Vrijdag 30 Juni 2006 at 08:10 am
Ivete Sangalo krijgt moeiteloos de Heineken Music Hall in beweging
Door Marina den Hartog met foto's van Shane van Lunteren (klik voor vergroting
concert Ivete Sangalo Heineken Music Hall 28 juni 2006
Vanaf het grote balkon hebben we een mooi uitzicht op het publiek voor het podium van de uitverkochte Heineken Music Hall. De kleding van de concertgangers heeft alle kleuren van de regenboog, maar de kanariegele shirts van het nationale Braziliaanse voetbalelftal vallen extra op. Het ziet er vrolijk uit en dat typeert ook meteen de sfeer van de avond.
Nog voordat Ivete Sangalo en haar band op het podium staan, klinkt er al gejuich in de zaal. Het is duidelijk dat we vanavond te maken krijgen met een zangeres die uitermate geliefd is bij haar fans. Intussen is het nog lege podium gehuld in een fraai blauw licht. Op een enorm groot breedbeeldscherm verschijnt een animatie van de handtekening van Ivete Sangalo... en daar is ze dan, de ster, hooggehakt in een kort wit jurkje, omringd door vier dansers “ eveneens in het wit “ die energiek om haar heen dansen.
Het podium staat in de schijnwerpers, maar de zaal is nu volledig duister. Overal in de zaal beneden lichten de displays van digitale fotocamera’s op. Het lijken wel lampionnetjes. Dit geeft meteen een heel aparte sfeer aan het begin van het concert. Vanaf het eerste nummer is er veel beweging in de zaal. Het publiek krijgt een sprankelende show voorgeschoteld. Als een vlinder fladdert Sangalo zingend en dansend over het podium.
Ivete Sangelo, die regelmatig prachtig wordt uitgelicht door een spot die haar volgt, heeft de zaal volledig in haar ban. Binnen de kortste keren staat het publiek te springen, armbewegingen mee te doen, of in de handen te klappen op verzoek van de zangeres. Het is fascinerend om te zien hoeveel energie Sangalo ten toon spreidt. Ze staat geen moment stil. De lichtshow zorgt voor fraaie podiumeffecten. Na een paar nummers richt zij zich in het Portugees tot de zaal, die bijna in extase lijkt te reageren op alles wat zij zegt. Als ze overgaat op het Engels en vraagt “Do you love me?”, krijgt ze allerlei presentjes, zoals knuffelbeestjes, van het publiek.
Axé Bahia, de muziekstijl die Ivete Sangalo voornamelijk zingt, is afkomstig uit de Braziliaanse staat Bahia. Het is een combinatie van samba, reggae en zang. Sangalo maakte als leadzangeres deel uit van Banda Eva, een groep die doorbrak tijdens het carnaval in Salvador da Bahia begin jaren negentig en er mede voor gezorgd heeft dat Axé in heel Brazilië populair is geworden. Het genre ligt goed in het gehoor en kan getypeerd worden als eigentijdse popmuziek. In 1999, kort na het carnaval, is Ivete Sangalo met haar solocarrière begonnen.
Zij is intussen een grote ster in Brazilië en Latijns Amerika, maar in Europa is zij nog relatief onbekend. Dat geldt natuurlijk niet voor de Brazilianen die hier wonen. Geregeld worden de refreinen, of zelfs hele coupletten van haar songs, meegezongen door het publiek. Ook valt op dat er veel Nederlanders zijn die de zangeres kennen en uitermate waarderen. Misschien heeft dat te maken met de populaire vakantiebestemmingen in Brazilië aan de kust van Bahia, de staat waar Ivete Sangalo vandaan komt. Haar muziek zal ongetwijfeld te horen zijn in de uitgaansgelegenheden die de Nederlandse vakantiegangers daar bezoeken.
De begeleidingsband bestaat uit een saxofonist/fluitist, een trompettist, een trombonist, twee gitaristen, een toetsenist, drie percussionisten, een drummer en drie achtergrondzangeressen. De zangeressen maken weinig indruk, maar de bijdragen van de overige musici zijn fantastisch. Niet alleen zorgen zij voor een dynamische muzikale omlijsting, ook worden ze op gezette tijden betrokken bij de performance van Ivete Sangelo. Zo wordt er bijvoorbeeld door de dansers, de drie blazers en de zangeressen een swingend dansje met haar opgevoerd aan de rand van het podium.
Tot nu toe hebben we vrijwel uitsluitend de Axé-muziekstijl uit Bahia gehoord. Plotseling laat Sangalo een heel ander genre horen. Ze begint “Mas que nada” te zingen, de grootste hit van de bekende Braziliaanse zanger Jorge Ben Jor, en gaat vervolgens over op een bekende samba die het publiek onmiddellijk mee gaat zingen. Uit de zaal komt, op verzoek van Sangalo, een Braziliaans-Nederlands meisje op het podium dat alles wat de zangeres kort daarvoor in het Portugees heeft gezegd in het Nederlands vertaalt. De zangeres is erg blij dat er zo veel mensen naar haar concert zijn gekomen en wil graag volgend jaar terugkomen om dan drie avonden op te treden in een hopelijk ook weer uitverkochte Heineken Music Hall. Dat moet volgens mij wel lukken gezien de enthousiaste reacties uit de zaal.
De bandleden worden een voor een voorgesteld. Het publiek is laaiend enthousiast en zwaait juichend met de armen boven het hoofd. Als toegift wordt met een solo van de trompettist een samba ingezet. We kunnen genieten van een sambaversie van “Imagine” van John Lennon “ gezongen in het Engels “ die na verloop van tijd overgaat in een reggaebeat. Bij het allerlaatste nummer is het publiek zo enthousiast dat niet alleen de mensen, maar zelfs het balkon waar vandaan wij het concert hebben bijgewoond mee gaat deinen. Het is er gelukkig tegen bestand. Einde van een swingend concert van Ivete Sangalo in een afgeladen Heineken Music Hall.
Ivete Sangalo -
website
Donderdag 29 Juni 2006 at 09:54 am
25e ODE AAN DE ZON in Lelystad deel 3
Door Stéphanie de Wal met foto's van Jeroen Rommen (klik voor vergroting)
Op de bijzondere locatie
Observatorium Robert Morris, een landschapskunstwerk in Lelystad langs de weg naar Swifterbant, vond zaterdag 24 juni voor de 25e keer het
Sunsation Festival plaats. Rond de langste dag van het jaar begroeten de bezoekers 's morgens vroeg in het landschapskunstwerk de opkomende zomerzon met kunst en cultuur (poëzie, muziek, theater, beeldende kunst en dans). Omdat het de optredende kunstenaars tekort zou doen om maar een enkel regeltje aan hun bijdrage te besteden, doen we verslag van dit evenement in drie delen op drie opeenvolgende dagen. Dit is deel drie.
Performance Job Cornelissen
Job Cornelissen voert samen met Irene én met een touw een bewegingsact op. Job en Irene staan beide aan het eind van een lang touw. Ze doen pogingen het touw laag over de grond onder het publiek door te manouvreren. Vanaf de plek waar wij zitten is niet goed te zien wat precies de bedoeling is. Even later zijn beide aan het touw vastgebonden. Zij beelden een verhaal uit dat de strijd van de mens tegen de zee verbeeldt. De twee maken trage beweg ingen . A an het eind omhelzen ze elkaar.
Na de bewegingsact van Job Cornelissen laat de zon zich vol overtuiging zien. Om mij heen zie ik mensen met de ogen gesloten en het hoofd achterover geleund genieten van haar kracht en warmte. Tijd voor weer een stuk poëzie.
Peter Verhelst
Het programma loopt al een half uur achter op de planning als het de beurt is aan de Vlaamse schrijver (dichter, romanschrijver, toneelauteur, theatermaker, performer) Peter Verhelst. Zijn schrijfstijl wordt gekenmerkt door een zintuiglijke manier van schrijven. Op zijn aangename stemgeluid luistert het publiek achtereenvolgens naar 4 gedichten voor een man, 4 gedichten voor een vrouw en tot slot horen we een gedicht voor een hert.
Wim Trieller
De Flevolandse dichter laat zich in veel van zijn werken inspireren door de Mont Ventoux, die hij jaarlijks met zijn zoon op de fiets heeft beklommen. Ook de bezoekers van Sunsation krijgen een aantal van deze gedichten te horen: herkenbare beschrijvingen voor wie zelf ook op de Mont Ventoux is geweest!
Robin Block
Alweer zo’n verrassende act is die van Robin Block en zijn 2 begeleidende muzikanten (o.a. trommel en gitaar). In zijn muzikaal uitgevoerde gedichten klinkt veel ritme en klankspel door. Het publiek hoort Robin herhaaldelijk zeggen: “Wat stil staat, bestaat niet, dus blijf bewegen!”. Een slogan die nog lang in mijn hoofd blijft hangen.
Samba Schutte
Samba ‘Dirk-Jan’ Schutte is geboren in Mauritanië, opgegroeid in Ethiopië en sinds 2001 woonachtig in Nederland. Zijn moeder komt uit Mauritanië en zijn vader is Nederlands. Alhoewel hij pas 2 jaar geleden is gestart met stand-uppen, won de veelzijdige podiumkunstenaar in 2006 met grote overtuiging de jury- en publieksprijs van het Leids Cabaret Festival. De jury formuleerde het aldus: “Zijn bewegingen, dansjes en mimiek zijn van een grote natuurlijke soepelheid, zijn podiumprésence is sterk, hij weet in de stand-upmomenten hilariteit te bewerkstellingen, maar schrikt niet terug voor kleinere, gevoelige scènes.”
In het korte optreden van 15 minuten op Sunsation geeft hij blijk van veel van deze facetten. Onder andere leert hij het publiek een Mauritaans lied, waarin hij ieder van ons laat zweren, zo blijkt achteraf, een Mauritaans weeskind te zullen adopteren.
Zodra zich een kans voordoet, ga ik zeker meer van hem zien.
Adriaan Jaeggi
Jaeggi, is columnist van de Volkskrant, chef poëzie bij Het Parool en publiceert columns en verhalen in diverse bladen. Daarnaast is hij dit jaar de stadsdichter van Amsterdam. Achtereenvolgens leest Jaeggi Anders' grote ontdekking (lang, verhalend gedicht), Fritz en Fritz 2. Hij eindigt met Wolfgang.
Marije Langelaar
Vervolgens luisteren we naar een aantal gedichten voorgedragen door de zachte, lieflijke stem van dichter en beeldend kunstenaar, Marije Langelaar, geboren in Goes.
Willem van Ekeren ( Bach - Bukowski)
Willem van Ekeren brengt een bluesy-jazzy mengsel van zang en piano, waarin hij de teksten van Bukowski combineert met de muziek van Bach. Zijn optreden wordt enigszins verstoord door een klein vliegtuigje dat over komt vliegen en witte rozenblaadjes laat neerdwarrelen. De rozenblaadjes komen helaas nét buiten het Observatorium terecht. Maar het idee was leuk.
Hoewel het programmaschema behoorlijk uitloopt en de organisatie Willem te kennen geeft dat zijn tijd erop zit, wil hij, in ruil voor de verstoring door het vliegtuigje, graag nog één laatste nummer ten gehore brengen.
Tjitske Jansen
De laatste dichter tijdens deze editie van Sunsation is Tjitske Jansen. Tjitske Jansen werkt o.a. als toneelschrijfster, actrice, theater- en schrijfdocent. Ze won in 2001 de jury- en publieksprijs tijdens de Poëzieslag in 'Festina Lente' in Amsterdam met het voordragen van haar poëzie. Op parlando wijze dicht Tjitske Jansen over grote thema’s als liefde, dood en verbondenheid.
Wende Snijders
Voor de muzikale slotact van het festival is dit jaar de keuze gevallen op Wende Snijders en haar muzikanten. Het publiek is één en al luisterend oor tijdens haar vertolkingen van o.a. de liederen van Jacques Brel én van het vanuit het Nederlands in het Frans vertaalde ‘Chaque fois’ (Telkens weer). Het is fantastisch om te zien hoe Wende volledig op gaat in de muziek en de teksten: het komt zichtbaar recht uit haar hart. Een overtuigende afsluiting van een jubilerend festival!
"Wat een ontzettend leuk, afwisselend programma!" waren na afloop de woorden van de altijd kritische vriend die met mij mee was naar het festival. Deze reactie kon ik meteen beamen: ook ik had genoten van het gevarieerde aanbod van dichters, musici, zangers en theatermakers. Ook de volgorde van de programmering klopte en zorgde voor een geheel dat zeer harmonieus aanvoelde.
Met trage tredgang keerden wij huiswaarts. Loom en slaperig, vervuld van mythische magie. Maar niet voordat we nog de mooie dichtbundel "Ode aan de zon", een bloemlezing van 25 jaar Sunsation hadden aangeschaft!
Woensdag 28 Juni 2006 at 10:26 am
Gilberto Gil blijft vernieuwen en kan nog jaren mee
Door Marina den Hartog met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Gilberto Gil e Grupo in Concertgebouw Amsterdam 25-6-2006
Het concert van Gil e Grupo op 25 juni in het Concertgebouw vormt de afsluiting van de negende editie van het
Amsterdams Roots Festival dat op 17 juni van start is gegaan. Gilberto Gil en zijn musici dalen de trappen af naar het podium. Onmiddellijk klinkt er een enorm applaus en roffelt het publiek ter verwelkoming met de voeten op de vloer. Ondanks het WK-duel Nederland-Portugal zit de zaal bomvol. De band begint zonder aankondiging te spelen met Gil op elektrische gitaar. Met het openingsnummer dreunen reggaeklanken de zaal in.
Ik realiseer me meteen dat het toch wel heel bijzonder is dat Gilberto Gil in zo’n relatief kleine zaal speelt. Niet zelden treedt hij op voor tienduizenden, of zelfs honderdduizend mensen, zoals op 13 juli vorig jaar op de Place de la Bastille in Parijs het geval was. Het Concertgebouw is een eigenlijk beetje onhandig voor dit soort muziek, want het zit er dik in dat het publiek niet stil kan blijven zitten en wil dansen.
De band is zeer geroutineerd; het lijkt allemaal vanzelf te gaan. Het ene nummer gaat naadloos over in het andere. Met een enkele aanwijzing van een zeer relaxte en goedgehumeurde Gil, weet iedere musicus precies wanneer hij een extra accent kan leggen. Het is een goede geoliede machine die bruist van de dynamiek!
Na een paar nummers stelt Gil de bandleden voor en zingt vervolgens het Beatle-nummer “Imagine” in het Engels. Hij voert dit nummer ook vaak uit in het Portugees met het volgende refrein: “Você pode dizer que sou um sonhador, mas não sou o único. Espero que um dia você se junte a nós, e o mundo ser ¡ uma coisa só”. Dat vind ik persoonlijk veel mooier, maar daar heeft hij vanavond helaas niet voor gekozen. Gil laat bij dit nummer goed horen wat een prachtige, warme stem hij heeft. Zijn bereik is enorm, ook in de hoogte. Intussen is de beetje stijve sfeer verdwenen en wordt het steeds levendiger in de zaal. Er staan mensen in de zijpaden te dansen. Dit is nog maar het begin van een ongelooflijk swingend concert! Het is natuurlijk ook een beetje wonderlijk om stil te zitten bij zo’n spektakel.
Het is reggae wat de klokt slaat. “Estrela” begint met fraaie ijle zang van Gil, waarna de band het nummer verder gaat inkleuren. Het wordt gevolgd door “Positive vibration”, afkomstig van Gils cd “Kaya N’Gan Daya” met vrijwel uitsluitend nummers van Bob Marley. De zaal gaat uit z’n dak! Het is bijzonder dat er waardering is voor de Engelstalige uitvoeringen. Toen Caetano Veloso “ tijdgenoot en zielsverwant van Gil “ anderhalf jaar geleden in de Heineken Music Hall optrad en veel oude Engelstalige pop zong, was het afkeurend gefluit en geschreeuw niet van de lucht. Nu vindt de zaal het prachtig. “Vamos fugir” begint met een spannend intro van de bassist. Een groot deel van het publiek zingt het refrein mee. Aan het einde van het nummer demonstreert Gil zijn danskunsten. Het is een flitsende performance. Wat een energie voor iemand die de volgende dag 64 jaar wordt! Maar daarover later.
In een ouder nummer uit de jaren zeventig geeft Gilberto Gil zijn band veel ruimte om solistisch aan de slag te gaan. Het bevat een mooi uitgewerkt instrumentaal gedeelte met een spannend vraag- en antwoordspel tussen de drummer en de percussionist. Zo langzamerhand zit bijna niemand meer op z’n stoel. “Toda menina baiana” wordt ingezet. Het is bij de eerste klanken al herkenbaar. Gil begint het nummer door de zaal zijn woorden te laten herhalen: ... Lisboa - Ana - Havana - Ia “ Bahia. Voor mij is dit misschien wel een van zijn mooiste nummers. Het klinkt weergaloos. Iedereen danst!
Het lijkt alsof dit het laatste nummer is. Gil e Grupo verdwijnen van het podium, maar dat is van korte duur. Als ze terugkomen zingt een groot deel van het publiek “Parabéns para você”, ofwel de Braziliaanse variant van “Lang zal ze leven”. Gil haakt er onmiddellijk op in en zet “ met een reggae-beat “ “When I’m 64” in! Hij is maar 8 dagen jonger dan Paul McCartney, die dit nummer al aan het einde van de jaren vijftig voor zijn vader heeft geschreven en op 18 juni 64 jaar is geworden. Gilberto Gil lijkt echt aan de zaal te vragen “Will you still need me, will you still feed me, when I’m 64?”. Nou daar hoeft hij niet bang voor te zijn. Hij komt over als een jonge hond en is nog totaal niet uitgeblust. Integendeel. Hij bruist van de energie en heeft er overduidelijk veel lol in om op te treden.
Er komt nog een uitgebreide toegift met onder andere het bekende “Esperando na janela” waarbij het publiek, als Gil zwijgt, hele teksten meezingt. Het concert wordt besloten met “Balé de Berlim”, een samba die hij speciaal gecomponeerd heeft voor de World Cup 2006 waar deze weken in Berlijn om wordt gestreden.
Zoals bij een klassiek concert gebruikelijk is dat de solisten bloemen ontvangen, zo krijgen nu alle artiesten enorme boeketten aangeboden door de medewerkers van het Concertgebouw. Het ziet er allemaal ineens heel serieus uit. Een beetje vreemde overgang omdat de sfeer totaal verandert, maar daar weet Gil een leuke draai aan te geven. Hij haalt bloemen uit zijn boeket en gooit ze stuk voor stuk “ onder luid gejuich “ de zaal in, om het publiek vervolgens het restant, een klein boeketje, aan te bieden. Wat is die Gil een leuke man. Het was, mede door de brave entourage, een beetje saai aan het begin van het concert, maar binnen de kortste keren wist hij de zaal volledig te bespelen en werd het een swingende boel. Gilberto Gil kan als artiest nog jaren mee.
Gilberto Gil is niet alleen een van de bekendste popsterren van Brazilië, ook vervult hij al jaren allerlei politieke functies. Hij maakte onder andere deel uit van de gemeenteraad van de stad Salvador (da Bahia) en is sinds januari 2003 minister van Cultuur in het kabinet van de socialistische president Luiz In ¡cio “Lula” da Silva. Het gerucht gaat dat hij bereid was minister te worden, mits hij daarnaast kon blijven optreden. Gelukkig is dat goedgekeurd!
Gilberto Gil -
website
Bezetting:
Gilberto Gil “ zang/gitaar
Sergio Chiavazzoli “ gitaar
Arthur Maia “ basgitaar
Gustavo di Dalva “ percussie
Jorge Gomes “ drums
Cl ¡udio Andrade “ keyboards
Bern Gil “ gitaar
Woensdag 28 Juni 2006 at 09:31 am
25e ODE AAN DE ZON in Lelystad deel 2
Door Stéphanie de Wal met foto's van Jeroen Rommen (klik voor vergroting)
Op de bijzondere locatie
Observatorium Robert Morris, een landschapskunstwerk in Lelystad langs de weg naar Swifterbant, vond zaterdag 24 juni voor de 25e keer het
Sunsation Festival plaats. Rond de langste dag van het jaar begroeten de bezoekers 's morgens vroeg in het landschapskunstwerk de opkomende zomerzon met kunst en cultuur (poëzie, muziek, theater, beeldende kunst en dans). Omdat het de optredende kunstenaars tekort zou doen om maar een enkel regeltje aan hun bijdrage te besteden, doen we verslag van dit evenement in drie delen op drie opeenvolgende dagen. Dit is het tweede deel.
Nieuw Ensemble onder leiding van Ed Spanjaard
Het eerste stuk dat het NE ten gehore brengt is instrumentaal en is getiteld: ‘Fan II’. Het is een compositie van de onlangs overleden Chinese componist Mo Wuping.
Nieuw Ensemble met Spinvis
Het tweede stuk wordt gespeeld met Spinvis en heet ’Het Hertenkoor’. We zien Spinvis alias Erik de Jong met een plastic tas in de hand op komen en in spreek- en raptaal vertellen dat hij wil springen.
Talloze keren zegt hij tegen zichzelf:
“Als ik spring, dan ga ik niet dood.
Ik overleef het echt wel.
Ik kan het, ik weet dat ik het kan.
Als ik het doe, ga ik niet dood.
Ik spring nu écht: het is een kwestie van doen”.
Het muziekstuk is geschreven op verzoek van Ed Spanjaard en in opdracht van het Nieuw Ensemble ter gelegenheid van het 25-jarig jubileum van NE.
Groot is de verbazing als 4 “herten” plotseling hun stem laten horen vanaf de rand van het Observatorium: zangers gehuld in zwarte toga’s en getooid met een gewei op het hoofd, oftewel: het Hertenkoor.
Neske informeert bij het publiek of er mensen zijn die alle 25 edities van het Sunsation Festival hebben bijgewoond. Die zijn er niet. Wel is er een dame in het publiek die 23 of 24 keer bij het festival aanwezig is geweest. Toch is er één persoon aanwezig die geen keer heeft overgeslagen, en dat is dichter Thom Ummels.
Thom Ummels
Thom was in 1982 de grondlegger van het Sunsation Festival. Vandaag treedt hij voor de 3e keer zelf op. Al dichtend blikt Thom terug op 25 jaar Sunsation. Hoogtepunt voor hem was het jaar 1989 waarin Johnny van Doorn (Johnny The Selfkicker) de zon heeft opgeroepen, die toen op dat moment ook écht op kwam.
Sunsation “ 2
De zon was al vroeg op
En bleef maar schijnen
Mistflarden werden opgelost
In warmtestralen
De vroege vogels
En de nachtbrakers
Groepsdieren en solisten
Modalen en zonderlingen
Bevolkten het observatorium
Bij hun jaarlijkse bedevaart
En het schemerig ochtendlicht
Door de poëzie innig verbonden
Met het woord als bindmiddel
Bleven zij langdurig
Totdat de zon
Reeds hoog aan de hemel stond
En met trage tredgang
Keerden zij huiswaarts
Loom en slaperig
Vervuld van mythische magie
Na Thom Ummels werd Rick de Leeuw verwacht. Henke Baars deelt mee dat Rick helaas heeft afgebeld omdat hij ziek is (keelontsteking).
Kila en Babette
Dit duo won onlangs een Almeerse dichtwedstrijd voor jongeren. Aan de prijs is een optreden op het Sunsation Festival verbonden. Verbluft luisteren en kijken we naar de razendknappe voordracht van deze meiden, waarbij zij elkaar in rap tempo dan weer aanvullen, en dan weer in canon dichten. Een verrassend tweetal!
Het hierna geprogrammeerde korte videofragment 'Waterman Switch' komt niet helemaal uit de verf. Althans, niet vanaf de plek waar wij zitten, met de gezichten richting de zon. Hierdoor zien we jammergenoeg maar weinig op de tv-monitoren op het podium. Lees morgen het laatste deel van Sunsation 2006.
Dinsdag 27 Juni 2006 at 3:13 pm
OEROL: 2006 Een terugblik
Tekst Oerol met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Vier ijle Sirenen tekenen zich af aan de horizon. Met hun verleidelijke kracht bespelen zij duizenden toeschouwers…
Op de Noordsvaarder openden de Sirenen van de Franse groep Mécanique Vivante samen met Het Nieuw Trombone Collectief
Sirens of Terschelling
met Jörgen van Rijen en studenten uit de tromboneklas van het Rotterdams Conservatorium het 25ste Oerolfestival met The Sirenes of Terschelling. Het onvergetelijk mooie vuurwerk van Ephémère vormde zowel met geluid en als met beeld een onderdeel van de adembenemende compositie.
De officiële opening
Nadat Nynke Laverman een set met prachtige liedjes uit haar voorstelling De Maisfrou had gezongen, trok Terts Brinkhoff gezeten achter de Vliegende Vleugel met zijn Flying Festival over het Groene Strand. De creatief directeur van collega-festival De Parade had de eervolle taak om het jubilerende Oerol in woord en gebaar officieel te openen. Zijn Mobiele Keuken verzorgde een speciaal jubileum-diner voor Oerol.
Internationaal
Ter gelegenheid van het jubileumthema Landverhuizers verhuisden onder meer de Franse straattheatergroep Le Phun, Compañìa Gran Reyneta uit Chili en de theatermakers van Asterions Hus uit Denemarken naar het eiland.
Gran Reyneta
Compania Gran Reyneta had met Roman Photo een spectaculaire hit vol vliegensvlug drama en zwarte humor in handen. De voorstelling was gratis te bezoeken voor iedereen en was een doorslaand succes.
Favoriet Le Phun bracht met Les Gûmes de meest fantasierijke voorstelling. Tijdens een wandeling door het duinlandschap leerde je inspirerende figuren kennen die een onweerstaanbaar sprookje over hun leven en het ontstaan van de halfgroente-halfmensen vertelden. Zij lieten het ademloze publiek pas na bestuiving weer gaan.
Asterions Hus was één van de ontdekkingen van 2006. Regisseur Peter Kirk en zijn groep blijken rasvertellers en bewegingskunstenaars met een zeer aanstekelijke timing. Het spelen op en met de locatie is hen op het lijf geschreven. De voorstellingen Babylon en The Iliad zijn beiden zeer goed ontvangen. Maar ook straattheaterartiesten als Johhny Melville, Leandre & David Moreno, Tango Sumo, Claire en de poppenspeler Barti werden alom geprezen.
Werkplaatsfunctie & Productieplatform
Onder de bezielende begeleiding van Riet Mellink hebben verschillende piepjonge theatergroepen een grote stap voorwaarts kunnen zetten. In de werkplaats namen dit jaar de Transformers, David Goddyn & Kim Scheerder, NOOM, Begane Grond en E74 & van Oort plaats. De veelal piepjonge makers verrasten in duinpan, schuur en bos. E74 & van Oort namen de bezoeker mee op een sprookjesachtige theaterwandeling in het Hoornse bos en NOOM nodigde je uit aan tafel voor een dialoog tussen een tekenaar en danseres. Transformers bouwden schuur Cupido om tot intieme speelruimte voor beeld en geluid. David en Kim zorgden voor een lach en een traan met Krop Op, waar Begane Grond confronteerde met vervreemding in een duinpan.
Transformers
David Goddyn &
Kim Scheerder
NOOM
E74 & van Oort
Andere jonge makers ontwikkelden op het eiland hun voorstelling, zoals onder meer Iris Reyes met haar kijk op het spel van de liefde in Amore Taditore in het bos van Hoorn, De Vogelfabriek op het strand in de prachtige huisjes met het Schubbenkind en Jens van Daele met zijn oorspronkelijke choreografie Flangs Plak. De Waterlanders pasten hun voorstelling Kaspar aan op de locatie in het bos van Hoorn en Karina Kroft maakte van de klassieke Griekse vertelling over Ifigineia een brutale hedendaagse versie, in een duinpan met uitzicht op zee. Maar ook VogelNollenKokErwich, Warme Winkel, Yo! Operamakers, TG Bloody Mary en Jetse Batelaan maken deel uit van de Nieuwe Generatie Theatermakers die op Oerol te zien was.
Iris Reyes
De Vogelfabriek
De Waterlanders
VogelNollenKokErwich
Yo! Operamakers
Jetse Batelaan
Jaarringen
Op het Noordzeestrand ter hoogte van de strandovergang bij Lies zijn met twee grote shovels en vele mensenhanden 25 reusachtige jaarringen in het zand gegraven – voor elk van de 25 jaar Oerol één- als symbool voor groei en ontwikkeling. Een indrukwekkend project waarmee Stichting Landschapstheater en meer (SLEM) een ode aan 25 jaar Oerol heeft willen brengen. De jaarringen variëren in hoogte van zeeniveau tot maximaal 2 meter in het hart. De totale sculptuur heeft een doorsnede van ongeveer 300 meter. Door de natuurkrachten zullen de jaarringen op het strand worden aangetast en heel langzaam vervagen. Het hele proces is vanaf het moment van realisatie op video vastgelegd en zal nog tot het moment dat de natuur de sculptuur heeft uitgevlakt worden gevolgd.
Op zondag 18 juni vond een fantastisch experiment plaats in de jaarringen. Tweeduizend Vrienden en bezoekers van Oerol hebben deelgenomen aan het Silent Sky Project #13 van beeldend kunstenaar Rob Sweere. Gedurende een half uur lag men muisstil in de jaarringen, de blik gericht op de hemel. Voor veel deelnemers was dit een hele bijzondere en nieuwe ervaring. Onder het motto ‘De ruimte kijkt terug’ is er een luchtfoto gemaakt van de met mensen gevulde zandsculptuur op het Terschellinger strand.
Silent Sky Project #13
Slem
Westerkeijn
Het centraal gelegen festivalterrein bood als altijd de gelegenheid om op supergezellige terrasjes bij te komen met een hapje en een drankje. Maar je kon er ook je Passiepost versturen, naar een Oerovoorstelling van De Stijle, Want of van Vincent de Rooij gaan en lekker swingen op de krakend lekkere plaatsjes van huis-DJ’s Naald&Kraak. Even afkoelen met een lekker biertje kon bij de prachtige Fonteinbar.
Het muziekprogramma op Westerkeijn stond bol van het aanstormend talent en andere verrassingen. Dommelsch presenteerde i.s.m. popmagazine Live-XS de drie aanstormende popbands Elstar, Gentlemen en Believeisadoubt, in het kader van de Locals Only Tour. Een initiatief dat nieuw talent de kans wil geven om hoger op de Nederlandse popladder terecht te komen. Daarnaast heeft iedereen kunnen genieten van de pittige pop van Coparck uit Utrecht, singersongwriters Charlie Dee uit Rotterdam, Spinx en Stevie Ann uit Amsterdam en het verrassende popgeweld van Absynthe Minded uit België. Het veld stond tot de rand toe stampvol bij het optreden van Spinvis. Door de westenwind hoorde je tot aan Lies flarden van de muziek en werd er door fietsers en wandelaars luidkeels meegezongen.
Westerkeijn werd op zaterdagavond feestelijk afgesloten door de 5 koppige Haarlemse jumpjazz formatie Jzzzp! De heerlijk zwoele jazzklanken en pittige ska en hot-club-de-france pasten precies bij dat lekkere melancholische gevoel op de één na laatste avond van het festival.
Groene Strand
Soul, reggae, dancehall, bossa nova, funk, jazz en recht-door-zee pop: voor de muziek- en dansliefhebbers was er weer genoeg te genieten op festivalterrein het Groene Strand. Met grote namen als de Neco Novella’s uit Mozambique, Kraak & Smaak uit Nederland, Free Hole Negro uit Cuba en Les Boukakes uit Frankrijk was het een internationaal en superwingend gezelschap dat het Oerolpubliek in vervoering bracht. En ook hier was het goed toeven bij de Fonteinbar en in het eettentje La Gitanita.
Popguerilla
Professor Nomad en zijn muzikale vrienden raasden als een dolle over het eiland met het rijdende podium van de Nomad en Dommelsch Professor Nomad Popguerilla. Groot succes hadden onder meer een stralende Ellen ten Damme en een rockende Paul de Munnik met respectievelijk The Pretenders en The Doors, Hans Vandenburg & de Bombita’s met hun frappante Talking Heads en B 52’s act en André Manuel met de prachtigste nummers van Tom Waits. Op ’t veldje bij Jort van Gossen in Formerum, bij de Mexicaan in Midsland Noord, op het Brandarisplein of helemaal in Oosterend, overal kon je het rijdende podium tegenkomen. Je werd overvallen door de beste muzikanten met de mooiste nummers uit de geschiedenis van de popmuziek. Op de laatste avond hebben alle muzikanten nog één maal de allerbeste popnummers ten gehore gebracht op het podium van het Groene Strand, tijdens het Oerol Popgala. Een enthousiast publiek heeft genoten van een zinderende bijeenkomst en liet zich als altijd geenszins afschrikken door het regenachtige weer.
Community Arts
Oerol heeft speciaal voor het jubileum twee zwaargewichten uit het theatervak gevraagd om een lezing te geven over de speerpunten van Oerol: locatie theater en community arts, om inzicht te geven in het ontstaan en de noodzaak van deze disciplines. Deze relatief nieuwe vormen van theater zijn volop in ontwikkeling en stoelen op gedegen kennis over culturele identiteit, rituelen en gemeenschapszin. In de toekomst zullen deze ontwikkelingen alleen nog maar meer (maatschappelijke en culturele) betekenis en impact gaan krijgen. Mike Pearson en John Fox zijn ieder op hun eigen gebied pioniers en hebben met de lezingen een oorspronkelijke en verdiepende bijdrage kunnen leveren aan het festival.
Slotspektakel
Vanaf de eerste dag van het festival door kunstenaars, bezoekers en eilanders samengewerkt aan het Slotspektakel. De kunstenaars van Hands on Rhythm hadden hun kamp opgeslagen achter het podium op het Groene Strand. Dagelijks werden hier onder leiding van Dan en Hannah Fox (kinderen van John Fox) workshops lantaarn maken gegeven. Jos Zandvliet heeft de hele week geoefend met de fanfares en een enthousiast koor van Oerolbezoekers en eilanders op het door hem geschreven Oerollied. Op de sluitingsdag zijn al de lantaarns en hun makers, de twee fanfares en het koor ingezet voor een prachtige en lange optocht per fiets vanaf Midsland en lopend vanaf het Brandarisplein. Bovenop de vuurtoren werd het Oerollied door een trompet ingezet en dat was het teken voor alle lantaarnsdragers die zich hadden verzameld, om te gaan lopen, zingen en dansen richting de Noordsvaarder. Een ingetogen ceremonie in het teken van licht en samenzijn sloot het jubileumjaar af. Al met al een prachtig voorbeeld van community arts. Oerol kijkt reikhalzend vooruit, de toekomst in.
Slotkoor
Lampion maken
Slotspektakel
Terschellings Oerol vierde in 2006 haar 25-jarig jubileum. Van 16 t/m 25 juni stond het festival in het teken van het thema Landverhuizers.
Dinsdag 27 Juni 2006 at 10:36 am
25e ODE AAN DE ZON in Lelystad deel 1
Door Stéphanie de Wal met foto's van Jeroen Rommen (klik voor vergroting)
Op de bijzondere locatie
Observatorium Robert Morris, een landschapskunstwerk in Lelystad langs de weg naar Swifterbant, vond zaterdag 24 juni voor de 25e keer het
Sunsation Festival plaats. Rond de langste dag van het jaar begroeten de bezoekers 's morgens vroeg in het landschapskunstwerk de opkomende zomerzon met kunst en cultuur (poëzie, muziek, theater, beeldende kunst en dans). Omdat het de optredende kunstenaars tekort zou doen om maar een enkel regeltje aan hun bijdrage te besteden, doen we verslag van dit evenement in drie delen op drie opeenvolgende dagen.
Wie wilde, kon de nacht voorafgaand aan het festival op het terrein kamperen. Wij kozen ervoor de wekker vroeg te zetten. Om 4.45 uur arriveerden we in het Observatorium, waar het op dit tijdstip al beduidend drukker was dan het jaar ervoor. Terwijl wij een plekje zochten (de betere plaatsen waren helaas al bezet), begon het eerste optreden.
Alice Rose
Multitalent uit Denemarken (nu woonachtig in Duitsland en de Verenigde Staten) met haar Alice Rose 'Magic Orchestra', oftewel: de door haarzelf bespeelde en in de laptop vastgelegde samples van o.a. keyboards, mondharmonica, xylofoon, viool en zang. De lange compositie waarmee ze het festival opent, wordt met behulp van opnametechnieken en de computer schitterend opgebouwd van fragiel naar haast bombastisch. Hierna volgen nog 2 kortere muziekstukken. Grappig om te zien en horen hoe de stem van Alice meerstemmig uit de speakerboxen klinkt, terwijl Alice zich concentreert op haar vioolspel (zie rechterfoto hierboven en strip hieronder).
Aan het slot van haar optreden zegt ze het inspirerend te vinden om bij Sunsation aanwezig te zijn en bedankt ze degene van wie ze kousen gekregen heeft...
Een aangename openingsact van het festival!
De presentatrice van deze editie van het festival, de uit Vlaanderen afkomstige theatermaakster Neske Beks, vraagt het publiek wat dichter bij elkaar te gaan zitten zodat meer mensen plaats kunnen nemen in het Observatorium. De stip in het midden moet echter worden vrijgehouden. D ¡t is de plek waar vandaan 'Heer Bol' (Joop Hardenbol) om 05.18 uur een eerste poging doet de zon te begroeten. Hoewel hij de zon welkom heet, laat deze zich nog niet zien, maar: 'Al is de zon niet altijd op tijd, we blijven van haar houden'.
Rozalie Hirs
Deze Nederlandse dichteres (linker foto bovenste strip) draagt, zittend achter haar laptop, haar eigen teksten in dichtvorm voor, begeleid door elektronische én een variëteit aan vogelgeluiden, die in dit polderlandschap niet mis'klinken'. Het stuk dat zij ten gehore brengt, draagt de titel 'Aan de zon, de wereld'.
Organisator Henke Baars deelt het publiek hierna mee dat Robert Morris, de ontwerper van het Observatorium, die vandaag voor het eerst in het 25-jarig bestaan van het Sunsation Festival het festival zou bijwonen, helaas verstek moest laten gaan. Dit omdat zijn expositie in Frankrijk die 25 juni van start gaat nog niet af was. Hij heeft echter toegezegd volgend jaar, bij het 30-jarig bestaan van het Observatorium, wél te zullen komen.
Job Degenaar
Vervolgens is het de beurt aan Job Degenaar (zie foto hierboven), docent/schrijver/dichter die al vaker te gast is geweest bij Sunsation en bij de jubileum-editie zeker niet mag ontbreken. Zijn voordracht, zonder toeters en bellen, straalt rust uit. Degenaar heeft een prettige stem om naar te luisteren en onderhoudt (oog)contact met het publiek, iets dat niet voor iedere performer een vanzelfsprekendheid is! Job sluit af met de vertaling van ‘Blackbird’ van Paul Mc Cartney.
Voordat Neske Beks het volgende optreden aankondigt, vraagt ze aan Heer Bol of het nog goed komt met de zon. ‘Natuurlijk komt het altijd goed met de zon. Maar de zon is soms avontuurlijk en speels’, zo laat Heer Bol ons weten. Avontuurlijk én grensoverschrijdend zijn ook de musici van het Nieuw Ensemble (NE). Terwijl het podium in gereedheid wordt gebracht voor het grote aantal muzikanten dat er zodadelijk zal plaatsnemen, heeft Neske een gesprek met chef-dirigent Ed Spanjaard: over het bezoek van het NE aan China, over de repetitie voor het optreden bij Sunsation, de stukken die zij ten gehore gaan brengen en over hoe het is om zo vroeg hier te zijn. Ed Spanjaard noemt de combinatie van de informele sfeer en het superaandachtig publiek bijzonder. Meestal gaat informeel samen met rommelig: dat is niet prettig voor musici. Dat is dus op deze plaats niet het geval.
Neske tracht Ed te verleiden om met haar een dansje/gedichtje “Lief klein konijntje” van “De club van Thom” te doen. Alleen de kampeerders onder de bezoekers begrijpen waarschijnlijk waar dit over gaat; wij volgen het niet helemaal. Als Neske vervolgens opmerkt dat ze heeft gehoord dat een begenadigd flamenco-danser is, stelt deze dat we nu toch echt afdwalen. Gelukkig is op het podium alles en iedereen zover en kan het optreden van NE beginnen. Lees morgen verder in deel 2 van het Sunsation Festival.
Maandag 26 Juni 2006 at 11:19 pm
OEROL: Slotspektakel
Tekst Oerol Foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Slotspektakel
Vanaf de eerste dag van het festival door kunstenaars, bezoekers en eilanders samengewerkt aan het Slotspektakel. De kunstenaars van Hands on Rhythm hadden hun kamp opgeslagen achter het podium op het Groene Strand. Dagelijks werden hier onder leiding van Dan en Hannah Fox (kinderen van John Fox) workshops lantaarn maken gegeven. Jos Zandvliet heeft de hele week geoefend met de fanfares en een enthousiast koor van Oerolbezoekers en eilanders op het door hem geschreven Oerollied. Op de sluitingsdag zijn al de lantaarns en hun makers, de twee fanfares en het koor ingezet voor een prachtige en lange optocht per fiets vanaf Midsland en lopend vanaf het Brandarisplein. Bovenop de vuurtoren werd het Oerollied door een trompet ingezet en dat was het teken voor alle lantaarnsdragers die zich hadden verzameld, om te gaan lopen, zingen en dansen richting de Noordsvaarder. Een ingetogen ceremonie in het teken van licht en samenzijn sloot het jubileumjaar af. Al met al een prachtig voorbeeld van community arts. Oerol kijkt reikhalzend vooruit, de toekomst in.
Op de sluitingsdag zijn al de lantaarns en hun makers, de twee fanfares en het koor ingezet voor een prachtige en lange optocht per fiets vanaf Midsland en lopend vanaf het Brandarisplein. Bovenop de vuurtoren werd het Oerollied door een trompet ingezet en dat was het teken voor alle lantaarnsdragers die zich hadden verzameld, om te gaan lopen, zingen en dansen richting de Noordsvaarder. Een ingetogen ceremonie in het teken van licht en samenzijn sloot het jubileumjaar af. Al met al een prachtig voorbeeld van community arts. Oerol kijkt reikhalzend vooruit, de toekomst in.
Maandag 26 Juni 2006 at 8:57 pm
OEROL: Laatste stunt van Hendrick Jan de Stuntman wordt hem fataal
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De laatste voorstelling Chinese Table 02, eindigde in een drama doordat Jos van Wees van Hendrick Jan de Stuntman een ongeluk kreeg. Bij het uitvoeren van de laatste stunt, de Chinese Table 02, ging er iets mis met de veiligheidskabels waaraan Jos langzaam had moeten afdalen naar vaste bodem en viel hij van de zeker vier meter hoge stellage in één keer op de grond.
De Oerol-organisatie wist te vermelden, dat Jos naar het ziekenhuis in Groningen over is gebracht en dat hij in ieder geval meerdere botbreuken heeft opgelopen bij zijn tragische val. Het is nog onduidelijk hoe lang Jos in het ziekenhuis zal moeten blijven. Namens Cultuurpodium.nl wensen wij hem en zijn collega's Marc Van Wees, Kees Bierma, Wilf Plum, Arjen Mulder en Maaike Post vanaf deze plek enorm veel sterkte en Jos natuurlijk heel veel beterschap.
Maandag 26 Juni 2006 at 2:30 pm
OEROL: Schuur van Dood Paard
foto's van Sanne Peper (klik voor vergroting)
Dood Paard - website
Spel
Manja Topper en Oscar van Woensel
Een voorstelling van
Rob de Graaf, Manja Topper, Oscar van Woensel, René Rood, Iwan Van Vlierberghe
Zondag 25 Juni 2006 at 11:45 am
OEROL: Lavalu op De Westerkeyn
Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Via ons andere magazine Jazzpodium.nl volgen we vanzelfsprekend de verrichtingen van alle prominente jazzmusici in Nederland. Ook de jonge garde krijgt daarbij de nodige aandacht. Violist Oene van Geel en drummer Yonga Sun waren dan ook voor ons 'oude' bekenden, actief en succesvol als ze zijn in het jazzwereldje (zo waren ze allebei ooit winnaar van de Solistenprijs op de Dutch Jazz Competition). We vonden het dan ook heel leuk om ze aan te treffen in het Oerolprogramma als leden van de band Lavalu die onder leiding van zangeres/pianiste Mariëlle Woltring de Nederlandse podia onveilig maakt.
Lavalu - website
Bezetting:
Mariëlle Woltring - piano/zang
Yonga Sun - drums
Oene van Geel - viool
Zondag 25 Juni 2006 at 11:13 am
OEROL: Hellobye en de kunst van het afscheid nemen
Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Aantrekken en afstoten, macht en onmacht, verlangen en weerstand, hechten en onthechten, zijn de thema's die ik distilleerde uit Hellobye van Lieke Benders.
Een enthousiaste energieke boswachter raakt gefascineerd door een aantrekkelijk langorig konijn. Het podium is een verlaten bunker ergens in het bos. We verzamelen eerst op een fietspad bij een stuk hei aan de rand van het bos. Daar worden we voorzien van een speelgoedverrekijkertje en een button met de tekst 'mag ik met u mee'. Het konijn, dat een hoofdrol zal spelen, dartelt inmiddels al in de verte rond op de hei. De boswachter daalt tussen de bomen door van een heuvel af om ons tegemoet te komen. "Kom mee", zegt hij en opent een hek met daarnaast de tekst 'gevaarlijk terrein'. Hij geeft een korte introductie over de wonderen van de natuur, maant ons om op de paden te blijven en waarschuwt terloops voor 'beren op de weg'.
Op weg naar het podium ontwaren we allerlei bijzondere diersoorten en vogels die overal tussen de bomen geïnstalleerd zijn. Een paar herten blijven opvallend stil staan als we ze passeren. Dan verschijnt plotseling toch de grote beer op ons pad waarvoor de boswachter gewaarschuwd had. Hij vraagt ons te wachten en zegt de beer wel aan te kunnen. Niets is minder waar. Met één veeg van de berenpoot is de boswachter geveld. Gelukkig kunnen we ontsnappen via een konijnenhol waarin het aantrekkelijke konijn een knus huisje heeft ingericht. Eenmaal aangekomen bij de bunker nemen we plaats in het theater van op verschillende hoogte afgezaagde boomstammen.
Uit de bunker klinkt muziek en vervolgens spelen de boswachter en het konijn kat en muis via de bunker die kennelijk ook een ingang aan de achterkant heeft. Na wat schermutselingen wordt de afstand kleiner tussen de totaal verschillende wezens en ontstaat er affectie en zelfs bijna afhankelijkheid. De boswachter vraagt het konijn hoe het voelt als hij steeds een stukje verder weg gaat. Dat blijkt niet mee te vallen voor het konijn en ook de boswachter merkt dat hij het gezelschap van het konijn mist. Ondertussen maakt de boswachter driftig aantekeningen over het gedrag van het konijn, waarschijnlijk om zijn bijzondere ervaringen te kunnen documenteren. Als het konijn te kennen geeft wel verder te willen met de boswachter geeft deze behoorlijk tegengas. Daar kan geen sprake van zijn. Zijn bindingsangst wint het van zijn verlangen om bij het konijn te zijn. hij moet weg en het is niet zeker dat ze elkaar ooit weer terug zien zo laat hij het verdrietige konijn weten.
Hij is sneller terug dan verwacht en ze besluiten de bunker om te toveren tot een gezellig huisje. Zo gaat het spel van aantrekken en afstoten verder waarbij het konijn de rollen eens omdraait. De boswachter gaat vervolgens steeds meer manipuleren. Het konijn krijgt het spel door en vertrekt voorgoed als de boswachter na verschrikkelijke pijnkreten niet echt in een berenklem gelopen blijkt te zijn.
In dit stuk, dat ons een spiegel voorhoudt, is uitstekend gebruik gemaakt van een bestaande locatie in het bos. Het valt mij overigens op dat veel theatermakers het podium uitbreiden door op de weg er naar toe tussenstops te maken waarbij er ter voorbereiding op de hoofdact van alles en nog wat gebeurt om in de juiste stemming te komen. Lieke Benders maakte eerder tijdens Oerol in samenwerking met het Huis van Bougondië de voorstellingen Perfecto Mundo en Orante.
Het Huis van Bourgondië -
website
Spel
Lard Adrian en Eva Zwart
Regie
Lieke Benders
Zondag 25 Juni 2006 at 10:28 am
OEROL: Vuka! Vuka! door Het Waterhuis
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
.
Het Waterhuis - website
Spel
Menzi Biyela, Fred van der Hilst, Fihli Malatji, Dumisile Mqadi, Meriam Nkwinika, Jeanett Ratlabjana, Jolanda Spoel and Anne Twijnstra e.v.a.
Tekst
Kees van Loenen
Regie en concept
Roel Twijnstra, advised by Jerry Pooe
De muziek is van Michel Banabila in cooperation with McCoy Mrubata and Pops Mohamed en het videomateriaal werd gemaakt door Geert Mul.
Opgedragen aan K. Sello Duiker
Zaterdag 24 Juni 2006 at 3:57 pm
OEROL: Totaal Thomas van De Warme Winkel
Foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De voorstelling is nog te zien op Festival Etcetera van 28 juni t/m 2 juli 2006.
Spel
Mara van Vlijmen, Joep van der Geest, Vincent Rietveld, Jeroen de Man
Eindregie
Paul Koek
Zaterdag 24 Juni 2006 at 09:40 am
OEROL: Iliad door Asterions Hus
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Asterions Hus was één van de ontdekkingen van 2006. Regisseur Peter Kirk en zijn groep blijken rasvertellers en bewegingskunstenaars met een zeer aanstekelijke timing. Het spelen op en met de locatie is hen op het lijf geschreven. De voorstellingen Babylon en The Iliad zijn beiden zeer goed ontvangen. Maar ook straattheaterartiesten als Johhny Melville, Leandre & David Moreno, Tango Sumo, Claire en de poppenspeler Barti werden alom geprezen.
Het stuk wordt in het Engels gespeeld door de Deense theatergroep Asterions Hus
Asterions Hus - website
Spel
Tilde Knudsen, Martin Ammundsen, Peter Kirk
Regie
Peter Kirk,
Vrijdag 23 Juni 2006 at 11:40 pm
Festival Mundial: Music Beats Poverty (dag 2)
Door Floris de Moel met foto's van Ellen van Geel (klik voor vergroting)
Festival Mundial 2006, Leijpark Tilburg, zondag 18 juni 2006
De tweede dag Festival Mundial, het beloofd nog warmer te worden vandaag. Bij aankomst in het Leijpark te Tilburg is al direct duidelijk dat het vandaag nog drukker wordt dan gisteren. Veel mensen hebben deze vaderdag-zondag aangegrepen om met het hele gezin naar Mundial te komen. Niet alleen qua optredens en standjes is het een mengeling van culturen, ook het toegestroomde publiek is afkomstig uit alle werelddelen, een bonte mengeling van mensen en culturen.
Om direct een vakantie stemming te creëren en omdat we nog niet geluncht hadden begonnen we vandaag met een hapje eten uit de Afro-latino keuken. Ondertussen het programma van vandaag bekijkend in de schaduw op het “Ministerieplein”.
Los Fakires
De reden dat we onze dag op dit punt startte was vanwege het optreden op het “Ministeriepodium” van de Cubaanse band Los Fakires. Deze vijf Cubaanse heren op leeftijd laten de oude tijden herleven. Heerlijke Cubaanse muziek, perfecte harmonieën en naadloos samenspel. Zoals vermeld in de Spaanse krant El Mundo: “Ben je geslaagd in de Cubaanse muziek met de Buena Vista Social Club, dan haal je het doctoraal met Los Fakires”. Het optreden wordt gedragen door de 70 jaar oude frontman / zanger Cascarita, met zijn rum en sigaren stem en door saxofonist José Bingues. Dit alles begeleid op gitaar, bongo en wat ritme instrumenten maakt het plaatje compleet. Een geweldig optreden, een fantastisch begin van deze tweede dag Mundial.
Na dit optreden zijn we lekker buiten in het gras gaan zitten, genietend van een Ethiopisch biertje, het extreem goede weer en alle mensen om ons heen, alvorens we naar het hoofdpodium liepen voor het volgende optreden.
Los de Abajo
Op de “Millenniumstage” stond de Mexicaanse groep Los de Abajo, omschreven als Tropipunk was ik erg benieuwd naar hun optreden. Internationaal zijn ze erg bekend en ze hebben drie succesvolle albums achter de rug, de laatste “Cybertropic Chilango Power”zelfs bekroont met een BBC World Music Award. Binnenkort verschijnt het nieuwe album “Lda V the Lunatics”. Hun muziek is een mengeling van Ska, Reggae, Salsa, Dub en Elektronische muziek, vooral up-tempo en met een duidelijke knipoog naar hun Mexicaanse roots. Deze tien Mexicanen wisten in een korte tijd een geweldig feestje neer te zetten en hadden al snel heel het publiek mee. Voor mij de verrassing van vandaag.
Kiran Ahluwalia
Na de feestelijke Mexicaanse muziek zijn we snel terug gelopen naar het “Ministeriepodium” voor het optreden van de Canadees / Indiase Kiran Ahluwalia. Zij speelt de unieke Ghazal muziekstijl, begeleid door tabla, gitaar en harmonium zingt ze poëtisch over menselijke liefde in relatie tot de huidige situatie van de wereld. De Indiase folk op geweldige en meesterlijke wijze vertolkt. Na deze erg mooie en serieuze muziek was het weer tijd voor een feestje, op naar het hoofdpodium voor Braziliaans carnaval.
Olodum
De bekende Braziliaanse slagwerk groep Olodum was één van de hoofdacts van vandaag. Ze maken hun naam meer dan waar, direct vanaf de start weten ze met veertien man sterk een Braziliaans feestje neer te zetten. Negen man op drum en percussie ondersteunt door blazers, toetsen, bas en twee zangers. Olodum weet al jaren, vanuit hun thuisbasis in Bahia in het noorden van Brazilie, door middel van hun muziek rassendiscriminatie en sociaal-economische ongelijkheid aan de kaak te stellen. Internationaal hebben ze samengewerkt met grote namen zoals, Michael Jackson, Paul Simon en Spike Lee. Ze zorgen vandaag voor een uur lang kijk, luister en dans plezier.
Lura
Het is vandaag op en neer lopen van de “Millennium Stage” naar het “Ministeriepodium” de volgende artieste is de Kaapverdische Lura. De in Portugal geboren zangeres mengt moeiteloos verschillende stijlen, Soul, Jazz, Folk, R&B vermengd met traditionele Kaapverdische klanken als Bataku, Tubanka en Morna. Lura, die eigenlijk Maria de Lurdes heet, zingt met passie en schoonheid, dan weer ingetogen en kalm, dan weer krachtig en stevig. Begeleid door een vijfkoppige band weet ze een heerlijk sfeertje te creëren. Haar optreden is energiek en bewegelijk, ze weet haar enthousiasme over te brengen op de langzaam volstromende tent.
Grupo La Fé
We eindigen vandaag waar we begonnen zijn, in Cuba. Gisteren hebben we ze niet kunnen zien, maar vandaag hebben we er gewoon tijd voor gemaakt, het Cubaanse Grupo La Fé op het Bazaarpodium. Afkomstig uit het gebied rond Santiago de Cuba, de Son-regio bij uitstek, zijn zij één van de betere vertolkers van de traditionele Cubaanse muziek. Naast een rijk repertoire en grote kwaliteit weten de muzikanten met hun instrumenten, danspassen en choreografie voor een opwindend schouwspel te zorgen. Niet alleen een genot voor het oor maar zeker ook voor het oog. Voor mij een geweldige afsluiter van dit Mundial weekend.
Door de combinatie van het goede weer, en geweldig programma en een goede organisatie is ook dit jaar Festival Mundial voor mij weer een geweldig festival geweest.
Vrijdag 23 Juni 2006 at 02:02 am
OEROL: Sputnik door The Lunatics
Foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Begin juni won theatergroep The Lunatics op het Internationaal Straattheaterfestival in Detmold (Duitsland) in de categorie locatietheater de eerste prijs met de voorstelling Sputnik. The Lunatics deelt deze prijs met de (ook) Nederlandse groep Gajes die vorig jaar op Oerol waren met de voorstelling Alice in Wonderland.
The Lunatics - website
Spel
Rutger Buiter, Aat Dirks, Sjoerd Sporken
Regie
Koos Hogeweg
Vrijdag 23 Juni 2006 at 12:51 am
OEROL: Ifigeneia door Karina Kroft
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Spel
Jacqueline Boot, Willemijn Kressenhof, Christopher Parren, Jorrit Ruijs, Waldemar Torenstra
Regie
Karina Kroft
Donderdag 22 Juni 2006 at 7:50 pm
OEROL: Drive van Odd Enjinears
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Odd Enjinears is een groep theatermakers die zich gespecialiseerd hebben in gebruikmaking vantechniek en machineriëen.
De voorstelling is na Oerol nog te zien op het Straatfestival Vlissingen, het Over het IJ Festival en bij Theater op de Markt in Hasselt (B). Kijk hier voor de exacte speellijst.
Odd Enjinears - website
Concept, Beeld & Spel
Geert Jonkers (artistieke leiding), Josephine Broekhuizen, Tristan Kruithof
Regie en Spel
Claire Fleury
Donderdag 22 Juni 2006 at 6:18 pm
OEROL: Kaspar door Waterlanders
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Waterlanders - website
Spel
Remco de Kluizenaar, Eric Langendoen en Erik Woltmeijer, Sikko Hoogstra, Sacha Muller, Petra Randewijk , Shanti Straub en Alexander de Vree.
Productie
Esther Dikkers, Nynke Sluijter (stagiair),
Techniek
Patrick Feijen
Woensdag 21 Juni 2006 at 11:57 am
OEROL: de halfgroente-halfmensen van Le Phun
Door Oerol met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Favoriet Le Phun bracht met Les Gûmes de meest fantasierijke voorstelling.
Tijdens een wandeling door het duinlandschap leerde je inspirerende figuren kennen die een onweerstaanbaar sprookje over hun leven en het ontstaan van de halfgroente-halfmensen vertelden. Zij lieten het ademloze publiek pas na bestuiving weer gaan.
Spel
Domi, Delphine, Marie Aude, Oliver, Romain Dubois, Garniouze
Regie
Pheraille
