Categorie: JAZZ, MUZIEK
Dinsdag 21 April 2009 at 10:36 pm
Hogere wiskunde van Gitaarwonder Kurt Rosenwinkel
Door René de Hilster met foto's van Hans Speekenbrink
Kurt Rosenwinkel is hot, dat was te merken aan de dolenthousiaste reacties van het in groten getale aanwezige Bimhuispubliek. Elke noot van deze jonge gitaarheld werd door zijn vele, vaak even jonge, fans verslonden met de gulzigheid waarmee een uitgedroogde woestijnreiziger water drinkt. Dat veel van deze trouwe toehoorders met een gitaar in de hand of op de rug binnenkwamen en studeren aan een conservatorium ergens ter lande zal niemand verbazen.
Rosenwinkel heeft dan ook een behoorlijke status en wordt vaak in één adem genoemd met muzikanten als Joshua Redman, Brad Mehldau en Chris Potter. Als gitarist lijkt hij meer aansluiting te vinden bij de hedendaagse populaire muziek dan de drie eerder genoemde heren. Wat Rosenwinkel op de gitaar klaarspeelt is ronduit indrukwekkend. Hij koppelt een bijna grenzeloze techniek aan een feilloze muzikale intuïtie.
Tijdens het spelen toont hij een goed gevoel voor dynamiek en ook enig drama wordt niet geschuwd. Beurteling laat hij zijn gitaar wenen, schreeuwen, fluisteren en met enig regelmaat klaarkomen.
Zijn sideman doen hierbij niet voor hem onder. Pianist Aaron Parks is een alert begeleider die vele mooie voicings in de vingers heeft. Zijn solo's waren schoolvoorbeelden van een goede dosering, dit in fijn contrast met de baas. Ben Street is een voorbeeldig bassist bij wie een goede notenkeus, perfecte timing en muzikale verbeeldingskracht tot de standaarduitrusting lijkt te horen. Drummer Ted Poor hield van een muzikale uitdaging en hij ging regelmatig met Rosenwinkel een discussie aan.
Met zulke wonderkinderen op het podium kunnen zich eigenlijk geen wanklanken voordoen zou je denken. Maar helaas, niets is minder waar. Ondanks de geweldige inzet en grootse muzikale prestaties ontbrak er wat. Zo miste ik het gevoel voor traditie. Goede jazz staat met één been in het heden en één in het verleden. Wat hier ten gehore werd gebracht was zeer geavanceerd. Er miste wat mij betreft diepgang en bezieling. Elke emotie leek geregisseerd en was alleen ten dienste van de instrumentbeheersing. Hier werd muzikaliteit getoond maar geen verhaal verteld.
Nochtans was die muzikaliteit zeer indrukwekkend. 'Hogere wiskunde' zei gitarist Peter Tiehuis en daarmee zegt hij veel!
Reageer hieronder
Geen reacties