Categorie: THEATER, MUZIEK, TONEEL
Vrijdag 07 Maart 2014 at 02:43 am
Marijn Brouwers is zeker geen Halsema
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P.
Al zal de grootste theaterliefhebber jubel spreken, zoals Willem Nijholt o.a. doet, voor mij is Marijn Brouwers in de verste verte geen Frans Halsema, hij kan zelfs niet in zijn schaduw staan. Marijn Brouwers is gewoon een voormalig leerling van de Academie voor Kleinkunst, die nu onder regie van de directeur van die zelfde opleiding, Ruut Weissman, zijn eerste theaterprogramma “ Beste meneer Halsema” heeft gemaakt, wat dit seizoen zelfs in de reprise ging. Om ook nog eens even goed uit te mogen pakken heeft iemand het noodzakelijk gevonden Brouwers in de kleine zaal van het Concertgebouw te boeken, waarbij hij deze avond de steun zou krijgen van Anne Marie Jung en Willem Nijholt.
Vol verwachting klopt ons hart op maandag avond 3 maart, helaas grotendeels onterecht want Brouwers blijkt een poseur die het materiaal van Halsema, maar ook ander materiaal, gebruikt om zich zelf in de kijker te spelen. Zelden heb ik zulk tenenkrommende vertolkingen van enkele stukken uit het geweldige materiaal van Frans Halsema gehoord, vast met de beste bedoelingen, maar helaas.
De kleine zaal is totaal uitverkocht, zelfs de minder prettige zijstoeltjes aan de wanden en de klapstoeltjes op de kop van de rijen zijn verkocht, maar ja het is misschien ook wel de laatste kans om Willem Nijholt te zien zingen, hij wordt dit jaar 80 en zijn stem heeft enkele jaren geleden een enorme opdonder gekregen. En Anne Marie Jung is altijd een feest om te zien. Marijn Brouwers, zag ik nog nooit dus ik laat me graag verrassen, zeker na al die lovende quotes van collegae op zijn flyer. Alsof hij een groot en gevierd artiest is komt hij op vanachter uit de zaal, geen normale microfoon, die hoogstwaarschijnlijk stukken beter geklonken zou hebben, maar zo’n ellendig staafje langs de wang.
Hij is niet duidelijk verstaanbaar in zijn opening, maar hij krijgt het voordeel van de twijfel. Eenmaal op het podium begint hij zijn programma pas echt, zoals hij zelf zegt uit bewondering voor Frans Halsema, Brouwers vertelde dat hij op Zorgvliet, aan het graf van Frans, het idee kreeg om Frans een brief te schrijven, wat de leidraad en rode draad van het programma wordt. Maar is het echt een brief of is het een schreeuw om erkenning en zelfpropaganda. Nutteloze informatie over hoe zijn vriend hem ten huwelijk vroeg op de 66e etage van een New Yorkse wolkenkrabber. Waarna deze homoseksuele man, waar an sich niets mis mee is, talloze liefdesliedjes over vrouwen gaat zingen, zoals Voor Haar, Ik Mis en andere Halsema successen. Het komt onecht over. Gekunsteld, net zoals hij het materiaal behandeld, gekunsteld en onecht. Uithalen alsof hij in de Jantjes, de musical, staat te spelen. Hij heeft continue moeite met het klein houden van het materiaal. Steeds weer vergaloppeert hij zich in bulderpraktijken, ongepaste bulderpraktijken want zo heeft Halsema het nooit bedoeld. Het allermooiste materiaal van Halsema wordt in mijn ogen misbruikt. De van oorsprong emotionele liedjes “Kees” en “De Sneeuwman” worden hierdoor voor mij, onpersoonlijk gezongen tekstmateriaal. Hij zingt deze liederen maar ik mis de ziel, de beleving van het lied, iets wat juist Halsema zo sterk wist toe te passen. Als de pauze daar is hoor ik in de wandelgangen heel veel twijfel en ontevredenheid. Helaas hoor ik weinig overtuigende jubel, wat hij op basis van zijn inzet misschien wel een beetje verdiend zou hebben.
Na de informatieve rondgang door de foyers, waar ik graag luister naar de visies van hen die er m.i. een goede kijk op hebben, volgt het tweede gedeelte. Hierin zal Anne Marie Jung haar opwachting maken, helaas Willem Nijholt, die wel aanwezig is, zal niet zingen “in verband met een keelontsteking”, zo zei hij mij. Als Jung het podium betreedt neemt ze met Marijn direct de pose aan zoals die was afgedrukt op de toenmalige single hoes, Frans Halsema en Jenny Arean samen dicht tegen elkaar aan, voor het lied “Vluchten kan niet meer”, maar plots blijkt dit een dwaalspoor en spelen ze samen een deel van de sketch “Geen Ja Geen Nee” van Halsema en Cox uit hun theatershow; “Wat je zegt,…dat ben je zelf” uit 1973. Natuurlijk zingen ze ook “Vluchten kan niet meer” na een heerlijke versie van “Jean Francois en Piet van Dijk” , waarin blijkt dat Brouwers wel een goede stem heeft, maar een die zich niet a priori leent voor het Halsema repertoire. Anne Marie Jung daarentegen schittert in dit heerlijke lied. Als op het eind van het programma Brouwers zijn steun en toeverlaat Willem Nijholt op het podium vraagt, om hem als dank voor alles een schilderijtje van eigen hand aan te bieden, zingt Willem na een paar anekdotes over Annie MG op verzoek van het massaal opgestane publiek en omdat hij het toch niet laten kan “En toen”(beton, beton, beton) uit “Wat een Planeet”. Op een goed moment valt Marijn in en samen brengen ze met dit lied het hoogtepunt van het programma, maar zonder Willem was het allemaal heel anders afgelopen. Overigens uitermate triest dat Brouwers in het slotapplaus Anne Marie Jung volledig vergeet. Nee dit kon mij niet overtuigen van professionalisme en voor zijn Aznavour programma, waarvan we in het Concertgebouw een voorproefje kregen met een Nederlandse versie van “La Boheme” verwacht ik niet veel beters. Brouwers trekt te snel een veel, maar dan ook veel, te grote broek aan. Misschien over een paar jaar, als hij zijn weg echt gevonden heeft, maar vooralsnog “nooit een acht”, een mager zesje vooruit.
Reageer hieronder
Geen reacties