Eenmaal gestart met de allereerste klanken van Guy van Neuten trok een groot deel van de opgekomen bezoekers naar de stoeltjes in de grote tent. Eenmaal binnen in de immense grote nieuwe tent, blijkt de nieuwe tent met daarin het hoofdpodium een heel andere opstelling voor het publiek biedt, dat er daardoor een stuk breder ruimte aan zitplaatsen ontstaat en mogelijk iets minder diep, maar dat er een enorme grote massa aan publiek in kan. Wel dient vermeldt dat er grote delen aan zitplaatsen zijn waar je het moet doen met de grote beeldschermen omdat je amper zicht hebt op het podium, iets wat ik persoonlijk als een flinke aderlating ernaar.

Met de komst van Noah Vanden Abeele om half zeven wordt het iets drukker in de tent en naar nu blijkt lijkt het programma aangepast op de weersomstandigheden. Vanden Abeele heeft een vijftal strijkers bij zich en zij spelen heerlijk relaxte muziek die m.i. werkelijk nergens ook maar een link heeft met Jazz, maar het is wel heel mooi en dromerig. Vanden Abeele blijkt een zeer getalenteerd componist/pianist en de uitvoering van zijn materiaal vooral, zodra de strijkers aanschuiven is idyllisch, romantisch en vooral relaxed. Ik vrees af en toe iets weg te zakken in een mooie muzikale droom.



De komst van Rymden, een trio met in de gelederen Brugge Wesseltoft, Magnus Ostrom en Dan Berglund veranderd de sfeer van landelijk en gemoedelijk in een heerlijk en sterk gevarieerd muzikaal spektakel.

Vooral Wesseltoft spettert op de vleugel, het keyboard en de Korg synthesizer, maar vlak ook beide andere heren niet uit. Van heel intiem en ingetogen tot loeihard en spetterend schiet het alle kanten op zonder ook maar een moment storend te zijn. Juist die heerlijke variaties en wisselingen in tempo maken het tot een heerlijk, verrassend en bovenal zeer pakkend concert. De slotact op de openingsavond is diegene die als laatste aan de lijst van artiesten voor deze editie van Gent Jazz werd toegevoegd, Yann Tiersen. Hij toont op indrukwekkende wijze zijn kwaliteit aan de vleugel, op de viool en de mini vleugels waarvoor hij zittend frontstage met elke hand er een bespeelde. Toch valt hierdoor weer de sfeer terug naar. die van een kalme zomeravond, weer is het muzikale aanbod er een om bij weg te dromen, langzaam in slaap te vallen, hetgeen ik om mij heen diverse bezoekers heb zien doen. 

Natuurlijk is Tiersen en zeer bijzonder en interessant componist, arrangeur en uitvoerend musicus, maar na een avond die zo gemoedelijk en met name slaapverwekkend is had een echt spetterend eind voor deze zaterdagavond zeker op zijn plaats geweest. Natuurlijk had ik Tiersen niet willen missen op deze Gent Jazz 2019, maar de programmeur had wellicht wel iets meer variatie voor de openingsavond mogen bedenken. 

Het publiek was overigens wel erg enthousiast, maar was, zoals duidelijk bleek vooral voor Yann Tiersen gekomen. Zoals te doen gebruikelijk werd de avond beëindigd op de Garden Stage zoals de spreker van dienst elke avond zal plachten te zeggen. Misschien kan hij in het vervolg dan ook direct melden dat met uitzondering van Pers en medewerkers het publiek niet via de hoofdingang maar via de uitgang bij de Gardenstage het festivalterrein dient te verlaten. Dat scheelt heel veel irritatie en boze blikken als men bij de hoofdingang wordt terug gestuurd naar de uitgang aan de andere zijde van het festival terrein. Maar dat is mogelijk het enige echte minpuntje van deze avond, die muzikaal dan wel erg dromerig en lazy was, het weer was er ook naar, maar wel muzikaal van zeer hoog niveau.