Woensdag 23 April 2008 at 10:05 pm
Muisstil publiek bij loepzuivere Brun
Door Rutger Stronks met foto' van Berbera van den Hoek
Gezien: 18 april 2008 Lantaren | Venster Rotterdam
Ane Brun verzorgde afgelopen vrijdag 18 april een concert in de uitverkochte zaal van Lantaren/Venster in Rotterdam. Haar onlangs uitgebrachte derde album ‘Changing Of The Seasons’, gaf wellicht aanleiding voor een tournee langs de Europese poppodia. De Zweedse singer/songwriter verwierf in Nederland al meer bekendheid met haar vorige album, ‘A Temporary Dive’.
Het voorprogramma werd verzorgd door Nina Kinert, die ook de backing vocals bij Ane Brun verzorgt. Nina start met enkele rustige ballads, waarbij ‘Love Affair’ een waar hoogtepunt is.
Wat kan Nina prachtig zingen. Met gitaar en haar zweverige vorm van zang weet ze niet alleen mij, maar ook de volledige zaal stil te krijgen.
Nina wordt bij haar laatste twee nummers begeleid door haar band, die het geheel nog extra kracht bijzet. Ik geniet van het prachtige ‘Combat Lover’ en “I shot the Man’. Het betreffen nummers van haar nieuwe cd ‘Pets and Friends’ die helaas niet in Nederland verkrijgbaar is. Na het optreden realiseer ik me opeens dat Ane Brun nog moet optreden. Leuk om jezelf terug te roepen van zo’n sterk voorprogramma.
Ane Brun betreedt om iets over half tien het podium. Ane Brun wordt ondersteund door zes bandleden “ twee strijkers, percussie, piano en bas. Nina Kinert verzorgd de achtergrondzang, samen met de celliste, pianist en bassist. Een indrukwekkende mix van stemmen. Al snel start ze met het nummer ‘Raise my Head’ en doet mij gelijk beseffen waarom ik hier ben. De kwetsbaarheid is gewoon voelbaar als ze haar eerste regels heeft gezongen. Ook hier valt de stilte in de zaal op. Geen enkel spoor van gefluister of vallende bekertjes.
Het concert wordt vervolgd met de nummers ‘Round Table Conference’ en ‘The Puzzle’, alle twee afkomstig van haar nieuwe album. Ane meldt het publiek dat de avond een mix zal worden van nieuwe en oude liedjes, waarna ze het concert voortzet met ‘This Voice’. Het nummer staat op haar vorige album ‘A Temporary Dive’ en is één van de mooiste liedjes die ik ken. Een prachtige uitvoering die start met een solo op viool en later uitbouwt tot een nauwe samenwerking tussen viool, percussie, gitaar en piano.
Zoals Ane zelf aangeeft is ‘Changing of the Seasons’ een tekstueel hoogtepunt van haar jarenlange tekstschrijving. De teksten zijn vaak simpel te begrijpen, maar de diepgang laat het zeker niet afweten. Juist die combinatie tilt haar muziek tot betoverende en ontroerende hoogte. Ook in ‘Ten Seconds’, dat op het gehoor een redelijk toegankelijk nummer is, maakt de tekst het nummer ongekend mooi “ “It is those ten seconds, those ten seconds in your head, when you don’t wonder if you are alright, you’re just hanging around with yourself”.
Tijdens een lange instrumentale uitwerking van ‘Song No. 6’, vertrekt Ane van het podium, waarna één voor één de bandleden hun instrumenten wegleggen en ook het podium verlaten. Het nummer stopt als ook de violist haar viool aan de kant legt.
Ane trakteert de zaal echter nog op vier toegiften. Ze sluit het concert af met ‘My Lover Will Go’. Het publiek heeft zichtbaar genoten van het intieme concert in Lantaren/Venster, wat zich uit in een groot applaus voor de Zweedse singer/songwriter.
Ane Brun heeft mij een prachtige en bijzondere avond bezorgd. Luisterliedjes met kwetsbare teksten die live prima overkwamen, mede door de stilte die in de zaal aanwezig was. Spreken intieme en kwetsbare teksten begeleid door een prachtig arrangement je aan, dan zou het mijn advies zijn om even een wandeling naar de platenzaak te wagen om ‘Changing of the Seasons’ aan te schaffen. Ik weet dan bijna zeker dat we elkaar op een volgend concert zullen treffen.
Ane Brun -
website en
MySpace
Nina Kinert -
website en
MySpace
Lantaren-Venster -
website
Zaterdag 19 April 2008 at 2:12 pm
Niets blijkt zo levendig als Noorse zigeunerrock
Door Richard van de Crommert met foto's van Jeroen van den Ent
(klik voor vergroting)
Twee jaar heb ik moeten wachten en eindelijk zouden ze weer naar Nederland komen: de Noorse band Kaizers Orchestra. De vorige keer miste ik het concert. En dat mocht niet nog een keer gebeuren. De energieke optredens van de Noren zijn berucht. Maandenlang verheugde ik me erop. En op dinsdag 1 april was het eindelijk zover.
Paradiso was rokerig zoals het op een avond als deze moest zijn. De olievaten stonden klaar. De koevoeten lagen op het podium. Het schemerlampje op de piano was vooralsnog de enige verlichting op de buhne. Nog even en het geweld zou losbarsten&hellip.
Als eerste kwam Helge Risa het podium op. De pianist. Met een gasmasker op zijn kop. Surrealistisch inderdaad. Als even later een belachelijk choreografietje werd ingezet door drie bandleden, dan weet je&hellip: dit wordt een bizarre avond.
Dat de optredens van de Noorse band zo levendig zijn, verbaasd me na drie nummers al niks meer. De levendigheid spat van het podium. Niemand hoeft zich ook maar een minuut te vervelen. Niet alleen de zanger vraagt om de aandacht van het publiek. Alle bandleden lijken van die aandacht te genieten. Eén voor één pakken ze hun momenten. Niet alleen de man met het gasmasker, maar ook de drummer doet raar en slaat in de meest bizarre houdingen op zijn instrumenten. Lachen. Dit heeft alles in zich wat ooit met pure rock’n roll moet zijn bedoeld.
Kaizers Orchestra zingt, naar ik heb begrepen, in een zelfs voor Noren nauwelijks verstaanbaar dialect, maar het deert de Amsterdammers niet. Enkele universele klanken worden uit volle borst meegezongen en we worden uitgedaagd om mee te doen met enkele gebaren. Als de hele zaal zelfs enkele Noorse woorden weet mee te brullen, raakt de zanger door het dolle en belooft snel terug te komen.
De muziek van de Vikingen laat zich moeilijk omschrijven. De een noemt het zigeunerrock. De ander hoempapa. Maar het is ook cabaretesk. En kleinkunst.
Na één uur is zanger Janove Ottesen drijfnat. Maar over is het feestje nog lang niet. Er wordt nog een zigeunerfinale ingezet waarbij ook ineens een accordeon opduikt. Als het laatste nummer voorbij is, hoor ik een bezoeker zeggen: “Wat een aparte band.” Maar dat lijkt me zwakjes uitgedrukt. Er is geen enkele band zoals Kaizers Orchestra. Dit is absoluut een van de beste livebands van Scandinavië.
Helaas voor mij werd mijn favoriete ‘Fra Sj Â¥før Til Passasjer’ niet gespeeld. Het is natuurlijk volledig aan de optredende artiest welke nummers hij speelt en welke niet. Maar ik was best teleurgesteld. Had ik me daar nou twee jaar op verheugd&hellip? Nu maar hopen dat we niet opnieuw twee jaar moeten wachten voordat Kaizers Orchestra opnieuw ons land aandoet. Alhoewel, als dat beloond wordt met het spelen van mijn lievelingslied, dan ben ik er zeker weer bij&hellip.
De foto’s bij dit verhaal zijn gemaakt bij het concert in het Paard in Den Haag, op 2 april 2008.
Donderdag 17 April 2008 at 1:11 pm
Picknicken met John Mayer en Room Eleven in Haagse Zuiderpark
Door Serge Julien met foto's van The Alternative (klik voor vergroting)
Het Haagse Zuiderpark is voor muziekliefhebbers vooral bekend om het grootste gratis festival in Europa: Parkpop. In 2006 werd er een nieuw evenement neergezet: PICNIC in the PARK. Die eerste editie had toen popjazz cat Jamie Cullum als hoofdact op het programma en DJ Maestro achter de draaitafel om het publiek op te warmen. Dit jaar heeft de organisatie die in handen is van The Alternative voor een bredere opzet gekozen. Op zondag 22 juni zal deze tweede editie gaan plaatsvinden.
In de persoon van niemand minder dan John Mayer zal deze New Yorker acte de presence geven als hoofdact op de tweede editie van PICNIC in the PARK. Met zijn eerste album Room for Squares was het meteen raak maar met de opvolger Heavier Things waarvan het nummer Daughters een grote hit werd, lag de wereld aan zijn voeten. Prachtige teksten, goed in het gehoorliggende melodieën en een gepassioneerde zangvoordracht maken het werk van Mayer om van te smullen. Zijn laatste CD Continuum bezorgde hem twee Grammy awards en zijn concerten zijn in een mum van tijd uitverkocht. De verwachtingen zijn hooggespannen!
Een andere grote naam is die van Donavon Frankenreiter. Deze zomerse bluegrass singer-songwriter en surfer uit Californie linken velen aan die andere singer-songwriter en surfer Jack Johnson met wie Frankenreiter goed bevriend is. Johnson produceerde het in 2004 uitgebrachte zelfgetitelde debuut van Frankenreiter. In 2006 kwam de opvolger Move by Yourself uit en op dit moment is zijn derde album in de maak. Wellicht dat er nieuw materiaal wordt uitgeprobeerd tijdens PICNIC in the PARK!
Kwaliteitsmuziek van eigen bodem wordt verzorgd door de topformatie Room Eleven. De groep scoorde magistraal met hun debuut Six White Russians and a Pink Pussycat waarop prachtige liedjes zijn te vinden die een mengeling vormen van jazz, pop, funk, blues en een vleugje folk. Tel daarbij op de prettige zang van boegbeeld Janne Schra en je bent goed voor platina, een Essent award en uitverkochte zalen. Begin van dit jaar kwam hun tweede CD Mmm&hellipGumbo? uit die muzikaal iets verder de diepte ingaat. Niet gering detail is dat het album is geproduceerd door niemand minder dan singer songwriter Dayna Kurtz en haar vaste producer Randy Crafton.
Het zou er ook nog weleens hevig aan toe kunnen gaan tijdens PICNIC in the PARK want het jonge Mexicaanse gitaarduo Rodrigo y Gabriela staat erom bekend een snel en ritmisch gitaarspel te presenteren. Vorig jaar was Lowlands nog getuige van dit opzwepende duo. Ze noemen Metallica als hun grootste invloed. Riemen vast!
Recentelijk kwam de tweede CD Coming of Age uit van de Belgische singer songwriter Milow. Deze 27-jarige zanger heeft in eigen land inmiddels aardig naam gemaakt. Vorig jaar opende hij het Rock Werchter festival. Tijdens PICNIC in the PARK wint de Belg er ongetwijfeld nieuwe fans bij.
Een feestje moet het worden met de feel good pop van het Deense Alphabeat. Het Engelse blad NME noemde het collectief het beste Scandinavische product sinds Abba. Hun debuut is in hun thuisland bekroond met platinum. Invloeden zijn te horen van B52’s, Wham maar ook Abba. Het resulteert in een uiterst vrolijk en swingend geheel van dit zestal. Dat zou weleens een levendige set kunnen worden tijdens PICNIC in the PARK!
Informatie
PICNIC in the PARK A day of music in the park
Zondag 22 juni 2008
Zuiderpark Den Haag / Aanvang 14.00
Entree 49,00 euro / 4,80 euro servicekosten
Voorverkoop gestart sinds 23 februari
Maandag 31 Maart 2008 at 09:05 am
Energiek en intens optreden van sensatie Fiction Plane in Paard
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Fiction Plane in Paard van Troje op 23 maart 2008
Vlak voordat de Britse band Fiction Plane zal gaan touren in Amerika ronden zij hij hun laatste concerten af van de Europese tak van de tour. Op eerste Paasdag staan er grote getale mensen voor de deur van het Paard van Troje waar de Britpop sensatie een uitverkocht optreden zal geven.
Hoewel de band sinds 2001 bestaat (voor een tijd onder de naam Santa’s Boyfriend) zijn ze pas vorig jaar naar een groter publiek doorgebroken. De groep stond toen in het voorprogramma van de re ¼nie concerten van The Police in Amerika en Europa waarmee een stroom van positieve reacties teweeg werd gebracht. Daarbij zag ook de uitstekende derde plaat Left Side Of The Brain het levenslicht met daarop aantrekkelijke, frisse pop/rock liedjes met hier en daar een funky randje. Ook Nederland was positief gestemd en het nummer Two Sisters bereikte de top tien van de hitparade.
Fiction Plane bestaat uit Pete Wilhoit op drums, Seton Daunt op gitaar en frontman Joe Sumner op bas en zang. Laatstgenoemde is de zoon van niemand minder dan Sting. Niet alleen qua uiterlijk vertoont Sumner jr. trekjes van zijn vader maar nog opvallender is het stemgeluid dat als twee druppels op dat van Sting lijkt.
Tijdens het concert in het Paard is de stemgelijkenis iets minder opvallend maar daarentegen is de invloed van pa Sumner wel duidelijk zichtbaar in de poses die zo lijken te zijn afgekeken: het gespring op het podium en op de versterkers is een kopie van bewegingen van Joe’s vader. Dat wordt gelukkig nergens vervelend want de muziek en het enthousiasme van de bandleden is van een aanstekelijk niveau.
De band heeft er overduidelijk zin in en straalt een enorme hoeveelheid energie uit. Het trio is een geoliede machine eenheid die zich voor 110% inzet en daarmee nummers als Death Machine, It’s A Lie, Cigarette, Cross The Line en de hit Two Sisters, als parels over het publiek strooit, die op hun beurt dolenthousiast meedeinen. Het is muzikaal niet direct iets nieuws maar de geraffineerde refreintjes, catchy gitaarrifjes en fijne sound maken het onmogelijk om niet iets lekkers te voelen bij de meeste liedjes.
Met het concert van Fiction Plane heeft de Haagse poptempel nu al een van de leukste concerten van het jaar op haar programma gehad. Op 1 juni is de band te zien op Pinkpop en als dat net zo energiek en intens wordt als het optreden in het Paard dan zal Landgraaf op haar grondvesten trillen met deze fantastische band! Gaat dat zien en horen!
Fiction Plane -
website
CD
Left Side Of The Brain (2007)
Zaterdag 29 Maart 2008 at 3:50 pm
Zomerse cd-presentatie van Room Eleven
Door Aukje met foto's van Jan Anno Boonstra (klik voor vergroting)
Paradiso 12 maart
Zangeres Janne Schra begon in 2001 samen met Arriën Molema een singer/songwriter duo. In 2004 breidden ze hun duo uit naar een band met drie extra leden. Room Eleven was geboren.
Hun eerste optreden was in datzelfde jaar op De Uitmarkt, en in 2006 brachten ze hun eerste album uit met de opvallende titel ‘Six white Russians and a Pink Pussycat’. Het leverde hen een gouden én platina plaat op en de Essent-award voor jong talent. Succes alom dus voor Room Eleven. Inmiddels is hun roem de Europese grenzen ontstegen en is Japan veroverd. Nu de rest van de wereld nog.
Op 12 maart presenteerden ze in Paradiso hun tweede cd ‘Mmm...Gumbo?’ Ook al zo’n opvallende titel, die te danken is aan het gerecht dat zangeres Dayna Kurtz de leden van Room Eleven voorschotelde. Dayna Kurtz raakte bij het nieuwe album betrokken door een brutale e-mail van Janne Schra, met de vraag of Dayna zin had in een duet met Janne. Dat had ze, maar ze raakte zó enthousiast dat ze de band aanbood het album in haar eigen studio te laten produceren. Dat liet de band zich geen twee keer zeggen!
Room Eleven combineert verschillende niet-hedendaagse muziekstijlen. De nummers bevatten voornamelijk invloeden uit de jazz, maar ook soul, folk, latin, blues en pop. Dit levert intieme songs met een zorgeloze sound op. Spil van alle nummers is de bijzondere stem van de charmante Janne Schra. Haar stem bevat ingrediënten uit de vroege jazz, en doet sterk denken aan het geluid van Billie Holiday en Madeleine Peyroux.
Het begin van het concert verloopt stroef, daar de band de uitverkochte zaal, die vooral is gevuld met vrouwelijke twintigers en dertigers, eerst zes nieuwe nummers laat horen. Het vergt veel van het publiek waardoor een gebrek aan energie ontstaat. Daarbij zijn de leden van de band geen podiumbeesten en hebben ze niet de kracht om de zaal op te hitsen. Het publiek achterin kletst zelfs ongestoord verder, iets dat de muziek van Room Eleven niet verdient.
De nummers zijn echter stuk voor stuk pareltjes. Onbezorgd, onbezonnen en vrolijkmakend. Ze doen me denken aan Corinne Bailey Rae en Erikah Badu, maar de band weet een eigen sound te creëren door een brede mix aan stijlen te presenteren waardoor ze moeilijk in een hokje zijn te plaatsen.
Ze openen met ‘Hey hey hey’, de zomerse single van het nieuwe album. Pas na het zesde nummer is het tijd voor bekender werk: ‘Come Closer’ en ‘Flavour’. Het publiek kan eindelijk meezingen, wat dat de sfeer ten goede komt en de band losser maakt. Maar net als het publiek wat uitbundiger is vraagt Janne Schra bij het volgende nummer om stilte omdat ze een heel ‘zacht’ liedje gaat zingen, ‘Swimmer’. Muisstil wordt er geluisterd naar de bijzondere tekst, die gaat over iemand die zonder nadenken de diepte induikt.
Grappig is het onderwerp van het liedje ‘Seeds’, even verderop in de setlist. ‘Seeds’ slaat op de bloesem die in het voorjaar ronddwarrelt in Amsterdam en grote ergernis kan veroorzaken. We horen Janne zingen:
‘When I come home
There are twelve in my shoes
One in my bra
The one I kept for you’
Janne Schra had zichzelf ten doel gesteld om voor het nieuwe album niet te schrijven over liefde, maar dat is niet helemaal gelukt, zo bewijst ook bovenstaande tekst. Aan het eind van de setlist volgen de ongecompliceerde meezingers ‘I wanna be your...’ en ‘One of these days’. Hekkensluiter is ‘Always’, begeleidt door Arriën Molema op de ukelele.
Al snel volgt een toegift met het onbekende ‘Stronger’. Hoewel de band daarna het podium verlaat, is het concert nog niet afgelopen. Het publiek wil meer, en Room Eleven gééft ze meer met twee bekende nummers: ‘Somedays’ en ‘Sad song’.
Een gedurfd optreden, vanwege de opening met maar liefst zes onbekende nummers. Het is dan wel een cd-presentatie, maar om de aandacht van het publiek vast te houden is een bekend nummer in het begin geen overbodige luxe. Maar het concert stemt tot vrolijkheid en onbezorgdheid en laat me even in de waan dat het zomer is. Room Eleven is een bijzonder product van Nederlandse bodem, met veel potentie en een uniek geluid. Een geluid waar ik persoonlijk erg blij mee ben, want het laat een groot en jong publiek kennis maken met jazz. Daarbij werkt hun introverte maar ontwapende performance aanstekelijk en kun je bijna niet anders dan de leden van de band omarmen, net als hun muziek.
Room Eleven -
website,
Hyves en
MySpace
Janna Schra -
website
Paradiso -
website
Janne Schra (zang)
Arriën Molema (gitaar)
Tony Roe (toetsen)
Lucas Dols (contrabas)
Maarten Molema (drums)
