Zondag 25 Februari 2007 at 5:46 pm
Avontuurlijke jazz hip hop met Soweto Kinch
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Als we de olijke manager Gea Russel van Soweto Kinch na afloop van het concert spreken zien we een stralende blik in de ogen van de man die trots is op een van de avontuurlijke jazz formaties die hij onder zijn hoede heeft (Polar Bear is een van de andere bands die eind vorig jaar ook in het Paard heeft gespeeld). Hij is op dit moment met Soweto Kinch een aantal Europese landen aan het bezoeken om hun tweede CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block te promoten. Volgende week staan ze in Tivoli en mogelijk dat een van de North Sea Jazz organisatoren langskomt om te kijken. Het zou toch zo mooi zijn als ze een plekje krijgen op het wereldberoemde festival. Als het aan de verslaggever van dit artikel ligt dan krijgen ze ook die kans.
Het is geen overweldigende opkomst maar de ongeveer 125 man die aanwezig zijn in het Paard van Troje krijgen een zeer interessant optreden voorgeschoteld van Soweto Kinch. De in 1978 in London geboren altsaxofonist en rapper maakt geen vernieuwend werk, luisterend naar de mix van jazz met hip hop (Courtney Pine en Guru’s Jazzmatazz zijn twee voorbeelden die dit al in een veel eerder stadium hebben gedaan) maar Soweto Kinch weet het concept wel met veel enthousiasme en overtuigingskracht neer te zetten en de jazz in Kinch’ muziek is een stuk traditioneler die meer richting een Bop geluid gaat.
Het concert is opgebouwd rondom de nummers van de CD A Life In The Day Of B19: Tales Of The Tower Block. Een concept CD over drie bewoners en hun levensperikelen in een Birminghamse wijk. Het concert begint met een openingsthema en The Mission dat pure jazz laat horen en waarbij Kinch meteen zijn saxtalent toont dat best virtuoze momenten laat horen. Belangrijkste invloed op hem is Sonny Rollins. Hij maakt heel subtiel gebruik van wat effectpedalen voor wat extra cachet aan het saxofoongeluid en wat muziekinvullingen die niet van de bandleden komen. Hij loopt er relaxed bij in een nonchalant zittend khaki overhemd met stropdas met daaronder een bruine pantalon en nette licht bruine schoenen. Hij krijgt naast een prima ritmesectie tegenhang van de elegant trompetspelende Amerikaanse Abram Wilson die vooral in Adrian’s Ballad een mooie rol vervult.
De nummers worden vaak ingeleid door Soweto en hij doet dit op charmante en humoristische wijze en weet hierbij het publiek geboeid te krijgen. De raps die hij verzorgt in een hoop nummers zal zelfs de hater van de zangstijl kunnen doen ontdooien omdat hij wegblijft van het prototype van wat rap normaal gesproken is. Wellicht moet ook worden geconcludeerd dat Kinch niet de beste rapper is maar het is vooral het totaalbeeld van de muziek en de boodschap die de hele presentatie in balans weet te houden. Je krijgt het gevoel dat Kinch een dialoog met je wil voeren. Een mooi voorbeeld daarvan is als hij het Paard ook meekrijgt enthousiast mee te blerren in het nummer So! dat de materiele levenswijze op de hak neemt. Het gaat erin als zoete koek.
Achter het podium hangt een groot filmdoek waarin een mengeling is te zien van live beelden en vooraf opgenomen video’s die de muziek en boodschappen van de liedjes van extra illustratie voorziet en daarmee ook bijzonder slaagt.
In de toegift laat Kinch horen te beschikken over een knappe en humoristische vorm van freestylen waarbij hij op basis van op het witte doek geprojecteerde foto’s van het publiek, die op verzoek van de band via de blue tooth tool naar een laptop op het podium zijn gezonden, improvisorisch weet te kunnen reageren.
Soweto Kinch heeft in zijn thuisland voor zijn eerste CD Conversations With The Unseen reeds lovende kritieken gekregen en tevens de prestigieuze Mercury Prize mogen ontvangen. Getuige dit smakelijke optreden kan worden geconcludeerd dat de jazz er een avonturier bij heeft. Het zal niet de laatste keer zijn dat Soweto Kinch dit jaar optreedt dus gaat deze jonge muzikant vooral eens aan het werk zien.
Band
Soweto Kinch “ saxofoon
Abram Wilson “ trompet
Michael Olatuja “ contra bas en elektrische bas
Graham Godfrey “ drums
Soweto Kinch -
website en
MySpace
CD
A Life In The Day Of B19 : Tales Of The Tower Bloc
Soweto Kinch
Woensdag 31 Januari 2007 at 12:40 am
Benjamin Herman kwartet “ Een feestje in het SJU-huis.
Door René de Hilster met foto's van Maarten Mooijman (klik voor vergroting)
SJU-huis Utrecht 20 januari 2007
Het was mijn eerste bezoek aan het SJU-Huis. Typisch een jazzhonk, laag, druk, een goed geluid en beregezellig. Een aanrader maar wél lastig voor fotografen!
Al die bezoekers waren afgekomen op het Benjamin Herman kwartet dat voor deze gelegenheid bestond uit Benjamin Herman, Gideon van Gelder, Jos Machtel en Joost van Schaik. In de aankondiging stond dat er muziek van de Engelse pianist Stan Tracey ten gehore zou worden gebracht maar dat liep even anders. Als uitzondering op de regel had Benjamin Herman besloten om eens een avondje standards te spelen. Minor detail, want volgens mij maakt het niet uit wat Benjamin speelt en kunnen het evengoed Sinterklaasliedjes zijn. Hij weet alles naar zich toe te trekken om er zijn ding mee te doen. Dit “ding” bestaat dan uit virtuoos, swingend en zeer overtuigend spel met een energie waar een kerncentrale niet tegenop kan. Wat energie betreft deed zijn ritmesectie niet voor hem onder.
Standards dus en er werd dan ook geopend met 'The End Of A Love Affair'. Vanaf de eerste noot dook het kwartet er vol in met gretigheid waarmee een stier zijn eerste tochtige koe ontwaart. Ervoor gaan noemt men dat. Een bruisende uitvoering van deze standard. Bijtende altpartijen, ritmisch opzwepend pianowerk en zwaar swingend werk door de masters of swing en drive: Jos & Joost.
Het als tweede gespeelde 'Like Someone In Love' ging iets minder snel maar even voortvarend. De set vervolgde met 'In A Sentimental Mood' en 'Juju'. Toen was de energie even op en werd het tijd voor een pauze.
Alle stukken werden aan elkaar gepraat door Benjamin zelf en ook dat deed hij op zijn eigen bescheiden onbescheiden manier. Vooral de verwijzingen naar cd’s van de master of jazz waren grappig.
De tweede set was van hetzelfde laken een pak. Mooie stukken zoals 'Stablemates', 'Deluge' en natuurlijk de blues werden door Benjamin Herman c.s. binnenstebuiten gekeerd en ongelofelijk swingend neergezet.
Echt een concert waar je niet jazzliefhebbers mee naar toe neemt om ze te overtuigen dat jazz leuk is. Zelfs visueel viel er veel te genieten in het
SJU-huis. Gideon van Gelder trok de raarste gezichten en wipte regelmatig van zijn pianokruk, Joost van Schaik was constant zijn onderlip aan het opeten en Jos Machtel keek gedurende het hele concert stoïcijns voor zich uit alsof er eigenlijk niets aan de hand was.
Line Up:
Benjamin Herman “ altsax
website
Gideon van Gelder “ piano
Jos Machtel “ bas
Joost van Schaik - drums
Zondag 24 December 2006 at 1:49 pm
Saskia Laroo Kwintet
Tekst en foto's van Hans Speekenbrink (klik voor vergroting)
Trompet was niet het eerste instrument van Saskia Laroo. In Amerika is haar bijnaam 'Lady Miles Davis of Europe' Stoer ziet ze er uit als ze het podium opkomt in een zwarte outfit met om haar heupen een riem met een arsenaal aan effectkastjes vol knoppen.
In het Beauforthuis laat ze zich zaterdagavond 23 december vergezellen door een interessant gezelschap: haar vaste pianist Warren Byrd, zanger en entertainmer Ingram Washington, drummer Gene Jackson (die o.a speelde bij Herbie Hancock, Wayne Shorter en Terence Blanchard) en contrabassist Joris Teepe (woonachtig in de USA en in Nederland directeur van het Gronings Conservatorium). De combinatie van deze vier heren en één dame leverde een interessant en boeiend muzikaal avondje op en het Beauforthuis zit dan ook lekker vol. Saskia Laroo is lyrisch trompetiste die graag met effecten werkt (hoewel minder structureel dan bv Eric Truffaz) en speelt in zachte melodische lijnen. Ze speelt trouwens met een enorm gemak, vaak met één hand en wandelt tijdens het laatste nummer zelfs al spelend het Beauforthuis rond.
De ritmesectie was meer dan voortreffelijk verzorgd tijdens dit concert, niet alleen in het samenspel maar ook in de solo's. Een heerlijk ''bedje' voor het spel van Laroo die ondermeer 'Ya know how we do' van haar eerste CD, 'Good Vibes' en 'Spin' liet horen. Ik was aangenaam verrast door het voortreffelijke pianospel van Warren Byrd evenals over zijn scatkwaliteiten, waarover hij - net als Laroo - blijkt te beschikken zoals ze lieten horen in een nummer van Teddy Edwards.
Zeer charmant was Ingram Washington die met zijn stem geluiden voort kan brengen die lijken op wat Saskia uit haar trompet tovert. Heerlijke standards kwamen voorbij zoals ''S Wonderful', 'Don't get around much anymore' en 'Route 66'. Washington is een echte publieksspeler die een prettig relaxt sfeertje weet te creëren, net als Laroo trouwens. Zij wist het publiek te bewegen het laatste nummer Jazzparty van het kwintet vocaal over te nemen en sloot het concert dan ook af met de conclusie dat de muzikanten niet meer nodig waren.
Saskia Laroo - website
Beauforthuis - Beauforthuis
Bezetting:
Saskia Laroo - trompet en zang;
Warren Byrd - piano en zang;
Ingram Washington - zang;
Joris Teepe - contrabas;
Gene Jackson - drums
Woensdag 29 November 2006 at 11:33 am
A Fula’s Calling
Tekst en beeld van Ton Maas (klik voor vergroting)
Gezien op 19 november, Theater De Lieve Vrouw, Amersfoort.
Het lijkt inmiddels traditie dat het slotconcert van het Global Village Festival in Amersfoort tevens de aftrap is van een nieuw project in het kader van de ‘Music: World Series’ (MWS), waarbij jazzmusici samenwerken met muzikanten uit andere culturen. De première van A Fula’s Calling, zondagmiddag in Theater De Lieve Vrouw, vormde het onbetwiste hoogtepunt in die reeks tot dusver.
Qua bezetting hebben de projecten uit de MWS wel vaker een hoog rariteitenkabinetgehalte, maar ook in dat opzicht spande A Fula’s Calling de kroon. Behalve de Duitse fluitist Mark Alban Lotz, de Frans-Duitse gitarist Raphaël Vanoli, de Iraanse percussionist Afra Mussawisade, de Indiase tablaspeler Sandip Battacharya en de Senegalese zanger Omar Ka was vanwege de ‘Women Edition’ van het festival een speciale gast uitgenodigd: de Tibetaanse zangeres Namgyal Lhamo.
Voor haar was deelname aan het project een grotere stap dan voor de andere musici, omdat ze zich nooit eerder zo nadrukkelijk aan muzikale grensoverschrijdingen had gewaagd. Een drietal liederen uit haar repertoire van Tibetaanse opera en volksmuziek werd op smaakvolle en toch avontuurlijke wijze voorzien van exogene klankkleuren, hetgeen de toegankelijkheid van de muziek aanzienlijk verhoogde.
Ondanks de enorme geografische afstand tussen hun beider tradities kleefde er aan de vocale duetten Lhamo met Omar Ka niets gekunstelds. Bovendien bleek de Tibetaanse bepaald niet wars van een beetje swing. Toen de band een liefdeslied van haar op pittige wijze onder handen nam, stond ze heupwiegend en ‘finger snapping’ achter haar microfoon te glunderen.
In contrast met de omvang van zijn indrukwekkende arsenaal fluitachtigen, waaronder de Indiase bansuri en een enorme contrabasfluit van pvc-afvoerpijp, stelde voorman Lotz zich bescheiden en vooral dienend op, hoewel hij af en toe even spetterde met acrobatische staaltjes van meertonigheid, door stem en blaastechniek te combineren.
Hoewel Omar Ka als zanger minder veelzijdig is dan zijn landgenoot Mola Sylla “ die aan eerdere edities van de MWS deelnam “ wist hij gaandeweg de voorstelling steeds meer te overtuigen. Zijn typisch West-Afrikaanse gitaarspel, hoog en twinkelend, mengde fraai met de traditionele Tibetaanse luit van Lhamo.
Toch was vooral één muzikant verantwoordelijk voor het amalgaam dat de voorstelling zo bijzonder maakte: gitarist Vanoli. Gezeten op een krukje pleegde hij met zijn elektrische gitaar plus effectpedalen telkens weer verrassende melodische interventies en harmonische oplossingen. Steeds als je als luisteraar verbaasd afvroeg waar déze wonderlijke klanken nu weer vandaan kwamen, bleek hij de leverancier.
Nog te zien in Rotterdam (30 nov.), Utrecht (2 dec.), Den Haag (6 dec.) en Amsterdam (7 dec.).
Theater Lieve Vrouw -
website
Zaterdag 25 November 2006 at 2:42 pm
Global Village Festival - Global Women
foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
Al eerder verscheen een artikel over het Global Village Festival 2006, de Women Edition, dat in Theater Lieve Vrouw in Amersfoort werd gehouden vorig weekend. Dit gelegenheidssextet, dat zich heel toepasselijk Global Woman noemt, bestaat uit Denise Jannah (zang), Amina Figarova (piano), Corrie van Binsbergen (gitaar), Ellister van der Molen (trompet), Sandra Sahupala (percussie) en Mick Paauwe (babybas).
Corrie van Binsbergen - website
Amina Figarova - website
Denise Jannah - website
Ellister van der Molen - website
Mick Paauwe - website
Sandra Sahupala - popinstituut
Theater Lieve Vrouw - website
