PITTIGE AFROFUNK DOOR VAN MERWIJKS MUSIC MACHINE EN MANOU GALLO

Categorie: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zaterdag 25 Februari 2012 at 5:22 pm

PITTIGE AFROFUNK DOOR VAN MERWIJKS MUSIC MACHINE EN MANOU GALLO

Tekst Rik van Boeckel met foto's van Rob Rietveld (klik voor vergroting)

De uit Ivoorkust afkomstige bassiste en zangeres Manou Gallo was in 2010 al gaste van Van Merwijks Music Machine, het project van drummer Lucas van Merwijk waarin hij steeds andere gastmusici uitnodigt. De samenwerking was zo'n succes dat het voor herhaling vatbaar was. Het optreden in Cultureel Centrum de X in leiden was zeer sterk. De muziek varieerde van West-Afrikaanse pop tot moderne Afrofunk, geworteld in Manou's Ivoriaanse roots en vooral die van het Djiboi volk.

Op de percussie na was de bandbezetting dezelfde als in 2010: Manou Gallo (bas, gitaar, zang, percussie), Lucas van Merwijk (drums), Marc Bischoff (piano, keyboards), Ed Verhoeff (gitaar) en Juan ‘Bulu' Viloria uit Venezuela op conga's, bongo's en percussie in plaats van djembé en sabarspeler Aly N'Diaye Rose. De laatste is wel te horen op de CD die is uitgebracht op Tam Tam Records (www.tamtamrecords.nl).

De groep speelde nagenoeg het hele repertoire van het album dat live werd opgenomen in het Cascade Theater. Van Merwijk en Viloria begonnen het optreden met een spannend duet op drums en conga's, eerst met een vraag- en antwoordspel dat overging in synchroon gespeeld slagwerk, het tempo werd langzamerhand opgevoerd. In Nayouwy kwam de band erbij. Van Merwijk introduceerde Manou Gallo alsvolgt: "Ze richtte zich al jong op Afrikaanse percussie maar het is in Afrika niet gebruikelijk dat vrouwen percussie gaan spelen want het is een mannenaangelegenheid. Maar ze werd er heel goed in!"

Van percussie stapte ze later over op de bas, vertrok naar België waar ze ging spelen bij Zap Mama. Uiteindelijk ging ze haar eigen weg, formeerde haar eigen uit vrouwen bestaande band. In Nayouwy was de West-Afrikaanse groove zeer duidelijk, die leunde dicht tegen Afrofunk aan. Dit was het geval met meer nummers. Manou zong en speelde bas tegelijkertijd, een ongebruikelijke combinatie die we alleen kennen van jazzmuzikante Esperanza Spalding. In Nanan bepaalde Manou met de bas de groove, de song wordt gekenmerkt door mooie melodieuze overgangen waar Ed Verhoeff en Marc Bischoff een belangrijke rol in speelden. Naast haar bijzondere basspel liet Manou nog een fraai staaltje vocale percussie horen. Van Merwijk en Viloria legden een gevarieerd ritmisch tapijt neer. In het gevoelige I.O.A zong Manou over hoe je in Ivoorkust leert lezen en schrijven (zoals wij met het ABC), dat je van daaruit goede en slechte dingen kunt doen.

Gedurende het eerste deel van het concert werd de muziek steeds swingender zoals in het jazzy Un Dushi Calypso (een compositie van Van Merwijk), Nalingiyo en het compositorisch erg sterke Chanter L'Amour. Er was ruimte om te soleren op piano, drums en conga's. Ed Verhoeff's gitaarspel was daarin erg goed, Manou schitterde in een funky bassolo. Verhoeff trad nog meer op de voorgrond in het door hemzelf geschreven Manou, opgedragen aan de bassiste. In het prachtige Woya werd enigszins gas teruggenomen. Ik had dit nummer in 2010 al eerder gehoord tijdens een optreden van manou met haar eigen band in het Zuiderpershuis in Antwerpen. Toen vond ik het al zo mooi en raakte het me. Nu werd het door de pittige latin inbreng van Van Merwijk en Viloria nog sterker. Afro Latin zou ik het noemen! Manou ging vervolgens solo verder, blazend op kleine flesjes die ze als vocaal percussie-instrument gebruikte en samplede waardoor er een ritmisch patroon ontstond. Daaroverheen zong ze diverse ritmische variaties. Het was spannend en komisch tegelijk. In de laatste songs Gou en Iniyi ging de groep verder in opzwepende Afrofunk. Het was een stevige afsluiting van een sterk optreden dat werd gekenmerkt door veel dynamiek!