Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Vrijdag 24 November 2006 at 09:44 am

Feest met de Levellers

Door Berbera van den Hoek met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor groter)

Zaterdagavond stond er folk rock geprogrammeerd in Het Paard van Troje in Den Haag. Toen we binnenkwamen was de zaal nog erg leeg maar toen tegen half 9 de lichten uitgingen begon het al aardig vol te lopen met een zeer gevarieeerd publiek.

Er komen 6 personen met uiteenlopende instrumenten het podium opgerend. Al bij de eerste tonen had ik de indruk dat de Pogues weer bij elkaar waren maar de aanstichters van deze aanstekelijke folk waren de band Circle J. Deze band uit Utrecht bestaat al weer enkele jaren. Hun eerste demo-cd zag in 1999 het levenslicht. De muziek is stevig maar door het opvallend gebruik van een banjo en tin whistle en het rollende accent van de zanger waande je je even in Ierland. Tijdens het helaas veel te korte optreden merkte je aan alle kanten dat de band erg goed op elkaar is ingespeeld en het plezier dat ze hebben straalt uit naar het publiek. Dat kwam binnen enkele nummers goed los. Een betere opwarmer voor de hoofdact konden de Levellers zich niet wensen.

Als rond half 10 de lichten weer uitgaan is de zaal goed vol en tijdens het bombastische doedelzak intro bestormden de Levellers het podium. De Levellers is een band uit Brighton die bijna hun 20-jarig jubileum gaan vieren. Bijzonder aan deze band dat deze 20 jaar vol hebben gemaakt zonder verandering in de samenstelling.
Het optreden in het Paard is een van de optredens ter promotie van hun net uitgebrachte dvd 'Chaos Theory'. Niet dat de Levellers een reden nodig hebben om live op te treden, een korte tour door Nederland is een bijna jaarlijks ritueel.
Vanaf het moment dat het optreden begint komt het publiek los. Een opvallende rol voor de herkenbare muziek van de Levellers is weggelegd voor Jon Sevink. Deze markante persoon is de (electrische) vioolspeler uit de band. Hij voegt aan de harde funk rock een extra tintje toe die de muziek soms sterk doet denken aan Ierse of Schotse folk muziek.



Als de klassieker 'what a beautiful day' wordt ingezet is het publiek helemaal niet meer te houden. Het pogoen wat in eerste instantie alleen voor het podium gebeurde breidt zich langzaam uit, mede door aangestoken door Stephen Boakes die met zijn didgeridoo de hele zaal op z'n kop laat zetten. Op het podium gaat het er ook steeds enthousiaster aan toe. De Levellers maken hun live reputatie meer dan waar. De toegift begint met mondharmonica's en het nummer 'another man's cause' wordt ingezet, een rustig begin maar wat kan de schijn bedriegen. In enkele seconden is het publiek zelfs drie hoog bij elkaar op de schouders geklommen. Het feest gaat nog even door maar als dan toch de lichten aangaan en aanblijven is het duidelijk dat het feest echt over is.

Levellers - website
Circle J - website

Circle J kan je in december nog op diverse plaatsen zien:
3 december, Yumbo, Bunnik (met Skontra)
4 december, Bitterzoet, Amsterdam (met Skontra)
7 december, Parkhof, Alkmaar (met Skontra)
8 december, ACU, Utrecht (met Skontra)
9 december, Kultuurhuis Bosch, Arnhem (met Skontra)
15 december, De Bakkerij, Castricum (met Quality Export)

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Dinsdag 31 Oktober 2006 at 09:31 am

Tony Lakatos Gypsy Colours “ Spannend en meeslepend

Door René den Hilster met foto's van Sang-Myung (klik voor vergroting)
Bimhuis 25 oktober 2006

Roept men zigeunerjazz dan wordt er al snel gedacht aan Django Reinhard of iets in die stijl.. Het moet eerlijk gezegd worden, ook uw verslaggever had dit vooringenomen beeld. De opgegeven bezetting, zonder gitaren, nam ik met een korreltje zout en bij het binnenlopen van de zaal keek ik meteen of er toevallig toch niet wat gitaren op het podium aanwezig waren. Niet dus, dat stemde hoopvol maar wat ik wel kon verwachten bleef vooralsnog in het ongewisse.

Dat het dus ook anders kan bewees Tony Lakatos met zijn project Gypsy Colours. Tony neemt de Hongaarse zigeunermuziek als leidraad voor zijn composities. Deze Hongaarse zigeunermuziek is hoorbaar geënt op mineurreeksen, is zeer melodieus en meeslepend en lijkt eigenlijk uitstekend voor jazzinterpretaties geschikt. Het resultaat was een serie composities die John Coltrane niet hadden misstaan. Sowieso waren de Coltrane invloeden ruimschoots aanwezig deze avond. En dat maakte het concert er zeker niet minder op.

Opvallend is dat Tony Lakatos de rol van Coltrane moeiteloos op zich neemt maar daarbij toch duidelijk zichzelf blijft. Een goede blazer deze Tony Lakatos die zich met recht één van de belangrijkste tenorsaxofonisten van Europa gerekend mag noemen. Maar ook de band die hij meegenomen had was niet mis.

Zoals vele pianisten uit die contreien was broer Bela Szakcsi Lakatos, een virtuoze pianist die excelleerde in zowel het jazzmatige als het meer klassiek georiënteerde werk. Bassist Gyorgy Orban was de ritmische rots in de branding. Drummer Andras Lakatos was de zwakke schakel in de ritmesectie. Zijn bijdragen waren soms wat rommelig en swingde niet altijd. In een aantal stukken kreeg het kwartet versterking van zangeres Agnes Szaloki. Haar bijdragen gaven de composities een extra authentieke sound.
Het optreden werd geopend met Crying Way From India waarin het kwartet al direct in Coltrane sferen terecht kwam. De daaropvolgende stukken kende bijna allemaal vocale thema’s maar gelukkig bleef er genoeg ruimte over voor lange solistische bijdragen die vooral Tony Lakatos interessant wist te vullen, waarbij hij regelmatig in Coltraneland te vinden was.

Een mooi optreden dat je meenam op avontuur en van het begin tot het eind spannend bleef.

Line up:
Agnes Szaloki - vocals,
Tony Lakatos - saxophones,
Bela Szakcsi Lakatos - piano,
Gyorgy Orban - bass,
Andras Lakatos - drums

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zondag 29 Oktober 2006 at 1:13 pm

Marcos Valle Jet-Samba tijdens Amsterdam Dance Event

Door Marina den Hartog met foto's van Bob van Markesteijn (klik foto's voor
vergroting). Gezien in het Bimhuis op 19-10-2006

Het Bimhuis ziet er heel anders uit dan we gewend zijn. Alle stoelen zijn uit de zaal verwijderd. Overal liggen kussens. Het concert van vanavond maakt deel uit van het “Amsterdam Dance Event” (19-21 oktober). Geprobeerd is om de gebruikelijke inrichting te vervangen door een loungesfeer. Dat is redelijk gelukt, maar het blijft wennen als je de zaal goed kent.

Marcos Valle, geboren in Rio de Janeiro in 1943, is een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de Braziliaanse muziek, de MPB (Música Popular Brasileira). Hij behoort tot de tweede generatie bossa nova-artiesten. Vanaf zijn debuut in 1963 wordt hij gezien als de opvolger van Tom Jobim. Al snel heeft hij internationale bekendheid verworven. In 1966 brak hij door in de VS met de hit “So Nice” (“Samba de Verão”). Rond 1980 werd zijn muziek ontdekt door dj’s in Londen. Zijn muziek, een mix van bossa met invloeden uit andere eigentijdse stijlen, past perfect in de clubscene. Het concert begint anders dan we verwachten. Alleen de concertvleugel en een drumstel staan op het podium, terwijl de groep van Marcos Valle volgens het programma uit zes personen bestaat. Een bescheiden man loopt het podium op. Hij neemt plaats aan de vleugel en begint fantastisch te spelen. Prachtige, sfeervolle muziek klinkt door de zaal, maar dit hadden we niet verwacht. Wie is deze man? Hij was niet aangekondigd en vertelt ook niet wie hij is. We horen het ene na het andere schitterende nummer. Het is adembenemend. Tot slot speelt hij een stuk met fragmenten uit het bekende “Consola 夋o”. De zaal is enthousiast maar ook verwonderd, want waar blijft de artiest waarvoor ze gekomen zijn?



Na een korte pauze waarin het podium opnieuw wordt ingericht, verschijnt Marcos Valle met zijn band. Ze spelen twee instrumentale nummers, “Selva de Pedra” en “Jet-Samba” van Valles laatste cd die eveneens “Jet-Samba” heet en in Brazilië bekroond is als beste cd van het jaar 2006 in de categorie instrumentaal. Valle vertelt dat we eerder vanavond geluisterd hebben naar Philippe Baden Powell, ja inderdaad... een zoon van de beroemde gitarist Baden Powell, zo horen we later in de pauze!

De eerste twee nummers klinken nogal braaf. Vervolgens gaat het gelukkig meer swingen. Het nummer “Bar Inglês” dat ook op de cd “Nova Bossa Nova” (1998) staat, is een mooie combinatie van bossa met een stevige funky beat. De sfeer komt er nu goed in. Zeker als we “Samba de Verão” horen, waarmee hij in de jaren zestig in de VS in de hitlijsten kwam. Het klinkt allemaal even perfect. De musici spelen stuk voor stuk fantastisch. De blazers zijn ook als ze samen spelen ongelofelijk zuiver. De drummer en bassist zijn geweldig. En Marcos Valle is ontzettend geroutineerd en heeft alles zo enorm onder controle, dat het eigenlijk een beetje weinig emotie heeft en bijna te gladjes wordt. Intussen heeft zangeres Patricia Alvi zich bij de musici gevoegd. Haar zang is aanvankelijk nauwelijks hoorbaar. Ze voegt niet echt veel toe en lijkt vooral een decoratief element. Haar stem wordt niet goed versterkt en klinkt vaak schel en iel. Jammer, want er zijn zo veel goede zangeressen in Brazilië.

Valle vertelt dat hij regelmatig nummers schrijft met bekende Braziliaanse musici. Met Joyce, een Braziliaanse zangeres die vier maanden geleden in het Bimhuis optrad, heeft hij “Valeu” geschreven. We herkennen in dit nummer duidelijk haar stijl. Zangeres Alvi klikt nu ook beter. In dit nummer speelt zanger, pianist, gitarist Valle af en toe stukjes op een melodica, een toch wel wonderlijk blaasinstrumentje met toetsen dat af en toe een beetje klinkt als een accordeon. Het nummer “Não tem nada não” heeft hij gecomponeerd met João Donato en Eumir Deodato, eveneens grote bekenden in Braziliaanse muziekgeschiedenis. Het is heerlijk om naar te luisteren.

In het tweede gedeelte van het concert geeft Valle een toelichting op de muziek die hij hoorde toen hij vijf, zes jaar oud was, de “baião”, een ritme uit het noordoosten van Brazilië. Valle heeft zich bij het nummer “Campina Grande” laten inspireren door Luiz Gonzaga die met zijn “sanfona” (accordeon) de muziek uit deze streek in heel Brazilië populair heeft weten te maken.

Ook vertelt Valle over “Beco das Garrafas”, in het begin van de jaren zestig de “tempel” van de bossa nova in Copacabana (Rio de Janeiro). Herinneringen aan deze periode hebben geleid tot de compositie “Esperando o Messias”. We horen nog een aantal bekende nummers, zoals “Crickets Sing for Anamaria” (“Os Grilos”) waarin de drummer soleert met een prachtige samba batucada. Het is mooi concert, maar het komt wel een beetje steriel over. Niettemin is het zeer indrukwekkend wat deze grote artiest en de uitstekende musici ons hier in het Bimhuis voorschotelen.

Bezetting:
Marcos Valle “ zang, keyboard, gitaar
Patricia Alvi “ zang
Jessè Sadoc “ trompet, fl ¼gelhorn
Renato Franco “ fluit, sax
Mazinho Ventura “ basgitaar
Adal Fonseca “ drums

Onderwerp: MUZIEK, WERELDMUZIEK

Zaterdag 28 Oktober 2006 at 11:49 pm

Zonnige klanken in Paard met Izaline Calister

Door Serge Julien met foto's van Eric van NIeuwland (klik voor groter)

Als we de activiteiten van Izaline Calister in 2006 bekijken dan kunnen we concluderen dat de zangeres een bezig bijtje is die ook van verschillende markten blijkt thuis te zijn. Een kleine greep: ze zingt mee tijdens Lucas van Merwijk’s salsa gezelschap Cubop City Big Band in het kader van de Latin Vocal Explosion Tour, ze rondt de tour voor Krioyo af, in april brengt ze de nieuwe CD Kanta Hélele uit, ze geeft samen met het Metropole Orkest twee uitvoeringen van George Gershwin’s Porgy & Bess (er volgt nog een derde uitvoering in Gouda op 13 november) en vanaf 3 november zal ze van dezelfde musical selecties vertolken met het Peter Beets Trio op diverse locaties. Alsof dat nog niet genoeg is, is ze net teruggekeerd van een succesvolle tour ter ondersteuning van Kante Hélele in Aruba en haar geboorte eiland Cura §ao. Die tour wordt nu voortgezet in Nederland langs diverse theaters. Kanta Hélele (“zing met mij mee”) ligt in het verlengde van voorganger Krioyo waarmee ze traditionele afro Caribische muziek zoals die in Cura §ao wordt gemaakt met haar warme intense zang ten gehore brengt. Veel swingende liedjes maar er vindt ook afwisseling plaats door een aantal prachtige ballads.



Het concert dat plaatsvindt in het Paard van Troje is nog geen vijf minuten oud of Calister valt gelijk met de deur in huis met het vrolijke Mi Sopi. Een overwegend gekleurd publiek raakt gelijk aan het heupwiegen op de zonnige klanken. Mi Sopi wordt gevolgd door de titeltrack van de laatste CD welke wordt ondersteund door een aanstekelijk zouk ritme. Het liedje is Izaline’s uiting over het genieten van de kleine dingen in het leven. Het is ook de rode draad van het hele werkstuk: het toont Izaline’s gevoel van liefde en optimisme voor het leven.

De Cura §aose zangeres is een prachtige verschijning die traditiegetrouw op blote voetjes het podium bewandelt en haar liedjes kracht bijzet met expressieve bewegingen. Vrolijk in Kanta Hélele, gevoelig in Nada Den Mi Man en humoristisch in Kasa Ku Mi en Bisami Si, door haar charismatische uitstraling is Izaline een uiterst voelbare persoonlijkheid. Ze heeft een loepzuivere stem die heel krachtig maar ook heel gevoelig en ingetogen kan zijn. Daarnaast is ze ook nog eens een gezellige kwebbel die de in papiementstaal gezongen liedjes inleidt om te vertellen waar de inspiratie voor de liedjes vandaan komt. Op een gegeven moment krijg je gewoon het gevoel dat je vriendjes met haar wil worden, zo heerlijk is het om naar haar te kijken en te luisteren.



Calister wordt uitstekend begeleid door een vlammende zesmansformatie. Hoewel de muziek overwegend latin georiënteerd is, sluimert er ook jazz doorheen, een ingrediënt dat op iedere plaat van Calister te horen is. De begenadigde veelzijdige gitarist Ed Verhoeff toont aan even makkelijk een latinriff te kunnen spelen als wel het volgende moment een door Mike Stern geïnspireerde jazz/fusion melodie met volle overtuiging ten gehore te brengen. Jose Lopretti zit wat verborgen achter de enorme speakers maar zijn levendige toetsenspel mag gehoord worden terwijl musical director Reno Steba in de ritmesectie vloeiend mee bast. Giovanca Ostiana staat Izaline bij met geïnspireerde achtergrondzang.
Om te kwijlen is het percussie intermezzo van de jongere drummende broer Roël Calister en percussionist Rendel Rosalia die met gebruik van bijzondere percussie instrumenten het publiek minuten lang in hun greep houden. Het blijkt de spetterende aanhef te zijn voor het geweldige jazzy Sono Di Tur Muhe van de gelijknamig getitelde eerste CD van Calister.

Calister’s Caribische avondje in het Paard wordt swingend afgesloten met Mi So Den Boso. Het liedje heeft als boodschap dat als je echt plezier wil hebben veel eten en drinken moet aanrukken en een hoop mensen moet uitnodigen om vervolgens te kunnen genieten. Drank en mensen genoeg in het Paard en genoten is er zeker.

Wie met een rot gevoel naar het concert is gekomen is na het horen van Izaline Calister’s frisse en vrolijke liedjes met een zonnige kijk op het leven naar huis gegaan.

Izaline Calister - website

CD’s
Krioyo (2004)
Kanta Hélele (2006)

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Woensdag 25 Oktober 2006 at 08:40 am

Intense Michael de Jong imponeert in Paard van Troje

Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (kli voor groter)

Een oudere man met een geleefd hoofd in antraciet kleurig kostuum met daaronder een zwart T-shirt dat een lekkere pens niet kan verdoezelen wandelt het podium op naar een stoel waarnaast drie akoestische gitaren staan. Met “Good evening Den Hague” begroet Michael de Jong het deels op bankjes zittende publiek in de kleine zaal van het Paard van Troje. Het is 11 jaar geleden dat de singer-songwriter voor het laatst op het podium heeft gestaan van het Paard om zijn vijftigste verjaardag luister bij te zetten. Bij het grote publiek is de singer-songwriter met zijdelingse blues inslagen niet direct bekend. Toch heeft deze figuur een rijk als wel zwaar leven achter de rug waarin alcohol, drugs, dood, verderf, ziektes, vrouwen, gevangenissen en armoede een grote rol hebben gespeeld. Dit leven heeft als een behoorlijke inspiratiebron gezorgd voor het gros van het oeuvre van Michael de Jong. De uit een Friese vader en Baskische moeder geboren de Jong brengt het grootste gedeelte van zijn leven door in Amerika waar hij in verschillende plaatsen verblijft en speelt met diverse bands die vooral gericht zijn op blues. Blues legende Jimmy Reed lijft de Jong in 1976 in zijn band. Daarnaast speelt hij met of in voorprogramma’s van o.a. Country Joe & The Fish, Jefferson Airplane en John Lee Hooker. Bepaald geen kleine muzikanten.

In 1981 maakt de Jong zijn eerste soloplaat met leden van de Steve Miller Band. Medio jaren tachtig belandt hij na vele omzwervingen door Europa als een versleten man verslaafd aan alcohol en drugs in Nederland om zich daar vervolgens te settelen en een afkickperiode te ondergaan. Eenmaal op het juiste spoor krijgt hij in de negentiger jaren een platencontract aangeboden bij Munich en tourt hij langs het Nederlandse clubcircuit waar hij langzaam bekendheid opbouwt.



In 1999 en 2000 brengt hij de indrukwekkende platen The Waiting Game en het beklemmende Immaculate Deception uit waarvan vooral de laatste succesvol blijkt te zijn. Beide platen zijn vertegenwoordigd in het optreden van vanavond. De titeltrack van de laatst genoemde plaat welke is geïnspireerd door een van de weinige helden van de Jong, Muhammed Ali, blijkt een waar hoogtepunt. De kracht en intensie waarmee de Jong het liedje voordraagt is van een ongekend hoog niveau. Diezelfde kracht en intensie horen en zien we ook in de selecties die worden gespeeld van recente CD’s als The Great Illusion en Echo From The Mountain waarvan de laatste is ontstaan uit inspiratie opgedaan in een periode dat hij in Ierland heeft gebivakkeerd.

Buiten het feit dat Michael de Jong zichzelf ogenschijnlijk eenvoudig begeleidt op gitaar maar daarmee effectieve ondersteuning biedt aan de veelal autobiografische liedjes is het ronduit indrukwekkend dat hij zonder verdere begeleiding zo’n enorme zeggingskracht uitstraalt. Alle aandacht is gericht op de emotie in zijn rauwe stem welke ook een zekere schorheid laat horen die soms doet denken aan Bob Dylan. De pijn, de woede, de angst, de liefde kun je zien en voelen. De grimassen in zijn gezicht en de klanken in zijn stem spreken boekdelen. Een liedje klinkt nooit hetzelfde zo vertelt de Jong het publiek. Tijdens ieder optreden probeert hij de nummers weer anders te spelen. Zo blijft het voor hem ook interessant om de liedjes weer uit te voeren verklaart hij.

Met een veelbewogen verleden als dat van Michael de Jong en het talent om liedjes te componeren kan het haast niet anders dat zich een zee van inspiratie voordoet waaruit vervolgens juwelen worden geboren die vanavond op gepassioneerde wijze worden voorgedragen.
Zonder twijfel een van de opvallendste optredens van het jaar deze ruim anderhalf uur durende intense ervaring met de imponerende singer-songwriter. Lang leve Michael de Jong!

CD’s
Immaculate Deception (2000)
Echo From The Mountain (2005)
The Great Illusion (2006)