Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, POP-ROCK
Maandag 17 Juli 2017 at 1:03 pm
En dan is het voorbij deze mooie editie van Gent Jazz 2017
Tekst en fotografie: Jacques Nachtegaal – Het Collectief N & P
Natuurlijk komt het eind altijd sneller dan gehoopt maar wat zou die laatste dag van Gent Jazz ons brengen. Enkele mij onbekende namen die, nadat ik ze gegoogled had, nog steeds niet veel duidelijker werden, dus ik liet me graag verrassen. Het was dus dan ook deels een verrassingsconcert dat ik beleefde bij de openingsact van de slotdag van het Gentse Jazz festival bij de Gentse Noise band Hypochristmutreefuzz.. Maar dat werd even schrikken, dit is geen Noise band, dit was gewoonweg teringherrie, erger dan The Sexpistols in hun droefste momenten maakten. Met een zanger die acteerde of hij aan spasmen leed en louter keelklanken kon uitstoten en over alles heen een drummer die meer op een houthakker leek dan op een drummer. Kortweg; ik schrok mij werkelijk de pokken. Toch was dat openingsnummer zeker niet de dekking van de gehele lading van deze formatie, zelfs verre van dat. Ze hadden wel degelijk muzikale inhoud en veelal ook genuanceerder dan bij aanvang van het concert. Hoewel het debuutalbum met de welluide titel “Hypopotomonstrosesquipedaliophobia” een aanzienlijk stevig geluid laat horen is het vocale op het album aanzienlijk meer gepolijst dan live on stage. Het is even wennen en na enkele nummers, als gebleken is dat ze ieder voor zich best muzikale kwaliteiten hebben die de opening ver overstijgen, moet ik wel kwijt dat ik dit zeker geen Noise zou noemen, maar dat terzijde. Toch was dit voor mij niet echt de gewenste opening van de laatste dag, hoewel het publiek, waarschijnlijk veel Gentse vrienden en bekenden van de band, het geweldig vonden en met regelmaat meer dan enthousiast reageerden, ieder het zijne, moet ik bekennen.
Een heel ander verhaal is Chrysta Bell. Deze dochter van een eigenaar van een geluidsstudio in San Antonio werd al vroeg vertrouwd gemaakt met zang en muziek. Op jonge leeftijd zong zij al koorpartijen in en deed ze aan studio en sessie werk. Toen ze tijdens een Amerikaanse tour werd ontdekt door David Lynch leverde dat haar niet alleen de titel “De Muze van David Lynch” op maar tevens een rol in de meest recente reeks van Twin Peaks. Zodra je haar live bezig ziet wordt dat ook direct duidelijk. Ze is een enorme drama Queen, die non verbaal bijna meer te vertellen heeft dan als vocaliste, terwijl ze als zangeres zeker goed uit de voeten kan. Met een redelijk sterke begeleidingsgroep brengt ze een dwarsdoorsnede van haar materiaal door de jaren heen, ze heeft inmiddels vijf albums uitgebracht. Live speelt ze dit materiaal vol overtuiging en dat alles steeds weer ondersteund door veel handen en lichaamstaal. Het is wel zo dat ze dit kan hebben want het is een zeer aantrekkelijke verschijning op het toneel en iedereen blijft dan ook gefocust op deze Lynch adept. Terwijl haar materiaal wel wat vlak en eentonig over komt is het zeker niet zo dat zij snel gaat vervelen, mogelijk omdat deze muzikale stijl gewoon goed in het gehoor ligt en omdat het zeer prettig kijken is naar deze verschijning. Ik durf zelfs te stellen dat het visuele aspect van deze act meer dan de helft van het succes zal zijn. Voor de David Lynch fans, waar ik mij zelf zeker toe reken, zijn er zeker herkenningspunten aanwezig, ook in de muziek van Bell, die je bijna rechtstreeks aan Lynch kan linken, zoals bijvoorbeeld de basgitaar wordt ingezet, maar er is meer, veel meer. Helaas voor de eventuele fans was dit haar laatste concert in Europa en zullen diegene die benieuwd zijn geraakt toch minimaal een jaar of twee moeten wachten alvorens zij deze kant van de plas weer zal bezoeken.
Als derde programmering op het hoofdpodium staat de Britse formatie Archive geboekt. Een band die redelijk commerciële muziek brengt en dat is duidelijk ook zichtbaar op het podium, de bezetting is breed, met o.a. twee toetsenisten, twee vocalisten en heel veel power in de muziek. Het publiek is zichtbaar enthousiast en hoewel ik dit zeker geen dag op een jazz festival zou noemen, is de muziek van Archive pakkend en voor een heel breed publiek toegankelijk. Het klinkt ook mooi gebalanceerd en op een klein technisch foutje na is het een heel aantrekkelijk concert. Wel valt het mij op dat de setlist van de band de laatste drie jaar erg weinig veranderd is. Niet dat zoiets noodzakelijk is maar voor de meer dan regelmatige bezoekers zal dit wel wat tegenvallen. Toch meen ik in alle eerlijkheid te mogen stellen dat dit concert zeker binnen de top tien van de concerten op Gent Jazz 2017 valt, in ieder geval voor mij persoonlijk.
De grootste verrassing komt bij de slotact van dit festival. Ook van deze Duitse formatie Einsturtzende Neubauten had ik tevoren via YouYube een kleine vooruitblik genomen om te zien wat ze momenteel live zouden gaan brengen. Ik wist wel dat deze band die in 1980 werd opgericht in Berlijn, al heel lang gebruik maakte, a lá Stomp, van alles waar maar geluid uit gehaald kan worden. Kettingzagen, lege olievaten, slijptollen, je kunt het zo gek niet bedenken of het werd naast de normale muziekinstrumenten toegepast. Ze worden ook wel omschreven als Avant Gardistische Noise Rock Band. Wat ik ook wist dat ze ooit in de Rotterdamse Kuip als voorprogramma van U2 waren weggehoond door het publiek en op de volgende U2 concerten zelfs niet meer verschenen. Het concert in Gent werd echter wel een succesvolle belevenis, die bij het aanwezige publiek zo goed werd ontvangen dat na afloop de band zelfs twee maal toe voor een toegift werd teruggevraagd. Maar voor het zo ver was had deze band aangetoond op een zeer vrij interpretabele wijze haar muziek te laten klinken. Bakken met spijkers en stukjes afval-ijzer die omgekeerd worden op een stalen plaat wat een regen aan ijzerklanken deed ontstaan, werd slim toegepast in de muziek. Daarbij komt dat de bandleden allemaal hun eigen bijzondere geschiedenis hebben. Zo is frontman Blixa Bargeld jarenlang ook gitarist van Nick Cave in The Bad Seeds. Overigens is het al jaren zo, dat de leden die over het algemeen gekleed gaan in strakke kostuums, één lid; mr. Unruh, bij zich hebben die er uit ziet als een Oostblok arbeidsman. Met zijn werkmanshoedje en bedrijfsjasje aan gaat hij in één klap jaren terug in de tijd.. Maar er is veel meer dan alleen het visuele. Neubauten heeft zich vooral de laatste zeven á negen jaar veel meer ontwikkeld op muzikaal gebied, het is duidelijk veel meer gestroomlijnd geworden ook zijn de wat anarchistische kantjes er wat van af en zijn de vocalen, van uitstoten naar meer verhalend geworden. Ook qua tekst is het stukken toegankelijker geworden. In Gent waren ze overigens wel in heel goede doen. Daarbij komt dat door de slimme opmerkzaamheid van de beeldregisseur, die de beelden voor de twee giga-schermen naast het podium mixed, een fan in beeld werd gebracht, die met tranen op de wangen nagenoeg in trance elke tekst stond mee te zingen en zo geëmotioneerd was om hier bij te zijn, dat ze met regelmaat beeldvullend werd uitgelicht, wat de show nog net iets extra’s gaf. En het was al zo goed.
Gent Jazz 2017 is voorbij ruim 34.000 bezoekers kwamen deze 7 dagen naar het festival op Bijloke, hiermee ligt het festival op dezelfde koers als de voorbije jaren. Het zal qua beschikbare ruimte ook moeilijk worden dit aantal nog veel verder uit te breiden, want het moet ook wel gezellig blijven. Die gezelligheid zet zich overigens in Gent voorlopig nog even voort want jongstleden vrijdag begonnen ook de Gentse Feesten, een volksfeest van ongekende grote en voor Nederlandse begrippen niet echt vatbaar. Gent manifesteert zich hiermee in bijzondere mate en is m.i. de meest culturele stad van gans België. Voor wat mij betreft, Gent tot volgend jaar op Gent Jazz 2018.
Reageer hieronder
Geen reacties