GentJazz 2018 opent met als hoofd act David Byrne

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zaterdag 30 Juni 2018 at 07:48 am

Door Jacques Nachtegaal met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

Gisteren 29 juni is het weer begonnen, op het sfeervolle, authentieke Bijloke terrein in Gent is het GentJazz festival 2018 van start gegaan. Een openingsdag met een gevarieerd aanbod met mooie links naar jazz maar ook rock en blues passeerden op het hoofdpodium op deze prachtig historische plek.

Toch vielen er een aantal zaken al direct op. Er is geen grote pagode tent op het middenterrein, maar een aantal kleine tenten. Daarnaast zijn er aanzienlijk minder tentjes en foodtrucks voor de inwendige mens. Verder is er ten opzichte van de voorgaande edities niet veel veranderd, of toch? Ja, de programmering is aanzienlijk anders opgezet dan voorheen. Er is begonnen op vrijdag 29 juni, zaterdag 30 juni is er geen aanbod, zondag 1 juli weer wel, maar maandag 2 juli is wederom een vrije dag, evenals op woensdag 4e juli, maar op dinsdag 3 juli is er dan wel weer een festival dag.

Een beetje vreemd, maar dat zal met prijzen van artiesten en het aanbod te maken hebben. Toch staan er op dit festival veel mooie en aansprekende namen zoals Paolo Conte, The Roots, Tom Jones, Hudson, Selah Sue en Pharoah Sanders en zijn quartés met Nicolas Patton, om er enkele te noemen.
Maar terug naar de openingsdag van GentJazz 2018. In de late namiddag begon Ghostpoet aan de ondankbare taak om voor een kleine 150 toeschouwers de aftrap te doen. Deze muzikale woordensmelter streeft geen grote popstatus na, hij zei zelfs ooit als hij de huur kan betalen en voldoende voedsel voor hem en zijn hond kan kopen is hij meer dan tevreden. Niet lang geleden bracht hij in samenwerking met Melanie de Biasio zijn album “Shedding Skin” uit en daarvan heeft hij een aantal nummers laten horen. Ik vermoed dat als hij later op de avond geprogrammeerd zou hebben gestaan en het publiek al enige opwarming had gehad hij een nog succesvoller optreden zou hebben gehad, Nu moet hij het doen met een langzaam groeiend aantal bezoekers.

Hij werd op het hoofdpodium opgevolgd door Baxter Dury, inderdaad de zoon van Ian, en dat is duidelijk waarneembaar. Hij heeft de zelfde beweginkjes en houdingen als zijn in 2000 overleden vader die sinds “Hit me with your Rhythm stick” niet meer stuk kon.
Toch gaat die imitatie van zijn vader op den duur wrevel wekken. Temeer omdat hij dat helemaal niet nodig heeft en het er te geregisseerd uit ziet. Zijn muziek is goed afgemeten en wordt doordacht gespeeld. Met twee dames als backing-vocalen, waarvan er een ook nog eens de keyboard bespeelt, laat Dury de ruimte om slechts nu en dan aan de elektrische piano plaats te nemen. Hij heeft meer tijd met zijn wijnglas doorgebracht dan daadwerkelijk op de toetsen te spelen. Het is zoals al eerder genoemd muzikaal niet onverdienstelijk maar veel meer dan een voorprogramma is het niet.

Heel anders is dat met Nneka, deze Nigeriaanse frêle dame die niet alleen voortreffelijk mooi kan zingen en heel verdienstelijk gitaar speelt heeft een zeer stabiele band om zich heen geformeerd waardoor zij alle ruimte krijgt vocaal te excelereren, dat doet ze afwisselend met mooie ballades en stevig poppy materiaal. De eerlijkheid gebied mij te stellen dat ze te veel poppy materiaal speelt en daardoor ten lange leste wel wat gaat vervelen. On stage gebeurde ook heel weinig en het oog wil ook wel iets meer dan alleen een mooie Nigeriaanse vrouw en haar begeleiders zien spelen.

Bij het slotconcert was het podium schaars verlicht. Het enige zichtbare op het verder lege podium was een een stoel en een tafel met een brein daarop. Dat lege grote podium was meer dan noodzakelijk voor de podium act van Byrne. Deze voormalig frontman van Talking Heads (Psycho Killer) brengt een muzikaal hoogtepunt op deze openingsavond waar werkelijk niets aan af te dingen valt. Met een uitgelezen groep muzikale begeleiders en dansers en backing-vocalisten vult hij het hele podium. Allen identiek gekleed in een grijs kostuum en of op blote voeten, zoals Byrne, of op vleeskleurig schoeisel waarvan alleen Byrne’s jasje afwijkt door de aparte 3 dubbel opgezette zakken en het tweevoudige borstzakje. Deze act, grandioos geregisseerd en tot in de kleinste details perfect uitgevoerd, brengt het publiek in vervoering. Wat een spetterend concert is dit!

De inmiddels 66 jarige Byrne is zonder zijn Talking Heads veel visueler ingesteld, inderdaad nog theatraler dan ooit en dat is nu juist de kracht van de show van deze muzikant/beeldend kunstenaar. Af en toe roept het bij mij herinneringen op aan Peter Gabriel en soms ook iets Bowie achtigs. En dan de muziek, alle musici spelen draadloos en met het instrument met zich mee dragend, wat voor geweldige mooie plaatjes zorgt. Muzikaal klinkt het geweldig. Ook zij die ver uit het midden van het podium staan in de overvolle grote tent kunnen woord voor woord en elke klankkleur en noot horen. Deze shows werkelijk op alle fronten uitgebalanceerd. Met dit optreden laat Byrne zijn nieuwe album “American Utopia” horen en natuurlijk kan hij er niet omheen om ook “Once in a lifetime” te spelen. Het nieuwe album, het eerste sinds 14 jaar, is erg lekker pakkend met mooi uptempo en opzwepend materiaal, de teksten zijn zoals verwacht van Byrne, maar ten opzichte van vroeger is hij nog wel iets meer maatschappij kritisch geworden, maar wel met een heel positieve kijk op een mooie toekomst Hij ziet “reasons to be cheerfull”. Ook al doet de show af en toe iets “Orweliaans” aan, 1984 staat hier heel ver vandaan en is zeker niet de achterliggende gedachte geweest toen Byrne dit muzikaal spektakel ontwierp. Voor hen die dit concert gemist hebben kan ik slechts aanraden Byrne zijn agenda te raadplegen en een concert bij te wonen. Dat zou kunnen vanavond op het festival Down the Rabbithole in Beuningen of op Rock Werchter op 8 juli aanstaande. En neem van mij aan als je dit muzikaal spektakel mist, heb je ook daadwerkelijk iets magnifieks gemist.

GentJazz website