Zaterdag 19 Juli 2008 at 5:50 pm
Ontspannen Willy DeVille vermaakt Carre met uitstekend optreden
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek
Gezien: Willy DeVille in Carre, Amsterdam op 7 juli 2008
Willy DeVille in Carre? Hoort deze man niet thuis in het clubcircuit? Het is even raar maar tijdens het optreden wordt al gauw duidelijk dat DeVille prima uit de voeten kan op een podium als dat van Carre. The Alternative heeft de legendarische man naar Nederland gehaald voor een optreden in het legendarische theater aan de Amstel.
DeVille heeft een nieuwe plaat uit getiteld Pistola dat voortborduurt op het beproefde concept van een mix tussen latin, blues, country en rock. Vaak ademt het de broeierige sfeer van de New Orleans sound wat niet zo raar is gezien DeVille daar woont.
In Carre betreedt DeVille iets na negenen het podium nadat een intro is gespeeld waarin Watermelon Man voorbij komt. Hij ziet er redelijk goed en als gewoonlijk gaat de voormalige frontman van Mink DeVille gekleed in een voodooachtige zwart wit outfit en een hippie brilletje op zijn neus. Hij zit met regelmaat op zijn barkruk, sippend aan een frisje hoewel er later iets sterkers voor hem klaarstaat. Zijn de bezoekers genoodzaakt om bij behoefte aan een sigaret zich te begeven naar het buitenbalkon van Carre, DeVille steekt op het podium de een na de andere sigaret op… hoezo anti-rookbeleid?
DeVille en diens zeven uitstekende begeleiders spelen een afwisselende set van recent en ouder werk. Er wordt opvallend weinig gedaan van zijn laatste CD waarvan alleen een mooi You Got The World In Your Hands en So So Real worden gespeeld. Zijn voorgaande album Crow Jane Alley is vertegenwoordigd met het aanstekelijke Chieva en een broeierig Muddy Waters Rose Out Of The Missippi Mud.
Man’s humeur kan heel wisselend zijn maar in Carre is hij op zijn gemak en spraakzaam en in voor dolletjes. Met zijn rokerige en rauwe stem reageert hij op het aanvankelijk wat rustige in het rode pluche zittende publiek: “This place looks like a library”. White Trash Girl introduceert hij met: ”This is one of the best songs I ever wrote, very dumb, very simple but very good”. Grappend naar het anti-rookbeleid: “Don’t put your cigarettes out in the seats”. En als altijd dolt hij met zijn vaste roadie die hem van alles voorziet. DeVille lijkt een aardig stukje entertainment te kunnen opvoeren en het publiek geniet er zichtbaar van.
Naast de relaxte interactieve benadering van DeVille is er ook plaats voor de publiekfavorieten als het onvermijdbare Spanish Stroll, Demasiado Corazon, Hey Joe en Savoir Faire. DeVille speelt afwisselend akoestisch en elektrisch en klinkt daarin zuiver. Een pluspunt ook voor Carre dat bekend staat om een uitstekende akoestiek.
Willy DeVille geeft het publiek een uitstekend afwisselend ongeveer twee durend optreden waarin duidelijk wordt dat man’s liedjes uitstekend passen in een theater setting. Hulde aan de Alternative!
Wille DeVille - website
De band
Willy DeVille – zang en gitaar
Kenny Margolis – toetsen en cajun-harmonica
Boris Kinberg - percussie
Mark Newman – gitaar
Bob Curiano – bas
Shawn Murray - drums
Dorene Wise – achtergrond zang
YaDonna Wise – achtergrond zang
Donderdag 17 Juli 2008 at 6:18 pm
North Sea Jazz, een eerste indruk
Tekst en beeld van Eljo A. Morpurgo
North Sea Jazz 2008 een festival met een diversiteit aan muziek en mensen. Op vele podia zijn optredens over drie dagen verspreid, en jazz is hier een heel ruim begrip, al zullen de jazzfreaks dat misschien bestrijden. Van vroeg in de avond tot ver na middernacht kun je elke avond genieten van over de zestig optredens. Plannen is iets wat nummer één staat als je naar dit festival gaat wil je jou artiesten ook echt kunnen zien.
Wij besloten o.a. Bobby McFerrin, Chaka Khan, George Benson en DJ Maestro te zien. Helaas is het zo druk en moeilijk om bij AHOY te komen met de auto dat we Bobby McFerrin helaas hebben moeten missen maar een deel van Victor Wooten hebben gezien. Voor Chaka Khan begon ging de zaal al open terwijl Paul Simon nog aan het spelen was. Hoewel je voor Paul extra moest betalen hebben we toch nog een klein mini concert gekregen van ongeveer zes nummers.
Chaka Khan daarentegen was in de grote JVC zaal en was fantastisch om mee te maken. De mensenmassa in de zaal bewoog als een golvende zee op bekende nummers als “I'm Every Woman, I Feel for You, Through the Fire en een paar van haar nieuwe album Funk This.
De sfeer was gezellig en door heel AHOY was de mogelijkheid om de honger en dorst te stillen. Op het dak van AHOY speelde DJ Maestro (Martijn Barkhuis) samen met Rik Mol en Ro Krom waarbij werkelijk het dak er af ging. Deze drie artiesten zijn heerlijk op elkaar ingespeeld en de ene na de andere jam sessie liet de menigte genieten.
George Benson nog zo'n groot artiest sloot voor ons de avond op een geweldige manier waarbij wij als veertigers even terug in de tijd waren. Een groot podium en diverse monitoren gaven een geweldig beeld van de George die zich swingend in het zweet stond te werken terwijl de hele zaal zijn bekende nummers mee zong. Na tien uur waren de voeten op en gingen we moe maar voldaan weer huiswaarts.
Meer over NSJ volgt.
Vrijdag 27 Juni 2008 at 11:41 pm
Gerard van Maasakkers 30-jarig jubileum; Kei gezellig!
Door Chantal van den Boogaard
De teksten gaan over het (Brabantse) leven in de meest ruime zin van het woord. Gerard laat zich inspireren door zijn eigen ervaringen in het leven van alledag. Uiteenlopende onderwerpen, van een dorpsgenoot tot de bedevaart naar Handel, van de aardappeleters tot fusioncoocking. Hij is een observator. Hij ziet de grote lijn, hij ziet de details en wie naar hem luistert mag even met hem meekijken, meedelen in de dingen die hij ziet.
De teksten blinken uit in Brabantse (ogenschijnlijke) eenvoud en zijn bijzonder treffend. Ze spreken zonder meer tot de verbeelding.
Het oeuvre van Gerard is breed, zowel tekstueel als muzikaal. Gerards roots liggen dan misschien in de folk, inmiddels heeft hij zijn vleugels uitgeslagen en kennen zijn arrangementen de meest uiteenlopende invloeden. Doorgaans komen de teksten en de melodieën van Van Maasakkers, de muzikale invulling wordt verzorgd door De Vaste Mannen.
Dit jaar is het 30 jaar geleden dat Gerard van Maasakkers zijn carriere als zanger/tekstschrijver begon. Voor de gemiddelde Brabander hoorde hij al lange tijd tot het cultureel erfgoed, de laatste jaren heeft ook zijn bekendheid buiten de Brabantse provinciegrenzen grote vorm aangenomen. Dat is niet voor niets.
Tot een kleine 10 jaar gelden heeft Gerard naast zijn muzikantenbestaan een baan gehad, onder andere bij Omroep Brabant als presentator. Toen hij 50 werd besloot hij om zich volledig op de muziek te richten. Een goede beslissing, zo weten we nu.
Gerard is een graag geziene gast in radio- en televisieprogramma’s. Recent scoorde hij zijn eerste nummer één hit in de single top 100 met een nieuwe versie van 'As ge ooit’ voor het project Ticket for Tibet. De benefiet-single werd opgenomen door Racoon-zanger Bart vd Weide en zangeres Anneke van Giersbergen, met begeleiding van JW Roy en mensen van Bløf en Kane. ( www.ticketfortibet.com )
Vorig jaar werd Van Maasakkers in Valkenswaard al riant in de bloemen gezet. Het jaarlijkse bloemencorso stond volledig in het teken van hem en zijn muziek. Wie kan dat nog meer zeggen? Extra leuk omdat Gerard uit een tuiniersfamilie komt.
Dit jaar wordt er ter ere van zijn 30-jarige jubileum groots uitgepakt. Op 6, 7 en 8 juni speelde Gerard in Muziekcentrum Frits Philips de sterren van de hemel. Vier keer voor een uitverkochte zaal. Elke avond voor een zeer gemeleerd publiek.
Elke avond staan zijn eigen Vaste mannen trouw aan zijn zijde. Voor de gelegenheid zijn Angelo Verploegen (trompet en bugel) en Bart-Jan Baartmans (gitaar) toegevoegd aan het viertal. Ook de strijkers van kamerorkest Magogo uit Tilburg en brassband “De Vooruitgang” uit Gerards eigen Nuenen waren elke avond van de partij. En, het kan niet op, elk van de avonden had Gerard andere schare aan vooraanstaande Nederlandse, vooral Brabantse, musici aan zijn zijde. Zo waren er J.W. Roy, Frank Lammers, Guus Meeuwis, Jelle Amersfoort en Frans Pollux. Geen halve maatregelen dus.
Al hebben Gerards teksten weinig opsmuk nodig en al kan Gerard zelf ook best een feestje bouwen, zeker samen met zijn Vaste Mannen, de hele entourage maakt het extra feestelijk. Gerard is helemaal in zijn element op zijn eigen feest. Hij zingt de sterren van de hemel. Maar af en toe maakt hij zijn podium vrij, wanneer een van zijn gasten zijn een nummer van hem wil zingen. Een bijzonder verrassende toevoeging aan de avond.
De sfeer is gemoedelijk. Iedereen is in zijn element. Hoewel de zaal 1100 plaatsen telt, en helemaal is uitverkocht, voelt het alsof je in een bruin café bent. Het publiek hangt aan Gerards lippen en zingt de nummer al gauw mee.
Zijn optreden is meer dan alleen goede teksten en mooie muziek. Het is ook een heel goede sfeer, gemoedelijkheid, vertrouwdheid. Het is een heel mooie beleving die zich niet gemakkelijk laat omschrijven.
Gerard is een performer in hart en nieren. Hij zit al 30 jaar in het vak en hij houdt voorlopig niet op, zo laat hij weten. En daar zijn jong en oud blij mee.
Na het concert gaat het feest door in de foyer, onder het genot van een hapje en een drankje begeeft Gerard zich onder de bezoekers. Voor iedereen die hem aanspreekt heeft hij tijd en belangstelling; een opmerking over zijn jasje, de tekening van een kind, overal staat hij even bij stil. Precies zoals in zijn liedjes. Zo doet hij dat altijd, hoor ik van anderen. Geweldig toch!
De muziek van Gerard van Maasakkers is van alle tijden. Dat bewijzen nummer als “As ge oit” en “Hee gaode mee?”. Beide nummers staan op de tribute-cd "Gerard van Maasakkers ANDERS", die in september van dit jaar uit zal komen. Daarop zingen collega's de liedjes van Gerard; Guus Meeuwis zingt "Ik wil bij jou zijn", Bennie Jolink zingt "Achter de schuur", en verder; het Rosenberg trio (Terras), Paul de Leeuw (duet Gij en ik), Izaline Calister (De lucht zit nog vol dagen), Jack Poels (Kan de deur nie dicht), Nick & Simon (Sterren van de hemel), Gert Vlok Nel ('t Kumt zoals 't kumt), JW Roy (Dag Jozefien), Mich Walschaerts (As ge ooit) en nog vele anderen. (De cd komt in september 2008 uit). Vooruitlopend daarop is in mei de cd-single “Hee gaode mee” met Frank Lammers, Guus Meeuwis en J.W. Roy uitgebracht.
Voor hen die er niet bij konden zijn in Muziekcentrum Frits Philips. Heb geen spijt, “Spijt is zund van d’n tijd”. Bovendien zal “ons Gerard” zijn jubileumconcert nog een aantal keren dunnetjes overdoen. In augustus krijgt u al de eerste herkansing op Theaterfestival Boulevard in ’s-Hertogenbosch, de kaarten zijn al in de voorverkoop. Vanaf september zal hij diverse theaters in het land bezoeken. Op 21 en 22 december zal Gerard van Maasakkers samen met andere muzikanten opnieuw in Muziekcentrum Frits Philips optreden. Kijk hier voor de volledige concertagenda.
Voor meer informatie over Gerard van Maasakkers kijkt u op: www.gerardvanmaasakkers.com . Hier kunt u ook de single “Hee gaode mee” downloaden en fragmenten beluisteren van de nieuwe CD.
En mocht je er daarna nóg geen genoeg van hebben, Omroep Brabant TV heeft het concert van zondag 8 juni vereeuwigd. Het zal op 26 december 2008 worden uitgezonden.
Donderdag 26 Juni 2008 at 12:57 pm
Marjolein Teepen schittert als Evita
Door Annette Stokman met foto's van Deen van Meer en Govert de Roos
7 juni 2008
In het theater Het Park in Hoorn met prachtig uitzicht over het IJsselmeer, vond de alternate première van Marjolein Teepen in de musical Evita plaats. Marjolein heeft als 2e hoofdrolspeelster al vele malen de rol van Evita vertolkt. Dit is echter de eerste officiële voorstelling met de pers, waarin zij in het zonnetje wordt gezet en terecht want ze heeft haar eigen première zeker verdiend. Dit vonden ook haar concurrenten van het programma ‘op zoek naar Evita’. Brigitte Heitzer (1e hoofdrolspeelster van de rol Evita) en Suzan Zeegers (hoofdrolspeelster in de musical ‘les miserable’), die beiden in de zaal zaten.
De eerste acte begint met de mededeling aan het volk dat Evita is overleden op 33 jarige leeftijd. Daarna ontrolt zich in een flashback het leven van Eva Duarte voor de ogen van het publiek.
Eva wordt geboren als onwettig kind van een boer en leeft in grote armoede. Als ze op haar 15e de nachtclub-artiest Augustin Magaldi leert kennen, gaat ze met hem mee naar Buenos Aires op zoek naar een beter bestaan en meer kleur in haar leven. Daar zet ze zich volledig in om haar ambitie, actrice te worden, waar te maken. Ze maakt hierbij geraffineerd gebruik van de aantrekkingskracht die ze heeft op mannen. Als ze in 1944 Kolonel Juan Domingo Perón leert kennen, weet ze ook hem voor zich te winnen. Wanneer Perón president van Argentinië wordt, verwerft Eva de status van First Lady. Duidelijk is dat zij de drijvende kracht is achter Perón. Daar waar hij twijfelt, toont zij kracht en al gauw is ze populairder dan haar man. Met haar charmes gecombineerd met haar afkomst windt ze het volk om haar vingers en wordt hun heldin. De enige die haar kritisch volgt is Che, die alles wat ze doet toetst op haar werkelijke motieven.
Marjolein Teepen is wat mij betreft overtuigend in alle facetten van de rol van Evita. Eerst zie je de openlijk uitdagende 15 jarige, soms nog wat giechelig, maar al vol temperament en honger naar het leven. Later zet ze duidelijk meer ambitie en raffinement neer met soms een zweempje onzekerheid er tussen door, die dan al snel weer plaats maakt voor berekening. Als laatste ontroert ze als kwetsbare zieke vrouw, die ondanks dat, toch nog haar kracht weet te vinden. Een vrouw die in wezen maar naar één ding werkelijk zocht: deel van het leven van het Argentijnse volk te zijn.
Wel is het zo dat het personage van Eva mij in de 2e acte duidelijk meer raakte dan in de eerste. Mogelijk komt dit omdat er dan meer diepgang en nuance komt in het karakter van Eva Perón.
Marjolein heeft een prachtige stem en zingt zowel de ingetogen meer kwetsbare - als de passionele stukken met veel emotie. Ze maakt zeer goed gebruik van de expressie in haar gezicht, maar ook van haar lichaamshouding. Ik merkte dat ik soms overtuigd was van de oprechtheid van Evita en vlak daarna weer ging twijfelen aan haar motieven. Deze verschillende kanten in het karakter van Eva Perón weet Marjolein goed te vertolken
Stanley Burleson in de rol van Che is een feest om naar te kijken. Hij heeft de rol van kritische commentator en spiegel van Evita en het volk. Hij hekelt de betrokkenheid van Eva Perón bij het volk en zet deze naast het eigen gewin die haar daden haar opleveren. Ook de verering van het volk voor ‘hun Evita’ benadert hij cynisch onder andere door de vergelijking te maken met een fanclub. Hij is degene die het Argentijnse volk steeds onder de aandacht brengt. Zo trekt hij, tijdens één van de eerste duetten van Juan en Eva Perón samen, woordeloos en onopvallend maar daardoor juist luid en duidelijk, een gordijn achter hen over het toneel met daarop een grote Argentijnse menigte. Ook zegt hij dat Evita weliswaar stijl heeft, maar niet zoveel stijl als het volk. Stanley speelt zijn rol heel naturel, schijnbaar moeiteloos, met een goed gevoel voor timing en duidelijk met veel plezier. Pure kwaliteit!
Ook wil ik Anouk Maas noemen in haar rol van maîtresse van Juan Perón. Ze zong een prachtige solo nadat zij door Perón aan de kant was gezet voor Eva Duarte.
In het decor van de voorstelling vond ik het leuk dat er veel gewerkt werd met trappen, zoals de wenteltrap waarmee zowel letterlijk als figuurlijk Eva’s weg naar de top werd uitgebeeld. Ook heb ik genoten van enkele woordgrapjes in de tekst, zoals tijdens een duet van Juan en Eva Perón: ‘wij zijn het waard, u toch ook?’
Jammer vond ik dat het ensemble op sommige momenten wat statisch bleef en daardoor wat onzichtbaar werd. Mogelijk is dit bewust zo gedaan om alle aandacht op de hoofdrollen te houden.
Al met al een schitterende première en als voorstelling een absolute aanrader voor wie hem nog niet heeft gezien. Ik heb zelf helaas Brigitte Heitzer niet zien spelen en wil haar ook absoluut niet te kort doen, maar in retrospectief vind ik dat Marjolein Teepen zeker een 1e hoofdrol waardig is.
Maandag 23 Juni 2008 at 9:15 pm
Muziek in m'n hoofd
Door Michiel Pat met foto's van Jeroen van den Ent
De waarschijnlijk laatste keer was het; The Music in My Head festival te Den Haag. De eerste avond, vrijdag waren drie acts geprogrammeerd in de grote zaal van het Paard. De eerste act, ‘the Notwist’, beet het spits af.
Het was redelijk druk, helemaal gezien de concurrentie door de EK wedstrijd Nederland – Frankrijk. De vijfkoppige band speelt indierock gemixt met electro noise en beats. Hoewel ze hun stinkende best staan te doen op de buhne komt het vijftal niet goed uit de verf. Voornamelijk de ritme vastheid is een probleem, die erg wordt geaccentueerd door de computerbased, wel ritme vaste, electro noise en beats. Het publiek vat het gelukkig goed op en juichen The Notwist aanmoedigend toe.
De tweede band is een ander verhaal. Ook een indieband, maar met meer aandacht voor de liedjes en een fenomenale frontman, Stephen Malkmus & the Jicks. Malkus, eerder frontman van de legendarische band Pavement, doet zijn ervaring eer aan en tilt de zaal naar een hoger niveau. Mooie liedjes, virtuoos gitaarspel en harmonieuze samenzang met de dames uit de band zorgen voor een fantastische ervaring. Tussen de nummers door wordt de stand Nederland – Frankrijk af en toe door Malkus doorgegeven en zo hoeft niemand iets te missen. Absoluut een genot voor het oog en oor dit schouwspel.
Als laatste speelt de klapper van de avond; Sinead o’Connor. Dat veel mensen toch eerst de wedstrijd hebben bekeken wordt nu duidelijk, de zaal stroomt vol. Sinead die nog bekend staat om het verscheuren van de foto van de paus komt heel rustig, bijna timide over. Bijgestaan door een akoestische gitarist en een toetsenist/akoestische gitarist speelt ze hele rustige liedjes. Met een stem die niets van de eronder liggende intensiteit heeft verloren speelt ze de zaal stil. Een fantastisch luister concert, waarbij voornamelijk de liedjes met een folk viel, bijna met een gewelddadige rust worden gebracht.
