Categorie: JAZZ, MUZIEK
Zaterdag 26 Maart 2016 at 9:23 pm
Joe Lovano Classic Quartet weet te imponeren.
Door René de Hilster met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Het klassieke jazzkwartet, oftewel (tenor)sax en een ritmesectie van piano, bas en drums. Is er iets mooiers dan dat? Stan Getz had al snel door dat hij kon schitteren in die samenstelling, Coltrane is ook beroemd geworden met een Classic Quartet, Dexter Gordon was veelal aan de kop van zo'n viertal te vinden en nu heeft Joe Lovano, gelijk Coltrane, ook een Classic Quartet. Lovano's editie van het het Classic quartet had meer gemeen met saxofooon guru John dan de naam alleen. Muzikaal inhoudelijk waren en regelmatig vette knipogen naar het werk van JC.
Joe Lovano was voor een serie concerten overgekomen naar Europa en had daarbij een puik stelletje muzikanten meegenomen. Vooral pianist Lawrence Fields en bassist Peter Slavov maakte veel indruk. Fields door zijn alerte begeleiding en melodische solo's, Slavov is een rots in de branding die zelfs de regelmatig uit het spoor lopende drummer Lamy Estrefi weer op de rails wist te houden.
Joe Lovano is inmiddels een instituut. Zijn spel is een logische aaneenrijging van heden en verleden. Dartele vrije momenten worden naadloos aaneengesmeed met bebop frases. De toon van Lovano is een droom voor elke zichzelf respecterende tenorsaxofonist. Zijn ritmisch en melodisch vernuft lijkt geen grenzen te kennen. Op dat gebied doet hij vooral aan Hank Mobley denken. Die was ook een meester in leggen van krachtige doch zeer melodische lijnen waarbij ritmische sensitiviteit een belangrijk onderdeel is.
Tijdens de door uw verslaggever bezochte concerten (Bimhuis 20 maart en Lantaren Venster 22 maart) speelde Lovano een identieke set van ongeveer twee uur. De opener was On This Day (like any other) een stuk met een vrij intro en zeer swingend middenstuk. Golden Horn was het tweede meesterwerk, een ritmisch hoekig latin werkje met een vrije melodie. Het als derde gespeelde Full Moon was een fraaie ballad, Coltrane's Evolution is een compositie uit de laatste periode van Coltrane. Dit stuk werd vooral gebruikt als feature voor bas en drums. Daarna was het tijd voor de blues en die kwam in de vorm van Weather Man. Een vrij thema opende het stuk waarna Lawrence Fields zijn kunnen als solo pianist mocht vertonen. Halverwege ging het stuk over in een sterke medium groove en lieten Fiels, Lovano en Slavov horen wat er allemaal met een 12 matig bluesschema mogelijk is.
De set werd afgesloten met Our Daily Bread, een Lovano compositie met een fraaie melodie en een goed lopend schema om overheen te soleren. De afsluiter was een ode aan drummer Ed Blackwell.
Het mooiste zat toch eigenlijk wel aan het einde: De toegift, tijdens beide concerten een sidderende versie van It's Easy To Remember. Een titel die dit concert alle eer aandoet oftewel een concert om te blijven herinneren.
Was er verschil tussen beide concerten? Jazeker, Lovano leek in Rotterdam wat meer ontspannen en wist meer te overtuigen. Het geluid in Rotterdam was dan ook beter en de klassieke opstelling van de zaal maakt het wat rustiger. De forum opstelling in het Bimhuis en de grote ramen kunnen voor visuele afleiding zorgen.
Reageer hieronder
Geen reacties