Categorie: JAZZ, MUZIEK
Zondag 25 November 2012 at 9:19 pm
CHRISTIAN SCOTT, VOORAL VERBAAL GOED OP DREEF
Tekst Rene de Hilster met foto's van Truus de Boer (Klik voor vergroting)
De uit New Orleans afkomstige trompettist Christian Scott is een man met een verhaal. Dat slaat aan bij het publiek, en als je dan ook nog alle moderne media weet te gebruiken dan mag je als succesvol worden beschouwd en liggen Edisons binnen handbereik. Dat schept verwachting en zondag 11 november konden we in het Rotterdamse Lantaren/Venster ervaren of hij dit ook waar maakt.
Het antwoord hierop is tweeledig. Christian Scott kwijt zich op verbaal gebied voorbeeldig van zijn taak. Zijn introducties zijn humorvol, sociaal bewogen en zelfs met enige zelfspot. Hij is zeker niet bang om iets van zichzelf te laten zien. Dit in tegenstelling tot zijn arrogant aandoende non-verbale taal doet het goed.
En dan het muzikale aspect, dat is toch wel het meest belangrijk. Op dat vlak is hij minder consistent. Scott is een goede trompettist en heeft, geheel volgens de New Orleans traditie, een groot en warm trompetgeluid. Helaas speelt hij in zijn solo's nogal op effect en gedraagt hij zich als een trompetistische dramaqueen. Dat hij wel degelijk tot solide en opzwepend spel in staat is bewees hij in de toegift; Hancock's The Eye Of The Hurricane waarin hij een solo ten beste gaf die good old Freddie Hubbard niet had misstaan.
Ook een aantal van zijn bandleden riepen twijfels op. Altsaxofonist Braxton Cook had een mooie toon en speelde veelbelovende lijnen, een goede opbouw ontbrak echter en zijn lange solo's deden daarom nogal braaf en saai aan. Gitarist Matthew Stevens wist wel hoe je een solo moest opbouwen. Zijn bijdragen boeide van het begin tot het eind. Pianist Lawrence Fields is een rijzende ster. Onlangs tourde hij nog met Soundprints, het quintet van Joe Lovano en Dave Douglas. Niet onterecht want Fields is een waanzinnig goede begeleider. Licht, alert, swingend en nauwgezet ondersteunt hij de solist. Als hijzelf echter de spotlights op zich gericht krijgt presteert hij duidelijk minder en worden zijn solo's te fragmentarisch om te blijven boeien. Bassist Liques Curtis was een gedegen begeleider. In één stuk kreeg hij wat soloruimte en toonde daarmee gelijk aan waarom hem niet meer ruimte werd toebedeeld.
Drummer Corey Fonville was een druk meppend baasje. Hij bleek vooral met zichzelf en al dat speelgoed om hem heen bezig. Regelmatig bleek hij niet te luisteren en verstoorde daarmee de opbouw van een stuk. Techniek hebben is één, het smaakvol kunnen toepassen is weer iets heel anders.
Het sextet werkte zich door een zestal eigen composities heen. De strak gespeelde collectieven stonden als een huis, solistisch werd er niet altijd overtuigend gespeeld maar daartegenover stond de sterke totaalsound van band.
Al met al geen opzienbarend concert maar wel zeer onderhoudend. Christian Scott is wellicht wel de Mark Rutte van de jazz. Hij probeert bruggen te slaan tussen hedendaagse muziekstromingen en jazz en ook hier zitten er niet allemaal goede noten in het akkoord.
Line up:
Christian Scott: trompet
Braxton Cook: altsax
Mathew Stevens: gitaar
Lawrence Fields: piano
Luques Curtis: bas
Corey Fonville: drums
Reageer hieronder
Geen reacties