Onderwerp: POP-ROCK

Donderdag 20 December 2007 at 11:02 am

The Editors en Het Paard

Tekst en beeld van Berbera van den Hoek

Op 12 maart treden ze op in de Heineken Music Hall maar dat is al heel lang uitverkocht. Tot mijn grote verassing werd enkele weken geleden ineens aangekondigd dat The Editors een extra concert geven in het Haagse Paard van Troje. Een cadeautje voor de fans die geen kaartje meer hebben kunnen bemachtigen voor hun uitverkochte concerten in Nederland. Vorig jaar tijdens een festival in deze zaal ben ik erg onder de indruk geraakt van deze band. Aangezien ik ook tot de categorie hoorde die te laat was met het bemachtigen van een kaartje kon ik mijn geluk niet op, was dit keer wel op tijd en op 29 november stond ik vooraan.

Na hun succesvolle eerste cd ‘The Backroom’ is deze zomer de tweede cd ‘An end has a start’ verschenen. Bij Britse bands die een vliegende start meemaken is het altijd even afwachten bij het tweede album. Gelukkig hebben The Editors de hooggespannen verwachtingen waargemaakt en een cd afgeleverd die zo mogelijk nog beter is dan hun eerste album. De bandleden kennen elkaar sinds 2000, In dat jaar volgden ze op de universiteit van Staffordshire muziek technologie. Dat was het toch niet helemaal voor ze en ze besloten een band te beginnen. De charismatische zanger Tom Smith trekt gedurende het hele concert alle aandacht naar zich toe. Elke seconde die hij niet in de buurt van de microfoont, gitaar of piano moet zijn stuitert hij over het hele podium. Je zou bijna vergeten dat er nog bandleden op het podium staan. Maar drummer Ed Lay geeft het tempo aan met zijn strakke spel. Als je gewend bent aan de capriolen van Tom zie je ook dat er interactie is tussen alle bandleden.

Van de hele band straalt het plezier af en ze hebben er duidelijk zin in. Dat brengen ze zonder enig probleem over naar het publiek. Vanaf het moment dat de band het podium oprent raakt het publiek in extase en zingt mee vanaf de eerste regel van het eerste nummer. Uiteraard spelen ze bijna alle nummers van hun beide cds.. .Met de radiohit van het moment ‘Smokers Outside the hospital door’ wachten ze tot de toegift. In dit nummer zitten piano en gitaar partijen en Tom wisselt tijdens het nummer telkens razendsnel van instrument zonder een moment het tempo te verliezen. Dan kondigt Tom ineens aan dat ze het volgende nummer waarschijnlijk nooit meer zullen spelen en er volgt heel verrassend een `REM nummer Orange Crash.

Het was geweldig om deze band nog een keer in Het Paard te zien. Vooral omdat ze bewezen hebben groot genoeg te zijn voor de grote podia zou dit voorlopig wel eens het laatste concert in een kleine zaal kunnen zijn.

Paard van Troje - website

Onderwerp: POP-ROCK, FESTIVAL

Donderdag 29 November 2007 at 10:17 am

Veel crossing border maar weinig grensverleggende momenten

Door Lana de Wit met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)

Het blijft altijd lastig om een recensie te maken van een festivalavond. Zeker als er zoveel te beluisteren en te zien valt als op het Crossing Border Festival. Het was een leuke avond die vrijdag maar er was weinig dat echt diepe indruk maakte.

Veel indruk maakte een band waarbij deze recensent en haar fotograaf helaas niet naar binnen konden.....Okkervil River speelde in het Paradijs in de Koninklijke Schouwburg. Het klonk goed en dat vonden de mensen die buiten de zaal stonden te dringen om een glimp op te kunnen vangen, kennelijk ook. Maar aangezien dat toch niet de ideale plek is om een concert te beluisteren, vertrok dit illustere duo weer. In de Grote Zaal van de Koninklijke Schouwburg trapte de Canadese rockband The New Pornographers de avond af. De zes muzikanten lieten stevige muziek horen, een mengeling van pop en rock. Het was alsof een geluidswal van muziek zich over je heen stortte. Het derde nummer was iets rustiger en en stuk prettiger om naar te luisteren.Maar ook al deden de muzikanten nog hun best, ze overtuigden helaas niet. Hun opvolger in de Grote Zaal, Loney Dear, stond muzikaal gezien een stuk beter. Zanger Emil Svaningen, heeft een uitstekende band om zich heen en hun gezamenlijke muzikaliteit was goed te horen. De nummers waren uistekend gearrangeerd. De stemkwaliteit van Svaningen was her en der wat minder. De zanger moet het toch al niet hebben van zijn geweldige show of betoverende uitstraling en als zijn vocale capaciteiten dan niet optimaal zijn, is dat een behoorlijk gemis. Zijn stem klonk breekbaar en hij zat af en toe behoorlijk naast de toon. De ervaren Hugh Cornwell, ex-stranglers, zette met een slechts drie man sterke bezetting, een krachtig en vol rockgeluid door de Grote Zaal horen. Misschien niet ieders smaak maar het optreden zat muzikaal goed in elkaar.



Eén deur verder, in het het gebouw van het Nationaal Toneel, presenteerde de Australische/Nederlandse- en in Schotland wonende schrijver Michel Faber de Schotse avond. Duidelijk goed voorbereid besprak hij het optreden dat kwam, met humor en een goed onderbouwde mening over de artiest. Lord Cut Glass leverde stevige folk muziek af. Het klonk als britpop waarbij de violen ons terug voerden naar de folkloristische roots. Ook deze frontman en tevens zanger, Alun Woodward, moest het niet van zijn charismatische uitstraling op de b ¼hne hebben. Schrijver Alidair Grey die samen met de groep op zou treden, moest helaas verstek laten gaan. Hij had zijn paspoort in de taxi op weg naar het vliegveld laten liggen.

De mix van de diverse cultuursoorten, literatuur en muziek (en soms ook film), waar je van kunt genieten, is toch het leuke aan dit festival. A.F.Th van der Heijden, die onlangs nog de AKO literatuurprijs won, werd geïnterviewd in één van de kleinere foyers van de Schouwburg. Altijd leuk om zo een schrijver en zijn werk beter te leren kennen. Ook las hij voor uit eigen werk. In zaal 2 van het Nationaal Toneel speelde videoartiest Sigur Gurensson harde electronische muziek terwijl een surrealistische film werd vertoond. Een fascinerende voorstelling.

Het kleine, intieme Paradijs sloot de avond af met Ben Weaver, een Amerikaanse zanger met zwaarmoedige muziek dat doet denken aan Nick Cave. Een viool en cello zorgden voor de juiste melancholische stemming. Geen spectakel dus maar wel muziek die goed in elkaar zat en mooi en stemmig klonk.

Crossing Border - website

Onderwerp: POP-ROCK, FESTIVAL

Woensdag 28 November 2007 at 09:33 am

Interessant programma op 15e Crossing Border

Door Serge Julien met foto's van Berbera van den Hoek (klik voor vergroting)
Gezien 21 en 22 november 2007 in De Koninklijke Schouwburg, Den Haag.

Al 15 jaar worden literatuur en muziekstromingen als pop, blues, jazz en hip hop samengebracht op het Crossing Border Festival. Sinds enkele jaren is de Koninklijke Schouwburg in Den Haag de locatie voor het evenement dat dit jaar van 18 t/m 24 november heeft plaatsgevonden.

Op 21 november grijpen we helaas naast de prijzen om Rufus Wainwright te zien te worden geïnterviewd door de Vlaamse pop journalist Serge Simonart. Een tot de nok toe gevuld theater Cuatro dat buiten de Schouwburg is opgesteld biedt helaas geen plaats meer voor een verslaggever. Waar we wel aanwezig zijn is het avondprogramma in de grote zaal: To Hell With Crossing Border. Een samenwerkingsverband tussen het Britse literaire tijdschrift To Hell en Crossing Border. Bij elke nieuw te verschijnen editie van To Hell bepaalt een gastredacteur de inhoud. Ook de samenstelling van de To Hell avond wordt gastredacteur van de laatste editie voor diens rekening genomen en dat is deze keer: Hisham Matar. Deze man publiceerde vorig jaar zijn eerste dichtbundel In The Country Of Men. Hij heeft vier personen op zijn programma waarvan we schrijver Khaled Mattawa zien voordragen uit eigen werk maar waar vooral de aandacht wordt getrokken door de jonge violiste Ruth Palmer. Dit jaar werd ze uitgeroepen tot beste young British classical performer tijdens de BRIT Awards. Als je niet thuis bent in dergelijke muziek is het best doorbijten maar er kan niet anders worden gezegd dat deze dame met veel intensiteit, creativiteit het instrument bespeeld en dit zonder enige begeleiding. Het blijkt dan ook een interessante performance.

Wat verderop in de Schouwburg komen de underground geluiden naar voren in Stage 1. Daar spelen Kubus & Bang Bang, een Zwolse hip hop producer en een Iers-Jaimacaanse rapper een samenwerkingsverband aangingen voor een plaat getiteld The Learning Curve. De nummers die we horen zijn vrij hoekige beats waarover de poëtische teksten van de zwaar getatoeëerde rapper worden heen gezongen.
Niet veel later vind op dezelfde plek het optreden van DAM The Arabian MC’s plaats, de eerste Palestijnse hip hop groep. Een combinatie van ritmische Arabische percussie en melodieën uit het Midden Oosten met hip hop uit de urban scene. Een swingend geheel.

Een dag later trapt de Noorse Anja Garbarek het festival af in de grote zaal met een interessant optreden. Gekleed in een kostuum en leren handschoentjes en een geschminkt gezicht brengt ze met haar band een set die naast rock elementen ook invloeden toont van namen als Laurie Anderson, Kate Bush maar ook Bjork. Haar charismatische verschijning is erg leuk om naar te kijken en het geheel is zondermeer overtuigend. Iemand die zeker in de gaten moet worden gehouden.
Iets verderop zit een handjevol mensen naar oude punkrocker Richard Hell te luisteren die op nonchalante wijze uit eigen werk voordraagt waar veel pornografisch materiaal in is waar te nemen.



Spinvis trekt een volle zaal om selecties voor te dragen van zijn laatste CD Goochelaars & Geesten. Het is een intens optreden die nog maar eens de kracht en het talent van Erik de Jong zoals hij in het echt heet, weer duidelijk maakt. Opvallend is ook de bijdrage van acteur Hans Dagelet op trompet.
Andy Warhol’s partner in crime wordt hij wel genoemd: Gerard Malanga. Schrijver, dichter en fotograaf leest voor een kleine groep nieuwsgierigen uit nog te publiceren werk Who’s There. Daarnaast wordt hij geïnterviewd door Christine Otten en vertelt hij over hoe hij in de kunst- en schrijverswereld is terechtgekomen daarbij Andy Warhol’s The Factory natuurlijk niet ongenoemd latend.

De dag wordt meer dan geweldig afgesloten met een optreden van Kula Shaker. De groep scoorde in de jaren negentig groots met hun van rock en Indiase invloeden voorziene debuut K maar na het tweede album kwam de klad erin om niet veel later uit elkaar te gaan. Dit jaar reformeerde de groep onder leiding van zanger Crispian Mills zich inclusief een nieuw album Stangefolk. Een volle grote zaal krijgt een uiterst energieke set waarin de groep een overtuigende mix van oud en nieuw brengt.

Crossing Border - website

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Donderdag 25 Oktober 2007 at 12:03 pm

Boeiende Rory Block eert de blues

Door Serge Julien met foto's van Maarten Grootendorst (klik voor vergroting)
Gezien 21 oktober 2007 in het Paard van Troje, Den Haag.

De naam Rory Block (1949) wordt toch vaak geassocieerd met die prachtige hit Lovin’ Whisky maar daarna wordt het bij een grote groep mensen toch wat stiller. En eerlijk gezegd geldt dat ook voor ondergetekende die Rory Block nooit echt verder heeft gevolgd. En dat is jammer want echte liefhebbers weten dat Rory naast haar singer/songwriter’s talent een niet mis te verstane vertolker is van broeierige blues, zichzelf daarbij niet onverdienstelijk begeleidend op gitaar. De sfeer die ze daarbij vaak creëert gaat terug naar de vroege jaren van de blues. Niet geheel vreemd aangezien Block een zwak heeft voor vroege helden als Willie Brown, Skip James, Tommy Johnson en die andere grote meneer: Robert Johnson. Het is ook deze laatste die gedurende de avond over de schouder van Block lijkt mee te kijken.

Haar laatste CD is getiteld Lady & Mr. Johnson waarop ze de door velen geroemde blues muzikant Robert Johnson eert. Dat doet ze op boeiende wijze en ook live levert ze een prestatie die zoals een andere recensent ooit schreef “doet vermoeden dat Rory Block haar ziel aan de duivel heeft verkocht om in ruil zo te kunnen spelen”. Met een krachtige stem en geïnspireerd gitaarspel waarbij de linkerhand, vaak voorzien van een slide, soepeltjes over de hals schuift en de rechterhand op een percussieve manier de snaren aanslaat, neemt ze ons in haar eentje mee op een tocht langs haar liefde voor de blues. Block gebruikt geen setlisten. Ze gaat af op de reactie van haar publiek en haakt daarop in. Op die manier verschillen de shows avond aan avond en blijft het voor haar ook interessant om op te treden. Het Paard trekt een schamele 300 nieuwsgierigen waarvan een aantal achter in de zaal het presteren om af en toe wat luidruchtig te praten. Wellicht omdat er vooraf het concert wordt duidelijk gemaakt dat er niet gerookt mag worden op verzoek van Block zelf? Block lijkt zich er niet aan te storen en is prima in haar hum. Ze introduceert ieder liedje met een korte toelichting of anekdote, zit haar gitaar te stemmen, laat zien hoe bluesmuzikanten ieder op hun eigen wijze een gitaarloopje kunnen spelen en zit vaak stampvoetend het ritme van een liedje mee te doen met haar hoge zwarte laarzen.

Naast broeierige blues liedjes als Cross Road Blues, Preaching Blues (Up Jumped The Devil) en Me and The Devil Blue speelt Block ook ballads als het aangrijpende Like A Shotgun en Gypsy Boy dat ze ooit opnam met Stevie Wonder en blijkt daar tijdens het vertellen van een anekdote nog steeds van na te genieten. Natuurlijk ontbreekt ook Lovin’ Whisky niet waarmee bij een hoop aanwezigen gelijk de herkenning daar is.

Tegen het einde van Rory’s performance doet zich een opeenstapeling van kleinschalige incidenten voor die op een gegeven moment hilarisch overkomen: eerst snijdt ze een vinger aan een van haar gitaarsnaren als ze na het applaus een misstap doet op het verhoogde podium en zichzelf maar net kan redden van een volledige val. Vervolgens presteert ze het om de verkeerde kant van het podium af te lopen. Zelfs in de toegift waarin ze acapella de blues uit de toppen van haar tenen zingt, knettert de microfoon aan alle kanten als ze het snoer wel erg ongelukkig vasthoudt. De zangeres geeft er een humoristische wending aan door te vertellen dat als er bij haar een ding mis gaat de rest ook misgaat. Het doet allemaal niks af aan een prima performance met uitermate boeiende bluesvertolkingen.

Long live the blues! Long live Rory Block!

Rory Block - website

CD’s
Lady and Mr. Johnson
Best Blues and Originals

Onderwerp: MUZIEK, POP-ROCK

Dinsdag 25 September 2007 at 3:41 pm

Alan Parsons Live Project

Door Aukje met foto's van Doyaknow
Gezien in Paradiso 15 september 2007

Alan Parsons is van vele markten thuis en gaat al lange tijd mee in de muziekwereld. Zo werkte hij in zijn jonge jaren bij de beroemde Abbey Road Studio’s waar hij o.a. meewerkte aan ‘Abbey Road’ van The Beatles en verschillende platen van Pink Floyd, die zelfs een nummer naar hem vernoemden (‘Alan’s psychedelic breakfast’).

In 1976 ging hij verder als zelfstandig producer en maakte zogenaamde conceptalbums; een album met een thema. Parsons deed dit samen met Eric Woolfson die de meeste nummers schreef en sommige zong. Parsons zocht musici voor de projecten en produceerde het geheel. De twee waren erg succesvol. In 1990 kwam er een einde aan hun samenwerking. De albums die Alan Parsons daarna maakte konden niet tippen aan het eerdere succes. Nog steeds verzamelt Alan Parsons bekende en minder bekende musici om zich heen voor zijn ‘Alan Parsons Live Project’. Hij heeft een goede neus voor het strikken van de juiste musici op de juiste plaats. Zo is in Paradiso de zanger Kip Winger te gast, die zijn rol met verve uitvoert. Verder beschikken alle muzikanten over een goede zangstem, zodat een ieder één of meerdere nummers op zich neemt én een sterk staaltje samenzang kan neerzetten.

Wie Alan Parsons nog nooit eerder heeft zien optreden, zoals ik, kan even schrikken bij de aanblik van de man. Hij is groot en breed, heeft lang haar en draagt een leren rode piratenjas. Alsof je je in een piratenfilm waant. Maar meteen heeft hij mijn hart gestolen met zijn houding; verlegen knikt hij naar het publiek en op het podium geeft hij alle ruimte aan de andere muzikanten. Wel eist hij zijn plek op, tenslotte is h ­j de man waar het publiek voor is gekomen, maar doet dat met respect naar de andere muzikanten toe.

De band begint met het bekende instrumentale nummer ‘I Robot’. Gastzanger Winger laat zijn kwaliteiten horen in de tweede song van de avond ‘Damned if I do’ van het album ‘Eve’ (1979). Het publiek is al meteen enthousiast, helemaal wanneer het bekende ‘Don’t answer me’ wordt ingezet. De toehoorders worden verwend met een indrukwekkende samenzang van de bandleden van Alan Parsons Live Project. Bij het vierde nummer wordt het nog leuker als de drummer ‘Breakdown’ van het album ‘I Robot’ (1977) zingt; zijn stem is rauwer dan de anderen en hij lijkt zijn hand niet om te draaien voor de lastige combinatie van zingen en drummen. Het nummer zelf gaat moeiteloos over in ‘The Raven’.

Na ‘Luciferama’ spelen ze nog een nummer van het album ‘I Robot’, de ballad ‘Day after day (the show must go on)’, gezongen door de toetsenist die een iets zachtere stem heeft. Wanneer Parsons het volgende nummer ‘La Sagrada Familia’ aankondigt, ooit gezongen door John Miles, gaat het publiek helemaal los en zingt uitbundig mee.
Met het volgende nummer ‘Time’ voel ik weer de warme deken waarmee Alan Parsons het publiek inpakt. Hij zweept het publiek op, maar vindt na het nummer ‘Pychobabble’ dat het publiek op het balkon wel erg rustig is. Hij spoort hen aan net zo veel lawaai te maken als de mensen in de zaal. Bassist Montagna benadrukt zijn opmerking. ‘When Alan Parsons says to make some noise, you do it okay?’

De opmerking doet zijn werk, de mensen die relaxt op het balkon zaten klappen en joelen wanneer bassist Montagna het nummer ‘I wouldn’t want to be like you’ zingt. Dan volgen ‘We play the game’ van het album ‘A Valid Path’en ‘Don’t let it show’ van ‘I Robot’.

Dan mag ook eindelijk gitarist Townsend een nummer zingen: ‘Prime Time’. Na zijn zangkunsten daagt hij toetsenist Focarazzo uit tot een muzikaal duel, waarbij ze elkaars geluid en licks proberen te imiteren, iets dat goed lukt. Townsend weet een paar schreeuwend goede gitaarsolo’s te produceren die door merg en been gaan op de instrumentaal ‘Sirius’, dat overgaat in het bekende ‘Eye in the sky’, door Parsons zelf gezongen.
De band verlaat het podium, maar het publiek maant ze terug te komen. Parsons geeft gehoor aan het verzoek, en heeft voor de gelegenheid een andere jas aangetrokken (een lange glimmende zilveren jas) en zijn tot in een staart gebonden haren losgegooid.

Ze beginnen de toegift met het stevige ‘Can’t take it with you’, en daarna krijgt het publiek de grootste hit van Parsons te horen: ‘Old and Wise’. We missen de hese stem van Colin Blunstone met wie het origineel is opgenomen, maar Winger, wiens stem helderder is, is een goede vervanger.
Na het allerlaatste nummer ‘Games people play’ neemt de band gearmd afscheid van het publiek. Maar het gejoel van het publiek is zo overweldigend, dat Parsons het niet kan laten nog één nummer te spelen: ‘(The system of) Doctor Tarr and Professor Fether’.

Het is de afsluiter van een steengoed concert, dat van begin tot eind overtuigde. De bandleden toonden hun kunnen maar vergaten daarbij het plezier niet. “Wat een feest hè!” riep de blonde dame naast me tegen haar vriendinnen. En dat was het.

Alan Parsons - website
Kip Winger - website
Godfrey Townsend - website
John Montagna - website

Line-up:
Alan Parsons (toetsen, gitaar, zang)
Kip Winger (zang, gitaar)
Godfrey Townsend (gitaar, zang)
Emanel Focarazzo (toetsen, zang)
John Montagna (bas, zang)
Steve Murphy (drums, zang)