Donderdag 29 November 2007 at 10:17 am
Veel crossing border maar weinig grensverleggende momenten
Door Lana de Wit met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Het blijft altijd lastig om een recensie te maken van een festivalavond. Zeker als er zoveel te beluisteren en te zien valt als op het Crossing Border Festival. Het was een leuke avond die vrijdag maar er was weinig dat echt diepe indruk maakte.
Veel indruk maakte een band waarbij deze recensent en haar fotograaf helaas niet naar binnen konden.....Okkervil River speelde in het Paradijs in de Koninklijke Schouwburg. Het klonk goed en dat vonden de mensen die buiten de zaal stonden te dringen om een glimp op te kunnen vangen, kennelijk ook. Maar aangezien dat toch niet de ideale plek is om een concert te beluisteren, vertrok dit illustere duo weer.
In de Grote Zaal van de Koninklijke Schouwburg trapte de Canadese rockband The New Pornographers de avond af. De zes muzikanten lieten stevige muziek horen, een mengeling van pop en rock. Het was alsof een geluidswal van muziek zich over je heen stortte. Het derde nummer was iets rustiger en en stuk prettiger om naar te luisteren.Maar ook al deden de muzikanten nog hun best, ze overtuigden helaas niet. Hun opvolger in de Grote Zaal, Loney Dear, stond muzikaal gezien een stuk beter. Zanger Emil Svaningen, heeft een uitstekende band om zich heen en hun gezamenlijke muzikaliteit was goed te horen. De nummers waren uistekend gearrangeerd. De stemkwaliteit van Svaningen was her en der wat minder. De zanger moet het toch al niet hebben van zijn geweldige show of betoverende uitstraling en als zijn vocale capaciteiten dan niet optimaal zijn, is dat een behoorlijk gemis. Zijn stem klonk breekbaar en hij zat af en toe behoorlijk naast de toon. De ervaren Hugh Cornwell, ex-stranglers, zette met een slechts drie man sterke bezetting, een krachtig en vol rockgeluid door de Grote Zaal horen. Misschien niet ieders smaak maar het optreden zat muzikaal goed in elkaar.
Eén deur verder, in het het gebouw van het Nationaal Toneel, presenteerde de Australische/Nederlandse- en in Schotland wonende schrijver Michel Faber de Schotse avond. Duidelijk goed voorbereid besprak hij het optreden dat kwam, met humor en een goed onderbouwde mening over de artiest. Lord Cut Glass leverde stevige folk muziek af. Het klonk als britpop waarbij de violen ons terug voerden naar de folkloristische roots. Ook deze frontman en tevens zanger, Alun Woodward, moest het niet van zijn charismatische uitstraling op de b ¼hne hebben. Schrijver Alidair Grey die samen met de groep op zou treden, moest helaas verstek laten gaan. Hij had zijn paspoort in de taxi op weg naar het vliegveld laten liggen.
De mix van de diverse cultuursoorten, literatuur en muziek (en soms ook film), waar je van kunt genieten, is toch het leuke aan dit festival. A.F.Th van der Heijden, die onlangs nog de AKO literatuurprijs won, werd geïnterviewd in één van de kleinere foyers van de Schouwburg. Altijd leuk om zo een schrijver en zijn werk beter te leren kennen. Ook las hij voor uit eigen werk. In zaal 2 van het Nationaal Toneel speelde videoartiest Sigur Gurensson harde electronische muziek terwijl een surrealistische film werd vertoond. Een fascinerende voorstelling.
Het kleine, intieme Paradijs sloot de avond af met Ben Weaver, een Amerikaanse zanger met zwaarmoedige muziek dat doet denken aan Nick Cave. Een viool en cello zorgden voor de juiste melancholische stemming. Geen spectakel dus maar wel muziek die goed in elkaar zat en mooi en stemmig klonk.
Crossing Border -
website
Woensdag 28 November 2007 at 09:33 am
Interessant programma op 15e Crossing Border
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien 21 en 22 november 2007 in De Koninklijke Schouwburg, Den Haag.
Al 15 jaar worden literatuur en muziekstromingen als pop, blues, jazz en hip hop samengebracht op het Crossing Border Festival. Sinds enkele jaren is de Koninklijke Schouwburg in Den Haag de locatie voor het evenement dat dit jaar van 18 t/m 24 november heeft plaatsgevonden.
Op 21 november grijpen we helaas naast de prijzen om Rufus Wainwright te zien te worden geïnterviewd door de Vlaamse pop journalist Serge Simonart. Een tot de nok toe gevuld theater Cuatro dat buiten de Schouwburg is opgesteld biedt helaas geen plaats meer voor een verslaggever. Waar we wel aanwezig zijn is het avondprogramma in de grote zaal: To Hell With Crossing Border. Een samenwerkingsverband tussen het Britse literaire tijdschrift To Hell en Crossing Border. Bij elke nieuw te verschijnen editie van To Hell bepaalt een gastredacteur de inhoud. Ook de samenstelling van de To Hell avond wordt gastredacteur van de laatste editie voor diens rekening genomen en dat is deze keer: Hisham Matar. Deze man publiceerde vorig jaar zijn eerste dichtbundel In The Country Of Men. Hij heeft vier personen op zijn programma waarvan we schrijver Khaled Mattawa zien voordragen uit eigen werk maar waar vooral de aandacht wordt getrokken door de jonge violiste Ruth Palmer. Dit jaar werd ze uitgeroepen tot beste young British classical performer tijdens de BRIT Awards. Als je niet thuis bent in dergelijke muziek is het best doorbijten maar er kan niet anders worden gezegd dat deze dame met veel intensiteit, creativiteit het instrument bespeeld en dit zonder enige begeleiding. Het blijkt dan ook een interessante performance.
Wat verderop in de Schouwburg komen de underground geluiden naar voren in Stage 1. Daar spelen Kubus & Bang Bang, een Zwolse hip hop producer en een Iers-Jaimacaanse rapper een samenwerkingsverband aangingen voor een plaat getiteld The Learning Curve. De nummers die we horen zijn vrij hoekige beats waarover de poëtische teksten van de zwaar getatoeëerde rapper worden heen gezongen.
Niet veel later vind op dezelfde plek het optreden van DAM The Arabian MC’s plaats, de eerste Palestijnse hip hop groep. Een combinatie van ritmische Arabische percussie en melodieën uit het Midden Oosten met hip hop uit de urban scene. Een swingend geheel.
Een dag later trapt de Noorse Anja Garbarek het festival af in de grote zaal met een interessant optreden. Gekleed in een kostuum en leren handschoentjes en een geschminkt gezicht brengt ze met haar band een set die naast rock elementen ook invloeden toont van namen als Laurie Anderson, Kate Bush maar ook Bjork. Haar charismatische verschijning is erg leuk om naar te kijken en het geheel is zondermeer overtuigend. Iemand die zeker in de gaten moet worden gehouden.
Iets verderop zit een handjevol mensen naar oude punkrocker Richard Hell te luisteren die op nonchalante wijze uit eigen werk voordraagt waar veel pornografisch materiaal in is waar te nemen.
Spinvis trekt een volle zaal om selecties voor te dragen van zijn laatste CD Goochelaars & Geesten. Het is een intens optreden die nog maar eens de kracht en het talent van Erik de Jong zoals hij in het echt heet, weer duidelijk maakt. Opvallend is ook de bijdrage van acteur Hans Dagelet op trompet.
Andy Warhol’s partner in crime wordt hij wel genoemd: Gerard Malanga. Schrijver, dichter en fotograaf leest voor een kleine groep nieuwsgierigen uit nog te publiceren werk Who’s There. Daarnaast wordt hij geïnterviewd door Christine Otten en vertelt hij over hoe hij in de kunst- en schrijverswereld is terechtgekomen daarbij Andy Warhol’s The Factory natuurlijk niet ongenoemd latend.
De dag wordt meer dan geweldig afgesloten met een optreden van Kula Shaker. De groep scoorde in de jaren negentig groots met hun van rock en Indiase invloeden voorziene debuut K maar na het tweede album kwam de klad erin om niet veel later uit elkaar te gaan. Dit jaar reformeerde de groep onder leiding van zanger Crispian Mills zich inclusief een nieuw album Stangefolk. Een volle grote zaal krijgt een uiterst energieke set waarin de groep een overtuigende mix van oud en nieuw brengt.
Crossing Border -
website
Vrijdag 28 September 2007 at 12:17 pm
Ictus speelt Tom Waits & Kurt Weill
Door Fieke Gosselaar met foto’s van Pierre Borasci (klik voor vergroting)
Ictus is een ensemble voor hedendaagse muziek uit Brussel. Samen met zangeres Judith Vindevogel en zanger Kris Dane spelen zij Tom Waits en Kurt Weill. Dit gebeurt met een grote verscheidenheid aan instrumenten, zoals tuba, trompet, piano, elektrische gitaar, contrabas, accordeon en viool. In combinatie met de krachtige stem van de zangeres en de rauwe Waits-stem van de zanger zijn ze werkelijk verpletterend.
Ze brengen nummers van het album ‘The Black Rider’ en ‘Franks Wild Years’ van Tom Waits. Van Kurt Weill vertolken ze liederen van ‘Mahagonny’, ‘Dreigroschen Opera’, ‘Happy End’ en ‘Lady in the Dark’. Waits is beïnvloed door de componist Weill, die in 1950 overleed. Ze hebben eenzelfde melodische perfectie en maken gebruik van de drie hoofdthema’s: gebroken liefde, dronkenschap en oproer. Ictus heeft daar goed een geheel van weten te maken. Ze doet dit op haar eigen wijze, zodat Waits en Weill spetteren, swingen en volmaakt in elkaar overvloeien.
Kris Dane zingt met een mooie rauwe stem die hij af en toe een extra Waits-accent geeft door een megafoon te gebruiken. Judith Vindevogel schittert met krachtige uithalen in de uitvoering van ‘Alabama Song’, eerder gecoverd door The Doors. Het plezier dat ze zelf aan het spelen hadden, straalde eveneens van iedereen af. De dirigent stormde op zijn rode schoenen voor het muziekensemble langs of een duim ging de lucht in naar de zangeres wanneer zij een nummer mooi had gezongen.
Het publiek reageerde laaiend enthousiast. Bij het applaus ging iedereen meteen staan en stond te stampen op de houten banken. Dit werd onmiddellijk beloond door een toegift, een liefdes duet van beide. Toen het publiek weer op de banken begon te stampen, gaven zij nog een toegift waarbij voor het laatst de instrumenten en de Waits-achtige stem van Dane de Juliet tent vulden. De prachtige muziek doet snakken naar meer. Na Groningen spelen ze nog in Middelburg en daarna in Kortrijk, Gent en Brussel. Ga er absoluut heen, want het is een bijzondere ervaring die dagen in je hoofd nazoemt. Genieten!
Ictus -
website
Noorderzon -
website
Kris Dane -
website
Zang: Judith Vindevogel & Kris Dane
Regie: Fabian Fiorini
Klarinet & Saxofoon: Dirk Descheemaeker,
Bas: Dirk Noyen
Trompet: Philippe Ranallo
Tuba: Michel Massot
Percussie : Gerrit Nulens, Michaël Weilacher
Piano/klavier: Jean-Luc Plouvier
Gitaar: Tom Pauwels, Erik E.T.
Accordeon: Ludo Mariën
Viool: Igor Semenoff
Contrabas/e-bas: Gery Cambier
Maandag 24 September 2007 at 3:39 pm
Eén avondje Robodock is te weinig; dit smaakt naar meer
Tekst en beeld door Henry Krul (klik voor vergroting)
Misschien wel het toefje op het buitenfestivalseizoen: Robodock. Het enige festival dat bestaat uit een smeltkroes van theater, installaties, robots, pyrotechniek en kunstenaars. En dat al 10 jaar lang. Zelf ben ik nu voor de 5e keer te gast op het festival. Mijn eerste keer was toen het festival nog op het ruige ADM terrein (ook in Amsterdam) gehouden werd. Een festival in een omgeving waar normaliter veel mensen, veelal kunstenaars in een soort van gekraakte hal (met daarbij aparte woonvertrekken) woonden. Een mooie ongepolijste festivalplek, maar niet zo leuk voor de bewoners van het terrein, lijkt me.
Drie jaar geleden is het Robodockfestival van initiator en directeur Maik ter Veer verhuisd en nu gevestigd op het NDSM terrein. Een mooi oud industrieel terrein en goed bereikbaar met het openbaar vervoer. O.a. via de veerpont aan de achterzijde van station Amsterdam CS.
Vol verwachting was ik donderdag afgereisd naar Amsterdam. Ik had er flink zin in. Een dag eerder was de eerste festivaldag en dus opening van het festival geweest en ik had al enthousiaste verhalen gehoord. Mensen die nooit eerder waren geweest vonden het een topfestival!
Om ca. half 7 ‘s avonds, het duurde nog een half uurtje voor het terrein openging, werden we bij de ingang al geamuseerd door Le Trebuchet, een enorme slinger, die zoals vroeger in de middeleeuwen projectielen over vestingmuren slingerde. Ook bij de ingang waren prachtige vogelobjecten van stichting DaaD, Linda Anneveld (onlangs bij De Tuin der Lusten in Delden) te bewonderen.
Bij het betreden van het terrein werden we verwelkomd door excentrieke personages van het Duitse theatergezelschap
Antagon (een regelmatige gast op het festival). Nieuwsgierig als ik was moest ik vervolgens kiezen: het buitenterrein verkennen of toch maar eerst een blik werpen in de enorme Docklandhal. Het laatste heb ik maar gedaan en dat leverde meteen al blije gevoelens op. De hal was zoals ik van eerdere edities gewend was aangekleed met prachtige installaties van o.a.
Time Circus,
Jim Whiting,
Peter William Holden,
Robocross,
Rozzo Bianca,
Erik Groen en
Los Grumildos de Peru. De installaties zijn echter veel meer dan enkel aankleding. In de meeste gevallen verzorgen ze ook performances. Levende objecten, een prachtige choreografie van ledematen (Peter William Holden) of het prachtige erotisch getint marionettentheater (Los Grumildos de Peru). Maar er was véél meer aan aankleding. Wat te denken van Roboblob 500FR, een enorme lichtgewicht infobalie annex gemuteerde zeppelin, van Cocky Eek en Theun Karelse. Of Bar 2013 van Gerco Aerts en Volken de Vlas. Zij bouwden twee enorme draaiende wielen. De een is een cocktailbar en de andere het terras. Vanaf het terras bestel je je drankje aan de cocktailbar. Maar ja, beide objecten draaien. Hoe moet je nu je drankje bemachtigen? Zo is het er en zo is het weer weg&hellip.. Een andere bar, prachtige vormgegeven en gemaakt van gerecycled materiaal, is de 5th element bar. Hij spuwt zowaar vuur. Een kunstwerk! Lekker relaxt zitten kan ook. Jenske Dijkhuis en Thomas Reineke creërden prachtige sfeervolle zitruimtes. Waar kun je mooier zitten en bijkomen van de vele indrukken dan hier.
Eigenlijk is er gewoonweg veel te veel aan prachtige en bijzondere dingen om op te noemen (niet te vergeten de goede catering). Zonder iemand tekort te willen doen stop ik met deze opsomming. Zelf komen kijken is eigenlijk de beste manier om dit mee te maken dan wel te ervaren.
Als ik weer naar buiten ga is het inmiddels flink schemerig geworden. Ook het buitenterrein is sfeervol aangekleed. Via een soort van vernuftig geconstrueerde trap/loopbrug kom ik op het gedeelte waar enkele grote spektakels zich afspelen. Het
Large Hot Pipe Organ, een indrukwekkend bouwwerk aan de oever van het IJ, verzorgt daar meerdere concerten gedurende de avond. Ooit gehoord van de
Flaming Lotus Girls? Vast niet. Tenminste niet als je niet eerder op Robodock geweest bent. Ze zijn gekomen met het topstuk van het Burning Manfestival 2006 (USA) t.w. Serpent Mother. Serpent Mother is een 50 meter lange installatie in de vorm van een skelet van een slang. Dat klinkt prachtig, denk je. Als je je dan ook realiseert dat die slang omgetoverd wordt tot een enorme vuurzee dan weet je niet meer wat je ziet. Voor de liefhebber: je kunt delen van de slang zelf manipuleren d.m.v. het drukken op knopjes. Hou je van robotachtige constructies en vuur? Mis dan zeker Lieven Slabbinck met zijn Sixleg niet.
Als ik huiswaarts ga is het al na middernacht. Het festival is nog in volle gang. Dj’s en bandjes nemen het programma over. Dat was dus een avondje Robodock. Die ene avond smaakt naar meer. Misschien zaterdag dan toch maar gaan? Ik wil sommige dingen nog wel eens zien. Bovendien trad vandaag niet maar zaterdag wel La Machine (denk aan de
enorme olifant van Royal de Luxe) op.
Het festival zelf geeft zichzelf ook een kadootje. Een eenmalig optreden van Survival Research Labs uit San Francisco. Meer weten?
Check de
website.
Vrijdag 14 September 2007 at 12:15 am
NEDERLAND IS EEN NIEUW STRAATTHEATERFESTIVAL RIJKER
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Inmiddels, begin september, loopt het zomerfestivaltheater op z’n eind. Vanaf 19 september zijn gerenommeerde straattheatergroepen als
Generik Vapeur (Fr) en
Antagon (D) nog te gast op het Robodockfestival en speelt
Tuig in het weekend 21 -23 september de voorstelling Tocht voor het laatst in Amsterdam. Daarna, gedurende het laatste septemberweekend, heeft het festival Overijssel op Straat nog een tweetal voorstellingsdagen in Raalte en Diepenheim. En vervolgens moeten we voor het meeste straat- en locatietheater naar het buitenland.
Maar n ²g is het niet zover. Dat bleek ook afgelopen zaterdag. Eén van de straattheatertoetjes vond namelijk plaats in mijn ‘hometown’ Amersfoort. Het Amersfoorts Theaterterras dat gedurende de zomer bijzondere voorstellingen op niet alledaagse plekken programmeert mocht voor het tweede achtereenvolgende jaar het straattheaterprogramma tijdens de Amersfoortse Keistadfeesten verzorgen. Nou, dat bleek een goede keuze. Know-how genoeg. En daarnaast was er ook een aardig budget, schat ik zo in.
Want maar liefst 15 internationale gezelschappen waren uitgenodigd die pakweg ruim veertig voorstellingen gaven. Ik doe een greep uit het aanbod:
- Uit Frankrijk kwamen Les Goulus. De groep heeft meerdere loopacts op hun repertoire staan en had de vrijheid gekregen te spelen wat ze zelf wilden. Ze waren in hun “sterkste” formatie gekomen en speelden interactief tussen het veelal argeloze winkelpubliek hun act de Cupido’s. Daarnaast verrasten ze met hun allernieuwste act t.w. The Horseman, drie gekke mannetjes op schattige minipaardjes, het toegestroomde publiek. Eén en al hilariteit.
- Ook uit Frankrijk kwam Banc Public. Het gezelschap bestaande uit een man en vrouw was een aantal jaren geleden op het bekende festival Chalon dans la rue gespot. Nu pas speelden ze voor het eerst in Nederland. Een première dus. Het tweetal danste een poëtische voorstelling rondom een oude Singer naaimachine en, heel nadrukkelijk aanwezig, een kledingrek. Tot mijn grote spijt stond de voorstelling midden in een winkelcentrum geprogrammeerd (je moet de sponsoren ook tegemoet komen&hellip). Jammer, want dit kwam de sfeer niet ten goede. Niettemin, een juweeltje!
- Leandre, een Spaanse clown, met zijn compagnon David Moreno was ingevlogen vanuit het Spaanse festival Fira Tarrega, alwaar hij twee voorstellingen speelde, om Amersfoort met Play te verwennen. Vorig jaar speelde Leandre deze voorstelling gedurende drie dagen op het Oerolfestival onder Brandaris. Toen een groot succes. En nu niet minder. De man heeft geen tekst nodig en maakt van niets iets prachtigs. Zijn observaties, creativiteit en improvisatievermogen maken hem tot een artiest van wereldklasse.
- Het nog jonge Belgische gezelschap Shake That, voortgekomen uit het circuscollectief Woesh en dit jaar winnaar van zowel publieks- als juryprijs van het ISTF in Gent, was ook present. Leuke jonge gasten met een prima show rondom het shaken van drankjes. Naast Gent sloot nu ook Amersfoort hen in haar armen. Kijk ook hier.
- Ooit van het kleinste circus ter wereld gehoord? Circo Ripopolo heeft het met Fazzoletto. Slechts twintig mensen kunnen per voorstelling naar binnen en niets ontbreekt. Een orkest, trapezeact, leeuwentemmer, fietsacrobaat en een levende kanonskogel. Alles is er. Inclusief de popcorn. In nog geen 15 minuten snelt de voorstelling voorbij.
- Papieren hoedjes vouwen. Kinderachtig; of niet?! Paul Henri Jeannel (Fr) was met Chapeau Magique al op menige Nederlandse festivals zoals Lowlands, Deventer op Stelten, Fries Straatfestival en Reuringfestival te gast. Overal waar hij komt wordt de stad opgefleurd met zijn prachtige creaties. Papieren hoeden in allerlei vormen. En&hellipallemaal door de festivalbezoekers zelf vervaardigd. In nog geen 20 minuten! Amersfoort ging ervoor.
Het gaat me te ver om alle acts nader toe te lichten maar stuk voor stuk, groot of klein, mobiel of niet, het programma met verder nog
Race Bob (B) (een hele grote botsauto),
Delinus (erg fraai soort van kermisvliegtuigje, erg cool en nog te zien op Robodock), de
Frietcowboys (schiet je eigen friet),
La Famillia Goldini (Fr) (knappe acrobatiek, Nederlandse première),
Bert en Ik (B),
Remarcable (B),
IJsco Hassan,
Fullstop Acrobatics,
Do ±a Quichotte en onaankondigd op de markt
Martha!tentatief (B) was helemaal top.
Een aantal jaren geleden had Amersfoort Etcetera La Strada dat veel internationaal straattheater programmeerde. Gezelschappen als o.a. Friches Theatre Urbain, Cie. Jo Bithume, Sèmola, Palo Q Sea, Paka en Irrwisch waren te gast. Het was altijd iets om naar uit te kijken. Later kreeg het festival de naam Festival Etcetera. De omvang van het straattheateraanbod binnen de programmering nam snel af. Tegenwoordig omvat Festival Etcetera vooral veel (betaalde) voorstellingen in tentjes of op locatie. Een tendens die veel Nederlandse zomerfestivals volgen. Amersfoort leek min of meer straattheaterarm geworden. Zonde.
Nu na het meemaken van de eerste officiële editie van KIS oftewel Keistad Internationaal Straattheaterfestival denk ik dat Nederland naast de al veelal gratis toegankelijke straattheaterfestivals als Deventer op Stelten, Fries Straatfestival, Overijssel op Straat, het Reuringfestival, Buitengewoon Doetinchem weer een mooi eendaags zomerfestival rijker is. Mij doet zoiets helemaal goed. Ik had hierdoor een erg blije dag.
Theaterterras -
website
Keistadfeesten -
website
Kunsten op straat -
website
Chalon dans la rue -
website
Robodock -
website
Shake that -
website
Chapeau magique -
website
Leandre & Claire -
website
Les Goulus -
website
Banc public -
website
