Energiek en intens optreden van sensatie Fiction Plane in Paard
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Fiction Plane in Paard van Troje op 23 maart 2008
Vlak voordat de Britse band Fiction Plane zal gaan touren in Amerika ronden zij hij hun laatste concerten af van de Europese tak van de tour. Op eerste Paasdag staan er grote getale mensen voor de deur van het Paard van Troje waar de Britpop sensatie een uitverkocht optreden zal geven.
Hoewel de band sinds 2001 bestaat (voor een tijd onder de naam Santa’s Boyfriend) zijn ze pas vorig jaar naar een groter publiek doorgebroken. De groep stond toen in het voorprogramma van de re ¼nie concerten van The Police in Amerika en Europa waarmee een stroom van positieve reacties teweeg werd gebracht. Daarbij zag ook de uitstekende derde plaat Left Side Of The Brain het levenslicht met daarop aantrekkelijke, frisse pop/rock liedjes met hier en daar een funky randje. Ook Nederland was positief gestemd en het nummer Two Sisters bereikte de top tien van de hitparade.
Fiction Plane bestaat uit Pete Wilhoit op drums, Seton Daunt op gitaar en frontman Joe Sumner op bas en zang. Laatstgenoemde is de zoon van niemand minder dan Sting. Niet alleen qua uiterlijk vertoont Sumner jr. trekjes van zijn vader maar nog opvallender is het stemgeluid dat als twee druppels op dat van Sting lijkt.
Tijdens het concert in het Paard is de stemgelijkenis iets minder opvallend maar daarentegen is de invloed van pa Sumner wel duidelijk zichtbaar in de poses die zo lijken te zijn afgekeken: het gespring op het podium en op de versterkers is een kopie van bewegingen van Joe’s vader. Dat wordt gelukkig nergens vervelend want de muziek en het enthousiasme van de bandleden is van een aanstekelijk niveau.
De band heeft er overduidelijk zin in en straalt een enorme hoeveelheid energie uit. Het trio is een geoliede machine eenheid die zich voor 110% inzet en daarmee nummers als Death Machine, It’s A Lie, Cigarette, Cross The Line en de hit Two Sisters, als parels over het publiek strooit, die op hun beurt dolenthousiast meedeinen. Het is muzikaal niet direct iets nieuws maar de geraffineerde refreintjes, catchy gitaarrifjes en fijne sound maken het onmogelijk om niet iets lekkers te voelen bij de meeste liedjes.
Met het concert van Fiction Plane heeft de Haagse poptempel nu al een van de leukste concerten van het jaar op haar programma gehad. Op 1 juni is de band te zien op Pinkpop en als dat net zo energiek en intens wordt als het optreden in het Paard dan zal Landgraaf op haar grondvesten trillen met deze fantastische band! Gaat dat zien en horen!
The Robert Cray Band geeft één concert in Nederland
The Robert Cray Band geeft één concert in Nederland
Robert Cray zal tijdens zijn Europese tournee Nederland aandoen, zo maakte zijn management vrijdag bekend. De Robert Cray Band zal op zaterdag 5 juli te zien zijn op het podium van Concertgebouw de Vereeniging te Nijmegen.
Het zal het enige concert in Nederland zijn. Robert Cray stond in Nederland eerder als publiekstrekker op de grote podia van o.a. het North Sea Jazz Festival. Ook stond hij als support-act voor Eric Clapton en de Rolling Stones in Ahoy en voetbalstadions.
Het is uniek dat deze wereldtopper en viervoudig Grammy Award winnaar nu éénmalig te zien zal zijn op het intieme podium van concertgebouw de Vereeniging.
Robert Cray was een van de artiesten, naast Stevie Ray Vaughan en George Thorogood, die in de jaren 80 een breder publiek bereikten met vernieuwende gitaarblues en schrijven van eigen songs. Robert Cray onderscheidt zich echter door de bijzondere soul in zijn zang en zijn kenmerkende subtiele gitaarspel.
Robert Cray groeide in korte tijd uit tot een sleutelfiguur in de blues- en soulwereld. Hij speelde en tourde veelvuldig met legendes als Albert Collins, BB King, Stevie Ray Vaughan, Buddy Guy en zijn goede vriend Eric Clapton met wie hij samenwerkte aan cd’s en met wie hij de Eric Clapton-klassieker “Old Love” schreef.
Robert Cray scoorde diverse wereldwijde hits waaronder “Right Next Door” en “Don’t Be Afraid Of The Dark”.
Kaartverkoop gaat aanstaande zaterdag van start om 10.00 uur via Ticketservice en de bekende nationale voorverkoopadressen.
Entree: euro 29,- (excl. servicekosten)
Aanvang: 20.30 uur
(Ticket Service: via de grotere postkantoren, de grotere Free Record Shops, VVV’s en GWK’s, 0900-3001250(45 ct.p.m), www.ticketservice.nl en de bekende voorverkoopadressen)
Door Aukje met foto's van Jan Anno Boonstra (klik voor vergroting)
Paradiso 12 maart
Zangeres Janne Schra begon in 2001 samen met Arriën Molema een singer/songwriter duo. In 2004 breidden ze hun duo uit naar een band met drie extra leden. Room Eleven was geboren.
Hun eerste optreden was in datzelfde jaar op De Uitmarkt, en in 2006 brachten ze hun eerste album uit met de opvallende titel ‘Six white Russians and a Pink Pussycat’. Het leverde hen een gouden én platina plaat op en de Essent-award voor jong talent. Succes alom dus voor Room Eleven. Inmiddels is hun roem de Europese grenzen ontstegen en is Japan veroverd. Nu de rest van de wereld nog.
Op 12 maart presenteerden ze in Paradiso hun tweede cd ‘Mmm...Gumbo?’ Ook al zo’n opvallende titel, die te danken is aan het gerecht dat zangeres Dayna Kurtz de leden van Room Eleven voorschotelde. Dayna Kurtz raakte bij het nieuwe album betrokken door een brutale e-mail van Janne Schra, met de vraag of Dayna zin had in een duet met Janne. Dat had ze, maar ze raakte zó enthousiast dat ze de band aanbood het album in haar eigen studio te laten produceren. Dat liet de band zich geen twee keer zeggen!
Room Eleven combineert verschillende niet-hedendaagse muziekstijlen. De nummers bevatten voornamelijk invloeden uit de jazz, maar ook soul, folk, latin, blues en pop. Dit levert intieme songs met een zorgeloze sound op. Spil van alle nummers is de bijzondere stem van de charmante Janne Schra. Haar stem bevat ingrediënten uit de vroege jazz, en doet sterk denken aan het geluid van Billie Holiday en Madeleine Peyroux.
Het begin van het concert verloopt stroef, daar de band de uitverkochte zaal, die vooral is gevuld met vrouwelijke twintigers en dertigers, eerst zes nieuwe nummers laat horen. Het vergt veel van het publiek waardoor een gebrek aan energie ontstaat. Daarbij zijn de leden van de band geen podiumbeesten en hebben ze niet de kracht om de zaal op te hitsen. Het publiek achterin kletst zelfs ongestoord verder, iets dat de muziek van Room Eleven niet verdient.
De nummers zijn echter stuk voor stuk pareltjes. Onbezorgd, onbezonnen en vrolijkmakend. Ze doen me denken aan Corinne Bailey Rae en Erikah Badu, maar de band weet een eigen sound te creëren door een brede mix aan stijlen te presenteren waardoor ze moeilijk in een hokje zijn te plaatsen.
Ze openen met ‘Hey hey hey’, de zomerse single van het nieuwe album. Pas na het zesde nummer is het tijd voor bekender werk: ‘Come Closer’ en ‘Flavour’. Het publiek kan eindelijk meezingen, wat dat de sfeer ten goede komt en de band losser maakt. Maar net als het publiek wat uitbundiger is vraagt Janne Schra bij het volgende nummer om stilte omdat ze een heel ‘zacht’ liedje gaat zingen, ‘Swimmer’. Muisstil wordt er geluisterd naar de bijzondere tekst, die gaat over iemand die zonder nadenken de diepte induikt.
Grappig is het onderwerp van het liedje ‘Seeds’, even verderop in de setlist. ‘Seeds’ slaat op de bloesem die in het voorjaar ronddwarrelt in Amsterdam en grote ergernis kan veroorzaken. We horen Janne zingen: ‘When I come home
There are twelve in my shoes
One in my bra
The one I kept for you’
Janne Schra had zichzelf ten doel gesteld om voor het nieuwe album niet te schrijven over liefde, maar dat is niet helemaal gelukt, zo bewijst ook bovenstaande tekst. Aan het eind van de setlist volgen de ongecompliceerde meezingers ‘I wanna be your...’ en ‘One of these days’. Hekkensluiter is ‘Always’, begeleidt door Arriën Molema op de ukelele.
Al snel volgt een toegift met het onbekende ‘Stronger’. Hoewel de band daarna het podium verlaat, is het concert nog niet afgelopen. Het publiek wil meer, en Room Eleven gééft ze meer met twee bekende nummers: ‘Somedays’ en ‘Sad song’.
Een gedurfd optreden, vanwege de opening met maar liefst zes onbekende nummers. Het is dan wel een cd-presentatie, maar om de aandacht van het publiek vast te houden is een bekend nummer in het begin geen overbodige luxe. Maar het concert stemt tot vrolijkheid en onbezorgdheid en laat me even in de waan dat het zomer is. Room Eleven is een bijzonder product van Nederlandse bodem, met veel potentie en een uniek geluid. Een geluid waar ik persoonlijk erg blij mee ben, want het laat een groot en jong publiek kennis maken met jazz. Daarbij werkt hun introverte maar ontwapende performance aanstekelijk en kun je bijna niet anders dan de leden van de band omarmen, net als hun muziek.
En vandaag was het zo ver... Onze eerste repetitie met het orkest. Vanmorgen kwamen we binnen en er stonden al stoelen voor ons klaar. Het 18-koppig orkest zat al klaar en er was een lange tafel opgesteld. En jajaja.. wij werden al zenuwachtig.
Claude-Michel Schönberg, de componist zou komen en de Londense producent Cameron Mackintosh was er ook bij. Natuurlijk ontbraken producent Erwin van Lambaart en executive producer Willem Metz niet. En dan ook nog de mensen waar we al een tijdje mee samen werken. Dan denk je even...oeps. Maar goed, direct werd ons gezegd: niet bang zijn het is gewoon maar een 1e repetitie en lekker je best doen zoals altijd.
Nou daar gingen we dan... De eerste klanken klinken en weer ben ik zo blij dat ik in deze musical mag staan!!!
Het is overigens een nieuwe versie van de orkestratie waar het team 2 jaar lang aan gewerkt heeft. Ze hebben met man en macht gewerkt om de originele partituur om te bouwen naar iets nog mooiers. Het is prachtig om te horen hoe elk thema van muziek bij een karakter past dat gespeeld wordt. Bij mij zitten er veel strijkers, maar bijvoorbeeld bij de rol van Javert, gespeeld door Wim van den Driessche, zit veel percussie en is het een strak ritme. Overigens vult hij deze rol subliem in....volkomen goed gecast...geweldig!
Ik merk echt dat Jamai en ik goed bij elkaar passen qua stem. Het is trouwens ook erg leuk dat als je klaar bent en je weer op je stoeltje gaat zitten we steeds even naar elkaar kijken. En dan krijg je even een ondersteunend lachje of knipoog. Het ensemble klinkt ook als een klok...heerlijk. Echt waar, deze musical zit zo mooi in elkaar. Telkens verrast weer iets anders je.
Na de pauze begonnen we aan de 2e akte...en weer hou ik het niet droog. Gezellig...hahah...maar ik was niet de enige gelukkig. De sterfscene van Eponine, gespeeld door Céline Purcell, is hartverscheurend...oh god echt...NEEM ZAKDOEKJES MEE!!!
Kijk, er zit veel drama in deze musical, maar dat maakt ook het verhaal. Een verhaal dat op de dag van vandaag nog steeds waar is helaas. Het is een verhaal van vroeger en nu, en waarschijnlijk ook voor de toekomst. Ik denk dat we ons er daarom nog meer in kunnen inleven. In de 2e akte sterven er op de barricades heel veel mensen, dat snijdt door je ziel. Helaas gebeurt dat dus nog steeds bij ons om de hoek.
De Thénardiers zijn trouwens geweldig met zijn tweeën. Marjolein Algera en Carlo Boszhard, zij zorgen dan ook vaak voor een ietwat opwaartse sfeer...hahah...daar kunnen Jamai en ik ook wat van hoor...
Ik sprak na afloop nog even met Cameron en hij begon over de orkestratie. Dat ze er wat meer Rock ‘n Roll in wilde laten doorklinken. Waarop ik zei dat ik het te gek zou vinden als er een elektrische gitaar doorheen zou klinken af en toe. Toen zei hij dat dat ook het geval zal zijn. Ik had meteen dus een goede zet gedaan. Eenmaal op gang in dit gesprek had ik ook het lef om te vragen wat hij er dan van vond dat ik mijn Cosette niet helemaal klassiek doe. Hij vond het geweldig, en ik blij! Goede keuze dus om het niet helemaal klassiek te doen...
Zo ik heb weer genoeg geklets...ik ga mijn bedje opzoeken...
Deze week worden de laatste lootjes gelegd aan het afmaken van de show. En dan 1 april onze eerste try-out. SPANNEND....
Tot de volgende keer ....daaaaaaaaaaaaaaag,
Suus
Les Misérables - website
Als je alle logjes van Suus wilt lezen klik dan hier. Vanaf 16 april 2008 staat Les Misérables exclusief in het nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Kaarten zijn te verkrijgen via TopTicket Line 0900-300 5000 (45 cpm), via het nieuwe Luxor Theater en via de website.
Door Maarten Grootendorst met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Het Beatstad festival dat in 2005 voor het eerst als puur Haags feest is georganiseerd, om de titel Beatstad terug te halen naar de residentie, zal dit jaar op 30 augustus zijn vierde editie beleven. Wat begon als een festival met alleen Haagse bands en kaartverkoop alleen in Den Haag is in de vier jaar uit gegroeid tot een uniek festival met ruim 40.000 bezoekers met bezoekers uit het hele land.
Tijdens een feestelijke perspresentatie in restaurant Floow in Den Haag werd eerder deze week het programma voor Beatstad 2008 bekend gemaakt door de hipste wethouder van Nederland, Frits Huffnagel Als afsluiter van de presentatie werd de aanwezige pers verrast met een optreden van ‘Leaf’ een van de bands die op het Malieveld te zien zullen zijn.
In 2006 is er al afscheid genomen van de puur Haagse bands en verleden jaar is zelfs de stap gemaakt naar het buitenland met de Pink. Ook dit jaar heeft de organisatie het voor elkaar gekregen om een grote naam op het affiche te krijgen. De vele teleurgestelde fans van Live, die afgelopen zaterdag geen kaartje voor Paradiso konden bemachtigen, krijgen op het Malieveld in Den Haag als nog de kans om ze aan het werk te zien. Deze band die bekend staat om hun energieke optredens zal een waardige afsluiting van Beatstad zijn.
De organisatie heeft met Live al een act staan die vele bezoekers naar Den Haag zal lokken maar de andere bands (dit jaar zelfs 5 bands ook hier groeit het festival) zullen ook hun steentje aan het succes van het festival bijdragen.
Een regionale band met internationale allure, Within Temptation, die als hoofdact zeker niet had misstaan zal dit jaar ‘eindelijk’ in op Beatstad optreden. De Dijk neemt het Nederlandstalige deel van het programma voor zijn rekening. Deze band is nog steeds een onbetwiste festivalband die de mensen zal laten dansen op de vulkaan die door hun muziek en show van het Malieveld gemaakt zal worden.
Ook dit jaar is er weer ruimte voor een band die voort is gekomen van de rockacademie in Tilburg, na in 2006 door Krezip vertegenwoordigd te zijn zal dit jaar Leaf als band die ontstaan is op deze academie optreden. Na het optreden op het Malieveld, dat dan inmiddels is op gewarmd door All Missing Pieces, zullen ze zich waarschijnlijk nooit meer afvragen ‘why’s my life so boring’.
All Missing Pieces zorgt dit jaar voor de Haagse inbreng. De gemiddelde leeftijd van deze band is 12 jaar, maar laat de leeftijd je niet weerhouden op tijd op het Malieveld aanwezig te zijn. Deze jonge honden zijn al gepokt en gemazzeld door optredens in het Haagse club circuit en op diverse festivals.
Dankzij de sponsoren van het festival is het mogelijk de prijs van dit festival ook dit jaar weer bijzonder laag te houden, voor 20 euro ben je binnen en de opbrengst gaat ook nog eens naar het Rode Kruis. Waar vindt je nog een festival met een dergelijke line-up, behalve dan natuurlijk dat andere Haagse festival Parkpop dat gratis is, kortom zorg dat je erbij bent.
Hoofdrollen musical The Sound of Music bekendgemaakt in Salzburg
Hoofdrollen musical The Sound of Music bekendgemaakt in Salzburg
Salzburg - Vanmiddag maakten Efteling Theaterproducties en V&V Entertainment de hoofdrollen voor de musical The Sound of Music bekend. De presentatie vond plaats in het SalzburgerLand, de prachtige omgeving waar de wereldberoemde film in 1965 werd opgenomen.
Wieneke Remmers tekent voor de rol van Maria, de novice die gouvernante wordt van de zeven kinderen van kapitein Von Trapp. Andere hoofdrollen worden gespeeld door Rein Kolpa als kapitein Von Trapp, Anouk Maas als oudste dochter Liesl en Steven Colombeen, in de rol van de jonge postbode Rolf. Koen Crucke speelt Oom Max, een vriend van de familie en Ellis van Laarhoven, de Barones die verloofd is met de Kapitein. Tot slot wordt Jackie van Oppen Moeder Overste van het nonnenklooster, die Maria naar de familie Von Trapp stuurt. The Sound of Music is de opvolger van de musical Assepoester, die begin deze week met 90.000 verkochte kaarten werd afgesloten. The Sound of Music zal vanaf 17 september exclusief in het Efteling Theater te zien zijn in een nieuwe, grootse, Nederlandse versie, onder regie van John Yost en vertaald en bewerkt door Allard Blom. Op 28 september is de feestelijke gala-première.
Jeroen Zwartjes van Efteling Theaterproducties: “We zijn er enorm trots op dat we van de Rodgers & Hammerstein Foundation het vertrouwen hebben gekregen om deze wereldberoemde musical in een nieuwe Nederlandse bewerking te mogen brengen. Het succes van onze laatste samenwerking met Albert Verlinde en Roel Vente voor de musical Assepoester is daar mede debet aan. De invulling van de cast hebben we dan ook heel consciëntieus aangepakt. De rol van Maria is een van de zwaarste musicalrollen die er bestaan, want Maria staat gedurende 2,5 uur bijna onafgebroken op het toneel. Maar Wieneke is een groot talent, dat in het verleden heeft bewezen dat ze deze rol aan kan.”
Roel Vente van V&V Entertainment licht toe: “Wieneke zal Maria vertolken met de frisse uitstraling van de levenslustige, doortastende Maria. Daartegenover zal de klassiek geschoolde Rein Kolpa als Kapitein in onze versie aanzienlijk meer zingen dan in andere versies. Samen met de andere castleden en natuurlijk de kinderen hebben we alle ingrediënten in huis voor een topmusical.”
Koen Crucke, die nu Oom Max wordt, speelde dertig jaar geleden in Gent de rol van postbode Rolf. Aardig detail is dat Rolf in deze versie ook vertolkt wordt door een Gentenaar.
Open Eind
The Sound of Music opent het theaterseizoen 2008/2009 vanaf 17 september als een Open Eind voorstelling. De kaartverkoop is vooralsnog opengesteld tot en met 4 januari 2009. Nieuw is dat een bezoek aan de musical gecombineerd kan worden met een bezoek aan het zomerseizoen van de Efteling. The Sound of Music is na TiTaTovenaar, Annie en Assepoester de vierde productie die in samenwerking met Albert Verlinde en Roel Vente wordt gepresenteerd.
Het verhaal
In het Nonnenberg-klooster in Salzburg weten ze niet wat ze met de levenslustige Maria Rainer aan moeten. Ze gebruikt elke mogelijkheid om uit het klooster weg te vluchten, de bergen in, waar zij naar hartelust kan zingen. Moeder-overste besluit Maria naar het huis van kapitein Von Trapp te sturen. Daar zal ze gouvernante worden van zijn zeven kinderen. De kapitein is weduwnaar en voedt zijn kinderen op met de militaire discipline die hem zo vertrouwd is, maar daardoor lijkt hij zich van hen te vervreemden. In tegenstelling tot alle vorige gouvernantes weet Maria de harten van de kinderen al snel te veroveren. Met muziek, zang en dans brengt zij weer plezier in het huis en in het hart van de kapitein&hellip En zo lijkt alles als in een sprookje goed af te lopen. Maar eerst moet de familie Von Trapp voor de naderende oorlog vluchten tijdens een spannende, nachtelijke ontsnapping over de Oostenrijkse bergen.
Achtergrond
De Broadwaymusical The Sound of Music was de laatste samenwerking van het duo Richard Rodgers and Oscar Hammerstein II. Het werd ook hun meest succesvolle musical, gebaseerd op het waargebeurde verhaal ‘The Story of the Trapp Family Singers’, geschreven door Maria von Trapp in 1949. De Broadway-première vond plaats op 16 november 1959 in New York en werd sindsdien duizenden malen opgevoerd in diverse theaters rond de wereld. Op basis van de musical werd in 1965 de gelijknamige film opgenomen met Julie Andrews en Christopher Plummer. De film ontving 5 Oscars. De onvergetelijke musicalliedjes van het duo Rodgers and Hammerstein kregen de Oscar voor Beste Muziek. De musical speelt op dit moment met veel succes in het London Palladium.
Kaarten voor The Sound of Music in het Efteling Theater kunnen worden gereserveerd via tel: 0900-0161 (€ 0,25 p/m), 7 dagen per week van 09.00 tot 20.00 uur en via de website www.efteling.com.
"Er was eens een meisje dat Floddertje heette, omdat ze altijd vuil was en altijd vol met vlekken zat. Behalve als ze pas in bad was geweest. Maar nooit kon ze langer dan een half uur schoon blijven.". Annie M.G. Schmidt schreef een aantal komische, tegendraadse verhaaltjes waarin Floddertje doldwaze avonturen beleeft met haar hondje Smeerkees. Binnenkort zijn deze verhaaltjes te zien in een muzikale familievoorstelling iedereen voor vanaf drie jaar.
De onhandige ondernemingen van Floddertje leveren amusante verhalen op. In het begin lijkt alles nog normaal, maar al snel loopt het uit de hand. Of Floddertje nu in de keuken helpt, op bezoek gaat bij tante Toos of schoon wil maken, telkens loopt het mis. Er is geen houden aan. Ze wordt bedolven onder een grote pot blauwe verf, ze ziet de rode tomatensoep door het huis stromen, ze wordt verrast door een reusachtige vloed van schuim, of ze zit onder de groene smurrie als ze de bakkersknecht uit de sloot wil redden. Het overkomt haar allemaal.
In deze verrukkelijke, beeldende muziektheatervoorstelling spelen Floddertje en Smeerkees natuurlijk de hoofdrollen. Zij worden omringd door veel typische Annie M.G. Schmidt-figuren. Een schilder als een steltenloper op een ladder, die moeite heeft om z’n evenwicht te bewaren. Een bakkersknecht op een bestelfiets. En uiteraard heel veel viezigheid!
Floddertje is een heerlijke, ondeugende, circus-achtige variété voorstelling voor iedereen vanaf 3 jaar, die heimelijk de woorden van Annie M.G. Schmidt koesteren: “Doe nooit wat je moeder zegt, dan komt het allemaal terecht.”
Floddertje wordt gepresenteerd in het kader van Amsterdam Wereldboekenstad.
We dance to forget: veel danslol die je laat glimlachen
Door Rina Sanders met foto's van Vera Cammaer (klik voor vergroting)
Gezien op 20 maart 2008 in Lantaren Venster in Rotterdam
Oorspronkelijk was dans geen kunstvorm, maar een ritueel, iets sociaals. Fabuleus wil in deze voorstelling afstand nemen van koude, hermetische hedendaagse dans. Want nog steeds dansen mensen als ze blij zijn of iets te vieren hebben. Mensen dansen om te vergeten of om juist keihard te beseffen dat ze bestaan, om hun energie ergens kwijt te kunnen, om zichzelf te verliezen en de alledaagse restricties even te laten vallen.
‘We dance to forget’ is een energieke dansvoorstelling met een ironische knipoog. De twee dansers halen hun inspiratie uit een clash tussen hedendaagse dans en populaire dansvormen als hiphop, volksdans, rock ’n roll, linedancing, jumpstyle, enzovoort. De muziek laat ons dansen of stilzitten, ze bezit over een enorme kracht in het manipuleren van gevoelens en het verenigen van mensen.
Koen de Preter en Maria Ibarretxe slagen erin een zeer speelse en grappige voorstelling neer te zetten. De dansmuziek zelf roept herinneringen op, maar ook datgene wat muziek teweeg kan brengen op feestjes of alleen in de slaapkamer&hellip ‘We dance to forget’ laat zien wat jij nog nooit gedaan hebt op bekende nummers: van Pilates-bewegingen op ‘Sabotage’ tot strak gecoördineerde sprongetjes op ‘With or without you’.
Deze aaneenschakeling van muziekfragmenten en dansimpulsiviteiten blijft boeiend van het begin tot einde. De twee dansers laten ook heel veel plezier zien. Maria Ibarretxe heeft een enorme expressie en komt met de kleinste bewegingen al zeer krachtig over. ‘We dance to forget’ steekt je absoluut aan om na de voorstelling eens een dansje op de theatervloer te wagen, of om dat in ieder geval te eens te overwegen.
Concept - Koen de Preter
Dans en Choreografie - Koen de Preter en Maria Ibarretxe
Soundtrack - DJ Bobby Ewing
Dramaturgie - Anette van Zwoll
Productieleiding - Veerle van Schoelant en Eef Vermaelen
Productie - Fabuleus
Vandaag in het Schouwburg het Park van Hoorn aangekomen. Het voelt te gek. Het decor is enorm hoog en voor de mensen met hoogtevrees... Jammer dan, haha. Gelukkig hoef ik er niet op te klimmen!
Maar goed ik zal even iets over de afgelopen week vertellen. We moesten even hard werken om alles af te krijgen. Er was veel 'barricadewerk' te verrichten. En ik heb in de tussentijd even een werksessie met Bjorn, onze muzikaal supervisor, gehad.
Cosette wordt normaal vrij klassiek gezongen. Ik had net de dag ervoor een zangles gehad en had alles op zijn plek gezet, zodat alles lekker klassiek zou klinken. Gooien we het helemaal om. Ik ga Cosette dus anders doen dan alle anderen. Daar ben ik erg blij om omdat Cosette anders erg truttig overkomt en ik vind dat ze dat niet moet zijn. Haar kleren geven haar al een stempel namelijk. Bij mij is niet alles klassiek... heerlijk!
Afgelopen zaterdag hebben we onze eerste doorloop gehad van de hele show. Erwin was er er ook. We hebben echt een hele goeie doorloop gehad en iedereen gaf zich voor de volle 100%. Erwin was na afloop superenthousiast en dat is erg prettig. We mogen dit niet uit onze handen laten glippen, en geloof me, dat zijn we ook niet van plan.
Het voelde echt heel goed. Je merkt ineens dat de show echt goed in elkaar zit en het geen wonder is dat de show al zo veel jaren met succes draait! Zondag hebben we nog een doorloop gehad. Carlo was er niet omdat hij natuurlijk zijn Life & Cooking moest doen dus heeft Gerben Grimmius de doorloop gedaan. Erg fijn voor hem want het is altijd prettig als je understudy bent, het al in de repetitie periode met de regisseur te mogen doen!
Zo ik ga weer aan het werk want ik ben bijna nodig.
Als je alle logjes van Suus wilt lezen klik dan hier. Vanaf 16 april 2008 staat Les Misérables exclusief in het nieuwe Luxor Theater in Rotterdam. Kaarten zijn te verkrijgen via TopTicket Line 0900-300 5000 (45 cpm), via het nieuwe Luxor Theater en via de website.
Vermakelijk avondje met oude mannen Wyman en Berry
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien in de Heineken Music Hall, 17 maart 2008.
Bill Wyman en Chuck Berry in de Heineken Music Hall? Bij elkaar goed voor ruim 150 leeftijdsjaren en de pensioengerechtigde leeftijd ruim overschreden. Zijn die meneertjes nu niet een beetje te oud om nog dat podium op te stappen? Klaarblijkelijk niet dus! Het nieuwe organisatiebureau Rock ’n Roots haalde de twee muzikanten naar Amsterdam voor een uniek “double bill” optreden.
Met 71 jaar heeft Bill Wyman zijn schaapjes al lang en breed op het droge. De vermaarde bassist verliet begin jaren negentig zijn maatjes bij de Rolling Stones nadat hij tot de conclusie was gekomen dat de ellenlange wereldtournees niet meer zijn ding waren. Helemaal gestopt is de rustige Stone nooit want met zijn hobbygroepje The Rythym Kings die zo nu en dan van samenstelling wisselt, struimt hij sinds de eind jaren negentig om de zoveel tijd nog langs de internationale podia.
Het collectief speelt veelal covers variërend van Chicago blues tot Memphis soul en van Jive tot Rockabilly. In de band wordt losjes maar lekker gemusiceerd. Een van de gitaristen van de slordige tien man op het podium is Albert Lee die heeft samengespeeld met Eric Clapton, Emmylou Harris en The Everly Brothers. Lee staat bekend om zijn speciale “snarenpluk” techniek en vertoont deze kunst ook tijdens het optreden. Soulvolle zang wordt geleverd door Beverly Skeete die onder andere een fijne versie van I Put A Spell On You ten beste laat horen. Wyman zelf waagt zich ook eenmalig aan de zang met de cover All Night Long van de overleden Cajun muzikant Clifton Chenier.
Al van te voren is aangekondigd dat voormalig Rolling Stones gitarist Mick Taylor een gastrol zal vervullen tijdens Wyman’s optreden. Twee nummers doet hij mee waaronder Fed Up With The Blues. Zijn bijdrage klinkt beduidend feller dan wat we tot dan toe hebben gehoord tijdens het concert en je hoopt eigenlijk dat hij de rest van de show zal blijven maar hij beperkt zich tot twee nummers.
Het is dat je weet wie Wyman is maar net als bij de Stones vervoert de man bijna geen vin en vertoont bij vlagen een keer emotie. Het optreden moet het dan ook vooral hebben van de overige muzikanten die op het podium drentelen en voor de plezierige geluiden zorgen. Het is net alsof je een hobbybandje op een zondagmiddag met een paar flessen cola en zakken chips als kinderen op de zolderkamer ziet spelen. En dat is hoe dan ook best vermakelijk.
Drie kwartier later is het tijd voor die andere meneer die voor deze avond staat aangekondigd. John Lennon zei ooit: als je Rock & Roll een andere naam zou moeten geven dan moet het Chuck Berry heten. 81 jaar oud inmiddels en algemeen beschouwd als een van de grondleggers van de rock and roll en invloedrijk op bands als The Rolling Stones, The Beatles en AC/DC.
De vraag is natuurlijk of iemand van 81 jaar nog die geroemde liedjes behoorlijk voor het voetlicht kan brengen. Getuige de performance van Berry die met zeemanspet en rood glitter overhemd het podium bewandelt, is daar wel iets op aan te merken maar aan de andere kant moet je misschien ook niet van die hele hoge eisen stellen. Het valt hoe dan ook op dat de zang weinig geïnspireerd is aangezien de teksten losjes de microfoon worden ingeworpen terwijl het eens zo boeiende gitaarspel niet verder komt dan een aantal spaarzame halen over hals en klankkast en is het vooral de band die voor de opvulling zorgt.
Toch is het de herkenning van pakkende liedjes als opener Roll Over Beethoven, Sweet Little Sixteen, Nadine, Little Queenie en Johnny B. Goode die het leuk maken om deze legende bezig te zien. Ook het publiek amuseert zich door lekker mee te wiegen en mee te zingen. De man in kwestie lijkt het ook naar zijn zin te hebben en om hem ¼berhaupt nog een keer in levende lijve te zien en die beroemde liedjes te horen spelen is in dat opzicht erg leuk.
Al met al een vermakelijk avondje met deze twee oude mannen die ieder hun plaats in de muziekgeschiedenis hebben verworven. Bedankt Rock ‘n Roots!
Uitersten op afstand in Malpensa van Annette Speelt
Door Lana de Wit met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting)
Al schreeuwend stormen twee mannen de trappen van de publieke tribune af. We worden gegijzeld in een vliegtuig, zo leren we. Maar echt geloofwaardig komen de mannen niet over en dat is ook de bedoeling in Malpensa van Annete Speelt. De acteurs houden afstand van elkaar, van zich zelf maar ook van het publiek en dat maakt het voor de toeschouwer moeilijk om mee te gaan in de bizarre denkwereld van deze peinzende kapers.
Malpensa, in de regie van Gerardjan Rijnders, laat twee jonge ′zakenmannen′ zien die het vliegtuig van Milaan naar Rome willen kapen met de bedoeling het neer te laten storten om een daad te stellen. Een daad die voort komt uit decadentie en verveling. Hun toestel is echter vertraagd en de mannen wachten in de vertrek hal van vliegveld Milaan Malpensa, pretenderend elkaar niet te kennen.
Een simpel en doeltreffend decor kleedt de vertrekhal aan; twee enorme aluminium luchtpijppen, een spiegelende wand en een bank met glazen knikkers waarop de spelers op hun stoel heen en weer glijden zoals ook de situatie en de verhouding tussen de mannen uiterst onstabiel is.
De twee mannen verschillen nogal in karakter. De één is een snelle babbelaar die in een turbotaal continue uiting geeft van zijn grote belangstelling voor de vrouwelijke sexe. De ander is uiterst bedachtzaam en overdenkt hun te stellen daad en de situatie. De nervositeit uit zich bij beide mannen duidelijk op een hele andere manier.
Thijs Römer en Michel Sluysmans. in het stuk ook Thijs en Michel geheten, zetten deze twee uitersten bijzonder goed neer. Niet alleen in de eerste persoon maar ook in de derde persoon beschrijven zij deze toestand en hun gedachten. Continue de situatie beschouwend en overdenkend. Boeiend maar ook vreemd om naar te kijken. De oversexte ti-ta-turbotaal van Thijs Römer word je op een gegeven moment wel zat. Uiteindelijk doet zich een ontknoping voor in de verhouding tussen de mannen die eveneens bizar en daardoor wel wat flauw is.
YOUNG VIPS TOUR 2008, JONG TALENT 'VEROVERT' BIMHUIS
Door Hans Zilverberg met foto's van Fred van Wulften (klik voor vergroting)
Bimhuis, Amsterdam - 14 maart 2008
Dit jaar vindt van 14 maart t/m 13 april de tiende editie van de Young Vips Tournee plaats. De Young Vips Tournee is sinds 1997 de jaarlijkse jazztournee voor buitengewoon Nederlands talent met hoogwaardig eigen repertoire. Met een uniek dubbelconcert op toonaangevende jazzpodia worden de nieuwste jazzontwikkelingen van eigen bodem gepresenteerd. Voor deze editie hebben de programmeurs van de vereniging van Jazz en Improvisatiemuziek Podia (VIP) pianiste Soo Cho en gitarist Bram Stadhouders uitgenodigd om ieder met een eigen formatie aan de tournee deel te nemen. Op 14 maart beet gitarist Bram Stadhouders met drummer Onno Govaert de spits af, na de pauze gevolgd door het Soo Cho Quartet.
Bram Stadhouders & Onno Govaert
Het duo Bram Stadhouders en Onno Govaert, twee zeer getalenteerde jonge jazzmusici, openden het concert met een repertoire dat zonder meer eigenzinnig genoemd kan worden. Gitarist Bram Stadhouders maakt naast gitaar ook gebruik van gitaarsynthesizer en laptop. Drummer Onno Govaert verzorgt in geheel eigen stijl de ritmes bij de composities. Door het gebruik van de gitaarsynthesizer en laptop weet Bram een aparte klanksfeer neer te zetten variërend van Tibetaanse langgerekte lage achtergrondklanken met vogelgeluiden tot strandgeluiden met golfslag en krijsende meeuwen.
Door die bijzondere background geluiden schept Bram zich de ruimte om op gitaar de melodie neer te zetten. Hij speelt veelvuldig in het hoge register afgewisseld met lang doorklinkende lage tonen en echo's. Om deze geluiden te creëren heeft hij een uitgebreide set effectpedalen ter beschikking.
Drummer Onno Govaert zette met drums, bekkens, bellen en ander percussie materiaal ritmische accenten neer. Vooral deze jonge drummer maakte indruk met zijn vaak zeer grappige wijze waarop hij ritmes uit zijn drumstel wist te toveren. Een leuke vondst was het gebruik van een kleine strijkstok waarmee hij strijkend langs de rand van een trommel zeer hoge ijle geluiden uit dit slagwerkonderdeel wist te ontlokken. Met zijn spel wist hij aparte sferen op te roepen. Het duo werd terzijde gestaan door geluidtechnicus Ted Masseurs.
Het publiek in het bijna volle Bimhuis had een dankbaar applaus voor het jonge duo over. Zij mogen terugzien op een geslaagd debuut in het Bimhuis.
Soo Cho Quartet
Pianist Soo Cho verzorgde met haar trio aangevuld met trompettist Angelo Verploegen na de pauze het tweede deel van de avond. Deze van origine Zuid-Koreaanse pianiste speelt al vier jaar samen met bassist Daniël Lottersberger en drummer Sotiris Ntouvas. Zij wilde dolgraag het geluid van een blazer aan het trio toevoegen en kreeg een positieve respons van Angelo Verploegen. De composities van Soo Cho spraken hem zo aan, dat hij graag toetrad tot het trio. Zo kreeg Soo Cho haar gedroomde kwartet dat al weer drie jaar samenspeelt.
In het eerste nummer Dreamer opent Soo Cho met veel gebruik van de lagere octaven en deinst er niet voor terug om de snaren van de piano rechtstreeks te bespelen. De lichte drumaccenten van Sotiris leidden de overgang naar het melodische jazzthema in.
Wat meteen opvalt is de relaxte en makkelijke wijze waarop Soo Cho de composities laat klinken. Haar pianospel is gevoelig, lyrisch met gebruik van ruimtelijke effecten door bewust even 'te blijven hangen' waardoor een prachtige spanning in haar muziek wordt opgebouwd. Het klinkt allemaal bewonderenswaardig mooi! Bassist Daniël Lottersberger zette een fijne solo neer gevolgd door een mooie gevoelige solo van Angelo Verploegen. Het publiek reageert enthousiast op de korte solo's in het eerste nummer.
In het nummer Breeze opent Soo Cho met een lyrisch thema waarbij Angelo op fl ¼gelhorn de gevoelige omspeling van het thema voor zijn rekening neemt. Subtiele basinvulling en drumaccenten vervolmaken de prachtige melodie. Ook in het swingende nummer Suspicion is zeer gevarieerd en gevoelig spel te beluisteren. Mooie tempowisselingen en improvisaties waarbij het kwartet laat zien een zeer goed ingespeelde eenheid te zijn.
In het prachtige nummer Empty Caroussel, een compositie ontstaan na Soo Cho's wandeling over een donkere verlaten kermis, liet zij nog eens zien een pianist van formaat te zijn. Na een kort intermezzo waarin haar nieuwe CD met enige plichtplegingen werd uitgereikt was het tijd om de set af te maken.
Wat blijft hangen is het gevoel dat dit Soo Cho Quartet uit geweldige muzikanten bestaat die prachtige muziek spelen. Haar optredens (zie de website van Soo Cho voor haar playlist)) zijn zeker de moeite van het bezoeken waard en ook de cd Prayer is een aanrader.
THE HAGUE JAZZ KENT DIT JAAR EEN NOG STERKERE PROGRAMMERING
Door René de Hilster met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Wat in 2006 begon als een snel in elkaar gedraaid (4 maanden!) festival als antwoord op het verdwijnen van het North Sea Jazz festival uit Den Haag, is nu een volwassen festival geworden, dat in de toekomst nog best een serieuze concurrent kan worden voor die fameuze grote broer. Woensdag 12 maart 2008 was de persconferentie van The Hague Jazz. Festival directeur Ruud Wijkniet kondigde met gepaste trots de zeker imposant te noemen programmering aan van de alweer derde editie.
Net als tijdens de twee vorige edities mikt de organisatie van The Hague Jazz op een breed publiek met een lichte hang naar nostalgie. Zo spelen oude pophelden als Mattt Bianco, Level 42 en Chic op het festival. Tevens is er een groep rond Spandau-Ballet vocalist Tony Hadley.
Fusionliefhebbers komen ook aan hun trekken en zullen ongetwijfeld gaan watertanden bij het lezen van het rijtje fusion/jazzrock sterren dat dit jaar de diverse podia van het World Trade Convention Center betreed. Stanley Clarke is er dit jaar maar ook Randy Brecker, gitarist Mike Stern en drummer Billy Cobham.
Speciale aandacht is er voor de wereldmuziek. Zo geeft Miriam Makeba haar afscheidsconcert voor Nederland tijdens het festival. Ook uit Afrika komt Seun Kuti & Egypt 80. Volgens Ruud Wijkniet is er een speciale band tussen Den Haag en de Balkan, om die reden zijn er dit jaar ook een flink aantal groepen uit die contreien in de programmering opgenomen. En in samenwerking met de Noorse ambassade zijn er een aantal exclusieve Noorse vocalisten op het festival te bewonderen.
Geen festival zonder plaats voor nieuw talent, in dat rijtje passen zonder meer The New Arrivals met een gemiddelde leeftijd van ver onder de twintig. Natuurlijk is er nog meer Nederlandse inbreng: Rembrandt Frerichs, The New Quartet, Basily Boys en Sven Hamond Soul.
Liefhebber van vocale jazz? Dan komt u zeker aan uw trekken met dames als Barbara Hendricks, dochter van Jon Hendricks, Karrin Allyson, Dena DeRose en als mannelijke vocalist de Belg David Linx die samenspeelt met het Brussels Jazz Orchestra.
Echte piep-knor is op The Hague Jazz niet te vinden maar er zijn zeker avontuurlijke hofjes geprogrammeerd. Groepen als Sex Mon en Mona Lisa Overdrive maken zeker geen gangbare muziek.
Ik hoor de liefhebber al roepen; “Hoe zit het nu met de echte jazz?” Tja, die komt er redelijk bekaaid van af maar de namen die er staan zijn niet mis. Want op dit gebied komt ook een imposant rijtje namen langs: McCoy Tyner trio met Joe Lovano, The Cookers met Billy Hart, Eddie Henderson, Billy Harper, Cecil McBee en (als hij weer mag spelen tegen die tijd) George Cables en Toots Thielemans, hij heeft een lifetime Cart Blanche om op het festival te mogen spelen. Lat but not least Piet Noordijk, hij komt met zijn Boptet.
The Hague Jazz wordt gehouden op 23 & 24 mei in het World Forum Convention Center in Den Haag. Dagkaarten kosten € 39,50 en tweedagenkaart € 70,--. Voor kaartverkoop en aanvullende informatie kunt u de site van The Hague Jazz bezoeken.
Ashton Brothers overtreffen zichzelf met sprakeloze rolstoelblues
Door Richard van de Crommert met foto's van Leo van Velzen (klik voor vergroting)
Welkom in de tempel van de Ashton Brothers. Met een donderklap begon maandagavond 17 maart 2008 ‘Charlatans, A Medicine Show’, de derde show van de vier kleinkunstenaars waarin opnieuw een hoofdrol is weggelegd voor de unieke combinatie van clownerie, poëzie, goochelarij, brutaliteit, acrobatiek, slapstick, waaghalzerij, variété en muziek. Voor een recensent is de show een nachtmerrie, want de vier mannen bleken zichzelf opnieuw te kunnen overtreffen.
Ze hebben de tijd genomen voor een nieuwe productie. Met Ballyhoo, hun vorige show, toerden ze ruim twee jaar rond. Daarna namen ze anderhalf jaar de tijd voor nieuw werk. En dat zie je er aan af. Wat een conditie moeten de vier broers hebben! De technische vaardigheden zijn verder gevorderd. Zo hebben de Ashton Brothers onder professionele leiding van Conny Boltini les gehad in trapezewerk. Als je van gespierde mannenbenen houdt heb je sowieso een geslaagde avond, maar de rest was ook erg goed.
Te vaak heb ik me deze avond afgevraagd hoe mensen zo grappig kunnen zijn als de Ashton Brothers. Hun show is slapstick van de hoogste orde. Zelfs tekenfilmhelden zouden nog wat van de vier Nederlanders kunnen leren. Friso van Vemde krijgt er handhandig van langs met een strijkplank. En Rudi Carrell leeft voort! Het is een absoluut hoogtepunt van de show als de vier mannen een buikspreeknummer inzetten dat eindigt als een cartoon vol vechtpartijen.
Van wie hebben ze dit geleerd? Deze show is zo on-Nederlands&hellip. Coach Peter de Jong (Maxi) schoot tijdens de voorstelling enkele malen vol. “De twijfel sloeg de afgelopen maanden toe”, vertelt hij. “De eerste show was nog onbevangen. Nu ga je overal over nadenken. Het is extra moeilijk om dit allemaal zonder tekst te doen. Wat de Ashton Brothers doen is zo’n moeilijk onderdeel van het theatervak. Maar het is helemaal gelukt.”
Werkelijk hilarisch is het als Pepijn Gunneweg, in het zwart gekleed en met een piepstemmetje, ruzie krijgt met zijn microfoonstandaard. Dan zijn de lachsalvo’s niet van de lucht en lijkt hij nog het meest op een goochelende Stan Laurel. Wat een absurde gek is het toch.
En voor wie nog niet wist dat het zo moeilijk niet is om door een tennisracket heen te stappen, moet echt een kaartje kopen voor ‘Charlatans, A Medicine Show’. Want door een tennisracket stappen kan iedereen&hellip.. maar door een barkruk stappen&hellip. Daar krijg je het echt Spaans benauwd van. Pim Muda doet in elk geval een moedige poging.
Weet je, als verslaggever en recensent wil je bij een nieuwe voorstelling zo graag kritisch en het liefst ook origineel uit de hoek komen. En alhoewel de Ashton Brothers na afloop toegeven dat er tijdens de première van alles mis ging, heb ik daar niks van gemerkt. ‘Ik moet nu dus een volledig positief stukje schrijven&hellip
Voor ik het vergeet: de rode draad in het programma zijn rolstoelen. Een stuk of tien hebben ze er. En ze doen er werkelijk alles mee&hellip&hellip Eigenlijk is ‘Charlatans, A Medicine Show’ een bijna twee uur durend ballet voor rolstoelen. “Jaren geleden hebben we bedacht dat we iets met een rolstoel wilden doen”, vertelt Friso van Vemde. “We wilden alle dingen doen met een rolstoel voor als je wél kunt lopen&hellip”
De kostuums zijn van Jan Aarntzen. “Die jasjes die ze dragen kunnen alles zijn”, legt de kledingontwerper uit. “En dat is ook de bedoeling. Het idee was collage. Dus alles mocht door elkaar heen lopen. Het is zowel circus als militarisme. Zo zie je dus cowboyhoeden met pluimen en ook een indianentooi die om kan klappen.”
Ontroerend is het moment waarop Joost Spijkers, hangend aan een strop, een treurig en gevoelig Slavisch nummer zingt. Wel een kwartier hangt de Limburger aan die strop, terwijl twee collega’s van hem halsbrekende toeren uithalen. Joost is een talent apart. Hij bezweert in zijn jeugd nooit op balletles in Roermond te zijn gegaan, maar ik kan het bijna niet geloven, zo soepel en sierlijk gaat alles. Je kijkt je ogen uit. Spijkers beweegt zich bijna koninklijk.
Ik mag hopen dat de heren nog lang niet uitgekeken zijn op elkaar. Want behalve dat ik deze show nog een paar keer wil zien, wil ik nog decennia lang naar de shows van de Ashton Brothers blijven uitkijken. Het zijn dwazen, maar wel van het beste soort. Ik zit de halve tijd met mijn mond half open van verbazing te kijken naar de Nederland Jackass-mannen. Ik heb geleerd dat het zo makkelijk nog niet is om een aquarium leeg te drinken. Om nog maar te zwijgen over de soepelheid van hun tongen. En hoe kon die enorme steen nou ineens uit die schoen vallen? Daar zal ik wel nooit achter komen.
Door Berbera van den Hoek met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
De afgelopen week heeft bluesgitarist Joe Bonamassa een tour gedaan door Nederland. Het zesde en laatste concert van deze tour vond afgelopen zaterdag plaats in het al weken van tevoren uitverkochte Paard in Den Haag.
De in 1977 in New York geboren Joe Bonamassa is een van de beste gitaristen van zijn generatie. Niet voor niets werd hij in 2007 gekozen als ’s werelds beste bluesgitarist door de lezers van ‘Guitar Player’
Hij raakte op zijn vierde jaar in de ban van het gitaargeluid van Stevie Ray Vaughn en op zijn tiende jaar begon hij professioneel op te treden. Hij was pas twaalf toen hij het voorprogramma verzorgde van niemand minder dan BB King. In de jaren negentig maakte hij deel uit van de band ‘Bloodline’ waarmee hij ook een cd opnam. Zijn eerste solo cd kwam uit in het jaar 2000 en in 2007 is zijn zevende cd ‘Sloe Gin’ uitgekomen.
Rond negen uur komt Joe Bonamassa het podium van het bomvolle Paard op. Hij is gekleed in een donker krijtstreep kostuum en met zonnebril die alleen even afgaat tijdens de toegift. Bonamassa is in New York geboren maar woont tegenwoordig in LA. Afgezien dat hij een getalenteerde gitarist is heeft hij flair en gevoel voor show. Dit geeft zijn optredens een extra dimensie. De show is gevarieerd en goed opgebouwd en staat van begin tot eind. Er zit geen enkel zwak moment in en het blijft boeien. Ik heb vette blues gehoord in de stijl van Stevie Ray Vaugn. De gitaarheld laat dit naadloos aansluiten op kippenvel momenten in gevoelige blues ballads, zoals Your Funeral, My Trial.
De muzikanten in zijn band doen niet onder voor elkaar en ze vullen elkaar perfect aan. Als Bonamassa en bassist Carmine Rojas elkaar opzwepen spat het vuurwerk er vanaf. Een van de hoogtepunten voor mij is de titelsong van zijn laatste cd ‘Sloe Gin’. Je hoort, ziet en voelt de emotie in je hele lichaam. Dit is blues zoals het ooit ontstaan moet zijn in de katoenvelden.
Aan het eind van het concert verlaat Bonamassa het podium met een veelzeggend ‘dankjewel Holland’ om kort daarna nog terug te komen voor enkele toegiften. Tijdens de toegift speelt hij nog enkele nummers van zijn laatste album ‘Sloe Gin’. Hij legt uit hoe verbaasd hij was toen hij een telefoontje kreeg dat dit in de Nederlandse hitlijsten stond. ‘Joe Bonamassa a popartist, you’re kidding’.
Bonamassa is geen pop artiest maar na wat ik vanavond gezien heb is de titel ‘beste bluesgitaris ter wereld’ meer dan terecht.
Gitaarliefhebbers kunnen hun hart ophalen want op 10 mei aanstaande zal niemand minder dan gitarist extraordinairy Joe “Satch” Satriani een optreden geven in poptempel 013 in Tilburg.
Steve Vai en Kirk Hammett (Metallica) hebben in de leer gezeten bij Satriani en zelf heeft het sympathieke snarenwonder inmiddels een slordige 15 albums uitgebracht. Surfing With The Alien en Flying In A Blue Dream, twee van zijn vroegste platen vinden gretig aftrek bij menig liefhebber maar ook het latere plaatwerk toont aan dat Satriani nog steeds respect afdwingt met zijn techniek en karakteristieke composities.
Professor Satchafunkilus And The Musterion Of Rock is de eigenaardige titel van mans nieuwe CD welke in april moet verschijnen. Maar laten we ons daardoor niet van de wijs brengen want insiders die het album hebben gehoord spreken van een knaller die je op je grondvesten doet trillen. Een breed spectrum van genres passeert de revue zoals de ballads Musterion en Revelation maar ook funky composities als Professor Satchafunkilus, Diddle-Y-A-Doo-Dat) en natuurlijk metal met Overdriver en I Just Wanna Rock. Maar het zijn het Oosterse Asik Vaysel en het door flamenco geïnspireerde Andalusia, die een verkennende Satriani laten horen. Het lijdt geen twijfel dat de man tijdens zijn bezoek aan 013 werk van zijn nieuwe CD zal spelen. Dat wordt smullen geblazen!
Satriani zal eveneens een concert geven in Paradiso op 13 juni. Dit concert is inmiddels uitverkocht dus wacht niet te lang meer met het kopen van kaarten.
Informatie
013 Dommelsch Zaal / Aanvang 20.30 / Zaal open 19.30
Entree 35,00 euro / 3,90 euro servicekosten
Voorverkoop gestart op 8 december
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Hoewel de winter nog niet is afgelopen knalt de Kunstbende 2008 met aanstekelijke energie het land door. Wat wil je ook. Als de jongeren (13 t/m 18 jaar), dé deelnemers van Kunstbende, op cultureel gebied echt de ruimte krijgen dan komen er mooie en verrassende dingen tevoorschijn.
Zo ook afgelopen zaterdag in Zwolle in Theater Odeon. Om 13.45 uur was de aftrap en geen kwartier later barstte het programma los.
Het thema van deze editie was ‘geheim’. Binnen dit thema kon je je kunsten op het gebied van theater, dans, taal, film, muziek, expo, alles mag en dit jaar nieuw fashion en dj etaleren.
Tijdens deze editie in Zwolle was de categorie muziek verreweg het populairst kwa aanmeldingen. Bandjes, soms snoeihard en theatraal, rappers en singer-songwriters; alles kwam voorbij. Niet allemaal kwalitatief even goed, maar stuk voor stuk bruisend van de energie. Een genot om mee te maken. En wie weet zat er wel een nieuwe Brace of Krezip bij. De tijd zal het leren.
Het programma, dat zich op zo’n middag in drie zalen afspeelt, is zo omvangrijk dat je telkens keuzes moet maken. Ik ben vooral voor dans, muziek en expo gegaan. De muziek was, zoals ik al zei, erg inspirerend. Dans viel me deze keer, heel eerlijk gezegd, een beetje tegen. Tuurlijk deed iedereen zijn/haar uiterste best. Echter een landelijke finalist kon ik (nog) niet ontdekken. Blij toe dat ik geen deel uitmaakte van de jury.
Bij de expo welke in de foyer van het theater opgesteld was ontdekte ik wel erg mooie dingen. Uitlichten, zonder andere deelnemers te kort te willen doen, wil ik de installatie van Evelyn Boksebeld (leerling 6 VWO) getiteld ‘What happens in Vegas stays in Vegas’. Evelyn zat temidden van lege drankflessen en twee wanden met enge en sexueel getinte tekeningen als depri gothic-meisje. Heel verstild. Een indrukwekkend beeld. Geheimzinnig.
De installatie van ‘Sssht! van Daphne & Alita oogde veel luchtiger. Zij hadden vier grote foto’s opgehangen. De foto’s lieten o.a. een man met bos bloemen, twee jongens en een zwanger meisje zien. Bij iedere foto hing een ipod met oordopjes. Zodra je het geluidsfragment op de ipod bij de desbetreffend foto afluisterde (je hoorde slechts één zinnetje) werd een deel van het ‘geheim’ onthuld. Mooi gevonden.
Van de onderdelen film, alles mag, theater en taal heb ik helaas niets gezien (de nieuw toegevoegde categorië en fashion en dj) waren helaas (nog) niet vertegenwoordigd. Gewoonweg niet aan toegekomen gedurende de gehele middag dat ik er was.
Niettemin was ik na afloop zeer tevreden. Ik had veel moois gezien en was zeer ‘geprikkeld’ die al die jonge talenten op cultuurgebied. Petje af voor iedereen.
Vorig jaar zag ik maar liefst drie voorrondes (Zwolle, Amsterdam en Utrecht) en de landelijke finale van deze competitie voor en door jong talent. Het lijkt erop dat ik dit jaar door tijdgebrek niet zoveel ga zien. Helaas. Niettemin kan ik iedereen (jong en minder jong) ten zeerste aanraden edities van de Kunstbende te bezoeken. De voorrondes zijn nog maar net begonnen.
Het kost bijna niks en zo’n programma zit vol verrassingen. Doen dus!
En dan de uitslag. In Zwolle zijn de Spotlights (de prijzen) uitgereikt aan:
Muziek: Margot
Dans: Flowmotion
Taal: Leonie Kuhlmann
Theater: The Chatters
Film: Mats Logan
Expo: Evelyn Boksebeld
Alles Mag: ISL
Kijk voor veel meer informatie over Kunstbende en de agenda van de voorrondes en landelijke finale op de website. Van harte aanbevolen.
