Categorie: JAZZ
Maandag 19 Mei 2014 at 3:45 pm
RAVI COLTRANE MAAKT VEEL INDRUK
Lantaren/Venster, Rotterdam
Door Rene de Hilster met foto's van Hans Speekenbrink
Een concert beleven blijft altijd een persoonlijk ding. Wat zoek je, wil je verrast worden en hoe dan? Of hoop je herkenbare dingen te horen die je doen terug verlangen naar de tijd toen Jazz er nog echt wat toe deed en die je dan na afloop weer uit je collectie kan toveren. Voor uw recensent van dienst staat of valt een concert met hoe er wordt omgegaan met de rijke jazztraditie. Wordt die losgelaten en gaan we op z’n europees semi-klassiek reutelen dan is het voor mij al snel genoeg. Slaafs naspelen hoeft ook zeker niet maar die rijke traditie moet wel terug te vinden zijn en dat was bij het concert van het Ravi Coltrane quartet zeker het geval.
De tekenen dat het een sidderend concert zou worden dienden zich echter niet direct aan. Het openingsstuk, Epistrophy van Thelonious Monk, gaf in eerste instantie een verkeerde indruk. Het stuk had een ingewikkeld ritmisch arrangement meekregen. Herkenbaar was de bridge, die ging gewoon in vieren maar dan wel afwisselende normaal of in doubleltime, daar waren ze het op het podium niet helemaal over eens met elkaar. Het waren vooral de drie Atjes die vernuftig ritmisch waren omgevormd met een aantal door elkaar heen lopende oneven maatsoorten waarin geen duidelijk metrum was vast te stellen. Niettemin hield tenorsaxofonist Ravi Coltrane zich redelijk staande terwijl zijn ritmesectie tot een overeenkomst probeerde te komen. In de pianosolo kwam het wat meer bij elkaar en dat kwam voornamelijk door de hoekige ritmische benadering van pianist David Virelles. Na het laatste thema ging het weer even mis en beet Ravi zijn muzikanten een toe dat ze even op hem hadden moeten wachten. Een ietwat grimmige sfeer dus en die werd nog versterkt door de wat matte aankondiging van de sideman.
De schade bleek echter minder groot dan gedacht want vanaf het tweede stuk stak het kwartet in grootse vorm. De bandleider was in dit stuk, Who Wants Ice Cream van de hand van trompettist Ralph Alessie, in een lyrische stemming en blies een krachtige maar ook zeker melodieuze solo.
Voor het als derde gespeelde The Message nam Ravi de sopraan ter hand en mocht David Virelles een lange onbegeleide intro spelen waarin hij zijn romantische kant voor het voetlicht bracht. Coltrane had ook op sopraan veel zeggingskracht en speelde een dynamische solo van het soort dat eigenlijk niet lang genoeg kan zijn. Na het laatste thema was het de beurt aan bassist Dezron Douglas om op de voorgrond te treden. Hij moest een brug zien te bouwen tussen een balladachtige sfeer en een onvervalst stuk bebop. Iets wat wij (het publiek) op dat moment natuurlijk nog niet wissen. Hij deed het prima. In zijn outro/intro ging hij steeds dwingender spelen en dit monde uiteindelijk uit in een swingende groove die drummer Jonathan Blake gretig oppakte. Ravi had inmiddels een sopranino (een kleinere en hoger klinkende sopraansax) ter hand genomen en dook vol overgave in het thema van Charlie Parker’s Segment. Waarna een lange solo volgde vol citaten uit de rijke jazzgeschiedenis. Maar het was vooral de opbouw en de energie waarmee hij wist te verbazen en bewondering oogsten.
Na nog een prachtige uitvoering van Charlie Haden’s For Turiya en een huiveringwekkend spannende uitvoering van een mij onbekende compositie kwam er een eind aan een prachtig concert. Voor mij was dit één van de hoogtepunten van de laatste jaren.
Ravi Coltrane groeit nog steeds als musicus dat blijkt maar weer. Hij lijkt een redelijk strakke regie over zijn kwartet te voeren. Soloruimte voor zijn sideman is er genoeg maar er zit duidelijk wel een quotum op. Behalve in het openingsstuk toonde het kwartet een hechte groep te zijn waarin heden en verleden goed is verenigd.
Ravi Coltrane is zeker geen kleine naam, en zijn achternaam moet zelfs bij matig ingelichte jazzliefhebbers een bel doen rinkelen. Toch was het concert maar matig bezocht. Aan de muziek kan het niet gelegen hebben en ook de plaats van handeling, het Rotterdamse Lantaren/Venster, kan niet de spelbreker zijn want het is prima toeven daar en de zaal alsmede hetlicht en geluid zijn uitstekend. Maar waar waren al die jazzliefhebbers…
Reageer hieronder
Eén reactie
