NSJ 2013: Het had geen mooier slot kunnen worden.

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK, WERELDMUZIEK

Woensdag 17 Juli 2013 at 08:49 am

Door Jacques Nachtegaal - Het Collectief N & P Fotografie Rosaria Macri, Jacques Nachtegaal en Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

De zondag van het NSJ is tevens de slotavond en voor dit jaar was het een avond vol van supersterren en old soldiers. Hoe het de organisatie toch steeds weer lukt is onbegrijpelijk voor mij, maar de keur aan artiesten is ieder jaar weer overweldigender. Op één avond o.a. Charlie Wilson, Marcus Miller, Bobby Womack, Ben Harper, Herbie Hancock, Joe Lovano, Ron Carter, Sting, Charles Bradley en Dionne Warwick maar natuurlijk ook het Metropole orkest, Jose James en Next Collective. Wat moet je in hemelsnaam kiezen, waar ga je heen. Het wordt je als bezoeker niet makkelijk gemaakt met zo'n geweldig affiche.

De slotavond is er dan ook zeker geen waarop je op een rustige wijze deze drie dagen meesterlijk festival kunt afsluiten. Ook deze avond is het weer een stevige exercitie om zo veel mogelijk juweeltjes te gaan bekijken. Ik begin al vroeg in de middag bij de Friese trots, Nynke Laverman, die op geheel eigen wijze een programma voorschotelt dat helemaal Nynke is maar ook volledig past op het North Sea Jazz festival. Ze is weer even bezielend en aanstekelijk als altijd, haar stem en kleine gebaartjes alles valt op zijn plaats en het is mooi, lyrisch bijna en de overvolle Congo tent is vol bewondering en enthousiasme. Dat fragiele poppetje uit onze noordelijke provincie heeft de hele tent aan haar voeten en als aan een touwtje bespeelt ze haar publiek, na vandaag haar fans, want dit is klantenbinding. Meesterlijk mooi, aandoenlijk en begripvol, wat meer moet ik zeggen.

Helaas is mij de tijd niet gegund om het hele concert te volgen want ook Charlie Wilson in de Nile wil ik heel even voor een stukje meenemen. Van de ene in de andere verbazing val ik Na Nynke nu weer iets compleet anders en zo zal ook de rest van mijn avond er uit gaan zien, vele contrasten en steeds weer verbazingwekkend. Dan naar het Metropole orkest die na jaren weer eens samenwerken met Herbie Hancock. Hancock ook al weer op leeftijd is vol goede zin vanavond hij dolt een beetje met zijn bladmuziek en zowel bij het orkest als bij het publiek kan het al niet meer stuk. "Hancock heeft er zin an", zoals dat in Rotterdam heet. Het wordt een indrukwekkend concert waar ik zoveel mogelijk van mee probeer te pakken. Toch wil ik nog een laatste restje Marcus Miller zien in de Nile, van mijn fotograaf Hans Speekenbrink, die eerder die dag een afspraak voor een fotoserie met Miller in zijn hotel had, hoorde ik al dat ik zeker even langs moest gaan en inderdaad ik ben blij dat ik zijn raad heb opgevolgd. Miller en de zijnen waren zo powerfull op dreef dat ik daar een enorme bek broodnodige, energie van opdeed. Niet onterecht dat Miller tijdens zijn concert onderscheiden werd want mensen wat is deze bassist geweldig. Hij stuwt je werkelijk tot ongekende hoogte en om met de gevleugelde woorden van een tekenfilm held te spreken:"Naar de sterren en verder" dat doe Miller met je.

In de Hudson zaal aan de heel andere zijde van Ahoy, rennen dus weer, wil ik genieten van het Branford Marsalis Quintet, en genieten is het zeker. Ook hier weer bijna lopen over de koppen in de overvolle zaal en luisteren naar de zoetgevooisde klanken van de New Orleans jazz van deze telg uit het huis Marsalis. Gewoon gedegen mooie traditionele jazz waarin de besprekenswaardige sax van Marsalis een hoofdrol in speelt. Maar net als bij veel optredens op deze slotavond krijg ik ook hier niet de tijd te lang bij het concert aanwezig te zijn, en net als het grootste deel van het publiek vegeteer je zoveel mogelijk van het geboden muzikale voer, tijd om lang en uitgebreid te proeven is er haast niet, want er is nog zo veel moois meer, zoals Bobby Womack. Dus weer terug naar de Nile zaal en laveren door de eindeloze stroom van verplaatsers in alle richtingen door Ahoy, wat werkelijk de meest ideale locatie voor een festival als dit is. Womack is als verwacht goed, pakkend en soms zelfs emotionerend. Naast mij staat een ietwat oudere dame echt helemaal op te gaan in de stem van Womack en af en toe lispelde ze een zinnetje mee. Ze kent het materiaal en straalt een grote tevredenheid uit. Wat kan een festival toch een hoop genot brengen, dat blijkt.

Heel snel nog even over de grootste tijdelijke Jazzmuziek boulevard van Nederland lopen even kort snuffelen in de bakken met talloze cd's en dvd's en kwijlen bij een paar tentoongestelde saxofoons om dan wederom in de Nile naar livemuziek te gaan luisteren, misschien een beetje een vreemde eend in de bijt, Bonnie Raitt. Hoewel de blues van Raitt is overal inpasbaar ze had om het even op welk festival in Nederland kunnen spelen maar ze stond zeker op haar plaats in de Nile op zondagavond. Helaas kan ik het concert niet helemaal afzien maar wat ik mocht meemaken was iets wat mij voorlopig bij zal blijven en ik weet nu tenminste ook dat Bonnie een grote bewondering heeft voor de soul uit Philadelphia. Het laatste plusconcert van deze editie is dat van de grand dame van de populaire jazz Dionne Warwick de vertolkster van het materiaal van Hal David en Burt Bacharach. En dat zullen we weten ook. Wat is het verdomde jammer dat deze dame die de zeventig ruim gepasseerd is met de loop der jaren haar stem heeft horen verschrompelen tot een fractie van het geluid dat ze ooit voorbracht. Natuurlijk zijn de nummers die ze brengt stuk voor stuk klassiekers en is het heerlijk ze weer eens te horen, maar wat is het dan gelijk ook weer verdomde jammer dat songs als "Alfie", "I Say a little prayer for you", "Brazil" en "Do you know the way to San Jose" minimaal uit de verf komen omdat die stem niet meer wil. Eigenlijk hoorde ik dat in het allereerste nummer al "Walk on by" (uit 1964,)werd met een veel te lang intro gebracht en daaruit was al af te leiden dat ook La Warwick wist dat het eigenlijk over was. Toch wilde ze nog zo graag voor het laatst in Nederland op dit prestigieuze festival schitteren, helaas de ster is gedoofd een tijdperk voorbij en nieuwe sterren als Trijntje Oosterhuis dienen zich aan om dit materiaal op te poetsen en weer te laten flonkeren. Dionne Warwick mag van haar oude dag gaan genieten.

En het publiek genoot elders in Ahoy ook volop want gelukkig kon ik ook nog een deel meegenieten van het bijzondere concert van Sting. Een concert waarin hij natuurlijk zijn successen speelde en waarbij Branford Marsalis nu wat meer casual dan tijdens het eigen concert een deuntje kwam meeblazen in "An Englishman in New York", maar waarin Sting vooral veel ruimte bood aan zijn medemusici zoals Peter Tickell op de elektrische viool en drummer Vinnie Colaiuta. Waardoor dit concert er een werd met talloze hoogtepunten maar voor mij lag het absolute hoogtepunt van de slotavond van NSJ editie 2013 in de waanzinnig en subtiel mooie versie van "Fragile" een absoluut kippenvel moment.
Ik heb medelijden met de programmeurs van het NSJ want wat moeten ze in hemelsnaam boeken voor editie 2014 om deze editie te overtreffen. Ik laat me graag verrassen. Maar dit jaar was meer dan geweldig, naar dat had u al begrepen neem ik aan.