Gentjazz Donderdag dag 4. Nu begint de Jazz pas echt goed

Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK

Vrijdag 06 Juli 2018 at 12:09 pm

Gentjazz Donderdag dag 4. Nu begint de Jazz pas echt goed

Door Jacques Nachtegaal met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)

De start van het tweede, nu aaneengesloten deel, van Gent Jazz is tevens de start van de ommekeer naar louter Jazz op dit festival. Waren de vorige dagen van het festival rijkelijk gelardeerd met pop en aanverwante zaken vanaf nu is het Jazz, Jazz en nog eens Jazz wat de klok slaat.

Dat begon al met het eerste concert van het trio Nathalie Loriers (vleugel), Tineke Postma (saxofoon) en Sam Gerstmans (bas), een gedreven trio wat vooral de twee dames in het gezelschap tot uitersten op hun instrumenten dreef. Loriers speelde werkelijk fantastisch op haar toetsen maar Tineke Postma overtrof alles en iedereen in dit concert. Het is haast niet te geloven wat een kracht en aanblaas-power er uit dit frêle lichaam komt. Het lijkt wel of Postma op een luchtslang staat aangesloten zo krachtig blaast zij aan. Krachtig, dan weer subtiel en met grote regelmaat, ellenlange passages. Dinsdagavond stond zij al als gast geprogrammeerd bij Myrddin, de snarenvirtuoos die met haar de grenzen tussen Jazz en Flamenco zocht en wat zij samen op enerverende wijze, dat vol muzikale verrassingen en diepgang over het voetlicht wisten te brengen. Maar nu op het hoofdpodium lijkt ze helemaal vleugels te hebben gekregen. Wat kunnen wij Hollanders toch trots zijn op deze dame.

Bassist Sam Gerstmans kreeg m.i. aanzienlijk veel minder ruimte tot kwaliteitsexploitatie dan de twee dames, hij was helaas meer het stevige vangnet achter de voornoemde twee die voor zich zelf heel veel ruimte reserveerden, maar zonder Gerstmans aanzienlijk minder gevoel in de strijd hadden kunnen spelen. Het applaus na afloop van dit openingsconcert op deze 4e speeldag van Gent Jazz, sprak boekdelen.

Het concert van Brad Mehldau’s trio was ook al zo’n genot van prachtig mooie composities. Toch moet ik bekennen dat Mehldau de laatste jaren weinig progressie heeft gemaakt. Natuurlijk staat hij op een hoog niveau, minder hoog dan hij zich zelf inschat, want de arrogantie in zijn gedrag spat er werkelijk van af. Hij veroorlooft het zich om alle fotografen, zelfs de huisfotograaf, te verbieden om foto’s van zijn concert te maken. Mogelijk is hem toch te veel eer toebedacht door mijn collegae in, vooral de Amerikaanse, media dat het hem te veel naar het hoofd is gestegen. Zelfs een ster als Tom Jones had minder eisen, hoewel het mij ter oren kwam dat Tom backstage nogal wat stampij over de aanvangstijd van zijn concert had gemaakt, want hij wilde eerst de wedstrijd van Engeland op het WK volledig af zien, maar waar zelfs Jones ten lange leste in toegaf.

Een concert van Chico Freeman, Plus+tet in dit geval, ernaar ik altijd als een feestje voor de liefhebbers van prachtig uitgewerkte saxofoon-partijen, in deze 5 mans setting met prachtig vibrafoonspel van Anthony Kerr. Hem er alleen uitlichten zou alle andere leden van Freeman zijn band tekort doen, want ook drummer Rudy Royston, speelde hier op Gent Jazz uitermate strak en daar waar voor hem de ruimte werd gereserveerd liet hij zijn kwaliteiten niet ongekend.

Maar het was vooral de eenheid in Freeman zijn formatie die de basis van de formatie tot een surplus maakte en dat die heerlijke klankkleur van de Vibrafoon het naar een nog hoger level lifte maakte het publiek nog enthousiaster. Vooral de wat meer ingetogen stukken deden het publiek als het ware wegzweven op een wolk met de meest mooie melodielijnen en muzikale interpretaties die je maar voor mogelijk hield.

Het neusje van de zalm deze avond was voor veel aanwezigen de superband Hudson, met op drums Jack DeJohnette, bas Scott Colley, toetsenman John Medeski en op gitaar John Scofield. Deze musici, allen woonachtig in elkaars omgeving, speelden al eerder in verschillende settings samen. Zo spelen DeJohnette en Scofield al samen sinds DeJohnette bij Miles Davids en Keith Jarrett stopte en met wie speelde Scofield al niet samen maar in deze formatie weten ze elkaar naar een nog hoger niveau te tillen.
Tijdens het concert waarin een aantal klassiekers zoals “A hard Rain’s A gonna fall” en Hendrix “Castles made of sand” de revue passeerden was het vooral de Joni Mitchell hit “Woodstock” die de overtuiging gaf dat deze vier muzikale vrienden het beste in elkaar omhoog wisten te halen.

“Woodstock” bood ruim 10 minuten rillingen op de rug door de meesterlijke instrumentbeheersing en spel finesses. Zou Mitchell dit horen dan kwam er een heerlijke smile op haar overbite. Deze eerste echt volledige Jazz dag op het hoofdpodium duurde tot ruim na middernacht omdat Hudson gewoonweg besloot lekker door te spelen en vanzelfsprekend laat iedereen, ook de organisatie, dat met graagte gebeuren.

Morgen gaan we verder met mijn persoonlijke favoriet Jeff Neve die zijn album “Spirit Control” live ten gehore komt brengen na een zeer succesvolle en nagenoeg geheel uitverkochte theatertournee en als uitsmijter zal de Italiaanse advocaat die ook achter de vleugel het pleit zal winnen; Paolo Conte, die zeker zijn grote hits nog eens zal laten passeren op Bijloke. Ik kan haast niet wachten op morgen dus. Tot morgen.