Onderwerp: FESTIVAL

Donderdag 08 Mei 2008 at 1:00 pm

Festival De Tuin der Lusten pakt uit met maar liefst 3 interessante edities

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Festival De Tuin der Lusten is een buitenbeentje in het circuit van zomer(theater)festivals. Maar wel een zeer bijzonder en bezienswaardig buitenbeentje. Dit festival vindt namelijk plaats op wel zeer bijzondere locaties t.w. Overijsselse landgoederen. Bijzondere plekken met allen een rijke historie. Plekken die niet altijd vrij toegankelijk zijn. Voor deze bijzondere gelegenheid echter wel.

In 2006 vond de eerste editie van dit festival plaats op Landgoed Vilsteren (nabij Dalfsen en Ommen). Tijdens deze editie was er theater van Tuig, dans van Komma 4 en beeldende “ en eetbare kunst. In 2007 volgde er een editie op Landgoed Twickel nabij Delden met als hoogtepunt de drie uur durende voorstelling Manon van Jean van Florette door Cie. Marius. Dit jaar werken maar liefst een drie landgoederen mee t.w. Hessum en Vilsteren, Landgoed De Helmer (Enschede) en Landgoed Herinckhave (Tubbergen). Iedere locatie heeft gedurende vier dagen een eigen programma. Een programma dat avondvullend is en waarbij desgewenst ook nog eens vooraf van een heerlijke maaltijd genoten kan worden.

Van 15 tot en met 18 mei 2008 bijt Hessum/Vilsteren het spits af. Hier speelt o.a. het Franse gezelschap, Groupe ZUR (zelden in Nederland te zien en eerder te gast op drie Oeroledities) haar locatievoorstelling Palarbres. Beeldende kunst is er van Kees Hoogendam, Liesje Smolders, Dries Verhoeven en Merel Kamp, dans van Satya Performance Company en Eetbare kunst van Julie Aldivina Thérond.



Van 5 t/m 8 juni 2008 opent Landgoed De Helmer in Enschede haar poorten voor het publiek. De Helmer is een goed verborgen geheim aan de rand van de stad. Een zogeheten ‘textielbaron’ maakte van deze groene oase een ware lusthof om er de weekeinden met zijn familie door te kunnen brengen. Hier verzorgt Compagnie Un Loup pour l’Homme een circustheateract van wereldniveau. De voorstelling gaat door waar het Cirque du Soleil ophoudt. Een krachtig gemonteerd gedanst verhaal zonder woorden met ongeëvenaarde circustechnieken. In één woord: indrukwekkend.
Maar ook het “nevenprogramma” met Babok, Yoanna, Ellen Kiers, Marlijn Franken en Marko de Kok is zeer de moeite waard.
En als de zomer haar einde nadert is er nog een heerlijk toetje. Volop cultuur op Landgoed Herinckhave.

Landgoed Herinckhave ligt bij het dorp Fleringen in de gemeente Tubbergen. Van 11 tot en met 14 september 2008 wordt op dit landgoed de laatste Tuin der Lusten van het jaar georganiseerd.
Landgoed Herinckhave is niet zo bekend bij het publiek en dat is vreemd. Een wandeling over de terreinen van Herinckhave voelt als een wandeling in een spannend boek. Het landgoed kent een prachtig samenspel van bijzondere elementen en draagt de sporen van een bewogen verleden.

Zaken die je als toevallige passant misschien niet op zullen vallen, maar die theatermaker Jens Erwin Siemssen scherp in het vizier heeft. Zijn theatergroep, Das Letzte Kleinod uit Duitsland, is uitgenodigd om op basis van de bewogen geschiedenis van Herinckhave een voorstelling te maken.
Van harte aanbevolen.
Kijk voor meer informatie op de website.

Tuin der Lusten - website

Onderwerp: MUZIEK

Dinsdag 06 Mei 2008 at 11:32 pm

Geslaagde première Guido's Orchestra "Red Passion" in Carré

Door Hans Zilverberg, met foto's van Fred van Wulften (klik voor vergroting) Carré, Amsterdam - 28 april 2008. Guido's Orchestra beleefde in Carré de première van de muziekshow 'Red Passion'. In de prachtige zaal van Carré wil elke artiest zijn talenten wel laten zien. En wat dat betreft, kwam het publiek goed aan zijn trekken. Onder leiding van dirigent en vioolsolist Guido Dieteren zette het jonge 30-koppig poporkest een wervelende show neer. 'Red Passion' heeft Guido in samenwerking met zijn orkest en solozangeres Wendy Kokkelkoren opgezet. De show kenmerkt zich door herkenbare klassieke muziekstukken te voorzien van eigentijdse popklanken, bewerkte popsongs, fraaie filmmuziek en eigen nieuwe composities. Vivaldi's Vier Jaargetijden wordt op deze manier voorzien van een flinke portie drums en gierende gitaren waarmee Guido op zijn elektrisch versterkte viool de strijd aangaat.

Wat meteen opvalt als het doek opengaat, is de prachtige aankleding van het orkest. De blazers, drummer, paukenist, pianist, toetsenist, gitaristen, houtblazers zijn in stemmig zwart gekleed, de strijkers - violisten en cellisten - in mooie rode jurken of zilvergrijze ensembles en Guido zelf in een wit pak. Als uit dat orkest dan ook nog lekker swingende muziek komt, gevarieerd, met veel enthousiasme en passie gespeeld, dan kan er eigenlijk weinig meer fout gaan. Zeker als je daarbij zo prachtig wordt uitgelicht als de lichttechnici in Carré bedacht hadden. Na Guido's intro uit 'Romeo en Julia' , romantisch klinkende Pirates of the Caribbean werden we meegenomen naar Vialdi's 4-seasons, gevolgd door Guido's bewerking van het nummer 'Chi Mai' van Ennio Morricone. In het Italiaanse liefdeslied 'Nella Fantasia' liet sopraandiva Wendy Kokkelkoren horen over een geweldige stem te beschikken. Haar stem klonk kristalhelder, zuiver met veel dynamiek en ook gevoelige passages waren aan haar besteed. Daarbij straalde zij rust en ervaring uit. In de aria 'Nessum Dorma' van Puccini en het gevoelige 'Con te Partiro' van Andrea Bocelli kwam de veelzijdigheid van haar stem naar voren. Daarnaast liet zij in het nummer 'The 7 C's' het publiek genieten van zeven prachtig gezongen hoge C's. Het geeft wel aan welke reikwijdte haar stem heeft. Het publiek kon haar zang in hoge mate waarderen gezien het applaus voor haar optredens. Na de pauze werden Guido en zijn vrouw Wendy in het zonnetje gezet door de voorzitter van Omroep Max, Jan Slagter, die de eerste DVD "Red Passion Live in Concert " aan orkestleider Guido Dieteren uitreikte. Guido bedankte in zijn dankwoord zijn vrouw, orkestleden en iedereen die aan deze dvd had meegewerkt. Op de dvd staat de registratie van het liveconcert dat Guido's Orchestra had gegeven op het Pancratiusplein in Heerlen. Het van origine Limburgs getinte orkest bevat trouwens 10 verschillende nationaliteiten, o.a. uit België, Polen, Oostenrijk, Italië, Rusland, Servië. Zo heeft Guido een groep jonge muzikanten om zich heen verzameld die enthousiasme uitstralen en een nummertje kunnen spelen. Samen met toetsenist Falko Borsboom heeft Guido diverse eigen composities geschreven en met het orkest ingeoefend. In 'Red Passion Live in Concert' laat Guido met zijn orkest zien dat hij de volgende Limburgse 'groeibriljant' is. In het vervolg van de show konden diverse orkestleden in solo's laten zien wat ze in huis hadden en dat maakte de show zeer afwisselend en aantrekkelijk. Via diverse rock-songs, Riverdance, Hongaarse Czardas, Ierse volksmuziek en Braziliaanse samba's kreeg Guido het publiek in beweging. Meeklappen op de swingende klanken was al snel voor elkaar, maar meezingen, daarvoor moest de Beatlesong 'Hey Jude' van stal gehaald worden. De sfeer zat er goed in. Toen ook nog Country-songs ten gehore gebracht werden, had het publiek het liefst de stoelen uit Carré gehaald om een fikse 'linedance' te kunnen beginnen. Een dankbaar slotapplaus kon het orkest van Guido Dieteren in ontvangst nemen. De eerste stap was gezet! Na de theatertour 'Red Passion Live in Concert' langs Nederlands grote theaters wil Guido graag internationaal doorbreken. Daartoe zal het orkest zijn vleugels uitslaan naar andere landen en continenten. Voor het zo ver is, staat eerst een show in het Gelredome voor september 2008 op het programma, waarbij grote artiesten als Lionel Richie, Candy Dulfer en Trijntje Oosterhuis betrokken zullen zijn. Guido's Orchestra mag terugzien op een geslaagde première in Carré!

Onderwerp: JAZZ

Dinsdag 06 Mei 2008 at 12:10 am

Fay Lovsky, Eric Vloeimans en Jeroen van Vliet kregen Doorn stil met poëtisch optreden

Tekst en beeld van Danièl Kuyper (klik voor vergroting)
Ze traden vrijdag 25 april 2008 op in het Cultuurhuis te Doorn.

Fay kent zichzelf een bescheiden rol toe temidden van de virtuose trompetist Eric en de virtuose pianist Jeroen. Maar deze drie samen hebben een enorme synergie. Je verwacht iets speciaals. Zien, horen en meebeleven gaan hand in hand. Niemand voert de boventoon, al kan Fay met haar stem grote hoogtes bereiken. Eric haalt geluiden uit zijn trompet die je niet voor mogelijk houdt. Zachte glijdende soms huilwindachtige klanken. Het samenspel van dit team verraad het elkaar goed aanvoelen. Jeroen lijkt de meest introverte en de pianotoetsen zijn een verlengstuk van zijn vingers. Zijn prachtige rechte rug laat je vermoeden dat hij volledig in het samenspel opgaat. Fay is het meest veelzijdig. Met drie stokken bespeelt ze de xylofoon. Ze fluit op een rood keramiek Zeppelin vormig instrument. Ze laat de zaag zingen, bespeelt de theramin en doet meer.

Het is nog licht als het begint. De gordijnen in de hoge zaal zijn open. Dat geeft een zee aan daglicht en een dynamisch decor. Vanaf de eerste noten in het muisstil in de zaal en iedereen luistert voelbaar. Uit de boxen klinkt een zacht ondergronds trollen gemurmel. Fay laat je met haar hemelse stem geloven dat er een nieuwe dag kriekt. De trompet geeft de eerste zonnestralen. De piano laat het heldere beekje klateren. Drie energieën met die elkaar harmoniëren. Hoe makkelijk zou het zijn om met wat extra volume de aandacht naar je toe te trekken? Dat gebeurt niet. Egoloos en met beheersing is deze opening een opwarmer voor wat ons te wachten staat. Het tweede nummer heet throwing bubbles in the sky. Hoe anders kan de trompetist het evenwicht herstellen van de bubbels in de lucht dan door het aftappen van de trompet achteraf? Het derde nummer zou prima filmmuziek zijn. Ik ken de film niet maar ik geniet van de humor die er in zit. En dan gebeurt er opeens iets opmerkelijks. Eerst leek het er op dat Fay het mondorgel bespeelde. In tweede instantie lijkt het alsof ze als een kind de laatste snoeprestjes van een snoeppapiertje af eet. Dit zegt iets over de onbevangen sfeer op het podium.

De zingende zaag. Dan denk je al gauw aan een clown in het cirkus. Net zoals velen bij een trompet aan hoempapa denken. Twee keer mis. Hier wordt heel gevoelsrijk en subtiel gemusiseerd. Het gaat niet om de musikanten of de instrumenten. De compositie vertaalt zich in een beleving bij de ademloos luisterende zaal. De zingende zaag en de fluisterende trompet met de kabbelende toetsen blijven je nog lang bij. De kenners onder ons zullen niet verbaasd zijn; De zaag is een echte Mussehl & Westphal.

De naam Fay Lovsky zal je niet snel vergeten. Het klinkt melodieus en krachting. Ze heeft in 1981 een hit gehad met Christmas Was A Friend Of Mine. Daarom vind ik het symbolisch dat ze achterop haar bloes een ster draagt. Want die tijd heeft ze achter zich gelaten maar nooit verlochend.



Dan ineens hoor je krekels op de achtergrond. Zomerloomheid trekt door de zaal. iedereen blijft ademloos. Alleen af en toe stoort het geklik van camera’s. Sorry, voor het ongemak maar er was in de pauze ook een reactie van een dame die vond dat het geklik af en toe in het ritme van de muziek viel.

Door Vloeimans schiet me een flard van een gedicht te binnen.
'De trompetist is groot, hij hort niet of stoot, alsof hij zachtjes floot tewijl de zaal genoot.'

Van Vliet speelt geconcentreerd, Vanaf zijn pianokruk draait hij af en toe naar de laptop naast zich. Hij beeldt een dartel door de wei springend veulen uit terwijl alleen zijn armen bewegen. Die paradox verraad dat muziek het verlengstuk is van je innerlijk Daarom is muziek niet leeftijdgebonden. Dat blijkt ook uit de zaal. Daar zitten scholieren en gepensioneerden. Zelfs
een hond. De hond is als enige in de zaal gevraagd om te particiteren in het optreden. Lovsky vertelde dat ze regelmatig bij het bespelen de theramin honden laat meejanken. Dat gebeurt soms gewoon. Verbieden heeft geen zin. De hond in de zaal wilde deze avond liever luisteren dan meedoen. De theramin is één van de eerste electronische muziekinstrumenten. Dit zeldzame apparaat raak je niet aan. Antennes registreren de de positie van je handen en daardoor wordt de toonhoogte en het volume gevarieëerd. Het bespelen heeft iets geheimsinnigs. Dat past ten voeten uit bij Fay en deze avond.

Fay vertelde over een Japans liedje dat ze had geleerd. Ze wist niet wat het betekende maar kon het goed nazingen. In een Japans restaurant kwam ze er achter wat het betekende. Daar zong ze het voor Japanners. Die lachten om haar uitspraak maat zongen wel mee. Het was een bekend kinderliedje. Muziek is niet land of taal gebonden eerder grens overschrijdend of zelfs grenzenloos. Dat laten Fay, Eric en Jeroen deze avond overduidelijk zien en horen.



Heel indrukwekkend van Vloeimans was hoe hij kon luisteren naar de solo's van Van Vliet. Hij zat dan stil en onbewegelijk op te gaan in het melodieuze pianospel. Geen geknoppendraai of iets anders. Die eenheid op het podium ging naad- en draadloos over naar de zaal.

Als je Eric gadeslaat zou je kunnnen denken dat drie knoppen op de trompet voor hem wat weinig is. Daar heeft hij wat op gevonden. Met zijn voet bedient hij een pedaal en een tabelau met 18 knoppen. Elektonica is niet meer weg te denken. Ook mevrouw Lovsky houd van speeltjes die geluid maken. Maar het speeltje dat ze het best beheerst is haar stem. Ze gaat ermee terug naar de basis. Plezier met geluiden. Grenzen opzoeken. Aansluiting vinden bij andere instrumenten. In deze setting is dat voortreffelijk gelukt. Doorn mag blij zijn dat deze formatie haar heeft willen aandoen.

Lovsky is de laatste tijd nogal actief met teksten schrijven. Bij twee nummers heeft ze de tekst pas gisteren geschreven. Het spiekbriefje wordt haar dus ruimhartig vergeven. Twee nummers wil ik nog apart noemen die extra indruk hebben gemaakt. Sway with me en Images of Washington.

Een avond die je niet snel vergeet want het hoeft niet altijd hard en mainsteam te zijn.

Onderwerp: POP-ROCK, WERELDMUZIEK

Woensdag 30 April 2008 at 10:37 pm

De zomer is goed begonnen met Zuco 103

Door Ying Fang met foto's van Jeroen van den Ent (klik voor vergroting)

Een afgeladen en broeierige zaal in Delft was het toneel voor de try out van het nieuwe album van Zuco 103: After the Carnaval.

Een nieuwe en piepjonge gitarist en een zaal vol verwachtingen maken het Zuco 103 niet makkelijk. Aan alle verwachtingen wordt echter ruimschoots voldaan met warme, dansbare en vooral zomerse nummers, net het soort muziek om de lente en een warme zomer in te luiden.

Allerlei Braziliaanse stromingen komen aan bod, de repente uit het Noord-oosten van Brazilie, de funky sambarock uit Rio de Janeiro, het door Zuco uitgevonden brazilectro en het meer rustige Bossa Nova, Maar wat vooral de boventoon voert is dansbare kwaliteitsmuziek, goed voor een broeierig feest. De bassist Alex Oele is die avond goed op dreef en samen met Stefan Schmidt op de Fender Rhodes en Stefan Kruger op drums zet hij een swingende groove neer.

Het nieuwe album After the carnaval, wat uitgebracht is op het Nederlandse Dox Records is rustiger, meer volwassen en meer gebalanceerd, dan het eerder uitgekomen album Whaa!, dat een stuk meer experimenteel van aard is.

De zomer is goed begonnen met Zuco!

Zuco 103 - website

Onderwerp: MUSICAL, JEUGD

Dinsdag 29 April 2008 at 10:39 pm

Vanaf vandaag wordt Floddertje ook gezongen!

Door Chantal van den Boogaard met foto's van Leo van Velzen en
Janske van Kaathoven (klik voor vergroting)

“Er was eens een meisje dat Floddertje heette, omdat ze altijd vuil was en altijd vol met vlekken zat. Behalve als ze pas in bad was geweest. Maar nooit kon ze langer dan een half uur schoon blijven.”

Annie M.G. Schmidt schreef een aantal komische, tegendraadse verhaaltjes waarin Floddertje doldwaze avonturen beleeft met haar hondje Smeerkees. Deze verhaaltjes zijn verwerkt in een muzikale familievoorstelling. Op 20 april ging Floddertje, de musical, in première in Den Haag.

Menigeen is grootgebracht met de boeken van Annie M.G. Schmidt. Persoonlijk heb ik haar boeken verslonden. Floddertje was favoriet. Kenmerkend is de onbezonnen manier waarop Floddertje alles tegemoet treedt. De meest uiteenlopende, maar allemaal even voor de hand liggende risico’s en gevaren lijkt Floddertje niet te zien. Of Floddertje nu in de keuken helpt, op bezoek gaat bij tante Toos of schoon wil maken, telkens gaat het mis. Er is geen houden aan. Ze wordt bedolven onder een grote pot blauwe verf, ze ziet de rode tomatensoep door het huis stromen, ze wordt verrast door een reusachtige vloed van schuim, of ze zit onder de groene smurrie als ze de bakkersknecht uit de sloot wil redden. Het overkomt haar allemaal. Een hoop viezigheid dus...

Al Floddertjes ondernemingen zijn goed bedoeld, maar erg onhandig. Floddertje beweegt zich op de grenzen van naïviteit, roekeloosheid, onhandigheid, brutaliteit en stoerheid. Dat is wat voor kinderen een aantrekkelijk spanningsveld oproept.
Alle ingrediënten voor een geslaagde kindervoorstelling.

In de musical wordt er niet of nauwelijks afgeweken van de verhalen. Een viertal Floddertje avonturen worden ten tonele gebracht. Wil van der Meer schreef de teksten en regisseerde de voorstelling. De herkenbare patronen en de herhaling uit de verhalen doen het ook erg goed op het toneel. Het jonge publiek kan de voorstelling prima volgen en gaat er helemaal in op. De voorstelling sluit goed aan bij hun belevingswereld.

En wat is een verhaal van Annie M.G. Schmidt zonder de illustraties van Fiep Westendorp? Jolanda Lanslots stond garant voor het enige echt 3D Floddertje-huis. Heleen Heintjes deed met haar kostuums een schot in de roos. De spelers vormen in haar kostuums de levende versies van de personen uit de illustraties.

Peter van Hintum (schreef eerder de muziek voor de voorstellingen Pluk) stond garant voor de pakkende en aansprekende muziek bij deze voorstelling. Leuk bij deze voorstelling is dat de muziek van de voorstelling verkrijgbaar is op CD. En dat heb ik geweten; al op de terugweg in de auto werden de liedjes op de achterbank vrolijk meezingen!



De jonge, getalenteerde cast speelt vol overgave, met veel enthousiasme en overtuigend. Lara Gr ¼nfeld speelt Floddertje. Ze is een kleuter in groot formaat, zowel in haar bewegingen als in haar stemgebruik. Naast haar valt vooral Evi de Jean is de getergde moeder. Dan zijn er nog de drie “mannetjes” het is niet helemaal duidelijk is of ze echt bestaan of dat het “imaginairy friends” zijn van Floddertje. Ze spreken hun eigen taal, doen kunsten en hebben geen interactie met volwassen spelers uit het verhaal. Mathijs Pater, Barry Beijer en Karel Simons denderen in de rol van deze mannetjes over het podium en weten alles uit hun acts te halen. Floor van Randwijk bespeelt de pop van Smeerkees. Daarnaast heeft ze de rol van buurvrouw, een enorm vermakelijk personage, niet in de laatste plaats om het kostuum.

Floddertje is een ondeugende, circusachtige variétévoorstelling voor iedereen vanaf 3 jaar, die heimelijk de woorden van Annie M.G. Schmidt koesteren: "Doe nooit wat je moeder zegt, dan komt het allemaal terecht."

De voorstelling is vooral erg leuk voor het allerjongste publiek. Bij uitstek een gelegenheid voor een eerste theaterbezoek voor de allerkleinsten. Het enorme plezier dat kinderen aan de voorstelling beleven is uiteraard van onschatbare waarde voor de volwassenen. Dit plezier kan met de CD tot lang na de voorstelling voortduren. Zeker de moeite waard om samen met kinderen naartoe te gaan.

Floddertje is tot en met juni te zien in theaters door het hele land.

Floddertje - website