Vrijdag 20 Februari 2009 at 10:32 am
Alex Klaassen: een verbijsterend talent
Door Suzan Vermeulen met foto's van Bob Bronshoff
De zaal stroomt vol. Het regent buiten en in de kleine hal van de Kleine Komedie klinkt opgewonden geroezemoes. Naast de gewone theaterliefhebber betreden ook Youp van het Hek en enkele andere professionals de zaal, allen in afwachting van Alex Klaasens eerste solo. Want Klaasen is alleen. Eindelijk. Af en toe alleen zijn is belangrijk, vindt hij. Daar moet je van genieten, zelfs in je eentje. De zaal is stijf uitverkocht, dus helemaal alleen is deze opkomende ster niet. En als hij het podium betreedt, barst het eerst applaus al los.
Lees Verder
Vrijdag 20 Februari 2009 at 09:09 am
A funky good time met Fred Wesley & The JB’s in Paard van Troje
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien Fred Wesley & The JB’s in Paard van Troje, Den Haag op 15 februari 2009.
“Fred! Hit Me!” In de hoogtijdagen van James Brown was dit een veelgehoorde kreet van de godfather of soul tijdens diens concerten als zijn nummers om een trombone solo vroegen. Voor de ware funkliefhebbers staat de naam Fred Wesley net als die van saxofonist en collega Maceo Parker synoniem met James Brown. Niet alleen heeft de trombonist in de band gespeeld van Brown maar tevens was hij arrangeur, producent en voornaamste componist in diens collectief.
Naast Brown als werkgever heeft Wesley ook zijn bijdragen geleverd aan talloze grootheden waarvan ondermeer George Clinton en diens Parliament en Funkadelic projecten, Bootsy Collins, Ray Charles en Randy Crawford. In 1978 sluit hij zich aan bij The Count Basie Orchestra waarmee de eerste stappen richting jazz worden gezet. Tien jaar later neemt hij zijn eerste jazz album op. Wesley’s werk wordt nog steeds gesampled door hedendaagse artiesten.
In het Paard van Troje treedt de in Columbus, Georgia geboren Wesley op met zijn zes man sterke JB’s die de funk verspreiden in een vrolijk dik anderhalf uur durend concert. Overwegend strakke funkjams in de beste James Brown traditie waarin de afzonderlijke bandleden ruimschoots de ruimte krijgen om te soleren.
Tijdens het optreden wordt duidelijk hoe groot de invloed van de man is geweest tijdens de jaren met Brown. De herkenbare puntige en precieze blaaspartijen zijn een genot om naar te luisteren. Natuurlijk ontbreken dan ook geen composities als Pass The Peas en We’re Gonna Have A Funky Good Time maar ook man’s eigen Bop To The Boogie en We’re Gonna Have A Houseparty staan garant voor zwaaiende armen. Een keer wordt er tijdens de funkexplosie gas teruggenomen met de ballad In Love om vervolgens de remmen weer los te gooien.
In tegenstelling tot de volle zalen die Maceo Parker altijd trekt is het een beetje jammer dat er maar een slordige 400 man op het optreden afkomt want de sfeer is uitstekend en het plezier straalt ervan af. De inmiddels pensioengerechtigde Wesley speelt onverminderd strak en scherp, maakt grapjes, doet een paar danspasjes en krijgt het publiek volledig mee. Het zijn dit soort optredens waar het speelplezier voorop staat en iedereen gewoon zichtbaar geniet van de liefde voor deze vrolijke opzwepende muziek: funk! En Fred Wesley is als “world’s funkiest trombone player” een van de vooraanstaande architecten van het genre. “Fred! Hit Me One More Time!”
Band
Fred Wesley – Trombone
Gary Winters – Trompet
Theodore Arthur Jr.
Bruce Cox – Drums
Dwayne Dolphin – Bas
Peter Madsen – Toetsen
Reggie Ward – Gitaar
Websites
www.funkyfredwesley.com
www.myspace.com/fredwesley
Onderwerp: JAZZ
Woensdag 18 Februari 2009 at 10:00 pm
LEZERSACTIE: PAARD VAN TROJE GEEFT WIRED ALBUM VAN YURI HONING WEG
Yuri Honing maakt begin jaren '90 zijn entree in de jazz-scene en weet het publiek te raken met zijn licht melancholische 'sound' en kristalheldere constructies die hij voor zijn improvisaties gebruikt.
Van het Paard mogen we drie keer de CD 'Wired Album' weggeven. Wil jij een exemplaar winnen? Stuur dan een mail naar berbera@cultuurpodium.nl met in het onderwerp veld Wired Album - Yuri Honing. Vermeld je naam en adres en de eerste 3 inzenders krijgen het album thuisgestuurd.
De internationaal succesvolle Yuri Honing staat zaterdag 21 februari in Paard van Troje. Hier zal hij met zijn groep 'Wired Paradise' in de kleine zaal een optreden verzorgen.
Voor meer informatie:
website Paard van Troje
Dinsdag 17 Februari 2009 at 10:00 am
Gino Vannelli doet het nog steeds met passie
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gino Vannelli gezien in het Paard van Troje in Den Haag op 6 februari 2009.
Even een paar stappen terug in de tijd. Zanger en schrijver Gino Vannelli scoort in 1974 bij publiek en pers met zijn tweede album Powerful People. Zoete overwegend rustige liedjes in een pop/jazz jasje gestoken met inventief gebruik van de synthesizer door broer Joe Vannelli. Het wat meer uptempo nummer People Gotta Move groeit daarbij uit tot een hit en wordt vele jaren later gebruikt voor de reclames van ANWB. Met zijn sex symbool imago brengt hij menig vrouwelijk hoofd op hol. Maar achter het knappe imago gaat een artistieke persoonlijkheid schuil met een neus voor goed in elkaar gezette liedjes die een tikje verder gaan dan standaard popnummers. Zijn Brother To Brother album uit 1978 is waarschijnlijk nog wel zijn meest geroemde album waarin hij een aangename fusie van pop, jazz en rock voor een groot publiek aantrekkelijk maakt. Het album sleept ook een Grammy in de wacht voor de single I Just Wanna Stop dat ironisch genoeg niet door hem is geschreven.
In de midden jaren tachtig scoort Vannelli vooral in Europa met de nummers Hurts To Be In Love en Wild Horses. De albums Black Cars en Big Dreamers Never Sleep waarvan deze nummers worden getrokken passen in de tijd maar blijven artistiek achter bij zijn werk in de jaren zeventig. Vannelli wil af van zijn sex symbool imago en treedt meer terug naar de achtergrond en brengt van tijd tot tijd een album op de markt. Het gaat meer en meer de jazz kant op met de albums Yonder Tree en Slow Love op maar met Canto brengt hij een klassiek getint album uit waarop hij in verschillende talen zingt waaronder Italiaans en Frans.
In Europa is Vannelli nog regelmatig op diverse podia te bewonderen maar hij doet daarbij niet aan uitverkoop door standaard greatest hits concerten te geven. Ook al komen tijdens optredens hits en favorieten voorbij, de zanger zorgt er meestal voor dat ze in een ander arrangement worden gepresenteerd waarbij de nadruk vaak ligt op een meer jazzy benadering.
Inmiddels is het tijd voor een nieuw album dat tevens gepaard gaat met 23 door de man geschreven gedichten. De inspiratie voor het nieuwe werk is opgedaan in Nederland. Vannelli blijkt al enige tijd part time in de Lage Landen te wonen bij wijze van avontuur. Hij heeft inmiddels al samengewerkt met artiesten als Michiel Borstlap, Bert van den Brink en Kim Hoorweg en zijn band bestaat ook alleen maar uit Nederlandse muzikanten.
In het Paard van Troje geeft Vannelli een klein anderhalf durend concert waarin hij een voorproefje geeft van zijn nieuwe CD met nummers als This Day On, A Good Thing, Measure Of A Man en het toepasselijke The Dutchbeat. Prima pakkende nummers in een gemiddeld tempo waarbij de nadruk vooral op de jazzkant ligt. Wild Horses komt meteen als tweede nummer in een getransformeerde niet herkenbare gezapige versie voorbij die dan ook minder sterk uitpakt. Hurts To Be In Love daarentegen klinkt een stuk aangenamer met een zachte toetsenpartij, glijdende baslijnen en blazersinvullingen.
De Canadese Vannelli ziet er voor zijn 56 jaar opvallend goed uit. Nog altijd de karakteristieke donkere haardos dat mooi afsteekt boven zijn witte overhemd. Wat nog meer opvalt is dat Vannelli eigenlijk weinig aan kracht heeft ingeboet met betrekking tot zijn performance. Hij is nog prima bij stem en hij draagt zijn liedjes met passie voor. Indrukwekkend is het Italiaanse Canto dat hij alleen met begeleiding op toetsen ten gehore brengt. Dan grijpt Vannelli toch nog even terug naar de hoogtijddagen in de jaren zeventig met een knallend Brother To Brother in een vrijwel originele uitvoering, een anders gearrangeerd maar prima klinkend I Just Wanna Stop en in de toegift het onvermijdelijke People Gotta Move.
Hoewel een relatief kort optreden mag de performance er zijn. De voorproefjes van zijn nieuwe album overtuigen, de creatieve behandelingen van sommige oude nummers pakken over het algemeen goed uit en om Brother To Brother live te horen blijft simpelweg een waar genot. Gino Vannelli is nog steeds een passievolle performer die op een waardige manier zijn carrière vervolgt.
Band:
Karel Boehlee – Piano
Stephane Huchard – Drums
Theo de Jong – Bas
Eddy Conard – Percussie
Erik Rutjes – Gitaar
Rolf Delfos – Sax
Angelo Verploegen – Trompet
Ilya Reyngoud- Trombone
Officiële website: www.ginov.com
CD's
A Good Thing (2009)
Brother To Brother (1978)
Zondag 15 Februari 2009 at 5:38 pm
Momo en de Tijdspaarders, een enerverende voorstelling
Door Tina van der Linden met foto's van Joris van Bennekom
Momo en de Tijdspaarders – Als je, zoals ik, de titel niet meteen herkent als die van een boek van Michael Ende dan is misschien niet je eerste reactie: Dáár moet ik naartoe met mijn 8+ kinderen. Maar we gingen wel, en gelukkig maar.
Van tevoren was natuurlijk de vraag wat het zou zijn: een toneelstuk? een concert? een musical? Het goede antwoord is: muziek-theater, en niet te flauw. Het gaat erg snel, is soms even nauwelijks te volgen, maar achteraf klopt het dan wel weer. Het is spectaculair, onverwacht èn diepzinnig: onder het oppervlakte verhaal zit nog een diepere laag.
De boekenlegger die we bij binnenkomst kregen stelt zomaar een paar vragen: Is tijd recht of rond? Kan tijd stilstaan? Hoe lang duurt een seconde? Moeiteloos aan te vullen met vele andere vragen, tot en met het ultieme: wat is eigenlijk de zin van het leven. Wat is belangrijk, waar moet je je tijd aan besteden. Aan medemenselijkheid, het aandacht geven aan Momo (een bijzonder, alleenstaand meisje die zich uitstekend alleen redt), of aan het achternajagen van weet ik wat voor maatschappelijk succes. Ergens halverwege, als Momo voor het eerst bij professor Hora is, komen Boeddhistische inzichten langs waar je koud van wordt – en dan davert het stuk weer verder.
De muziek van “muzikale alleskunner” Gábor Tarján is geweldig: één cellist en vier slagwerkers, die een breed scala aan instrumenten gebruiken en tussendoor ook in bijrollen het toneel op- en afrennen. Zo is Tarján zelf te zien als de kapper waarmee het stuk begint èn eindigt. Een mooi rond verhaal.
De grijze mannen van de Tijd-Spaarbank doen inderdaad denken aan het eerste deel van the Matrix, zoals regisseur Monique Corvers zelf ook aangeeft. Ook de beklemmende sfeer die ze oproepen, die nog versterkt wordt door de stemvervorming, intonatie en de absurde gedetailleerdheid van wat ze zeggen. We zaten op het puntje van onze stoel – mijn dochter zo letterlijk dat ze er (bijna) afviel.
Er werd veel en creatief gebruik gemaakt van theater techniek en effecten: gegoochel met doeken en licht, spaarzame en functionele decors, en grappige dingen: de agent die schrijft op een tafeltje dat door hemzelf en zijn “slachtoffer” vastgehouden wordt (en nog recht blijft ook), een auto die verbeeld wordt door koplichten en het vasthouden van een stuur. Ook de schildpad Kassiopeia is indrukwekkend in kleding (net genoeg om te zien dat het een schildpad moet voorstellen) en mimiek, niet in de laatste plaats omdat ‘ie een keer lang in een schijnbaar zeer oncomfortabele houding in z’n mandje blijft liggen. Voor mijn kinderen, die zelf op school ook drama-les hebben en regelmatig op de planken staan, erg inspirerend.
Leuk ook om dingen te krijgen: bij binnenkomst een boekje, een boekenlegger en een button, en bij het verlaten van de zaal een bloem (waarvan we inmiddels weten dat de blaadjes staan voor de tijd). Ondanks dat het voor de kinderen al behoorlijk laat was hebben we, onder het motto: voor ons geen Tijd-Spaarbank, nog even de tijd genomen om te chillen: om indrukken te verwerken door erover te praten, en weer terug te keren in het hier-en-nu.
Conclusie: daar moet je dus zeker naar toe met 8+ kinderen (niet jonger, want het is best heftig), en bereid je voor op een enerverende voorstelling.
Woensdag 11 Februari 2009 at 08:44 am
JAZZ VIBES’ TWEEDE EDITIE: IN TEKEN VAN JAZZ & WORDS
Foto Jan Anno BoonstraDe tweede editie van Jazz Vibes in Theater De Tamboer is volop in voorbereiding. De datum en het thema, Jazz & Words, staan vast. De programmering staat in de steigers. Op zaterdag 6 juni 2009 is Hoogeveen de bestemming van muziekliefhebbers uit het hele land. De debuuteditie toonde op juni 2008 aan dat een serieus geprogrammeerd jazzfestival ook voor de niet-kenners een lekker feest kan zijn: voor jong en oud en toegankelijk voor alle type mensen, een van de grote winstpunten van dit Tamboer-initiatief. Ook bleek uit die eerste editie dat er genoeg noordelijk talent is, ook zij zijn ruim vertegenwoordigd in de komende editie. Er wordt weer gemikt op zo’n 800 bezoekers.
Vanaf dit jaar bouwt Jazz Vibes haar programmering om een thema. Er is voor 2009 gekozen voor Jazz & Words, een combinatie van jazz en aanverwante muziek en (gesproken) tekst – niet nieuw, wel spannend. In de programmering wordt gezocht naar de vele verschijningsvormen en kruisbestuivingen die er inmiddels in Nederland zijn. Ook muzikaal staan er speciale Jazz Vibes-combinaties op het programma, met mooie en onverwachte gelegenheidsformaties. Zoals bijvoorbeeld de noordelijke en- (inter)nationale samenwerking tussen drumnestor John Engels, pianist Joost Swart, de Spaans/Drentse trompettist Eduardo Blanco en de Belgische bassist en Chet Baker-veteraan Jean-Louis Rassinfosse. Engels en Rassinfosse werkten beiden jarenlang –onafhankelijk van elkaar met Chet Baker.
Een blijvende leidraad in de programmering is de mix tussen gevestigde namen en aanstormend talent alsmede de focus op noordelijke musici en talenten. Eén van die talenten is de Drentse Anne Guus Teerhuis die onlangs het YPF Jazz Pianoconcours 2009 won, en in 2008 finalist was van de Dutch Jazz Competion (North Sea Jazz Festival).
Daarnaast is er een samenwerking met het Prins Claus Conservatorium, met daaraan gekoppeld een gratis toegankelijk middagprogramma en docenten die ’s avonds te zien zijn. Bovendien gaat Jazz Vibes op het internationale pad met conservatoriumstudenten.
In de themaprogrammering zijn inmiddels vastgelegd: Fay Claassen en Ilja Reijngoud, Het Wisselend Toonwkintet met Corrie van Binsbergen en schrijver Toon Tellegen, ster-in-wording Renske Taminiau, Groninger pianist en compositietalent Boelo Klat met Klatwerk3 en dichter Jan Glas, Drentse jazz van Martije Lubbers en Friese jazzy fado van Nynke Laverman. Verder wordt het middagprogramma evenals vorig jaar gevuld met workshops en masterclasses. Actuele informatie over Jazz Vibes is te vinden op www.jazzvibes.nl.
Maandag 09 Februari 2009 at 8:25 pm
Premiere van Footloose: De swingmusical
Door Bart Stokman met foto's van Roy Beusker (klik voor vergroting)
Bij aankomst merkte we al dat het druk zou worden. Nergens was een parkeerplek te vinden en de mensen massa liep duidelijk één richting op. Binnen in het theater kon je een vrolijke sfeer zien en iedereen kon niet wachten om de musical Footloose te zien.
Na de musicals Grease en Fame was dit de derde swingmusical van V&V Entertainment. Deze musicals zijn vooral erg populair bij jongeren. En na de vorige twee succesvolle musicals lag de lat hoog voor Footloose. Footloose was in de jaren '80 een succesvolle film met hits als Let’s hear it for the boy en Holding out for a hero.
Het verhaal gaat over een jongen Ren McCormack die samen met zijn moeder verhuist van de grote stad naar het kleine dorpje Beaumont. Dit is een erg gelovig dorp waar de dominee veel macht heeft. Al gauw komt Ren er tot zijn verbazing erachter dat er niet gedanst mag worden en dat er geen moderne muziek gedraaid mag worden. Door het grote verschil in gedrag tussen Ren en de mensen uit het dorp wordt hij door de oudere bewoners al gauw gezien als een lastpak die overal in de problemen komt.
Ren heeft erg veel moeite om zich aan te passen. Hij houdt erg van dansen en hij is het dan ook totaal niet eens met de regels van de dominee. De jongen is vastberaden en zal hoe dan ook de dominee overtuigen om te zorgen dat er weer gedanst mag worden. Daarbij wordt hij verliefd op de dochter van de dominee, Ariel, een jonge vrouw die onder de strenge regels van haar vader moet leven. Samen met de vrienden van school gaan de twee de strijd aan met de dominee en de rest van de gemeenschap.
De (hoofd)rol van Ren wordt gespeeld door William Spaaij. Ren is een jongen vol met energie en heeft een passie voor dans. William Spaaij weet deze rol geweldig neer te zetten. In Fame hebben we al kunnen zien dat hij goed kon dansen, zingen en merkten we dat hij alle emoties en grappen goed wist te timen. Hij komt heel overtuigend en leuk op het publiek over en dat komt hem in Footloose goed van pas. De rol wordt door William echt swingend, energiek en positief ingevuld.
De andere hoofdrol is die van Ariel Moore, de dochter van de dominee, die gespeeld wordt door Kim-Lian van der Meij. Door alle strenge regels van haar vader probeert ze zich vrij te vechten. Ze doet dingen waar haar vader het niet mee eens is en het botst dus ook vaak tussen Ariel en haar vader. Ariel is in haar rol erg uitgesproken en lijkt vrij goed te weten wat ze wilt. Maar ze is niet erg tevreden met haar situatie. Kim-Lian van der Meij speelt deze rol ook erg goed en met een vanzelfsprekend gemak. Door haar goede acteerwerk flitsende dans en het goede interpreteren van de rol, kom je goed te weten wie Ariel is en hoe zij zich verhoudt ten opzichte van de andere personages.
William en Kim-Lian zijn de perfecte combinatie voor deze hoofdrollen maar wat vooral heel sterk is aan deze musical is dat iedereen in deze musical een duidelijke invloed heeft op het verhaal. Alle rollen komen goed naar voren, er is er geen één die in het niet valt. Vooral ook de ouderen zoals de dominee en zijn vrouw spelen in dit verhaal een heel duidelijke en belangrijke rol. Jeroen Pfaff maakt van de dominee een man die compassie oproept en maakt grote indruk met zijn solo. Dat geldt trouwens ook voor Marleen van der Loo die de domineesvrouw speelt en voor prachtige verstilde momenten zorgt. Van de jongeren moeten we hier ook nog Roy Kullick (Willard) en Talita Angwarmasse (Rusty) noemen die opvallen door hun fantastische spel en dans.
De dans en zang in de musical Footloose zijn over de gehele linie van hoog niveau. De dans is swingend en spetterend. En de zang is zuiver, mooi en op sommige momenten geeft deze je echt de rillingen. Ook de muziek geeft je een lekker gevoel. Dit alles zorgt ervoor dat je zelf mee wil swingen en het podium op wil schieten. Nog een sterk punt van de musical is dat er veel humor in is verwerkt. Ivan de winnaar van So You Think You Can Dance zet ook mooie danssolos neer. Maar omdat de rest van de cast ook van zo’n hoog niveau is valt hij buiten zijn solos niet heel erg op. Hij zet net als de rest een zeer nette prestatie neer.
Het decor van Footloose is goed en funtioneel. Je hebt echt het gevoel alsof het zich afspeelt in een klein dorpje met een streng gelovige gemeenschap. Het decor is erg uitgebreid en heeft vele details. Wat bijvoorbeeld opvalt zijn de hoogspanningskabels voor de elektriciteit in het kleine dorp of de graanvelden op de achtergrond naast de huizen. De belichting is goed en het decor wordt duidelijk gebruikt om het verhaal te versterken.
Footloose is echt een musical waar je naar uit kan kijken met hoge verwachtingen. Hij maakt ze gegarandeerd waar. Het is een hele leuke swingende musical met meer theatrale diepte dan de twee voorgangers waardoor het een 'volwassen' productie is geworden die voor een heel breed publiek leuk is om te zien. Dat is de verdienste van regisseur Martin Michel en spelcoach Joep Onderdelinden.
Zeker als je van dit genre houdt mag je hem zeker niet missen!
Onderwerp: JAZZ
Zondag 08 Februari 2009 at 11:00 pm
Kim Hoorweg sluit Leidse Jazzweek af met overtuigend optreden
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland
Kim Hoorweg gezien in de Leidse Schouwburg in Leiden op 25 januari 2009
Ze heeft een dijk van een stem. Ze heeft het podium gedeeld met onder andere Trijntje Oosterhuis, Rita Reys en Gino Vannelli. Ze heeft op het North Sea Jazz festival gestaan en twee jaar geleden heeft ze haar debuut CD op het gerenommeerde platenlabel Verve uitgebracht. Geen slecht begin voor de 16-jarige Kim Hoorweg. Ze is er vroeg bij in de wereld van jazz terwijl ze tot haar tiende levensjaar niks wil weten van het muziekgenre. Totdat haar vader haar meeneemt naar een optreden van Trijntje Oosterhuis die dan een selectie vertolkt van werk van Billie Holiday en George Gershwin. Vanaf dat moment wil Kim ook zingen.
Hoorweg sluit de Leidse Jazzweek af met een optreden in de Leidse Schouwburg. De opener Let’s Call The Whole Thing Off wordt alleen ondersteund met bas en wordt zonder microfoon gezongen. Hoorweg toont daarmee direct dat een mooi en zuiver bereik heeft. Ze klinkt lief aan de ene kant maar wat feller aan de andere kant als ze een stuk lager zingt waarmee ze dan een heel volwassen stemgeluid laat horen dat met de tijd alleen nog maar mooier kan worden.
Een deel van het optreden leunt op haar debuut CD Kim Is Back met Gershwin klassiekers als Summertime, I Got Rhythm en Nice Work If You Can. Leuk is ook een lange speelse versie van Lady Be Good. Hoorweg nodigt bij dit nummer een groep mensen uit op het podium die de middag voor het concert tijdens een workshop van de zangeres het liedje hebben ingestudeerd om met haar mee te doen.
Inmiddels heeft het jonge talent ook zelf liedjes geschreven voor haar tweede album waaraan nu hard wordt gewerkt. Voorproefjes daarvan zijn het melig maar overtuigend klinkende Forgot Something en Not Romantic. Om stil van te worden is het emotionele liedje voor haar ouders Liefde van Later. Van het emotionele gaat ze net zo makkelijk verder met een vrolijk deuntje als Bongo Banana Blues. Verrassend is ook een geheel niet onaardige cover van The Police’s Message In A Bottle.
Kim Hoorweg en haar quintet met daarin onder andere pianist en vader Erwin Hoorweg en bassist Marius Beets, overtuigen de Schouwburg van begin tot eind met een ruim anderhalf uur durend optreden. Haar onschuldige verschijning en leuke manier van communiceren met het publiek zijn aandoenlijk waardoor je al snel gecharmeerd raakt van Hoorweg’s presentatie. Deze jonge dame heeft ontegenzeggelijk zangtalent en ze kiest jazz standards waarmee ze prima uit de voeten kan. Haar eigen composities zijn sterk genoeg om te kunnen boeien en wekken dan ook nieuwschierigheid naar haar volgende album. De jazzwereld heeft er met Kim Hoorweg een talent bijgekregen om in de gaten te houden!
Woensdag 04 Februari 2009 at 10:18 pm
Laat Edsilia maar zingen!
Gezien in de Kleine Komedie op 26 januari 2009
De Nederlandse zangeres Edsilia Rombley werd op 13 februari 2008 dertig en viert deze mijlpaal met een theatertour, die afgelopen 26 januari in theater De Kleine Komedie in première ging. Onder toeziend oog van familie, vrienden en belangstellenden zong ze de conclusie die ze in haar dagelijkse leven had getrokken: “Wat er ook gebeurt, laat mij maar zingen.” Gebaseerd op een gedicht van schoonvader Huub Oosterhuis dat hij schreef ter gelegenheid van haar deelname aan het Eurovisie Songfestival (Edsilia was deelneemster in 1998 en 2007).
Met veel humor beschrijft ze wat er sinds haar dertigste op haar pad is gekomen. Niet alleen door erover te zingen, maar ook door erover te vertellen. Karin Bloemen werd zelfs ingeschakeld om iets meer humor in haar show te brengen. Het gaat haar gemakkelijk af, op humoristische wijze vertellen over de veranderingen van bijvoorbeeld het lichaam.
Regelmatig heeft ze daarmee de lachers op haar hand, maar ontroeren doet ze ook. Want als je ouder wordt, gebeurt het ook dat mensen om je heen overlijden. Zo liet eind vorig jaar een goede vriendin het leven vanwege een hersenbloeding. Het verdient respect dat Edsilia hier zo open over is, want ze is zichtbaar aangeslagen. Ook al is het feest vanavond, Edsilia staat op het podium met gemengde gevoelens. Aan de vriendin die hier vanavond niet kon zijn wordt een nummer opgedragen.
Maar over het algemeen genomen is de Kleine Komedie te klein voor het feest dat Edsilia in gang zet. De Nederlandstalige nummers kunnen niet tippen aan de covers die ze zingt, maar tijdens het concert valt dat door de afwisseling niet eens zo heel erg op. Bovendien weet ze elk nummer met veel overtuiging neer te zetten. Ze bijt zich vast in de tekst, zet zich bij elk nummer voor 200% in om deze over te brengen op het publiek en zet haar stem kracht bij door sensuele heupbewegingen. Tel daarbij de warme deken die haar band produceert op en er ontstaat een zeer aangenaam concert.
Edsilia is daarbij een zangeres van formaat die haar hand niet omdraait voor r&b-covers als 'Ain't no Mountain High Enough' en de songs van Oleta Adams, de vrouw die zij succesvol nadeed tijdens de Soundmixshow. Hoogtepunt na hoogtepunt ontvouwt zich en gaan gepaard met vele modulaties. Het publiek gaat daarin mee en laat al joelend van zich horen. Het zweept Edsilia op die maar geen afscheid kan nemen van deze geslaagde avond. Na enkele toegiften, waaronder de songfestivalhit 'Hemel en Aarde', sluit ze dan ook passend af met de woorden 'I just can't stop'.
Onderwerp: JAZZ
Maandag 02 Februari 2009 at 9:29 pm
Mooie Leidse Jazzweek 2009
tekst en beeld door Eric van Nieuwland (klik voor vergroting)
Keytown festival in Holiday Inn
Een Jazz festival in een tenniszaal bij een hotel aan de snelweg klinkt niet echt als een gezellig avondje uit. Toch kwam ik bedrogen uit. Parkeren kan gratis en bijna voor de deur en al vroeg op de avond hangt er een prima sfeer in de Holiday Inn. Het programma is dan ook niet mis deze avond. Hoewel geen grote verrassingen kan het niet tegenvallen met namen als Gare Du Nord, Zuco 103, New Cool Collective en natuurlijk Candy Dulfer.
De Urban Jazz van Gare du Nord is een mooie opwarmer voor de avond. Het Duo Ferdi Lancee (Doc) en Barend Fransen (Inca) maar vooral de Italiaanse zangeres Miss Dorona Alberti zetten de ondertussen volgelopen tenniszaal in beweging. Met de hits als Ride On, You’re My Medicine, Sold My Soul, Marvin & Miles en Beautiful Day swingt Gare du Nord. Een van de Belgische toeschouwers is speciaal voor hun 350 km komen rijden om ze te zien dus dat zegt genoeg.
Ouwe getrouwe Zuco103 zorgt met hun brazil-electric sound voor de nodige heupbewegingen. Zangeres Lilian Vieira blijft een stralend middelpunt en met Stefan Schmid op de keyboards krijgt de avond een “house-achtige” nachtclubsfeer.
De sax van Candy brengt ook in Leiden de meeste mensen op de vloer. Ze ziet er prachtig en stijlvol uit. Naast trompettist Jan van Duikeren (die ook bij Gare du Nord en Kim Hoorweg was te bewonderen) heeft ze ook de zangeressen Moon Baker en Leona meegenomen. Met enkele nieuwe songs en nummers van haar laatste CD “Candy Store”, waaronder mijn favoriet Summertime, komt de show op stoom. De eigen songs die Moon Baker en Leona brengen geeft de show wat meer vocale body. Candy blijft toch in de eerste plaats een saxofoniste.
Terug naar de andere zalen word ik verrast door Club de Belugas Quartet. De Zweedse Anna Luca zingt over de drum ‘n bass geluiden en heeft op die manier wat weg van het Zweedse KOOP. Een mooie afsluiting van de avond op deze wat vreemde locatie maar zeker goed voor een vervolg.
