Onderwerp: FESTIVAL, STRAATTHEATER

Vrijdag 14 September 2007 at 12:15 am

NEDERLAND IS EEN NIEUW STRAATTHEATERFESTIVAL RIJKER

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Inmiddels, begin september, loopt het zomerfestivaltheater op z’n eind. Vanaf 19 september zijn gerenommeerde straattheatergroepen als Generik Vapeur (Fr) en Antagon (D) nog te gast op het Robodockfestival en speelt Tuig in het weekend 21 -23 september de voorstelling Tocht voor het laatst in Amsterdam. Daarna, gedurende het laatste septemberweekend, heeft het festival Overijssel op Straat nog een tweetal voorstellingsdagen in Raalte en Diepenheim. En vervolgens moeten we voor het meeste straat- en locatietheater naar het buitenland.

Maar n ²g is het niet zover. Dat bleek ook afgelopen zaterdag. Eén van de straattheatertoetjes vond namelijk plaats in mijn ‘hometown’ Amersfoort. Het Amersfoorts Theaterterras dat gedurende de zomer bijzondere voorstellingen op niet alledaagse plekken programmeert mocht voor het tweede achtereenvolgende jaar het straattheaterprogramma tijdens de Amersfoortse Keistadfeesten verzorgen. Nou, dat bleek een goede keuze. Know-how genoeg. En daarnaast was er ook een aardig budget, schat ik zo in.

Want maar liefst 15 internationale gezelschappen waren uitgenodigd die pakweg ruim veertig voorstellingen gaven. Ik doe een greep uit het aanbod:

• Uit Frankrijk kwamen Les Goulus. De groep heeft meerdere loopacts op hun repertoire staan en had de vrijheid gekregen te spelen wat ze zelf wilden. Ze waren in hun “sterkste” formatie gekomen en speelden interactief tussen het veelal argeloze winkelpubliek hun act de Cupido’s. Daarnaast verrasten ze met hun allernieuwste act t.w. The Horseman, drie gekke mannetjes op schattige minipaardjes, het toegestroomde publiek. Eén en al hilariteit.
• Ook uit Frankrijk kwam Banc Public. Het gezelschap bestaande uit een man en vrouw was een aantal jaren geleden op het bekende festival Chalon dans la rue gespot. Nu pas speelden ze voor het eerst in Nederland. Een première dus. Het tweetal danste een poëtische voorstelling rondom een oude Singer naaimachine en, heel nadrukkelijk aanwezig, een kledingrek. Tot mijn grote spijt stond de voorstelling midden in een winkelcentrum geprogrammeerd (je moet de sponsoren ook tegemoet komen&hellip). Jammer, want dit kwam de sfeer niet ten goede. Niettemin, een juweeltje!
• Leandre, een Spaanse clown, met zijn compagnon David Moreno was ingevlogen vanuit het Spaanse festival Fira Tarrega, alwaar hij twee voorstellingen speelde, om Amersfoort met Play te verwennen. Vorig jaar speelde Leandre deze voorstelling gedurende drie dagen op het Oerolfestival onder Brandaris. Toen een groot succes. En nu niet minder. De man heeft geen tekst nodig en maakt van niets iets prachtigs. Zijn observaties, creativiteit en improvisatievermogen maken hem tot een artiest van wereldklasse.
• Het nog jonge Belgische gezelschap Shake That, voortgekomen uit het circuscollectief Woesh en dit jaar winnaar van zowel publieks- als juryprijs van het ISTF in Gent, was ook present. Leuke jonge gasten met een prima show rondom het shaken van drankjes. Naast Gent sloot nu ook Amersfoort hen in haar armen. Kijk ook hier.
• Ooit van het kleinste circus ter wereld gehoord? Circo Ripopolo heeft het met Fazzoletto. Slechts twintig mensen kunnen per voorstelling naar binnen en niets ontbreekt. Een orkest, trapezeact, leeuwentemmer, fietsacrobaat en een levende kanonskogel. Alles is er. Inclusief de popcorn. In nog geen 15 minuten snelt de voorstelling voorbij.
• Papieren hoedjes vouwen. Kinderachtig; of niet?! Paul Henri Jeannel (Fr) was met Chapeau Magique al op menige Nederlandse festivals zoals Lowlands, Deventer op Stelten, Fries Straatfestival en Reuringfestival te gast. Overal waar hij komt wordt de stad opgefleurd met zijn prachtige creaties. Papieren hoeden in allerlei vormen. En&hellipallemaal door de festivalbezoekers zelf vervaardigd. In nog geen 20 minuten! Amersfoort ging ervoor.
  

Het gaat me te ver om alle acts nader toe te lichten maar stuk voor stuk, groot of klein, mobiel of niet, het programma met verder nog Race Bob (B) (een hele grote botsauto), Delinus (erg fraai soort van kermisvliegtuigje, erg cool en nog te zien op Robodock), de Frietcowboys (schiet je eigen friet), La Famillia Goldini (Fr) (knappe acrobatiek, Nederlandse première), Bert en Ik (B), Remarcable (B), IJsco Hassan, Fullstop Acrobatics, Do ±a Quichotte en onaankondigd op de markt Martha!tentatief (B) was helemaal top.

Een aantal jaren geleden had Amersfoort Etcetera La Strada dat veel internationaal straattheater programmeerde. Gezelschappen als o.a. Friches Theatre Urbain, Cie. Jo Bithume, Sèmola, Palo Q Sea, Paka en Irrwisch waren te gast. Het was altijd iets om naar uit te kijken. Later kreeg het festival de naam Festival Etcetera. De omvang van het straattheateraanbod binnen de programmering nam snel af. Tegenwoordig omvat Festival Etcetera vooral veel (betaalde) voorstellingen in tentjes of op locatie. Een tendens die veel Nederlandse zomerfestivals volgen. Amersfoort leek min of meer straattheaterarm geworden. Zonde.

Nu na het meemaken van de eerste officiële editie van KIS oftewel Keistad Internationaal Straattheaterfestival denk ik dat Nederland naast de al veelal gratis toegankelijke straattheaterfestivals als Deventer op Stelten, Fries Straatfestival, Overijssel op Straat, het Reuringfestival, Buitengewoon Doetinchem weer een mooi eendaags zomerfestival rijker is. Mij doet zoiets helemaal goed. Ik had hierdoor een erg blije dag.

Theaterterras - website
Keistadfeesten - website
Kunsten op straat - website
Chalon dans la rue - website
Robodock - website
Shake that - website
Chapeau magique - website
Leandre & Claire - website
Les Goulus - website
Banc public - website

Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL

Dinsdag 11 September 2007 at 10:44 am

Geslaagde tweede dag Pure Jazz Festival

Door Serge Julien, foto's Berbera van den Hoek (klik voor groter)
Spuiplein Den Haag - 8 september 2007

New Roots in Jazz luidt de ondertitel van de tweede editie van het tweedaagse Pure Jazz Festival in Den Haag. Want naast jazz wordt het begrip breder getrokken aangezien er ook stijlen te bespeuren zijn als soul, hip hop en world. Nog een stapje verder zal er tijdens deze editie aandacht zijn voor de kunst vormen poëzie en proza.

De eerste editie van Pure Jazz had een teleurstellende opkomst maar dat weerhield de organisatie er niet van om op te gaan voor een tweede editie. Met een prima programmering van veelal Nederlandse jazz en crossover acts en een enkele internationale artiesten is het tweedaagse festival niet uitverkocht maar is er wel meer belangstelling dan vorig jaar. Het jazz evenement wordt gehouden in lokaties rondom het Haagse Spui zoals het Lucent Danstheater, Studio 3, Theater aan het Spui en het Mercure Hotel.

De tweede dag bevat met Benny Golson een legende. De inmiddels 78-jarige Golson (vooral bekend van het nummer Killer Joe) loopt er relaxed bij op het podium en blijkt een praatgrage persoon die de nummers aan elkaar praat met leuke anekdotes. Met onder andere Horizon Ahead en Along Came Betty zet hij een prima performance neer waarin alle speelruimte is voor zijn drie uitstekende begeleiders. Terwijl Hans Dijkstal vanuit de foyer in Theater aan het Spui het radioprogramma Jazz op West presenteert staat in de kleine zaal van het theater een jonge muzikant die een aanstekelijke mengeling van jazz en pop ten gehore brengt: Wouter Hamel. Zijn debuut CD is er een van grote klasse en laat een fris geluid horen. Dat weet hij ook zo over te brengen op het podium. Hij wordt bijgestaan door een groep jonge enthousiastelingen waarin gitarist Kofi Anonymous excelleert. Nummers als Cheap Chardonnay, Don’t Ask and Breezy gaan erin als koek. Prachtig is Useless Fraud waarin Hamel alleen met gitaar en zijn prettige stemgeluid dat soms croonend aandoet harten kan doen smelten. Mocht Hamel een volgende keer weer worden geprogrammeerd dan is de grote zaal hem zeker meer dan waardig.



Terug in het Lucent Danstheater geeft Oleta Adams een prachtig optreden dat afwijkt van haar reguliere concerten. Waar ze normaliter een grote groep muzikanten op het podium heeft, is de bezetting vanavond minimaal met Paul Peterson bas en John Cushon op drums. Als special gast heeft ze trompettist Philip Harper uitgenodigd die niet misselijke invullingen geeft tijdens de nummers. Oleta heeft nog altijd een dijk van een stem en nummers als Can’t Take That Away From Me, New York State Of Mind en een intens Don’t Explain worden in deze setting met een hoop zeggingskracht gepresenteerd.
Een paar meter verderop in een stijlvol Studio 3 vindt de hele avond door een hoop dansbaar werk plaats waaronder het succesvolle Benny Sings met Rednose District.

In de grote zaal van Theater aan het Spui vindt de première plaats van wat later in het jaar een theatertour moet worden van New Cool Collective en Jules Deelder. Het feestelijke jazz/latin geweld van de altijd keurig in pak gestoken heren van New Cool Collective wordt hierin afgewisseld met proza en poëzie over jazz van de charismatische Jules. Dat levert een zeer amusante en smakelijke vertoning op waarin veel plezier is af te lezen van het gezelschap.
Iets later speelt in de kleine zaal New Cool Collective’s Wouter Schueler met zijn band Sinas een enorm ritmisch en melodisch optreden waarbij niet geringe namen als trompettist Rob van der Wouw en drummer Cyril Directie er voor zorgen dat het al toch broeierige festival extra wordt aangezet tot een nog hoger zweetgehalte.

De organisatie van Pure Jazz mag ondanks een net als vorig jaar niet uitverkochte editie worden gefeliciteerd met een prima programmering van artiesten en een uitstekende ongedwongen sfeer op een aangename lokatie. Een derde editie van Pure Jazz verdient een groter publiek!

Pure Jazz Festival - webiste

Onderwerp: FESTIVAL, POP-ROCK, POP-ROCK

Maandag 27 Augustus 2007 at 9:04 pm

Lowlands 2007

Door Luuk Langenhoff met foto's van Maarten Berk en Dennis Tiecken (met wegwerpcamera gemaakt)

Na een week rust volgt dan nu toch het verslag en sfeerimpressie van Lowlands 2007. Het beleid op Lowlands is dat je geen semi-professionele camera-apparatuur mee mag nemen het festivalterrein op. Tevens ziet Mojo geen heil in het verstrekken van perskaarten aan online magazines zoals CultuurpodiumOnline.nl. Dit heeft dus ook geresulteerd in het gebrek aan goed fotomateriaal omdat het bijna onmogelijk is goede foto’s te maken met ‘normale’ camera’s in de vaak te donkere omstandigheden in de tenten. Voor (audio)visuele ondersteuning wijs ik de nieuwsgierigen onder jullie ook door naar de Lowlandsregistratie van 3 voor 12.

Donderdag
Lekker vroeg vertrokken op de donderdag, zoals een echte Lowlander betaamd, mits deze de mogelijkheid daartoe heeft natuurlijk. Een uurtje in de rij staan later en ik kon op de camping een mooi plekje uitzoeken, beetje met de buren praten (wat naast gezellig ook slim is zodat er ook een vorm van sociale controle ontstaat).
Van tevoren toch nog even muntjes kopen en met diezelfde muntjes twee pakken water inslaan en netjes in de voortent verstoppen en dan naar de ‘24-uurs tent’ vaste prik voor de donderdagavond. Vrijdag
De vrijdagochtend kwam zoals gewoonlijk weer veel te vroeg en na het in ontvangst nemen van de dagelijkse krant met informatie voor die dag en een lekker bakkie koffie kon het overleg beginnen: Waar gaan jullie heen? En daarna? Is dat leuk? Weet iemand het antwoord op vraag 3 van de Lowlandspuzzel? Waar is Yelle?

Rodrigo Y Gabriela
Met een aardige delegatie gingen toen maar op goed geluk naar ‘Rodrigo Y Gabriela’. Een jongen en een meisje op Spaanse gitaren die allerlei klassieke variaties op bekende rockklassieker de revue lieten passeren. Werkelijk kippenvel, eenmaal thuisgekomen nog wat muziek van hen geluisterd maar niets weegt op tegen de sensatie van het live zien van de twee. Gabriela moet waarschijnlijk elastieken vingers hebben want hoe ze zowel het ritme als melodie uit haar gitaar weet te krijgen is voor vele een raadsel. De close-ups die gefilmd werden gaven niet veel duidelijkheid, echt magisch. Rodrigo kon er natuurlijk ook wat van, hij bespeelde een paar twee centimeter van zijn snaar waardoor er een hoog, elektronisch klinkend geluid te horen was. Samen zorgden ze voor een vol orkest.

Om even bij te komen van zoveel energie, en dit was pas het eerste concert, zijn we even gaan lunchen om vervolgens ons best te doen bij ‘Dizzee Rascal’ een beetje vooraan te staan.

Dizzee Rascal
Een van de aanvoerders van de ‘UK Grime’, een muzieksoort die zich typeert door rauwe hiphop ritmes waarover wordt gepraat. Soms komt daar ook een beetje zang bij kijken en het neigt al gauw naar rap maar het blijft een genre op zich. Voor kenners is het verschil met rap duidelijker dan voor andere maar het staat in ieder geval garant voor een feestje.
Vanaf het moment dat Dizzee Rascal opkomt, gaat het publiek uit zijn dak. De ietwat zelfvoldane man uit Londen weet binnen drie nummers het publiek goed te bespelen en het concert vliegt echt voorbij.
Door het uitvallen van Lily Allen (deze kostbare informatie is dus te vinden in de Lowlandskrant), bekend van haar hit: ‘Smile’, loopt mijn vooraf bepaalde plan van aanpak een deuk op maar lang kan ik daar niet over inzitten want na een tijdje rondzwerven, moet ik alweer met een aantal mensen naar de ‘Bravo’-tent om ‘Justice’ te zien.

Justice
Electro/house is over het algemeen niet zo heel erg mijn muziek maar als het wordt gemaakt zoals de helden ‘Daft Punk’ dat doen kan ook ik niet blijven stilstaan. ‘Justice’ neemt de stijl van ‘Daft Punk’ en tovert het om in een geheel nieuwe ervaring.
Deze keer was het ook geen zogenaamde ‘DJ-set’ (waarbij er gewoon een plaatje opgezet wordt) maar een live spektakel waarbij de mannen van ‘Justice’ echt op dat moment alle geluiden in en uitmixen. Alles zag er gelikt uit en het klonk ook heerlijk. Enig minpuntje wat ik kon bemerken was dat ze hun hit ‘We are your friends’ (een collaboratie met ‘Simian’) een kwartier lang in en uit bleven mixen. Het is wel een goed nummer maar ik had gehoopt meer te horen van andere nummers.

De benen en rug begonnen al langzaam gaar te worden en het was sowieso etenstijd dus gingen we op zoek naar een goede maaltijd. Op Lowlands is goed eten nooit een probleem met een scala aan verschillende gerechten, het probleem zit hem in een keuze maken.
Ik had mij voorgenomen naar ‘Basement Jaxx’ te gaan maar daar kwam iets tussen, de dwarsliggers heten: ‘Bonde Do Rolê’.

Bonde Do Rolê
De meeste mensen zullen mij en mijn vrienden nu waarschijnlijk voor gek verklaren dat ik housepioniers ‘Basement Jaxx’ links heb laten liggen maar diezelfde mensen zijn waarschijnlijk nog nooit bij ‘Bonde Do Rolê’ geweest.
We gingen naar deze Braziliaanse band in de waan dat we daar mooi een paar nummers konden meepakken om vervolgens naar ‘Basement Jaxx’ te gaan, maar we bleven hangen.
Ik had nog nooit van ze gehoord maar na het spetterende optreden zal ik ze nooit meer vergeten. Een mix van electro, hiphop, punk en samples van jaren tachtig nummers in combinatie met een opgefokt meisje, een springerige jongen en een DJ die als de muziek eenmaal loopt zelf ook naar voren loopt en de microfoon bemand met zijn vreemde stemgeluid. Ongekend veel energie en plezier; soms loop je gewoon net het goede concert in.
Na afloop werd meteen de CD ‘With Lasers’ gekocht in de hoop dat er ook maar een fractie van het enthousiasme overgezet is op het album.

Na zoveel goede concerten is het altijd een goed idee om even dat momentje rust te pakken en naar de camping te gaan om met elkaar de dag even door te praten onder het genot van een, inmiddels lauw, blikje bier.
De batterij dient altijd even opgeladen te worden voordat je jezelf in het Lowlands nachtleven stort. Zoals het jaar ervoor was ook deze vrijdagavond in de Bravo-tent weer gereserveerd voor Drum&Bass en voor die muziek heb je al je reserves nodig.
Ik houd het er meestal na een uurtje wel voor gezien want om er nu de hele avond, van 23:00u tot 5:00u, te dansen op Drum&Bass gaat mij en mijn lichaam ook een beetje te ver.
Nee, dan ben ik liever tot de late uurtjes in de ‘Groove Tube’ een tent waar overdag veel mensen even lekker bijkomen maar waar ’s nachts een aantal doorwisselende DJ’s de aanwezigen op tafels doen laten dansen. Met een frisse mix van funk, hiphop en reggae is het altijd goed toeven in de ‘Groove Tube’.
Nadat in de ‘Groove Tube’ werd omgeroepen dat ze toch echt gingen stoppen (ze waren al een halfuur langer doorgegaan) gingen we wederom ons heil in de ’24-uurs tent’ zoeken. Hoewel de muziek goed afwisselend was kon ik de intense hitte van duizenden mensen in een kleine tent toch niet langer mee verdragen.
Noodgedwongen moest ik in mijn beschonken toestand de aftocht blazen. Ik sliep al voordat mijn hoofd het kussen raakte.

Zaterdag
Sinds het invoeren van de ‘Koffiewekker’, een initiatief van Douwe Egberts om de vermoeide festivalganger ’s ochtends in één van de ‘basisbehoeften’ te voorzien, zie ik de organisatie achteruit gaan. Het eerste jaar was perfect; een leuk T-shirt, een polsbandje, een sticker voor op je tent en 3 bonnetjes voor koffie.
Het gemak van de ‘Koffiewekker’ lag hem in het feit dat er op de vrijdag-, zaterdag en zondagochtend een aantal mensen over de camping liepen met liters koffie in een tank op hun rug. Dan riepen ze ‘De Koffiewekker!’ en hoefde je vervolgens alleen maar uit je tent te kruipen en een bonnetje in te ruilen tegen een bekertje hete koffie.
Het jaar daarop moest je al een flink stukje lopen omdat de ‘Koffiewekkers’ niet helemaal doordrongen tot achteraan de camping. Gelukkig was het speciale cadeautje een leuk petje met buttons en dat maakte al een boel goed.
Dit jaar echter was slecht. De ‘Koffiewekkers’ waren onvindbaar en de zaterdagochtend heb ik dus op het festivalterrein mijn koffie moeten halen, en daar zijn die bonnetjes niet geldig. Daarbij komt ook dat ik betaal voor een service die niet of althans slecht geleverd wordt. Om mezelf maar extra te verwennen koos ik op het festivalterrein voor de ‘Choco Koffie’ en die was heerlijk.

C-mon & Kypski
Na het nodige haastwerk een mooi plekje weten te bemachtigen bij onze Nederlandse trots: ‘C-mon & Kypski’. Samen met de ‘Amsterdam Klezmer Band’ en gastoptredens van ‘Voicst’ en ‘Pete Philly’ weten de mannen van ‘C-mon & Kypski’ een fantastische liveshow neer te zetten. Doordat het nog vroeg was duurde het even voordat mensen hun spierfuncties tot dansen kregen maar met de laatste paar nummers was het publiek weer als vanouds in beweging. Het laatste nummer samen met ‘Pete Philly’ en ‘het roze konijn(?)’ op gitaar was: ‘Make My Day’ en luidde de Lowlands zaterdag op gepaste wijze in.

We bleven nog even in dezelfde tent (de ‘Bravo’) wachten want na ‘C-mon & Kypski’ zou een heel programmablok gevuld zijn met Nederhop. Gepresenteerd door één van de mannen van de Nederlands hiphopband ‘Opgezwolle’, namelijk ‘Sticks’. Met als speciale klapper het optreden van ‘Kubus & Bang Bang’.

Salah Edin
Hij mocht het spits afbijten. Echt bekend met zijn muziek ben ik niet en zijn manier van agressief, etnisch georiënteerd rappen staat me eigenlijk niet zo aan. In combinatie met het plotselinge slechte geluid, vooral bij de vocalen, ben ik er maar even bij gaan zitten langs de rand van de grote ‘Bravo’-tent.

Typhoon
Na ‘Salah Edin’ was het de beurt aan de Zwolse ‘Typhoon’. Met hem was ik al veel meer bekend. Zijn teksten zijn maatschappijkritisch en boven alles zeer poëtisch, wanneer je de muziek zou wegdenken houd je eigenlijk een gedreven dichter over. Spijtig genoeg was het geluid nog steeds van een bedenkelijke kwaliteit en aangezien ik toch nog lekker zat ben ik maar blijven zitten. Ik vermoed dat het geluid voor stukken beter was want daar waren mensen compleet uit hun dak aan het gaan. Al met al een goede show van ‘Typhoon’ waar ik vooral luisterend in de zon van genoten heb.

Kubus & Bang Bang
Toen uiteindelijk ‘Kubus & Bang Bang’ werden aangekondigd was ik genoeg uitgerust om eens een wandeling naar voren te maken. ‘Kubus’ draaide rauwe baslijnen met een duidelijke beat, wat ook zijn stijl is, en ‘Bang Bang’ filosofeert daar vervolgens overheen in zijn met accent doorspekte Engelse stem. ‘Bang Bang’ is een uit Engeland afkomstige ex-crimineel maar hij heeft nu zijn leven gebeterd en zijn teksten vertellen over zijn verleden en heden. Gehuld in een wit pak kwam hij op en gedurende het optreden ontdeed hij zich van zijn kleding om uiteindelijk in een witte broek met ontbloot bovenlijf te eindigen. Niet alleen hij had het warm gekregen want aangedreven door het uitstekende plaatjesdraaien van ‘Kubus’ was iedereen in mijn omgeving, mezelf inbegrepen, aan het zweten van het springen en dansen.

Ineens besefte ik dat mijn maag vandaag nog niets te verteren had gehad. Met tegenzin ben ik vlak voor het einde weggegaan om wat te eten te halen en even bij te komen.
Ik moest en zou vooraan staan bij ‘Interpol’ en met vrienden hadden we afgesproken in de buurt van de ‘Grolsch’-tent een uur voor het begin van het optreden van de mannen in pak uit New York. Om nog wat tijd te overbruggen ben ik even gaan rondneuzen bij de kleine winkeltjes die ook op het Lowlands-terrein te vinden zijn.

Saybia
Eerlijk gezegd heb ik alleen de laatste nummers van deze Scandinavische band gehoord. Over het algemeen ben ik niet zo van de gevoelige ‘Coldplay’-achtige muziek, maar aangezien ik aangenaam verrast was wilde ik toch even een positieve vermelding maken van ‘Saybia’.

Na ‘Saybia’ zou ‘Interpol’ komen en om verzekerd te zijn van een goede plaats in het rechter voorvak betekend dit dat je gewoon drie kwartier van tevoren daar al moet gaan staan. Gelukkig was ik met vrienden en gaat de tijd lekker snel

Interpol
Typerend voor ‘Interpol’ is dat ze allemaal strak in het pak gehuld zijn, zwart op zwart zoals dat heet. Dat is een visuele weergave van hun muziek; strak en met gelaagde nuances. We nemen een baslijn, voegen drums toe en twee gitaren vullen de tussenruimte op. Vervolgens zingt de jonge frontman met zijn zware stem daaroverheen en de melodie en zang herhaald zich een aantal keer. Afgewisseld door wat kleine variaties in één van bovengenoemde ingrediënten en de volgorde waarin ze worden toegevoegd. Een recept voor sobere en hypnotiserende muziek.
Wanneer je daar niet op voorbereid bent is het eigenlijk heel saai maar als fan weet je wat je moet verwachten en ‘Interpol’ voldeed aan die verwachting. Hun hit ‘Evil’ geeft me ieder keer dat ik het hoor rillingen en live werd dat alleen maar versterkt. één van de beste concerten die ik gezien heb.

Toen was het weer tijd voor wat compleet anders, tijd voor ‘M.I.A.’ (Missing in action).

M.I.A.
Een engelse dame die de eerder genoemde ‘UK Grime’ stijl van ‘Dizzee Rascal’ combineert met ‘dancehall’. Ik kende een paar goede nummers en ging vol goede moed naar de ‘Bravo’-tent. Eenmaal aangekomen was ze al begonnen, de muziek klonk geweldig opzwepend en feestelijk. De vocalen daarentegen waren belabberd, een versterkende negatieve samenwerking tussen de schelle zang van ‘M.I.A.’ en de, nog steeds, slechte geluidskwaliteit uit de achterste boxen in de ‘Bravo’. Ik was zo teleurgesteld dat ik niet eens meer zin had om naar voren door te lopen.

We gingen dus maar wat vroeger dan gedacht terug naar de tent op de camping om even wat vocht aan te vullen en wat te eten. Die avond nog even in de ‘Groove Tube’ gefeest, waar funk en oude soul de boventoon voerde. Lekker meezingen op nummers als ‘Respect’ van Aretha Franklin en ‘Please Mr. Postman’ van de ‘Marvelettes’.

Zondag
Als gevolg van het gebrek aan ‘Koffiewekkers’ de ochtend ervoor moesten we nu allemaal onze bonnetje opmaken wat resulteerde in het halen van 18 koffie voor vijf mensen. Na vier koffie had ik gelukkig wel de energie voor de laatste dag Lowlands.

Alpha Blondy
Een zondag moet je altijd rustig beginnen en wat is dan beter dan lekkere reggae van veteranen zoals ‘Alpha Blondy’. Ze speelden ook nog eens in de ‘Alpha’-tent, de grootste tent van het festival en Europa. Wat betekend dat het optreden via grote schermen op de grasheuvels ernaast ook prima te volgen valt. Lekker in het gras liggend met het gezicht richting de schermen kon ik optimaal genieten van de muziek. Mijn vrienden gingen de moeheid lekker wegdansen in de tent maar ik hield het bij de grasheuvel.
Wederom een uitstekende manier om een festivaldag te starten.

Nu moest ik kiezen, zou ik naar ‘The Shins’ gaan of toch naar ‘Cocorosie’. ‘Cocorosie’ speelde in de ‘Juliet’-tent, een tent doorgaans gereserveerd voor colleges van ‘Lowlands University’, theater en stand-up comedy. Dit betekende dat er dus een toneel was en stoelen. De combinatie tussen een intieme sfeer die de ‘Juliet’ biedt en de zoete, sprookjesachtige klanken van ‘Cocorosie’ haalde me over de streep.

Cocorosie
Na het verplichte lange wachten voor de ‘Juliet’ waren we dan toch binnen. Ik was even vergeten dat de ‘Juliet’ niet beschikt over de meest comfortabele stoelen maar toen ‘Cocorosie’ eenmaal begon met spelen verdwenen alle ongemakken als sneeuw voor de zon. Werkelijk adembenemend: twee zusjes Coco en Rosie, een tweetal wisselende toetsenisten een bassist/gitarist en een beatboxer. Gooi daar wat onzinnige geluidjes doorheen veelal gegenereerd door een speelgoedradiootje en zelfs een harp. Wat je overhoudt is ‘Cocorosie’. Lieflijke, dromerige muziek met een kartelrandje.
De specialiteit van de ene zus is een operawaardige stem en wat de andere zus zo goed maakt is een hiphopachtig ritme in haar zang/rap. Wanneer er zich een kans voordoet ‘Cocorosie’ te kunnen beluisteren zou ik hem grijpen.

Dan le Sac vs Scroobius Pip
De profeet ‘Scroobius Pip’ in collaboratie met underground DJ ‘Dan le Sac’. Samen in de kleine ‘X-ray’-tent (wat eigenlijk geen tent is maar een hangar of schuur). Via de zij-ingang stond ik eigenlijk onmiddellijk vooraan, klaar voor de show. En wat voor show! Lekker dansen op het ritme en luisteren naar de preken van ‘Scroobius Pip’ die hij bij sommige nummers kracht bijzette door wat rekwisieten erbij te pakken. Toen ze door hun nummers heen waren, inclusief ‘Letter from God’ en ‘Thou Shalt Always Kill’, bleef het publiek enthousiast en na een toegift van ‘Dan le Sac’ stond ook ‘Scroobius Pip’ weer op om nog een toegift te doen. Zelden zo goede energie tussen artiesten en publiek gezien, mede bewerkstelligt door de kleine afstand tussen podium en voorvak en de intieme gesloten sfeer van de ‘X-ray’.

Nu was het tijd voor een bekend Lowlands fenomeen: het ene optreden voor de helft zien om vervolgens als een gek naar een andere tent te hollen om de laatste helft van een ander optreden mee te maken. Gelukkig was ik nu even alleen wat mijn mobiliteit alleen maar bevorderde. De reden voor deze rigoureuze aanpak waren de twee uitermate dansbare optredens van ‘LCD Soundsystem’ en ‘Groove Armada’.

LCD Soundsystem
De naam ‘LCD Soundsytem’ staat al jaren garant voor een dansfeest. Al dansend tussen de drommen mensen vroeg ik me af waar iedereen in het publiek de energie vandaan haalde. Mijn vier koffie was al uren uitgewerkt maar ook ik kon niet stilstaan. Het is vaak beter om maar te blijven bewegen zodat het lichaam niet teveel went aan uitrusten en met de funky muziek van ‘LCD Soundstystem’ vonden duizenden mensen de fut om door te gaan. Aangezwengeld door het publiek gingen de mannen op het podium ook naar een nieuw niveau.
Toch moest ik weg want ‘Groove Armada’ stond ook hoog op mijn lijst van optredens die ik een keer gezien moest hebben. Met lood in de schoenen schuifelde ik door de mensenmassa. Om me vervolgens voor de ‘Bravo’-tent weer vast te lopen in een nieuwe mensenmassa.

Groove Armada
Wonderbaarlijk genoeg liep ik bekenden tegen het lijf en samen liepen we via de vaste route (linksom langs de tentrand) in 5 minuten door naar voren. Het podium was één groot spektakel met licht en rondspringende muzikanten. Ik liep net binnen op hun megahit ‘I See You Baby’ en die werd al gauw opgevolgd door ‘Superstylin’’ en ‘Get Down’. Na een feest van herkenning liet ‘Groove Armada’ zien nog steeds de meesters van de dansmuziek te zijn. Een toegift zat er jammer genoeg echt niet in en dat was eigenlijk het enige minpuntje.

Nadat ik was bijgekomen met een biertje moest ik van mezelf echt even langs ‘Kees van Hondt’. Ik had allerlei verhalen gehoord over hem en ik kan nu bevestigen dat deze allemaal waar zijn. De avond zou onherroepelijk eindigen in de ‘Groove Tube’ waar we op de zondagavond altijd blijven doorfeesten tot sluitingstijd. Maar eerst naar de ‘Lima’-tent voor een bizarre ervaring die ‘Kees van Hondt’ heet.

Kees van Hondt “ Afscheidstournee
Een bacchanaal van carnavaleske proporties. Polonaises ontspruiten overal en soms komen er twee polonaises samen en ben je ineens ingekapseld door lallende mensen. Ongekende gekheid en muziek die anderen allang in de prullenbak zouden hebben gegooid. ‘Kees van Hondt’ gelukkig niet, want op zo’n laatste avond willen de mensen gewoon kunnen feesten zonder te lang te hoeven stil te staan bij het feit dat de volgende dag (of de dag daarop) het normale leven weer begint. Even abnormaal doen om de normaalheid te verdrijven.

Na een halfuurtje meegedaan te hebben kriebelt het ‘Groove Tube’ gevoel en in de Lowlandskrant van die ochtend was te lezen dat ‘Mr. Wix’ ook zou draaien en die wilde ik niet missen.

‘Groove Tube’ met Mr. Wix en Bang Bang
Als hiphopfan, zowel oude als sommige nieuwe en Nederlandstalige, ken ik de naam ‘Mr. Wix’ en als dan zelfs ‘Bang Bang’ ten tonele verschijnt en Freestyle mee gaat doen kan ik me geen betere afsluiter verzinnen. De uren vliegen voorbij en de rest van de avond heb ik niet bewust meer meegemaakt.

Maandagochtend
Over het algemeen valt er niet zoveel te vertellen over de maandagochtend. Tent uit, inpakken, lopen, pendelbus en met de trein weer naar huis. Toch wil ik nog even mijn onvrede uitten over de mensen van de ‘Security’. Het is begrijpelijk dat ze de mensen zo snel mogelijk van het terrein willen hebben maar dit jaar hebben ze naar mijn idee de minst sociale mensen ingehuurd. Het type waarbij het beetje macht wat ze krijgen gelijk via de ruggengraat naar het hoofd stijgt.

Al met al één van de beste Lowlands tot nu toe vooral qua sfeer, want het programma was naar mijn mening wel wat minder dan andere jaren. Wat wel tot gevolge heeft gehad dat ik een aantal keer zeer aangenaam verrast werd.

Lowlands 2007 is voorbij en volgend jaar ben ik er voor de zevende keer bij, koste wat kost.

Lowlands - website
3 voor 12 Lowlands registratie “ website

Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER

Zondag 26 Augustus 2007 at 11:47 am

The Hospital

Door: Fieke Gosselaar met foto’s van Jan Luursema
Noorderzon Festival in Groningen 16 t/m 26 augustus

‘The Hospital’ wordt gespeeld door het Jo Strømgren Kompani uit Noorwegen en heeft zijn Nederlandse première op Noorderzon. Als we aan komen lopen, sluiten we aan bij de vijftig meter lange rij. De Jo Strømgren Kompani is geen onbekende op Noorderzon. Vorig jaar stond de theatergroep met de voorstelling ‘The Department’. Dat speelde zich af in een kantoor. Dit jaar is de setting een verlaten ziekenhuis dat een gebrek aan patiënten heeft. De drie zusters zijn helemaal alleen in het provinciale kliniek. Dit leidt tot grote wanhoop en frustratie, die op een erg grappige manier worden uitgebeeld. In het stuk wordt gebruik gemaakt van het Koeterwaals, oftewel een neptaal. De gebaren en emoties worden daarom groots op het podium neergezet.

De verpleegsters hebben niemand om te verplegen, zodat ze uit verveling zichzelf gaan verwonden. Dit leidt tot een gat in het hoofd of bloedende striemen op de rug. Er ontstaat een machtsspel, waarbij de hoofdzuster de andere twee tiranniseert. Ze uiten hun frustratie en machteloosheid onder andere door middel van dans. Dat werkt in het stuk, waar de nadruk ligt op expressie, erg sterk. Wanneer de twee zusters de sleutel ontdekken van de medicijnkast, worden de rollen omgedraaid. Dat is de mogelijkheid te ontsnappen aan de eindeloos voortdurende verveling. Ze schrokken de pillen naar binnen en hebben de grootste lol. Uiteindelijk kunnen de drie toch niet met of zonder elkaar.

In de voorstelling is een kleine wereld gecreëerd van verlangen, leegte en wreedheid verpakt in lichte absurditeit. Het lijkt echter wel alsof de drie zusters zelf degene zijn die deze wereld hebben gevormd en in stand houden. Wanneer je de kans krijgt om deze voorstelling te zien, ga er dan zeker naar toe. De voorstelling is erg verrassend en afwisselend. Het is een stuk waarin mooie beelden te zien zijn en het spel van de drie actrices is geweldig om te zien. Ze zetten drie sterke persoonlijkheden neer, die door hun zwakheden nog eens voor hun eigen ondergang zorgen.

Jo Strømgren Kompani - website
Noorderzon - website

Regie, choreografie, script en decor: Jo Strømgren
Spel: Guri Glans, Gunhild Aubert Opdal en Ingri Enger Damon
Kostuums: Catrine Gusmestad
Muziek: Haukur Morthens, Donizetti, Bach, Los Paragauyos, Nancy Sinatra, Jan Garbarek, Barry Adamson, Jørgen Knudsen.

Onderwerp: MUZIEK, FESTIVAL

Vrijdag 24 Augustus 2007 at 11:18 am

Meindert Talma & The Negroes

Door: Fieke Gosselaar met foto’s van Jan Luursema
Noorderzon Festival in Groningen 16 t/m 26 augustus

Het optreden van Meindert Talma & The Negroes vond plaats in het kleine Pepergasthuiskerkje midden in het centrum van Groningen. Het is een toepasselijke plek voor de vertolking van het laatste album ‘Nu geloof ik wat er in de bijbel staat’. Dit album bestaat uit Nederlandse vertalingen uit Harry Smith's Anthology of American Folk Music, een verzameling folk-, country- en bluesliedjes. De oorspronkelijke nummers stammen uit de jaren '20 en '30 van de vorige eeuw. Ook de opname van de plaat gebeurde in een kerkje genaamd ‘Jezus leeft’ in Drachtstercompagnie.

Elk liedje krijgt een korte inleiding van Meindert Talma voor de instrumenten weer los gaan. Hij vertelt over John Henry, de moordenaar van president Garfield, apostel Johannes en de duivelse Stagger Lee. In de nummers klinken vooral de dreunen van de grote staande trom erg lekker. Samen met de door de kerk schetterende mondharmonica of het droge geklap zorgt het voor een eigensoortig geluid. Meindert Talma zingt er verhalend en soms brullend overheen. Al is het niet altijd even zuiver, dit stoort absoluut niet en past er ook wel bij. De teksten zijn mooi om naar te luisteren en het kerkje in de Peperstraat wordt voor een uur in de oud-Amerikaanse bluessferen gebracht.

Tijdens het optreden wordt het gezicht van de drummer, Jan Pier Brands, steeds roder en zijn lange haren bewegen mee op de maat van zijn slag. Ook de gitarist, Nyk de Vries, lijkt uit zijn lichaam te spatten, maar Meindert Talma blijft rustig zitten en laat zijn stem het werk doen. Op de houten kerkbanken begin ik in mijn hoofd mee te dansen en mijn linkervoet stopt niet met mee tappen op de vloer. Wanneer ik om mij heen kijk, zie ik meerdere knieën op en neer gaan en hoofden mee knikken op de maat. Het is geen muziek waar je stil bij kan blijven zitten. Het swingt de kerk uit!

Meindert Talma - website
Noorderzon - website

Meindert Talma - zang, praatstem, harmonium, handklap
Nyk de Vries - akoestische gitaar, zang, praatstem, handklap
Jan Pier Brands - grote trom, banjo, mondharmonica, zang, luiden van de klokken, handklap
Janke Brands - basgitaar, handklap