Categorie: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK
Maandag 13 Augustus 2018 at 5:14 pm
Jazz Middelheim had een mooie en bijzonder warme slotdag
Door Jacques Nachtegaal Foto's door Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
De slotdag van Jazz Middelheim, afgelopen zondag, was er qua weeromstandigheid één die een dikke voldoende verdiende! Op de weide in Park Den Brandt was het heerlijk toeven in het zonnetje. In de grote tent maar ook in de kleine tent waar het nevenprogramma plaats vond was de temperatuur wel wat aan de hoge kant, maar de muziek maakte alles weer goed.
De opening was voor het Belgische Aka Moon, een Franstalig Trio met op sax Fabrizio Cassol, bassist Michel Hatzigeorgiou en Stéphane Galland achter de drums. Zij baseren hun composities heel sterk op ritmes afkomstig uit Centraal Afrika en het verre Oosten. Toch is dit zeker niet als wereldmuziek te omschrijven en blijven ze binnen de kaders van de Jazz, zij het met soms ingewikkelde ritmes en tempoversnellingen. Juist daardoor wordt het geluid van Aka Moon zo verdomd interessant om te beluisteren en hoewel de saxofoon sterk de boventoon voert is het de geweldige drummer Galland die voor een ijzersterke muzikale balans zorgt en niet vies van is om met regelmaat buiten de lijntjes te kleuren.
Van swingend tot prachtige laid back jazz van ingetogen tot heel expressief en neigend naar free jazz dat is in het kort de sound van Aka Moon die dit jaar haar 25 jarig bestaan viert met het doen verschijnen van een 20 albums tellende overzicht box en het nieuwe album “NOW” Naast de saxofonist die getooid is met een grootse krullenbol als haarstijl die in de jaren 70 door velen gedragen werd (Robert Long in zijn begin jaren) zou het onterecht zijn om bassist Hatzigeorgiou niet te noemen want zijn spel is zo pakkend en soepel dat hij ongemerkt misschien juist de sterkste basis van dit trio is. Aka Moon is een naam die je, mocht je ze nog niet eerder gehoord hebben, zeker moet opzoeken en beluisteren want ze zijn de moeite meer dan waard.
Mogelijk het meest verrassende concert dat ik op deze Jazz Middelheim zag was dat van Baron, De Looze & Verheyen. Robin Verheyen, de Artist in Residence zorgde elke dag voor een andere bezetting en telkens weer wist hij te verrassen met zijn formaties maar zo als met dit trio met daarin Joey Baron achter de trommels bracht ook de 27 jarige waanzinnig goede en verrassende pianist Bram de Looze onder onze aandacht. Wat een meesterlijk touche en virtuoze speelstijl heeft deze, recent nog met de Klara prijs voor jonge belofte van het jaar (over alle disciplines heen) gelauwerde Belg. Alle drie de heren hebben één gemeenschappelijke muzikale passie en dat is Thelonious Monk en dat steken ze zeker niet onder stoelen of banken. Maar ondanks alles wat ze muzikaal laten horen en van extreem hoog niveau is, valt het vooral op hoeveel kwaliteit er in dit trio huist door juist de finesses die ze dan weer uitbundig (Verheyen) en dan weer heel subtiel (Baron en De Looze) laten horen . Roemde ik al eerder het meesterlijk spel en de emotievolle touche van De Looze, Baron toonde zijn subtiliteit door met twee kiezelstenen een meer dan opzwepende solo aan te gaan. Wat je al niet met twee steentjes kunt laten horen. Meesterlijk mooi. Ik ben voor mij zelf er van overtuigd dat dit concert mij het langst bij zal blijven, en dan vooral door de inbreng van De Looze, daar gaan we in de toekomst, ook op klassiek gebied, nog heel veel van horen.
Steve Coleman & The Five Elements is gewoonweg een genot om in mee te gaan. Laat je door de pakkende en swingende jazz van Coleman en de zijnen oppakken en meesleuren naar de straten van de achterstandswijken in Amerika. Daar waar de Urban sound de overhand heeft en waar je of met een mes, een pistool of een muziekinstrument op straat bent te vinden. Deze jongens zijn duidelijk aan de positieve kant van de wet gebleven en zorgen voor een lekker pakkende stuk muziek met heftige composities en vocalen van zanger Kokayi, een reus van een kerel die met zijn vingers de noten en ritmes mee speelt op de microfoonstandaard en door zijn uitbundigheid het publiek al snel heeft mee gekregen in zijn belevingswereld. Coleman straalt tijdens het optreden dat als een huis staat. Zijn band waarin naast Kokayi , vooral bassist Anthony Tidd en drummer Sean Rickman zorgen voor een heerlijk muzikaal tapijt waarop naast Coleman en Kokayi , trompettist Jonathan Finlayson heerlijk uit de voeten kan. 
Het wordt uiteindelijk een geweldig uitbundig muzikaal feestje dat een heerlijke opmaat vormt voor de slotact van dit festival een tribute to John Coltrane door Archie Shepp en met als bijzondere gast Randy Brecker. Ondanks de twee uiterst irritante Duitsers op de stoelen naast mij is dit concert een genot om mee te maken. Shepp is als vanouds, speelt op zijn glanzend zilveren sax alsof zijn leven er van af hangt en met naast hem Randy Brecker, die ondanks zijn steeds meer uitdijende gestalte steeds subtieler trompetspel laat horen, wordt dit een goede anderhalf uur genieten van heerlijk en perfect gebracht Jazz materiaal. Shepp laat zich ook nog gelden als crooner en niet geheel onverdienstelijk, maar niet zo mooi als de meegekomen vocaliste die een wel heel lekker sexy jazzy stemgeluid te berde brengt. Shepp heeft zijn formatie strak in de hand, biedt ruimte aan een ieder maar de ruimte zoals hij die eerder toeliet is kleiner geworden er is een meer strakke lijn herkenbaar. Het is daardoor overzichtelijker voor de oude meester want met zijn 81 jaar mag hij zeker gerekend worden tot de oude sterke mannen van de Jazz. Kerels die de zwaarste tijden, zeker als gekleurd musicus, in de muziek hebben doorstaan, daardoor nog meer gerijpt zijn en door deze vele ervaringen ons steeds meer weten te verrassen met muzikale kwaliteiten waar je eigenlijk alleen maar van mag dromen. Zeker de combinatie Shepp/Brecker doet mij direct terugdenken aan die heerlijke stukken die John Coltrane samen met Miles Davis op de plaat heeft gezet. Nu dankzij sterk verbeterde techniek klinkt het allemaal nog mooier en subtieler dan tevoren en is het publiek, getuigende het enorme minutenlange ovationele applaus, meer dan tevreden met deze heerlijke sluiting van Jazz Middelheim 2018. En als de Shepp en co. hun toegift spelen realiseer ik mij weer wat een gelukkig mens ik ben om dit fraais weer te hebben mogen meemaken. Op naar Middelheim 2019, ik kijk er nu al reikhalzend naar uit.
Reageer hieronder
Geen reacties