Categorie: INTERVIEW, MUZIEK, WERELDMUZIEK
Donderdag 12 Mei 2011 at 2:43 pm
Een Optreden van en een Interview met Gianmaria Testa
Door Giovanna Steenbeek-Bruno met foto's van Joke Schot (klik voor vergroting)
Twee jaar na zijn vorige succesvolle tournee, was de Italiaanse cantautore alias troubadour Gianmaria Testa weer in Nederland. Op 17 April heeft hij in de Melkweg te Amsterdam het publiek weten te charmeren met zijn liedjes vol poëzie en met zijn subtiele humor. In een minimalistische setting hebben de toeschouwers kunnen genieten van een zuivere muzikale ervaring. Begeleid door twee getalenteerde medemuzikanten Piero Ponzo op diverse blaasinstrumenten en Nicola Negrini op contrabas, ging hij met zijn hese en zwoele stem het publiek voor op een speciale en op het moment bedachte muzikale reis. Want Giammaria Testa houdt van improvisatie: afhankelijk van de reactie van het publiek bepaalt hij ter plekke de volgorde van zijn liedjes.
Deze geëngageerde zanger kwam op het podium gewapend met zijn melodieën en zijn gitaar. Melancholie vormt de rode draad door zijn liedjes. Op de tonen van geraffineerde muziek, die verschillende muzikale genres zoals jazz, tango, wals, de habanera combineert, zingt hij op een ingetogen manier over de alledaagse emoties van het leven. Zijn inspiratiebronnen: de liefde, de vrouw, de eenzaamheid, zelfs de agrarische wereld van Noordwest-Italië waar hij opgegroeid is. Hij wordt terecht vaak met Paolo Conte vergeleken, maar nog meer doet hij denken aan de in 1999 overleden Fabrizio De Andrè die in Nederland minder bekend is.
Tijdens het concert sprak en zong Gianmaria Testa meerdere malen over de huidige politieke situatie in Italië. Op zijn in 2006 verschenen CD ‘Da questa parte del mare' (Aan deze kant van de zee) behandelde hij al de moderne migratie naar Europa. In de tweede helft van het concert zong hij een paar nummers van dat album. Met behulp van een tolk, legde Gianmaria zijn liedjes uit aan het publiek, waarbij hij speciaal aandacht besteedde aan de tsunami van bootvluchtelingen uit Noord Afrika die Europa, maar met name Italië, recentelijk overspoeld heeft.
Testa bleek geen fan van Berlusconi en verontschuldigde zich voor de ontwikkelingen in zijn land, verwijzend naar de enorme stroom Italianen die in de afgelopen honderd jaar naar alle delen van de wereld zijn vertrokken om hun fortuin te zoeken. "Sommige Italianen hebben een kort geheugen", zei hij. Ik denk persoonlijk niet dat Italië een uitzondering is.
Er waren ook luchtige momenten tijdens het concert. Hij sprak over de "minst erotische auto aller tijden": de Fiat 500. Voor velen is het tegenwoordig een geliefd collectors' item, maar in de jaren '70 was het vaak de enige mogelijkheid om überhaupt in een auto te rijden. Volgens zijn verhaal leverde deze auto echter meer stress en spanning op dan plezier. De knoppen en de versnellingspook zaten op onlogische plaatsen en het bevorderde niet bepaald het contact met de andere sekse. Op een andere moment van de avond hield hij een geestig muzikaal gevecht met zijn vertrouwde compagnon Piero Ponzo (de twee kennen elkaar heel lang en spelen al 20 jaar samen). Ponzo is een geweldige muzikant; een alleskunner op zijn instrumenten.
Een enthousiast publiek heeft van die avond genoten en er werd al flink gelachen voordat de tolk zijn woorden vertaald had.
Ik mocht Gianmaria Testa voor het begin van het concert interviewen tijdens de pauzes tussen de soundcheck en een sigaret. We werden ook nog even onderbroken door het bezoek van The Voice of Holland finaliste Leonie Meijer. Leonie's muzikale carrière is begonnen op het podium tijdens de tournee van Gianmaria Testa in 2010. Testa hoorde haar zingen tijdens de soundcheck en nodigde haar vervolgens uit om na elk concert een nummer te spelen.
We spraken over Testa's debuut in de Italiaanse theaters in 2010 met het toneelstuk 18.000 giorni-il pitone (18.000 dagen-de python) waarvoor hij de liedjes schreef. Het is een bijzonder toneelstuk waarin tijd (18.000 dagen zijn gelijk aan 50 jaar) en de metafoor (de python is een sluw beest dat aanvalt op het moment dat hij denkt te kunnen winnen) de uitgangspunten zijn. De hoofdpersoon is een man die op zijn 50ste zijn baan verliest en allerlei familiedrama's meemaakt. Eind 2011 komt een CD uit met de liedjes uit dit toneelstuk.
Als u de balans opmaakt van uw eigen 18.000 dagen (Testa is 52 jaar oud), wat zijn dan uw belangrijkste conclusies?
Ik was zelf verbaasd toen een vriend mij vroeg om de leeftijd van iemand van 100 jaar uit te drukken in dagen: 36.500 en dat haalt bijna niemand. Weinig! Ik had een veel hoger getal verwacht. Toen ik me dat realiseerde, nam ik me voor om me nooit meer een dag te laten afpakken door wie dan ook, want er is maar een hele kleine voorraad. Om je dagen langer te maken moet elke dag waardevol worden gebruikt, met oog voor ethiek. Daarom is het lied dat ik hieraan heb gewijd ook geen ode aan het carpe diem.
Voordat u zich volledig aan de muziek kon weiden heeft u 25 jaar bij de spoorwegen gewerkt. Heeft dit hierbij een rol gespeeld?
In de afgelopen 50 jaar heb ik het werk in Italië zien veranderen van een recht naar een sociaal chantagemiddel. Velen verliezen werk, blijven werkloos en verliezen daarmee hun plek in de wereld. Ik heb de laatste jaren werknemers, zowel Italianen als illegale immigranten, zien protesteren door dagenlang hijskranen te bezetten of door andere acties, maar de hoofdpersoon van dit toneelstuk komt het huis niet meer uit, want hij ziet er niet het nut van in. Zelf heb ik geluk gehad en heb ik ervoor kunnen kiezen om te stoppen met mijn werk bij de spoorwegen om mijn passie te volgen. Onze kinderen hebben deze keuzemogelijkheden echter niet meer in Italië.
Zijn er nog zaken in Italië waar u trots op bent?
Ik kan me niet voorstellen in een ander land te wonen dan Italië. Ik houd erg van het land, de tradities, de cultuur, de mensen.
Als u terugkijkt naar de liedjes van uw CD Da questa parte del mare uit 2006, zijn de teksten nog steeds van toepassing? Zou u nog steeds hetzelfde poëtische beeld schetsen van de emigrant?
Ik sta nog steeds volledig achter mijn werk, maar zou het geen poëtisch beeld willen noemen. Want wie verlaat zijn eigen land? Dat zijn vrijwel altijd mensen die wanhopig zijn en niets te verliezen hebben. Wie zo'n reis onderneemt laat familie en cultuur achter met het idee om de eigen situatie te verbeteren. De wereld is niet in evenwicht; er moet een nieuwe balans worden gevonden.
Gianmaria Testa is een bijzondere man met een muzikale missie. Als Italiaanse ben ik trots op een landgenoot als hij. Er zijn niet uitsluitend Berlusconi's in Italië die bunga-bunga feestjes organiseren en geld en macht centraal stellen, maar ook mensen met idealen, die vechten voor de toekomst en de gezonde kant van het land vertegenwoordigen. Ik hoop dat hij vaak terugkomt in Nederland.
Reageer hieronder
Geen reacties