Onderwerp: DANS, KLASSIEKE MUZIEK, MULTIMEDIA, MUZIEK

Woensdag 28 Februari 2007 at 5:24 pm

Première Merg van Leine & Roebana

Merg (foto Deen van Meer)
Merg (foto Deen van Meer)
Merg (foto Deen van Meer)

foto's van Deen van Meer en Hans Speekenbrink
(klik voor vergroting)


Op 27 februari vond in de Stadsschouwburg Utrecht de premiére plaats van Merg, de nieuwe productie van Leine & Roebana. Het choreografenduo Andrea Leine en Harijono Roebana 

Du und ich
ik zeg je met zachte stem
I love you
Merg (foto Deen van Meer)
Merg (foto Deen van Meer)
Merg bij Vrije Geluiden

I live and breath only for you
What do you want of me?
Not to love you anymore?
make my love come back as he was before
or kill me so that I will not suffer anymore
kill me so that I will not suffer anymore
Merg bij Vrije Geluiden
Merg bij Vrije Geluiden
Merg bij Vrije Geluiden


De zangeressen Claron McFadden, Nicola Wemyss en Helena Rasker, kozen in Merg een hele andere benadering kiezen namelijk vanuit de emotie van de muziek. 
Klik hier voor een filmpje van de generale repetitie van Merg. Hier is de uitzending van Vrije Geluiden te bekijken waarin Leine & Roebane een aantal onderdelen uit Merg lieten zien en Hans Flupsen een gesprek voert met choreografen, vocalisten en dansers (die uitzending wordt herhaald op zaterdag 3 maart om 9.05 uur op Nederland 1)

Leine & Roebana - website en weblog

Dans:
Alba Barral Fernandez, Tim Persent, Ederson Rodrigues Xavier, Heather Ware en Marlene Wolfsberger

Zang:
Claron McFadden, Nicola Wemyss en Helena Rasker

The Locke Consort:
Susanne Braumann - viola da gamba & lirone
John Wilson Meyer - viool
Joseph Tan - viool
Siebe Henstra - clavecimbel
Israel Golani - theorbe

Choreografie & concept:
Andrea Leine en Harijono Roebana

Onderwerp: TONEEL

Woensdag 28 Februari 2007 at 12:28 pm

Nacht, moeder

Nacht, moeder
Nacht, moeder
Nacht, moeder

Door Marieke van Soest van foto's van Roy Beusker (klik voor vergroting)
Gezien in de Meervaart “ Amsterdam, 24 februari 2007


‘Ik hou van de dreun van het theater’. Het zal ruim 20 jaar geleden zijn, dat ik deze uitspraak las in een interview en ik heb er nog vaak aan moeten denken. Het interview was met Linda van Dijck, naar aanleiding van haar rol als dochter Jessie in ‘Nacht, moeder’. Ik heb destijds het toneelstuk gezien en een verpletterende dreun ontvangen. Toen was voor mij al duidelijk, dat als het stuk ooit weer gespeeld zou worden, ik het opnieuw wilde zien.

Een eenvoudige huiskamer vormt het decor. Moeder Thelma is een eenvoudige plattelandsvrouw. ‘Ik leerde je vader kennen toen ik zestien was. Hij wilde een eenvoudig plattelandsmeisje. Na ons huwelijk heeft hij me dat zijn verdere leven kwalijk genomen.’ Dochter Jessie woont bij haar in huis. Ze regelt het huishouden. Aan het begin van de voorstelling is ze op zoek naar haar vaders geweer. Als ze het heeft gevonden, en haar moeder vraagt waarvoor ze het nodig heeft, vertelt ze dat ze er vanavond een eind aan gaat maken. Deze avond wil ze nog met haar moeder doorbrengen, haar besluit uitleggen en vertellen hoe ze alles geregeld heeft. Het publiek maakt de avond met beide vrouwen mee. Gaande de avond krijg je een beeld van de beide vrouwen. Het ongeloof van de moeder, het steeds toenemende besef dat het haar dochter menens is, haar pogingen haar dochter om te praten. Het leven van de dochter: haar zoon op het verkeerde pad, een gestrand huwelijk, de zorg voor haar moeder, epilepsie.

Nacht, moeder
Nacht, moeder
Nacht, moeder


Isa Hoes is een emotieloze, afstandelijke Jessie. Aanvankelijk is het moeilijk de dochter aan te voelen, ontstaat meer een beeld van de moeder. Linda van Dijck zet haar prachtig neer. Haar onvermogen om te gaan met de stiltes van haar man, het anders zijn van haar dochter. Lange tijd heeft ze de epilepsie gewoon ontkend. Zodra er iets van emotie voelbaar wordt, brengt een van beiden het gesprek weer op de dagelijks dingen. Jessie heeft alles geregeld: de melkboer, de boodschappen, overal heeft ze lijstjes van gemaakt. Uit deze lijstjes blijkt de zorg voor haar moeder. Steeds duidelijker wordt het ontbreken van emotie: ze is de emoties voorbij. Haar besluit staat vast.
Gedurende de avond komen de vrouwen heel dicht bij elkaar. Zijn ze ooit zo close geweest? Jessie heeft aan alles gedacht: de begrafenis, wie moeder moet bellen, het tijdstip - ‘dan is iedereen nog op en zijn ze snel bij je’.
Soms lijkt er bij moeder even begrip voor de keus van Jessie, dan is er weer het heftige verzet tegen deze niet te dragen realiteit.

Als het licht dooft op het toneel blijft het stil in de zaal. Er is weer een enorme dreun uitgedeeld. Menigeen in het publiek heeft het niet droog gehouden. Als beide speelsters het toneel opkomen volgt een respectvol applaus. Beide speelsters nemen het in ontvangst, nog vechtend met de emoties die horen bij de rol.

Opnieuw een prachtige uitvoering van het toneelstuk van de Amerikaanse Marsha Norman. Jean van de Velde zorgde voor een actuele vertaling, die ondanks het onderwerp ook vele malen het publiek aan het lachen zette. Een prachtige voorstelling, vertolkt door twee geweldige actrices.

Wie dit toneelstuk nog wil zien, kan alleen nog terecht op 28 februari in Ede.

Onderwerp: DANS

Dinsdag 27 Februari 2007 at 12:20 pm

Sleeping Beauty “ Koninklijk ballet van Vlaanderen

Sleeping Beauty
Sleeping Beauty
Sleeping Beauty

Door Marieke van Soest met foto's van Johan Persson en Ida Zenna (klik voor
vergroting). Gezien op 23 februari - Nieuwe Luxortheater Rotterdam


Een hooggeplaatste lakei loopt door de zaal naar het podium: Catalabutte, de ceremoniemeester. Bij het podium aangekomen opent zich het doek en ziet het publiek in een prachtig tableau vivant de koninklijke balzaal, waar het doopfeest van prinses Aurora op punt van beginnen staat. De gastenlijst wordt nog eenmaal doorgenomen, de prinses wordt binnengedragen en de koning en koningin komen binnen. Het feest kan beginnen.

Een lust voor het oog, dit feest. Niet alleen is sprake van een prachtig decor, maar ook vele mensen in stijlvolle kostuums en met prachtige pruiken maken onderdeel uit van de omlijsting van het ballet. In totaal verschijnen 180 mensen op het podium, waaronder 50 kinderen! Eén voor één verschijnen de gasten die hun opwachting maken bij de prinses en haar ouders.Tussendoor danst het corps de ballet. Dan verschijnen de zes feeën. Zij zien er prachtig uit met klassieke tutu’s in verschillende pasteltinten. Elke wensvoor de prinses is verpakt in een prachtige solo. Dan: donder en bliksem. Paniek bij de lakei, overleg met de koning. Er ontbreekt iemand op de gastenlijst. Een donkere koets rijdt voor de entree. Carabosse staat fier rechtop, omringt door kleine wezentjes. Wat zijn het? Katten, duiveltjes? Ze rennen de balzaal binnen “ mensen stuiven aan de kant.

Sleeping Beauty
Sleeping Beauty
Sleeping Beauty


In een wapperende cape beent Carabosse de zaal binnen. In een spetterende dans wordt duidelijk gemaakt wie zij is: de verpersoonlijking van het kwaad. Prachtig!
‘Aan hoe ze danst kun je zien dat ze kwaad is, mam. Maar je kunt het ook horen aan de muziek’. Inderdaad, het is een eenheid van muziek en dans. Waar Carabosse verschijnt zie je mensen verstijven. Ze spreekt een vloek uit: op haar zestiende verjaardag zal zij zich prikken en sterven. Dan verschijnt de seringenfee, die nog niet de kans heeft gehad haar wens uit te spreken. Zij belooft de vloek te temperen en voor de prinses te zorgen.

Het doek valt. Heel mooi neergezet is de dans van Carabosse. Verwikkeld in en dansend met het grote zwarte doek laat zij zien hoe de prinses opgroeit, onder toeziend oog van de goede feeën. Een fladderend neervallen van het zwarte doek brengt ons op het feest van de zestiende verjaardag. Prachtige rozenranken versieren het paleis. Vier prinsen komen hun opwachting maken. ‘De prinsen zijn allemaal heel verschillend, mam. Hun kleren passen precies bij ze, dat hebben ze goed uitgezocht’. Aurora is de ster van het bal, ze danst met alle prinsen. Als Aurora komt, is ze erg blij met het boekte dat ze krijgt, maar ze prikt zich en valt in diepe slaap. De seringenfee waakt over haar.

De tweede act speelt zich af in het bos. Prins Desiree heeft een jachtpartij, maar blijft alleen achter in het bos. Wat mij betreft is dit deel het hoogtepunt van de avond. Geweldig hoe de strijd tussen goed en kwaad hier verbeeld is. De seringenfee laat de prins een visioen zien van Aurora. Als hij naar de prinses op zoek gaat, raakt hij gevangen in de rozenranken. Carabosse slaat toe en bijna lukt het hem de prins te vangen. Opnieuw redt de seringenfee: prachtig om te zien hoe ruimte ontstaat waar zij verschijnt! De prins vindt de prinses en kust haar wakker.

Sleeping Beauty
Sleeping Beauty
Sleeping Beauty


In de derde act het trouwfeest. Alle sprookjes figuren zijn uitgenodigd. Sneeuwwitje en de zeven dwergen, roodkapje en de wolf, de gelaarsde kat met zijn vriendin. Ze maken het toneel tot een prachtig, veelkleurig toneel. Het bruidspaar danst en vele dansen worden aan hen getoond. Natuurlijk zijn de feeën aanwezig, en Carabosse. ‘Het is gewoon de strijd tussen goed en kwaad, mam. Het goede heeft gewonnen, maar het kwaad blijft wel bestaan’.

Niet alleen de vele kinderen die bij deze voorstelling aanwezig waren hebben genoten. Jong en oud lieten een luid applaus horen aan het eind van de voorstelling. Alle dansers en het orkest werden langdurig bedankt. Het luidste gejuich ging naar Alain Honorez. In zijn rol als Carabosse was hij zonder twijfel de ster van deze voorstelling.

Dansers
Prinses Aurora - Aki Saito
Prins Désiré - Wim Vanlessen
Carabosse - Alain Honorez
Lilac - Geviève van Quaquebeke
Dansers van het Koninklijk ballet van Vlaanderen

Muziek: Pjotr Tsjaikovski, live uitgevoerd door de Filharmonie o.l.v. Brett Morris
Choreografie: Marcia Haydée naar Marius Pepita
Decor en Kostuumontwerp: Pablo Nunez

Wie de voorstelling nog wil zien, moet naar België:
16, 17 en 18 mei in de Opera in Gent
27 en 28 juni en 1 en 2 juli in de Stadsschouwburg in Antwerpen.

Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, OEROL, POP-ROCK, VERWACHT

Maandag 26 Februari 2007 at 4:26 pm

Oerol komt aan wal in Paradiso

Jaune Toujours (foto Henry Krul)
Swingen met Jaune Toujours (foto Henry Krul)
Jaune Toujours (foto Henry Krul)

Door Henry Krul met foto's van Hans Speekenbrink en Henry Krul (klik voor vergroting)

Zaterdagavond was het Oerolfeest in Paradiso, traditioneel de start van het Oerolseizoen waarin wat smaakmakers te zien zijn die ook op het festival geprogrammeerd staan, vrijwilligers en medewerkers elkaar ontmoeten en waar gedanst kan worden tot in de hele kleine uurtjes. Na het uitgebreide programma van het feest van het 25e Oeroljubileum vorig jaar om deze tijd nu een wat eenvoudiger programmering. Daarbij kwam nog de ongelukkige omstandigheid dat topper Luie Hond en straattheatervoorstelling Babok door ziekte verstek moesten laten gaan.

In de grote zaal werd gestart met het vertonen van de film 'Bestemming Oerol' van Willem Wits (Lemming Film) waarin twee theatermakers en een fotografe worden gevolgd in het wordingproces van hun project voor Oerol 2006. We zien Marc van Vliet van TUIG zoeken naar de goede vorm voor zijn voorstelling Tocht, operamaker Anthony Heidweiller zijn plannen voor 'Roeland' realiseren op een eindeloos strand waar de wind ieder geluid meeneemt en fotografe Linette Raven bouwt een band op met eilanders die zij fotografeert voor Fan Twa Kanten.

In alle drie de verhalen is goed te zien hoe het eiland de droom en passie van de makers beïnvloedt en eigenlijk altijd in positieve zin, al voelt dat op het moment dat de invloed kenbaar wordt lang niet altijd zo. (De film is op 1 april te zien in De Balie te Amsterdam en te bestellen door het overmaken van 25 euro op bankrekening 63.26.41.096 tnv Lemming Film Amsterdam ovv DVD Bestemming Oerol en het adres waar de DVD naar toe moet worden gezonden).

Daarna kondigde host Roos Rebergen (Roosbeef) Das Aldi Combo aan die de stemming er meteen goed in hadden zitten. Al gauw hadden de bezoekers zich opgedeeld in twee groepen: de dansers in de grote zaal en de praters in de hal. In de hal werd volcontinue op de muur de film van Thé ¢tre du Centaure vertoond.

Na Das Aldi Combo was er gelegenheid voor interim-artistiek leider Jos Thie om het publiek toe te spreken en een korte samenvatting te geven van wat er allemaal op Oerol te doen is dit jaar, met name de vier grote voorstellingen en voor zakelijk directeur Janneke Staarink om te vertellen over de online kaartverkoop. Joop Mulder, die een jaartje sabbatical neemt, was ook op het Oerolfeest aanwezig en amuseerde zich zo te zien uitstekend zo zonder verplichtingen.


Room Eleven (foto Hans Speekenbrink)
Room Eleven (foto Hans Speekenbrink)


Vervolgens was het podium in de grote zaal voor singer/songwriter Hanneke de Jong met haar Shakespearience. Schitterende songs, prachtig gezongen en gespeeld maar qua sfeer meer geschikt voor de kleine zaal dan voor het grote podium waar het publiek eigenlijk gewoon door wilde gaan met dansen. En swingen kon je zeker bij de muziek van Room Eleven die merkwaardig genoeg even later geprogrammeerd stonden in de kleine zaal die dan ook zo overvol was dat dansen daar niet tot de mogelijkheden behoorde.

In de grote zaal gaf DJ Magnetron ondertussen de muzikale invulling tijdens de set-ombouw op het podium. Gelukkig had men een zeer goede vervanger weten te strikken voor de afwezige Luide Hond te weten Jaune Toujours. Jaune Toujours staat net als thuisstad Brussel garant voor een explosieve mix van cultuur, taal en muziekstijlen. En dat laatste wordt al snel duidelijk als de groep het podium betreedt. Want of het nou rock, chansons, ska, zigeunermuziek, balkan of fanfareklanken zijn, bij Jaune Toujours kan het allemaal! Deze band speelde onlangs nog in het voorprogramma en Manu Chao en liet zien en horen waarom. Met een zeer anstek elijk optreden van de vijf gepassioneerd spelende musici kon niemand zijn voeten meer stil houden. Het gevolg was een prachtige afsluiting met dansbare livemuziek.

Ongetwijfeld is het feest nog lang doorgegaan met Cartes ism PIPS:lab, Aux Raus en de DJ's Antal, Ans Jovisch (Red Nose Distrikt) en All out K, maar dat hebben wij niet meer meegemaakt. Wij feesten straks wel weer verder op Terschelling vanaf 15 juni.

Oerol - website

Hanneke de Jong & Band

Daniel Brandl - cello
Alex Akela - mandoline/viool/dobro
Erik Harbers - bas
Marc Buijs - piano
Hanneke de Jong - piano/gitaar/zang
website & MySpace

Das Aldi Combo

André Dodde - orgel
Arnold Veenkamp - drums
Jan Veenkamp - basgitaar
Hans Sulman - saxofoon
website & MySpace

Room Eleven

Janne Schra - zang
Arriën Molema - gitaar
Lucas Dols - contrabas
Maarten Molema - drums
Dirk - toetsen
website & MySpace

Jaune Toujours

Piet Maris - zang, accordeon
Bert Bernaerts - contrabas, trompet, tuba, zang
Theopane Raballand - drums, percussie, zang
Bart Maris - trompet, tuba, cornet, zang
Christophe Morisset - trombone, bombardon

Onderwerp: DANS

Maandag 26 Februari 2007 at 10:25 am

Falling Angels - Nederlands Dans Theater I

Falling Angels
Falling Angels
Falling Angels

Door Rina Sanders met foto's van Joris-Jan Bos (klik foto's voor vergroting)
Gezien in de Rotterdamse Schouwburg op 22 februari 2007.


In het programma ‘Falling Angels’ gaan drie choreografen op zoek naar de onbegrensde mogelijkheden van het lichaam. ‘Falling Angels’ wordt gedanst door het Nederlands Danstheater I, een groep van 30 dansers in de leeftijd variërend van 23 tot 42 jaar. Stuk voor stuk blinken ze uit in hun solistische kwaliteiten.

Falling Angels: ‘Unieke en energieke ervaring’
Acht vrouwen zijn gerangschikt op het podium in korte donkere en strakke pakjes. Ze bewegen in een georganiseerde setting. Je ziet ze recht van voren of van opzij. Met sluipende en vloeiende bewegingen komen ze naar het publiek toe. Dan beginnen de slagwerkers te spelen, ritmische trommels met een minimale westerse beat. Tempo, ritme en spanning nemen toe. De veerkracht en energie spat van het podium. Alles lijkt grafisch, recht en minimalistisch. De belichting neemt een belangrijke plaats in. Verschillende gradaties van licht worden afgewisseld, grote lichtbundels maken plaats voor strakke lijnen langs de acht danseressen. Door de knappe, precies gelijke bewegingen heen is er meer te zien. Expressieve gezichten, het uit elkaar rekken van de pakken, individuele bewegingen los van de groep. Het lijken wel grapjes doordat ze zo’n tegenstelling vormen met alle georganiseerde elementen.
Strak is netjes en mooi, maar kan zo saai worden. ‘Falling Angels’ heeft de juiste mix en is een genot om naar te kijken. De subtiele afzonderlijke details laten de gevoelige, expressieve en unieke menselijke kant zien van een stuk dat in de basis zeer strak is neergezet. ‘Falling Angels’ is een dansstuk van huischoreograaf Jir ­ Kyli ¡n.

The second person
The second person
The second person


‘Wervelende dynamiek in een drukkende atmosfeer’
Donkere wolken en grijze kostuums. Een pop op het podium spreekt het publiek toe. Een tweede pop beweegt eigenzinnig over het podium. Alle afzonderlijke lichaamselementen van deze pop worden aangestuurd door verschillende dansers. De grote groep deelt zich op in kleinere groepen die bewegen op ritmische mechanische geluiden.
De bewegingen van de dansers zijn waanzinnig. Ze wervelen in verschillende groepjes over het podium. Indrukwekkend zijn de bewegingen waarbij ze lijken te roteren om hun eigen as, als een radarblad. De vraag ‘zijn dit nog mensen?’ rijst.

‘The Second Person’ is vrij somber van karakter. Dit komt door de donkere wolken in het decor, de wind die voor belemmeringen zorgt in de dans. Maar ook door de grote groepen mensen die zich in zakelijke grijzen pakken over het podium bewegen, het zijn geen individuen. Ze lijken te worden beheerst door iets of iemand. Het einde is eensgezind en hoopvol als de pop en mensen dicht bij elkaar dezelfde bewegingen aannemen.
‘The Second Person’ is het tweede stuk van de Canadeese Crystal Pite voor het Nederlands Dans Theater. Zij is geïnteresseerd in timing en dynamiek, zowel van het individu als dansers onderling.

Quintett
Quintett
Quintett


Uitbundige klassieke hoogstandjes in ‘Quintett’
Zoals de titel al suggereert spelen vijf personen de hoofdrol in dit stuk. Twee vrouwen en drie mannen gaan al onderzoekend wisselende duetten aan. De andere dansers verdwijnen van het podium of kijken toe. Soms observeren ze elkaar in de dierlijke houding van een aap. De bewegingen van de aap nemen ook in het begin een grote plaats in. Het kijken, aftasten en met elkaar ‘spelen’ komt voortdurend terug in de dans. De bewegingen zijn groot en veelal gestrekt. Uitbundige klassieke houdingen wisselen moderne bewegingen af. Het lijkt wel of ze aan elkaar willen laten zien wat ze kunnen. Voor het publiek is dat geen blamage, de combinatie van de verschillende stijlen en het extreme van de bewegingen daarbinnen is schitterend.

In zijn totaliteit is ‘Quintett’ een vrolijk en speels stuk. Het wordt gedanst op de continue herhaling van de door een zwerver gezongen tekst ‘Jesus blood never failed me yet’. Door de afwisselende dansbewegingen en de wisselingen van de dansers onderling verdwijnt het monotone gezang op de achtergrond, het gaat werken als een mantra.
Choreograaf William Forsythe wordt algemeen beschouwd als een de meest toonaangevende choreografen ter wereld, met een internationale carrière die inmiddels drie decennia omspant. Hij heeft de praktijk van het ballet losgekoppeld van het klassieke repertoire en er een dynamische kunstvorm voor de eenentwintigste eeuw van gemaakt.

Nederlands Dans Theater - website

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK, MUZIEK

Zondag 25 Februari 2007 at 5:46 pm

Avontuurlijke jazz hip hop met Soweto Kinch

Soweto Kinch
Soweto Kinch
Soweto Kinch

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

Als we de olijke manager Gea Russel van Soweto Kinch na afloop van het concert spreken zien we een stralende blik in de ogen van de man die trots is op een van de avontuurlijke jazz formaties die hij onder zijn hoede heeft (Polar Bear is een van de andere bands die eind vorig jaar ook in het Paard heeft gespeeld). Hij is op dit moment met Soweto Kinch een aantal Europese landen aan het bezoeken om hun tweede CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block te promoten. Volgende week staan ze in Tivoli en mogelijk dat een van de North Sea Jazz organisatoren langskomt om te kijken. Het zou toch zo mooi zijn als ze een plekje krijgen op het wereldberoemde festival. Als het aan de verslaggever van dit artikel ligt dan krijgen ze ook die kans.

Het is geen overweldigende opkomst maar de ongeveer 125 man die aanwezig zijn in het Paard van Troje krijgen een zeer interessant optreden voorgeschoteld van Soweto Kinch. De in 1978 in London geboren altsaxofonist en rapper maakt geen vernieuwend werk, luisterend naar de mix van jazz met hip hop (Courtney Pine en Guru’s Jazzmatazz zijn twee voorbeelden die dit al in een veel eerder stadium hebben gedaan) maar Soweto Kinch weet het concept wel met veel enthousiasme en overtuigingskracht neer te zetten en de jazz in Kinch’ muziek is een stuk traditioneler die meer richting een Bop geluid gaat. Het concert is opgebouwd rondom de nummers van de CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block. Een concept CD over drie bewoners en hun levensperikelen in een Birminghamse wijk. Het concert begint met een openingsthema en The Mission dat pure jazz laat horen en waarbij Kinch meteen zijn saxtalent toont dat best virtuoze momenten laat horen. Belangrijkste invloed op hem is Sonny Rollins. Hij maakt heel subtiel gebruik van wat effectpedalen voor wat extra cachet aan het saxofoongeluid en wat muziekinvullingen die niet van de bandleden komen. Hij loopt er relaxed bij in een nonchalant zittend khaki overhemd met stropdas met daaronder een bruine pantalon en nette licht bruine schoenen. Hij krijgt naast een prima ritmesectie tegenhang van de elegant trompetspelende Amerikaanse Abram Wilson die vooral in Adrian’s Ballad een mooie rol vervult.

Soweto Kinch
Soweto Kinch
Soweto Kinch


De nummers worden vaak ingeleid door Soweto en hij doet dit op charmante en humoristische wijze en weet hierbij het publiek geboeid te krijgen. De raps die hij verzorgt in een hoop nummers zal zelfs de hater van de zangstijl kunnen doen ontdooien omdat hij wegblijft van het prototype van wat rap normaal gesproken is. Wellicht moet ook worden geconcludeerd dat Kinch niet de beste rapper is maar het is vooral het totaalbeeld van de muziek en de boodschap die de hele presentatie in balans weet te houden. Je krijgt het gevoel dat Kinch een dialoog met je wil voeren. Een mooi voorbeeld daarvan is als hij het Paard ook meekrijgt enthousiast mee te blerren in het nummer So! dat de materiele levenswijze op de hak neemt. Het gaat erin als zoete koek.

Achter het podium hangt een groot filmdoek waarin een mengeling is te zien van live beelden en vooraf opgenomen video’s die de muziek en boodschappen van de liedjes van extra illustratie voorziet en daarmee ook bijzonder slaagt.

In de toegift laat Kinch horen te beschikken over een knappe en humoristische vorm van freestylen waarbij hij op basis van op het witte doek geprojecteerde foto’s van het publiek, die op verzoek van de band via de blue tooth tool naar een laptop op het podium zijn gezonden, improvisorisch weet te kunnen reageren.

Soweto Kinch heeft in zijn thuisland voor zijn eerste CD Conversations With The Unseen reeds lovende kritieken gekregen en tevens de prestigieuze Mercury Prize mogen ontvangen. Getuige dit smakelijke optreden kan worden geconcludeerd dat de jazz er een avonturier bij heeft. Het zal niet de laatste keer zijn dat Soweto Kinch dit jaar optreedt dus gaat deze jonge muzikant vooral eens aan het werk zien.

Band
Soweto Kinch “ saxofoon
Abram Wilson “ trompet
Michael Olatuja “ contra bas en elektrische bas
Graham Godfrey “ drums

- website en MySpace

CD
A Life In The Day Of B19 : Tales Of The Tower Bloc
Soweto Kinch