Onderwerp: POP-ROCK

Maandag 23 Juni 2008 at 9:15 pm

Muziek in m'n hoofd

The Notwist Sinead O'Connor Sinead O'Connor
Door Michiel Pat met foto's van Jeroen van den Ent

De waarschijnlijk laatste keer was het; The Music in My Head festival te Den Haag. De eerste avond, vrijdag waren drie acts geprogrammeerd in de grote zaal van het Paard. De eerste act, ‘the Notwist’, beet het spits af.

Het was redelijk druk, helemaal gezien de concurrentie door de EK wedstrijd Nederland – Frankrijk. De vijfkoppige band speelt indierock gemixt met electro noise en beats. Hoewel ze hun stinkende best staan te doen op de buhne komt het vijftal niet goed uit de verf. Voornamelijk de ritme vastheid is een probleem, die erg wordt geaccentueerd door de computerbased, wel ritme vaste, electro noise en beats. Het publiek vat het gelukkig goed op en juichen The Notwist aanmoedigend toe.

De tweede band is een ander verhaal. Ook een indieband, maar met meer aandacht voor de liedjes en een fenomenale frontman, Stephen Malkmus & the Jicks. Malkus, eerder frontman van de legendarische band Pavement, doet zijn ervaring eer aan en tilt de zaal naar een hoger niveau. Mooie liedjes, virtuoos gitaarspel en harmonieuze samenzang met de dames uit de band zorgen voor een fantastische ervaring. Tussen de nummers door wordt de stand Nederland – Frankrijk af en toe door Malkus doorgegeven en zo hoeft niemand iets te missen. Absoluut een genot voor het oog en oor dit schouwspel.

Stephen Malkmuss & The Jicks Stephen Malkmuss & The Jicks Stephen Malkmuss & The Jicks

Als laatste speelt de klapper van de avond; Sinead o’Connor. Dat veel mensen toch eerst de wedstrijd hebben bekeken wordt nu duidelijk, de zaal stroomt vol. Sinead die nog bekend staat om het verscheuren van de foto van de paus komt heel rustig, bijna timide over. Bijgestaan door een akoestische gitarist en een toetsenist/akoestische gitarist speelt ze hele rustige liedjes. Met een stem die niets van de eronder liggende intensiteit heeft verloren speelt ze de zaal stil. Een fantastisch luister concert, waarbij voornamelijk de liedjes met een folk viel, bijna met een gewelddadige rust worden gebracht.


Onderwerp: FESTIVAL, WERELDMUZIEK

Maandag 23 Juni 2008 at 9:03 pm

Sterke vrouwen op een concert met een boodschap

Anouk Candy Dulfer Karima
Door Ellen van Kemp met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Voorafgaand aan het festival Mundial vond vrijdag 13 juni in het Tilburgse Leijpark het concert Because I am a Girl plaats. Het concert stond in het teken van de gelijknamige campagne waarmee Plan Nederland aandacht vraagt voor de situatie van meisjes in ontwikkelingslanden. De organisatie had gezocht naar sterke vrouwen die zich uiten via hun muziek en een vuist kunnen maken voor girl empowerment in de wereld. Dat werden: Anouk, Candy Dulfer, DJ ISIS en de Dutch Urban Diva’s.

In een tour door Nederland doen de Dutch Urban Diva’s, een initiatief van zangeres Karima Lemghari, verschillende poppodia aan. Bij elk concert treedt Karima met twee zangeressen op in wisselende samenstellingen. Op 13 juni vond de kick off van de Dutch Urban Diva tour plaats in de formatie van Karima, Izaline Calister en Edsilia Rombley. Gezamenlijk brachten ze nummers ten gehore van andere diva’s als Whitney Houston en Gloria Estefan. Maar ze lieten ook alle drie iets van hun eigen repertoire horen.

Met haar exotische voorkomen en haar swingende muziek laat Izalina het publiek even in de waan dat er achter het podium hagelwitte stranden en blauwe baaien te vinden zijn. Zelfs de zon breekt even door, maar Edsilia brengt ons weer terug in de Hollandse klei met haar Nederlandstalige liedjes. Jammer want de Engelstalige muziek klinkt bij haar zoveel beter. Ook Karima, ambassadrice van de campagne Because I am a girl, waagt zich dapper aan een Nederlands repertoire. Na de zomer verschijnt haar debuutalbum Belofte, waarvan ze alvast een voorproefje geeft met haar nieuwe single Wil voor je gaan. Eerder leverde zij al bijdragen aan platen van onder andere Ali B en Postmen. Ook zong ze al eerder met Edsilia in de R&B-groep Dignity. Speciaal voor de campagne Because I am a girl heeft Karima het nummer Hold on sister geschreven, waarmee ze laat zien dat ze dat Plan Nederland in haar een goede ambassadeur gevonden heeft.

DJ Isis Edsilia Rombley Izaline Calister

Als Candy Dulfer het podium betreedt, is het park inmiddels volgestroomd met bezoekers, waarvan het grootste deel bestaat uit vrouwen vanwege het EK-voetbal. Nog voordat iemand de uitslag van die wedstrijd maar enigszins kan vermoeden, maakt Candy er samen met DJ Ronald Molendijk al een waar feestje van.  Deze dansbare funkmuziek is een prachtige opmaat naar het optreden waar de meeste bezoekers voor komen, dat van Anouk.

Het gaat goed met Anouk. De laatste keer dat ik haar live op zag treden werd ze nog bekogeld met tomaten, nu stond het Tilburgse Leypark bomvol vrouwen, meisje en ook wat mannen die een glimp van de Nederlandse Madonna op wilden vangen, ondanks het EK. Massaal gaan de mobieltjes de lucht in om een foto van de diva te maken. Anouk geniet zichtbaar van de aandacht. Ze daagt het publiek uit. Zullen ze blijven als het EK begint? Dat wil ze wel weten. Als ze eenmaal begint te zingen is daar weinig twijfel meer over mogelijk. Haar stem klinkt krachtiger dan ooit en de nummers van haar album Who’s your momma spatten van het podium af.  Alleen de danspasje vereisen een goede lichamelijke conditie en daar moet zichtbaar nog wat aan gewerkt worden, maar dat neemt niemand haar kwalijk. Ook niet dat ze zo nu en dan spiekt voor haar tekst. Om af en toe even op adem te komen, vermaakt ze het publiek tussen de muziek door met uithalen naar de mensen op het VIP-balkon en naar dat ‘kutvoetbal’. De Anoukfans genieten. Zo horen ze haar graag, maar nog liever zingend. En dat doet ze. Het lijkt wel alsof Lost in this world uit haar tenen komt en met gemak wint ze het dan ook van het voetbal. Pas na haar optreden verlaten de bezoekers massaal het terrein op zoek naar een tv. DJ ISIS heeft de ondankbare taak om af te sluiten met een uitgedund publiek.


Onderwerp: NIEUWS

Zondag 22 Juni 2008 at 11:46 pm

Afsluiting Oerol 2008 afgeblazen door harde wind

Tekst Oerol

De afsluiting van de 27e editie van het Terschellings Oerol Festival is vanavond afgelast door de harde wind. Het slotspektakel op het strand bij West-Terschelling zou bestaan uit een optreden van de Friese fadozangeres Nynke Laverman, Sytse Pruiksma, flamencogitarist Paco Fernandez, vuurwerkkunstenaar Ephémere en SLEM. Windkrant 7 met uitschieters naar 8 belemmerde het vuurwerk- en muziekspektakel.

De afsluiting is door financiële steun van NAM, NFPK+ en Stichting Dioraphte de afgelopen dagen voorbereid op het strand, de Noordsvaarder. Door de harde wind kon het licht en geluid echter vandaag niet volledig afgerond worden. Daarnaast is het afsteken van vuurwerk met windkracht 7 tot 8 onmogelijk.

De verplaatsing van het totaalspektakel naar het podium op het Groene Strand was geen optie. Het festivalterrein is niet ingericht op de verwachte grote toestroom van publiek. De organisatie betreurt het ontzettend dat ze door overmacht het publiek niet het verwachte slotspektakel kan bieden.

Terschellings Oerol Festival 2008 Het eiland van de vorige dag, 13 t/m 22 juni, www.oerol.nl<http://www.oerol.nl/>
Hoofdsponsors van Oerol zijn Brand, NAM, Rederij Doeksen. Partner in natuur is Staatsbosbeheer.

Onderwerp: NIEUWS

Zondag 22 Juni 2008 at 3:00 pm

Jong talent en gevestigde theatermakers stralen op Oerol

Bron: Cultuurnet

De jonge theatermakers op het Terschellings Oerol Festival straalden dit jaar naast de grote namen. De voorstelling Walking van de gerenommeerde Amerikaanse kunstenaar Robert Wilson en de talentvolle Nederlandse theatermakers Theun Mosk en Boukje Schweigman was 10 dagen lang uitverkocht. Alle nieuwkomers in de werkplaats van Oerol zijn zeer goed bezocht en door pers en publiek enthousiast ontvangen. Het festival opent vanaf dit najaar de deuren van haar nieuwe Atelier Oerol. Deze biedt plaats aan werkplaatsproducties, artists in residence en internationale coproducties.

Met de uitbreiding van de online kaartverkoop speelde de organisatie in op de wens van haar bezoekers. Dit heeft bovendien de druk van de kaartverkoop op het eiland gehaald, waardoor er minder rijen waren. Er waren elke dag nog kaarten in de dagverkoop te verkrijgen. "We hebben dit jaar totaal 10.000 extra kaarten in de verkoop gehad, juist om altijd iedereen van kaarten te kunnen voorzien," aldus algemeen directeur Janneke Staarink. Oerol verkocht dit jaar 85% van alle kaarten.

Daarnaast zijn de kleine voorstellingen die je op de 'bonnefooi', buiten de kaartverkoop om, kon meemaken heel goed bezocht. Het nieuwe dagarrangement op woensdag en de laatste zaterdag van Oerol i.s.m. met Rederij Doeksen en CJP trok vele dagbezoekers. Oerol overweegt om dit programma volgend jaar uit te breiden.

De organisatie heeft de indruk dat dit jaar meer jongeren dan ooit het festival hebben bezocht. Ze denkt dat dit te maken heeft met de nieuwe muziekprogrammering en de voorstellingen van de vele jonge theatermakers. Rederij Doeksen heeft dit jaar ruim 45.000 mensen over gezet. Mede door de inzet van extra boten verliep de overtocht soepel. Inclusief de mensen die in de jachthaven verbleven en de eilanders trok het festival evenals vorig jaar een kleine 55.000 bezoekers.

Terschellings Oerol Festival 2008 Het eiland van de vorige dag, 13 t/m 22 juni, www.oerol.nl
Hoofdsponsors van Oerol zijn Brand, NAM, Rederij Doeksen. Partner in natuur is Staatsbosbeheer.

Onderwerp: OEROL

Zaterdag 21 Juni 2008 at 11:42 pm

SPOTTERS - JUDITH HOFLAND | De waarheid van Meisje Keizer

Spotters Spotters Spotters
Tekst en beeld van Barbara Klomp (klik voor vergroting)

Naast het Zeeliedenmonument op West staat een auto. “Spotters” staat er op een kartonnenbordje.
Als je tijdens het Oerol op West-Terschelling bent geweest heb je ze waarschijnlijk al zien lopen, de 'spotters', ze lopen zoekend door de straten en de duinen, met een enorme witte koptelefoon op hun hoofd.

Het is vrijdagmiddag en ik ga een van die spotters worden. Op mijn kaartje staat half vijf, maar ik meld mij wat eerder. Het meisje kijkt op de lijst. Om tien over half vijf ben je aan de beurt, zegt ze. En ze schrijft mijn naam en mobiele nummer op een lijst. Deze voorstelling begint niet op een bepaald tijdstip, alleen ruim vijf minuten na de vorige 'spotter'.

“Hoi Barbara, ik ben Frank” stelt een van de medewerkers zich voor. Hij legt me uit hoe de mp3 speler werkt, geeft mij een envelop met een '7' erop. “Zet je koptelefoon maar op en dan begint je avontuur, ga maar in het spottershuisje zitten”.

Daar zit ik. In een spottershuisje, de meeuwen vliegen vlak langs, ik kijk naar de zee. Daar begint het verhaal. Het verhaal van Meisje Keizer, op zoek naar haar Opa. “Ik ben een elfje op je schouder,” zegt ze. Een elfje dat lief is, en dwingend, vervelend en charmant. Een elfje waar ik het komende uur aan overgeleverd ben. “Dit is het begin,” zegt Meisje Keizer, “Heeft u water? Zo niet, dan is het te laat. We moeten gaan.” Dus we gaan, Meisje Keizer en ik.

Ik steek de straat over, loop een straat in. Meisje Keizer laat me stoppen bij nummer 45. Dit is het huis van Kees, vertelt ze. Kijk maar naar binnen. Op het raam prijkt een bordje 'Niet naar binnenkijken, hier wonen mensen!'
Wat doe je? Geloof je Meisje Keizer, dat zegt “Toe maar, kijk maar!” Het is hetzelfde meisje dat zegt “De waarheid is niet wat je hoort, de waarheid is wat je ziet...” Gaandeweg geeft Meisje Keizer je meer opdrachten. Je loopt een winkel binnen, of zelfs iemands tuin, “duw de poort maar open, heeft niemand je gezien?”.

Met een gevoel van gêne kijk je om je heen, en duw je de poort open. Je hoopt dat inderdaad niemand je gezien heeft. Want wat als het er niet bijhoort? Wat als je wel die opdracht krijgt, maar de eigenaar van deze tuin daar helemaal niet blij mee is? En als je ergens naar binnen kijkt, bij Kees van nummer 45, of bij de oude slagerij twee straten verder, kijkt er dan niemand naar je terug?

Meisje Keizer leidt je door het dorp en door het bos en de duinen. Ze dwingt je. Loop hier, kijk daar. Ze vertelt verhalen, over haar Opa. Ze leidt je langs zijn leven. Ze dwingt je een heuvel op. Een behoorlijke klim. “En de spotter kwam rood en hijgend boven,” hoor je tussen je eigen gehijg door. En dan, bijna aan het einde van de wandeling, moet je een keuze maken. Meisje Keizer kan nog zo een lieve stem hebben, ze is niet de makkelijkste.

Zij dwingt je stelling te nemen. Te kiezen. En daarmee confronteert Meisje je vooral met jezelf. IJzersterk en keihard.“De waarheid is niet wat je hoort, de waarheid is wat je ziet...”