Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Vrijdag 15 Juli 2016 at 12:30 pm
Gent Jazz deel 2, donderdag 14 juli een succesvolle tweede start
Door Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P met beeld van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
De middag start met de waanzinnig mooie en geweldig performende zangeres Ala.Ni. Zij begint in een nagenoeg lege tent met ongeveer twintig toeschouwers en ruim 10 fotografen voor het podium. Maar als men ook buiten op de terrassen hoort welke kwaliteit er in de grote tent te horen is stroomt het publiek gestaag naar binnen en plots is de tent goed gevuld en weet Ala.Ni, door haar geweldig warme stage performance, het publiek volledig op haar hand te krijgen. Maar met alleen een leuke uitstraling ben je er nog niet, daar is meer voor nodig en ook dat heeft deze frêle zangeres zeker in huis, een stem die klinkt als een klok en haar bereik is nagenoeg onbeperkt.
Vooral in het hoog valt ze op, ik vergelijk haar stem een beetje met die van Maria Markesini , maar als er iemand oppert ze heeft wel wat weg van de jonge Billy Holliday of hij of zij die stelt: “ze zou zo naast Whitney Houston kunnen staan” kan ik ook goed begrijpen, Deze zangeres waar we in de toekomst nog heel veel van gaan horen, is zo allround; ze is singer/songwriter, zingt machtig mooie ballads schroomt een cover niet en daar waar ze die doet schittert ze op een onnavolgbare wijze. De tent is inmiddels heel goed gevuld en het publiek is laaiend enthousiast. Als.Ni, speelt uit de losse hand er is geen set-list er wordt in combinatie met haar sterk op de achtergrond blijvende begeleider op gitaar kort overleg gepleegd over welk nummer er nu gespeeld zal gaan worden. Maar ook in overleg met de toeschouwers vlak voor het podium bespreekt ze een te spelen cover. Ze heeft werkelijk alles mee, ze heeft een heerlijke uitstraling, gaat geweldig met haar publiek om, zingt werkelijk fantastisch en speelt zeer verdienstelijk gitaar en dat blijkt uit de reacties van het publiek. Nee Ala.Ni, die ik overigens eerder al eens zag spelen, en waarvan ik nu kan zeggen dat ze in twee tot drie jaar waanzinnig gegroeid is en ik verwacht dat ze zeker nog niet op haar top zit. Neem van mij aan binnen enkel jaren staat ze als headliner op de grote festivals.
De tweede act van vandaag is de Brit James Hunter met zijn James Hunter Six. In eerste instantie denk je aan Rock ’n Roll, maar misschien zit er ook wel iets van een Rockabilly sound in, je zou ook een beetje aan de rock en soul van de jaren zestig kunnen denken. De band speelt strak en gedisciplineerd er is duidelijk opperste concentratie op de gezichten af te lezen, vooral de Hammond B5 toetsenist is zo strak in zijn spel gevangen dat een glimlach bij het voorstellen zelfs wat geforceerd lijkt. Maar we komen om te luisteren en niet om alleen maar smiling farces te zien, behalve bij James Hunter, hij lacht continue alsof het voor hem een spelletje is dat hij volledig beheerst, en dat doet hij ook. Zijn heerlijk enthousiasme werkt aanstekelijk en het publiek kan dan ook niet meer echt stil blijven staan. De korte songs klinken elk weer met een eigen sound af en toe proef ik zelfs een vleugje Ska tijdens deze set. Het publiek swingt en zit er helemaal in en nu al blijkt de herstart van Gent Jazz 2016 na drie dagen rust een mooie line up heeft en we zijn er nog niet. James Hunter en zijn formatie, waarin vooral de alt en bariton sax voor een heerlijke basis zorgen, gaat onder luid applaus de coulissen in want er wachten nog twee acts waar heel veel van verwacht wordt.
Na een Duveltje op het zonnige buitenterras ga ik terug de tent in voor het concert van Lianne La Havas. Even later wordt ze aangekondigd en als bijen op honing stormen de toeschouwers de tent binnen, binnen nog geen 3 minuten is het tjokvol en wat wil je als artiest meer. Vanaf de eerste klanken ligt het massale publiek aan haar voeten en wat een heerlijke performance geeft ze weer weg. Ik zag haar eerder spelen en ook toen viel het mij op met welk gemak zij haar band maar ook het publiek in haar greep heeft. Dan vertelt Lianne over haar herkomst, geboren in Londen met ouders uit Jamaica en Griekenland is ze vooral een vrouw van de wereld met het moet gezegd ze is een alleskunner, bandleider, gitariste, zangeres en vooral stageperformer. En juist op een festival als Gent Jazz is dit een welkome ster. Want een ster is ze, zou hij nog in leven zijn zou Prince haar zo naast zich in zijn live band kunnen opnemen en in haar een gelijke vinden tijdens de show. Als ze haar song “Green and Gold “ aankondigt ontstaat er een heerlijk enthousiasme onder het publiek en hoewel dit pas haar derde nummer na opening is wordt al gelijk duidelijk dat zij misschien wel eens the top of the Bill van vanavond zou kunnen worden. Naast de stageperformance waar je ”U” tegen zegt is haar materiaal geweldig en een mooi voorbeeld daarvan is: “I Think I’m Wonderfull” een mooi ingetogen song waarin haar kwaliteiten nog eens extra onderstreept worden. Haar band eet uit haar hand en is strakker dan strak en haar backing vocals zijn van een uitstervende kwaliteit. Soms maakt ze een dolletje met haar publiek maar ze blijft wel bij de les. Dan zingt ze “Say a Little Prayer” en wat er ook gebeuren zal, ik weet dat ik vanavond naar één van de allermooiste versies ever heb geluisterd. Dit concert zal de aanwezigen voorlopig wel even bij blijven.
En dan de headliner van vanavond Jill Scott. Mevrouw laat het publiek, dat op een enkeling na binnen de tent is komen staan, omdat de temperatuur buiten aanzienlijk is afgekoeld, ruim 10 minuten wachten tot ze eindelijk eens wil beginnen. Ze duldt geen fotograaf voor het podium en dat geeft ook al iets van haar mateloze arrogantie weer. Maar dan wordt ook duidelijk waarom. Op het beschikbare fotopromotiemateriaal zien we een mooie donkere vrouw, wat hier het podium op dendert is een ander verhaal.. Nu begrijp ik waarom zij niet wil dat een fotograaf haar van dich bij ziet. Maar het moet ook gezegd dat ondanks haar omvang er een enorme power van haar uit gaat ze swingt als een loopse kat over het podium en lijkt redelijk bij stem, maar dat mag ook wel met zo’n klankkast. Nu weet ik dat ik zelf geen slanke den ben maar zoals Scott er uit ziet is echt Amerikaans overdone. Maar haar stem krijgt daar nog meer power door. En powerfull is ze wel. Nu moet ik er direct bij vertellen dat Jill Scott niet echt een uitzonderlijke stem heeft, zo gaan er dertien in een dozijn waarbij als extra triestheid aan moet worden toegevoegd dat zij en haar band absoluut niet op elkaar zijn ingespeeld en het meer theatraal lijkt dan dat het goed klinkt. Sommige nummers lijkt de band iets geheel anders te spelen dan wat Jill Scott aan het zingen is en dat is in feite een blunder van de grootste soort. Tot twee maal toe moet een nummer opnieuw ingezet worden omdat de band haar niet volgt, of dat Jill haar band niet goed instrueert over wanneer zij beginnen wil. Er liggen voor de muzikanten en het huppelmannetjes koor voldoende set-listen uitgeschreven op de podiumvloer dus daar kan het niet aan liggen. Jammer maar ondanks de power van deze stevige tante kan ze mij niet compleet overtuigen. Wat overigens bij velen wel opviel was dat ze zich zo mateloos agressief kan uiten in haar songs dat je haar niet graag in een donker Gents steegje zou willen tegenkomen. Maar dat zal ook wel niet snel gebeuren want ze zal wel direct zich terug trekken in haar riante hotelsuite. Jammer veel te veel arrogantie voor een middelmatige prestatie, gelukkig was de rest van deze dag wel helemaal geweldig. Jill Scott zullen we maar snel vergeten.
Reageer hieronder
Geen reacties