Categorie: POP-ROCK
Vrijdag 31 Oktober 2008 at 10:29 am
The last shadow puppets: Jonkies van nu produceren spraakmakende jaren '60 muziek
Door Aukje met foto's van Last Shadow Puppets
Paradiso, 20 oktober 2008
Negentien waren ze toen elkaar ontmoetten. Alex Turner als zanger van de succesvolle Arctic Monkeys en Miles Kane als zanger van The Rascals. De laatste stond in het voorprogramma van de eerste. Ze werden vrienden, djamden backstage en begonnen met het schrijven van nummers. Gewoon voor de lol. Maar de nummers klonken zeer goed en een zijproject was snel geboren.
Inmiddels heeft dit zijproject grootste vormen aangenomen. De naamsverandering (van 'The Turner and Kane Project' naar 'The Last Shadow Puppets') en een nieuwe cd die in april dit jaar uitkwam werden zeer goed ontvangen. “De band van het jaar,” riep men, een terecht etiket dat verwachtingen schept.
Zo ook tijdens live-concerten, zoals in Paradiso op maandag 20 oktober. Het toegangskaartje is aan de dure kant, maar het publiek krijgt waar voor zijn geld: naast de twee heren, een drummer (producer James Ford), een toetsenist en een bassist heeft op het podium een 16-koppig orkest (inclusief dirigent) plaats genomen. Wie denkt dat een orkest alleen maar ingeschakeld is voor het lichtvoetige werk heeft het mis. Ze maakt de muziek nog opzwepender dan ze al is, voegt dramatiek toe en maakt het geheel bombastischer. Een grote toegevoegde waarde, waarmee de band zich duidelijk onderscheidt van andere soortgelijke bands.
De muziek voert ons mee terug naar de jaren '60. Een link met The Beatles is snel gemaakt. De langharige koppies, het nette voorkomen (Turner in leren jasje en zwarte nette broek, Kane in pak), de samenzang en het Engelse accent. Ze wagen zich zelfs aan een cover van The Beatles: “I want you”, die met verve wordt gebracht en qua uitvoering tot de beste nummers van de setlist gerekend kan worden.
Optreden met een orkest heeft als consequentie dat er weinig ruimte is om te freewheelen. Opvallend genoeg beweegt Alex Turner, die bij optredens met zijn Arctic Monkeys zich niet aan interactie met het publiek waagt en nooit verder komt dan de woorden 'thank you', zich ondanks die beperking redelijk vrij op het podium. De sterke vriendschappelijke band tussen Turner en Kane is kennelijk genoeg om van Turner een jongen te maken die het publiek vraagt hoe het gaat, nummers aankondigt en grapjes maakt. Maar wanneer hij zonder gitaar solo zingt, kruipt hij terug in zijn schulp. Zijn ogen laten de grond niet los en het introverte karakter is duidelijk zichtbaar. Kane daarentegen beschikt over meer charisma en is makkelijker in het bespelen van het publiek.
Aan het eind van de set lijkt Turner zelfs vermoeid. Hij zet de prachtige ballad 'My mistakes were made for you' met een tekst die menig gevoelige snaar raakt niet overtuigend neer in tegenstelling tot Kane, die tot het eind van de setlist het publiek meeneemt in de lyrische teksten. Het is maar een kleine smet op de avond, die over het geheel genomen vooral imponeert door de stevigheid van de band met orkest, de goede nummers en de samenzang van Turner en Kane. Hier staan twee broekies met een professionele neus voor sterke composities en teksten, voor opvallende covers (o.a. Paris Summer van Nancy Sinatra en Memories van Leonard Cohen) en voor wat het publiek wil. Dat publiek vreet ze op. Laat zich ontroeren en meevoeren. Het is duidelijk: deze heren hebben veel stof doen opwaaien met hun zijproject. Live maken ze de verwachtingen waar. Het is op en top genieten van wat ze teweeg brengen en stiekem wordt vooruit gekeken naar een vervolg. Bij hoeveel succes wordt een zijproject een hoofdproject?
http://thelastshadowpuppets.com/
http://www.myspace.com/thelastshadowpuppets
Reageer hieronder
Geen reacties