Stevige bluesrock met Julian Sas in Het Paard

Categorie: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 23 Mei 2006 at 10:57 am

Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor groter)

Bluesrock liefhebbers als wel gitaarfreaks hebben zaterdag hun hart kunnen ophalen in het Haagse Paard van Troje waar Hollands gitaarbeest Julian Sas zijn instrument door de Marshall versterkers heeft laten gieren en brullen. Een paar honderd man (zowel ouderen als jongeren) hebben een muzikant aan het werk gezien die overduidelijk plezier heeft in het spelen met zijn band. Dat enthousiasme weet hij over te brengen op het publiek dat lekker staat mee te deinen op de bluesboogies en stevige rockers.
Aanvankelijk lijkt een toekomst als geschiedenisleraar voor de 36-jarige Geldernaar te zijn weggelegd maar het pakt (gelukkig) anders uit en hij wordt muzikant. Hij heeft tien CD’s op zijn naam staan. Rauwe bluesrock beheerst zijn passie en hij laat zich inspireren door Amerikaanse gitaristen als Johnny Winter, Jimi Hendrix en zijn grote held Rory Gallagher (waarmee hij ook regelmatig wordt vergeleken) en blueslegendes als John Lee Hooker en Freddie King. Zijn tweede album A Smile To My Soul (1997) wordt een van de beste bluesplaten van het jaar genoemd. Dedication, een dubbele live DVD en CD is zijn laatste wapenfeit. Een aantal nummers daarvan passeert ook zaterdag de revue waaronder High And Low, Blues For J, I Believe To My Soul en het prachtige Blues For The Lost And Found. Sas’ stemgeluid is lekker rauw en donker en combineert prima met de stevige geluidsmuur die hij creëert waarin hij wordt ondersteund door een cool ogende en strak spelende Tenny Mahamata en de prima drummende Rob Heijne. Opvallend is dat de communicatie met het publiek in vlekkeloos Amerikaans wordt gevoerd. Nu is niet alleen luisteren naar Sas aangenaam maar naar hem kijken is ook leuk. Het wat kalende bovengedeelte van zijn hoofd wordt gecamoufleerd door een zwarte bandana waarlangs een behoorlijk bos donkerblonde gekrulde haren wappert. In zijn gezicht zijn van die geweldige grimassen waar te nemen als hij soleert: dichtgeknepen ogen met getuite lippen, dan weer de boventanden over zijn onderlip waardoor hij soms wat weg heeft van een knaagdier. Een stoere podiumpresentatie die ook wat weg van die andere gitaarbeul Walter Trout.

In het twee uur en een kwartier durende optreden eert Sas zijn bluesheld John Lee Hooker met het geweldige Driftin’Boogie terwijl Jimi Hendrix vlak voor de toegift van zijn wolk kan genieten van een lang uitgesponnen Hey Joe.
Het enige minpunt van de avond is de wat sobere verlichting. Iets wat ik niet verwacht als ik zes enorme joekels van witte spotlights zie maar die uiteindelijk maar weinig worden gebruikt. Het doet niks af aan de muziek maar deze band mag gezien worden en daarom zou het iets meer in de spotlights mogen.
De vergelijkingen die worden getrokken met snarenhelden in het hiernamaals zoals Jimi Hendrix en Rory Gallagher zijn wat mij betreft terecht na het horen van dit optreden. Lekker rauw, stevig, puntig en smerig en vooral uit het hart. Prima om naar te luisteren en erg leuk om naar te kijken. De volgende keer zouden er toch wat meer mensen naar het Paard moeten komen!

De Band
Julian Sas “ gitaar en zang (website)
Tenny Tahamata “ bass
Rob Heijne “ drums

CD/DVD