balogh en zijn groep vormt de instrumentale zigeunermuziek uit de Balkan het vertrekpunt op basis waarvan ze werkelijk alle kanten uit kunnen. In het nummer waarmee de groep opent, klinkt in eerste instantie de sfeer van de Balkan, maar geleidelijk zijn er onmiskenbaar steeds meer jazzinvloeden hoorbaar. Klassieke composities, bijvoorbeeld van Katchatoerian, worden afgewisseld met bewerkingen van bekende ‘westerse’ nummers die naadloos over lijken te gaan in oorspronkelijke melodieën. Bij de eerste nummers loopt het nog niet helemaal soepel bij de blazers en de violist. Geleidelijk valt alles op zijn plek en wordt het een sfeervol concert met heel subtiele momenten en prachtige harmonieën.
De groep heeft de afgelopen jaren regelmatig concerten buiten Hongarije gegeven. Dat is te horen. K ¡lm ¡n Balogh vertelt over een ontmoeting met een Braziliaanse basspeler die hem inspireerde voor een prachtig cross-over arrangement op basis van een Schotse melodie. Dat zijn nog eens uitstapjes. Luisterend naar dit nummer ga je echt op reis naar nieuwe bestemmingen!

K ¡lm ¡n Balogh is een geweldige cimbaalspeler die op subtiele en enthousiasmerende manier aanwijzingen geeft aan zijn medemusici. Hij is afkomstig uit een oud geslacht van bekende cimbalomspelers en ontving al op jonge leeftijd, in 1985, een Hongaarse onderscheiding als 'Young Master of Folk Arts'. Vanwege zijn voortreffelijke beheersing van de traditie in combinatie met zijn vernieuwende aanpak wordt hij gezien als een grootmeester. K ¡lm ¡n Balogh is een zeer sympathieke musicus die in de pauze op het podium met het publiek staat te praten en uitleg geeft over zijn instrument.

Wat is een cimbalom?
De concertcimbalom is een typisch Hongaars instrument dat met stokjes wordt bespeeld en het bereik heeft van een piano. Het is van origine een tamelijk klein Perzisch instrument dat in de Middeleeuwen in Europa arriveerde en voornamelijk in Balkanlanden werd gebruikt. Eind 19e eeuw begon men in Hongarije de eerste concertcimbaloms te bouwen. Een cymbalon heeft meer percussieve mogelijkheden dan een piano en kan uitstekend gebruikt worden om een band ritmisch aan te sporen. Ook is het een fabelachtig solo-instrument. K ¡lm ¡n Balogh benut beide mogelijkheden op een virtuoze manier.

K ¡lm ¡n Balogh “ cimbaal
Péter Bede “ altsaxofoon
Ferenc Kov ¡cs “ trompet/viool
Frankie Lato “ viool
Mih ¡ly György “ gitaar
Csaba Nov ¡k “ basgitaar

Nog meer zigeunermuziek kunt u beluisteren op 28 mei op het Gipsyfestival in Tilburg. Het programma en overige detaisl vindt u hier.

Onderwerp: FESTIVAL, MUZIEK, TONEEL

Vrijdag 26 Mei 2006 at 1:07 pm

The Vicky Vinex Roadshow

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)

Festival aan de Werf in Utrecht, het eerste theaterfestival van het seizoen dat zich concentreert rond de Neude en het Huis aan de Werf.


Growing up in Public noemt Vicky zelf de Paris Hilton van Leidsche Rijn. 
De Vicky Vinex Roadshow is nog te zien op De Parade in Den Haag, Utrecht en Amsterdam, op Festival Over het IJ, op het Festival Karavaan en tot slot op de jaarlijkse Uitmarkt te Amsterdam. Kijk op de sites voor exacte speeldata.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Donderdag 25 Mei 2006 at 10:31 am

Karnatic Lab Festival ‘Voices’


Tekst en foto's van Ton Maas, 20 mei, Bimhuis, Amsterdam

De tweede avond van het Karnatic Lab Festival 2006 begon zaterdag in het Amsterdamse Bimhuis met klanken die meer aan de Balkan en het Midden-Oosten refereerden dan aan de klassieke muziek van Zuid-India. Messing met PVC, het duo van trompettist Gijs Levelt en contrabasfluitist Ned McGowan, was voor de gelegenheid uitgebreid met de Italiaanse percussionist Pino Basile en de Griekse zangeres en luitiste Martha Mavroidi. Het kwartet ging van start met twee stukken van Levelt, die een sterk Arabische inslag vertoonden. Vooral de »d-achtige klank van Mavroidi’s lafta (Byzantijnse luit) en de zwierige tempi uit Basile’s raamtrommel waren daarvoor verantwoordelijk. McGowan wist met zijn imposante, uit pvc-pijp opgetrokken instrument diepten te bereiken waarin alleen kerkorgels hem ooit voorgingen. Een stuk van zijn hand mondde verrassend uit in een Bulgaars lied door Mavroidi, compleet met het tergend trage vibrato uit Rodope en de voor het Piringebergte typerende jodels. Basile zorgde voor visueel spektakel met zijn foekepot, een trommel waarbij de speler zijn hand op en neer beweegt langs een stok die door het vel is gestoken. In een zelfgeschreven lied demonstreerde de jonge Griekse later nogmaals haar fabelachtige beheersing van het Bulgaarse idioom, door haar stem zonder enige aarzeling op slechts een secunde afstand tegen de toon van de trompet te vleien.

Het optreden van Boi Akih vormde een overtuigend bewijs voor het belang van Karnatic Lab. Nadat vocaliste Monica Akihary tijdens het festival van 2000 met open mond had zitten luisteren naar de Indiase zangeres Jahnavi Jayaprakash, kreeg zij de kans om bij haar in India te komen studeren. De aldaar opgedane vaardigheden vervlocht zij zaterdagavond veelvuldig in haar persoonlijke bewerkingen van Molukse melodieën. Bovendien bewees Boi Akih dat ze als duo zo op elkaar zijn ingespeeld dat elke toevoeging overbodig is. Akihary en gitarist Niels Brouwer bedreven op toneel de liefde, maar doordat ze daarbij elke buitenmuzikale toenadering vermeden, riep de intimiteit van hun samenspel bij het ademloos toeziende publiek geen enkele gêne op.

Filosoof, kunstschilder, componist en zanger Najib Cherradi had er vervolgens een harde dobber aan. Begeleid door de groep Weshm mocht hij de avond besluiten. Er werd fraai gemusiceerd en Cherradi is een bekwaam vertolker van de spirituele zangkunst uit de Arabische wereld, met een imposant en sonoor stemgeluid. Maar zodra het op improviseren aankwam, deed de onvermijdelijke vergelijking met Akihary hem toch de das om.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Woensdag 24 Mei 2006 at 09:18 am

Dubbelconcert: Erzincan & Kalhor en “zdemir & Moradi


Tekst en foto's van Ton Maas (13 mei, Orpheus, Apeldoorn)
vlnr Kalhor, Kalhor & Erzincan en Moradi


Of de Turkse en de Iraanse muziek elkaar ontmoeten in Mesopotamië, zoals het programmablad belooft, is nog maar de vraag. De Iraans/Koerdische zanger Ali Akbar Moradi en zijn Turkse collega Ulas “zdemir deden voor de pauze niet veel meer dan elk een lied uit de eigen traditie vertolken, waarbij de ander op z ­jn langhalsluit een deel van de begeleiding verzorgde. Toch viel er wel degelijk wat te genieten, want Moradi is behalve een begenadigd zanger ook een kei op de tanbur, de ‘moeder’ van alle langhalsluiten in de regio, waaronder ook de Turkse baglama. Vooral zijn opwaartse vingerrol “ tegengesteld dus aan die uit de flamenco “ is opmerkelijk, omdat met relatief trage handbewegingen razendsnelle passages kunnen worden gespeeld. De jonge Turkse zanger en baglamaspeler Ulas “zdemir bleek echter niet in staat dezelfde intensiteit te leveren en stak daardoor wat flets af tegen zijn Iraanse collega. Bovendien bewegen beiden zich in een volks idioom, veel minder spectaculair dan de hogeschool van de Turkse en de Iraanse soefimuziek met haar ragfijne melismen. Nee, dan na de pauze, als kemanche-virtuoos Kayhan Kalhor (eveneens van Koerdisch-Iraanse komaf) in dialoog treedt met Erdal Erzincan, die net als Arif Sag tot de grootste Turkse baglamaspelers wordt gerekend. Vrij improviserend op Koerdische thema’s loodsen de twee hun publiek behoedzaam binnen in een muzikaal universum dat de traditionele begrenzingen van het Turkse, het Koerdische en het Iraanse idioom ver achter zich laat.
Door de baglama niet langer met een plectrum te bewerken maar met de blote vingertoppen, bereikt Erzincan niveaus van subtiliteit en contrast in dynamiek die tot voor kort ongehoord waren in de Turkse langhalsluitmuziek. Kalhor is al net zo’n vernieuwer voor de kemanche (vedel). Zo is hij in staat het schelle timbre van het als weerbarstig bekend staande instrument zodanig te temmen dat er soms slechts een fluisterzacht gemurmel uit opstijgt.

Erzincan en Kalhor zitten elkaar in hun spel dermate dicht op de huid dat het vaak lijkt alsof ze een volledig doorgecomponeerd werk uitvoeren. Of hun improvisatie nu smeult in de zwangere stilte na een wegstervende noot of oplaait in een jachtige snarenwisseling, telkens weer weten ze te verrassen met hun speelse inventiviteit. Kalhors reputatie als muzikaal grensganger was al ruimschoots gevestigd, maar juist déze ontmoeting is zijn ‘finest hour’ tot dusver. Nooit eerder kon er aan het einde een lachje af, dus ook de meester zelf moet tevreden zijn geweest.

Onderwerp: OEROL, LOCATIETHEATER, FESTIVAL

Dinsdag 23 Mei 2006 at 11:35 pm

Visnijd - een muzikaal en maniakaal zomersprookje


Foto Ben van Duin
(klik voor vergroting)


VISNIJD is de eerste voorstelling die uitkomt onder de naam tg. BloodyMary, een nieuw (muziek-) theaterinitiatief van Marije Gubbels, Lies Visschedijk en Ilse Warringa. Marcel Osterop is hun eerste gastspeler. Het stuk gaat over twee bejaarde zussen, de blinde Mathilde en de lamme Elfride, die liever een ander leven hadden gehad. Nu zitten ze tegen wil en dank met elkaar opgescheept, in een afgelegen huis-je aan zee. Ze overleven dankzij hun vermogen tot ‘ver-bouquetreeks-ing’: een desperate manier om hun verleden “ en het grauwe heden “ te voorzien van romantisch-erotische franje. Op een dag spoelt er een aantrekkelijke jongeman aan. Dan slaan bij beide dames de stoppen door. Marije Gubbels schreef en regisseerde diverse stukken, o.a. bij Toneelgroep Amsterdam, de Toneelschuur, Stella Den Haag en het NNT. Voor televisie schreef zij onder meer voor Klokhuis (NPS) en Rozengeur & Wodka Lime (Talpa). Lies Visschedijk speelde o.a. bij de Ploeg, Huis aan de Amstel, het ro theater en theatergroep Laika en in verschillende Paradevoorstellingen. Verder is zij bekend van Radio Bergeijk en op tv van Klokhuis (NPS) en het Kinderbevrijdingsfront (VPRO). Ilse Warringa speelde bij verschillende muziektheatergezelschappen, waaronder Het Filiaal, Golden Palace en Stella Den Haag. Ze stond in de finale van Cameretten 2003 en toerde vervolgens door het land met haar cabaretvoorstelling. Marcel Osterop speelde o.a. bij Het Zuidelijk Toneel en Toneelgroep Amsterdam. Volgend seizoen is hij te zien bij Het Zuidelijk Toneel.

De première van VISNIJD zal plaatsvinden op zondag 18 juni om 16.00 uur op Terschelling tijdens het Oerol Festival waar het stuk t/m de 24e te zien zal zijn. We zullen er in ieder geval voor Cultuurpodium vanaf Oerol een artikelje over schrijven. Het is een coproductie van tg. BloodyMary en Terschellings Oerol Festival en kwam tot stand dankzij steun van het Amsterdams Fonds voor de Kunst, het VSB Fonds en het LIRA Fonds. Daarna is Visnijd nog te zien op De Parade, het Over het IJ Festival en De verleiding. Kijk op de sites van die festivals voor meer bijzonderheden.

Bron: Persbericht Via Rudolphi

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 23 Mei 2006 at 10:57 am

Stevige bluesrock met Julian Sas in Het Paard


Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor groter)

Bluesrock liefhebbers als wel gitaarfreaks hebben zaterdag hun hart kunnen ophalen in het Haagse Paard van Troje waar Hollands gitaarbeest Julian Sas zijn instrument door de Marshall versterkers heeft laten gieren en brullen. Een paar honderd man (zowel ouderen als jongeren) hebben een muzikant aan het werk gezien die overduidelijk plezier heeft in het spelen met zijn band. Dat enthousiasme weet hij over te brengen op het publiek dat lekker staat mee te deinen op de bluesboogies en stevige rockers.
Aanvankelijk lijkt een toekomst als geschiedenisleraar voor de 36-jarige Geldernaar te zijn weggelegd maar het pakt (gelukkig) anders uit en hij wordt muzikant. Hij heeft tien CD’s op zijn naam staan. Rauwe bluesrock beheerst zijn passie en hij laat zich inspireren door Amerikaanse gitaristen als Johnny Winter, Jimi Hendrix en zijn grote held Rory Gallagher (waarmee hij ook regelmatig wordt vergeleken) en blueslegendes als John Lee Hooker en Freddie King. Zijn tweede album A Smile To My Soul (1997) wordt een van de beste bluesplaten van het jaar genoemd. Dedication, een dubbele live DVD en CD is zijn laatste wapenfeit. Een aantal nummers daarvan passeert ook zaterdag de revue waaronder High And Low, Blues For J, I Believe To My Soul en het prachtige Blues For The Lost And Found. Sas’ stemgeluid is lekker rauw en donker en combineert prima met de stevige geluidsmuur die hij creëert waarin hij wordt ondersteund door een cool ogende en strak spelende Tenny Mahamata en de prima drummende Rob Heijne. Opvallend is dat de communicatie met het publiek in vlekkeloos Amerikaans wordt gevoerd. Nu is niet alleen luisteren naar Sas aangenaam maar naar hem kijken is ook leuk. Het wat kalende bovengedeelte van zijn hoofd wordt gecamoufleerd door een zwarte bandana waarlangs een behoorlijk bos donkerblonde gekrulde haren wappert. In zijn gezicht zijn van die geweldige grimassen waar te nemen als hij soleert: dichtgeknepen ogen met getuite lippen, dan weer de boventanden over zijn onderlip waardoor hij soms wat weg heeft van een knaagdier. Een stoere podiumpresentatie die ook wat weg van die andere gitaarbeul Walter Trout.



In het twee uur en een kwartier durende optreden eert Sas zijn bluesheld John Lee Hooker met het geweldige Driftin’Boogie terwijl Jimi Hendrix vlak voor de toegift van zijn wolk kan genieten van een lang uitgesponnen Hey Joe.
Het enige minpunt van de avond is de wat sobere verlichting. Iets wat ik niet verwacht als ik zes enorme joekels van witte spotlights zie maar die uiteindelijk maar weinig worden gebruikt. Het doet niks af aan de muziek maar deze band mag gezien worden en daarom zou het iets meer in de spotlights mogen.
De vergelijkingen die worden getrokken met snarenhelden in het hiernamaals zoals Jimi Hendrix en Rory Gallagher zijn wat mij betreft terecht na het horen van dit optreden. Lekker rauw, stevig, puntig en smerig en vooral uit het hart. Prima om naar te luisteren en erg leuk om naar te kijken. De volgende keer zouden er toch wat meer mensen naar het Paard moeten komen!

De Band
Julian Sas “ gitaar en zang (website)
Tenny Tahamata “ bass
Rob Heijne “ drums

CD/DVD
Twilight Skies Of Life<br  />Julian Sas
Twilight Skies Of Life
Julian Sas
Julian Sas - Delivered<br  />Julian Sas
Julian Sas - Delivered
Julian Sas

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Maandag 22 Mei 2006 at 6:00 pm

Emergenza Festival - Benelux finale


Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
The Choice, 013, vrijdag 19 mei 2006. Vlnr BombLB, Gravy en Ebola


Eindelijk, vijf maanden na aanvang van de eerste voorrondes, de Benelux finale van het Emergenza festival in The Choice, de grote Zaal van het Tilburgse 013. Vanavond treden er veertien bands op die strijden om de eerste plaats en een plek op het Taubertal Festival in Rothenburg, Duitsland op 11, 12 en 13 augustus 2006. Daar zullen zij strijden in de grote internationale Emergenza finale tegen één band uit Canada, één uit Denemarken, twee uit Frankrijk, vier uit Duitsland/Oostenrijk/Zwitserland, één uit Ierland, twee uit Italië, één uit Scandinavië, twee uit Spanje, vier uit Amerika en twee uit Engeland. Van de driehonderd bands die zich in de Benelux hadden ingeschreven, zijn er nu nog veertien over. Twaalf ervan hebben zich geplaatst via de voorrondes en halve finales in Tilburg, één band heeft zich geplaatst als winnaar in België (Darwin) en één band heeft zich geplaatst als winnaar in Amsterdam (Laloosh). De jurering gaat vanavond iets anders dan in de voorrondes en de halve finale. Voor de twaalf bands die zich in Tilburg geplaatst hebben moet er nog door het publiek gestemd worden. De zes beste worden dan samen met Darwin en Laloosh door de jury beoordeeld, deze zal tegen twaalf uur de uitslag bekend maken.
Naast deze eerste prijs zijn er vanavond ook nog prijzen te winnen voor de beste gitarist, de beste bassist, de beste drummer en de beste zanger. Ook is er nog een “Band Award” deze gaat naar de band die door de bands zelf als beste gekozen wordt.

Vanwege het grote aantal bands van vanavond wordt er al vroeg begonnen (18:00h) en wordt er een strak schema gehanteerd. Op het podium is alles dubbel aanwezig, zodat wanneer de ene band aan het optreden is de voorbereidingen van de volgende band al gemaakt worden. Er is maar enkele minuten tijd tussen de optredens door.

Overflow Error
De eerste band van vanavond is ook meteen de jongste band van vanavond. Uit het Brabantse Ulicoten komt Overflow Error, die sinds hun eerste optreden in de voorronde een duidelijke groei hebben doorgemaakt. Helaas vandaag weinig stemmen voor hen omdat er nog weinig publiek aanwezig was, maar het spelen op dit podium alleen al was een grote eer voor hen, aldus gitarist Bert. Mooi was het om te zien hoe de spanning letterlijk bij zangeres Sarah wegviel toen ze haar laatste noot gezongen had.

Gravy
Ook Gravy uit Oosterhout, moet tegen een bijna lege zaal spelen. Desondanks weten de vier heren weer te overtuigen met hun vette, groovy, funky muziek. Zanger Sonny zingt en rapt gemakkelijk, ook vanavond weer ondersteunt door uitstekend drumwerk, goed gitaar werk en vette basloopjes. Hellaas weinig stemmen voor hen vanavond.


vlnr One Inch Men, Darwin en Ratz

Thirteen
Ik blijf moeite hebben met Thirteen uit Eindhoven. Deze vijfmans formatie brengt stevige maar standaard Hardrock in een fout jasje, een vette knipoog naar de jaren 70’ Glamrock. Ook vanavond weer de nummers “Sex, Drugs en Rock&Roll”, “I’m in love with Satan” en “Hard rock Heroes from Hell”. Ondanks het enthousiasme en de energieke podiumpresentatie krijgen ook zij weinig stemmen vanavond.

BombLB
Spijtig genoeg moet ook BombLB al vroeg spelen vanavond. Ook zij voor een nog relatief lege zaal. Toch weten zij hun heerlijke, aanstekelijke en dansbare Funk met veel enthousiasme en overtuiging te brengen. Waarbij ook vanavond weer het baswerk van Erik Tilleman erg overtuigend was. Een korte, overtuigende en dansbare set van deze Tilburgers.

Ebola
Een heel andere Tilburgse act is de Deathmetal formatie Ebola. Deze viermansformatie komt vanaf de eerste noot met een muur van geluid, ze weten een afwisselende, progressieve set neer te zetten, voor mij het beste optreden wat ik van deze vier heren tot nu toe heb gezien.

One Inch Men
Op voorhand voor mij één van de favorieten van vanavond, het Tilburgse One Inch Men. De afgelopen maanden hebben ze mij met hun vette Stonermetal weten te overtuigen van hun kunnen. Zo ook vanavond, een korte en zeer stevige set waarin alles klopte. Zij konden op veel steun vanuit het publiek rekenen.

Darwin
De winnaar van het Emergenza festival in België is het uit Antwerpen afkomstige Darwin. Deze vijfmans formatie bracht stevige Rock muziek met een knipoog naar de jaren 70 door het Hammond orgel. De nummers zijn melodieus, mysterieus en hebben ook die typische “Belgische “ klank. Een energiek en overtuigend optreden van deze zuiderburen.

Ratz
Deze heren uit Uden weten weer vanaf de eerste seconde het publiek te boeien met hun Nederlandstalige, rechttoe rechtaan Rock’n’roll. Een geweldige live-act, een charismatische zanger die zijn teksten met veel overtuiging brengt, ondersteunt door muzikanten die er zichtbaar plezier in hebben. Een kort maar krachtig optreden van Ratz.


vlrn Concubine, A59 en Laloosh

Concubine
Voor mij was Concubine uit Roermond in de halve finale al een grote verrassing, maar vanavond wisten ze helemaal te overtuigen. Een geweldige mix van stijlen, een muur van geluid, strakke Metal/Cross-over. De zanger switcht makkelijk van zang naar grunts en screams, aangevuld door samenzang met de gitarist en bassist. Een geoliede machine, alles klopte bij dit optreden, strakke vette nummers, lekkere rifs, goede breaks en een goede presentatie. Niet alleen op het podium maar ook ervoor werd gesprongen en gefeest.

A59
De vrolijke, aanstekelijke popmuziek van A59 staat in schril kontrast met al het Metal geweld van vanavond. Toch weet het viertal uit vlijmen een afwisselende en boeiende set te spelen, die vooral bij het eigen publiek goed ontvangen wordt.

Laloosh
Het uit Leerdam afkomstige Laloosh bracht een afwisselende set ten gehore. De muziekstijl is moeilijk te definiëren, Alt-rock met duidelijke invloeden van Funk. Helaas is de uitstraling van de band wat onzeker en worden de nummers wat verlegen gespeeld. Pas tegen het einde van de set kwam het viertal goed uit de verf en het laatste nummer was een goede afsluiter.

Ex Libris
De Brabantse bandEx Libris heeft de afgelopen optredens bewezen een goede live act te zijn. En zo ook vanavond, een afwisselende set van melodieuze, afwisselende Prog-rock. Het was mooi om te zien dat zij op het grote podium nog beter tot hun recht komen.

2NFRO
Na de Rock en Metal een feestje op het podium met 2NFRO. Deze Hiphop band uit Tilburg en Eindhoven weet vanaf de eerste tonen de zaal mee te krijgen en een goede sfeer te creëren. De mix van Hiphop, Reggae, Soul, Funk, Rock en Jazz wordt door het publiek gewaardeerd en er wordt veel gedanst en gesprongen. Wat mij betreft een grote kanshebber voor de eerste plaats vanavond.

Tambora Percussion
De avond wordt, net als in de halve finale, afgesloten door de percussie groep Tambora Percussion. Een afwisselend, energiek en sprankelend optreden dat het motto van de groep “Tambora slaat op alles “ waar maakt. Van traditionele drums en percussie tot aan cargons en kliko’s alles wordt bespeeld. Gelukkig wordt er vandaag minder gekletst en meer gespeeld wat het optreden ten goede kwam.
Ook vandaag kan de groep uit Asten op veel steun vanuit het publiek rekenen.


vlnr Tambora Percussie, 2NFRO en Ex Libris

Na het laatste optreden wordt snel het podium leeg geruimd voor de einduitslag. Allereerst werden de namen bekend gemaakt van de bands die te weinig stemmen hebben gehad en dus niet door de jury beoordeeld zijn. Dit waren, Overflow Error, Gravy, Thirteen, BombLB, Ebola en Ratz. Waarbij ik wil opmerken dat deze bands allemaal vroeg hebben opgetreden en daarom ook weinig publiek en dus ook weinig stemmen hadden.

Hierna werd de Band Award bekend gemaakt, de band die door de andere bands als beste wordt gezien, deze eer viel aan Gravy. Helaas zat hier geen prijs aan verbonden. Wel een prijs voor de beste zanger/zangeres, de draadloze microfoon werd gewonnen door Anne van A59. De beste drummer en winnaar van drie cimbalen is Jarno van One Inch Men. Beste bassist is Erik van BomblB, hij wint hiermee een Basgitaar en winnaar van een gitaar, de beste gitarist van de avond is geworden, Paul van Ex Libris.

Nu de juryuitslag van de finale, op de achtste plaats is geëindigd Ex Libris, op zeven Tambora Percussie. De zesde plaats gaat naar One Inch Men en de vijfde plaats is voor het Belgische Darwin. Op vier; A59, de derde plaats gaat naar 2NFRO, op twee is geëindigd Laloosh. En de terechte winnaar van vanavond en vertegenwoordiger van de Benelux op het Taubertal Festival is Concubine.

WIL JE EEN OVERZICHT VAN ALLE EMERGENZA-ARTIKELEN SCHRIJF JE DAN VOOR 24 MEI IN VOOR DE SPECIALE THEMA NIEUWSBRIEF (en kruis Emergenza aan bij de onderwerpen).

Onderwerp: FESTIVAL, OEROL

Maandag 22 Mei 2006 at 09:53 am

25 jaar Oerol met kadootjes..

Professor Nomad Alias Bartel Bartels van de bartelbartels.nl site, foto Hans Speekenbrink

vlnr Professor Nomad, Roman Photo (foto Jordi Bover) en SLEM testopstelling (foto Oerol)

Het programma voor de 25e versie van Oerol staat online.
'Roman Photo' van Compania Gran Reyneta in het Geitenpark.Oorspronkelijk van Royal de Luxe.
Le Phun
Bartel Bartels alias Professor Nomad (zie foto links)
Ellen ten Damme, Paul de Munnik en Hans Vandenburg, met odes aan hun favoriete bands uit de jaren ’70 en ’80: van The Doors tot The Pretenders, van Nina Hagen tot Lou Reed en Tom Waits.

De landschapskusntenaars van SLEM creëren een enorm kunstproject van 300 meter doorsnee met 25 enorme jaarringen in het zand. Voor Vrienden van Oerol een voorstelling 'Vrienden in de ruimte'.

Meer weten? Kijk op de Oerolsite en abonneer je op de speciale Oerol-nieuwsbrieven van Cultuurpodium.nl.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zondag 21 Mei 2006 at 8:34 pm

Jennifer ‘India’ Martinez in Tropentheater


Tekst en foto's Ton Maas (28 april, KIT Tropentheater, Amsterdam).

Ze wordt wel omschreven als ‘de toekomst van de cante flamenco’, maar zelf leek de eenentwintigjarige zangeres India Martinez nog zoekende naar de juiste vorm. Bij haar eerste optreden in Nederland, twee jaar geleden tijdens het Gipsy Festival in Tilburg, was ze getooid in een ietwat folkloristische outfit met hoofddoek. De hoesfoto’s van haar cd tonen haar als een zwoele, donker getinte verleidster, maar toen ze vrijdagavond het podium van de grote zaal van het KIT Tropentheater betrad, oogde ze eerder koeltjes dan broeierig. Dat uiterlijke verschijning in haar geval triviaal is, bewees ze meteen door eenvoudigweg haar mond open te doen. Ondanks Martinez’ jeugdige leeftijd is haar stem al geheel ‘op temperament’. Licht hees als ze de gematigde registers hanteert, scherp en snijdend als ze ze vol open trekt. Je zou verwachten dat de zieleroerselen die de voedingsbodem vormen voor de canto jonde (‘diepe’ zang), meer levenservaring vereisen, maar India Martinez is het levende bewijs dat het niet altijd hoeft. Natuurlijk is haar ‘duende’ nog niet die van een doorleefde zestiger als Enrique Morente, maar lang zal dat niet meer duren.

De geliktheid en productionele overdaad van haar debuutalbum Azulejos de Lunares, blijft live gelukkig achterwege. Ze wordt slechts bijgestaan door haar vaste muzikale partner Ricardo Rivera en door percussionist Catumba. Rivera is als zoveel gitaristen van de nuevo flamenco een miniaturist. Met ragfijne motiefjes schetst hij als het ware de contouren van het grotere geheel, zonder voortdurend alles in te kleuren. Zijn spel geeft Martinez alle ruimte om te schitteren.

Heel bijzonder is de bijdrage van danser Alvaro Pa ±os. In eerste instantie denk je: met zo’n klein dikkertje wordt het vast niks. Maar zodra hij de vloer betreedt, imponeert hij zelfs de meest verwende flamencoliefhebber met onwaarschijnlijk behendig voetenwerk. Halverwege de tweede set geeft hij zelfs een heuse drumsolo ten beste, met niets anders dan zijn zolen en hakken (plus heel af en toe handen en dijen).
India Martinez is hard op weg om een van de grootste flamencozangeressen te worden. Als je bedenkt waar ze nu al is, kan je je nauwelijks voorstellen waartoe ze over een jaar of tien, twintig in staat zal zijn.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Vrijdag 19 Mei 2006 at 1:32 pm

Canciones Salvajes door Winanda del Sur

Winanda del Sur - website
Patricio Wang - website

Winanda del Sur
Winanda van Vliet - zang
Paul van Utrecht - gitarist
Jasper le Clercq - viool
Alvaro Pinto - gitaar, hobo, tiple, cuatro, zampo ±as
Renato Freyggang - percussie en blaasinstrumenten
Marcos di Paolo - basgitaar

Vocaal ensemble
Luciana Cueto, Valeria Mignaco en Luciana Mancini - sopraan
Lisbeth Anker en Macarena Pizarro - alt
Esteban Manzano en Adri ¡n van der Spoel - tenor
Marc Drost en Luis Parilla - bas