Door Ellen van der Kemp met foto’s van Berbera van den Hoek Gezien: 18 juli Moreelsepark, Utrecht
SeXY chromosomen Bij de ingang staat een levensgrote zaadcel ons naar binnen te praten. Het kost hem weinig moeite ons binnen te krijgen, want we hebben al kaartjes. In de kleine donkere tent doen de doorzichtige skippyballen tegelijk dienst als eitjes en als zitplaatsen voor het publiek. We krijgen een voorlichtingsfilmpje te zien. En net als we ons vertwijfeld afvragen of we bij biologieles zitten of op de Parade, komen er twee spelers voor het beeld langs rennen. Het zijn X en Y. Ze zijn op zoek naar hun bestemming en raken met elkaar in een machtstrijd verwikkeld. Ovita wacht op het moment om haar kans te grijpen. Omdat in de natuur het recht van de sterkste geldt, kan er maar één de winnaar zijn. We zullen niet zeggen wat het geworden is, een jongetje of een meisje, zodat het nog een beetje spannend blijft, want verder valt er aan deze voorstelling niet zo veel te beleven.
Boeiende kennismaking met Spinvis Net als vorig jaar vinden er deze zomer ook muziekvoorstellingen plaats op De Parade. Onder de noemer ‘Fine Fine Music’ kan er in een intieme huiskamerachtige setting worden genoten van de ‘crème de la crème van de Nederlandse popmuziek’, volgens het persbericht. Verwachtingsvol ga ik naar het optreden van Spinvis.
“Het is vakantie!” roept Erik de Jong, alias Spinvis. “Maar het is niet vrolijk, want ze gaan allemaal dood.” De toon is meteen gezet en alle verwachtingen van een luchtig, vrolijk programma worden in de kiem gesmoord. Maar zo zwaar valt Spinvis nu ook weer niet op de maag. Ik geef toe, het is mijn eerste Spinvis-ervaring en ik moet even wennen. Elke referentie ontbreekt, zowel op tekst- als op muziekgebied, en een hele tijd heb ik de vreemde gewaarwording dat ik niet weet wat ik ervan moet vinden (eigenlijk weet ik het nog steeds niet), terwijl ik altijd overal een mening over heb. Dit is zo anders dan alles waar ik enigszins bekend mee ben, zo origineel en experimenteel.
“We gaan wat liedjes doen”, belooft Spinvis zijn publiek en dat is precies wat hij doet. Samen met een muzikant die pal achter hem zit en daardoor moeilijk te zien is, ‘doet’ hij zijn liedjes: een aantal van zijn eerste album, van het album Nieuwegein aan zee en van het album Dagen van gras, dagen van stro. Helaas laat Spinvis niets horen van het nieuwe album Ritmebox dat vier dagen eerder uitgebracht werd ter gelegenheid van de verjaardag van Simon Vinkenoog, terwijl het nog wel de verjaardag van de dichter is. Ook speelt hij geen Boudewijn de Groot-nummers, wat in het programmaboekje van De Parade aangekondigd stond. Desalniettemin was het een boeiende eerste kennismaking met deze fascinerende singer-sample-songwriter.
“Vakantie!” roept Spinvis nog een keer aan het eind van zijn programma. Hij is er blijkbaar hard aan toe en dat verbaast me niets als ik zie wat hij dit jaar allemaal gedaan heeft: de productie van Ritmebox, muziek voor de film Vox Populi en het schrijven van nummers voor een nieuw album. Gelukkig heeft hij voor de fans nog tijd voor optredens. Op 6 augustus treedt Spinvis weer op tijdens de Parade in Amsterdam. Verder in Fine Fine Music: optredens van Johan, Alamo Race Track, en Charlie Dée.
Veel soul en funk op tweede dag North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting) Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 12 juli 2008.
Een volledig uitverkochte tweede dag van het North Sea Jazz Festival ziet hordes aan mensen krioelen door het grote Ahoy complex waar op deze dag een keur aan soul en funk muzikanten van zich laten horen.
In de Maas is het de uit Nashville afkomstige Victor Wooten die een zaligmakende funksessie neerzet met zijn band. De virtuoze bassist laat aan het begin van zijn optreden al meteen zijn virtuoze slaptechniek horen. De set klinkt vrij los en komt vooral over als een jamsessie waarin ook flarden van covers voorbijkomen.
Een paar deuren verder is het de meesterlijke zanger en toetsenist Frank McComb die Donny Hathaway en Stevie Wonder in herinnering roept. Soul zoals soul bedoeld is: recht uit het hart met bezieling. Ooit stond hij hoog in de hitparade met het nummer Another Day dat hij zong in de band Buckshot LeFonque waar Branford Marsalis de aanvoerder was. Het nummer wordt als toegift gespeeld maar ook al zou hij het nummer niet hebben gedaan dan zou de rest van zijn optreden al hebben voldaan voor uitmuntende kwaliteit.
Een zijstapje buiten de soul/funk deze avond ervaren we als we een kijkje nemen bij oud gediende Paul Simon die de grote Nile mag bespelen. De kleine man is zichtbaar ouder geworden. Recent werk wordt afgewisseld met oude nummers als Sounds Of Silence, Graceland en natuurlijk Call Me Al. Allemaal mooi uitgevoerd maar het gevoel bekruipt je dat deze mooie luisterliedjes niet thuishoren in een massazaal als de Nile. Maar ja, Simon is nu eenmaal een grote ster en niet vaak te zien in ons land dus dan wordt hij automatisch in een onpersoonlijke zaal als de Nile gezet zodat veel liefhebbers ervan kunnen profiteren.
Terug in de Maas zorgt de Braziliaanse componist, toetsenist en arrangeur Eumir Deodato voor een waar funkfeest met zijn band. Vooral geroemd om zijn avontuurlijke bewerking van Strauss’ Also Sprach Zarathustra waarvoor hij in de Grammy prijzen viel heeft hij ook veel voor anderen gedaan. Natuurlijk komt dit nummer in een vlammende versie voorbij maar ook nummers als Do It Again en Whiste Bump gaan erin als zoete koek. Zelf is Deodato niet bepaald communicatief en beweeglijk maar zijn band daarentegen speelt met het grootse plezier alsof het hun laatste avond is. Vooral percussionist Gerardo Velez zweept de hele boel op met zijn acrobatische spelbewegingen en ook drummer Ken Moutenot zit als een manische achter zijn trommels tekeer te gaan. Absoluut een van de hoogtepunten van deze avond!
Een van de krachtigste stemmen uit de soul en funk is natuurlijk die van Chaka Khan. Na lange tijd is er weer een plaat van haar onder de titel Funk This waarvan een aantal nummers worden gespeeld. Het optreden wordt meteen gestart met de hits I Feel For You en Ain’t Nobody. Er wordt door la Khan ook even “church time” ingebouwd met een aantal zeer rustige liederen die wat traag en vervelend overkomen. Maar over Chaka Khan’s zangkwaliteiten kan alleen maar worden gezegd dat ze nog steeds een dijk van een stem heeft die maar weinig aan kracht heeft ingeboet.
Een volgend hoogtepunt van de avond is het trio Toto Bona Lokua. We hebben het hier over zanger en gitarist Gerald Toto, zanger en bassist Richard Bona en zanger en gitarist Lokua Kanza. Het is natuurlijk de fenomenale Richard Bona die de herkenning oproept in de trionaam maar al gauw blijkt dat deze groep gezamenlijk tot ongekende hoogte komt met hun liedjes die West Afrikaanse ritmes, harmonische zangpartijen, pop en jazz laten horen. Het trio heeft in 2004 een CD gemaakt die tot stand is gekomen op basis van improvisatie. Ieder lid kwam met basisstructuren van songs de studio binnen en de bedoeling was om vervolgens spontaan te gaan improviseren. Het resultaat was er een van ongekende klasse en jaren na de release heeft het publiek dit unieke trio live kunnen aanschouwen met een wervelend optreden.
George Benson gaat volledig op safe in de Nile door een batterij aan favorieten te spelen en daarbij veel blije gezichten teweeg brengt. Love x Love, Lady Love Me (One More Time), Give Me The Night en The Greatest Love Of All, ze komen allemaal voorbij. De stem is wat minder sterk dan voorheen maar de muzikale omlijsting en Benson’s gitaarspel compenseren goed. Een veel krachtigere soul stem horen we in de Congo tent. Daar speelt de verrassing van de avond: Sharon Jones & The Dap Kings. De zaal is tot de nok toe gevuld wat er mee te maken heeft dat velen weten dat The Dap Kings prominent hebben meegespeeld op een hoop nummers van het album Back to Black van Amy Winehouse. Op haar grote hit Rehab hoor je eigenlijk The Dap-Kings. Met alle respect voor Amy Winehouse maar na vanavond kun je nog maar een vraag stellen: wie is Amy Winehouse? The Dap-Kings worden geprezen om hun benadering van het essentiële soul/funk geluid zoals het klonk in de midden jaren zestig tot midden jaren zeventig. De in Augusta, Georgia geboren Sharon Jones zet een soulstrot open die je zo grijpt en dat je wordt teruggezogen naar het tijdperk waarin Otis Redding, Ike & Tina Turner en James Brown hun hoogtijdagen vierden. Daarnaast is ze een amusante en beweeglijke podiumpresentatie. Het is overduidelijk dat ze de harten steelt van de aanwezigen. Hun laatste release 100 Days, 100 Nights zal na dit optreden gretig aftrek hebben gevonden.
Soul met een hoofdletter “S” is ook al een kleine veertig jaar een van de ingrediënten van de blazersgroep der blazersgroepen: Tower of Power. Met regelmaat te bewonderen in Nederland en ook North Sea Jazz mag dit jaar weer genieten van de ongecompliceerde soul/funk van dit gezelschap. Oil In The Ground, Diggin’ On James Brown, Soul With A Capital S, We Came To Play en I’ve Got To Groove zijn nummers die voorbijkomen uit het omvangrijke oeuvre. Het uit Oakland afkomstige gezelschap staat garant voor een prima afsluiting van de tweede dag waarin veel soul en funk je om de oren vlogen.
Braziliaanse muziek en soul wisselen elkaar af op eerste avond North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 11 juli 2008.
De 33ste editie van het wereldberoemde North Sea Jazz festival opent zijn deuren op een zonnige dag voor een niet uitverkochte vrijdag maar die nog altijd drommen aan mensen naar Ahoy trekt om weer te genieten van nationale en internationale sterren die zich bewegen in de wereld van jazz en gerelateerde genres als soul, funk, blues, latin en world. Het blijft ook altijd weer erg moeilijk om keuzes te maken in wat je wilt zien op een avond aangezien het een bomvol programma is waar je altijd merkt dat optredens die je graag wilt elkaar overlappen. Cultuurpodium kiest op de eerste dag voor soul en Braziliaanse klanken.
Artist in residence Bobby McFerrin heeft de eer om iedere dag een speciaal project te presenteren. Vandaag opent hij door een optreden te doen met de NDR Big Band. McFerrin is een van de grote stemtovenaren in de jazzwereld die door sommigen ten spijt alleen wordt herkend van het vrolijke liedje Don’t Worry Be Happy. Maar deze man gaat al langer mee dan die ene hit en heeft nog veel meer moois en veel avontuurlijkere platen op zijn naam gezet.
McFerrin komt echter het best tot zijn recht als hij alleen op het podium staat of met een kleine band. Het is dan ook jammer dat de combinatie van de stemacrobaat met een Big Band niet zo heel geweldig uitpakt. Dat heeft niks te maken met de talenten van McFerrin of van de muzikanten in de Big Band maar meer het feit dat McFerrin’s stem wat overschaduwd wordt door de ruime muzikale omlijsting.
Een paar zalen verder bijt Zuco 103 de spits af in de grote zaal de Nile. De groep is inmiddels doorgegroeid tot een van de beste live acts in Nederland en ondanks dat ze eerder op North Sea hebben gespeeld was dat nog niet eerder in de grootste zaal. Het publiek krijgt het beproefde concept voorgeschoteld van swingende Braziliaanse ritmes met dance invloeden waarbij de altijd vrolijk ronddartelende Lilian Vieira haar prettige zang over de songs heen laat rollen. Er wordt overwegend werk gespeeld van hun recent verschenen CD After The Carnival. Een plaat die staat als een huis. Nummers als She en Nunca Mais komen live goed tot hun recht. Techno invloeden worden niet geschuwd en het zijn die momenten dat toetsenist Stefan Schmid goed in zijn element zit door op een avontuurlijke manier tekeer te gaan achter zijn keyboards. Erg leuk blijft ook de meezinger Na Manquira waarbij Vieira het publiek altijd uitnodigt om het aanstekelijke refreintje mee te zingen.
In dezelfde Nile treedt na Zuco 103 jazz en soul stemgigant Al Jarreau op. Zo ongeveer een vast gast op North Sea Jazz aangezien hij met regelmaat staat geprogrammeerd. Hij heeft een nieuwe compilatie CD uit onder de titel Love Songs. Hoewel een lekkere CD pakt dat in een vol gepakte grote zaal toch wat saai uit. Dat heeft niet zozeer te maken met de uitvoering van de liedjes. Jarreau doet zijn ding prima en zijn begeleiders zetten een goede muzikale begeleiding neer maar toch hoor je dit liever in een kleinere setting of beter nog… gewoon thuis op CD terwijl je op de bank zit met je geliefde. Noemenswaardig is wel de krachtige achtergrondzang van de uitdagende Debbie Davis.
De ritmes uit Bahia en Rio de Janeiro worden over een volle Nile heen gegoten door oud gediende Sergio Mendes die na zijn succesvolle optreden van vorig jaar is geprolongeerd op het festival. Hij heeft zojuist een nieuw CD uit onder de titel Encanto die voortborduurt op de ingeslagen weg als die van voorganger Timeless. Een concept dat veel wegheeft van die van Santana waarbij de Braziliaan zich laat omringen door hedendaagse artiesten die de nummers een moderne draai geven en daardoor ook bij een groot publiek aanslaan. De een noemt het uitverkoop, de ander vindt het geraffineerd creatief. In de Nile heeft Mendes een standaard groep muzikanten bij zich en een damestrio waarin Mendes’ vrouw en boegbeeld Gracinha Leporace vanuit maakt. De “moderne” variabele in het gezelschap is rapper Dawn Bishop die af en toe zijn kunstje doet. De grote zaal geniet er in ieder geval van en een selectie van de laatste twee platen vliegen je om de oren die smakelijk klinkt.
In een van de kleinere zalen staat een andere Braziliaanse man die qua naam minder bellen doet rinkelen dan Mendes maar die als een absolute grootheid in zijn thuisland wordt beschouwd en ook onder internationale collega artiesten op handen wordt gedragen: Ivan Lins. Een week voor North Sea Jazz geeft hij een adembenemend optreden met het Metropole Orkest in Amsterdam waarbij duidelijk wordt hoeveel gevoel de man in zijn liedjes weet te stoppen. Op North Sea staat hij met een kleiner gezelschap op het podium van de Darling zaal. De muzikale directie is in handen van toetsenist Jason Miles. Als altijd speelt Leonardo Amuedo mee op gitaar. Speciale gaste is de indrukwekkende vocaliste Nnenna Freelon. Nummers als Lua Soberana, Comcar de Novo en Dinorah Dinorah worden weer met evenveel bezieling voorgedragen als in Amsterdam. Lins is een uniek talent die buiten zijn thuisland maar door een selecte groep muziekliefhebbers lijkt te worden opgepikt terwijl de man bloedstollend mooie liedjes weet te schrijven en voor te dragen.
Vervolgens is het tijd voor de nu soul van twee grote soul dames: Angie Stone en Jill Scott. Angie Stone geeft een energieke set met een dwarsdoorsnee van haar werk. Lekker is haar nieuwe single Baby, maar ook Sometimes, het zwoele The Making Of You en het onvermijdelijke I Wish overtuigen. Toch is het Jill Scott die de Maas (de feitelijke Ahoy zaal) op zijn kop zet met een zeer gedreven set haar poëtische teksten gepaard met de fijne melodieën over een dolenthousiast publiek deponeert. Is It The Way You Love Me, It’s Love, Do You Understand getuigen van prachtige improvisatie en spiritualiteit van een ongekend hoog niveau. Haar hit Golden wordt in een zeer korte uitvoering gespeeld maar mag de pret niet drukken met de geweldige uitvoeringen van het overige werk. Een memorabel optreden.
Dat goede Braziliaanse muziek niet per definitie uit het land zelf hoeft te komen bewijst de Nederlandse groep Sensual die een zeer fijne mengeling maakt van jazz en Braziliaanse invloeden met een prettige groove. Onder aanvoering van het zingende boegbeeld Eva Kieboom zet het gezelschap op het Mississippie podium een overtuigend optreden neer waarbij de concentratie ligt op de nummers van hun recent verschenen tweede CD Salve. Kieboom heeft een prettig stemgeluid en een overtuigende Portugese zang. Stukken als O Desejo en Quero Pirar zijn redelijk up-tempo terwijl je met het dromerige Adao E Eva ter plekke je partner wilt kussen. Opvallend is ook de sterke cover van het door Michael Jackson bekend geworden I Can’t Help It. De bandleden waarvan er een aantal ook bij Wouter Hamel spelen, zetten stuk voor stuk een prestatie neer die het optreden tot een smakelijk toetje maakt. Dit is een groep om in de gaten te houden en kan met een gerust hart volgend jaar nog een keer worden geprogrammeerd en dan op een groter podium!
Door Rita de Vries met foto’s van Marco van Rooijen (klik voor vergroting) Robert Cray 5 juli 2008 - De Vereeniging, Nijmegen
In het kader van zijn Europese tournee heeft Robert Cray zaterdag 5 juli opgetreden in het Concertgebouw de Vereeniging in Nijmegen, Dit optreden is zijn enige concert in Nederland.
De inmiddels 54-jarige blues gitarist heeft in zijn carriere meerdere Grammy's voor zijn werk ontvangen: o.a. voor zijn in 1986 verschenen 3e album "Strong Persuader". Ook heeft hij met vele grote namen samengespeeld, Albert Collins, BB King, John Lee Hooker en Willie Dixon om er een paar te noemen. Tevens heeft hij de afgelopen jaren in het voorprogramma van de Rolling Stones en Eric Clapton (meerdere malen) gestaan. Toen hij in 2006 als support act van Eric Clapton in de Royal Albert Hall in London optrad, heeft hij de live cd "Live from Across the Pond" opgenomen. Veel van zijn met soul doorspekte bluesnummers schrijft hij zelf.
Robert Cray is het eerste concert dat ik in de Vereeniging in Nijmegen gezien heb, en ik moet zeggen dat het een fantastische zaal is. Goed geluid, ruime zaal maar niet al te grote zaal met zit- en staanplaatsen. Interessant om te zien is dat bij dit concert naast de vele veertigers en vijftigers die gewoonlijk bij dit soort concerten aanwezig zijn, er relatief gezien veel jongeren in het publiek aanwezig zijn.
Er is geen voorprogramma en dus komt Robert Cray Band om ongeveer half negen gelijk het podium op. De band bestaat uit Kevin Hayes op drums, Jim Pugh keyboards, Karl Severeid bas en uiteraard Robert Cray gitaar en zang. Het concert opent sterk met "I Guess I Showed Her" van het "Strong Persuader" album. De laatste keer dat ik Robert Cray gezien heb was in 2006 in het voorprogramma van Eric Clapton. Ik vond dat hij toen weliswaar goed speelde, maar dat het op mij niet erg geinspireerd en zelfs een beetje plichtmatig overkwam. Na het eerste nummer van vanavond is me al gelijk duidelijk dat dat vanavond niet het geval is, de band en Robert Cray zijn erg goed op dreef.
De setlist bestaat voornamelijk uit zijn met soul doorspekte bluesnummers van de eerder genoemde live cd "Live from Across the Pond": "The 12 Year Old Boy", de wereldhit "Right Next Door (Because Of Me)", "I Was Warned", "The Things You Do to Me", "Bad Influence", "Twenty", "Back Door Slam", "Poor Johnny", "The One in the Middle" en "Time Makes Two". Absolute hoogtepunten zijn 2 songs die niet op deze live cd staan, namelijk "Smoking Gun" (fantastische gitaarsolo) en de toegift "Sitting On Top Of The World", in een slow blues tempo gespeeld.
Robert Cray had tijdens het concert veel contact met het publiek, bij elk nummer gaf hij een (korte) introductie. En dan komt het enige minpunt van het concert: na afloop van tweede nummer "The 12 Year Old Boy" zegt hij dat verhaal van het nummer een "true story" is. Daarna vindt hij het grappig om vrijwel over elk nummer te zeggen dat het een "true story" is, jammer genoeg tot vervelens aan toe.... Maar gelukkig speelt hij zo fantastisch dat deze "true stories" uiteindelijk bekroond worden met "true pure music"!
Het Bolshoi Ballet in Koninklijk Theater Carré, duizelingwekkend
Door Chantal van den Boogaard met foto van Angela Taylor (klik voor vergroting)
Het Bolshoi Ballet uit Moskou is voor het eerst na 22 jaar weer in Nederland. Afgelopen woensdag werd in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam dit heugelijke feit gevierd met de feestelijke premièrevoorstelling van Het Zwanenmeer, het paradepaardje van het Russische klassieke ballet en bijzonder verbonden aan het Bolshoi Ballet.
Het is maar liefst 22 jaar geleden dat het befaamde Bolshoi Ballet ons land voor het laatst aandeed. Een lange tijd. Het Bolshoi Ballet kent een traditie van ruim 230 jaar. De historie van het ballet kent hoge pieken en diepe dalen. Sinds de jaren 80 is het ballet door een dal gegaan. De veranderingen in Rusland hadden aanvankelijk een negatieve neerslag op het balletgezelschap. Intriges, ruzies en zelfs stakingen niets bleef het Bolshoi Ballet gespaard.
Het tij keerde in 2000 met de komst van algemeen directeur Anatoly Iksanov. Met de komst van Alexei Ratmansky, de artistiek directeur, is het tij definitief gekeerd. Het Bolshoi Ballet heeft de laatste jaren onder zijn bezielende leiding een nieuwe impuls gekregen. Zonder de danstraditie van het 230 jaar oude gezelschap teniet te doen, zorgt hij voor een inspirerende sfeer die ruimte biedt aan de vele jonge talenten die Rusland kent. Ook artistieke vernieuwingen worden door hem niet uit de weg gegaan. Het Bolshoi Ballet staat weer op de kaart.
Het gezelschap streek de afgelopen jaren al neer in Parijs (L'Opera), New York (The New York Metropolitan Opera), Milaan (La Scala) en Londen (The Royal Opera House). Vooral in Engeland kregen de dansers lovende recensies. Vorig jaar werd het Bolshoi Ballet in Londen onderscheiden als 'Best Foreign Company'. Hoogste tijd dus dat het Bolshoi Ballet ook Nederland weer aan zou doen.
Deze maand is het Bolshoi Ballet te bewonderen in Koninklijk Theater Carré. Voor Carré is het de grootste productie die het theater ooit binnen de muren heeft gehad. Met het orkest van het Moskouse Bolshoi Theater, de technici en de staf meegerekend werken er elke avond driehonderd personen mee aan de voorstelling. Zowel het ballet als het orkest zijn op volle sterkte. In totaal telt het gezelschap zo’n 300 personen.
Naast Het Zwanenmeer, zal het voor het eerst zijn dat het Bolshoi Ballet in ons land het spectaculaire ballet Spartacus op de planken brengt. Zowel het Zwanenmeer als Spartacus zijn visitekaartjes van het Russische klassieke ballet.
Het Zwanenmeer en het Bolshoi Ballet zijn nauw aan elkaar verbonden. Het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou. Pjotr Iljitsj Tsjaikovski werd aangezocht als componist. De première was in het Bolshoi Theater te Moskou op 4 maart 1877. Sinds dien is Het Zwanenmeer een permanent onderdeel van het repertoire van het Bolshoi Ballet. Het Zwanenmeer is een van de meest uitgevoerde balletten ter wereld. De eerste choreografie was van Wenzel Reisinger. Het duurde tot 1895, toen Marius Petipa en Lev Ivanov zich bogen over de choreografie, voordat het ballet bij het grote publiek in de smaak viel. Het ballet geldt sinds dien als hoogtepunt van het klassiek-romantische balletgenre.
De versie die op dit moment ten tonele wordt gebracht door het Bolshoi Ballet is in één woord adembenemend. Er wordt virtuoos gedanst door het voltallige ballet. Er wordt gedanst met een ogenschijnlijk groot gemak. De zwaantjes lijken over het toneel te zweven. De solo’s worden voortreffelijk uitgevoerd. Het samenspel is bijzonder goed. Dit moet het product zijn van een ijzeren discipline, veel talent, beheersing, veel training en tomeloze inzet. Svetlana Zakharova, de prima ballerina, danst zowel de rol van Odette als die van Odile op onovertroffen wijze. In Londen werd zij voor deze prestatie door de critici uitgeroepen tot 'beste prima ballerina'. De hofnar, Vyacheslav Lopatin, doet niet voor haar onder. Hij maakt een verbluffende indruk. Vooral zijn solo’s zijn subliem. Daarover zijn alle aanwezigen het eens.
De choreografie is van de hand van Yuri Grigorovich. Hij baseerde zich op het werk van Petipa en Ivanov. Hij bracht het ballet terug van drie naar twee aktes.
Simon Sorokin koos bij deze productie voor een decor en kostuums in de stijl van de neogotiek. Doorgaans wordt zie je een barokke- of rococo. De stijl van de neogotiek hoort bij de stijlperiode van de romantiek en doet meer recht aan het ballet. Alles in deze productie is tot in de puntjes verzorgd en helemaal op elkaar afgestemd.
Het Bolshoi Ballet wordt naar Nederland gehaald door Stardust Theatre van Henk van der Meyden en Monica Strotmann. Stardust heeft een grote naam verworven in de internationale balletwereld en bracht eerder ondermeer het Kirov Ballet, The Royal Ballet met Margot Fonteyn en Rudolf Nureyev, het Tchaikovsky Perm Ballet, het Ballet Maurice Béjart en het Nationaal Ballet van Cuba naar ons land. Het was echter al jaren een wens van Henk van der Meyden en Monica Strotmann het Bolshoi Ballet weer in ons land te presenteren. Het was hoogste tijd daarvoor. Het Bolshoi Ballet is op dit moment beter dan ooit. Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad om het Bolshoi Ballet naar Nederland te krijgen, maar het is gelukt en dat is niet onopgemerkt gebleven. Henk van der Meyden beschouwt het dan ook als de kroon op zijn werk als producent.
Tot eind juli is het Bolshoi Ballet in Amsterdam en brengt drie voorstellingen uit haar repertoire op de planken. Naast Het Zwanenmeer presenteert het Bolshoi voor het eerst in ons land het spectaculaire ballet Spartacus en een moderne eigen bewerking van het ballet The Bright Stream.
