Categorie: JAZZ
Maandag 09 Juli 2012 at 12:45 pm
GENT JAZZ 2012, NARRIGE WEERGODEN EN WELGEZINDE MUZEN
Bijlokesite, Gent - 6 t/m 8 juli 2012
Door Rene de HIlster met beeld van Brunno Bollaert & Jos L. Knaepen
Net als de afgelopen elf jaar was ook deze keer weer Gent de plaats waar je moest zijn voor een relaxte beleving van kwaliteitsjazz. Geen rijen voor zalen, geen overvolle corridors maar een rustieke binnenplaats, historische gebouwen, perenboompjes en een grote tent waar alle concerten worden gegeven. De programmering is breed met een accent op actuele ontwikkelingen en bied veel kansen aan nationale Belgische musici. Genoeg ingrediënten voor een smakelijk jazzmenu waarbij goed gestemde Weergoden heel belangrijk zijn en die waren u net in een narrige bui en leken zo nu en dan de intentie te hebben om het festival weg te spoelen.
Dat lukte uiteraard niet, vooral ook omdat Gent Jazz plaats vindt op de Bijlokesite (spreek uit als siete), een stel historische gebouwen die al een aantal eeuwen weer en wind hebben doorstaan. Ook festivaldirecteur Betrand Flamang week niet voor de stortbuien en het publiek leek zich van al dat hemelwater niets aan te trekken. Men scharrelde vrolijk over het terrein, at een broodje, dronk een Duvel en leek altijd weer benieuwd naar het volgende concert.
Vrijdag 6 juli
Elk festival kent zijn hoogte en diepte punten. Dat is in eerste instantie een kwestie van persoonlijke beleving, smaak en stemming maar ook de uitvoerenden, de muzikanten, hebben daar een groot aandeel in. Ook dat zijn mensen en die zullen niet altijd op het top van hun kunnen spelen.Het is altijd prettig om met een dieptepunt te beginnen, dan heb je dat maar gehad en kan de rest alleen maar beter worden.Voor uw verslaggever begon Gent Jazz 2012 met het trio van Brad Mehldau. Mehldau is een veelgeprezen pianist die veel bekendheid geniet en door vele als het voorbeeld voor veel jazzpianisten wordt gezien. ´Dat moet dan zeker een hoogtepunt zijn geweest´ denkt u nu als argeloos lezer. Ik kan u echter verzekeren: niets was minder waar. Waar Mehldau op de plaat garant staat voor enige kippenvel momenten door zijn diepgravende, lyrische en emotionele spel, zo vlak en glad speelde hij op Gent Jazz. Het leek wel een kunstje wat hij uit zijn hoofd had geleerd. Ook het samenspel met zijn trioleden (Larry Grenadier en Jeff Ballard) leek een one-way street. Zij mochten op hem reageren maar Brad zelf bleek, hoog in zijn ivoren toren, geen interactie van zijn kant te tonen.
Hoe anders was dat in de afsluitende set van deze dag. In eerste instantie lijkt een duo van bas en gitaar een wat te kleine combinatie voor een grote concerttent. Gitarist Jim Hall en bassist Scott Colley hadden er echter geen enkele moeite mee. Zij vulden de tent niet met decibels, ook niet met karrevrachten noten, nee, zij vulden de tent met hun muzikale vakmanschap, integriteit en fijnzinnig samenspel. Hier werd jazz met een hoofdletter J ten gehore gebracht. Een waar hoogtepunt!
Zaterdag 7 juli
Coaching is inmiddels binnen de westerse samenleving een niet meer weg te denken begrip en ook binnen het jazzmilieu komt het voor. Zo werd voor Gent Jazz 2012 het van de Gentse Hogeschool afkomstige Combo 42 verkozen voor het coaching programma van 2012. In eerste instantie zou Joe Lovano deze klus klaren maar naar later bleek paste dat niet in zijn agenda en werd Stefano Di Battista aangetrokken.Zo stonden er om stipt 16:30 een stel zeer jonge musici op het podium die als eerste een stel Wayne Shorter stukken onder handen namen. Wat valt hier over te zeggen? De positieve opvaller was tenorsaxofonist Mattias De Craene, zijn solo's hadden zeggingskracht. Met zijn door Joe Henderson doordrenkte spel wist hij te verassen. De ritmesectie had hoorbaar moeite met de "straight ahead" jazzopvatting, dat bleek helemaal toen ze aan het eind een eigen poppy stuk mochten vertolken, toen viel alles wel op zijn plaats. Da Battista had weinig gedaan aan het, altijd moeilijke, samenspel tussen piano en gitaar zodat deze elkaar nog wel eens in de weg zaten. De grootste misser was de zangeres van dienst. Niet omdat ze niet kon zingen, want dat kon ze zeker. Het was haar stem die het combo nekte. Zij had een lief kinderstemmetje en dat had niets met jazz te maken. In het eerder aangehaalde popstuk kwam ze wel tot haar recht.
Voor de volgende set bleven we ook muzikaal in Belgie. Fabrice Alleman was mij niet bekend maar zeer zeker niet onbemind. Een geweldige saxofonist die mooie stukken schrijft, een geheel eigen stijl heeft en een prachtig quartet om zich heen heeft verzameld waarin de bijdragen van pianiste Nathalie Loriers niet onvermeld mogen blijven. Loriers vormde samen met bassist Reggie Washington en drummers Lionel Beuvens een gedegen en stimulerende ritmesectie. Voor liefhebbers van jazz met de wortels diep in de jaren zestig een niet te missen band. Eind dit jaar komt er een CD uit.
De stap van Fabrice Alleman naar het David Douglas/Joe Lovano Soundprints Quintet is kleiner dan u denkt. Beide groepen hebben een puike ritmsectie in dienst, spelen louter eigen werk en halen hun "roots" uit de jaren zestig.Het quintet opende in geheel vrije modus, lustig door elkaar piepend en knorrend maar gelukkig doken ze al snel in een swingend thema en konden we de afzonderlijke prestaties van beide naamgevers bewonderen en vooral met ontzag luisteren naar de verrichtingen van het ritmeteam.
De muziek van dit vijfmanschap is geënt op het muzikale vocabulaire van Wayne Shorter maar is zeker geen eerbetoon. Niet te vermijden zijn natuurlijk de invloeden van het Miles Davis quintet uit de jaren zestig. Iedere muzikant heeft daar onder te "lijden" zo ook dit Sound Prints Quintet. Het werk van dit quintet heeft echter meer cerebrale trekjes. David Douglas lijkt vaak op zoek te zijn naar de juiste verbindingslijnen en doet dat meer met het hoofd dan met het hart. Joe Lovano heeft die lijnen allemaal al gevonden, bij hem lijkt een solo soms ene grote wiskundige formule. Zeer knap maar wil de echte Joe Lovano nu opstaan? Lawrence Fields, Linda Ho en Joey Baron worden in de aankondiging genoemd maar komen er qua soloruimte bekaaid van af. Niettemin toonde ze hun klasse als ritmesectie en waren daarmee een zeer essentieel onderdeel van het Sound Prints Quintet.
Last but not least beklom Wayne Shorter himself het podium. Enn mooiere afsluiter kan je niet hebben van een ‘Wayne Shorter Dag". Concerten van het Wayne Shorter quartet kunnen alle kanten opgaan. Soms blijft het steken in goede bedoelingen maar ook kan er een geweldige flow ontstaan die je meeneemt op een muzikale reis. Dit laatste gebeurde op Gent Jazz. De vier heren speelden op het scherpst van de snede en brachten elkaar tot grote hoogte. Een niet onbelangrijke factor hierin was drummer Jorge Rossy die de plaats van Brian Blade heeft ingenomen. Zijn aanwezigheid zorgde voor een grotere alertheid en wellicht, vanwege zijn recente toetreden, een onzekerheidsfactor die in dit geval als een katalysator werkte. Een sidderend concert was het resultaat.
Zondag 8 juli
Regen, regen, regen dat plaatje blijft mij altijd voor ogen staan. Al die nattigheid zorgde ervoor dat het festival wat langzaam op gang leek te komen en het publiek nog niet direct de weg naar de Bijlokesite had gevonden. Geheel onterecht want om 16:30 ging daar een hofje van start dat door mij onterecht als lokaal werd beschouwd maar in wezen een allstarformatie vol Young Lions was!
NinetyMiles (De afstand tussen Cuba en de Verenigde Staten) heette de groep en de bezetting loog er met mannen als, Stefon Harris, Nicholas Payton, David Sanchez en Edward Simon, niet om. De heren speelde een energieke vorm van cubop en dat deed de zon weer schijnen. In ieder geval in de tent want daarbuiten bleef het plenzen. Vooral Payton en Sancehz zorgde voor solistisch vuurwerk en daarbij laten we spierbundels van David Sanchez maar even buiten beschouwing. Al met al een spettereden en hartverwarmende set die we goed konden gebruiken.
Na dit muzikaal geweld mocht Robin Verheyen proberen het vuur brandende te houden. Dat lukte niet echt. Zijn pianoloze quartet klonk virtuoos maar ook ijskoud. Ornette Coleman achtige toestanden gemixt met wat Europese invloeden. Tijd om de regenbuien te gaan trotseren.
Mijn laatste concert voor Gent Jazz 2012 was The Bad Plus met als gast Joshua Redman. Door de opstelling op het podium leek het meer alsof Redman in de band was opgenomen of, zoals bassist Reid Anderson zei, gevangen genomen. Joshua was de gast maar er stonden geen composities van hem op het programma. Mocht dit twijfels oproepen dan kan ik deze nog versterken. Redman keek een groot deel van het concert ronduit ongelukkig, alsof hij niet op zijn plaats was. Er kon geen lachje bij hem af en tijdens solo's van anderen stond tie te sns'en. Kortom, de eerste tekenen wezen niet op een gelukkig huwelijk tussen The Bad plus en Redman maar eerder op een verplicht nummer. Dit klonk ook zo nu en dan door in de muziek. Er waren zeer zeker bevlogen momenten maar ook hele stukken waar het niet in elkaar paste. The Bad Plus is een zeer druk spelend trio met een geheel eigen dynamiek en daar moet je als solist mee om kunnen gaan, lukt dat niet dan blijft het moeilijk.
Daarmee kwam er voor mij een einde aan Gent Jazz 2012. Samenvattend kan ik zeggen dat dit muzikaal gezien een zeer bevredigend festival was, het weer zat niet echt mee maar daar kan de festival directie ook weinig aan doen. Ook was er verbetering beloofd betreffende de catering van het festival. Daar was echter weinig van te merken. Het geboden assortiment was anders maar niet per definitie beter en blijft, zoals op ieder festival, aan de prijzige kant.Buiten dit is het festival een aanrader voor de liefhebber van actuele jazzstromingen.
Ook volgende week (donderdag 12 juli t/m zondag 15 juli) is er Gent Jazz. Dan aandacht voor de meer poppy en funky kant van deze muziek. Meer info op www.gentjazz.com.
Reageer hieronder
Geen reacties