Categorie: THEATER, TONEEL
Dinsdag 24 Maart 2015 at 8:58 pm
“OP EEN MOOIE PINKSTERDAG” HEEFT MIJ GERAAKT TOT IN HET DIEPST VAN MIJN ZIEL.
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P.
Het gebeurt best wel vaker dat een goed toneelstuk indruk op mij maakt, maar wat “Op een mooie pinksterdag” met mij heeft gedaan ontstijgt elke eerdere ervaring. Acteur Stefan de Walle heeft, met het door zijn vrouw Esther Scheldwacht geschreven en door haar geregisseerde solostuk, mij werkelijk volledig uit mijn sloffen geschoten. Wat een ongekend mooi stuk schreef Esther en dat op basis van een nawoord wat ze las in een boekje van Caspar Janssen met columns over de natuur 'Ontpopt'.
Dit gegeven, heeft haar er toe gezet zo’n waanzinnig pakkend stuk te schrijven over omgaan met verlies, waar, naar ik aanneem, nagenoeg iedereen wel herkenningspunten in ziet, maar bovenal waardoor iedereen gegrepen wordt en volledig wordt meegezogen in het verhaal. Als pas op het eind van het stuk duidelijk wordt wat de precieze reden is en hoe het is gekomen dat deze persoon geworden is wat hij is, pakt het stuk je zelfs nog sterker aan.
Op de vloer van het kleine maar bijzonder sfeervolle theater Walhalla op Katendrecht op Zuid in Rotterdam ligt een boomstam. Een flinke boomstam. Het is het enige decorstuk, en meer bleek niet nodig. Stefan de Walle komt op en loopt om de boomstam (in de grotere zalen rent hij over het podium en om de boomstam heen). Hij stopt doet wat strekoefeningen, haalt de oordopjes van zijn I-phone uit zijn oren, haalt een flesje water uit zijn rugzak en constateert dan dat hij een ontmoeting heeft met een andere bezoeker van het bos ( het publiek) en begint een, naar het lijkt gesprek, maar het wordt een monoloog. En wat voor een monoloog, zijn “gesprekspartner” , de toeschouwer in de zaal, wordt niet geacht te reageren want hij doet zijn verhaal, chaotisch, van de hak op de tak, geëmotioneerd en vol spanning. Dan weer woedend, dan weer gehaast, of zelfs uiterst gedetailleerd, maar uiteindelijk bovenal begrijpelijk. Aan het eind begrijp je waarom hij is gaan lopen, begrijp je zijn scherpe blik op vogeltjes in de natuur en die soorten die hij vanaf zijn balkon in de Stadstuin ziet. Je begrijpt waarom hij ook de vogelklanken in het bos herkent en waarom hij zo gegrepen is door soms de kleinste details. Hij heeft zich zelf weggecijferd en zegt op een goed moment dan ook; “Het enige waar ik goed in ben is wegrennen”, misschien van zijn realiteit maar anderzijds rent hij niet weg voor de details. Het is duidelijk, zijn zintuigen zijn sterk aangescherpt, een herkenbaar gegeven wat meer plaatsvindt al iemand iets meemaakt wat de vloer onder de voeten weg ramt.
Bij hem is dat in ieder geval wel het geval, en van de hak op de tak springend vertelt hij over zijn jongere vriendin, Rosita, haar schoonheid en de wijze waarop hij haar ontmoet heeft, in het theater waar hij met een vriend naartoe is gegaan. Hoe hij zijn ontdekte muze volgt naar een kroeg, wat naar later blijkt haar stamkroeg blijkt te zijn. Dat hij ziet dat ze Westmalle tripple drinkt en dat hij toen gewaarschuwd had moeten zijn. Hij vertelt over zijn dochter Sara hoe ze in haar wiegje steeds meer begint te brabbelen maar bovenal vertelt hij over de vogels, hun bijzonderheden en je begrijpt als toeschouwer steeds meer dat deze man iets verschrikkelijks moet hebben meegemaakt. Pas tegen het einde van de voorstelling wordt duidelijk wat er gebeurd is, hoewel hij hier niet eens diep op de details in gaat, misschien omdat het laatste stukje privacy is wat hij nog voor zich zelf houdt als een laatste strohalm, als een laatste lijn met wat er was voor hij werd zoals hij nu geworden is. Een situatie die hij zelf wel onderkent op den duur maar waar hij zich ook nog niet op zijn plaats voelt maar daar is toch nooit meer iets aan te veranderen.
Meerdere malen zag ik Stefan de Walle spelen en ik wist al eerder dat hij een groot acteur is, maar wat hij in “Op een mooie pinksterdag” laat zien, dat is groots, van ongekende klasse. Diep indrukwekkend. En hoewel er niet veel voorstelling meer zijn raad ik een ieder aan om alles in het werk te stellen deze voorstelling, die je tot diep in je hart zal grijpen, te gaan zien.
Trouwens daarna zal het lied dat de titel voor dit stuk vormt, nooit meer hetzelfde voor U zijn.
Voor meer informatie en speellijst kijk op www.nationaletoneel.nl
Reageer hieronder
Geen reacties