Categorie: THEATER, CIRCUS EN SHOW, FESTIVAL, MUZIEK, STRAATTHEATER
Woensdag 09 Juli 2014 at 3:44 pm
Parade 2014: Als de Molen draait is de sfeer weer opperbest
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P
Elke zomer kijk ik er weer naar uit, De Parade het kermisachtige rondtrekkende theaterfestival. Sinds heugenis opent het festival dat ook de steden Den Haag, Utrecht en Amsterdam aandoet in Rotterdam. In het Museumpark naast Museum Boymans van Beuningen en tegenover het NAI worden de tenten opgetrokken en wordt iedere bezoeker weer een beetje warmer als de zweefmolen op het centrale festivalplein weer draait. Niet alleen kinderen maar talloze volwassenen draaiden ooit hun rondjes mee en lopen nu al dan niet met hun kroost altijd eerst even richting zweefmolen. Alsof het een bevestiging vormt van het bestaansrecht van de Parade.
Na een vorig, ernstig verregende editie in Rotterdam is het dit jaar gelukkig prachtig zomers weer, alleen speelt het WK mogelijk wat parten met de publieke opkomst maar ik tref in ieder geval een heel sfeervolle avond op de donderdag dat ik mijn eerste Paradebezoek van dit jaar kon brengen. Voor mijn eerste avond deze editie heb ik een leuk gevarieerd programma samengesteld, waarbij ik aanvang bij Clean Pete (Loes en Renée Wijnhoven) met Hanneke Hendrix en Anne Soldaat. De tweeling Wijnhoven (Cello, gitaar en zang) zijn voor de voorstelling “Al zegt hij het zelf” gekoppeld aan de schrijfster Hanneke Hendrix, die net als de zusjes Wijnhoven graag tragische verhalen schrijft waar wel om gelachen kan worden. In samenwerking met gitarist Anne Soldaat klinkt het overigens allemaal heel overtuigend. Mooi gezongen en gespeeld materiaal in een pakkend verhaal, het publiek weet het ook zeer te waarderen en gaat na afloop zingend de tent uit, waarbij ik al zingend bij het verlaten van het paradepodium voor de tent zanger Dave von Raven van The Kik tref, die mij lachend vraagt;”Zing jij ook?” Ik heb een paar minuten over en wandel op mijn gemak naar de tent verder op het festivalterrein waar de “Carnavalskinderen” hun verhaal doen. Een voorstelling met veel meezingers en plat volksvermaak zoals wij Carnaval kennen. Deze kinderen, inmiddels twintigers, zijn allen op zoek naar hun vaders. Verwekt tijdens Carnaval, wel een moeder maar Pa is onbekend. Na een kleine dertig minuten gaat zelfs het aanvankelijk schromend Rotterdamse publiek mee in polonaise en zingt uit volle borst “ Roei ‘m maar in”, maar helaas de vaders worden, zelfs in de tent, niet gevonden. Mijn derde en laatste voorstelling deze avond is die van John Buijsman, die in geen geval Parade lijkt te maken voor zijn voorstelling. Een rij voor de kassa maar Buijsman is nergens te zien. In de voorstelling “Honger naar jou” vertelt John een roadmovie over Scott die het hoertje Annie in Horseshoe Bay in Amerika gaat zoeken. Scott heeft via, via van een kennis van een vriend horen vertellen over de laatste bezoeker van Annie, die na haar laatste klantbezoek ging trouwen. Scott geïntrigeerd geraakt door het verhaal gaat op zoek naar haar. Met de geweldig muzikale ondersteuning van gitarist Cok van Vuuren reizen we een ruim half uur met Scott mee over zo’n ruime 7000 miles naar Annie. Een pakkende, boeiende en warme voorstelling die m.i. tot de pareltjes van de Parade behoort. Mijn afzakker deze avond ga ik halen bij de Bombita’s XL een muzikale formatie rond de Bombita’s Inge Bonthond en Lies Schilp die zich laten begeleiden door Gruppo Sportivo’s Peter Calicher, Max Mollinger en Joris Lutz en o.a., Powerplay gitarist Jan van der Mey. Talloze herinneringen aan bands als Gruppo Sportivo, Herman Brood & his Wild Romance, Vitesse, I’ve Got The Bullets en Powerplay passeren de revue, dat waren ook de bands waarbij Inge en Lies jarenlang de backingvocals voor verzorgden. Het wordt een heerlijk concert met veel mooie muzikale stukjes Nederpopgeschiedenis.
Op de laatste Parade zaterdag in Rotterdam ga ik voor de tweede keer een avondje Parade doen. Beginnend op het plein naast de zweefmolen, met een lekker glas, het in goede stemming verkerend publiek, observeren. Je ziet dat ze het naar de zin hebben, ik voel me in ieder geval erg senang op deze zomeravond. Helaas verdwijnt dat gevoel toch een beetje bij de voorstelling “Club 27” waarbij ik mij ietwat stoor aan het schuifdeuren niveau van deze voorstelling over de popsterren die op 27 jarige leeftijd het leven lieten. Op een wolk treffen we Janis Joplin, Jimi Hendrix en Jim Morrison. Ze zitten er wat verveeld bij en Hendrix klaagt over de enorme papieren rompslomp die hij moet invullen om een nieuwe gitaar te krijgen. In zijn act sneuvelt zijn gitaar en in die act, elk jaar op het nieuwjaarsbal, waarbij God zelf op rij 1 zit is zijn gitaar wederom gesneuveld en dan nu al die vragen voor een nieuwe gitaar. Daarbij komt dat God van mening is dat er wat vers bloed moet komen en de komst van Amy Winehouse lijkt daarin te volstaan, deze dronken en niet aanspreekbare Britse weigert samenwerking met hen die ze niet eens heeft weten te herkennen. Het besluit van Hendrix om dan maar naar de aarde terug te keren om daar nieuw bloed voor Club 27 te zoeken lijkt aanvankelijk te gaan lukken. Een one day fly lijkt in het roze droom verhaal van de drie te trappen maar dan is het Winehouse die hem van zelfmoord weerhoudt. Een wat slap verhaal, gespeeld op een wijze waarvan ik niet het idee kreeg dat het echt met liefde wordt gedaan. Vooral John Kraaijkamp jr. maakt er voor mij een potje van, hij trekt het niveau zelfs bijna onder het schuifdeuren niveau door zijn overdreven en zeer matig spel. Helaas een voorstelling de Parade onwaardig, dus snel vergeten en verder. Dat brengt mij bij “De Schreeuw van de Zonnebloem” van de Ulrike Quade company. Een onbeschrijflijk mooie voorstelling, over de schilders Munch en Van Gogh die beiden gelijktijdig in Parijs zijn. Berooid en aan lager wal geraakt maar beiden hunkerend naar liefde. Met dit gegeven werd een voorstelling gemaakt waarin Cat Smits, Jeannie Charlene en Sanne van Dijk niet alleen tonen geweldig poppenspeler te zijn maar ook nog eens meer dan pakkend weten te acteren en zingen. Als het Padam, Padam, Padam van Piaff klinkt en je de ogen sluit staat Piaff daar in de spot. Ik ben er zo goed als zeker van overtuigd dat dit wel eens de mooiste en beste voorstelling van de Parade editie 2014 kan zijn. Met de Ulrike Quade company in het achterhoofd ga ik naar de voorstelling “To Sardinia with Love and money and Dette” van Dette Glashouwer, een voorstelling voor economen, boekhouders, accountants en iedereen die geïnteresseerd is in het spel van het geld. Hoe komen we uit de crisis en waardoor is het zo ver gekomen. Glashouwer weet op interessante wijze het publiek mee te nemen op de weg van het grote geld, maar ook langs kerfstokken en ruilhandel op weg naar het nieuwe geld dat er binnenkort aan zit te komen. Een onverwacht leuke geste over de poen in onze wereld. Een avond die na aanvankelijk de tegenvaller van Club 27 verder heel veel theaterplezier bracht en als je dan kunt afsluiten met de bands Wolf in Loveland en vooral Echo Bowie dan is het alweer een super topavond op de Parade. Voor alle geïnteresseerden en liefhebbers verwijs ik jullie graag naar de Parade site waarop in een handig blokkenschema precies te lezen valt wie waar en wanneer in welke stad nog te zien is. Kijk op www.deparade.nl ook voor de speeldata in de nog te bespelen steden Den Haag, Utrecht en Amsterdam.
Reageer hieronder
Geen reacties