Categorie: THEATER, TONEEL
Donderdag 15 April 2010 at 12:31 pm
'De Bannelingen' Beklemmende Mime van Sarah Ringoet
Door Francis Broekhuijsen. met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Een lege ruimte. Oranje natrium licht. Een man, gekleed in hotpants, een singlet van netstof en hoge Doc. Martens schoenen, loopt langs de achterwand heen en weer. Hij raakt af en toe de muur zachtjes aan. Twijfelt. Stopt. Keert om. Hij wacht op iemand. Het geluid van het kraken van zijn schoenen krijgt een hypnotiserende werking. Hij lijkt het ritme van de tijd te lopen. Heen en weer. Heen en weer. Hij ziet eruit als een rent-a-boy. bewust van zijn gespierde lijf, onzeker in zijn houding. Zijn ogen zoeken vragend en uitdagend de ruimte af.
Een hoop kleren in de hoek komt langzaam tot leven. Uit de dikke jas komt een vrouw gerold. De oneindig durende tijd dat de man heeft gelopen, lag een hoopje mens daar. Zij gooit een kruk om, rolt door en komt tegen de muur tot stilstand. Sportief gekleed en zelfbewust zit ze gehurkt tegen de muur. Haar gouden sneakers fonkelen. Woest kijkt ze de man na, die nog steeds heen en weer loopt.
Een stijf gekleed meisje komt op. Haar zwarte jurk en witte kousen doen denken aan een kerk bezoek op zondag. Schuchter neemt ze plaats op de kruk. Er wordt geen woord gesproken. Een verlegen meisje staat in het midden van de ruimte. Op blote voeten. Opgerolde spijkerbroek en een wit truitje heeft ze aan.
Een lange man komt opgerend. Hij begint vol enthousiasme het publiek aan te spreken. In het Italiaans. 
Hij ratelt over een walkman, muziek op zijn oren en rondfietsen op een mountainbike. Razend snel en vol vuur praat hij. Over een nummer van Ambra Angiolini. Een Italiaanse zangeres uit de jaren negentig.
Dansen op die muziek en verliefd worden. Hij is niet echt te verstaan, maar de man spreekt af en toe een woord Nederlands. ‘Ik hoor bij jou' en ‘dolfijnbewegingen'.
Dit alles met een dik Italiaans accent. Soepel bewegend en vlot dansend doet hij zijn verhaal.
Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Hij rent nog maar eens rond. Als een jonge adolescent op zijn eerste vakantie. De zwoele zomeravond verbeeldt door de 17 lampjes die aan het plafond hangen en zachtjes aan gaan als sterren aan de hemel.
Het kerkelijke meisje probeert bij de stoere vrouw op schoot te rollen maar wordt steeds weggeduwd. Het jong uitziende meisje probeert met moeizame armen iets of iemand te omhelzen. De verleidelijk geklede rent-a-boy maakt kleine uitdagende bewegingen met zijn onderlijf, ondertussen ons en de andere spelers vragend aankijkend. De Italiaan rent rond en playbackt voor ons zijn favoriete nummer.
Als kijker ben je even verward door de veelheid aan beweging.
Je weet nog niet waar de voorstelling naar toe zal gaan. Maar langzamerhand krijgen de personages steeds meer een gezicht.
De mime voorstelling De Bannelingen van Sarah Ringoet laat in krachtige en kwetsbare beelden het onvermogen tot samenzijn zien. In een aaneenschakeling van scènes bewegen de personages door de ruimte. Komen met elkaar in aanraking. Stoten elkaar af. Proberen lief te hebben. Aandacht te vragen voor hun uitzichtloosheid. Contact te maken. Vorm te geven aan het eeuwige wachten op de ware liefde. Of afstand te nemen van dat wat hen verteerd. De liefde. Die eeuwige liefde. De spelers leggen effectief de pijnpunten van hun personages bloot.
Het meest ontroerend was voor mij de Belgische Elsa May Averill als het jonge meisje. In drie stadia laat zij haarscherp de groei van een jonge vrouw zien. Eerst jong en blue. Dan opgedirkt als een verlopen Nina Hagen. Opzoek naar aandacht door driftig headbangend, de mannen proberen te verleiden. En dan schokkend ontroerend als de eenzame volwassen vrouw die ze geworden is. Met een verwijzing naar Bob Dylan's ‘Subterranean Homesick Blues', houdt zij borden met teksten op. ‘Je bent me niets verschuldigd. Ik leef alleen tegenwoordig. Ik slaap slecht. Tu ne me dois rien', staat er op de cue cards te lezen. Zij gaat af en komt op met een spandoek. ‘Rien', staat er te lezen. Niets.
Sarah Ringoet en haar spelers hebben een beklemmende voorstelling gemaakt. Maar nergens is er zelfbeklag. Met humor zetten ze zichzelf te kijk. Wij als publiek lachen om hun en ons eigen onvermogen. De spelers rennen van muur tot muur. Een jonge vrouw in het midden als een profeet met een spandoek boven haar hoofd.
Niets. Er is helemaal niets. Geen verlossing.
Wat rest is het rennen in het donker. Het vluchten voor de tijd.
Voor meer informatie: sarahringoet.wordpress.com/
Reageer hieronder
Geen reacties