Zaterdag 29 Maart 2008 at 3:50 pm
Zomerse cd-presentatie van Room Eleven
Door Aukje met foto's van Jan Anno Boonstra (klik voor vergroting)
Paradiso 12 maart
Zangeres Janne Schra begon in 2001 samen met Arriën Molema een singer/songwriter duo. In 2004 breidden ze hun duo uit naar een band met drie extra leden. Room Eleven was geboren.
Hun eerste optreden was in datzelfde jaar op De Uitmarkt, en in 2006 brachten ze hun eerste album uit met de opvallende titel ‘Six white Russians and a Pink Pussycat’. Het leverde hen een gouden én platina plaat op en de Essent-award voor jong talent. Succes alom dus voor Room Eleven. Inmiddels is hun roem de Europese grenzen ontstegen en is Japan veroverd. Nu de rest van de wereld nog.
Op 12 maart presenteerden ze in Paradiso hun tweede cd ‘Mmm...Gumbo?’ Ook al zo’n opvallende titel, die te danken is aan het gerecht dat zangeres Dayna Kurtz de leden van Room Eleven voorschotelde. Dayna Kurtz raakte bij het nieuwe album betrokken door een brutale e-mail van Janne Schra, met de vraag of Dayna zin had in een duet met Janne. Dat had ze, maar ze raakte zó enthousiast dat ze de band aanbood het album in haar eigen studio te laten produceren. Dat liet de band zich geen twee keer zeggen!
Room Eleven combineert verschillende niet-hedendaagse muziekstijlen. De nummers bevatten voornamelijk invloeden uit de jazz, maar ook soul, folk, latin, blues en pop. Dit levert intieme songs met een zorgeloze sound op. Spil van alle nummers is de bijzondere stem van de charmante Janne Schra. Haar stem bevat ingrediënten uit de vroege jazz, en doet sterk denken aan het geluid van Billie Holiday en Madeleine Peyroux.
Het begin van het concert verloopt stroef, daar de band de uitverkochte zaal, die vooral is gevuld met vrouwelijke twintigers en dertigers, eerst zes nieuwe nummers laat horen. Het vergt veel van het publiek waardoor een gebrek aan energie ontstaat. Daarbij zijn de leden van de band geen podiumbeesten en hebben ze niet de kracht om de zaal op te hitsen. Het publiek achterin kletst zelfs ongestoord verder, iets dat de muziek van Room Eleven niet verdient.
De nummers zijn echter stuk voor stuk pareltjes. Onbezorgd, onbezonnen en vrolijkmakend. Ze doen me denken aan Corinne Bailey Rae en Erikah Badu, maar de band weet een eigen sound te creëren door een brede mix aan stijlen te presenteren waardoor ze moeilijk in een hokje zijn te plaatsen.
Ze openen met ‘Hey hey hey’, de zomerse single van het nieuwe album. Pas na het zesde nummer is het tijd voor bekender werk: ‘Come Closer’ en ‘Flavour’. Het publiek kan eindelijk meezingen, wat dat de sfeer ten goede komt en de band losser maakt. Maar net als het publiek wat uitbundiger is vraagt Janne Schra bij het volgende nummer om stilte omdat ze een heel ‘zacht’ liedje gaat zingen, ‘Swimmer’. Muisstil wordt er geluisterd naar de bijzondere tekst, die gaat over iemand die zonder nadenken de diepte induikt.
Grappig is het onderwerp van het liedje ‘Seeds’, even verderop in de setlist. ‘Seeds’ slaat op de bloesem die in het voorjaar ronddwarrelt in Amsterdam en grote ergernis kan veroorzaken. We horen Janne zingen:
‘When I come home
There are twelve in my shoes
One in my bra
The one I kept for you’
Janne Schra had zichzelf ten doel gesteld om voor het nieuwe album niet te schrijven over liefde, maar dat is niet helemaal gelukt, zo bewijst ook bovenstaande tekst. Aan het eind van de setlist volgen de ongecompliceerde meezingers ‘I wanna be your...’ en ‘One of these days’. Hekkensluiter is ‘Always’, begeleidt door Arriën Molema op de ukelele.
Al snel volgt een toegift met het onbekende ‘Stronger’. Hoewel de band daarna het podium verlaat, is het concert nog niet afgelopen. Het publiek wil meer, en Room Eleven gééft ze meer met twee bekende nummers: ‘Somedays’ en ‘Sad song’.
Een gedurfd optreden, vanwege de opening met maar liefst zes onbekende nummers. Het is dan wel een cd-presentatie, maar om de aandacht van het publiek vast te houden is een bekend nummer in het begin geen overbodige luxe. Maar het concert stemt tot vrolijkheid en onbezorgdheid en laat me even in de waan dat het zomer is. Room Eleven is een bijzonder product van Nederlandse bodem, met veel potentie en een uniek geluid. Een geluid waar ik persoonlijk erg blij mee ben, want het laat een groot en jong publiek kennis maken met jazz. Daarbij werkt hun introverte maar ontwapende performance aanstekelijk en kun je bijna niet anders dan de leden van de band omarmen, net als hun muziek.
Room Eleven -
website,
Hyves en
MySpace
Janna Schra -
website
Paradiso -
website
Janne Schra (zang)
Arriën Molema (gitaar)
Tony Roe (toetsen)
Lucas Dols (contrabas)
Maarten Molema (drums)
Donderdag 27 Maart 2008 at 11:31 am
Beatstad, van Haagse bluf tot Haagse traditie
Door Maarten Grootendorst met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Het Beatstad festival dat in 2005 voor het eerst als puur Haags feest is georganiseerd, om de titel Beatstad terug te halen naar de residentie, zal dit jaar op 30 augustus zijn vierde editie beleven. Wat begon als een festival met alleen Haagse bands en kaartverkoop alleen in Den Haag is in de vier jaar uit gegroeid tot een uniek festival met ruim 40.000 bezoekers met bezoekers uit het hele land.
Tijdens een feestelijke perspresentatie in restaurant Floow in Den Haag werd eerder deze week het programma voor Beatstad 2008 bekend gemaakt door de hipste wethouder van Nederland, Frits Huffnagel Als afsluiter van de presentatie werd de aanwezige pers verrast met een optreden van ‘Leaf’ een van de bands die op het Malieveld te zien zullen zijn.
In 2006 is er al afscheid genomen van de puur Haagse bands en verleden jaar is zelfs de stap gemaakt naar het buitenland met de Pink. Ook dit jaar heeft de organisatie het voor elkaar gekregen om een grote naam op het affiche te krijgen. De vele teleurgestelde fans van Live, die afgelopen zaterdag geen kaartje voor Paradiso konden bemachtigen, krijgen op het Malieveld in Den Haag als nog de kans om ze aan het werk te zien. Deze band die bekend staat om hun energieke optredens zal een waardige afsluiting van Beatstad zijn.
De organisatie heeft met Live al een act staan die vele bezoekers naar Den Haag zal lokken maar de andere bands (dit jaar zelfs 5 bands ook hier groeit het festival) zullen ook hun steentje aan het succes van het festival bijdragen.
Een regionale band met internationale allure, Within Temptation, die als hoofdact zeker niet had misstaan zal dit jaar ‘eindelijk’ in op Beatstad optreden. De Dijk neemt het Nederlandstalige deel van het programma voor zijn rekening. Deze band is nog steeds een onbetwiste festivalband die de mensen zal laten dansen op de vulkaan die door hun muziek en show van het Malieveld gemaakt zal worden.
Ook dit jaar is er weer ruimte voor een band die voort is gekomen van de rockacademie in Tilburg, na in 2006 door Krezip vertegenwoordigd te zijn zal dit jaar Leaf als band die ontstaan is op deze academie optreden. Na het optreden op het Malieveld, dat dan inmiddels is op gewarmd door All Missing Pieces, zullen ze zich waarschijnlijk nooit meer afvragen ‘why’s my life so boring’.
All Missing Pieces zorgt dit jaar voor de Haagse inbreng. De gemiddelde leeftijd van deze band is 12 jaar, maar laat de leeftijd je niet weerhouden op tijd op het Malieveld aanwezig te zijn. Deze jonge honden zijn al gepokt en gemazzeld door optredens in het Haagse club circuit en op diverse festivals.
Dankzij de sponsoren van het festival is het mogelijk de prijs van dit festival ook dit jaar weer bijzonder laag te houden, voor 20 euro ben je binnen en de opbrengst gaat ook nog eens naar het Rode Kruis. Waar vindt je nog een festival met een dergelijke line-up, behalve dan natuurlijk dat andere Haagse festival Parkpop dat gratis is, kortom zorg dat je erbij bent.
Beatstad -
website
Maandag 24 Maart 2008 at 11:41 pm
Vermakelijk avondje met oude mannen Wyman en Berry
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien in de Heineken Music Hall, 17 maart 2008.
Bill Wyman en Chuck Berry in de Heineken Music Hall? Bij elkaar goed voor ruim 150 leeftijdsjaren en de pensioengerechtigde leeftijd ruim overschreden. Zijn die meneertjes nu niet een beetje te oud om nog dat podium op te stappen? Klaarblijkelijk niet dus! Het nieuwe organisatiebureau Rock ’n Roots haalde de twee muzikanten naar Amsterdam voor een uniek “double bill” optreden.
Met 71 jaar heeft Bill Wyman zijn schaapjes al lang en breed op het droge. De vermaarde bassist verliet begin jaren negentig zijn maatjes bij de Rolling Stones nadat hij tot de conclusie was gekomen dat de ellenlange wereldtournees niet meer zijn ding waren. Helemaal gestopt is de rustige Stone nooit want met zijn hobbygroepje The Rythym Kings die zo nu en dan van samenstelling wisselt, struimt hij sinds de eind jaren negentig om de zoveel tijd nog langs de internationale podia.
Het collectief speelt veelal covers variërend van Chicago blues tot Memphis soul en van Jive tot Rockabilly. In de band wordt losjes maar lekker gemusiceerd. Een van de gitaristen van de slordige tien man op het podium is Albert Lee die heeft samengespeeld met Eric Clapton, Emmylou Harris en The Everly Brothers. Lee staat bekend om zijn speciale “snarenpluk” techniek en vertoont deze kunst ook tijdens het optreden. Soulvolle zang wordt geleverd door Beverly Skeete die onder andere een fijne versie van I Put A Spell On You ten beste laat horen. Wyman zelf waagt zich ook eenmalig aan de zang met de cover All Night Long van de overleden Cajun muzikant Clifton Chenier.
Al van te voren is aangekondigd dat voormalig Rolling Stones gitarist Mick Taylor een gastrol zal vervullen tijdens Wyman’s optreden. Twee nummers doet hij mee waaronder Fed Up With The Blues. Zijn bijdrage klinkt beduidend feller dan wat we tot dan toe hebben gehoord tijdens het concert en je hoopt eigenlijk dat hij de rest van de show zal blijven maar hij beperkt zich tot twee nummers.
Het is dat je weet wie Wyman is maar net als bij de Stones vervoert de man bijna geen vin en vertoont bij vlagen een keer emotie. Het optreden moet het dan ook vooral hebben van de overige muzikanten die op het podium drentelen en voor de plezierige geluiden zorgen. Het is net alsof je een hobbybandje op een zondagmiddag met een paar flessen cola en zakken chips als kinderen op de zolderkamer ziet spelen. En dat is hoe dan ook best vermakelijk.
Drie kwartier later is het tijd voor die andere meneer die voor deze avond staat aangekondigd. John Lennon zei ooit: als je Rock & Roll een andere naam zou moeten geven dan moet het Chuck Berry heten. 81 jaar oud inmiddels en algemeen beschouwd als een van de grondleggers van de rock and roll en invloedrijk op bands als The Rolling Stones, The Beatles en AC/DC.
De vraag is natuurlijk of iemand van 81 jaar nog die geroemde liedjes behoorlijk voor het voetlicht kan brengen. Getuige de performance van Berry die met zeemanspet en rood glitter overhemd het podium bewandelt, is daar wel iets op aan te merken maar aan de andere kant moet je misschien ook niet van die hele hoge eisen stellen. Het valt hoe dan ook op dat de zang weinig geïnspireerd is aangezien de teksten losjes de microfoon worden ingeworpen terwijl het eens zo boeiende gitaarspel niet verder komt dan een aantal spaarzame halen over hals en klankkast en is het vooral de band die voor de opvulling zorgt.
Toch is het de herkenning van pakkende liedjes als opener Roll Over Beethoven, Sweet Little Sixteen, Nadine, Little Queenie en Johnny B. Goode die het leuk maken om deze legende bezig te zien. Ook het publiek amuseert zich door lekker mee te wiegen en mee te zingen. De man in kwestie lijkt het ook naar zijn zin te hebben en om hem ¼berhaupt nog een keer in levende lijve te zien en die beroemde liedjes te horen spelen is in dat opzicht erg leuk.
Al met al een vermakelijk avondje met deze twee oude mannen die ieder hun plaats in de muziekgeschiedenis hebben verworven. Bedankt Rock ‘n Roots!
Chuck Berry -
website
Bill Wyman -
website
Donderdag 20 Maart 2008 at 6:29 pm
Joe Bonamassa; Vette Blues met LA flair
Door Berbera van den Hoek met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
De afgelopen week heeft bluesgitarist Joe Bonamassa een tour gedaan door Nederland. Het zesde en laatste concert van deze tour vond afgelopen zaterdag plaats in het al weken van tevoren uitverkochte Paard in Den Haag.
De in 1977 in New York geboren Joe Bonamassa is een van de beste gitaristen van zijn generatie. Niet voor niets werd hij in 2007 gekozen als ’s werelds beste bluesgitarist door de lezers van ‘Guitar Player’
Hij raakte op zijn vierde jaar in de ban van het gitaargeluid van Stevie Ray Vaughn en op zijn tiende jaar begon hij professioneel op te treden. Hij was pas twaalf toen hij het voorprogramma verzorgde van niemand minder dan BB King. In de jaren negentig maakte hij deel uit van de band ‘Bloodline’ waarmee hij ook een cd opnam. Zijn eerste solo cd kwam uit in het jaar 2000 en in 2007 is zijn zevende cd ‘Sloe Gin’ uitgekomen.
Rond negen uur komt Joe Bonamassa het podium van het bomvolle Paard op. Hij is gekleed in een donker krijtstreep kostuum en met zonnebril die alleen even afgaat tijdens de toegift. Bonamassa is in New York geboren maar woont tegenwoordig in LA. Afgezien dat hij een getalenteerde gitarist is heeft hij flair en gevoel voor show. Dit geeft zijn optredens een extra dimensie. De show is gevarieerd en goed opgebouwd en staat van begin tot eind. Er zit geen enkel zwak moment in en het blijft boeien. Ik heb vette blues gehoord in de stijl van Stevie Ray Vaugn. De gitaarheld laat dit naadloos aansluiten op kippenvel momenten in gevoelige blues ballads, zoals Your Funeral, My Trial.
De muzikanten in zijn band doen niet onder voor elkaar en ze vullen elkaar perfect aan. Als Bonamassa en bassist Carmine Rojas elkaar opzwepen spat het vuurwerk er vanaf. Een van de hoogtepunten voor mij is de titelsong van zijn laatste cd ‘Sloe Gin’. Je hoort, ziet en voelt de emotie in je hele lichaam. Dit is blues zoals het ooit ontstaan moet zijn in de katoenvelden.
Aan het eind van het concert verlaat Bonamassa het podium met een veelzeggend ‘dankjewel Holland’ om kort daarna nog terug te komen voor enkele toegiften. Tijdens de toegift speelt hij nog enkele nummers van zijn laatste album ‘Sloe Gin’. Hij legt uit hoe verbaasd hij was toen hij een telefoontje kreeg dat dit in de Nederlandse hitlijsten stond. ‘Joe Bonamassa a popartist, you’re kidding’.
Bonamassa is geen pop artiest maar na wat ik vanavond gezien heb is de titel ‘beste bluesgitaris ter wereld’ meer dan terecht.
Joe Bonamassa
website
Bezetting
Joe Bonamassa
Carmine Rojas
Rick Melick
Bogie Bowles
Zondag 27 Januari 2008 at 8:34 pm
Muziek in sneltreinvaart bij 10-jarig jubileum Vrienden van Amstel Live
Door Rutger Stronks met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting
24 januari 2008 | Ahoy Rotterdam
De Vrienden van Amstel beleeft dit jaar zijn 10-jarig jubileum. Reden voor One & Only productions, organisator van het evenement, om groots uit te pakken met een drie uur durende show vol artiesten van Nederlandse bodem. Donderdag 24 januari jongstleden vond het eerste concert van de reeks van tien concerten plaats in het Rotterdamse Ahoy. Tijdens de avond is een live-registratie voor televisie gemaakt, die op 3 februari wordt uitgezonden bij de NPS.
Donderdagavond 24 januari om half negen is het dan zover; de eerste jubileumeditie van de Vrienden van Amstel Live wordt geopend door een spetterende drumsolo voorzien van een heus vuurwerkspektakel. Ellen ten Damme is aangewezen om het programma van de Vrienden van Amstel Live te presenteren. Na de drumsolo komt ze als diva op om tijdens een wandelroute door het grote Ahoy de lange lijst aan Nederlandse artiesten aan te kondigen. Het concert wordt muzikaal geopend door het vrolijke Wonderwoman van Leaf, waarbij de nog jonge en energiek ogende Dennis assisteert. Dennis speelt vervolgens zonder Leaf haar nummers “Bubblegum” en “Today”, die ervoor zorgen dat de toon in het Rotterdamse Ahoy gezet is. Tijdens het laatste nummer van Dennis, is het aan Guus Meeuwis om het roer over te nemen. Guus blijkt populair bij het “Hollandse” publiek, af te lezen uit het groot applaus dat Guus tijdens zijn opkomst ontvangt. Na zijn meezinger ‘tranen gelachen’ kondigt Guus het nummer “proosten” aan en vraagt aan het uitverkocht Ahoy om het glas te heffen.
Na Guus Meeuwis is het de beurt aan Normaal. Het spektakel verplaatst zich naar het podium dat aan de andere kant in Ahoy is opgesteld. Hier brengt Normaal de nummers “Hiekikkowokan”, “Alie” en uiteraard de meezinger “Oerend Hard” ten gehore. Tijdens “Oerend Hard” wordt Normaal geassisteerd door Martin Buitenhuis, zanger van Van Dik Hout. Martin doet een beroep op de toeschouwers om het nummer mee te zingen, wat door het vrolijke publiek direct wordt opgevolgd. Na “Oerend Hard” verplaatst het evenement zich wederom naar het hoofdpodium waar de band van Martin Buitenhuis, Van Dik Hout, zijn opwachting heeft.
Van Dik Hout speelt “Alles of Niets” en het bekende “Stil in Mij”, waarbij het publiek luidkeels de gelegenheid benut om mee te zingen. Tijdens dit laatste nummer wordt Van Dik Hout ondersteunt door Thomas Acda en Paul de Munnik, die van tegenovergestelde trappen het podium betreden. Tezamen met Van Dik Hout vormden Acda en de Munnik eerder een tijdelijke band, de Poema’s. Op het 10-jarig jubileum van de Vrienden van Amstel Live reden om samen als de Poema’s nog eens het nummer “Zij maakt het verschil” te spelen. Tijdens dit nummer verplaatsen de artiesten zich naar het midden van de zaal. Onder de grote kroonluchter die in het midden van de zaal is opgehangen, genieten de muzikanten zichtbaar van het enthousiaste publiek. Acda en de Munnik spelen vervolgens samen verder. Ook zij weten de zaal goed mee te krijgen. Nummers als “Het regent Zonnestralen” en “Niet of Nooit Geweest” worden met luid applaus beëindigd.
De show wordt vervolgd met een optreden van Sarah Bettens, bekend als zangeres van de Belgische band K’s Choice. Samen met de Haagse band Di-rect speelt zij het nummer “I’m Not An Addict”, waarbij de lichten in de zaal laag en lichtelijk dreigend over het publiek draaien. Di-rect speelt na het nummer met Sarah Bettens verder, waarbij gitarist Spike van Di-rect de mensen vraagt om lekker mee te springen op de nummers. Het optreden van Di-rect leidt tot een opzwepend sfeertje in de zaal, met name bij het laatste nummer “Rollercoaster” waarbij Di-rect geholpen wordt door Ellen ten Damme en Belle Perez.
Het stokje wordt overgegeven aan Belle Perez die met haar spaanse Latin-nummers een feestelijke ambiance weet te creëren. Het feest wordt voorgezet als Jeroen van den Boom opkomt en de meezinger “Jij bent Zo” brengt. Het nummer blijkt enorm populair en wordt met groot enthousiasme bij het aanwezige publiek ontvangen.
Ook De Dijk weet de sfeer in Ahoy goed vast te houden. Bij het laatste nummer van De Dijk worden zij geholpen door Tren en Jacq, de accordeonist en zanger van Rowwen Heze, die het concert vervolgens met de volledige bezetting van Rowwen Heze overnemen. De nummers leiden tot een uitzinnig publiek, waarbij het gooien van bier niet nagelaten wordt. Tot slot is het de beurt aan Rob de Nijs. Ook hij wordt bij zijn laatste nummer, de meezinger “Malle Babbe” geassisteerd door Tren en Jacq van Rowwen Heze.
Na een lang applaus wordt de toegift verzorgd door een medley, uitgevoerd door alle artiesten van de avond. De medley bestaat onder andere uit de nummers “Liefde voor Muziek”, “Saturday Night” en “Smoorverliefd”. Alle artiesten verzamelen zich op het podium midden in de zaal en sluiten de muzikale avond onder luid gejuich af.
Tot slot is het woord aan Ellen ten Damme, die het publiek bedankt en uitnodigt voor de volgende editie van de Vrienden van Amstel. Ellen’s woorden worden afgesloten met een laatste vuurwerkshow, die getuigt van een avond vol entertainment. Muziek in sneltreinvaart, de spectaculaire licht- en vuurwerkshows en een vrolijk, zelfs uitgelaten publiek dat van begin tot eind bijna alle nummers meezingt, maken dat deze jubileumeditie van de Vrienden van Amstel Live tot een groot succes kan worden bekroond.
Vrienden van Amstel Live -
website
