GentJazz 2013 gaat rustig van start.

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK

Zondag 14 Juli 2013 at 06:50 am

Door Rene de Hilster met beeld van Hans Speekenbrink (kik voor groter)

Het was grijs maar de temperatuur was aangenaam toen ik in Gent arriveerde tijdens de late namiddag op deze vrijdag 12 juli 2013. Niets wees erop dat enkele ogenblikken later een jazzfestival zou losbarsten. Op het plein voor het St Pieters station was het druk, maar dat waren de dagelijkse forensen die zich richting huis en haard spoeden. Wellicht om aldaar te gaan BBQ'en want daar was het perfect weer voor.
De omgeving rond het station is danig op de schop genomen zodat ik mij even moest oriënteren waar nu de Albertlaan was. Die kreeg ik al snel in het vizier en binnen 10 minuten stond ik in mijn ruime kamer (nummer 113) van het NH Gent St Pieters hotel. Na wat plichtplegingen zoals overhemden ophangen toog ik richting Bijloke om mijn Persbadge te halen en de sfeer op het festival te proeven.

Tijdens mijn entree was The Unrevealed Soceity op het podium bezig met het entertainen van het publiek. Wat ik hoorde via het monitorsysteem in de perskamer klonk niet slecht. Live zien is er echter niet van gekomen, er waren een hoop handen te schudden in de pressroom; ook sociale contacten zijn belangrijk.

Het festival begon voor mij met de Sal La Rocca band, dit quintet was te horen op een nieuwe toevoeging aan het festival: De Gardenstage oftewel Het tuinpodium. In voorgaande edities werd het publiek tussen de concerten vermaakt door DJ's, nu zijn er korte concertjes op dit toegevoegde podium. Nooit verwacht dat ik die DJ's zou missen...

Het hoofdpodium werd ondertussen klaar gemaakt voor Jacky Terrasson. Dat had nogal wat voeten in de aarde want hij had een uitgebreide band meegenomen met veel percussie. Voor zichzelf liet hij een Fender Rhodes aanschuiven. Al met al was het lekker vol op het podium. Dat gold trouwens niet voor de tent. Tot op dat moment liep het allemaal niet erg storm en liet het publiek het nog even afweten. Pas bij het laatste concert werd het wat drukker.
Het concert van Jacky Terrasson viel tegen. Het geheel mondde uit in een mix met teveel smaken. Terrasson zelf liet horen wat en wie hij allemaal na kon spelen en mixte Keith Jarrett lustig met Erroll Garner, Cecil Taylor en McCoy Tyner. Diezelfde aanpak kwam terug in het repertoire. Popstandards, jazzstandards, evergeens en klassiekers kwamen geheel of gedeeltelijk voorbij en werden door de pianist met veel noten aan elkaar gesmeed. Zo nu en dan mochten de ingehuurde solisten, Michel Portal, Stephane Belmondo en zangeres Cecile McLorin Salvant, ook even meedoen maar het was duidelijk Jacky's show.
Na deze teleurstellende set konden we ons wederom vervoegen bij het kleine podium. Daar trad Cecile McLorin Salvant op met haar trio. "Heb ik die naam niet eerder gehoord?", denkt u nu waarschijnlijk. Dat klopt, in bovenstaande alinea!
De eerlijkheid gebied te zeggen dat miss McLorin Salvant het hier een stuk beter deed en zich een overtuigend zangeres toonde. Haar trio, met de van Quartet West bekende drummer Rodney Green, begeleidde geweldig. Hoogtepunt was een prachtige uitvoering van Cole Porter's So In Love. Een waar kippenvel moment. Deze set was te kort en nu miste ik de DJ's absoluut niet.

Het volgende onderdeel bracht Dee Bridgewater en Ramsey Lewis op het podium. De jazzdiva en de souljazzpioneer lieten horen dat ze nog in staat zijn tot het brengen van aanstekelijke soul. Met haar zeer brutale manier van doen wist Dee Dee alle aandacht naar zich toe te trekken en kwam vooral lekker op dreef toen ze met haar eigen pianist, Edsel Gomez, aan het werk ging. Voordat Ramsey Lewis plaats maakte voor Gomez liet hij zijn band in een aantal bekende soulstukken flink loos gaan.
Veel met jazz had het allemaal niet te maken maar gezellig was het wel.

Veelal wordt het lekkerste voor het laatst bewaard en dat was deze avond niet anders. Joe Lovano & Brussels Jazz Orchestra, in de volksmond ook wel BJO genoemd. IJzersterke arrangementen door ondermeer Gil Goldstein, Michael Abene en Manny Alban van Lovano stukken als Big Ben, Streets Of Napels, Wild Beauty en Eternal Joy. Lovano was vooral op tenor te bewonderen en dat is altijd mooi. Zijn prachtige toon en zijn vloeiende en ideeënrijke speelstijl zijn een waar feest voor het oor. Voeg daarbij een toporkest en een sterke set is gegarandeerd. Joe en BJO hebben samen een cd gemaakt en die is binnenkort te verwachten.
Daarmee kwam een einde aan de eerste dag van GentJazz 2013. Niet de sterkste dag uit de geschiedenis van het festival, maar de afsluiter maakte veel goed en zorgde ervoor dat uw verslaggever vrolijk fluitend naar zijn hotel terugging.
Zaterdag 13 juli staat de stem centraal en zullen Kurt Elling en Diana Kral het podium bestijgen. Niet samen overigens.