Onderwerp: JAZZ, FESTIVAL

Donderdag 24 Mei 2007 at 7:03 pm

Weinig “echte” jazz op eerste dag The Hague Jazz

Door René de Hilster met foto's van Hans Speekenbrink (klik voor groter)
World Forum Convention Center Den Haag “ 18 mei 2007

Na het verdwijnen van het North Sea Jazz festival (NSJF) leek er wat betreft jazz in Den Haag een gat te vallen. De scheiding van het NSJF en Den Haag was op cultuur en op economisch gebied een behoorlijke aderlating. De gemeente Den Haag gaf dan ook te kennen dat zij bereid was om een nieuw initiatief te ondersteunen met subsidie. Van de zestig ingezonden plannen koos de gemeente uiteindelijk voor het Pure Jazz Fest. Terwijl dit alles aan de gang was besloot ondernemer Ruud Wijkniet om zelf “iets” op poten te zetten maar dan wel in de vertrouwde omgeving van het Congrescentrum. In een luttele vier maanden wist hij The Hague Jazz uit de grond te stampen. De eerste versie van dit nieuwe festival was zo succesvol dat een tweede editie niet kon uitblijven. Ditmaal ondersteund door de gemeente Den Haag.

The Hague Jazz (THJ) speelt overduidelijk in op de sentimenten van de begin jaren van het NSJF. Het festival maakt dan ook gebruik van de blauwdrukken van haar grote broer; het meerdere zalen concept, een diversiteit aan artiesten, andere uitingsvormen zoals beeldende kunst en natuurlijk de bierpomp. Ook de programmering lijdt onder het NSJF euvel, vooral veel randgebeuren en maar weinig “echte” jazz. Van de éénenveertig optredende acts op de eerste dag konden er maar acht worden gerekend tot de categorie echte jazz. Verreweg de meeste optredens zaten in de soul en lounge hoek. Dat bleek echter voor velen geen belemmering om het festival te bezoeken want de eerste dag was nagenoeg uitverkocht. Dat komt m.i. vooral door de hang naar nostalgie en het creëren van een duidelijk wij gevoel door de organisatie. En al leidde een uitverkocht huis niet tot toestanden (volle corridors, rijen voor de zalen) zoals we ze meemaakte bij het NSJF. Zo nu en dan kwam je niet om een flinke rij heen, vooral bij de kraampjes waar voedsel werd verkocht en bij de muntdistributiepunten ontstonden soms flinke files. Maar dat mocht de gezelligheid niet drukken. En gezellig was het zeker. Het inmiddels tot World Forum Convention Center ongetoverde Congrescentrum is door de organisatie sfeervol ingericht en aangekleed. Veel zithoekjes en loungeruimtes waar door horden mensen gretig gebruik van werd gemaakt. Er werd vooral veel en luidruchtig gepraat en dat brengt me bij het volgende fenomeen waar geen festivalorganisatie wat aan kan doen. De tegenwoordige festivalbezoeker blijkt namelijk vaak meer geïnteresseerd te zijn in het sociale aspect dan in de gespeelde muziek. Voor vele lijkt de optredende artiesten een leuke bijkomstigheid. Men wil praten en dat gebeurt dan ook overal, buiten de zalen maar ook in de zalen tijdens de optredens. Voor de ware jazzconnaisseur een niet echt aantrekkelijk beeld want hij/zij moet door al dat gebabbel naar de favoriete artiest luisteren. Feitelijk zie je dan ook een steeds grotere verschuiving van het type bezoekers. Het aantal festivalliefhebbers neemt drastisch toe terwijl daartegen het aantal jazzliefhebbers afneemt op dergelijke megafestivals.



En dan de muziek. Het randgebeuren wordt gecoverd door mijn cultuurpodiumcollega Serge Julien. Ik kan me dus geheel richten op de meer traditionelere jazzvormen.
Als eerste stond op mijn lijstje het Sebastiaan Highlife trio, hij speelde in Miles’ Home. In de zaal aangekomen stond er een echte pop line-up op het podium en toen tijdens de aankondiging de achtergrond zangeressen het podium bestegen wist ik al hoe laat het was. Het bleek te gaan om het 17-jarig zangtalent Sebastiaan Highlife, een niet onaardige pop zanger. Met jazz had het niet veel van doen. Na twee stukken hield ik het voor gezien. Wel erg jazzy, maar dan wel met een latinbeat, was het gezamenlijke optreden van Nueva Manteca met de blazers van het Jazzorchestra of the Concertgebouw. Mooie arrangementen, sterk solowerk en opzwepende ritmes vormden de basis van dit concert. Vooral saxofonist Ben van den Dungen en trompettist Rik Mol excelleerde in hun solistische bijdragen. De groep Quincy stond als volgende op de lijst. Zij speelde voor een stampvolle zaal die zich vooral bezighield met onderlinge communicatie. Tussen al die gesprekken door was te horen dat dit kwintet muzikaal erg goed in elkaar zit maar door de weinge dynamiek en constant dromerige sfeer van de eigen composities niet kan blijven boeien.

Op naar Chez Ella alwaar één van de grote namen op het festival, trombonist Locksley Wellington Hampton, zou concerteren. Hampton beter bekend onder de naam Slide speelde in een allstarbezetting een Jobim programma. Eigenlijk was het meer een soort jamsessions met hier en daar een arrangement. Het moest vooral van de solisten komen. In deze bezetting met onder meer; trompettist Claudio Roditi, tenorsaxofonist Andres Boiarsky en bassist John Lee zat dat wel goed. Vooral de nogal chagrijnig kijkende Andres Boiarksy soleerde gedreven. Claudio Roditi bewees dat hij naast mooi trompetspelen ook zeer aardig kan zingen en zijn zangwerk viel vooral bij de dames erg in de smaak. Slide Hampton liet horen hoe mooi een trombone kan klinken. Een prima optreden.
Als laatste onderdeel op mijn lijst stond het James Carter organ trio. Deze saxpyromaan deed precies wat van hem wordt verwacht. Saxpartijen vol duizelingwekkende techniek waarbij hij ver voorbij het bereik van het instrument komt. Lange kokende solo’s met vette grooves van de organist Gerald Gibbs en drummer Leonard King. Zij zorgden voor het ene hoogtepunt na het andere. Kortom een orgastisch optreden dat een echte kick gaf.
Ook het laatste optreden was groots. De Eric Ineke JazzExpress gaf een concert waar de vonken van sprongen. Ondanks (of wellicht dankzij) veel geluidstechnische storingen ging het kwintet er tegenaan alsof ze gisteren de jazz pas uitgevonden hebben. Spetterende collectieven, gedreven solowerk en een kokende ritmesectie zorgden er voor dat dit optreden een unieke muzikale belevenis werd.

The Hague Jazz kenmerkt zich door een uitstekende organisatie. Het tekort aan echte jazzacts kan een bewuste keuze zijn, al hoop ik dat de komende edities de balans wat gunstiger uitvalt voor de meer traditionele jazzvormen. De programmering van zaterdag 19 mei 2007 ziet er op dat vlak in ieder geval veelbelovend uit.

The Hague Jazz - website

Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER

Woensdag 23 Mei 2007 at 10:36 pm

Studio Orka: Lava, of de ontdekking van &hellip

Door Barbara Klomp met foto's van Anna van Kooij en Studio Orka (klik voor
vergroting). Gezien op Festival aan de Werf, 18 mei 2007

“Wacht daar maar onder de bomen, dan wordt u zo gehaald.” Dus daar stonden wij te wachten, onder de bomen in het Griftpark. Een deel van het publiek, vond het wachten te lang duren en deed een wedstrijd ‘zo-hard-mogelijk-van-een-grasheuvel-af-rollen’. Tot er een mevrouw naar ons toe kwam, een vrouw met laarzen aan en een helm op.

Zij is Brenda, zo stelt ze zich voor. En ze is de Financial Manager van de bodemonderzoekers. De baas zo gezegd. Ze nodigt ons uit mee te gaan naar hun onderzoekertent, maar niet zonder de nodige waarschuwingen (geen trillingen veroorzaken, dus niet stampen, misschien is Dominique wat humeurig, en vooral zwijgen over alles wat je ziet, het is heel spannend en heel geheim!). In de houten tent, een heuse bouwtent, waar grote buizen een kleine tribune vormen, maken we kennen met de rest van de medewerkers. Dominique is de strenge en achterdochtige Hoofd Bodemonderzoeker en net als hij nogal chagrijnig toestemt dat wij in de tent mogen meekijken, struikelt Katrien binnen. “Geen trillingen!” roepen Brenda en Dominique. En dat is meteen de kennismaking met Katrien, de stagiaire, het meisje dat alles goed bedoelt, maar alles steeds net fout doet. De underdog waar we nu al van houden.

Zij onderzoeken de bodem, “da’s onze job”. Maar nu, steeds als ze 14 of 15 meter diep zijn, gaat de boor niet verder. En steeds blijken ze op een koffer te stuiten. Elke keer weer. Ze horen gekrabbel en gelach. Soms zelfs pianospel, flarden van gesprekken. En ze zijn er achter wat dat is. Maar dat is geheim. Vooral Dominique is daar erg stellig in. Hij wil het liefste dat wij, zijn publiek meteen weer de tent uit gaat. Want dit is zo bijzonder! Hun ontdekking is zo uniek! Dat mag eigenlijk niemand weten.



We komen tot een compromis en leggen een eed af. “Fluister na mij&hellip ” begint Dominique. En wij fluisteren hem na. Wij leggen de gelofte af, en beloven niets te zeggen over wat wij zullen zien. Niets. Nada. En dan ook echt niets. Nee echt niet. En aangezien Dominique ons persoonlijk aanspreekt, durven we niet anders meer, zelfs als we dat zouden willen.

Dus ik houd mijn mond. Ik zeg niet van wat ik heb gezien. Ik zou toch niet geloofd worden. Want wat ik zag, daar in de diepste kronkels van het Utrechtse Griftpark, dat zal niemand snappen. Het is te ingrijpend. Als dit bekend wordt dan, nouja, dan zal niets meer hetzelfde zijn.

Na een minuut of vijftig verlaten wij de tent. Wij vrienden voor het even. Wij hebben net iets geheims gezien, of sterker nog, wij maakten zelfs even deel uit van een complot. En omdat de voorstelling zo fris en krachtig gespeeld wordt, hoef je echt geen zes te zijn erin te geloven.

Misschien dat het helpt. Misschien dat je net iets meer mee kan gaan en mee kan doen. Maar ook menig vader, moeder, opa en oma, roept en kijkt, slaakt een zucht van verbazing en blijft bij zijn of haar eed. Wij zullen niets zeggen van wat er zich in deze tent afspeelt. Alleen dan, dat het zeer de moeite waard is om zelf te gaan kijken!

Studio Orka - website
Festival aan de Werf - website

Onderwerp: FESTIVAL, LOCATIETHEATER, STRAATTHEATER

Woensdag 23 Mei 2007 at 6:58 pm

Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Afgelopen donderdag opende Festival aan de Werf niet zoals gebruikelijk op het Neude maar in het Griftpark alwaar gedurende het eerste festivalweekend Le Souk van Compagnie Caracol & Bambuco verrezen was. Le Souk of voluit Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole is een soort van grote markt van bamboe, waar verhalenvertellers als marktkooplieden hun kramen bemannen. Daags na de opening ben ik ’s middags al vroegtijdig naar het Griftpark gegaan.

Het Australische gezelschap Bambuco kende ik al. In 2003, in het Belgische Leuven tijdens Leuven in scene, hadden ze een enorme bamboe-installatie gebouwd van enkele tientallen meters hoog. Wekenlang waren ze daar mee bezig geweest. Uiteindelijk werd de installatie in Leuven aangekleed met vuurpotten van de Franse groep Carabosse. Prachtig was dat. Vooral ’s avonds. De omschrijving van Le Souk in het programmaboekje had mijn nieuwsgierigheid gewekt. Verhalen, gedichten “shoppen” in een sprookjesachtig decor en onder het genot van een kopje thee. Dat klonk veelbelovend. Uiteindelijk was ik veel te vroeg in het Griftpark gearriveerd. De constructie van bamboe viel meteen op. Weliswaar niet zo hoog als wat ik eerder van Bambuco gezien had maar wel erg fraai. Nadat de installatie voor publiek, weliswaar ruim 15 minuten te laat, geopend was, was de vraag wat te doen. Echter na enkele minuten werden de aanwezige bezoekers, het was niet echt druk met circa 50 mensen, verwelkomd middels een muziekstuk, gespeeld op een prachtig instrument van bamboehout en een toespraak in het engels. Uitgelegd werd dat er in de vier gedeelten van de installatie diverse soorten van performances zouden plaatsvinden.



Ik ben niet zo heel lang gebleven maar kreeg wel mee dat mensen interactief konden meedoen. Het interactieve gedeelte bestond meestal uit het aandragen van onderwerpen waarbij dichters o.a. al brievenschrijvend en voordragend aan de slag gingen. Zeer amusant en knap. In een ander gedeelte werd het publiek vermaakt met liedjes en verhaaltjes van een Franse dame. Op een knappe levendige wijze werden deze verhaaltjes en vertellingen meteen ter plekke door een Nederlandse jongedame vertaald. In weer een andere hoek kon men middels een koptelefoon allerlei wereldse geluiden beluisteren. En ongetwijfeld waren er nog wel meer activiteiten in de loop van de middag. Helaas heb ik die niet meer gezien. Kortom; weer eens wat anders. En dat in zo’n mooie architectonisch bouwwerk.

Persoonlijk had ik andere verwachtingen van het gehele project. Ik had bijvoorbeeld een wat intiemere setting verwacht. Meer afgedekt bijvoorbeeld met doeken ofzo. Nu oogde alles wel erg transparant en niet zo sfeervol (ook de thee ontbrak). Echter wellicht zou het hele gebeuren ’s avonds en met meer bezoekers wel anders geoogd/ gevoeld hebben. Ach ja, ’t is natuurlijk ook maar net welke voorstelling jezelf vantevoren van iets maakt&hellip

Hoe dan ook is het een prachtig initiatief. Een initiatief dat wel tijdens Festival aan de Werf, hier in Nederland, te zien is geweest. En wie het gemist heeft kan komende zomer nog terecht tijdens het Festival Chalon dans la rue. Daar staat de installatie van 18 t/m 22 juli. Een unieke combinatie om je vakantie in Frankrijk te combineren met veel straattheater. Ervaar Le Souk daar in Franse (vakantie)sfeer. Le Souk: le dit du bambou “ souk de la parole is een coproductie van Lieux Publics, L’Abbattoir, La Paperie en Angers (Frankrijk) en Huis, Festival a/d Werf (Nederland) en wordt ondersteund door In Situ, een Europees netwerk voor de ontwikkeling van straattheater.

Bambuco - website
Compagnie Caracol - website
Festival aan de Werf - website

Onderwerp: FESTIVAL

Vrijdag 27 April 2007 at 9:27 pm

Festivalgids tipt 50 festivals

Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)

Opinie weekblad Elsevier heeft al tien jaar de traditie dat ze eind april/ begin mei met een festivalbijlage komen. Tradities zijn er om in stand te houden en daarom ligt er vanaf donderdag 26 april weer een Elsevier (nr. 17) met (helaas niet uitneembare) festivalgids in de schappen. Heel vernieuwend qua besproken festivals is ie niet. Grote festivals zoals o.a. Oerol, Boulevard, Holland Festival, De Parade, Poetry International, Deventer op Stelten zijn zoals gewoonlijk vertegenwoordigd. Wel is het meer dan leuk dat hier soms al wat namen uit de programma’s onthuld worden. Echter, wie iets anders zoekt dan de gevestigde festivals komt ook aan zijn/ haar trekken. Ooit gehoord van Dichters in de Prinsentuin, Folkwoodsfestival of Geen daden maar woorden?

En dan zijn er natuurlijk ook nog de achtergrondartikeltjes over artiesten zoals o.a. Jacqueline Govaert van Krezip en Spinvis, theatermaakster Roos van Geffen, artistiek leidster Corina van Eijk van Opera Spanga en festivaldirecteur Jeffrey Meulman. Of de ditjes en datjes die handig zijn om te weten. Welke festivals zijn kindvriendelijk, is er een dresscode en zo ja welke is dat, hoe kom ik het best aan kaartjes, welk vervoer moet ik kiezen? Kortom, een handig hebbedingtje voor iedereen die geïnteresseerd is in het komende zomerfestivalseizoen. Voor mij als fotograaf en bezoeker van veel zomertheaterfestivals heeft ook deze editie van deze festivalgids een bijzonder tintje. Inmiddels alweer voor de 8e achtereenvolgende keer mocht ik naast wat beeld voor het binnenwerk ook het coverbeeld weer leveren. Dit maal een beeld van Close Act tijdens Deventer op Stelten 2006. Close Act komt tijdens de komende editie van dit festival met hun nieuwste megaproductie Pi-Leau.

Elsevier - website
Oerol - website
Poetry - website
Deventer op Stelten - website
De Parade - website
Holland Festival - website
Folkwoods - website
Geen Daden Maar Woorden - website
Van Eigen Bodem - website

Onderwerp: FESTIVAL, JAZZ, MUZIEK, OEROL, POP-ROCK, VERWACHT

Maandag 26 Februari 2007 at 4:26 pm

Oerol komt aan wal in Paradiso

Door Henry Krul met foto's van Hans Speekenbrink en Henry Krul (klik voor vergroting)

Zaterdagavond was het Oerolfeest in Paradiso, traditioneel de start van het Oerolseizoen waarin wat smaakmakers te zien zijn die ook op het festival geprogrammeerd staan, vrijwilligers en medewerkers elkaar ontmoeten en waar gedanst kan worden tot in de hele kleine uurtjes. Na het uitgebreide programma van het feest van het 25e Oeroljubileum vorig jaar om deze tijd nu een wat eenvoudiger programmering. Daarbij kwam nog de ongelukkige omstandigheid dat topper Luie Hond en straattheatervoorstelling Babok door ziekte verstek moesten laten gaan.

In de grote zaal werd gestart met het vertonen van de film 'Bestemming Oerol' van Willem Wits (Lemming Film) waarin twee theatermakers en een fotografe worden gevolgd in het wordingproces van hun project voor Oerol 2006. We zien Marc van Vliet van TUIG zoeken naar de goede vorm voor zijn voorstelling Tocht, operamaker Anthony Heidweiller zijn plannen voor 'Roeland' realiseren op een eindeloos strand waar de wind ieder geluid meeneemt en fotografe Linette Raven bouwt een band op met eilanders die zij fotografeert voor Fan Twa Kanten.

In alle drie de verhalen is goed te zien hoe het eiland de droom en passie van de makers beïnvloedt en eigenlijk altijd in positieve zin, al voelt dat op het moment dat de invloed kenbaar wordt lang niet altijd zo. (De film is op 1 april te zien in De Balie te Amsterdam en te bestellen door het overmaken van 25 euro op bankrekening 63.26.41.096 tnv Lemming Film Amsterdam ovv DVD Bestemming Oerol en het adres waar de DVD naar toe moet worden gezonden).

Daarna kondigde host Roos Rebergen (Roosbeef) Das Aldi Combo aan die de stemming er meteen goed in hadden zitten. Al gauw hadden de bezoekers zich opgedeeld in twee groepen: de dansers in de grote zaal en de praters in de hal. In de hal werd volcontinue op de muur de film van Thé ¢tre du Centaure vertoond.

Na Das Aldi Combo was er gelegenheid voor interim-artistiek leider Jos Thie om het publiek toe te spreken en een korte samenvatting te geven van wat er allemaal op Oerol te doen is dit jaar, met name de vier grote voorstellingen en voor zakelijk directeur Janneke Staarink om te vertellen over de online kaartverkoop. Joop Mulder, die een jaartje sabbatical neemt, was ook op het Oerolfeest aanwezig en amuseerde zich zo te zien uitstekend zo zonder verplichtingen.

Vervolgens was het podium in de grote zaal voor singer/songwriter Hanneke de Jong met haar Shakespearience. Schitterende songs, prachtig gezongen en gespeeld maar qua sfeer meer geschikt voor de kleine zaal dan voor het grote podium waar het publiek eigenlijk gewoon door wilde gaan met dansen. En swingen kon je zeker bij de muziek van Room Eleven die merkwaardig genoeg even later geprogrammeerd stonden in de kleine zaal die dan ook zo overvol was dat dansen daar niet tot de mogelijkheden behoorde.

In de grote zaal gaf DJ Magnetron ondertussen de muzikale invulling tijdens de set-ombouw op het podium. Gelukkig had men een zeer goede vervanger weten te strikken voor de afwezige Luide Hond te weten Jaune Toujours. Jaune Toujours staat net als thuisstad Brussel garant voor een explosieve mix van cultuur, taal en muziekstijlen. En dat laatste wordt al snel duidelijk als de groep het podium betreedt. Want of het nou rock, chansons, ska, zigeunermuziek, balkan of fanfareklanken zijn, bij Jaune Toujours kan het allemaal! Deze band speelde onlangs nog in het voorprogramma en Manu Chao en liet zien en horen waarom. Met een zeer anstek elijk optreden van de vijf gepassioneerd spelende musici kon niemand zijn voeten meer stil houden. Het gevolg was een prachtige afsluiting met dansbare livemuziek.

Ongetwijfeld is het feest nog lang doorgegaan met Cartes ism PIPS:lab, Aux Raus en de DJ's Antal, Ans Jovisch (Red Nose Distrikt) en All out K, maar dat hebben wij niet meer meegemaakt. Wij feesten straks wel weer verder op Terschelling vanaf 15 juni.

Oerol - website

Hanneke de Jong & Band Daniel Brandl - cello Alex Akela - mandoline/viool/dobro Erik Harbers - bas Marc Buijs - piano Hanneke de Jong - piano/gitaar/zang website & MySpace

Das Aldi Combo André Dodde - orgel Arnold Veenkamp - drums Jan Veenkamp - basgitaar Hans Sulman - saxofoon website & MySpace

Room Eleven Janne Schra - zang Arriën Molema - gitaar Lucas Dols - contrabas Maarten Molema - drums Dirk - toetsen website & MySpace

Jaune Toujours Piet Maris - zang, accordeon Bert Bernaerts - contrabas, trompet, tuba, zang Theopane Raballand - drums, percussie, zang Bart Maris - trompet, tuba, cornet, zang Christophe Morisset - trombone, bombardon