Onderwerp: JEUGD, LOCATIETHEATER, TONEEL

Dinsdag 31 Oktober 2006 at 4:43 pm

Première 'Alleen voor grote mensen' van Bonte Hond

Alleen voor grote mensen
Alleen voor grote mensen
Alleen voor grote mensen

foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Alleen voor grote mensen
Alleen voor grote mensen
Alleen voor grote mensen
Alleen voor grote mensen
Alleen voor grote mensen
Alleen voor grote mensen

BonteHond - website
Golden Palace - website

Meer foto's van de voorstelling zijn hier te bekijken.

Onderwerp: NIEUWS

Dinsdag 31 Oktober 2006 at 1:32 pm

Panjabi Hit Squad en Hollandse ‘biets’ op Crossing Border

PANJABI HIT SQUAD EN HOLLANDSE 'BIETS' OP CROSSING BORDER
Op het Crossing Border festival zal op 15 november een Londonstani-programma plaatsvinden. Met een apart
entreeticket verschaf je je toegang tot het programma, vernoemd naar het boek van de jonge schrijver Gautam Malkani. Voor 10 € kan je terecht in de festivaltent The Shelter op het Spuiplein. Allereerst met een greep uit de Nederlandse hiphop: Wudstik, DiceCream, Kubus & Bang Bang, Blaxtar en Typhoon. Daarnaast komt uit Londen auteur Gautam Malkani over, naar wiens bestseller Londonstani de avond vernoemd is. Hij geeft in een verhaal vol slang, streetwise taalgebruik en humor een inkijkje in het leven van vier jonge Pakistani’s in de buitenwijken van Londen. De Londonstaanse sferen zullen verder aangezwengeld worden door muzikale bijdragen van Panjabi Hit Squad met Alyssia en Ms Scandalous.

Let op!: voor het Londonstani-programma zijn losse kaarten te koop. Ze kosten 10 euro en zijn te koop aan de kassa van Theater aan het Spui (070-3462572). Aanvang: 20.30u.

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Dinsdag 31 Oktober 2006 at 09:31 am

Tony Lakatos Gypsy Colours “ Spannend en meeslepend

Tony Lakatos
Gyorgy Orban
Agnes Szaloki

Door René den Hilster met foto's van Sang-Myung (klik voor vergroting)
Bimhuis 25 oktober 2006


Roept men zigeunerjazz dan wordt er al snel gedacht aan Django Reinhard of iets in die stijl.. Het moet eerlijk gezegd worden, ook uw verslaggever had dit vooringenomen beeld. De opgegeven bezetting, zonder gitaren, nam ik met een korreltje zout en bij het binnenlopen van de zaal keek ik meteen of er toevallig toch niet wat gitaren op het podium aanwezig waren. Niet dus, dat stemde hoopvol maar wat ik wel kon verwachten bleef vooralsnog in het ongewisse.

Dat het dus ook anders kan bewees Tony Lakatos met zijn project Gypsy Colours. Tony neemt de Hongaarse zigeunermuziek als leidraad voor zijn composities. Deze Hongaarse zigeunermuziek is hoorbaar geënt op mineurreeksen, is zeer melodieus en meeslepend en lijkt eigenlijk uitstekend voor jazzinterpretaties geschikt. Het resultaat was een serie composities die John Coltrane niet hadden misstaan. Sowieso waren de Coltrane invloeden ruimschoots aanwezig deze avond. En dat maakte het concert er zeker niet minder op.
Bela Szakcsi Lakatos
Tony Lakatos Gypsy Colours
Andras Lakatos


Opvallend is dat Tony Lakatos de rol van Coltrane moeiteloos op zich neemt maar daarbij toch duidelijk zichzelf blijft. Een goede blazer deze Tony Lakatos die zich met recht één van de belangrijkste tenorsaxofonisten van Europa gerekend mag noemen. Maar ook de band die hij meegenomen had was niet mis.

Zoals vele pianisten uit die contreien was broer Bela Szakcsi Lakatos, een virtuoze pianist die excelleerde in zowel het jazzmatige als het meer klassiek georiënteerde werk. Bassist Gyorgy Orban was de ritmische rots in de branding. Drummer Andras Lakatos was de zwakke schakel in de ritmesectie. Zijn bijdragen waren soms wat rommelig en swingde niet altijd. In een aantal stukken kreeg het kwartet versterking van zangeres Agnes Szaloki. Haar bijdragen gaven de composities een extra authentieke sound.
Het optreden werd geopend met Crying Way From India waarin het kwartet al direct in Coltrane sferen terecht kwam. De daaropvolgende stukken kende bijna allemaal vocale thema’s maar gelukkig bleef er genoeg ruimte over voor lange solistische bijdragen die vooral Tony Lakatos interessant wist te vullen, waarbij hij regelmatig in Coltraneland te vinden was.

Een mooi optreden dat je meenam op avontuur en van het begin tot het eind spannend bleef.

Line up:
Agnes Szaloki - vocals,
Tony Lakatos - saxophones,
Bela Szakcsi Lakatos - piano,
Gyorgy Orban - bass,
Andras Lakatos - drums

Onderwerp: TONEEL

Maandag 30 Oktober 2006 at 10:38 pm

Othello “ manipulatie en naïviteit op zijn best

Othello (foto Ben van Duin)
Othello (foto Ben van Duin)
Othello (foto Ben van Duin)

Door Carol Greenshields met foto's van Ben van Duin (klik voor vergroting)

Bij het binnenlopen van de schouwberg in Den Haag zijn mijn eerste gedachten “wow” wat een indrukwekkend podium; stapels scheepscontainers vormen de achtergrond waarvan wij alleen de achterkant zien met het glimmende hang- en sluitwerk van de dichte deuren. Met de verduistering van de zaal komt de Moorse edelman Othello het podium op, zijn gezicht bedekt door een laag zwarte verf die hij er vervolgens afhaalt terwijl zijn lichaam 360 graden draait en hij kijkt in de spiegel vastgeklampt in zijn linker hand. De rest van de cast staat erbij in kledij dat iets weg heeft van een tweedehands kledingshow van zeer uiteenlopende kwaliteit. Annette Speelt is de toneelgroep die vanavond samen met regisseur Johan Doesburg deze voorstelling van Othello neerzet. Michel Sluysmans opent in de geniepige en manipulerende rol van Jago; hij doet het perfect, van begin tot einde. Vincent Linthorst als Roderigo is geweldig in zijn naïviteit en gevoeligheid voor de manipulaties van Jago, en luistert aandachtig naar elk duister plot om de mooie Desdemona voor zichzelf te winnen en haar weg te halen bij Othello. Jagos jaloerse houding ten opzichte van de loyale Cassio (Pieter van der Sman) die boven hem gekozen wordt tot luitenant, kent geen grenzen. Vanaf het moment dat Othello op oorlogspad gaat begint Jago met het plannen van zijn wraak om de liefde tussen Othello en Desdemona te bederven en hem in diskrediet te brengen onder zijn kennissen. Anniek Pheifer speelt een prachtige, oprechte en gepassioneerde Desdemona, die het helemaal prima vindt om stiekem te trouwen met de donkere Othello.

Othello (foto Ben van Duin)
Othello (foto Ben van Duin)
Othello (foto Ben van Duin)


Thijs Römer weet een sterke, gepassioneerde en vooral verwarde Othello levendig te spelen. Ondanks zijn betoverende liefde voor Desdemona vertrouwt hij iets te veel op Jago, die hij ziet als de meest eerlijke man op aarde. Het werkt perfect en zelfs de posturen van de twee mannen helpt het beeld te projecteren van hun karakters. Pauline Griedanus speelt een verwarde en naïeve Emilia, een ietwat zwakke rol die niet overtuigend overkomt. De slotscène is met zo veel passie gespeeld dat de vonken er vanaf vliegen, het moment suprème wanneer Othello Desdemona, bijna met tederheid wurgt, is zo indrukwekkend dat je gefixeerd bent, de hele tijd wensend dat Emilia de waarheid gaat spreken, Othello van zijn ingetuinde jaloerse gedachten te ontdoen maar tevergeefs, sterft Desdemona en je voelt het hart van Othello ook sterven. Machtig.

De gehele cast is bijzonder goed op elkaar ingespeeld, en dat doet tijdens de lange zit helemaal de tijd vergeten. Afleidend van de acteurs en dit prachtige stuk, Othello was de kleding; dusdanig gerafeld van Jago en Othello dat je ze beiden een nieuwe pak aan wilt schaffen. Helaas hebben de verschillende typen kleding geen toegevoegde waarde en leiden alleen maar af omdat ze zo opvallen; en wiens idee het was om een camera op de podium te zetten, die af en toe door de cast bediend werd heeft niet echt nagedacht over het beeld dat daarmee gecreëerd werd “ zeer afleidend. Ook jammer is de typische Nederlandse behoefte om de vrouwelijk rollen een lingerie show te laten doen. Niet echt nodig en nogmaals leidt het af van de echte talenten die er daadwerkelijk op deze podium staan. Het idee om Othello een modern jasje aan te doen is niet gelukt Maar gelukkig redden de acteurs de avond en Shakespeares prachtige stuk.

Nationale Toneel - website
Annette Speelt - website

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zondag 29 Oktober 2006 at 1:13 pm

Marcos Valle Jet-Samba tijdens Amsterdam Dance Event

Marcos Valle Jet-Samba
Marcos Valle Jet-Samba
Marcos Valle Jet-Samba

Door Marina den Hartog met foto's van Bob van Markesteijn (klik foto's voor
vergroting). Gezien in het Bimhuis op 19-10-2006


Het Bimhuis ziet er heel anders uit dan we gewend zijn. Alle stoelen zijn uit de zaal verwijderd. Overal liggen kussens. Het concert van vanavond maakt deel uit van het “Amsterdam Dance Event” (19-21 oktober). Geprobeerd is om de gebruikelijke inrichting te vervangen door een loungesfeer. Dat is redelijk gelukt, maar het blijft wennen als je de zaal goed kent.

Marcos Valle, geboren in Rio de Janeiro in 1943, is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Braziliaanse muziek, de MPB (Música Popular Brasileira). Hij behoort tot de tweede generatie bossa nova-artiesten. Vanaf zijn debuut in 1963 wordt hij gezien als de opvolger van Tom Jobim. Al snel heeft hij internationale bekendheid verworven. In 1966 brak hij door in de VS met de hit “So Nice” (“Samba de Verão”). Rond 1980 werd zijn muziek ontdekt door dj’s in Londen. Zijn muziek, een mix van bossa met invloeden uit andere eigentijdse stijlen, past perfect in de clubscene. Het concert begint anders dan we verwachten. Alleen de concertvleugel en een drumstel staan op het podium, terwijl de groep van Marcos Valle volgens het programma uit zes personen bestaat. Een bescheiden man loopt het podium op. Hij neemt plaats aan de vleugel en begint fantastisch te spelen. Prachtige, sfeervolle muziek klinkt door de zaal, maar dit hadden we niet verwacht. Wie is deze man? Hij was niet aangekondigd en vertelt ook niet wie hij is. We horen het ene na het andere schitterende nummer. Het is adembenemend. Tot slot speelt hij een stuk met fragmenten uit het bekende “Consola 夋o”. De zaal is enthousiast maar ook verwonderd, want waar blijft de artiest waarvoor ze gekomen zijn?

Marcos Valle Jet-Samba
Marcos Valle Jet-Samba
Marcos Valle Jet-Samba


Na een korte pauze waarin het podium opnieuw wordt ingericht, verschijnt Marcos Valle met zijn band. Ze spelen twee instrumentale nummers, “Selva de Pedra” en “Jet-Samba” van Valles laatste cd die eveneens “Jet-Samba” heet en in Brazilië bekroond is als beste cd van het jaar 2006 in de categorie instrumentaal. Valle vertelt dat we eerder vanavond geluisterd hebben naar Philippe Baden Powell, ja inderdaad... een zoon van de beroemde gitarist Baden Powell, zo horen we later in de pauze!

De eerste twee nummers klinken nogal braaf. Vervolgens gaat het gelukkig meer swingen. Het nummer “Bar Inglês” dat ook op de cd “Nova Bossa Nova” (1998) staat, is een mooie combinatie van bossa met een stevige funky beat. De sfeer komt er nu goed in. Zeker als we “Samba de Verão” horen, waarmee hij in de jaren zestig in de VS in de hitlijsten kwam. Het klinkt allemaal even perfect. De musici spelen stuk voor stuk fantastisch. De blazers zijn ook als ze samen spelen ongelofelijk zuiver. De drummer en bassist zijn geweldig. En Marcos Valle is ontzettend geroutineerd en heeft alles zo enorm onder controle, dat het eigenlijk een beetje weinig emotie heeft en bijna te gladjes wordt. Intussen heeft zangeres Patricia Alvi zich bij de musici gevoegd. Haar zang is aanvankelijk nauwelijks hoorbaar. Ze voegt niet echt veel toe en lijkt vooral een decoratief element. Haar stem wordt niet goed versterkt en klinkt vaak schel en iel. Jammer, want er zijn zo veel goede zangeressen in Brazilië.

Valle vertelt dat hij regelmatig nummers schrijft met bekende Braziliaanse musici. Met Joyce, een Braziliaanse zangeres die vier maanden geleden in het Bimhuis optrad, heeft hij “Valeu” geschreven. We herkennen in dit nummer duidelijk haar stijl. Zangeres Alvi klikt nu ook beter. In dit nummer speelt zanger, pianist, gitarist Valle af en toe stukjes op een melodica, een toch wel wonderlijk blaasinstrumentje met toetsen dat af en toe een beetje klinkt als een accordeon. Het nummer “Não tem nada não” heeft hij gecomponeerd met João Donato en Eumir Deodato, eveneens grote bekenden in Braziliaanse muziekgeschiedenis. Het is heerlijk om naar te luisteren.

In het tweede gedeelte van het concert geeft Valle een toelichting op de muziek die hij hoorde toen hij vijf, zes jaar oud was, de “baião”, een ritme uit het noordoosten van Brazilië. Valle heeft zich bij het nummer “Campina Grande” laten inspireren door Luiz Gonzaga die met zijn “sanfona” (accordeon) de muziek uit deze streek in heel Brazilië populair heeft weten te maken.

Ook vertelt Valle over “Beco das Garrafas”, in het begin van de jaren zestig de “tempel” van de bossa nova in Copacabana (Rio de Janeiro). Herinneringen aan deze periode hebben geleid tot de compositie “Esperando o Messias”. We horen nog een aantal bekende nummers, zoals “Crickets Sing for Anamaria” (“Os Grilos”) waarin de drummer soleert met een prachtige samba batucada. Het is mooi concert, maar het komt wel een beetje steriel over. Niettemin is het zeer indrukwekkend wat deze grote artiest en de uitstekende musici ons hier in het Bimhuis voorschotelen.

Bezetting:
Marcos Valle “ zang, keyboard, gitaar
Patricia Alvi “ zang
Jessè Sadoc “ trompet, fl ¼gelhorn
Renato Franco “ fluit, sax
Mazinho Ventura “ basgitaar
Adal Fonseca “ drums

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zaterdag 28 Oktober 2006 at 11:49 pm

Zonnige klanken in Paard met Izaline Calister

Izaline Calister
Izaline Calister
Izaline Calister

Door Serge Julien met foto's van Eric van NIeuwland (klik voor groter)

Als we de activiteiten van Izaline Calister in 2006 bekijken dan kunnen we concluderen dat de zangeres een bezig bijtje is die ook van verschillende markten blijkt thuis te zijn. Een kleine greep: ze zingt mee tijdens Lucas van Merwijk’s salsa gezelschap Cubop City Big Band in het kader van de Latin Vocal Explosion Tour, ze rondt de tour voor Krioyo af, in april brengt ze de nieuwe CD Kanta Hélele uit, ze geeft samen met het Metropole Orkest twee uitvoeringen van George Gershwin’s Porgy & Bess (er volgt nog een derde uitvoering in Gouda op 13 november) en vanaf 3 november zal ze van dezelfde musical selecties vertolken met het Peter Beets Trio op diverse locaties. Alsof dat nog niet genoeg is, is ze net teruggekeerd van een succesvolle tour ter ondersteuning van Kante Hélele in Aruba en haar geboorte eiland Cura §ao. Die tour wordt nu voortgezet in Nederland langs diverse theaters. Kanta Hélele (“zing met mij mee”) ligt in het verlengde van voorganger Krioyo waarmee ze traditionele afro Caribische muziek zoals die in Cura §ao wordt gemaakt met haar warme intense zang ten gehore brengt. Veel swingende liedjes maar er vindt ook afwisseling plaats door een aantal prachtige ballads.

Izaline Calister
Izaline Calister
Izaline Calister


Het concert dat plaatsvindt in het Paard van Troje is nog geen vijf minuten oud of Calister valt gelijk met de deur in huis met het vrolijke Mi Sopi. Een overwegend gekleurd publiek raakt gelijk aan het heupwiegen op de zonnige klanken. Mi Sopi wordt gevolgd door de titeltrack van de laatste CD welke wordt ondersteund door een aanstekelijk zouk ritme. Het liedje is Izaline’s uiting over het genieten van de kleine dingen in het leven. Het is ook de rode draad van het hele werkstuk: het toont Izaline’s gevoel van liefde en optimisme voor het leven.

De Cura §aose zangeres is een prachtige verschijning die traditiegetrouw op blote voetjes het podium bewandelt en haar liedjes kracht bijzet met expressieve bewegingen. Vrolijk in Kanta Hélele, gevoelig in Nada Den Mi Man en humoristisch in Kasa Ku Mi en Bisami Si, door haar charismatische uitstraling is Izaline een uiterst voelbare persoonlijkheid. Ze heeft een loepzuivere stem die heel krachtig maar ook heel gevoelig en ingetogen kan zijn. Daarnaast is ze ook nog eens een gezellige kwebbel die de in papiementstaal gezongen liedjes inleidt om te vertellen waar de inspiratie voor de liedjes vandaan komt. Op een gegeven moment krijg je gewoon het gevoel dat je vriendjes met haar wil worden, zo heerlijk is het om naar haar te kijken en te luisteren.

Izaline Calister
Izaline Calister
Izaline Calister


Calister wordt uitstekend begeleid door een vlammende zesmansformatie. Hoewel de muziek overwegend latin georiënteerd is, sluimert er ook jazz doorheen, een ingrediënt dat op iedere plaat van Calister te horen is. De begenadigde veelzijdige gitarist Ed Verhoeff toont aan even makkelijk een latinriff te kunnen spelen als wel het volgende moment een door Mike Stern geïnspireerde jazz/fusion melodie met volle overtuiging ten gehore te brengen. Jose Lopretti zit wat verborgen achter de enorme speakers maar zijn levendige toetsenspel mag gehoord worden terwijl musical director Reno Steba in de ritmesectie vloeiend mee bast. Giovanca Ostiana staat Izaline bij met geïnspireerde achtergrondzang.
Om te kwijlen is het percussie intermezzo van de jongere drummende broer Roël Calister en percussionist Rendel Rosalia die met gebruik van bijzondere percussie instrumenten het publiek minuten lang in hun greep houden. Het blijkt de spetterende aanhef te zijn voor het geweldige jazzy Sono Di Tur Muhe van de gelijknamig getitelde eerste CD van Calister.

Calister’s Caribische avondje in het Paard wordt swingend afgesloten met Mi So Den Boso. Het liedje heeft als boodschap dat als je echt plezier wil hebben veel eten en drinken moet aanrukken en een hoop mensen moet uitnodigen om vervolgens te kunnen genieten. Drank en mensen genoeg in het Paard en genoten is er zeker.

Wie met een rot gevoel naar het concert is gekomen is na het horen van Izaline Calister’s frisse en vrolijke liedjes met een zonnige kijk op het leven naar huis gegaan.

Izaline Calister - website

CD’s
Krioyo (2004)
Kanta Hélele (2006)

Onderwerp: MUSICAL

Donderdag 26 Oktober 2006 at 12:05 am

Thom Hoffman's musical debuut in My Fair Lady

Cast en Engelse 'My Fair Lady'-bus (foto Hans Speekenbrink)
Thom Hoffman (foto Hans Speekenbrink)
Thom Hoffman en Matthew Ryan (foto Hans Speekenbrink)

foto's van Hans Speekenbrink en Govert de Roos
(klik voor vergroting)


In de bus van Amsterdam naar Bussum spraken we na Bob Fosko ook met hoofdrolspeler Thom Hoffman over zijn musicaldebuut en zijn rol in My Fair Lady. De eerste vraag aan Hoffman, die we kennen als acteur, regisseur en fotograaf, wat hij dan precies met musical heeft.
Hoffman vertelt ons dat hij is opgevoed met My Fair Lady. Zijn moeder draaide vroeger thuis veel Nederlandse muziek van Toon Hermans en Wim Sonneveld maar vooral ook alle liedjes van My Fair Lady. Toen hij dan ook gebeld werd door de castingafdeling van Stage-Entertainment kwamen zomaar hele stukken tekst boven borrelen van de liedjes uit zijn jeugd:

In de handen van een vrouw,
wordt de wereld grijs en grauw.

en uit hetzelfde lied:

En steeds lauwer wordt de kus
en steeds nauwer wordt de lus !
Liever nog een nieuw' editie
van de Spaanse Inquisitie,
dan te vallen in de handen van een vrouw !

Hugo Haenen, Celine Purcell en Thom Hoffman (foto Govert de Roos)
Thom Hoffman (foto Govert de Roos)
Bob Fosko, Hugo Haenen, Celine Purcell en Thom Hoffman (foto Govert de Roos)

Celine Purcell en Thom Hoffman (foto Govert de Roos)
Repetitie My Fair Lady (foto Hans Speekenbrink)
Celine Purcell en Thom Hoffman (foto Govert de Roos)

De fotografie ligt even stil, aldus Hoffman. "Ik ben mijn hoofd naar beneden in deze productie gedoken en dan moet het fotograferen maar even wachten". Niet eens een paar kiekjes van 'the making of', vragen we nog voorzichtig. Maar nee, hoor, Hoffman gaat er helemaal voor en het is voor hem voorlopig My Fair Lady dat de klok slaat.
In de drie jaar dat Sonneveld indertijd Higgins heeft gespeeld heeft diens understudy hem slechts drie keer moeten vervangen. Het ziet er naar uit dat - 'ziekte en zeer' daargelaten - de understudy van Thom Hoffman het ook niet al te druk zal gaan krijgen.

My Fair Lady - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Woensdag 25 Oktober 2006 at 08:40 am

Intense Michael de Jong imponeert in Paard van Troje

Michael de Jong
Michael de Jong
Michael de Jong

Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (kli voor groter)

Een oudere man met een geleefd hoofd in antraciet kleurig kostuum met daaronder een zwart T-shirt dat een lekkere pens niet kan verdoezelen wandelt het podium op naar een stoel waarnaast drie akoestische gitaren staan. Met “Good evening Den Hague” begroet Michael de Jong het deels op bankjes zittende publiek in de kleine zaal van het Paard van Troje. Het is 11 jaar geleden dat de singer-songwriter voor het laatst op het podium heeft gestaan van het Paard om zijn vijftigste verjaardag luister bij te zetten. Bij het grote publiek is de singer-songwriter met zijdelingse blues inslagen niet direct bekend. Toch heeft deze figuur een rijk als wel zwaar leven achter de rug waarin alcohol, drugs, dood, verderf, ziektes, vrouwen, gevangenissen en armoede een grote rol hebben gespeeld. Dit leven heeft als een behoorlijke inspiratiebron gezorgd voor het gros van het oeuvre van Michael de Jong. De uit een Friese vader en Baskische moeder geboren de Jong brengt het grootste gedeelte van zijn leven door in Amerika waar hij in verschillende plaatsen verblijft en speelt met diverse bands die vooral gericht zijn op blues. Blues legende Jimmy Reed lijft de Jong in 1976 in zijn band. Daarnaast speelt hij met of in voorprogramma’s van o.a. Country Joe & The Fish, Jefferson Airplane en John Lee Hooker. Bepaald geen kleine muzikanten.

In 1981 maakt de Jong zijn eerste soloplaat met leden van de Steve Miller Band. Medio jaren tachtig belandt hij na vele omzwervingen door Europa als een versleten man verslaafd aan alcohol en drugs in Nederland om zich daar vervolgens te settelen en een afkickperiode te ondergaan. Eenmaal op het juiste spoor krijgt hij in de negentiger jaren een platencontract aangeboden bij Munich en tourt hij langs het Nederlandse clubcircuit waar hij langzaam bekendheid opbouwt.

Michael de Jong
Michael de Jong
Michael de Jong


In 1999 en 2000 brengt hij de indrukwekkende platen The Waiting Game en het beklemmende Immaculate Deception uit waarvan vooral de laatste succesvol blijkt te zijn. Beide platen zijn vertegenwoordigd in het optreden van vanavond. De titeltrack van de laatst genoemde plaat welke is geïnspireerd door een van de weinige helden van de Jong, Muhammed Ali, blijkt een waar hoogtepunt. De kracht en intensie waarmee de Jong het liedje voordraagt is van een ongekend hoog niveau. Diezelfde kracht en intensie horen en zien we ook in de selecties die worden gespeeld van recente CD’s als The Great Illusion en Echo From The Mountain waarvan de laatste is ontstaan uit inspiratie opgedaan in een periode dat hij in Ierland heeft gebivakkeerd.

Buiten het feit dat Michael de Jong zichzelf ogenschijnlijk eenvoudig begeleidt op gitaar maar daarmee effectieve ondersteuning biedt aan de veelal autobiografische liedjes is het ronduit indrukwekkend dat hij zonder verdere begeleiding zo’n enorme zeggingskracht uitstraalt. Alle aandacht is gericht op de emotie in zijn rauwe stem welke ook een zekere schorheid laat horen die soms doet denken aan Bob Dylan. De pijn, de woede, de angst, de liefde kun je zien en voelen. De grimassen in zijn gezicht en de klanken in zijn stem spreken boekdelen. Een liedje klinkt nooit hetzelfde zo vertelt de Jong het publiek. Tijdens ieder optreden probeert hij de nummers weer anders te spelen. Zo blijft het voor hem ook interessant om de liedjes weer uit te voeren verklaart hij.

Met een veelbewogen verleden als dat van Michael de Jong en het talent om liedjes te componeren kan het haast niet anders dat zich een zee van inspiratie voordoet waaruit vervolgens juwelen worden geboren die vanavond op gepassioneerde wijze worden voorgedragen.
Zonder twijfel een van de opvallendste optredens van het jaar deze ruim anderhalf uur durende intense ervaring met de imponerende singer-songwriter. Lang leve Michael de Jong!

CD’s
Immaculate Deception (2000)
Echo From The Mountain (2005)
The Great Illusion (2006)

Onderwerp: JAZZ, POP-ROCK

Maandag 23 Oktober 2006 at 7:56 pm

Polarbear op glad ijs

Polarbear
Polarbear
Polarbear

Door Lana de Wit met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)

Onverstoorbaar nemen de vier mannen van Polar Bear hun instrumenten ter hand. Een gedempt applaus van het publiek. Gedempt omdat er maar ongeveer 25 man in de kleine zaal van het Paard in Den Haag aanwezig zijn. Een even zo bescheiden welkom van frontman Seb Rochford vanachter zijn drumstel en het gezelschap gaat van start. Onder ritmische aanvoering van drums en contrabas, klinken strak en jazzy de tonen van de twee saxofonen. Een tikje bombastisch af en toe. Dan zijn de klanken weer wat losser en klinken ze, geheel in de stijl van jazz, als een vrije improvisatie om vervolgens weer strak door de musici in het gelid te worden getrokken.

Dan wordt John Leafcutter aan het gezelschap toegevoegd. Met zijn experimentele computergestuurde geluiden lift hij mee op de muziek van Polar Bear door deze te voorzien van een mix ingeblikte geluiden. Dan weer schrille hoge tonen dan weer snerpende lage tonen. Het geluid van zijn ‘muziek’ staat harder dan dat van de andere instrumenten. Dit is in eerste instantie niet zo erg maar als zijn indringende geluiden meegaan in het geïmproviseer van de band en de boventoon gaan voeren, wordt het pijnlijk voor de oren. Leafcutter lijkt teveel op te gaan in zijn eigen gefreak dan zich aan te passen aan de klanken van Polar Bear.
Polarbear
Polarbear
Polarbear


De bandleden van Polar Bear lijken aan de krasse scheurende geluiden van Leafcutter geen aanstoot te nemen. Ze geven hem zelfs de ruimte om zijn ding te doen. De geluiden van Leafcutter worden een stoorzender door de mooie nummers van Polar Bear. Maar tegen het einde van de set lijkt Leafcutter zich meer in de muziek te schikken, ook al staat zijn geluid nog steeds te hard. Hij en Polar Bear komen tot elkaar en dan pas komt deze relatie echt goed tot zijn recht! Wordt het toch nog feest!

Ondanks de karige opkomst is bandleider Seb Rochford niet te beroerd voor een toegift. Twee nummers zelfs! Met dezelfde virtuositeit en hetzelfde spelplezier leveren de vijf muzikanten de nummers af aan het belangstellende publiek. De spelkwaliteiten van de musici staan buiten kijf maar enige introspectie kan geen kwaad.

Polarbear - website

Onderwerp: TONEEL

Maandag 23 Oktober 2006 at 11:27 am

Vaders! - een avond zorgeloos vermaak

Vaders! - foto Marco Borggreve
Vaders! - foto Marco Borggreve
Vaders! - foto Marco Borggreve

Door Lana de Wit met foto's van Marco Borggreve en Lana de Wit. Klik de foto's
voor vergroting. Gezien op de première op 21 oktober in Leiden.


Als schrijver van komedietoneelstukken is Haye van der Heyden ijzersterk. Dat bleek maar weer bij de première van zijn nieuwste stuk Vaders, zaterdag in de Leidse Schouwburg. Door een opeenstapeling van strakke dialogen met ongelooflijk adremme antwoorden krijgt hij de toeschouwers aan het lachen. Zeker niet onbelangrijk daarbij is het sterke spel van acteurs Hymke de Vries, René van Zinnicq Bergmann, Nienke Römer en Piet Römer.

Een mix van diverse persoonlijkheden en een wirwar van complexe relaties krijgt het publiek in Vaders voorgeschoteld. Een vader die zijn laatste dagen bij zijn zoon en vrouw komt slijten, een stel dat een open relatie heeft waarbij de man Daniël een affaire met jonge speelse studente heeft maar ziekelijk jaloers wordt als zij er - net als hij - ook een vrije moraal op na houdt. Dit alles moet natuurlijk wel tot hilarische taferelen leiden. Hilariteit die komt door de, vaak, droge opmerkingen van de personages. Als Anoek (Nienke Römer) zwanger blijkt van een Pool antwoordt Sjors (Piet Römer): “Ik dacht dat Polen zo handig waren!”
Vaders! - foto Marco Borggreve
Vaders! - foto Marco Borggreve
Vaders! - foto Marco Borggreve


Piet Römer moet oppassen dat hij als bekende acteur niet overheerst op het podium. Dat doet hij ook niet. Hij weet met subtiel en bescheiden spel een aandoenlijk personage neer te zetten, dat zowel de andere personages als het publiek voor zich weet te winnen. Een norsachtige personage gaat Römer, zoals we ook in Baantjer zien, goed af zonder zonder dat Sjors overigens te veel op De Cock gaat lijken. Ook de andere acteurs bewijzen hun acteurtalent en kunnen uitstekend met tekst en personages uit de voeten. Hymke de Vries ontvangt zelfs applaus als zij haar man, René van Zinnicq Bergmann, minutenlang uitfoetert. René van Zinnicq Bergmann is misschien iets minder geloofwaardig als klamboeverkoper, maar dat is bijzaak. Ook zijn spel staat als een huis. De vlinderachtige vrolijke Nienke Römer (de kleindochter van) zet een jonge en van het leven genietende studente neer.

Toch is er na de pauze even een dip. Het moordend hoge tempo van daarvoor, met veel opeenvolgende grappen, wordt niet gehaald. Met de eerder genoemde scheldtirade van Hymke de Vries wordt het publiek weer wakker geschud en weer bij de voorstelling betrokken.

Haye van der Heijden en partner (foto Lana de Wit)
Slotapplaus (foto Lana de Wit)
Nienke en Piet Römer


Erg goed is de vorm waarvoor is gekozen met de laconieke vertellende commentaren van de personages. Zij vertellen waar we ons bevinden en wat er staat te gebeuren. Het is een spel van personages met publiek waarbij de acteurs vanuit hun personages commentaar geven op hetgeen er komen gaat. Het simpele maar effectieve decor, een witte wand met daaruit verschillende wanden gesneden die rond kunnen draaien, is uitstekend gekozen. Het geeft het idee van een andere ruimte en legt de nadruk op de acteurs en hun spel.
De eindscene is tegen het randje van cliché maar toch heeft regisseur Wannie de Wijn een prima voorstelling afgeleverd. Goed voor een avond zorgeloos en schaamteloos vermaak!

Vaders! is tot eind maart te zien in theaters overal in Nederland. Kijk op de website voor de exacte speeldata en plaatsen en overige informatie.

Vaders! - website

Cast:
Piet Römer - Sjors
Nienke Römer - Anoek
Hymke de Vries - Lara
René van Zinnicq Bergmann - Daniel

Tekst - Haye van der Heyden
Regie - Wannie de Wijn

Onderwerp: JAZZ, WERELDMUZIEK

Zondag 22 Oktober 2006 at 10:30 pm

Unieke samenwerking van Ceumar met Mike del Ferro Trio

Ceumar met Mike del Ferro Trio
Ceumar met Mike del Ferro Trio
Ceumar met Mike del Ferro Trio

Door Marina den Hartog met foto's van Sang-Myung (klik voor vergroting)
Gezien in KIT Tropentheater Amsterdam op 21 oktober 2006.


Het nummer “Feels like Summer” waarmee het Mike del Ferro Trio het concert begint, brengt ons meteen in Braziliaanse sferen. Het klinkt als bossa met heel eigen geluid vanwege de onmiskenbare invloeden uit de jazz. Mike del Ferro loopt naar de microfoon, stelt het trio voor en vertelt hoe het contact met de Braziliaanse zangeres/gitariste Ceumar is ontstaan.

Plataforma Brasil-Holanda, een uitwisselingsprogramma tussen Braziliaanse en Nederlandse musici, bood Mike del Ferro en Olaf Keus vorig jaar de mogelijkheid om in Brazilië op te treden. Tijdens een benefietconcert in São Paulo hebben zij Ceumar ontmoet en met haar een nummer gespeeld. Meteen is toen besloten om vaker met elkaar te gaan samenwerken. Olaf Keus heeft ervoor gezorgd dat Ceumar vanavond in Amsterdam optreedt. Als Ceumar op het podium komt, pakt zij meteen haar gitaar. Aan de manier waarop ze speelt, is te horen dat zij klassiek geschoold is. Het is “Dindinha” van haar gelijknamige cd. Wat een verrassing. Ceumar heeft een bijzonder mooie stem. Ze zingt zacht en verfijnd, maar tegelijkertijd is haar stem vol en warm. Zij vertelt dat het de eerste keer is dat zij in Amsterdam optreedt en is blij dat ze vanavond in dit leuke theater staat.

Ceumar met Mike del Ferro Trio
Ceumar met Mike del Ferro Trio
Ceumar met Mike del Ferro Trio


Het concert is een aaneenschakeling van nummers van de cd’s die Ceumar heeft uitgebracht. Brazilië is een land met een enorme diversiteit aan muziekstijlen. We horen muziek uit alle regio’s. De arrangementen en interpretaties zijn uiterst subtiel. Het is een genot om naar te luisteren. Het feit dat de musici nog maar zo kort met Ceumar samenspelen “ het eerste concert was op 15 oktober “ zorgt voor een heel speciale dynamiek. Voor iedereen is het steeds weer nieuw wat er gebeurt. Dit maakt het concert zo intens. Het enthousiasme van de stuk voor stuk fantastische musici is duidelijk zichtbaar, maar ook voelbaar in de zaal. Dit is passie!

Na afloop spreken we drummer Olaf Keus die ervoor gezorgd heeft dat Ceumar vanavond in Amsterdam optreedt. Na de ontmoeting met Ceumar vorig jaar in São Paulo, heeft Keus haar in het voorjaar opnieuw ontmoet in Brazilië. Vervolgens is hij alles in het werk gaan stellen om Ceumar naar Europa te halen voor een tournee van twee weken in Nederland en België. Keus vertelt dat ieder concert anders is. Elke avond worden er nieuwe nummers gespeeld. Vanavond was dat het geval met het nummer “Achou!” dat we horen in de toegift. Hiermee heeft Ceumar onlangs een prijs gewonnen tijdens een muziekconcours in Brazilië.

Ceumar komt uit muzikale familie en is geboren in het zuiden van de staat Minas Gerais. Er was altijd muziek in het gezin. Als kind speelde zij piano en op haar zestiende is Ceumar begonnen met gitaar omdat ze daarop gemakkelijker kan componeren. Ze wint meteen een eerste prijs op een festival. In het interview zegt ze: “O violão é o meu universo” (De gitaar is mijn universum). Ceumar vindt het fantastisch om met het Mike del Ferro Trio te werken. Jazzmusici spelen zo anders dan de musici van haar vaste begeleidingsband. De jazz biedt veel ruimte voor improvisatie en eigen interpretatie. Dit maakt het deze samenwerking zo fantastisch. Hopelijk blijft het niet bij deze ene keer, maar komt er een vervolg!

De komende week nog te zien:
22 oktober Zuiderpershuis “ Antwerpen België
24 oktober Grand Theater “ Groningen
26 oktober Landgoed Roepean “ Ottersum
29 oktober Kerk Ruigoord “ Ruigoord

Bezetting:
Ceumar “ zang, gitaar
Olaf Keus “ drums
Mike del Ferro “ piano
Frans van der Hoeven “ contrabas

Onderwerp: ACTIE

Zondag 22 Oktober 2006 at 09:28 am

Lezersactie: Gratis CD's 'Ray sings, Basie swings'

Ray Charles door Jack Waldrop in het kader van het Prison Art Project


Klik op de actiebanner bovenaan de voorpagina van Cultuurpodium.nl en je kunt meteen horen waar het hier om gaat. Dat zegt meer dan dat we hier in een paar woorden kunnen opschrijven. Terwijl je kunt luisteren naar 'Georgia on my mind', de fantastische muziek van Ray Charles die dank zij de moderne techniek en de begeleiding van het hedendaagse Count Basie Orchestra in fenomenale kwaliteit tot ons komt, kun je wat meer lezen over de achtergrond en ontstaansgeschiedenis van deze CD waar het hier over gaat.