Categorie: FESTIVAL, JAZZ, WERELDMUZIEK
Dinsdag 26 Mei 2009 at 12:15 pm
'Latin Beets' en World Beats op the Hague Jazz
Tekst Rik van Boeckel, met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Na binnenkomst drongen zich direct de warme klanken van Freshleyground op, een van de populairste bands van Zuid-Afrika. Hun opzwepende mix van Afro-pop, kwela en funk bracht meteen de voetjes van de vloer. The Hague Jazz was begonnen en een grote diversiteit aan klanken zou twee dagen lang de bezoekers bekoren of niet. Van pure jazz tot Afro, latin, hiphop, funk en Braziliaans. Het was onmogelijk alles te zien, dus had ik van te voren een programma opgesteld met de nadruk op gevoelige swing.
Terwijl ik onderweg was naar Peter Beets Latin Sextet in Glenn's Blue Note werd ik vanuit Mariska's verrast door een groep met de naam Chinese Taxidriver, bestaande uit zangeres/toetsenist en componiste Angele de Jong, bassist Thijs Sturm en drummer Valentijn Schenk
Het trio had vakkundig latin en Braziliaans in haar jazzy tunes verstopt. ‘Ik ben geïnspireerd door Tania Maria en Yellowjackets,’ vertelde Angele me na afloop. ‘Het is een eer om hier te spelen, het is zekere spannend om aan het begin van de avond hier te staan, je moet er toch voor zorgen dat je de mensen vasthoudt want iedereen heeft zijn eigen favorieten.’ De muziek van Chinese Taxidriver was dynamisch en gevarieerd genoeg om publiek te trekken, al had wat extra percussie niet misstaan.
Ik kon nog net meemaken hoe Zuco-percussionist Claus Toft het optreden van het Peter Beets Latin Sextet opende op drie conga's; het was de intro voor Dizzy Gillespie’s Manteca dat Beets ook speelt in het programma ‘The Blues Goes Latin’. Het sextet vervolgde met het fraaie Tin Tin Deo, eveneens bekend van Gillespie en mede gecomponeerd door Chano Pozo en Walter Fuller. 
Pianist Peter Beets had een uitzonderlijke goede staalkaart van Nederlandse latin en jazzmusici om zich heen verzameld, met behalve Claus Toft Leslie Lopez op bas, het grote talent Rik Mol op trompet, Simon Rigter op sax en de uit Cuba afkomstige Liber Torriente op drums. Mooi gearrangeerde latin jazz uit de tijd dat die stijl ontstond: de jaren vijftig. Het klonk gewoon lekker broeierig in Glenn’s Blue Note. Daar werd het nog warmer bij het optreden van Concha Buika (zie artikel 23 mei).
Dat ik het optreden van de Afro Flamenco-zangeres van begin tot eind bijwoonde, betekende wel dat ik een deel van Dee Dee Bridgewater in Chez Ella heb moeten missen. Maar het was wel bijzonder dat ze net in het Spaans zong toen ik binnenkwam. En vervolgens doorging met Mongo Santamaria’s Afro Blue, tevens de titel van haar eerste album uit 1974. Ze liet samen met pianist Edsel Gomez in het meesterwerk Four Women horen hoe geïnspireerd ze is door Nina Simone en gaf een prachtige uitvoering van Compared to What van haar laatste album Red Earth (2007).
Wat toen nog niet te voorzien was, was dat ze later zou opduiken tijdens Hugh Masekela’s 70th Birthday Concert. De Zuid-Afrikaanse legende heeft net een nieuw album uit: Phola. Toch bracht hij vooral veel oud werk- Grazin’ in the Grass natuurlijk- en ook al oogt hij niet meer zo fit, het was een genot om zijn flugelhorn te horen en te luisteren naar zijn stem maar ook naar de belpatronen waarmee hij de band opzweepte. Een glansrol was er voor gitarist Erik Paliani uit Malawi die Phola produceerde. Zijn subtiele gitaarakkoorden deden Masekela laveren tussen township jazz, Afro-Beat en zelfs soukous. De andere bandleden waren afkomstig uit Sierra Leone (Francis Fuster- conga’s, talking drum) en Kaapstad (Randall Shippers-keyboard, Fana Zulu-bas, Leeroy Sauls-drums).
Terwijl de voorste rijen al stonden te dansen, kwam Dee Dee Bridgewater spontaan vanuit de coulissen het podium op tot groot enthousiasme van het publiek en zong 'n aantal nummers met Masekela, met als eerste een fraaie versie van Fela Kuti's 'Lady'. Hugh speelde zijn rol van charmeur goed maar was naar ik later in de wandelgangen hoorde niet zo happy met de ongeplande duetten. Maar voor een festival is dit natuurlijk heel mooi, het onverwachte hoort er gewoon bij en geeft juist dat kleine beetje extra !!
Dat extra’s kwam ook van de christelijke acapellagroep Take 6 die begin jaren ’80 ontstond in Alabama en Grammies won voor de beste jazz en gospelgroep. Hun uitvoeringen van Windmills of Your Mind, Earth Wind& Fire-covers en ‘t op Miles Davis geïnspireerde Seven Steps to Heaven getuigden van grote klasse. De samenzang was perfect, de vocale imitatie van instrumenten weergaloos.
Reageer hieronder
Geen reacties