Maandag 29 December 2008 at 5:07 pm
Première musical Op hoop van zegen
Door Marieke van Soest met foto's van Roy Beusker
Zaantheater 7 december 2008-12-09
Bezoekers van de premiere van de musical Op hoop van zegen kunnen de weg naar het Zaantheater op het gehoor vinden. Van verre hoor je al het zeemanskoor, dat voor de deur van het theater liederen zingt voor bezoekers en voorbijgangers. Feestelijk geklede bezoekers vullen de foyer, in afwachting van de voorstelling. Bij aanvang van de voorstelling blijkt geen plaats onbezet.
De openingsscene is imposant. Een oerhollandse lucht, de kade, wat boten. Iedereen is op de been. Een schip in zicht! De spanning is te snijden – komt ook de bemanning in levende lijve terug? In één scene is neergezet, hoe bepalend de zee in dit dorp is. Het komen en gaan van de vissersboten houdt het leven hier in zijn greep.
Dan ontrolt het dagelijkse leven in het dorp zich. Geleidelijk ontstaat het beeld van de bewoners in het dorp. De vissersvrouwen, hun verdriet om verloren zonen en echtgenoten. Hun zorg om de dagelijkse boterham, de zorg voor elkaar: zieke Daantje in het armenhuis en de altijd dronken Simon.
Ook het gezin van reder Bos komt in beeld. De eigenaar van de vissersvloot, zijn vrouw Mathilde, dochter Clementine en boekhouder Kaps. Kniertje is bij hen in dienst- om de kost te verdienen na het overlijden van haar man en twee zoons. Zij heeft nog twee zoons: Geert en Barendje. Geert heeft vastgezeten, vanwege een gevecht met een ‘hogergeplaatste’ om zijn verloofde Jo. Barendje is de jongste en wil niet naar zee. Dit bezorgt hem het stempel een lafaard te zijn.
Geldzorgen dreigen voor de reder en het dorp als blijkt dat er weken geen schip kan varen, vanwege reparaties. Uiteindelijk wordt besloten dat De Hoop toch gaat varen, al is deze niet zeewaardig.
Het decor is sober, maar doeltreffend. De kade, de huiskamer van Kniertje en de salon van Reder Bos. Centraal de eindeloze zee met daarboven een bewolkte hemel, die bij elke belichting anders toont. De zang is mooi, de teksten goed verstaanbaar. De spanning bouwt zich op: Geert tekent in voor De Hoop, hij wil geld verdienen om te trouwen. Barendje wil niet naar zee, maar hij moet. Als Simon aangeeft dat het schip niet in orde is, gelooft niemand hem omdat hij altijd dronken is. Barend gaat op onderzoek uit en ontdekt dat Simon gelijk heeft. Zo onlosmakelijk verbonden met de heersende opvattingen is Kniertje, dat zij haar zoon dwingt toch aan boord te gaan. Bos neemt hem met geweld mee. De Hoop vaart uit, met Geert en Barend aan boord in een prachtige enscenering.
Meer dan honderd jaar geleden is het, dat dit stuk voor de eerste keer op de planken is gezet. Hoe anders is de tijd nu. Toch is het nog steeds schrijnend om te zien: de diepe wens van Barend om zelf invulling te geven aan zijn leven, de rebellie van Geert, de liefde van Kniertje voor haar zoons – ze zijn niet in staat de knellende ketens van heersende opvattingen te doorbreken.
Ook Bos lijdt onder de ketenen van zijn verplichtingen, al liggen die op een heel ander vlak. Deze strijd is vooral verbaal uitgedrukt in de liedteksten, maar is nergens zo voelbaar als de strijd van Kniertje op dit moment.
Het lange wachten begint. Wachten op een onvermijdelijk eind. Ieder vindt hierin zijn eigen weg, zoekt zijn eigen oplossingen of houvast om hiermee om te gaan. Opstandigheid, geloof, een standbeeld. Berusting: de vis wordt duur betaald.
De Musicalversie van deze theaterklassieker is een boeiende voorstelling geworden, die nog tot april 2009 in vele theaters te zien zal zijn.
Kniertje – Ellen Pieters
Reder Bos – Ben Cramer
Geert – Charlie Luske
Jo – Hilke Bierman
Kaps en Cobus – Arie Cupe
Mathilde en Truus – Metta Gramberg
Barend – Job Bovelander
Clementine en Marietje – Mieke Dijkstra
Daantje en Simon – Mark van der Laan of Stan Limburg
De Hoop en Saart – Sanne Bosman
Donderdag 25 December 2008 at 1:45 pm
A Whitesnake Christmas in 013
Door Berbera van den Hoek met foto’s van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Whitesnake gezien in 013, Tilburg op 21 december 2008
Hard rock wordt niet zo vaak geprogrammeerd in de randstad en liefhebbers van dit genre moeten vaak naar het zuiden of oosten van het land voor concerten. Afgelopen zondag ben ik om die reden afgereisd naar Tilburg. Het laatste concert van de Good to be Bad tour van Whitesnake vond plaats in de Tilburgse poptempel 013.
Whitesnake is 30 jaar geleden ontstaan als een solo project van David Coverdale nadat hij Deep Purple verlaten heeft. Coverdale is de constante factor in de 15 verschillende line ups die de band door de jaren heen gekend heeft. Jon Lord, Ian Paice, Cozy Powell, Bernie Marsden, Steve Vai en natuurlijk de Nederlandse Adrian Vandenberg hebben voor kortere of langere tijd deel uitgemaakt van deze illustere band.
Zodra de inmiddels 57-jarige charismatische Coverdale het podium betreedt het gaat hij los. Het is duidelijk dat hij wat ouder is geworden maar zijn stem heeft in al die jaren niet veel aan kracht verloren. Zijn performance is nog steeds indrukwekkend te noemen. Als een jonge hond rent hij over het podium, gooit zijn microfoon de lucht in, grapt met de bandleden en maakt contact met de vrouwelijke fans voor het podium. Tussen de nummers door herinnert hij iedereen eraan dat it het laatste concert van de tour is en dat het bijna kerst is.
Vanavond in Tilburg laten ze een mix van oude hits en werk van hun laatste album ‘ Good to be Bad’ horen goed afgewisseld met ballads. Fool for your loving, Is this love, A fool in love en Ain’t no love passeren de revu en brengen je weer even terug in de tijd. Whitesnake heeft een reputatie opgebouwd als live band en door de wapperende lange haren van de meeste bandleden en de zwarte kleding stralen ze een bepaalde ongenaakbaarheid uit die niet helemaal overeenkomt met hun songsteksten. Het valt op hoe vaak het woord 'love' in hun songtitels voorkomt.
Indrukwekkend is het guitar duel tussen Doug Aldrich en Reb Beach. De heren zijn aan elkaar gewaagd en laten een knap staaltje gitaar geweld horen.
De geruchten waren natuurlijk niet van de lucht en Adrian Vandenberg geeft vaker acte de presence bij Whitesnake concerten in Nederland. Toch was het een aangename verassing dat Vandenberg aangekondigd wordt en iedereen laat genieten van zijn geweldige solo uit 'Here I go again'. Hij blijft nog even en speelt ook mee met 'Still of the Night. Daarna is het tijd voor de toegiften, een schitterende accoustische versie van ‘Soldier of Fortune’ en Burn.
Het concert wordt afgesloten met een zeer gepaste kerstgroet van Coverdale die iedereen 'a merry fuckin Christmas’ wenst en daar sluiten we ons graag bij aan.
Zaterdag 20 December 2008 at 11:00 am
In de huiskamer bij Boeijen, Hofstede en Vrienten
Door Michaela Meijer met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien op 12 december in de Anton Philipszaal in Den Haag
Een gouden combinatie: Frank Boeijen (Frank Boeijen Groep), Henk Hofstede (The Nits) en Henny Vrienten (Doe Maar). Drie iconen in de Nederlandse popmuziek hebben zich verenigd in de “Aardige Jongens” en een gelijknamig album uitgebracht. Uiteraard gevolgd door een tour door Nederland en België.
De Aardige Jongens trappen af met het liedje “Aardige Jongens” van het album “Aardige Jongens”, gezongen en geschreven door Aardige Jongen Vrienten en meerstemmig bijgestaan door Aardige Jongens Boeijen en Hofstede. Een lied over hoe jongens opgroeien in de stad, zichzelf loswekend van thuis, drugsgebruik en het verlies van vrienden. Een echt verhaal, met waargebeurde elementen erin opgenomen, een typisch Vrienten-liedje.
Het tweede liedje “Walvis” is van de hand van Boeijen. Een typisch Boeijen-liedje. “Gisterenmiddag hing er een walvis in de lucht in de vorm van een grote wolk”. Ongrijpbare kunst. Boeijen is een meesterlijk liedjesschrijver, maar er hangt altijd een zweem van ongrijpbaarheid omheen. Daar hou je van of daar hou je niet van. Ik hou er van, vooral het mysterieuze pakt. Het derde liedje is een liedje van The Nits, de band van Henk Hofstede, “Adieu Sweet Bahnhof”. Een rilling gaat door de zaal. Het bekende werk wordt prachtig gebracht, mede dankzij de perfecte samenwerking en meerstemmigheid tussen de mannen.
En zo ontwikkelt de avond zich verder, omstebeurt een liedje zingend. Elk liedje wordt ingeleid met een vrolijk of minder vrolijk praatje. Neem nu het liedje “Vrouw voor het raam”, een nummer dat gaat over het eenzame sterven van mensen. Mensen zonder familie, mensen die niemand mist. “Een vrouw zit voor het raam. Ze heeft haar ogen open, maar ze is dood. Zo blijft ze weken zitten”.
Naast verdrietige verhalen, zitten de mannen vol humor en begint het af en toe zelfs op een komische act te lijken. Het is duidelijk dat de mannen met heel veel plezier samen spelen. Er wordt flink gelachen op het podium en in de zaal. De sfeer is gemoedelijk. Zoals de titel ook al zegt, een huiskamersfeer met heerlijke luisterliedjes, onderuitgezakt in een fijne stoel. Tot aan de pauze worden we verwend met liedjes van het album, maar ook met “Koud in mijn hart” van Boeijen en “1 nacht alleen” van Vrienten/Doe Maar.
Het publiek geniet en zingt zachtjes mee.
Na de pauze pakt Vrienten het publiek in met zijn “zonder mij”. Een eerbetoon aan schrijver Hugo Claus, die dit jaar op eigen initiatief uit het leven stapte. Hij leed al zo’n 2 jaar aan de ziekte van Alzheimer en Vrienten zingt: “het allerergste is de rat in mijn hoofd, die vreet aan de woorden.” Een mooi eerbetoon, prachtig in woorden omgezet door Vrienten. Frank Boeijen brengt zijn bekende Zwart/Wit, maar ook het melancholische “Zeg me dat het niet zo is”. Boeijen met zijn immer warme stemgeluid brengt het publiek in vervoering. Mooi en klein gebracht, zoals alleen Boeijen dat kan. En ook Vrienten grijpt weer in de oude doos en zingt samen met het publiek als echo “Is dit alles.”
De afsluiter van de avond is het liedje “De Loods”, geschreven en gezongen door Henk Hofstede. Een verhaal over het gevoel van Hofstede bij de loods waar zijn vader vroeger werkte. Het deuntje is vrolijk en het publiek staat bijna op de stoelen van enthousiasme. Uiteraard willen we meer, ondanks het feit dat ze inmiddels alle nummers van het album hebben gespeeld plus de extra’s uit de oude doos. Natuurlijk kregen we meer. 2 toegiften zelfs met “als je wint heb je vrienden” (Herman Brood), In de Hollandse bergen (In the Dutch mountains, The Nits) en tenslotte een ode aan Elvis Presley, Can’t help falling in love, maar dan in het Nederlands natuurlijk: ik word verliefd op jou.
Voor de liefhebbers onder ons, die van heerlijke luisterliedjes in een compleet gemoedelijke huiskamersfeer houden, gaat dat zien. De concertreeks wordt in het nieuwe jaar vanaf 6 januari weer hervat.
website Anton Philipszaal
Zaterdag 20 December 2008 at 09:50 am
Numoonfest 2008
foto's van Jeroen van der Ent, Eric van Nieuwland en Berbera van den Hoek
Op 27 en 28 december wordt het voorlopig laatste Numoonfest geörganiseerd in Lantaren/Venster te Rotterdam. Numoonfest presenteert wederom een unieke mix van nu-jazz, soul, funk, balkan, electro, singer/songwriter, film en crossmedia. Numoonfest is een festival dat door Rotterdamse artiesten is opgericht om nieuw talent te promoten. De afgelopen drie jaar heeft Numoonfest diverse nieuwe Nederlandse acts weten te koppelen aan een boekingskantoor, platenmaatschappij en/of publisher. Daarnaast zijn diverse artiesten via bemiddeling door Numoonfest geboekt door aansprekende clubs en evenementen in binnen- en buitenland. En dan natuurlijk niet te vergeten het publiek dat in een prettige sfeer heeft kunnen genieten van goede en relatief onbekende muziek.
Het is dan ook bijzonder jammer dat Numoonfest dreigt te verdwijnen. Het festival is niet opgenomen in het Rotterdamse Cultuurplan. Ook heeft Rotterdam Festivals dit jaar de subsidie stopgezet. Blijkbaar laat een festival als Numoonfest zich moeilijk plaatsen in een bepaalde categorie. Het is bekend dat Rotterdam o.a. flink inzet op urban muziek en ook de jazz wordt al jaren flink gestimuleerd. Vele crossover clubs en evenementen - volgensNumoonfest toch de toekomst - dreigen hierdoor de dupe te worden.
Neemt niet weg dat Numoonfest ook dit jaar weer met veel liefde voor de muziek en veel steun vanuit de muziekindustrie een bruisend muziekfeest organiseert. Muziekliefhebbers kunnen voor € 17,50 per dag 17 live-acts (plus film, video en surprise acts) zien. Goed nieuws in deze tijd waarin de financiële crisis het nieuws lijkt te beheersen. Een prima investering met een inspirerend en gegarandeerd rendement.
Rotterdam is opnieuw goed vertegenwoordigd met o.a. de nu-soul van Sabrina Starke (die onlangs werd getekend door Blue Note), alternative hip hop en soul van Pan Africans, samplemania en experimentele rock van Stöma, balkan beats van Orient Express, powerjazz van State Of Monc bij de Silent Disco Live met visuals van Urbi Et Orbi, een speciaal Numoon crossover worldbeats project getiteld New Moon Bros, singer/songwriter van o.a.Mark Lotterman en Nightporter, abstracte electronica van het kersverse La Boutique Fantastique en jazzbeats van DJ Miss Delicious.
En uit de rest van Nederland wederom een aantrekkelijke mix van stijlen met enkele opvallende goede acts met internationale uitstraling: hip hop en soul van La Melodia, gypsy tunes van Caspian Hatdance, crossover wordlbeats van Hotel, swampbeats ala Tom Waits van Big Low, funk van Liquid Spirits, experimentele beats van Arts The Beatdoctor, technopunk van Aux Raus en broeierige singer/songwriter van John Dear Mowing Club. Kortom een aardig overzicht van de Nederlandse muziekscene op dit moment. Er zijn niet veel plaatsen waar zoveel veelzijdig Nederlands talent naast elkaar geprogrammeerd staat.
Zie voor het volledige programma, geluidsfragmenten, video's en weblinks de volgende website: www.myspace.com/numoonfestnumoonfest>
Woensdag 17 December 2008 at 7:33 pm
Winter Efteling: leuk dat het gezellig is maar ik wil liever iets spannends
Door Ellen van Beek met foto’s van Pim Pot (klik voor vergroting)
Zaterdag 6 december heeft de Winter Efteling voor de tiende keer haar poorten geopend. De oud-Hollandse sfeer die het park kenmerkt is doorgevoerd in vele facetten. Op een mooie manier komt overal de winterse sfeer terug, zo draagt de Vogelrok een muts en shawl, ligt Holle Bolle Gijs naast een witte kerstboom en zijn overal in het park op een genuanceerde manier kerstkadootjes, kunstsneeuw en winterelementen verwerkt.
Op diverse pleinen zijn kampvuren om je aan te warmen en wordt de sfeer versterkt door sneeuw, fonkelende lichtjes en hier en daar live-entertainment. Als je het geluk hebt om het gospelkoor “de lichtpuntjes”te ontmoeten, terwijl je een warm glaasje gluhwein drinkt en je warmt aan het kampvuur waan je je bijna in een kerstfilm. Al snel kom je terug op de commerciele aarde als je de vele mensen om je heen ziet die vol trots, de bij een kop soep verkregen, Efteling-Unox kerstmuts dragen.
Er is een aantal attracties die alleen tijdens de Winter Efteling te beleven zijn: in het overdekte IJspaleis kunnen bezoekers schaatsen op een ijsbaan van 1200m². Verderop in het Kinder Winter Wonderland kunnen kinderen tot 12 jaar op een tube van een ijsbaan glijden en over een winters luchtkussen klimmen. Bij 't Hijgend Hert kunnen gasten de langlauflatten onderbinden voor een tocht door een winters landschap. De gasten die komen voor spectaculaire attracties zoals achtbanen zullen teleurgesteld zijn. Zoals een 12-jarige gast zei: “leuk dat het hier gezellig is maar ik wil liever iets spannends”.
De populaire en meer spectaculaire attracties Python, Vliegende Hollander, Pegasus, Piranha zijn gesloten. De bobbaan, die zo zou passen bij de winterse sfeer, is niet structureel open maar wordt bij verrassing af en toe even geopend wat onmiddelijk leidt tot lange wachttijden.
Nu maar hopen dat de investeringsplannen die de Efteling heeft zoals Likkebaard (dat in 2010 zal worden geopend) en Ravelijn de nieuwe middeleeuwse attractie wel open zullen zijn in de toekomstige winterefteling.
De mening van Maaike Pot (10 jaar)
"In de WinterEfteling is het zowel leuk als sfeervol. Het leukste is Winterwonderland, daar is een glijbaan waar je met een band vanaf kan glijden. In het sprookjesbos is het heel mooi. Bij het kasteel van Sneeuwwitje ligt echt lijkende sneeuw en bij het huisje van de zeven geitjes liggen de kerstkadootjes al klaar bij de haard. Wat minder leuk is dat alle achtbanen, behalve de vogelrok, dicht zijn. Ik vond het heel gezellig in de Winter Efteling maar als ik maar een keer per jaar geld zou hebben voor de Efteling zou ik in de zomer gaan want dan kan ik ook in de achtbaan en de Piranha."
De conclusie lijkt duidelijk: de Winter Efteling is gezellig maar de attracties die het voor de iets oudere kinderen juist leuk en spannend maken ontbreken. Neemt niet weg dat het voor de kleintjes een lekker dagje uit is.
Bekijk hier het entertainmentprogramma.
Dinsdag 16 December 2008 at 10:42 pm
Haags onderonsje met Izaline Calister
Door Serge Julien met foto's van Eric van Nieuwland
Vorig jaar begon ik een recensie van een concert van Izaline Calister met de woorden: “Van sommige mensen kun je geen genoeg krijgen om ze te horen en te zien”. Izaline behoort tot die categorie mensen die het steeds presteert om mij met een blij gevoel achter te laten. Het is me dan ook een waar genoegen te vernemen dat Calister staat geprogrammeerd op de laatste dag van het Haagse Pure Jazz festival. Als ik in een vroeg stadium bij platenmaatschappij DOX Records een interview heb aangevraagd met Calister’s voormalige achtergrondzangeres Giovanca krijg ik en passant het aanbod om ook Izaline te interviewen! Ja, natuurlijk! Een gesprek met deze prachtige creatieve geest sla ik niet af!
Het is zondagmiddag 14 september rond de klok van twee als Izaline op de nieuwe wat anonieme locatie van theater Korzo arriveert. Wanneer ik haar hoor en zie geniet ik alweer want de muzikante heeft een uitstraling van jewelste. De prachtige karakteristieke gekrulde haardos, de expressieve gezichtsuitstraling, een paar opvallende oorhangers en als altijd stijlvol gekleed. Met haar eerste vier albums heeft de zangeres een geraffineerde brug geslagen tussen de muzikale roots van haar geboorteland Curaçao en elementen uit de jazzmuziek. Hoe vaak ik haar ook live aan het werk heb gezien en hoe vaak ik haar albums ook heb beluisterd, ze blijft intrigeren. Ook als ze deze middag tegenover me zit in haar kleedkamer met de Haagse skyline op de achtergrond, ben ik weer gefascineerd door haar sterke persoonlijkheid en een en al oor als ze gezellig op haar praatstoel zit en mijn vragen beantwoord. We praten bij met de ambassadrice van Curaçao die het jammer vindt dat ze nu binnen moet spelen terwijl het eindelijk eens een zonnige dag is.
Ik ben blij voor je dat het vandaag mooi weer is Izaline want het hoort bij je muziek.
Ik baal ervan dat het mooi weer is vandaag! Ik heb bijna een score van 100% slecht weer gehad deze zomer en nu speel ik een keer binnen en is het mooi weer! Dan wil iedereen buiten zijn en niet binnen. Het is toch wat…
Nou goed, welkom terug in Den Haag in ieder geval!
Ja, dank je wel! Ik vind het altijd leuk hoor in Den Haag!
Dat wou ik ook juist vragen want je bent hier toch ieder jaar wel meerdere keren te zien. Dus: is het leuk om in Den Haag op te treden?
Ja, vind ik wel! Je hebt toch van die steden waar ik echt een grote aanhang heb en Den Haag is er één van. Ik heb iets met deze stad. Ik denk er zelfs over om mijn nieuwe CD presentatie hier te gaan houden. Iedereen heeft toch een beetje een voorkeur. Dus ik ook. Ik dacht: waarom doen we het niet in Den Haag? Eigenlijk is het alleen nog maar de vraag waar in Den Haag we het gaan doen.
Je hebt misschien ook wel gehoord dat ze van Den Haag over een jaar of tien de culturele hoofdstad van Europa willen maken.
Oh ja? Dat heb ik niet gehoord. Nou, dat is toch mooi! Als Den Haag de culturele hoofdstad van Europa wordt komt er misschien wel een investeringsboost voor leuke podia die er niet meer zijn omdat ze geen subsidie meer krijgen en dat soort dingen. Qua cultuur zou dat mooi zijn. Sowieso is het fijn als er meer geld komt voor cultuur!
Pure Jazz en The Hague Jazz zijn twee festivals die het vertrek van North Sea Jazz uit Den Haag moeten compenseren. Jij hebt er wel eens opgetreden. Hoe vind jij het dat North Sea Jazz toen uit Den Haag is weggehaald?
Nou, ik vraag mij of men niet heel veel harder had kunnen werken om North Sea Jazz te behouden want ik denk dat heel jammer is voor een stad als Den Haag. Ik geloof dat er achter de schermen wel veel is gezegd om het te behouden maar men is niet een stap verder gegaan. Ik moet wel eerlijk zeggen dat ik het voor Nederlandse muzikanten in Rotterdam fijner vind. Er is meer ruimte, je kunt een beetje normaal parkeren, de infrastructuur is voor ons beter. Aan de andere kant is er in Rotterdam ook het nadeel met het lekken van geluid in verschillende zalen.
Ik dacht eerlijk gezegd dat ik veel meer nostalgie zou hebben naar het oude North Sea maar daar hebben ze wel hard hun best op gedaan om het er heel veel op te laten lijken. Ik speelde in het eerste jaar in Rotterdam en het voelde gewoon als North Sea. Pure Jazz en The Hague Jazz zijn goede initiatieven maar het zijn wel hele grote schoenen die ze moeten vullen. Misschien duurt het nog even voordat het echt te vergelijken valt. North Sea is natuurlijk wel een instituut. Ik vind het jammer voor Den Haag maar de festivalorganisatie heeft de verhuizing wel goed opgevangen.
Vorig jaar hadden we het over Winternachten. Je vertelde dat het een project was waar langer aan zou worden gewerkt om verder te kunnen worden ontwikkeld. Is het project inmiddels gegroeid en kunnen we wellicht een theatertour verwachten?
De bedoeling was dat ik van oude volksverhalen uit diverse landen liedjes zou maken om ze vervolgens ook in die landen te spelen. Het is uiteindelijk een steeds groter repertoire geworden. Dus ik dacht op een gegeven moment: als het project straks afgelopen is heb ik die liedjes maar wat dan? Verschillende liedjes ben ik heel trots op! Dus toen besloten we om er een theatertour van te maken. Die gaat in maart 2009 in première. Ik werk dan samen met acteur Raymi Sambo die bekend is van All Stars en Willem Wever. Zijn core business is verhalen vertellen. Ik heb hem erbij gevraagd omdat ik denk dat hij die verhalen veel beter kan vertellen of acteren of dan wel door ze samen met mij te zingen. We zijn al een half jaar bezig met het maken van een programma. Ik heb de liedjes geselecteerd. Toen Raymi erbij kwam is hij ook heel intensief ermee bezig gegaan om met mij samen die verhalen uit te zoeken. Het zijn verhalen uit verschillende landen: Indonesië, Suriname, Nederland, Antillen, Zuid Afrika. Het is een super mooi project! Het is zo’n mooie opdracht. Je mag echt in zo’n cultuur duiken op zoek naar vooral verhalen. Het is altijd maar de vraag of mensen die verhalen nog kennen. Dat vind ik echt heel leuk!
Je hebt in verschillende landen opgetreden. Zijn er nu landen waarin jij je muziek nog graag ten gehore zou willen brengen? Ik denk zelf aan Brazilië waar je volgens mij niet eerder hebt opgetreden. Mede ook omdat je in het beginstadium van je carrière Braziliaanse muziek hebt gedaan.
Ja, ik heb inderdaad iets met Brazilië. Ik vind het een supermooie taal en ontzettend mooie muziek. Ik heb jarenlang gedacht: dit wordt ‘m! Ik ga Braziliaanse muziek maken. En er zijn nog steeds mensen die aan mij vragen als ze mijn muziek horen: is dit Braziliaans? Het Papiamento komt van het Afrikaanse Portugees en sommige woorden hebben er wel wat van weg. Ik ben dan wel heel benieuwd hoe mijn muziek zou werken in een land als Brazilië. Maar ik wil er sowieso een keer heen. Minstens een maand of twee zodat ik ook kan rondtrekken in het land. Daar heb ik tot nu toe eigenlijk geen tijd voor gehad. Ik begin gewoon te beseffen dat ik het moet doen. Ik wil het al jaren! Maar het zou te gek zijn als ik daar op een festival kon staan of een tourtje kon doen.
Mexico is ook gelukt…
Mexico was een cadeautje! Want we hebben daar zo ontzettend veel succes gehad! We waren rocksterren! Zo bijzonder! Ik zou ook in Spanje willen spelen. Ik heb er wel eens gespeeld maar niet met mijn eigen band. Dat is toch ook wat dichterbij met de taal. Dat heb ik in Mexico ook gemerkt. Als ik een beetje vertel waar het over gaat heb je het gevoel dat mensen het toch verstaan. Er zijn zoveel woorden hetzelfde. Volgens mij is dat in Spanje ook zo. Maar goed, ik ben nog maar tien jaar bezig zou ik willen zeggen. Ik ben van plan om nog minstens veertig jaar te blijven zingen. Dat kan allemaal nog komen. Ik heb niet zo’n haast, weet je? Ik vind het leuk zoals het gaat. Het is nooit saai in ieder geval. Je kunt je ook elke keer weer afvragen: ik ben benieuwd hoe het vandaag gaat! Ik vind dat heel charmant. En het idee van: je weet nooit bij een volgende CD of optreden hoe een ander zal lopen. Hoe je uiteindelijk in Mexico terechtkomt of hoe je uiteindelijk voor een uitverkochte zaal in Bulgarije speelt waar een paar mensen op de eerste rij je liedjes staan mee te zingen dat je denkt: hoe kan dat nou?
Geniet er maar gewoon van!
Dat doe ik dus ook heel erg en ik probeer er niet al te veel over na te denken maar soms gebeurt het toch een beetje.
Een mooi bruggetje naar de documentaire over jou: The Lady Sings The Tambu. Hoe is dat nu om je zelf in een documentaire te zien?
Ja, het is heel raar. Toen Miluska Rosalina mij daarvoor benaderde dacht ik: hallo, je maakt een documentaire van iemand die ouder is! Mijn leven is saai! Wat wil je nou? Ze antwoordde: nou, laat mij dat nou maar bepalen. Wil je het of niet? En toen heb ik ‘ja’ gezegd. Maar eigenlijk omdat ik dacht dat het haar niet zou lukken. Echt waar, dat meen ik heel serieus. En het heeft heel lang geduurd want volgens mij benaderde ze mij in 2003. Zo nu en dan kreeg ik een mailtje waarin dan stond dat we nu dit gingen doen en dan dat zouden doen. Ze was heel lang bezig om budget bij elkaar te krijgen. En toen op een gegeven moment zei ze dat ze een producent had gevonden. We moesten maar eens gaan zitten want volgens haar stond alles nu wel op de rails. Toen moest ik wel even slikken. En ik zal je zeggen: ik vond het ook best zwaar om zo’n cameraploeg de hele tijd mee op je lip te hebben zitten. Er waren momenten waarop ik heel zenuwachtig was of heel onzeker. Je moet zo iemand toch vertrouwen. Ze kunnen alles doen met die beelden, ze kunnen het tot alles verknippen. Zoveel weet ik nu zo onderdehand wel over montage. Ik dacht op een gegeven moment bij mezelf: vertrouw ik haar genoeg om het aan haar over te laten dat ze iets goeds doet? En op een gegeven moment dacht ik: ja, dat doet ze. Ik had gezien wat ze met de producent had gemaakt. Ik ben er toch maar in meegegaan. Maar het is gewoon heel raar om zo naar jezelf te kijken.
Soms ook confronterend als ik refereer aan de beelden waarin je met Peter Beets aan het repeteren bent…
We hadden gewoon knallende ruzie! Niet altijd natuurlijk. We hadden gewoon pech die dag. Peter is gewoon een heel specifieke man en ik ben natuurlijk ook specifiek. Ik heb ook mijn band waar ik gewoon dingen doe en het vetorecht heb en de artistieke lijn bepaal. En dan heb je gewoon momenten dat ik iets niet wil hij wel of omgekeerd en hoe doe je dat dan? En hij is iemand die de confrontatie aangaat en zegt wat hij denkt. Stom nummer! Ik heb daar geen zin meer in! Hij houdt van een snelle swing en ik ben van het verhalen vertellen. Ik vind het vooral belangrijk dat er een concept is. En hij zou perfect gelukkig zijn als alles bebop tempo is dus de tekst maakt niet uit. En ik ben van: ja, dat tempo is zo snel, dat niemand meer verstaat wat ik zing! Dat soort dingen had je. Maar het belangrijkste was dat we elkaar heel goed en heel aardig vonden. Nog steeds trouwens. We respecteren elkaar als muzikant en daar begon het mee en dat was ook de enige reden waarom het uiteindelijk heel goed is gegaan. Zo nu en dan hadden we gewoon woorden. Uiteindelijk is het gewoon heel mooi geworden vind ik en heb ik een ontzettend leuke tijd gehad. We zijn nog steeds gek op elkaar en we spelen nog steeds samen. Dat vind ik uiteindelijk het belangrijkste. Ik was vroeger heel erg bang voor conflicten op dat gebied. Het fijne bij hem was dat het alleen maar over de muziek ging. Na de repetitie, of eigenlijk nadat de camera weg was zei hij tegen mij: zullen we dat liedje anders toch nog maar een keer doen? En dan gingen we het spelen en was het in één keer goed. Dus het is fijn als het over de muziek gaat want dan hoef je niet bang te zijn dat er andere dingen meespelen en dat is gewoon heel fijn. Ik heb het heel leuk gehad hoor met hem!
Is het ook de bedoeling dat de documentaire op DVD uitkomt?
Dat weet ik nog niet. Daar hebben we het nog niet over gehad. Er zijn wel mensen die dat hebben gevraagd. Misschien is het wel leuk als een extraatje bij een live DVD als ik dat ooit ga doen. Maar ik heb nog niet echt de behoefte gehad om een live DVD te maken want als ik het doe wil ik het goed doen met veel camera’s. En daar heb je heel veel geld voor nodig! Dus ik ben nog aan het sparen.
Recentelijk is hij ook nog in China vertoond.
Ja! Op het filmfestival in Shanghai. Het is echt ongelofelijk. Hij is op de Bahamas’s geweest en in Miami, Barbados, Denemarken. Superleuk!
Twee dagen voor dit interview sprak ik met Giovanca die achtergrondvocalen bij jou heeft gedaan. Zij heeft begin dit jaar haar debuut CD uitgebracht. Hoe ervaar jij het om te zien dat een van jouw muzikanten de eigen weg inslaat.
Het is niet de eerste keer heh? Als je met de goede mensen werkt dan zit het er gewoon in en dat weet ik. En ik heb al voordat zij er zelf aan wilde tegen haar gezegd: ik ga iemand anders zoeken want jij gaat heel beroemd worden. Ik moet zorgen dat ik iemand heb als jij wegvalt. Ze antwoordde: Neeeee joh! Ik blijf bij jou en het wordt alleen maar leuk! En ik dacht bij mezelf: uhhum! Toen heb ik gewoon op tijd iemand anders gezocht die ingewerkt kon worden toen Giovanca er nog was zodat op het moment dat het dus gebeurt dat ik niet zit van: wat moet ik nu?
Vind je haar CD leuk? Het is natuurlijk heel anders dan wat ze met jou heeft gedaan.
Ja! Het is heel anders dan wat ik heb gedaan maar het is wel iets dat heel erg bij haar past maar ik vind het echt super! Ik vind het leuk om te zien hoe zich dat heeft ontwikkelt. En dan hoor ik haar soms op de radio en bel ik haar op maar dan vergeet ik dat ze gek wordt van al die mensen die haar bellen om te zeggen dat ze haar op de radio hebben gehoord.
Ik ben benieuwd wat je broer straks gaat doen want die zit met Orange Grove….
Die zit inderdaad met Orange Grove en hij is zelf ook liedjes aan het schrijven met een groepje mensen en wat ik heb gehoord vind ik erg mooi maar ik vind niet dat hij weg moet gaan hoor! Hij is mijn broer! Maar oké, hij speelt ook met Sara Tavares. Ik heb hem zelf met haar in contact gebracht. Ik probeer te helpen waar ik kan. Maar van mijn broer zou ik het wel heel erg vinden als hij niet meer kan hoor… poeh…
We hebben het er verder niet meer over…
Nou ja goed, ook als dat gebeurt ga ik toch ook weer verder. Wat doe je eraan? Dat was met Randal Corson (Calister’s toetsenist die op haar eerste drie albums meespeelt) ook zo. Ik wist gewoon dat ik hem op een gegeven moment zou kwijtraken. Die ging zijn eigen weg want die was gewoon te goed om ‘sideman’ te blijven. En zolang de muzikant blijft ben ik heel blij. En als dat moment daar is, dan is dat gewoon zo. Dat zal nu ook wel weer een keer gebeuren. Je hebt dan een kleine periode dat het iets minder gezellig is omdat je aan een nieuw iemand moet wennen.
Het biedt ook weer nieuwe mogelijkheden…
Ja, altijd. Dat heb ik ook in al die jaren geleerd. Het komt altijd wel goed. Omdat heel veel van wat ik doe uit mijn creatieve geest komt. De mensen waar ik het mee doe zullen misschien wat anders klinken maar zolang ik dingen blijf maken, laat zien en horen en zolang ik als artiest blijf groeien houdt het toch nooit op. Ik ben daar op gaan vertrouwen en dat moest ook want ik was heel onzeker. Kan ik het wel? Heb ik niet al die mensen heel hard nodig? Maar met invallers kan het ook. Het enige wat een beetje tijd kost is de gezelligheid. En dat moet er vooral ook zijn. En als dat iets te lang duurt dan denk ik: misschien toch niet de goeie match. Iemand is nieuw en je moet nog een beetje aan elkaar wennen. Ik had eerst Niata (Augusta). Zij ging terug naar Curaçao. Nou, ik was ‘heartbroken’. En toen kwam Giovanca. Zij werd gewoon een nieuwe vriendin die ik ook buiten de gigs ontmoette. En nu is ze weg. Ja, zo gaat dat. Nu heb ik Rya. En ik vind haar steeds leuker. Dat groeit ook. Het kost eigenlijk alleen maar een beetje tijd. Het komt allemaal goed.
Ik heb gelezen dat je inmiddels bezig bent met de voorbereidingen voor een nieuw album. Op je blog op MySpace las ik dat je de Antilliaanse muziek naar een nog hoger niveau wilt tillen. Wil je er al iets over kwijt?
Ja! Wat ik nu doe: ik heb nog nooit echt met een producer gewerkt. Ik doe altijd alles een beetje zelf en daarna gaan ik met de band samen wat doen en gooien we het op de band. Ik heb nu van de helft van de plaat al de liedjes en ik ga nu met een paar producers in de studio zitten en kijken wat er gebeurt als ik die liedjes overgeef aan een ander die helemaal nieuw en open er naar kijkt en die ook geen Antilliaan is. Het is nu nog aan het begin en ik wil ook nog naar het buitenland om met buitenlandse producers te kijken. Eigenlijk stap ik uit mijn veilige wereld. En het wil nog niet zeggen dat ik het dan ga doen. Het kan best zijn dat ik heel hard terugren naar mijn eigen wereld. Dat weet ik dus nog niet. Ik dacht: ik heb nu genoeg liedjes met melodieën en ritmes om een richting te hebben van wat ik heb gemaakt. Nu ga ik er andere mensen bij binnen laten. Ik ga ook naar Parijs om daar een hele dag in een studio te zitten met een producer. Tot nu toe heb ik er twee waarvan ik denk: dat kan wat zijn. Wellicht ga ik met beide producers iets doen of misschien kies ik er één.
Hoe kom je aan die producers?
Dat zijn producers waarvan ik vind dat het mooi is wat ze tot nu toe hebben gedaan. Ik wil nog geen namen noemen. Producers van wie ik denk: dat zou best eens bij mij kunnen passen. Ik heb nu heel erg de behoefte om langer over de liedjes na te denken. Ik ga best ver in hoe ik een liedje afmaak. Doorgaans weet ik ook wel welke instrumenten erbij zitten en hoe het arrangement zal zijn. Dan kies ik een arrangeur erbij die meestal uit de band komt. Ik ken die jongens wel en dan weet ik: als ik echt iets romantisch wil dan kies ik hem en als ik iets elegants wil dan vraag ik hem. Zo stuur ik het toch zelf heel erg. En nu dacht ik: misschien kan ik het een keer loslaten en het door iemand laten doen die niet in de band zit en die mijn muziek niet kent. Alleen deze liedjes met de akkoorden, de melodielijn en de vorm er naartoe gaan en kijken wat ze zeggen en wat ze doen. Eerlijk gezegd denk ik dat het heel moeilijk is voor mij want het kan best zijn dat iemand zegt: ja, maar dat refrein is hartstikke lelijk! Dat kan hoor! En mijn liedjes zijn toch mijn kindertjes!
En toch ga je de confrontatie aan!
Ik ga het proberen. Ik hoef het niet te doen. Er zullen nooit instrumenten inkomen die ik niet mooi vind. Ik vind het heel wat voor mezelf om toch met zo iemand mee te gaan en te kijken waar het schip strandt want je weet namelijk nooit wat gewenning, gewoonte of echt een artistieke keuze is. Dat weet je niet zeker totdat je ergens voor moet vechten. Daarbij weet ik dat ik het altijd terug kan draaien. Het is mijn eigen CD en uiteindelijk mijn eigen budget. Wat voor platenmaatschappij ook, ze gaan toch alles met de royalty’s verrekenen. Het is mijn eigen investering. Ik ben benieuwd hoe gek ik word van al die anderen. Het kan ook zijn dat ik iemand ontmoet die alles doet waarvan ik denk: ja, ja, ja, ja! Maar dat betekent niet persé dat dat het beste is voor mij. Maar daarom vind ik het nu zo’n leuk en spannend vooruitzicht. De CD moet in het voorjaar uitkomen. Ik denk dat wat de selectie tot nu toe heeft doorstaan ook goed is zoals het is. Dus als ik het zo zou opnemen zou ik het zelf ook heel mooi vinden. Dat vind ik een goed uitgangspunt.
Ik kijk ernaar uit!
De cd-presentatie is op 1 mei in Het Paard in Den Haag
Voor meer informatie over Izaline Calister kun je terecht op diverse websites:
www.izalinecalister.com (officiële website)
www.myspace.com/izalinecalister (MySpace website)
www.izalinecalister.hyves.net (Hyves website)
Maandag 15 December 2008 at 11:00 am
A Christmas Carol, unieke vertolking van Dickens klassieker
De kerstdagen zijn in aantocht en een uitgelezen gelegenheid om vervroegd in kerststemming te komen is de voorstelling A Christmas Carol.
Het klassieke verhaal van Dickens is een van de beroemdste kerstverhalen ooit. Centraal staat de kille vrek Ebenezer Scrooge die het kerstfeest als totale nonsens ziet en meedogenloos tegenover zijn medemens is. Dan wordt hij verrast door de geesten Jacob en Robert Marley, zijn vroegere werkcompagnons, die hem waarschuwen waarmee hij bezig is en hem vertellen dat hij bezoek zal krijgen van drie spoken die hem zullen meevoeren naar het ontstaan en de gevolgen van zijn negatieve gedachtegoed. Na deze openbaring keert Scrooge tot inzicht en zo wordt hij vlak voor het kerstfeest een beter mens.
Dit jaar organiseert STET (Stichting Enlish Language Theater) op veler verzoek voor het derde achtereenvolgende jaar deze kerstvoorstellng bij uitstek. De engelstalige voorstelling vindt plaats in zaal Concordia in Den Haag en een uur voor de voorstelling wordt u verwelkomd in het Hofje van Wouw met ‘mulled wine’ koffie en thee. Het Hofje van Wouw is een 17e eeuws hofje in den Haag waar je je direct terugwaant in de Victoriaanse sfeer die Dickens zo prachtig schetst in het wereldberoemde verhaal. Ashley Ramsden, meesterverteller en acteur brengt in zijn eentje alle 24 karakters uit het verhaal tot leven.
De voorstelling is nog te zien op de volgende dagen:
Woensdag 17 december om 20:15 uur
Vrijdag 19 december om 20:15 uur
Zaterdag 20 december om 20:15 uur
Website STET voor meer informatie en kaarten:
Zondag 14 December 2008 at 4:21 pm
Hera, of de ‘Arjan Ederveenshow’
Door Suzan Vermeulen met foto's van Ben van Duin
Het voorportaal van de… eh… ja van wat eigenlijk? We zijn dood. Dat staat vast. Tenminste, dat vertelt Fabio ons. Fabio (Arjan Ederveen) is de wat excentrieke conciërge van de plek waar alle gestorvenen heen gaan en waar de goden Allah, God en Boeddha de scepter zwaaien. Maar die hebben even ruzie en zijn naar een hutje op de hei. Om het reïncarneren niet in de soep te laten lopen, nemen de oude Grieken Hera (Vera Mann) en Zeus (Rob van de Meeberg) de taken waar. Fabio kan dus eindelijk met pensioen en heeft zijn oog laten vallen op een huisje in Frankrijk. Maar hij rekent buiten de ego’s van de twee interim goden. Die proberen, ieder op hun manier, de arme reïncarnatie-mislukkeling Caspar (Waldemar Torenstra) terug naar de aarde te sturen. En dat gaat gruwelijk mis.
Al bij binnenkomst van de prachtige schouwburg in Haarlem valt het op. Het is een gesnuf en gesnuif van jewelste. De griep en verkoudheid heersen bij het publiek en ook Ederveen kucht bij zijn eerste regels wat door het snot heen. Dat niet alleen Ederveen te kampen heeft met de winterse bacillen, blijkt als Waldemar Torenstra zijn mond opentrekt. Hij heeft bijna geen stem. Toch gaat hij stug door en zingt en speelt alsof zijn leven er vanaf hangt. Laat het maar aan Arjan Ederveen over om er af en toe een schmier aan te geven en het publiek subtiel en hilarisch te laten horen dat die arme jongen eigenlijk afgrijselijk ziek is. Het komt de feestvreugde alleen maar ten goede.
Hera staat te boek als de goddelijke musical. Een musical is het, er wordt gezongen. Goden komen er ook in voor, Hera en Zeus veroorzaken de nodige problemen. Maar is het echt een musical? Het libretto van Flip Broekman is echter niet zo toegankelijk als dat je van de gangbare lopende musicals gewend bent. Eigenlijk leunt Hera op twee gedachten. Het verhaal wordt op hilarische en cabareteske wijze verteld, door met name Ederveen. De andere personages ondersteunen zijn briljante timing, tekstinterpretatie en improvisatietalent. De lol spat van het podium af, ondanks griep en andere lichamelijke mankementen. Rob van de Meeberg, die de rol van Zeus vertolkt, loopt namelijk met een kruk. Al een hele vooruitgang, aangezien hij na een meniscusoperatie in eerste instantie in een rolstoel zou doorspelen.
Naast het cabareteske spel wordt er gezongen en dat is de zwakte van Hera. Enkele liedjes komen goed uit de verf. Zoals de baby-die-maar-niet-kan-reïncarneren-blues van Waldemar Torenstra. Of Ederveen die zingt dat hij ieder levend wezen door zijn handen heeft laten gaan. Maar het grootste gedeelte is niet goed te verstaan en zorgt ervoor dat de voorstelling inzakt. De solisten hebben weinig adem en dat kan aan de griep liggen. Het kost ogenschijnlijk allemaal moeite en het publiek kijkt reikhalzend uit naar de volgende snedige dialogen en lachwekkende vondsten van regisseur Bruun Kuit.
Hera is een briljantje tussen het Nederlandse toneel- en musicalgeweld. De acteurs hebben er bijzonder veel plezier in en dat slaat over op het publiek. Feit is wel dat Mann en Van De Meeberg in de eerste helft het venijn tussen de twee echtelieden missen. Juist dat venijn maakt hun verwijdering na 3000 jaar geloofwaardig. Na de pauze hernemen de spelers zich en krijgt de voorstelling de vaart en scherpte die hij op alle vlakken verdient. Arjan Ederveen is de onbetwiste ster van de avond, samen met de verkouden Torenstra. En het publiek ging snuffend en snuitend, maar schor en met buikpijn van de lach weer naar huis. Een echte aanrader!
Spel:
Arjan Ederveen, Vera Mann, Rob van de Meeberg, Waldemar Torenstra en Jennifer van Brenk, Esther Kuiper, Francesca Pichel en Marjet Spook
Regie: Bruun Kuijt
Muziek: Martin van Dijk
Idee en libretto: Flip Broekman
Liedteksten: Jan Boerstoel
Met live orkest! Musici:
Martijn Bosman, Martin/Klaas van Dijk, Hubert Heeringa en Ray van Santen
Zaterdag 13 December 2008 at 2:00 pm
ALTER BRIDGE rockt in de HMH
Door Michaela Meijer met foto's van Govert Driessen
Alter Bridge gezien in de Heineken Music Hall op 7 december
Iedereen heeft zo zijn of haar voorkeuren en favorieten wat muziek betreft. Zo prijkt bovenaan mijn “favorieten-lijstje” al jaren op eenzame hoogte singer/songwriter en gitarist Jeff Buckley. En ik vermoed dat hij daar de rest van mijn leven op eenzame hoogte zal blijven staan. Helaas leeft de beste man niet meer, met als logisch gevolg dat ik hem nooit live zal zien optreden.
Om een stemkunstenaar als Buckley ooit te kunnen overtreffen, zal diegene toch echt van verdomd goede huize moeten komen, maar………ik heb er één gevonden!! Zijn naam? Myles Kennedy. Zanger van de Amerikaanse rockband Alter Bridge.
Alter Bridge, opgericht door Mark Tremonti (lead-guitar), Brian Marshall (bass) en Scott Phillips (drums), allen voormalig leden van de band Creed en Myles Kennedy (lead vocals, rhythm-guitar), voormalig lid van The Mayfield Four.
Het eerste album “One Day Remains” komt uit op 10 augustus 2004 en bereikt de gouden status in de V.S. Blackbird, het tweede album, wordt vervolgens uitgebracht op 9 oktober 2007. De tour die hierop volgt brengt de band naar alle uithoeken van de V.S. en Europa, met als één na laatste concert het concert in de Heineken Music Hall Amsterdam op 7 december 2008.
In het voorprogramma staat de schotse rockband Logan. Eigenlijk ben ik nooit zo van de voorprogramma’s. Een voorprogramma betekent dat je nog langer moet wachten op waar je voor gekomen bent. En als een voorprogramma dan ook nog eens niets voorstelt, dan duurt het wachten nog langer. Zo niet bij Logan. Zij zijn wat je noemt een fijne opwarmer voor Alter Bridge. Het dak wordt er qua geluid bijna afgeblazen, zo hard. Een vader en zoon, die voor mij staan, besluiten toch voor alle zekerheid maar even oordopjes te kopen. Absoluut geen overbodige luxe, want wat een enorme bak geluid. Desalniettemin, ondanks het snoeiharde geluid was Logan een fijne band om te zien en te horen. De zanger hield feeling met het publiek en benutte het podium volledig, van voor naar achter, van links naar rechts…..
Zijn stem deed me zo nu en dan denken aan Eddie Vedder (Pearl Jam) en wat vaker aan Ian Astbury (The Cult). Helaas werd zijn stem aan het eind van het optreden wel minder krachtig. Al met al een goed voorprogramma. Het publiek was opgewarmd, de horned hands al veelvuldig de lucht in gestoken, tijd voor Alter Bridge!!
De aankondiging viel ten deel aan Jan-Chris de Koeijer (zanger van de Nederlandse metalband Gorefest). De Koeijer trapt het feestje af met de mededeling dat vanavond een bijzondere avond wordt. Alter Bridge had namelijk besloten om zijn live dvd-opnamen deze avond in Amsterdam te laten plaatsvinden. Wij Nederlanders zijn immers het leukste en beste publiek van de hele wereld. En of we dat dan wel even in alle hevigheid wilden laten zien vanavond.
Het podium is nog donker, een spooky muziekje vult de Heineken Music Hall, het publiek juicht. En daar zijn ze dan: Alter Bridge, eindelijk!! Ze openen met het nummer Come to Life van het album Blackbird. De meningen zijn verdeeld onder de fans over de kwaliteit van deze opening. Het nummer zou te snel zijn gespeeld, waardoor het niet helemaal goed uit de verf kwam. Doch, het weerhoudt het publiek er niet van om uit zijn dak te gaan. De mannen ogen ietwat nerveus en dat klinkt een beetje door in de kwaliteit van het spel. Niet zo vreemd overigens dat ze nerveus zijn. Er dient immers een live dvd opgenomen te worden, welke toch een visitekaartje voor de band en zijn muziek zal zijn. De camera’s zijn in grote aantallen aanwezig op het podium, voor het podium en in de zaal aan van die enorme armen, die rakelings over de hoofden van het publiek zwaaien.
Ik vergeef ze hun nervositeit en geef me compleet over aan de muziek. Find the Real van het eerste album One Day Remains wordt ingezet, de stap naar een geweldig concert is gezet and the crowd goes ballistic! Kennedy toont in meerdere nummers zijn diversiteit aan geniale stemsoorten. Die man heeft, ondanks de zenuwen, een gouden keeltje.
Een rustpunt in de show, na flink uitgepakt te hebben met het wat ruigere werk, vinden we in het prachtig ingetogen gebrachte nummer Watch over You. De mobieltjes en aanstekers gaan de lucht in en Kennedy brengt loepzuiver het nummer ten gehore. Het publiek kijkt, staat stil en geniet. Hoe briljant is het dan om vervolgens het scheurende en keiharde nummer Ties that Bind te spelen? Zo briljant dat het publiek direct weer in beweging komt en de Horned Hands in grote getale te zien zijn. De mannen op het podium genieten zichtbaar en Tremonti toont aan de lopende band zijn enorme vingervlugheid op zijn gitaar. Ongelooflijke precisie en vakmanschap, onder vele fans een ware gitaargod genoemd.
Blackbird, van het gelijknamige album, is vervolgens wederom een waar kunstwerkje, met een solo van Tremonti én een solo van Kennedy. Met spanning wacht ik de hoge noot aan het eind van het nummer af. Bijzonder detail is namelijk dat Kennedy op het album Blackbird in dit nummer de hoge F# (F#4) voor 31 seconden weet vast te houden. Geniale stem- en tooncontrole!! Helaas, die 31 seconden zaten er niet in deze avond live, maar de hoge noot is altijd nog langer dan menig mens zuiver zou kunnen volhouden.
In Loving Memory, een voor Alter Bridge belangrijk nummer, wordt vervolgens ingezet. Geschreven door Tremonti na het overlijden van zijn moeder en daardoor een eerbetoon aan zijn moeder en aan iedereen die niet langer meer bij ons is. Het nummer wordt klein, gevoelig en vol passie gebracht. Er zullen ongetwijfeld wat tranen zijn weggepinkt, zo mooi en ingetogen. Het concert wordt tenslotte zogenaamd beëindigd met het nummer Open Your Eyes. Ik zeg zogenaamd, want uiteraard kwam er nog een toegift. In deze toegift zelfs twee aangename verrassingen.
De eerste verrassing bleek het spelen van het nummer New Way to Live. Een nummer dat op geen van beide cd’s staat, maar een b-kant is. Waarom, vraag ik me af. Dit nummer hoort wel degelijk op een cd, bereikbaar voor iedereen, want oh oh oh, wat een schoonheid van een nummer. Op momenten deed het me denken aan The Cure, dat melancholische. De tweede verrassing was de cover van Robert Johnson, Traveling Riverside Blues, door Kennedy op zijn “Dean Resonator”. Wat een performance! De zin: “you can squeeze my lemon till the juice runs down my leg”, zal ik nooit meer vergeten. Kennedy pakt het publiek compleet in. “When you see my foot tappin, I wanna see you clappin” en daar gingen de handjes, het hele nummer lang.
De avond werd uiteindelijk echt afgesloten met het nummer Rise Today van het album Blackbird. Een waardige afsluiter…..al hadden ze van mij nog wel even door mogen gaan.
Een ware run ontstond er vervolgens op de merchandise, waar veel artikelen in no time waren uitverkocht. Alter Bridge heeft deze avond goede zaken gedaan in Amsterdam, dat moge duidelijk zijn. Dit was absoluut een topavond!! Een persoonlijk hoogtepunt voor mezelf dit jaar en had ik een cijfer moeten geven dan kreeg Alter Bridge van mij een dikke 9!!
Zondag 07 December 2008 at 3:00 pm
Crossing Border, Charmant festival met intieme sfeer
Door Ellen van der Kemp met foto's van Berbera van den Hoek
Van 18 tot en met 22 november vond voor de zestiende keer het festival Crossing Border plaats. Op verschillende locaties in Den Haag (de Koninklijke Schouwburg, het Nationaal Toneelgebouw en twee tenten op het Voorhout) kwamen literatuur en muziek (indie-pop/rock) samen, een verrassende combinatie die zichtbaar veel mensen aanspreekt, want het festival was drie van de vijf dagen uitverkocht. Op het programma stonden ook dit jaar bekende namen en veel (nog) niet bekende namen. In totaal waren er meer dan 160 optredens, dat betekende keuzes maken. Jammer eigenlijk dat je op zo’n festival nooit alle artiesten kan zien en horen.
Zaterdag 22 november
In de grote zaal van de Koninklijke Schouwburg speelde Brett Anderson, het voormalig boegbeeld van de Britse band Suede. Zijn soloalbum Wilderness bestaat voornamelijk uit ballads. Deze bracht hij ten gehore onder begeleiding van piano en cello en dat bracht een prachtige serene sfeer met zich mee. De zaal genoot.
Ook veel aandacht was er voor Liam Finn, de zoon van Neil Finn (Crowded House). Zijn muziek was wel even wennen. In de programmagids wordt hij aangekondigd als multitalent. Tijdens zijn show wordt hij alleen bijgestaan door backup vocalist en multi-instrumentalist Eliza-Jane Barnes, alle andere instrumenten bespeelt hij zelf (drums, gitaar en zang). Zijn experimentele muziek klinkt alsof hij nog zoekende is naar zijn eigen stijl, terwijl deze 25-jarige muzikant toch al een tijdje meeloopt. Zal het hem ooit lukken net zulke mooie liedjes te schrijven als zijn vader?
Omdat het vorig jaar een groot succes was, vond er ook dit jaar een Schotse avond plaats. Twee auteurs, twee singer-songwriters en een band lieten een typisch Schots geluid horen. Zo gaf Roddy Woomble (Idlewild) een prachtig solo-optreden, waarbij hij begeleid werd door Idlewild-gitarist Allan Stewart. De mooie liedjes van zijn soloalbum My Secret is My Silence, het charmante Schotse accent en de intieme kleine zaal maakten het optreden tot een prachtig geheel.
Paradise, de zaal waar tijdens het festival enkele verrassingen te zien zijn heeft er op de laatste avond nog een in petto, The Phantom Band! Hun debuutalbum Checkmate Savage wordt begin 2009 verwacht maar ze hebben nu al indruk gemaakt. De muziek is ongrijpbaar en ze hebben ongelooflijk veel plezier tijdens het spelen. Dat stralen ze uit naar het publiek waardoor er een klein feestje onstaat.
In de Caroline’s Room, een kleine zaal in de Koninklijke Schouwburg, wordt schrijver Jan Siebelink geïnterviewd door Arjan Peeters. Een mooie plek om over nieuwe roman Suezkade te praten, want het verhaal speelt zich af in de hofstad. “Op een dag liep ik de Suezkade af, zomaar”, vertelt Siebelink. “Ik zag een prachtig pand en was benieuwd wat zich daar binnen afspeelde. Ik ben aan de overkant gaan staan kijken. Daar is dit boek ontstaan. Op verschillende momenten van de dag heb ik op die plek gestaan en zag ik silhouetten. Dat zijn mijn romanpersonages geworden.” Siebelink heeft het boek in 2006 geschreven. Terwijl hij elke avond op pad ging om over zijn meesterwerk Knielen op een bed violen te vertellen, stond hij elke ochtend om 6 uur op om aan zijn nieuwe boek te werken. Siebelink geeft nog meer bloot van de manier waarop hij werkt. Zijn boeken komen tot stand door er steeds aan te denken, door in Den Haag rond te lopen en door achter zijn bureau te zitten. Hij legt uit dat zijn personages soms handelingen verrichten die hij niet bedacht of verwacht had. “Ik blaas mijn hoofdfiguren leven in, daarna gaan ze hun eigen weg. Ik kan alleen opschrijven wat zij bedenken.”
Ook Herman Koch (bekend van Jiskefet) is naar Crossing Border gekomen om zijn nieuwe roman te promoten die in januari zal verschijnen. In Het diner gaan twee echtparen een avond uit eten in een restaurant. Ze praten over alledaagse dingen, dingen waar mensen tijdens etentjes over praten: werk, de laatste films, de oorlog in Irak, vakantieplannen, et cetera. Maar ondertussen vermijden ze waar ze het eigenlijk over moeten hebben: hun kinderen. De twee vijftienjarige zoons van beide echtparen, Michel en Rick, hebben samen iets uitgehaald wat hun toekomst kan verwoesten. Tot dusver zijn alleen vage beelden van de twee in Opsporing verzocht vertoond en zit het onderzoek naar hun identiteit vast. Maar hoe lang nog? Twee mannen, twee vrouwen, twee zoons – wie durft een beslissing te nemen over de toekomst van zijn eigen kind? Wat het nog ingewikkelder maakt is dat de vader van een van de jongens de beoogde nieuwe minister-president van Nederland is. Herman Koch weet op zo’n manier over zijn nieuwe roman te praten dat je onmiddellijk zin krijgt om het ter plekke te gaan lezen.
Jan Rot is al een tijdje op de vertaaltoer. Na Bachs Matthäuspassion, het requiem van Brahms, de rockopera Tommy en een reeks kerstliederen zijn nu de popklassiekers aan de beurt. Voor zijn nieuwe programma Hallelujah bewerkte hij klassiekers van onder andere Leonard Cohen, James Taylor en Elvis Costello. “Pas nu ik ze vertaal ontdek ik waar ze over gaan”, zegt Rot. Hij haalt de liedjes niet alleen dichter bij hemzelf, maar ook dichter bij het publiek. Van sommige liedjes ontdek je opnieuw de schoonheid, liedjes die niet meer aanspraken, worden nieuw leven ingeblazen. Het is heerlijk om naar de knappe en soms hilarische vertalingen van Rot te luisteren. Zo wordt het refrein van Elton Johns Your Song ‘De wereld wordt mooier van mensen als jij’ en wordt ‘A boy named Sue’ van Johhny Cash op z’n Hollands ‘Mien’.
Kink FM zond vrijdag en zaterdag live uit vanaf Crossing Border. Artiesten en auteurs gaven interviews en optredens. Tussen alle optredens door vingen we een gesprek op tussen Jan Douwe Kroeske en dichter Simon Vinkenoog. De laatste hield een gepassioneerd pleidooi voor de legale wietteelt. Na deze oproep kreeg hij spontaan een jointje uit het publiek aangeboden. Bij book ’n bar komen we Wim de Bie tegen. Misschien is dat nog wel het leukste van dit charmante festival dat je in de kleine zalen en aan de bar de musici en auteurs kunt ontmoeten en met ze in gesprek kan gaan.
Woensdag 03 December 2008 at 10:40 pm
Crossing Border, blues zoals het ooit bedoeld was en kippenvel met Tom Baxter
Tekst en beeld door Berbera van den Hoek
De vrijdagavond op het literatuur en muziekfestival begint voor mij in de grote zaal bij Swell Season. Dit duo bestaat uit de Ierse zanger, gitarist en pianist Glen Hansard en de klassiek geschoolde Tsjechische pianiste Marketa Irglova. Glen Hansard is bij het grote publiek vooral bekend als zanger van de Ierse band The Frames. Voor de gelegenheid stond ook een gedeelte van de Frames op het podium maar het draaide allemaal om Hansard en Irglova. Ze brachten een set van breekbare ingetogen folk-rock waaronder het prachtige happiness. Bij vlagen lieten ze de remmen los met wat nummers uit het Frames repertoire dat een heel andere dimensie kreeg.
Na dit geweldige optreden ga ik naar Seasick Steve in het NT gebouw. Deze bluesman heeft jaren als zwerver geleefd en is naar eigen zeggen al 57 keer verhuisd en heeft in veel landen gewoond. Zijn doorbraak kwam in 2006 toen hij van de straat geplukt werd door Jools Holland en iedereen versteld deed staan bij een optreden in de Hootenanny, de nieuwsjaarsshow. Sindsdien doet hij het wat rustiger aan. Zijn derde cd ‘I started out wit h nothing and I still got most of it left’ is zojuist uitgekomen. Op Crossing Border doet hij de blues herleven. Met zijn 3-snarige gitaar en rauwe teksten pakt hij de zaal in.
Ik probeer nog een stukje van het optreden van de hype van het moment ‘Fleet Foxes mee te pakken. Helaas staat er een enorme rij voor een dichte deur van de te volle zaal en ik besluit naar het optreden in de grote zaal te gaan. Hier treedt het illustere duo Isobel Campbell en Mark Lanegan op. Een grotere tegenstelling kan je je niet voorstellen. De Schotse Campbell was voorheen de zangeres en celliste van Belle & Sebastian en de Amerikaans Lanegan kennen we van Screaming Trees en Queens of the Stone Age. De ruige doorleefde stem van Lanegan past goed bij de sprookjesachtige stem van Campbell, de songs die ze spelen zijn prachtig maar toch word ik er niet door geraakt en ik besluit snel verder te gaan.
In 2006 stond Stuart Staples solo op Crossing Border. Dit jaar is zijn band Tindersticks op het laatste moment toegevoegd aan de programmering. Een prima keuze van de festival organisatie. De band is actief sinds 1992 en brengt een combinatie van melancholische tekst met een vleugje lounge. Door de diepe doorrrookte stem van Staples krijgt dit een lading waar je kippenvel van krijgt. Voor de gelegenheid was er een strijkorkest toegevoegd wat het geheel nog meer diepgang gaf.
De uitsmijter van de Paradijszaal is Tom Baxter. Dit is voor mij de verassing van de avond. Zijn beide ouders zijn folkmuzikanten en muziek is hem met de paplepel ingegoten. Hij staat met drummer Che Albrighton en pianist Danny Keane op het podium. Door deze sobere opstelling wordt de nadruk gelegd op de prachtige autobiografische teksten die recht vanuit zijn hart lijken te komen. De zaal geniet en gaat met hem mee op reis. Baxter bewijst weer dat muziek en literatuur heel dichtbij elkaar liggen en is een waardige afsluiter van de avond.
