Braziliaanse muziek en soul wisselen elkaar af op eerste avond North Sea Jazz 2008
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek Gezien: North Sea Jazz festival, Ahoy, Rotterdam op 11 juli 2008.
De 33ste editie van het wereldberoemde North Sea Jazz festival opent zijn deuren op een zonnige dag voor een niet uitverkochte vrijdag maar die nog altijd drommen aan mensen naar Ahoy trekt om weer te genieten van nationale en internationale sterren die zich bewegen in de wereld van jazz en gerelateerde genres als soul, funk, blues, latin en world. Het blijft ook altijd weer erg moeilijk om keuzes te maken in wat je wilt zien op een avond aangezien het een bomvol programma is waar je altijd merkt dat optredens die je graag wilt elkaar overlappen. Cultuurpodium kiest op de eerste dag voor soul en Braziliaanse klanken.
Artist in residence Bobby McFerrin heeft de eer om iedere dag een speciaal project te presenteren. Vandaag opent hij door een optreden te doen met de NDR Big Band. McFerrin is een van de grote stemtovenaren in de jazzwereld die door sommigen ten spijt alleen wordt herkend van het vrolijke liedje Don’t Worry Be Happy. Maar deze man gaat al langer mee dan die ene hit en heeft nog veel meer moois en veel avontuurlijkere platen op zijn naam gezet.
McFerrin komt echter het best tot zijn recht als hij alleen op het podium staat of met een kleine band. Het is dan ook jammer dat de combinatie van de stemacrobaat met een Big Band niet zo heel geweldig uitpakt. Dat heeft niks te maken met de talenten van McFerrin of van de muzikanten in de Big Band maar meer het feit dat McFerrin’s stem wat overschaduwd wordt door de ruime muzikale omlijsting.
Een paar zalen verder bijt Zuco 103 de spits af in de grote zaal de Nile. De groep is inmiddels doorgegroeid tot een van de beste live acts in Nederland en ondanks dat ze eerder op North Sea hebben gespeeld was dat nog niet eerder in de grootste zaal. Het publiek krijgt het beproefde concept voorgeschoteld van swingende Braziliaanse ritmes met dance invloeden waarbij de altijd vrolijk ronddartelende Lilian Vieira haar prettige zang over de songs heen laat rollen. Er wordt overwegend werk gespeeld van hun recent verschenen CD After The Carnival. Een plaat die staat als een huis. Nummers als She en Nunca Mais komen live goed tot hun recht. Techno invloeden worden niet geschuwd en het zijn die momenten dat toetsenist Stefan Schmid goed in zijn element zit door op een avontuurlijke manier tekeer te gaan achter zijn keyboards. Erg leuk blijft ook de meezinger Na Manquira waarbij Vieira het publiek altijd uitnodigt om het aanstekelijke refreintje mee te zingen.
In dezelfde Nile treedt na Zuco 103 jazz en soul stemgigant Al Jarreau op. Zo ongeveer een vast gast op North Sea Jazz aangezien hij met regelmaat staat geprogrammeerd. Hij heeft een nieuwe compilatie CD uit onder de titel Love Songs. Hoewel een lekkere CD pakt dat in een vol gepakte grote zaal toch wat saai uit. Dat heeft niet zozeer te maken met de uitvoering van de liedjes. Jarreau doet zijn ding prima en zijn begeleiders zetten een goede muzikale begeleiding neer maar toch hoor je dit liever in een kleinere setting of beter nog… gewoon thuis op CD terwijl je op de bank zit met je geliefde. Noemenswaardig is wel de krachtige achtergrondzang van de uitdagende Debbie Davis.
De ritmes uit Bahia en Rio de Janeiro worden over een volle Nile heen gegoten door oud gediende Sergio Mendes die na zijn succesvolle optreden van vorig jaar is geprolongeerd op het festival. Hij heeft zojuist een nieuw CD uit onder de titel Encanto die voortborduurt op de ingeslagen weg als die van voorganger Timeless. Een concept dat veel wegheeft van die van Santana waarbij de Braziliaan zich laat omringen door hedendaagse artiesten die de nummers een moderne draai geven en daardoor ook bij een groot publiek aanslaan. De een noemt het uitverkoop, de ander vindt het geraffineerd creatief. In de Nile heeft Mendes een standaard groep muzikanten bij zich en een damestrio waarin Mendes’ vrouw en boegbeeld Gracinha Leporace vanuit maakt. De “moderne” variabele in het gezelschap is rapper Dawn Bishop die af en toe zijn kunstje doet. De grote zaal geniet er in ieder geval van en een selectie van de laatste twee platen vliegen je om de oren die smakelijk klinkt.
In een van de kleinere zalen staat een andere Braziliaanse man die qua naam minder bellen doet rinkelen dan Mendes maar die als een absolute grootheid in zijn thuisland wordt beschouwd en ook onder internationale collega artiesten op handen wordt gedragen: Ivan Lins. Een week voor North Sea Jazz geeft hij een adembenemend optreden met het Metropole Orkest in Amsterdam waarbij duidelijk wordt hoeveel gevoel de man in zijn liedjes weet te stoppen. Op North Sea staat hij met een kleiner gezelschap op het podium van de Darling zaal. De muzikale directie is in handen van toetsenist Jason Miles. Als altijd speelt Leonardo Amuedo mee op gitaar. Speciale gaste is de indrukwekkende vocaliste Nnenna Freelon. Nummers als Lua Soberana, Comcar de Novo en Dinorah Dinorah worden weer met evenveel bezieling voorgedragen als in Amsterdam. Lins is een uniek talent die buiten zijn thuisland maar door een selecte groep muziekliefhebbers lijkt te worden opgepikt terwijl de man bloedstollend mooie liedjes weet te schrijven en voor te dragen.
Vervolgens is het tijd voor de nu soul van twee grote soul dames: Angie Stone en Jill Scott. Angie Stone geeft een energieke set met een dwarsdoorsnee van haar werk. Lekker is haar nieuwe single Baby, maar ook Sometimes, het zwoele The Making Of You en het onvermijdelijke I Wish overtuigen. Toch is het Jill Scott die de Maas (de feitelijke Ahoy zaal) op zijn kop zet met een zeer gedreven set haar poëtische teksten gepaard met de fijne melodieën over een dolenthousiast publiek deponeert. Is It The Way You Love Me, It’s Love, Do You Understand getuigen van prachtige improvisatie en spiritualiteit van een ongekend hoog niveau. Haar hit Golden wordt in een zeer korte uitvoering gespeeld maar mag de pret niet drukken met de geweldige uitvoeringen van het overige werk. Een memorabel optreden.
Dat goede Braziliaanse muziek niet per definitie uit het land zelf hoeft te komen bewijst de Nederlandse groep Sensual die een zeer fijne mengeling maakt van jazz en Braziliaanse invloeden met een prettige groove. Onder aanvoering van het zingende boegbeeld Eva Kieboom zet het gezelschap op het Mississippie podium een overtuigend optreden neer waarbij de concentratie ligt op de nummers van hun recent verschenen tweede CD Salve. Kieboom heeft een prettig stemgeluid en een overtuigende Portugese zang. Stukken als O Desejo en Quero Pirar zijn redelijk up-tempo terwijl je met het dromerige Adao E Eva ter plekke je partner wilt kussen. Opvallend is ook de sterke cover van het door Michael Jackson bekend geworden I Can’t Help It. De bandleden waarvan er een aantal ook bij Wouter Hamel spelen, zetten stuk voor stuk een prestatie neer die het optreden tot een smakelijk toetje maakt. Dit is een groep om in de gaten te houden en kan met een gerust hart volgend jaar nog een keer worden geprogrammeerd en dan op een groter podium!
Door Rita de Vries met foto’s van Marco van Rooijen (klik voor vergroting) Robert Cray 5 juli 2008 - De Vereeniging, Nijmegen
In het kader van zijn Europese tournee heeft Robert Cray zaterdag 5 juli opgetreden in het Concertgebouw de Vereeniging in Nijmegen, Dit optreden is zijn enige concert in Nederland.
De inmiddels 54-jarige blues gitarist heeft in zijn carriere meerdere Grammy's voor zijn werk ontvangen: o.a. voor zijn in 1986 verschenen 3e album "Strong Persuader". Ook heeft hij met vele grote namen samengespeeld, Albert Collins, BB King, John Lee Hooker en Willie Dixon om er een paar te noemen. Tevens heeft hij de afgelopen jaren in het voorprogramma van de Rolling Stones en Eric Clapton (meerdere malen) gestaan. Toen hij in 2006 als support act van Eric Clapton in de Royal Albert Hall in London optrad, heeft hij de live cd "Live from Across the Pond" opgenomen. Veel van zijn met soul doorspekte bluesnummers schrijft hij zelf.
Robert Cray is het eerste concert dat ik in de Vereeniging in Nijmegen gezien heb, en ik moet zeggen dat het een fantastische zaal is. Goed geluid, ruime zaal maar niet al te grote zaal met zit- en staanplaatsen. Interessant om te zien is dat bij dit concert naast de vele veertigers en vijftigers die gewoonlijk bij dit soort concerten aanwezig zijn, er relatief gezien veel jongeren in het publiek aanwezig zijn.
Er is geen voorprogramma en dus komt Robert Cray Band om ongeveer half negen gelijk het podium op. De band bestaat uit Kevin Hayes op drums, Jim Pugh keyboards, Karl Severeid bas en uiteraard Robert Cray gitaar en zang. Het concert opent sterk met "I Guess I Showed Her" van het "Strong Persuader" album. De laatste keer dat ik Robert Cray gezien heb was in 2006 in het voorprogramma van Eric Clapton. Ik vond dat hij toen weliswaar goed speelde, maar dat het op mij niet erg geinspireerd en zelfs een beetje plichtmatig overkwam. Na het eerste nummer van vanavond is me al gelijk duidelijk dat dat vanavond niet het geval is, de band en Robert Cray zijn erg goed op dreef.
De setlist bestaat voornamelijk uit zijn met soul doorspekte bluesnummers van de eerder genoemde live cd "Live from Across the Pond": "The 12 Year Old Boy", de wereldhit "Right Next Door (Because Of Me)", "I Was Warned", "The Things You Do to Me", "Bad Influence", "Twenty", "Back Door Slam", "Poor Johnny", "The One in the Middle" en "Time Makes Two". Absolute hoogtepunten zijn 2 songs die niet op deze live cd staan, namelijk "Smoking Gun" (fantastische gitaarsolo) en de toegift "Sitting On Top Of The World", in een slow blues tempo gespeeld.
Robert Cray had tijdens het concert veel contact met het publiek, bij elk nummer gaf hij een (korte) introductie. En dan komt het enige minpunt van het concert: na afloop van tweede nummer "The 12 Year Old Boy" zegt hij dat verhaal van het nummer een "true story" is. Daarna vindt hij het grappig om vrijwel over elk nummer te zeggen dat het een "true story" is, jammer genoeg tot vervelens aan toe.... Maar gelukkig speelt hij zo fantastisch dat deze "true stories" uiteindelijk bekroond worden met "true pure music"!
Het Bolshoi Ballet in Koninklijk Theater Carré, duizelingwekkend
Door Chantal van den Boogaard met foto van Angela Taylor (klik voor vergroting)
Het Bolshoi Ballet uit Moskou is voor het eerst na 22 jaar weer in Nederland. Afgelopen woensdag werd in Koninklijk Theater Carré in Amsterdam dit heugelijke feit gevierd met de feestelijke premièrevoorstelling van Het Zwanenmeer, het paradepaardje van het Russische klassieke ballet en bijzonder verbonden aan het Bolshoi Ballet.
Het is maar liefst 22 jaar geleden dat het befaamde Bolshoi Ballet ons land voor het laatst aandeed. Een lange tijd. Het Bolshoi Ballet kent een traditie van ruim 230 jaar. De historie van het ballet kent hoge pieken en diepe dalen. Sinds de jaren 80 is het ballet door een dal gegaan. De veranderingen in Rusland hadden aanvankelijk een negatieve neerslag op het balletgezelschap. Intriges, ruzies en zelfs stakingen niets bleef het Bolshoi Ballet gespaard.
Het tij keerde in 2000 met de komst van algemeen directeur Anatoly Iksanov. Met de komst van Alexei Ratmansky, de artistiek directeur, is het tij definitief gekeerd. Het Bolshoi Ballet heeft de laatste jaren onder zijn bezielende leiding een nieuwe impuls gekregen. Zonder de danstraditie van het 230 jaar oude gezelschap teniet te doen, zorgt hij voor een inspirerende sfeer die ruimte biedt aan de vele jonge talenten die Rusland kent. Ook artistieke vernieuwingen worden door hem niet uit de weg gegaan. Het Bolshoi Ballet staat weer op de kaart.
Het gezelschap streek de afgelopen jaren al neer in Parijs (L'Opera), New York (The New York Metropolitan Opera), Milaan (La Scala) en Londen (The Royal Opera House). Vooral in Engeland kregen de dansers lovende recensies. Vorig jaar werd het Bolshoi Ballet in Londen onderscheiden als 'Best Foreign Company'. Hoogste tijd dus dat het Bolshoi Ballet ook Nederland weer aan zou doen.
Deze maand is het Bolshoi Ballet te bewonderen in Koninklijk Theater Carré. Voor Carré is het de grootste productie die het theater ooit binnen de muren heeft gehad. Met het orkest van het Moskouse Bolshoi Theater, de technici en de staf meegerekend werken er elke avond driehonderd personen mee aan de voorstelling. Zowel het ballet als het orkest zijn op volle sterkte. In totaal telt het gezelschap zo’n 300 personen.
Naast Het Zwanenmeer, zal het voor het eerst zijn dat het Bolshoi Ballet in ons land het spectaculaire ballet Spartacus op de planken brengt. Zowel het Zwanenmeer als Spartacus zijn visitekaartjes van het Russische klassieke ballet.
Het Zwanenmeer en het Bolshoi Ballet zijn nauw aan elkaar verbonden. Het ballet werd gemaakt op verzoek van het Keizerlijk Theater in Moskou. Pjotr Iljitsj Tsjaikovski werd aangezocht als componist. De première was in het Bolshoi Theater te Moskou op 4 maart 1877. Sinds dien is Het Zwanenmeer een permanent onderdeel van het repertoire van het Bolshoi Ballet. Het Zwanenmeer is een van de meest uitgevoerde balletten ter wereld. De eerste choreografie was van Wenzel Reisinger. Het duurde tot 1895, toen Marius Petipa en Lev Ivanov zich bogen over de choreografie, voordat het ballet bij het grote publiek in de smaak viel. Het ballet geldt sinds dien als hoogtepunt van het klassiek-romantische balletgenre.
De versie die op dit moment ten tonele wordt gebracht door het Bolshoi Ballet is in één woord adembenemend. Er wordt virtuoos gedanst door het voltallige ballet. Er wordt gedanst met een ogenschijnlijk groot gemak. De zwaantjes lijken over het toneel te zweven. De solo’s worden voortreffelijk uitgevoerd. Het samenspel is bijzonder goed. Dit moet het product zijn van een ijzeren discipline, veel talent, beheersing, veel training en tomeloze inzet. Svetlana Zakharova, de prima ballerina, danst zowel de rol van Odette als die van Odile op onovertroffen wijze. In Londen werd zij voor deze prestatie door de critici uitgeroepen tot 'beste prima ballerina'. De hofnar, Vyacheslav Lopatin, doet niet voor haar onder. Hij maakt een verbluffende indruk. Vooral zijn solo’s zijn subliem. Daarover zijn alle aanwezigen het eens.
De choreografie is van de hand van Yuri Grigorovich. Hij baseerde zich op het werk van Petipa en Ivanov. Hij bracht het ballet terug van drie naar twee aktes.
Simon Sorokin koos bij deze productie voor een decor en kostuums in de stijl van de neogotiek. Doorgaans wordt zie je een barokke- of rococo. De stijl van de neogotiek hoort bij de stijlperiode van de romantiek en doet meer recht aan het ballet. Alles in deze productie is tot in de puntjes verzorgd en helemaal op elkaar afgestemd.
Het Bolshoi Ballet wordt naar Nederland gehaald door Stardust Theatre van Henk van der Meyden en Monica Strotmann. Stardust heeft een grote naam verworven in de internationale balletwereld en bracht eerder ondermeer het Kirov Ballet, The Royal Ballet met Margot Fonteyn en Rudolf Nureyev, het Tchaikovsky Perm Ballet, het Ballet Maurice Béjart en het Nationaal Ballet van Cuba naar ons land. Het was echter al jaren een wens van Henk van der Meyden en Monica Strotmann het Bolshoi Ballet weer in ons land te presenteren. Het was hoogste tijd daarvoor. Het Bolshoi Ballet is op dit moment beter dan ooit. Het heeft nogal wat voeten in de aarde gehad om het Bolshoi Ballet naar Nederland te krijgen, maar het is gelukt en dat is niet onopgemerkt gebleven. Henk van der Meyden beschouwt het dan ook als de kroon op zijn werk als producent.
Tot eind juli is het Bolshoi Ballet in Amsterdam en brengt drie voorstellingen uit haar repertoire op de planken. Naast Het Zwanenmeer presenteert het Bolshoi voor het eerst in ons land het spectaculaire ballet Spartacus en een moderne eigen bewerking van het ballet The Bright Stream.
Paspoppen Royal de Luxe zorgen voor mysterie in Antwerpen
Tekst en beeld van Henry Krul (klik voor vergroting)
Het is volop “solden” (uitverkoop op z’n Vlaams) op Antwerps grootste winkelstraat de Meir. Op zich rond deze tijd van het jaar niets ongewoons. Veel etalages schreeuwen het uit dat de 2e of 3e afprijzing begonnen is. Ook niet ongewoon. Toch speelt er zich t/m zondag 20 juli een mysterie af in zo’n tien etalages van deze aantrekkelijke winkelstraat.
Iedere dag zijn bepaalde etalages weer anders. En dat is niet gebruikelijk. De paspoppen die daar verblijven voelen zich niet op hun gemak. Ze leven of lijken te leven en dagelijks gedurende tien dagen spelen zich daar vreemde verhalen af. De poppen lijken op de één of andere wijze niet tevreden met hun leven als paspop gekluisterd aan etalages.
Het volgende verhaal doet zich te ronde: Lord Baker bracht in 1750 de eerste paspop mee naar Londen. Hij vond ze na de schipbreuk van een boot in de Pacific: het was een forsgebouwde vrouwenromp. De toenmalige koningin verstopte haar in de diepste kerker. Meer dan honderd jaar later vertrouwde keizerin Eugenie haar toe aan haar hofkleermaker, die de pop al snel aan kledij liet wennen.
Rond 1900 zette een Nederlander zich aan de serieproductie van paspoppen. Zijn poppen huilden vaak, gevangen als ze zaten in hun pantser. Dankzij een revolutionaire ontwikkeling in de fabricatie vermenigvuldigden de paspoppen zich snel, en de vraag of ze ook echt emoties voelden hield een groepje filosofen sterk bezig. Een getuige verklaarde dat hij er op een nacht een paar door de ramen zag verdwijnen. Vanaf toen houden de winkels hen extra in de gaten.
Drie dagen lang heb ik de transformaties in de etalages gevolgd. Royal de Luxe staat garant voor bijzondere evenementen. Is het niet de spraakmakende olifant en de sultan die twee jaar geleden of de enorme reus die bijna tien jaar geleden Antwerpen aandeed. Ze zijn ’s werelds beroemdste straattheatergroep (afkomstig uit Nantes) en staan garant voor bijzondere en eigenzinnige voorstellingen. Ik wilde dit “live” meemaken en reisde af naar Antwerpen. Helaas door tijdgebrek maar een paar dagen; de finale (de poppen schijnen op zaterdag naar buiten te komen….) mis ik helaas.
De poppen zijn geenszins emotieloze poppen. Ze tonen veel gevoel. In iedere situatie weer anders. Blijdschap, angst, vertwijfeling, boosheid; niets is hun vreemd. Opmerkelijk is dat de meeste poppen een evenbeeld zijn van mensen uit het artistieke team van Royal de Luxe waaronder de artistiek directeur Jean-Luc Courcoult en zijn rechterhand Anne-Marie Vennel. Iedere avond vanaf 19 uur werd er druk gewerkt in de etalages door zo’n 25 medewerkers. De scene werd omgebouwd en dat gebeurde zeer minutieus. Zeer boeiend vond ik dit. En ik niet alleen getuige de vele vaste bezoekers die ik iedere avond weer tegenkwam.
Op zondag 20 juli is dit gratis evenement in het kader van de Zomer van Antwerpen weer afgelopen. Het programma van dit festival biedt t/m 24 augustus nog wel veel ander vertier waaronder de voorstelling De nachtmerries van Toni Travolta door Cie Gran Reynata (in de regie van Jean-Luc Courcoult). Wie De opstand van de paspoppen nog elders wil zien zal moeten afreizen naar Berlijn, Tokio of New York alwaar ze, naar verluidt, weer tot leven komen. Antwerpen lijkt een warme band met dit gezelschap te hebben. Laten ze dit maar zo houden dan reis ik af en toe graag af naar Belgisch grootste havenstad.
Met: Valérie Bigeard, Fabien Dumousseau, Patrick Lefebvre, Etienne Louvieaux, Ludovic Perche, Cécile Borry, Jean-Michel Caillebotte, Julie Caillebotte, Marie Guillemet, Franck Lebarbe, Marilou Mayeur, Denis Merlet, Florence Mounet, Céline Naud, Jeanne Ott, Anne Ripoche, Julien Roche, Jeff Terrien, Raymond Kajak, Stéphane Nicolas, Jean-Luc Courcoult, Anne-Marie Vennel, Roland Thomas, Martha Vanwarreghem
Coproductie: Royal de Luxe, Institut International de la Marionnette, Ville de Nantes
Ontspannen Willy DeVille vermaakt Carre met uitstekend optreden
Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek Gezien: Willy DeVille in Carre, Amsterdam op 7 juli 2008
Willy DeVille in Carre? Hoort deze man niet thuis in het clubcircuit? Het is even raar maar tijdens het optreden wordt al gauw duidelijk dat DeVille prima uit de voeten kan op een podium als dat van Carre. The Alternative heeft de legendarische man naar Nederland gehaald voor een optreden in het legendarische theater aan de Amstel.
DeVille heeft een nieuwe plaat uit getiteld Pistola dat voortborduurt op het beproefde concept van een mix tussen latin, blues, country en rock. Vaak ademt het de broeierige sfeer van de New Orleans sound wat niet zo raar is gezien DeVille daar woont.
In Carre betreedt DeVille iets na negenen het podium nadat een intro is gespeeld waarin Watermelon Man voorbij komt. Hij ziet er redelijk goed en als gewoonlijk gaat de voormalige frontman van Mink DeVille gekleed in een voodooachtige zwart wit outfit en een hippie brilletje op zijn neus. Hij zit met regelmaat op zijn barkruk, sippend aan een frisje hoewel er later iets sterkers voor hem klaarstaat. Zijn de bezoekers genoodzaakt om bij behoefte aan een sigaret zich te begeven naar het buitenbalkon van Carre, DeVille steekt op het podium de een na de andere sigaret op… hoezo anti-rookbeleid?
DeVille en diens zeven uitstekende begeleiders spelen een afwisselende set van recent en ouder werk. Er wordt opvallend weinig gedaan van zijn laatste CD waarvan alleen een mooi You Got The World In Your Hands en So So Real worden gespeeld. Zijn voorgaande album Crow Jane Alley is vertegenwoordigd met het aanstekelijke Chieva en een broeierig Muddy Waters Rose Out Of The Missippi Mud.
Man’s humeur kan heel wisselend zijn maar in Carre is hij op zijn gemak en spraakzaam en in voor dolletjes. Met zijn rokerige en rauwe stem reageert hij op het aanvankelijk wat rustige in het rode pluche zittende publiek: “This place looks like a library”. White Trash Girl introduceert hij met: ”This is one of the best songs I ever wrote, very dumb, very simple but very good”. Grappend naar het anti-rookbeleid: “Don’t put your cigarettes out in the seats”. En als altijd dolt hij met zijn vaste roadie die hem van alles voorziet. DeVille lijkt een aardig stukje entertainment te kunnen opvoeren en het publiek geniet er zichtbaar van.
Naast de relaxte interactieve benadering van DeVille is er ook plaats voor de publiekfavorieten als het onvermijdbare Spanish Stroll, Demasiado Corazon, Hey Joe en Savoir Faire. DeVille speelt afwisselend akoestisch en elektrisch en klinkt daarin zuiver. Een pluspunt ook voor Carre dat bekend staat om een uitstekende akoestiek.
Willy DeVille geeft het publiek een uitstekend afwisselend ongeveer twee durend optreden waarin duidelijk wordt dat man’s liedjes uitstekend passen in een theater setting. Hulde aan de Alternative!
De band Willy DeVille – zang en gitaar Kenny Margolis – toetsen en cajun-harmonica Boris Kinberg - percussie Mark Newman – gitaar Bob Curiano – bas Shawn Murray - drums Dorene Wise – achtergrond zang YaDonna Wise – achtergrond zang
