Categorie: THEATER, CABARET, FESTIVAL, MUZIEK, TONEEL
Donderdag 04 Augustus 2011 at 9:43 pm
Talentvolle variatie op Parade Utrecht
Door Bernadette van den Hooven, met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
De bekende nostalgische mix van straattheater, kermis en culinaire hoogstandjes zweeft ook dit jaar boven elke plek waar de Parade zich vestigt. Het Moreelsepark in Utrecht was van 15 tot 31 juli aan de beurt. Diverse artiesten, waaronder Roosbeef, Ali B., de Ashton Brothers en Orkater, deden Utrecht op haar grondvesten trillen. Cultuurpodium.nl bezocht drie toonaangevende voorstellingen: het multiculturele I.N.D.O., de klucht 'Who's Afraid of George and Mildred?' en, last but not least, de sprankelende voorstelling van de Ashton Brothers.
I.N.D.O. - MUZIEKTHEATERCOLLECTIEF HET VOLKSOPERAHUIS
Tjirpende krekels en mysterieze junglegeluiden verzwaren de lucht in het kleine theater waar een multiculturele muziektheatervoorstelling op het punt van beginnen staat. Gewapend met zonnebril en elektrische gitaar verwelkomt Jef Hofmeister het publiek. Als ijsbreker worden vier bordjes omstebeurt in de lucht gehouden: "KROEPOEK! BLONDJES!" brult de menigte. Vele foto's van BN'ers met indo-achtergrond passeren de revue: van Georgina Verbaan tot Emile Ratelband.
I.N.D.O., In Nederland Door Omstandigheden, is een "zoektocht naar de ziel van de indo", verkondigt Hofmeister. En indo's zijn dol op blondjes, niet te vergeten. Dat vooral. Dat een hoogblond gepruikte Rixt Leddy enkele minuten later in een zwoele zomerjurk en met een grote reiskoffer het tot jungle omgetoverde podium op struikelt, is dan ook geen verrassing.
Met Roy Bakker op de drums en Kim Soepnel op contrabas swingt Leddy de ruimte door met een jazz-achtige blondjessong en de ‘Lonely Planet Blues'. Naast haar geeft Hofmeister een oratorisch vuurwerk weg als enigszins macho-achtige indo: de man met drie benen en één gitaar. Om de multiculti-sfeer hoog te houden, zijn Hofmeisters verhalen doorspekt met Indonesische woorden en uitdrukkingen. Plots is hij omgekleed tot bejaarde indo in rolstoel als ‘oom van Geert Wilders' en blijkt hij de spil te zijn achter diens haarverfpraktijken.
I.N.D.O. laat de toeschouwer enigszins verbouwereerd achter. Een politieke claim, gelet op Wilders' betrokkenheid en een spervuur aan rechtse vooroordelen jegens - maar zeker ook door - indo's? Een amusementsspektakel? Geheel volgens de bedoeling van bedenker Jef Hofmeister geeft de korte muziektheatervoorstelling stof tot nadenken.
WHO'S AFRAID OF GEORGE AND MILDRED - GEORGE VAN HOUTS EN RAYMONDE DE KUYPER
Voor degene die houdt van sitcoms in pasteltinten en schuine grappen. Het podium van theater ‘De Parade II' vormt de setting van dit door Aat Ceelen geregisseerde halfuurtje. Het verveelde echtpaar Sjors en Marit beleeft de avondroutine met de tandenborstel, pyjama en bedlampjes, alvorens een stroom herinneringen uit een dertigtal huwelijksjaren op te halen, die elk - volgens de ander - niet gebeurd zijn. Maar dan zoeken ze toevlucht tot die ene fantasie die ze nog samen beleven: de imitatie van het bekende televisie-echtpaar George en Mildred. Compleet met valse snor, sjaaltje en smetteloos Brits accent gaan de twee volledig op in hun nabootsing van het stel.
De transformatie van de acteurs naar de iconen George en Mildred is knap uitgevoerd, voornamelijk dankzij het valse gebit en het kapsel van De Kuyper ("Ooh Geooorge...") en het sarcasme van Van Houts. Desondanks ontbreekt een echte clue: de voorstelling moet het vooral hebben van het feest der herkenning van George en Mildred en de schuine moppen over het gestrande seksleven van de twee. Zoals men zegt: het moet je smaak zijn.
LANG LEVE DE ASHTON BROTHERS - ASHTON BROTHERS
Een spektakel voor het oog en een onweerstaanbaar lachprikkelcircus: de Ashton Brothers halen uit tien jaar repertoire hun beste staaltjes slapstick, acrobatiek en muziek uit de kast. In een van de langste rijen op de Parade staat een groot deel van de bezoekers te trappelen om de show te zien.
Pepijn Gunneweg introduceert de mobieltjeswave, laatkomers worden publiekelijk verwelkomd met een luidkeels hèhè. Een uit de menigte geplukte vrijwilliger slaat onwetend met een dweil haar eigen iPhone aan gort, ware het niet dat deze aan het eind van de voorstelling in een fles wijn teruggegoocheld wordt. En hoe klim je zonder armen een ladder op? De Ashton Brothers weten het antwoord. Een absolute aanrader voor jong en oud, hoewel niet té jong: de ‘ballon' die om de iPhone van een vrijwilliger werd getrokken, deed al minstens één jonge bezoeker het theater verlaten.
Met name de afwisseling tussen de acrobatische toeren, slapstick-taferelen en de interactie met het publiek maken de voorstelling tot een lust voor het oog én oor. Ter afsluiting produceren de vier een prachtig lied met behulp van een tafel vol grote en kleine flessen. Van het begin tot het eind op het puntje van je stoel: de vier mannen toveren bij ieder een brede lach op het gezicht.
MICHAEL PRINS
Naast de theatervoorstellingen bruist het terrein van andere verrassingen. Een opmerkelijke is de performance van de jonge singer-songwriter Michael Prins. Deze gitarist zingt onder eigen begeleiding Engelstalige, zelfgeschreven nummers, met een vocaal bereik dat aanzet tot kippenvel. Prins brengt zijn nummers met overtuiging en heeft een geweldige sound. Zijn gitaargebaseerde nummers à la Ray LaMontagne zijn zeker kanshebbers voor een groter podium.
Voor geïnteresseerden die op vakantie geweest zijn: de Parade is deze maand nog te zien in het M.L. Kingpark in Amsterdam.
Reageer hieronder
Geen reacties